Dua te di diqka mbi jeten e Muhamedit

[loni19]

Qëndrimi i idhujtarëve



I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte fisnik, i ndershëm e serioz dhe Allahu i Madhëruar e ruajti dhe e mbrojti atë nga shumë armiqësi të njerëzve. Herë pas here atë e mbronte xhaxhai i tij, Ebu Talibi, të cilin kurejshët e nderonin, e respektonin dhe i bindeshin. Atij ia kishin frikën dhe nuk mund të luanin me të. Ai ishte edhe nga paria e Beni Abdi Menafit që jo vetëm kurejshët, por edhe arabët mbarë njihnin vetëm nderim e respekt. Për këtë arsye, idhujtarët u detyruan të ndërmerrnin hapa paqësorë ndaj Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Prandaj parapëlqyen të bënin bisedime me xhaxhanë e tij, Ebu Talibin, por me njëfarë kërcënimi dhe paralajmërimi. Midis Kurejshëve dhe Ebu Talibit Disa burra nga paria e fisit Kurejsh shkuan tek Ebu Talibi dhe i thanë: “Djali i vëllait tënd ka sharë zotat tanë, ka turpëruar fenë tonë, ka shpërfillur parinë tonë, i ka quajtur të humbur prindërit tanë; prandaj, ose mos e lejo të veprojë më ndaj nesh ose na lër të lirë të veprojmë vetë me të. Edhe ti vetë je në kundërshtim me të, ashtu siç jemi ne. Kështu që ne do ta ndalojmë atë të veprojë edhe kundër teje.” Ebu Talibi u tha një fjalë të butë e iu përgjigj atyre bukur. Ata ikën dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi punën e vet, duke shpallur fenë islame dhe duke bërë thirrje për në Islam. Paralajmërimi i Kurejshëve Kurejshët nuk duruan gjatë, kur panë se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po vazhdonte punën e vet me thirrjen për në Islam. Shkuan tek Ebu Talibi dhe i thanë: “O Ebu Talib! Ti je i moshuar dhe i nderuar ndër ne. Ne të kërkuam ty të nae heqësh qafe djalin e vëllait tënd, por ti nuk po e bën këtë. Për Zotin, ne nuk e durojmë dot atë, që na shan prindërit tanë, që na ul parinë tonë e na turpëron zotat tanë. Pra, ose t’i japë fund kësaj, ose ne do t’ju luftojmë, atë dhe ty, derisa të shkatërrohet njëra palë.” Kështu i thanë dhe ikën. Ebu Talibit i erdhi shumë rëndë nga ky paralajmërim dhe kërcënim, prandaj thirri të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha çfarë i kishin thënë ata. “Ki kujdes mua dhe veten tënde e mos më ngarko një punë, së cilës nuk ia kam fuqinë!”,- i tha. Kur e pa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dobësinë e tij, iu kthye: “O xhaxha! Për Allahun, sikur të më vënë Diellin në të djathtën time dhe Hënën në të majtën time, që unë ta lë këtë punë, nuk do ta lë, derisa Allahu ta nxjerrë në pah atë, ose të vdes.” Pastaj i kërkoi leje që të ikte dhe qau. Ebu Talibit iu kthye dhembshuria dhe besimi dhe i tha: “Shko, o biri i vëllait tim dhe thuaj ç’të duash se për Zotin, unë kurrë nuk do të të dorëzoj ty për asgjë.” Një propozim i habitshëm nga Kurejshët dhe një refuzim i mençur nga Ebu Talibi Kurejshët panë se paralajmërimi i tyre kundër myslimanëve nuk bëri dobi, sepse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonte punën e tij dhe Ebu Talibi vazhdonte ta ndihmonte atë. Kjo do të thoshte se Ebu Talibi ishte i përgatitur, që të ndahej me kurejshët dhe të armiqësohej me ta, për të ndihmuar djalin e vëllait të vet, Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Qëndruan ca duke u menduar dhe duke u këshilluar se çfarë të bënin. Më në fund, arritën në një mendim të çuditshëm. Erdhën tek Ebu Talibi. Bashkë me ta ishte edhe Ammar ibn Uelidi, më i miri i të rinjve të tyre e më i forti dhe më i bukuri i kurejshëve. I thanë: “O, Ebu Talib! Merre këtë djalë! Merre mendjen e tij dhe