Dua te di diqka mbi jeten e Muhamedit

[loni19]

Haxhi i Lamtumirës



Allahu i Madhëruar kishte paracaktuar që i Dërguari i Tij (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të shihte frytet e punës së tij para se të vdiste, pasi thirrja e tij qe përhapur në tërë Gadishullin Arabik dhe pasi Allahu i Madhëruar kishte bërë që një grup besimtarësh të merrnin përsipër ta ruanin fenë e Allahut dhe ta përhapnin atë në tërë anët e botës. Allahu i Madhëruar e nderoi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke i dhënë mundësinë të shkonte në Haxh në muajin Dhul Hixhe, në vitin e 10-të të Hixhretit. Para se të shkonte në Haxh, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i njoftoi njerëzit. U tubuan në Medine shumë veta. Ditën e shtunë, më 26 të muajit Dhul Ka’ade ai u bë gati dhe u nis nga Medinia, pasi fali namazin e drekës. Udhëtoi, derisa mbërriti në Dhul Halife. Aty fali namazin e pasdrekës, dy rekatë dhe aty qëndroi atë natë. Kur zbardhi drita, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sonte më erdhi një engjëll nga Zoti dhe më tha: “Fale namazin në këtë luginë të bekuar dhe thuaj: “Po kryej një umre brenda një Haxhi.” Kjo bëri që të lejohej kryerja e Umres në ditët e Haxhit. Kurse në kohën e Padijes mendohej se kryerja e umres në ditët e Haxhit ishte nga fajet më të mëdha. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) lau trupin para se të vinte koha e namazit të drekës, fali dy rekatë dhe filloi telbijen për haxhin dhe umren që nga vendi, ku fali namazin. Ai i bashkoi umren dhe Haxhin, duke thënë: “O Allah! Po i përgjigjem thirrjes Sate me Haxhin dhe umren. Po i përgjigjem thirrjes Sate, nuk ka zot tjetër përveç Teje. Vërtet, falenderimi dhe mirësia të përkasin vetëm Ty. Sundimi të takon vetëm Ty.” Ndonjëherë thoshte: “Po i përgjigjem thirrjes Sate, o Zoti i vërtetë.” Pastaj, Profeti u çua nga vendi ku fali namazin dhe i hipi devesë së vet që thirrej “Kusua” e përsëri tha telbijen: “O Allah! Po i përgjigjem thirrjes sate…” Kur arriti në Bejdaë, e tha telbijen përsëri. Pasi fali namazin, i vuri një shenjë kurbanit të vet. Kur arriti në Dhul Halife, i vuri diçka si gjerdan në qafë. Vazhdoi udhëtimin derisa iu afrua Mekës. Atë natë qëndroi në vendin e quajtur Dhu Tuva. Në mëngjes, fali namazin e agimit. Pastaj lau trupin dhe vazhdoi udhëtimin, derisa hyri në Mesxhidi Haram (Xhaminë e Shenjtë). Ishte mëngjesi i ditës së dielë, më 4 të muajit Dhul Hixhe. Bëri tauafin (rrotullimin rreth Shtëpisë së Shenjtë) dhe pastaj bëri Sa’jin (ecjen e shpejtë) midis kodrave Safa dhe Merua. Pastaj, shkoi dhe qëndroi sipër Mekës, në vendin e quajtur Huxhun dhe nuk u kthye më për të bërë tauaf përsëri. Kështu, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbeti me Ihramin (me rrobën e Haxhit), sepse e kishte bërë nijet t’i kryente Haxhin edhe umren në të njëjtën kohë. Prandaj, ai urdhëroi që çdo njeri, që kishte sjellë kurban me vete, të vazhdonte ta mbante ihramin. Ndërsa për atë, që nuk kishte sjellë me vete kurban, ai urdhëroi të qethte flokët, pasi të kishte kryer tauafin dhe sa’ajin dhe kështu të mbaronte punë me detyrat e umres. Pra, çdo njeri që nuk kishte sjellë me vete kafshë për të therur për kurban, kështu duhej të vepronte, qoftë në rastin kur e kishte bërë nijet për të kryer haxhin, qoftë kur e kishte bërë nijet për të bërë umren, qoftë kur e kishte bërë nijet për t’i kryer të dyja. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Po të vija përsëri në këtë situatë, nuk do të veproja siç po veproj tani; po të mos i kisha marrë me vete kurbanët do t’i hiqja rrobat e Ihramit dhe do ta mbyllja kështu umren. Ai që nuk ka kurban me vete le ta heqë rrobën e Ihramit.” Sahabët e ta tjerë, që e dëgjuan urdhrin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e zbatuan atë menjëherë. Ditën e Teruijes, që ishte dita e 8-të e muajit Dhul Hixhe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u drejtua për në Mina dhe bëri nijet të kryente Haxhin. Kështu urdhëroi të vepronte çdo njeri, që nuk e kishte ihramin. Në Mina, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali pesë namaze: drekën, pasdrekën, mbrëmjen, jacinë dhe mëngjesin. Namazet janë me katër, ai i fali me shkurtim, nga dy rekatë. Pasi doli dielli, u largua nga Minaja e shkoi në Nemire. