Keshilla per muslimanet

[Preshevar]

Ah, sikur ta dinte populli im se ç’është xhehenmi?!

--------------------------------------------------------------------------------

Vallë a dini diç për xhehenemin ?


Zjari, All-llahu na ruajtë nga ai

Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] shpesh lutej dhe thoshte:

"All-llahu im, kërkoj prej Teje xhennetin dhe ajo që më afron te ai, qoftë fjalë ose vepër, dhe strehohem te Ti nga zjari dhe ajo çka më afron te ai, qoftë fjalë ose vepër. Të lus që çdo caktim që e ke bërë për mua të jetë mirë për mua".

Malik ibn Dinari thoshte:

"Po të gjeja ndihmëtar, do t’i shpërndaja anë e mbanë botës që të thërrasin: o ju njerëz, kujdesuni nga zjari, kujdesuni nga zjari.

Ata Sulejmiu thoshte:

"Kur të përmendet xhehenemi nuk më ëndja as ushqimin e as pijen".

Tavusit i shtrohej shtrati, shtrihej dhe rrotullohej në te ashtu siç rrotullohet kokrra në tavë. E pastaj ngritej, e drejtohej nga kibleja deri në mëngjes dhe thoshte:

"Përkujtimi i xhehenemit e largoi gjumin nga ata që i frikësohen atij".

Zjari, vallë e dini se çka është zjarri

Transmeton Imam Muslimi në sahihun e tij nga Abdull-llah ibn Mesudi [radijall-llahu anhu], i cili tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të sjellin atë ditë xhehenemin, i cili do t’i ketë shtatëdhjet mijë frerë, secilin fre do t akapin shtatëdhjet mijë melek për ta tërhjekur".

1- Nxehtësinë më të madhe ose acarinë më të madhe që e ke përjetuar ndonjëher në jetën tënde dije se ajo është vetëm një frymëmarje e xhehenemit.

Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Është ankaur zjari te Zoti i saj dhe ka thënë: Zoti im, njëra pjesë ma han tjetrën. Atëherë All-llahu i lejoj që të ketë dy frymëmarje: një një dimër dhe një në verë. Kjo është kur e dnieni nxehtësinë më të madhe dhe acarinë më të madhe të zemheririt". (Buhariu dhe Muslimi).

Abdull-llah ibn Omeri [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Kur të shtohet të nxehtit, namazin falne kur të ftohet, sepse të nxehtit e madh është nga zierja e xhehenemit". (Buhariu dhe Muslimi).

2- Zjari i dunjasë është një pjesë e shtatëdhjet pjesëve të saja.

Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Ky zjari juaj, të cilin e dhez biri i Ademit është një pjesë e shtatëdhjet pjesëve të zjarit të xhehenemit. I thanë: o i Dërguar i All-llahut! Edhe kjo mjafton. Tha: ajo është edhe ma e nxehtë për gjashtëdhjet e nëntë pjesë, secila pjesë është e nxehtë sikurse nxehtësia e sajë". (Buhariu dhe Muslimi).

3- Vështirësitë dhe telashet më të mëdhaja që i përjetoni nuk krahasohen me një fundosje në te.

Enes ibn Maliki [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të sjellin njeriun që më së shumti është kënaqur, mirëpo që është banor i xhehenemit, Ditën e Kijametit, dhe do ta fusin një her në xhehenem, e pastaj do ti thonë: Biri i Ademit, a ke parë ndonjëher të mira? A të ka kaluar ndonjë kënaqësi? Do të thotë: Jo, vall-llahi, o Zot. Pastaj do të sjellin njeriun që më së shumti ka vuajtur në dunja, mirëpo që e meriton xhennetin, do ta fusin një her në xhennet, e do ti thonë: Biri i Ademit! A ke parë ndonjëherë të keqe? A ke kaluar ndonjë vështirësi? Do të përgjigjet: jo, vall-llahi, o Zot! Nuk kam parë asnjëher vështirësi a të keqe". (Muslimi).