ndihmën që mund të të japë ai. Bëje djalë për shpirt, ai është yti tani. Por, na e dorëzo neve djalin e vëllait tënd, Muhamedin, kundërshtarin e fesë sate dhe të fesë së prindërve të tu, atë që ka përçarë popullin tënd dhe ka ulur parinë e tij. Na e dorëzo, që ta vrasim! Vërtet, ne po të japim një burrë për një burrë.” “Për Zotin, sa keq po më detyroni!”,- ia ktheu Ebu Talibi. “Po më jepni birin tuaj, që unë ta ushqej për ju dhe unë t’ju jepkam birin tim, që ta vrisni? Për Zotin, kurrë s’ka për të ndodhur!” Atentate kundër të Dërguarit të Allahut Pasi kurejshët dështuan, i humbën shpresat dhe panë se paralajmërimi, kërcënimi dhe bisedimi nuk bënë asnjë dobi, filluan atentatet kundër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i shtuan mundimet dhe grackat e tyre kundër myslimanëve. Meqenëse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte njeri i lartë, i respektuar dhe i shoqëruar nga myslimanët, qenë krerët e kurejshëve ata, që morën përsipër t’i bënin të keqen të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse njerëzit e thjeshtë nuk mund të merrnin përsipër të bënin atentate kundër tij. Ata që e mundonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në shtëpi ishin: Ebu Lehebi, Hakim ibn Ebul Asi ibn Umeje, Ukbe ibn Ebi Muajiti, Adij ibn Hamra Thekafiu dhe Ibn Asdai Hedheliu. Të gjithë këta ishin fqinjët e tij. Kështu, dikush do t’i lëshonte anin e deles mbi shpinë, kur ai ishte duke u falur, ose do t’ia hidhnin edhe në enën ku gatuante, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e përgatiste atë për të gatuar. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do ta nxirrte me shkop, do të qëndronte te dera e vet dhe do të thoshte: “O Beni Abdul Menaf! Cfarë fqinji është ky?!” Pastaj e hidhte anin e deles në rrugë. Kur Umeje ibn Halefi e shikonte të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), e shante dhe ia bënte me sy, duke e përçmuar. Edhe vëllai i tij, Ubej ibn Halefi e kërcënonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O Muhamed! Unë e kam heshtën, e kam edhe një kalë,që e ushqej çdo ditë me disa grushta misër, që t’i hip dhe të të vras ty.” Kështu e kërcënonte herë pas here, derisa një ditë i Dërguari i Allahut i tha: “Jo! Unë do të vras ty, në dashtë Allahu.”10 Kurse Ubej ibn Halefi i pati ardhur një ditë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me një eshtër të kalbur; e thërrmoi atë dhe ia fryu në fytyrë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Një herë, Ukbe ibn Ebu Muiti u ul te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dëgjoi prej tij Kuran. Pastaj shkoi e i tregoi Ubejit, të cilin e kishte shok. Por Ubeji e qortoi dhe i kërkoi që herë tjetër, kur të shkonte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ta pështynte në fytyrë. Dhe ai kështu bëri. Kurse Ebu Lehebi e luftoi dhe e mundoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ditën e parë të Thirrjes për tek Allahu. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte dhënë dy vajzat e veta, Rukijen dhe Ummi Kulthumin për dy djemtë e Ebu Lehebit, Utbenë dhe Utbejiun dhe Ebu Lehebi u tha dy djemve të vet: “Ju mallkoj ju të dy, në qoftë se nuk i ndani dy vajzat e Muhamedit.” Edhe e shoqja e Ebu Lehebit ju tha: “I lëshoni ato të dyja, sepse ato kanë dalë nga feja.” Dhe ata i ndanë. Gruaja e Ebu Lehebit, Ummu Xhemilja ishte armike e betuar e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e Thirrjes së tij. Ajo sillte degë e shkarpa me gjemba dhe ia hidhte të Dërguarit të Allahut natën në rrugë, që