Edhe une shkruaj...

[Bona-us]

Unë marr frymë nga ty dhe fitoj jetë'' ishte thënia jote e preferuar, kur ishe pranë meje. A është akoma tani?
Vallë mund të fitosh jetë, kur prezenca ime oksigjen mungon në jetën tënde?
Më dhe lamtumirën dhe u përfshiva dhe unë në atë botën që shembet për një moment përtokë. Minutat dhe sekondat e jetës sime iknin për të mos u kthyer më...
Do ta vë logjikën mbi ndjenjat, por mbase kjo është zgjidhja e duhur për të ecur para pa kujtimin tënd...
Do përpiqem të të harroj ty, megjithëse do të jetë mjaft e vështirë të eci përpara pa emocionet e një dashurie që vetëm ne të dy patëm guximin ta ndërtonim.

Ku te te kerkoj me thuaj?

Neteve te mendoja shume gjate, sikurse c’do second te jetes sime.Ngrihet here pas here nje mure I akullt mes nesh,dhe ftohe te gjithe ate ngrohtesi.
E gjuaja murin me grusht,me forcen qe buronte prej shpirtit te zemeruar.
E me pas ktheja koken dhe shija serisht fytyren tende,ti ishe kudo tek une,kudo me mua.
Shihja se si syt e mi te kerkonin real,te gjalle,te te prekja, se si perhumbja mes dhomes bosh
Shtrihesha dhe vendosja fytyren pertok,lotet qe binin mbi dyshemen e akullt ashtu pa jete!
Ti ishe kudo rreth meje,vetem se une nuk mund te te prekja dot,te te flisja,e te me degjoje!
Bertisja mes heshtjes dhe dhembjes,ku je ti zemer ku je?
E ndjej se te mungoj sa dhe jeta, sa dhe ajri qe merr frym.
E serisht ja ku jemi, une ne kerkimin tend, e ti zhytur thelle ne boten tende.
Syt dhe floket me ishin lagur prej loteve,fytyren time e ndjeja te ftohte. trupin te ftohte.
Terhiqem zvarr per pak rreze drite, deri sa arrij ne ballkon, dhe shtrihem aty,sa gjumi me merr ashtu me lotet e ngrire nder sy, si femije!
Per nje moment dielli ngrohu shpirti tim, aq sa ne gjume te thelle me dergoi.
Me mori me mendimin tek ti, dhe serisht tek ti me zgjoi.

[Dardanesha]

Postimi origjinal është bërë nga Bona-us

Unë marr frymë nga ty dhe fitoj jetë'' ishte thënia jote e preferuar, kur ishe pranë meje. A është akoma tani?
Vallë mund të fitosh jetë, kur prezenca ime oksigjen mungon në jetën tënde?
Më dhe lamtumirën dhe u përfshiva dhe unë në atë botën që shembet për një moment përtokë. Minutat dhe sekondat e jetës sime iknin për të mos u kthyer më...
Do ta vë logjikën mbi ndjenjat, por mbase kjo është zgjidhja e duhur për të ecur para pa kujtimin tënd...
Do përpiqem të të harroj ty, megjithëse do të jetë mjaft e vështirë të eci përpara pa emocionet e një dashurie që vetëm ne të dy patëm guximin ta ndërtonim.

Ku te te kerkoj me thuaj?

Neteve te mendoja shume gjate, sikurse c’do second te jetes sime.Ngrihet here pas here nje mure I akullt mes nesh,dhe ftohe te gjithe ate ngrohtesi.
E gjuaja murin me grusht,me forcen qe buronte prej shpirtit te zemeruar.
E me pas ktheja koken dhe shija serisht fytyren tende,ti ishe kudo tek une,kudo me mua.
Shihja se si syt e mi te kerkonin real,te gjalle,te te prekja, se si perhumbja mes dhomes bosh
Shtrihesha dhe vendosja fytyren pertok,lotet qe binin mbi dyshemen e akullt ashtu pa jete!
Ti ishe kudo rreth meje,vetem se une nuk mund te te prekja dot,te te flisja,e te me degjoje!
Bertisja mes heshtjes dhe dhembjes,ku je ti zemer ku je?
E ndjej se te mungoj sa dhe jeta, sa dhe ajri qe merr frym.
E serisht ja ku jemi, une ne kerkimin tend, e ti zhytur thelle ne boten tende.
Syt dhe floket me ishin lagur prej loteve,fytyren time e ndjeja te ftohte. trupin te ftohte.
Terhiqem zvarr per pak rreze drite, deri sa arrij ne ballkon, dhe shtrihem aty,sa gjumi me merr ashtu me lotet e ngrire nder sy, si femije!
Per nje moment dielli ngrohu shpirti tim, aq sa ne gjume te thelle me dergoi.
Me mori me mendimin tek ti, dhe serisht tek ti me zgjoi.

Bukur...

[Zero Cool]

Të pafytyrët, hipokritë qenë me nënën, me babanë;
Sapo prindërit u vdiqen, të parët, këta zunë e i shanë.
Fytyra e hipokritit kurrë s’mundet që të qeshë;
Në vend të buzëqeshjes, gjithmonë ajo ngerdhesh.

Hipokriti nuk ka kurrë, të veten fytyrë e, as ngjyrë;
Nuk ka shtyllë kurrizore, me kohë e ka thyer!
Të jetojë si mizë e kalit, hipokriti ka, të veten mënyrë;
Është bajgë që ngjit pas këpucës, atë për ta përlyer.

Dhe, kur flasin hipokritët, as tek vetja s’kanë besim;
Shpërfytyrojnë surretërit, flasin me përçmim.
Vetja u duket porsi gjelit, siper plehut kur hypën;
Gufosen për hiçgjë e, në një lugë ujë, ata mbyten.

Hipokritët e djeshëm, sot të veshur me pushtet;
Çmendin mbarë një popull, me të tyrin marifet.
Mësuar janë e, bërë mjeshtra për të tyrët interesa;
Sa hap e mbyll sytë, “mjeshtra” dhe në kthesa.

Hipokritët, ndotur kanë mjedisin anë e mbanë;
Frenat e shtetit,…, të gjitha, në dorë ata i kanë.
Fytyrën Shqiperisë ia morën, “mjeshtrat” hipokritë;
Poshtë bishtit të kalit, “vlerë” e tyre seç po “ndrit”!

Poshtë hipokritët se, si katilët ata vrasin!
Vëllezër me krimin, ata çirren dhe, kur “flasin”.
S’dinë çfarë thonë, por çfarë bëjnë e dinë mirë;
Më e madhja “vlerë” e tyre, kundermon qelbësirë!

Hipokritët duhen zhgulur me rrënjë e me themel;
Të rrezikshëm pa masë, edhe një, sikur të ngelë.
Njerëzit e mire, lodhur janë nga kjo specie e rrallë;
S’vritet jeta me shumëfytyrësha, ajo s’është një përrallë!

e vodha :P

[Le jardin des disparus]

Mos thuaj "Të Dua (!) për buzëqeshjen, për vështrimin, për sjelljen delikate, për mendimet që përputhen e që një ditë me kthjelluan... Këto gjëra mund të duhen, por ndryshojnë, ndryshojnë tek ty, ndryshojnë tek mua... Mos më duaj për mëshirën që than faqet e mia, harro lotët që të dhanë kënaqësi dhe humb kështu dashurinë... Duamë vetëm për hir të dashurisë së dashurisë, që rritet tek ty me një dashuri të pafund... dhe nëse do të më duash, për asgjë tjetër, të lutem duamë veç për DASHURI.

http://dc126.4shared.com/img/1298441...90/preview.mp3

(e.b)