4- Denimi më i lehtë

Ebu Seid Hudriu [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Njeriu nga banorët e zjarit me denim më të vogël është ai që vishet me këpucë të zjarta, nga nxehtësia e tyre vlojnë trutë". (Buhariu).

5- Në te do të hyjnë edhe njerëz pa llogari.

Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të del nga zjari një qafë, e cila ka dy sy që shohin, dy veshë që dëgjojnë dhe gjuhë që flet, e do të thotë: jam autorizuar për tre lloj njerëzish: për secilin tiran kryeneç, për secilin që i lutet edhe tjetërkujt përveç All-llahut dhe për vizatuesit". (transmeton Ahmedi dhe Tirmidhiu, kurse shejh Albani thotë se hadithi është sahih).

6- Xhehenemi është shumë i thellë.

Utbe ibn Gazvani transmeton nga Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem]:

"Një shkamb i madh do të hudhet nga buza e xhehenemit, e do të fluturon në te shtatëdhjet vjet pa arritur në fund". (transmeton Tirmidhiu, kurse shejh Albani ka thënë se hadithi është sahih).

Kurse Enesi tregon një hadith merfu’:

"Poqëse hedhet një gurë sa shtatë hilafate hidhen nga buza e xhehenemit, do të fluturojnë shtatëdhjet vite, pa arritur në fund". (transmeton ibn Hennadi, kurse shejh Albani thotë se është hadith sahih).

Na shpëto o Zot, na shpëto.

7- Xhehenemi nuk ngopet.

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:

"(Përkujto) Ditën kur Ne Xhehennemit i themi: "A je mbushur?" E, ai thotë: "A ka ende?". [ Kaf: 30 ].

Enes ibn Maliku [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të vazhdohet të hidhen njerëz në xhehenem, kurse ajo vazhdimisht thotë: "???? ???? ???????"- "a ka ende", gjersa ta vëndon mbi te Zoti i Krenarisë këmbën e vet, e ajo të mbledhet palë palë e të thotë: mjaft më, mjaft më, pasha Krenarinë dhe Bujarinë tënde. Kurse në xhennet do të mbetet edhe më tej tepricë, për të cilën All-llahu do të krijoj krijesa, të cilat do ti banojë në tepricën e xhennetit". (Buhariu dhe Muslimi).

8- Xhehenemi i ka shtatë dyer.

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:

"E s'ka dyshim se Xhehennemi është vendpremtimi i të gjithë atyre. Ai (Xhehennemi) i ka shtatë dyer, çdonjëri prej tyre ka shtegun (derën) e caktuar (nëpër të cilën do të hyjë)". [ El-Hixhr: 43- 44 ].

9- Ushqimi i banorëve të xhehenemit është zekumi. Vallë a e dini se ç’është zekumi?!

Ibn abbasi [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Poqëse një pikë e zekumit pikon në këtë botë, do tua prishte njerëzve tërë jetën e tyre, vallë si është puna e tij, që këtë e ka ushqim?!". (transmeton Tirmidhiu, shejh Albani thotë se hadithi është sahih).