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi aty derisa u afrua perëndimi i diellit. Ai shkoi në luginën Arine dhe njerëzit u mblodhën rrotull tij. Aty Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbajti një hytbe. Falenderoi Allahun dhe e madhëroi Atë. Pastaj tha dy dëshmitë. Profeti i porositi që ta kenë frikë Allahun. Ndër të tjera, ai tha: “O njerëz! Dëgjojeni fjalën time, sepse unë nuk e di a do t’ju takoj më, pas këtij viti,në këtë vend. Gjaku juaj është i shenjtë, pasuritë tuaja janë të shenjta dhe nderi juaj është i shenjtë, siç janë të shenjta në këtë ditë, në këtë muaj, në këtë vend. Cdo gjë të kohës së Padijes (para Islamit) e kam vënë nën këmbët e mia. Gjakrat e Padijes janë të anuluara. Gjaku i parë nga gjaqet që unë e fal, është gjaku i ibn Rebia ibn Harithit. Edhe kamata e kohës së Padijes është e anuluar dhe kamata e parë nga kamatat tona që unë anuloj, është kamata e Abbas ibn Abdul Mutalibit. E gjithë kjo kamatë anulohet. O njerëz! Kijeni frikë Allahun dhe silluni mirë me gratë, sepse ju i keni marrë ato amanet nga Allahu dhe me fjalën e Allahut ju është lejuar t’i keni për gra. Është e drejta juaj që ato të mos afrojnë asnjeri, që ju nuk e doni. Nëse e bëjnë një gjë të tillë, goditini ato, por jo rëndë. E drejta e tyre është që të ushqehen e të vishen nga ju në mënyrë të pëlqyeshme. Në qoftë se ju i përmbaheni atij, që kam lënë mes jush, nuk keni për ta humbur kurrë rrugën e drejtë. Unë kam lënë mes jush Librin e Allahut. Ju do të pyeteni për mua. Cfarë do të thoni, atëherë?” Ata thanë: “Ne dëshmojmë se ti e kumtove amanetin (që kishe nga Allahu), e kreve detyrën dhe e këshillove Ymetin (për në rrrugën e drejtë).” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngriti gishtin nga qielli dhe tha: “O Allah, dëshmo! O Allah, dëshmo! O Allah, dëshmo!” Në këtë hytbe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) foli edhe për shumë çështje të tjera. Pasi e mbaroi hytben, i zbriti fjala e Allahut: “Sot e përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush të mirën time dhe zgjodha Islamin fe për ju.” (5:3) Pasi mbaroi hytbja, Bilali thirri ezanin dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali me xhematin namazin e drekës, dy rekatë. Pastaj, u çua dhe fali namazin e pasdrekës, po dy rekatë. Pra, të dy këto namaze i fali në kohën e drekës, pa falur namaz tjetër në mes tyre. Pastaj shkoi në vendin e tubimit dhe e ktheu devenë nga shkëmbinjtë. Pastaj, u nis për në Muzdelife. Atje fali namazin e mbrëmjes dhe të jacisë, me një ezan dhe dy ikamete. Nuk i bëri tesbihët ndërmjet tyre. Pastaj ra në gjumë e fjeti derisa zbardhi dita. U çua dhe fali namazin e mëngjesit. Pastaj shkoi te Mesxhidi Harami, u kthye nga Kibla, bëri lutje e tha: “Allahu Ekber” e “La i lahe il-lallah”. Vazhdoi ashtu derisa doli mirë drita. Para se të dilte dielli, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Mina, Te Xhemre Kubraja hodhi guriçka, duke thënë “Allahu Ekber” për çdo hedhje. Më pas vazhdoi me telbijen: “Lebejkallahume lebbejk…”, derisa i hodhi guriçkat. Pastaj, qëndroi aty te Xhemreja e tha: “Mësojini nga unë detyrat tuaja, sepse ndoshta unë nuk do të vij më në Haxh pas këtij viti.