të pengoheshin ai dhe shokët e tij. Kur ajo dëgjoi se kishte zbritur ajeti: “Qoftë i shkatërruar Ebu Lehebi!”, erdhi me duart e mbushura me gurë, duke kërkuar të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ai ishte ulur pranë Qabes, që ta godiste. Por Allahu ia mori asaj shikimin dhe ajo vuri re vetëm Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!). “Ku është shoku yt?”,- tha ajo. “Unë kam marrë vesh se ai është tallur me mua, por, për Zotin, po ta gjej, do ta godas me këta gurë mu në gojën e tij.” Pastaj shtoi: “Për Zotin, unë jam poete.” Dhe tha: I përbuzur është, ne e kundërshtuam Urdhrin e tij, fenë e tij ne e mohuam” Pastaj u kthye e iku. Ebu Bekri i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! Si nuk të shikoi ajo ty?” Ai i tha: “ Nuk më shikoi, sepse Allahu ia mori asaj shikimin.” Nga të këqijat, që i bënin kurejshët të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte edhe se ata e quanin Mudhemmem (I përbuzuri) në vend të Muhamed (i Falenderuari). Kështu ata e shanin dhe e fyenin atë. Por Allahu i largoi fyerjet e tyre. Ata i thoshin “i përbuzur” një njeriu që ishte gjithmonë i falenderuar. Edhe Enes ibn Sharik Thekafiu e fyente shumë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ndërsa Ebu Xhehli i mallkuar, sikur kishte marrë mbi supet e veta tërë barrën për të penguar Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga rruga e Allahut. Ai i bënte keq të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me fjalët e tij, e ndalonte atë nga namazi e krenohej e mburrej me atë që bënte. Madje, një ditë, kur e pa të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke u falur, filloi ta paralajmëronte e ta kërcënonte, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kapi për fyti dhe i tha: “Të është afruar ty e keqja dhe t’u afroftë! Edhe një herë: t’u afrua ty e keqja dhe t’u afroftë!” (75:34) “A po më kërcënon mua o, Muhamed?”,- iu kthye Ebu Xhehli. “Për Allahun, jam më krenari, që ka ecur ndonjëherë midis maleve të Mekës.” Një ditë, Ebu Xhehli u tha shokëve të vet: “A e vë Muhamedi fytyrën e tij në tokën me pluhur këtu, përpara nesh?” Ata i thanë: “Po!” “Për Latin dhe Uzanë,- shfryu ai, po ta shikoj ta bëjë këtë punë, do t’ia thyej qafën me këmbë dhe do t’ia mbuloj fytyrën me pluhur.” Pas pak erdhi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe nisi të falej. Ebu Xhehli u përpoq ta shkelte me këmbë, por, për habinë e të gjithëve, ai shtyhej mbrapsht. Me duar dukej sikur mbrohej nga diçka. “C’ndodh me ty, o Ebu Hakim?” “Midis meje dhe atij,- tha ai, ishte një hendek zjarri, ishte tmerr, ishin krahë të fuqishëm.” “Po të afrohej edhe pak tek unë, - tha i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), do ta kapnin engjëjt e do ta bënin copë-copë.” Të tillë rrugë të poshtër ndiqte edhe Ukbe ibn Muiti. Një ditë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po falej pranë Shtëpisë së Shenjtë. Ebu Xhehli me disa shokë ishin ulur. Njëri prej tyre tha: “Kush i sjell zorrët e devesë së Beni Filanit që t’ia hedhë në shpinë Muhamedit, kur të bjerë në sexhde.” U çua më i keqi i atij populli, Ukbe ibn Muiti dhe i solli zorrët. Priti, derisa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vuri ballin në tokë dhe ia hodhi në mes të shpatullave. Atëherë, idhujtarët qeshën aq shumë, sa filluan të binin mbi njëri-tjetrin. Ndërsa Muhamedi ishte në sexhde e nuk e ngriti kokën, derisa erdhi Fatimja dhe ia hoqi nga shpina. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngriti kokën dhe tha: “O Zoti im! Merru Ti me kurejshët!” Atyre u erdhi shumë rëndë që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u lut kundër tyre, sepse besonin se lutja në atë vend pranohej tek Allahu. Pastaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i përmendi ata një nga një, me emër: “O Zoti im! Merru Ti me filanin!” e kështu me radhë. Dhe me të vërtetë, të gjithë ata u vranë ditën e Bedërit. Ata, që e përqeshnin më shumë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin pesë: Uelid ibn Mugire Mahzumiu, Esued ibn Abdul Jaguth Zuhriu, Ebu Zam’a Esued ibn Abdul Muttalib el Esediu, Harith ibn Kajs Huzaiu dhe As ibn Uail Sehmiu. Allahu i kishte zbritur të Dërguarit të Vet se do ta mbronte nga e keqja e tyre, duke i thënë: “Vërtet, Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen.” (15:95) Pastaj, Allahu zbriti për secilin prej armiqve mësim dhe këshillë, që të përfitonin edhe të tjerët. Para disa vitesh Uelidin e kishte gërvishtur një shigjetë, por nuk i kishte shkaktuar gjë. Engjëlli Xhibril i bëri shenjë vendit të gërvishtur. Plaga iu hap e dhembjet nuk pushonin,derisa pas disa vitesh Uelidi vdiq nga ajo plagë e pashërueshme. Esued ibn Jaguthi u sëmur nga plagë kanceroze që i dolën në kokë, pasi i bëri shenjë Xhebraili. Ai u mundua shumë prej asaj plage, derisa vdiq me shumë vuajtje. U tha edhe se ishte helmuar. Xhebraili i bëri shenjë në bark dhe ai pati heqje barku e ënjtje derisa vdiq. Kur Esued ibn Abdul Muttalibi e zuri ngushtë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i bëri këtë lutje Allahut: “O Allahu im! Merrja shikimin dhe bëj që të humbasë fëmijën e tij!” Menjëherë, engjëlli Xhibril e goditi me një gjemb në sy dhe ai u verbua. Edhe djalin ia hodhi në një pellg, derisa vdiq. Harith ibn Kajsi u sëmur rëndë nga verdhëza, derisa jashtëqitja filloi t’i dilte nga goja dhe ashtu vdiq. As ibn Uaili po rrinte në një vend me gjembaçë. Aty i hyri një gjemb në shputën e këmbës. Gjembi kishte qenë ioniew31_1.cab helmuar. Helmi i shkoi në këmbë dhe pas ca kohe vdiq. Kjo qe një përmbledhje e shkurtër e atyre vuajtjeve që kanë kaluar i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët nga Kurejshët pas shpalljes së Islamit dhe thirrjes së hapur në Islam. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndërmori dy hapa për t’i bërë ballë këtij qëndrimi mizor. Shtëpia e Erkamit Hapi i parë: Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e caktoi shtëpinë e Erkam ibn Ebi Erkam el Mahzumiut qendër të thirrjes në Islam, të adhurimit dhe të edukimit, sepse ajo ndodhej rrëzë malit Safa dhe larg syve të mizorëve. Aty, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mblidhej bashkë me shokët e vet dhe fshehurazi u këndonte atyre Kuranin, i këshillonte dhe u mësonte atyre Librin dhe Urtësinë11. Me këtë masë, ai i ruajti shumë shokët e vet nga ato, që kishte frikë se do të ndodhnin, po ta bënte mbledhjen haptazi. Vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e adhuronte Allahun dhe bënte thirrje për tek Ai haptazi, përpara idhujtarëve. Atë nuk e largonte nga misioni i vet as padrejtësia, as armiqësia, as përqeshja dhe as tallja e idhujtarëve. Kjo ishte Urtësia e Allahut, që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ta shpallte Thirrjen si tek ata që i besonin, ashtu edhe tek ata që nuk i besonin. Kjo do të thotë që njerëzit nuk kanë ar gu ment për t’u shfajësuar pasi u kanë ardhur të dërguarit dhe u është shpallur e Vërteta. Askush, nuk mund të thotë në Ditën e Gjykimit: “Neve nuk na ka ardhur ndonjë përgëzues dhe as paralajmërues.”