Ebu Derda [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Banorët e xhehenemit do të uriten. Harojnë denimin në të cilin gjinden dhe kërkojnë ndihmë në ushqim, e u jipet ndihma ushqim nga barishte me ferra helmuese, i cili as nuk trash e as nuk ngop. Sërish kërkojnë ushqim, e u jipet ushqim nga therrat. Ju kujtohet se në dunja ata ushqimin e dërgoni te poshtë në fyt me ujë, andaj kërkojnë ujë, atëhere u jipet valë e nxehtë, i cili u derdhet nga kazanat e hekurt, e kur u afrohet fytyrs, ua djeg fytyrën, e nëse u depërton në ushqim ua bënë barkun copë copë. Atëherë thonë; thërritni mbikqyrësit e xhehenemit, kurse ata do tu përgjigjen: a nuk ju erdhën pejgamberët më fakte. Do të thonë: gjithsesi. Atëherë do tu thonë: lutuni, e lutja e pabesimtarëve është e kotë. Do të thonë: thërritne Malikun. Do t’i drejtohen atij duke i thënë: Malik le të le të na shkatërron Zoti jot. U përgjigjet: ju do të mbeteni këtu". A’meshi tregon: më ka ardhur lajmi se mes lutjes së tyre dhe përgjigjes së Malikut kalojnë njëmijë vjet. Do tu thuhet: lutne Zotin tuaj, sepse askush s’është më i mirë se sa Zoti juaj. Atëherë do të thonë: "Zoti ynë. Na zotëroi fatkeësia jonë, e ishim popull i lajthitur. Zoti ynë, na nxjer nga kjo, e nëse kthehemi atëherë jemi zullumqar. Atëherë u përgjigjet All-llahu: "Heshtni e mos flitni". Në këtë moment u humbin të gjitha shpresat nga çdo e mirë dhe fillojnë të vajtojnë, mjerohen dhe t’ju vjen keq". (Tirmidhiu).

Vëllezër…

Çka pastaj?!

A nuk duhet nxituar në pendim para se të vdesim që të garantohemi nga e keqja e xhehenemit?1

Vëlla, qaj për mëkatin tënd sot, para se ta qajsh nesër me gjak.

Ebu Musa [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Banorët e zjarit do të qajnë, saqë edhe anija mundet të lundrojë në lotët e tyre. Ata do të qajnë me lotë gjaku". (transmeton Hakimi, kurse shejh Albani thotë se hadithi është hasen).

Vëllezër…

Rujuni nga zjari, sepse nuk e dini se sa vështirë është atje!

Rujuni nga zjari duke bërë mes jush edhe zjarit pengesë!

Ofroni flijime tani para se të ikë mundësia!

Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Bëni mes jush dhe zjarit pengesë, po qoftë se edhe me një gjysmë hurme". (Taberaniu, hadithi është sahih).

[Preshevar]

Edhe për fund disa ajete që flasin për banorët e xhehenemit:

"Po disa prej tyre i besuan atij (Muhammedit), e disa e refuzuan. Për ta mjafton zjarri i Xhennemit. Është e vërtetë se ata që mohuan argumentet Tona, do t'i hudim në zjarr. Sa herë që u digjen lëkurat e tyre, Ne ndërrojmë lëkura të tjera që të shijojnë dënimin. All-llahu është i plotëfuqishëm, i drejtë. ata që besuan dhe bënë vepra të mira, Ne do t'i fusim në Xhennet nën të cilin burojnë lumenj, ku do te jenë përgjithmonë. Aty kanë edhe bashkëshorte të pastra e hije të mrekullueshme". [ en-Nisa: 55- 57 ].

"O bijtë e Ademit, juve ju vijnë të dërguar nga mesi juaj, ju përkujtonë faktet e Mia (shkoni pas tyre). E kush ruhet dhe përmirësohet, për ta s'ka as frikë as s'kanë përse të pikëllohen. E ata që i konsideruan të rreme faktet tona dhe kryelartësi u larguan prej tyre, ata janë banues të zjarrit dhe në të janë përjetë. Kush është më mizor se ai që trilin shpifje ndaj All-llahut, apo i përgënjeshtron argumentet e Tij? Ata e arrijnë pjesën e tyre që u është caktuar (në shënime) deri kur t'u vijnë atyre të dërguarit tanë (mekaiket) t'ju marrin shpirtine u thonë: "Ku janë ata që pos Zotit i lutshit?" Ata thonë: "Kanë humbur prej nesh" dhe ashtu dëshmojnë për vete se ishin mohues (kafira). (All-llahu) Ju thotë: "Hyni në Xhehennem me atë popull që ishte para jush nga xhinët dhe nga njerëzit (e që ishin si ju). Sa herë që një gruphyn në të, e mallkon atë të mëparshmin derisa kur të arrijnë në të të ggjithë, grupi i fundit i tyre thotë për grupin e parë: "Zoti ynë, këta (pari) na kanë humbur neve (nga rruga e drejtë), pra shtoju dënimin me zjarr atyre!" (All-llahu) Thotë: "Për secilin (grup) është (dënimi) i shtuar, por ju nuk po dini. Të parët e tyre (paria) të mbramëve të tyre ju thotë: " Ju nuk keni përparësi ndaj nesh (pse vetë keni bërë kufur), shijone pra dënimin për atë që e fituat!" Nuk ka dyshim se ata që përgënjeshtruan argumente Tona dhe nga mendjemadhësia u larguan prej tyre, atyre nuk u hapen dyert e qiellit dhe nuk do të hyjnë në Xhennet deri të përbirojë devja vrimën e gjilpërës. Ja, kështu i shpërblejmë kriminelët. Për ata është përgattitur shtrat nga zjarri dhe mbulojë (mga zjarri).