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te shtëpia e vet, në Mina dhe theri me dorën e vet 63 deve; 37 deve i theri Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të sillnin nga pak mish nga të 100 devetë e tija që u therën. Mishin e zien mirë e mirë, pastaj e hëngrën. Më pas, thirri berberin. I ktheu anën e djathtë të kokës dhe ai ia rruajti. Pastaj, u ndau njerëzve nga një qime a dy. E rruajti edhe anën e majtë dhe tërë flokun e saj ia dha Ebu Talhasë. Pastaj veshi rrobat e veta, hodhi erë të mirë në trup, para se të bënte tauafin. Hipi në deve e shkoi te Qabja dhe bëri tauafin. Midis Safasë dhe Meruas nuk bëri tauaf. Aty fali namazin e drekës. Pas namazit shkoi te fisi Benu Abdul Mutalib, të cilët u jepnin haxhinjve ujë zemzemi. “Jepni ujë zemzemi, o bijtë e Abdul Mutalibit!,- u tha. Sikur të mos ishin gjithë këta njerëz te ju, unë do të shpërndaja ujë bashkë me ju.” Ata i dhanë një kovë me ujë Zemzemi dhe ai piu. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye për në Mina dhe qëndroi atje gjatë netëve (e ditëve) të teshrikut, që ishin datat 11, 12 dhe 13 të muajit Dul Hixhe. Cdo ditë hidhte guriçkat në të tria Xhemratet, sapo kalonte dielli nga zenithi. E fillonte me Xhemren e vogël, ku hidhte 7 guriçka dhe thoshte “Allahu Ekber”, sa herë që hidhte çdo guriçkë. Pastaj, shkonte te Xhemreja e mesme, ku hidhte guriçkat dhe thoshte: “Allahu Ekber” ashtu si tek e para e kështu me radhë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbajti nje hytbe Ditën e Bajramit. Një hytbe tjetër u mbajt edhe në mes të ditëve të Teshrikut. Para se të mbante hytben e Bajramit i zbriti nga Allahu surja “Nasr”. Më 13 të muajit Dhul Hixhe, ditën e tretë e Teshrikut, e cila i takonte ditë e martë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga Minaja, pasi kishte hedhur xhemratet dhe zbriti në Ebtah. Aty fali namazin e drekës, të pasdrekës, të mbrëmjes dhe të jacisë. Pastaj, e la Aishjen (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), gruan e vet, nënën e besimtarëve, të kryente umren bashkë me të vëllanë e saj, Abdullah ibn Ebu Bekrin. Ajo u vesh me ihramin dhe e kreu atë me vonesë (kaza). Në kohë të syfyrit vajti në Etbah. Aty e gjeti të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që sapo e kishte kapur gjumi. Porsa vajti Aishja aty, u dha shenja për t’u nisur për në Medine. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hipi në devenë e vet dhe para se të nisej për në Medine vajti te Shtëpia e Shenjtë dhe bëri tauafin e fundit dhe fali namazin e mëngjesit. Për në Medine i ra nga ana e poshtme e Mekës. Kur iu afrua Medines e shikoi kodrat e saj nga larg, tha tri herë: “Allahu Ekber.” Pastaj tha: “Nuk ka zot tjetër përveç Allahut, që është Një e nuk ka shok. Atij i takon sundimi dhe falenderimi. Ai është i Plotfuqishëm mbi gjithçka. Ne jemi nga ata myslimanë që kthehen nga udhëtimi, duke bërë teube (duke u penduar për të metat që mund të kenë), që adhurojnë Allahun e i bëjnë sexhde Atij. Ne e falenderojmë Zotin tonë. Allahu e mbajti premtimin e Vet, e ndihmoi Robin e Vet dhe vetëm Ai i theu kundërshtarët.” Dërgimi i Usame ibn Zejdit

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Medine, duke adhuruar e falenderuar Allahun për mirësinë e madhe që i bëri, sepse i dha mundësinë t’i shihte njerëzit të përqafonin fenë e Allahut grupe-grupe. Ai arriti të shikonte suksesin e thirrjes për në Islam gjatë 23 vjetëve. Pasi u kthye në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) priti edhe delegacioni të tjera. Ndërkohë i dha Usame ibn Zejdit 700 luftëtarë dhe e urdhëroi që të merrnin kuajt e të niseshin për në Elikaë dhe Darum, vise që ndodhen në truallin e Palestinës. Usamja me ushtrinë lëvizi dhe vajti në Xhuruf, pesë kilometra larg Medines. Mirëpo aty i shkuan lajme shqetësuese: mori vesh që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i sëmurë. Prandaj, ai qëndroi aty, duke pritur lajme për shëndetin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por ja që vendimi i Allahut u zbatua dhe i Dërguari i Tij ndërroi jetë dhe ushtria e Usames qe ushtria e parë e kohës së Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!).