E kështu pra i shpërblejmë zullumqarët. Ata që besuan dhe bënë vepra të mira, e Ne as që obligojmë ndoken çka nuk ka mundësi (të veprojë), të tillët janë banues të Xhennetit dhe në të janë përgjithmonë. Nga zemrat e tyre kemi hequr (kemi zhdukur) çdo gjë që ishte krijuar nga zilia (nga urrejtja), janë në Xhennet, ku rrjedhin lumenj, e ata thonë: "falënderojmë All-llahun që na udhëzoi për këtë (për iman, për punë të mira,na hoq zilinë, na futi në Xhennet), pse sikur të mos na drejtonte All-llahu, ne nuk do të dinim të udhëzoemi. Vërtet, të dërguarit e Zotit na e thanë të vërtetën dhe ne i besuam!" E atyre u drejtohet thirrje: "KY është Xhenneti, iu dha juve për atë që vepruat. Ata të Xhennetit i thërrasin (i pyesin) banuesit e zjarrit e u thonë: "Ne e gjetëm të vërtetë atë që na e pat premtuar Zoti në, e ju (banues të zjarrit) a e gjetët të vërtetën atë që pat premtuar Zoti juaj?" Ata (banuesit e zjarrit) thonë: "Po". Atëherë në mes të tyre (mes dy grupeve) thërret një zë: "Mallkimi i All-llahut qoftë mbi zullumqarët!"". [ El-A’raf: 35- 44 ].

"9:34. O ju që besuat, vërtet një shumicë e parisë fetare e jehudive dhe e të krishterëve, në mënyrë të paligjshme e hanë pasurinë e njerëzve dhe pengijnë të tjerët nga rruga e All-llahut. Ata të cilët e ruajnë arin e argjendin e nuk e japin për rrugën e All-llahut, lajmëroji për një dënim të dhëmbshëm.

9:35. Atë ditë kur ajo (pasuri e deponuar) fërgohet në prushin e Xhehennemit, e me të (ashtu zharavë) lyhen ballët, anët dhe shpinat e tyre (do t'u thuhet): "Kjo është ajo që e dispozituat për veten tuaj, pra shijoni atë që e depozitonit!"". [ Et-teube: 34- 35 ].

"Ata që mohuan të dërgarit e vet thanë: "Për Zotin, ne do t'ju dëbojmë nga vendi ynë, ose ju domosdo do të ktheheni në fenë tonë!" E atyre (të dërguarëve) Zoti u shpalli; Ne gjithqysh do t'i shkatërrojmë zullumqarët. Dhe pas tyre Ne do t'ju vendosim në atë tokë. E këtë (ndihmë) për atë që i frikësohet pranisë Sime dhe i frikësohet dënimit Tim. Ata (të dërguarit) e kërkuan ndihmën, ndërsa çdo kryelartë idhnak pësoi dështim. E pas tij (kryelartit) është Xhehennemi, në të cilin i jepet ujë të ndyrë (që rrjedh prej lëkurave të djegura. Përpiqet ta përbijë, po nuk mund ta gëlltis atë, atij i vjen vdekja nga të gjitha anët (sipas shenjave shkatërruese), po ai nuk vdes (e të shpëtojë prej vuajtjeve), atë e pret dënim shumë i rëndë. Shembulli i veprave të atyre që nuk besuan është si hiri, të cilin me puhi e shkapërderdh era në ndonjë ditë të stuhishme, e ata nuk mund të realizojnë asgjë nga veprat që kanë bërë, e ky është ai dështimi i madh". [ Ibrahim: 13- 1.]

[hasanmehmeti]

Rinia- dhimbje dhe shpresë

Namazi është dritë

Namazi dhe mospërfillja e tij ishte pyetja e parë e anketës. A je prej atyre që në përpikmëri e kryen namazin? Përgjigja ishtë e hidhur - tridhjetë e nëntë përqind u përgjigjen: ndonjëherë; katër përqind thanë: jo; pesedhjetë e gjashtë përqind thanë: po; (Allahu i mëshiroftë të rinjtë tanë, vallë çdo të kishte thënë ky dijetare sikur të shihte realitetin e rinisë në vendet tona të cilët e kanë nëpërkëmbër shtyllën e fesë tonë – namazin, Allahu i udhëzoftë në udhë të drejtë. sh.p.) e gjithë kjo duke patur prasysh faktin se pjesmarrësit e anketës ishin të rinj që anonin kah dëfrimi dhe jovigjilenca fetare, mirëpo nuk duhet të harrojmë se ne jetojmë në vendin e Teuhidit (besimi i pastër në njëshmërinë e Allahut), jetojmë në gurrën e islamit, vendin e sigurisë, imanit, xhamive, tubimeve shkencore fetare dhe mësimit të kur’anit. Për këtë arsye them se rezultati të bën të ndihesh keq dhe të dëshpron sepse bëhet fjalë për një shtyllë prej shtyllave të fesë.
Gjatë disa bisedave dhe takimeve me ca të rinj m’u bë e qartë një mospërfillje e çuditshme tek ata ndaj namazit. Disa prej tyre u betuan se nuk kanë hyrë në xhami. Disa thanë: nuk jam falë përveç për shkak turpit dhe për të bërë lajka. Disa falen mirëpo shumë rrallë, disa të tjerë thanë: nuk mund që të lihet pas dore namazi në asnjë gjëndje pa marrë parasyshë shkallën e degjenrimit. Unë mundem që të sjellë argumente nga kur’ani dhe sunneti dhe fjalëvë të selefit (të parët tanë të mirë) që aludojnë në obligueshmërinë ë faljes së namazit me xhemat. Këto argumente janë të njohura për atë që i kërkon ato.
Unë e di se ti i di o vëlla i ri mirëpo i drejtohem logjikës tënde dhe them:
Së pari: a pajtohesh që njerëzit ta dinë se ti nuk falë, nëse thua se jo atëherë dije se Allahu e di.
Së dyti: ti e kërkon lumturinë dhe qetësinë shpirtrore dhe nëse ka novoje e blenë atë me gjithë pasurinë që e posedon – siç thua vet. Po të shikosh spitalet e sëmudjeve shpirtërore apo vendet ku bëhet rukje (lexim i Kur’anit për të sëmurë) do të habitesh nga dëshprimet, mërziat, pikëllimet dhe brengat e njerëzve që do t’i vëresh, e Pejgamberi alejhis-selam ka thënë: " Namazi është dritë" (Muslimi) – është dritë për zemrat. Allahu (subhanehu ve teala) thotë: " E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në ditën e kijametit do ta ringjall të verbër." (Ta ha-124)
E si mund ndryshe t’i kthehet shpina udhëzimit të Allahut përveç se me lënien e namazit?
Namazi është lidhja yte me Allahun (subhanehu ve teala) Subhanallah (i madhëruar qoftë Allahu)! Shiko përgjigjen e kësaj pyetje në anketë:
A je i lumtur? Pesëdhjetë e pesë përqind përgjigjen: ndonjëherë; gjashtë përqind përgjigjen: po. Kjo përqindje nuk dallon shumë nga përqindja e sipërthënë e atyre që linin namazin. Pra krahaso! eshtë në pyetje nanazi, çelësi i lumturisë dhe bari i saj. Ai që është i përpiktë në aplikimin e këtij obligimi është në gjendje të mirë çfardo që ndodhë.
Së trteti: Allahu (subhanehu ve teala) thotë: "Falni namazin dhe jepni zeqatin, dhe falnu me ata që falen (bini në rukuë me ata që bijnë)." (Bekare-43) ky tekst kur’anor qartë tregon në obligueshmërinë e faljes së namazit me xhemat e sikur të ishte për qëllim vetem falja (d.m.th. – falja pa marrë parasysh me xhemat apo vetëm) atëherë do të mjaftonte të thuhej " Falni namazin". Dije se Allahu nuk ka toleruar lënien e namazit me xhemat edhe në rrast lufteje porse urdhëroi që namazi të kryhet me xhemat edhe atëherë kur është më vështirë, Allahu (subhanehu ve teala) thotë: "Kur të jesh ti (Muhammed) bashkë me ta dhe ju falë namazin, një grup prej tyre, duke i bartur armët" (Nisa-102)
Pejgamberi alejhis-selam nuk lëshoi pe as për të verbërin i cili përvëç asaj se kishte humbur shikimin e kishte shtëpinë larg, rruga s’ishte e sigurtë, nuk kishtë ndihmës që do ta shpienjte në xhami, megjith këtë Allahu nuk e liroi nga obligimi i faljes së namazit me xhemmat.
Pejgamberi a.s i tha atij: "A e dëgjon ezanin?
Ai u përgjigj: po.
Pejgamberi tha: përgjigjju.
Në një transmetim tjetër qëndron: " nuk mund të gjej arsye për ty" (Muslimi)

O ti i ri që nuk falesh, apo që nuk je i përpiktë në kryerjen e namazit.. a mund pas gjith këtyre argumenteve të gjeshë arsyetim për lënien e namazit?
Nëse ata nuk kanë arsye.. cila do të jetë arsyeja yte nesër para Allahut, kur do të pyetesh që në fillim për çështjen e namazit? Cila është arsyeja yte – e ti je i shëndoshë, i rehatuar?
Së katërti: A të pëlqen o i ri të vdesish si lënës i namazit, apo mospërfillës i këtij obligimi?
Një larës i kufomave të të vdekurve thotë: E sollën një të vdekur të cilin e mbanin babai dhe vëllëezërit e tij. Ia hoqëm rrobet dhe e përgatitëm për ta larë. Allahu i kishte dhënë fuqi trupore dhe lëkurë shumë të bardhë. Duke rrotulluar kufomën për ta larë papritmas ngjyra e e lëkurës së tij u ndërua në ngjyrë shumë të zezë. M’u shtangën duart dhe m’u zgurdulluan sytë nga frika dhe lemeria. Dola prej dhomes së larjes dhe e pyeta të atin e djalit të vdekur për këtë çështje e ai më tha: ai nuk ka falur namazin. Larësi thotë: i thash familjes së të ndjerit: merreni këtë kufomë dhe lanie ju, dhe kështu larësi refuzoi të lajë këtë kufomë e gjithashtu edhe imami i xhamisë refuzoi t’ia falë namazin e xhenazes.
Allahu na mbroftë – as nuk lahet kufoma e as që ia falin muslimaët namazin, nuk vorroset te varret e muslimanëve. Ky ishte gjykimi i Allahut për këtë të ri, a ka përfundim më të keq se ky?
O i ri! Dëgjo pra para se të mos bëhesh prej atyre që nuk iu falet namazi i xhenazes. Përgjigjiu thirrjes së fesë përderisa mundesh dhe mos të të mashtrojë fakti se akoma nuk të ka gjykuar Allahu. Ne gëzohemi kur të shohim në xhami, dëshprohemi kur nuk nuk e shkële pragun ë xhamisë. Ne nuk kemi në dorë udhëzimin, kush udhëzohet e ka për vete e kush devijon e ka poashtu për vete, mirëpo deri kur kështu? Deri kur do t’ia privosh vetvetes lumturinë dhe qetësinë? Kënaqësia më e madhe në botë është që me këmbët e tua të shkosh në xhami. Pyeti falësit e namazit që shkojnë natën në xhami ecur, ata do të tregojnë.

vazhdon bidhni teAla>>>

esselamualejkum
hasanmehmeti

[Shqiptare]

Besimtari e jobesimtari e dëshirojnë lumturinë. Shumica e njerëzve nuk e gjejnë rrugën kah lumturia, por gjithnjë dëshirojnë lumturinë edhe pse shumica gabojnë dhe nuk e gjejnë atë rrugë.


Njerëzit e kërkojnë dhe pretendojnë se lumturia mund të arrihet kur njeriu është i pasur, ka autoritet, pozitë, famë etj.
Të gjithë e dimë nga jeta e përditëshme se lumturia e cila arrihet nga këta faktorë është shumë jetëshkurtër, shumë e zbehtë, shumë e tejdukshme dhe nuk meriton të quhet lumturi në kuptimin e fjalës.
Padyshim, ekzistojnë pengesa të shumta në rrugën drejt lumturisë, disa pengesa që mund të arrihet deri te lumturia janë:

1. Kufri (mosbesimi) ky është shkaku më i madh pengimit të lumturisë, përfundimi i cili do të jetë shumë i keq dhe me një pafatësi të përjetëshme. Këta njerëz do të jetë të palumtur me kuptimin e vërtetë të të palumturisë, dhe të tillët gjithmonë i shoqëron e keqja, zemërimi dhe ndihen të pavlerë

2. Veprimi i mëkateve
Pejgamberi, paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Robi kur të bën mëkate, në zemrën e tij vendoset një pikë e zezë, e nëse largohet dhe pendohet, i pastrohet zemra, nëse u kthehet mëkateve, i shtohen ngjyra e zezë, gjersa t’ia mbulon tërë zemrën”.
Mëkatet janë errësirë njëra mbi tjetrën, kurse zemra sëmuret dhe dobësohet nga shkaku i mëkateve dhe gabimeve. Ndodh që ajo të vdes tërësisht, e kur të vdes zemra, shkatërrimi është i pashmangshëm dhe humbja e patjetërsueshme. Mëkatet shkaktojnë mossuksesimn e diturisë, heqjen e rriskut, ngurtësinë e gjoksit, vështërsinë e gjërave, vdekjen e befasishme, pakësimin e jetës, ikjen e turpit, xhelozisë, sjelljes dhe moralit nga zemra. Ato largojnë dhuntitë, sjellin dëmet, asgjësojnë bereqetin e jetës si dhe e përballin njeriun me lloj lloj dënimesh në dynja e ahiret.

3. Zilia dhe xhelozia
Zila është dukuri e rrezikshme, madje edhe Allahu ka urdhërua që t’i largohemi të keqës dhe zilisë së ziliqarit.
“Ziliqari s’është kurrë i qetë, ai është zullumqari i vetëvetës. Sic edhe kanë thënë: “Sa mirë dhe sa e drejtë është zilia, fillon me pronarin e saj e pastaj e mbyt atë”.
Xhelozi e ziliqari jetojnë në zjarrin djegës të përhershëm derisa të mirat e tjetrit nga prona t’i largojnë.

4. Urrejtja ndaj të tjerëve
Thotë Allahu xhel-le shanehu në Kur’an: “Dhe mos lejo në zemrat tona farë urretjeje ndaj besimtarëve…” (El-Hashër: 10)
Allahu i përshkruan besimtarët se si luten dhe ia drejtojnë Atij fjalët e lartshënuara në lutje, ngase urrejtja është njëra nga pengesat e lumturisë.

5. Zemërimi i tepërt
Padyshim se edhe hidhërimi është njëra nga pengesat e lumturisë e të kënaqësisë. I Dërguari i Allahut sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: “Nuk është i fuqishëm ai i cili e mund dikë në mundje, por i fuqishëm është ai i cili përmbahet në hidhërim.” (Transmeton Buhariu dhe Muslimi)

6. Zullumi (padrejtësia)
Edhe padrejtësia është ushqim jo i shëndoshë dhe ka përfundim shumë të hidhur.

7. Frika nga dikush tjetër perveç Allahut
Frika nga dikush tjetër, e jo nga Allahu xhel-le shanehu shkakton fatkeqësi dhe poshtërim. Ibrahimi alejhi selam popullit të vet i deklaron: “Unë nuk u frikësohem atyre që ju ia bëni shok Atij” (El-En’am: 80).

8. Pesimizmi
Pesimizmi është pengesë e lumturisë dhe të shkakton ngarkesë psikike.
Pesimizmi të mbjellë ftohtësi dhe ngurtësi në shpirt si dhe të bënë të bllokuar para lëvizjes jetësore. Të ndal dhe të bën të palëvizshëm, të zhduk përparimin personal, ta vdes zemrën.
Njerëzit më të vrazhët, të zymtë, e të mërzitur janë ata që i ikën punës dhe nuk angazhohen me diçka.

9. Paragjykimet
Paragjykim është e kundërta e mendimit të mirë. Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “Largojuni nga paragjykimet se paragjykimet janë gënjeshtra të mëdha” (Transmeton Buhariu dhe Muslimi)

10. Mendjemadhësia (arroganca)
Pejgamberi i Allahut, Muhamedi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: “Nuk do të hyjë në xhenet ai në zemrën e të cilit do të ketë madje edhe një grimë të mendjemadhësisë”. Pastaj një njeri e pyeti: “Po nëse njeriu dëshiron të posedojë rroba dhe këpucë të bukura? Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem u përgjigj: “Me të vërtetë Allahu është i bukur dhe e don bukurinë, ndërsa mendjemadhësia është të refuzuarit e bukurisë dhe nënçmimi i njerëzve” (Transmeton Muslimi)
Njeriu që është mendjemadh, jeton vazhdimisht jetë të mjerë e të palumtur.

11. Zemra e cila është e lidhur me dikënd tjetër perveç Allahut.
Nga pengesat e lumturisë është edhe zemra e cila është e lidhur me dikend tjertër perveç Allahut, se të gjitha lidhjet mund të këputen dhe copëtohen përveç lidhjes së Allahut xheleshanehu, të gjitha dyert mbylllen përveç derës së Tij.

12 Droga
Disa gabimisht mendojnë se lumturia qëndron në konsuminin e drogave dhe në dehje, mirëpo më të vërtetë këto janë shkaktare të palumturisë, mjerimit, pikëllimit, humbjes së shpresave, vuajteve, shkatërrimit jo vetëm të individit por edhe të shoqërisë.

[Preshevar]

Mrekullia më e madhe



All-llahu xh.sh. neve na sprovon. Mbajmë qëndrim ndaj sprovave , por në vend të këtij qëndrimi i llogarisim punët me Shpalljen Hyjnore...

Dikush i tha hazreti Bajezid Bistamijut:
"Shejh , kemi parë atë dhe atë. Mashallah , ai i cili i ka ato mrekulli mundet të ecë edhe nëpër ujë."
Hazreti Bajezid Bistami u përgjigjë :
"E mirë është , por ajo nuk është dicka e madhe "
Në ndërkohë dikush tjetër tha:
"Ndërsa ata munden edhe në qiell të fluturojnë sikur pëllumba" .
Hazreti Bistami u përgjigjë:
"E mirë është , por ajo nuk është ndonjë mrekulli e madhe.."
Njerëzit e habitur përreth këtij shejhu , nuk munden ta mbajnë veten dhe i thanë Shejhut:
"Pra , cka është sipas teje kerameti ( mrekullia) i drejtë?"
Hazreti Bajezdi Bistami pak heshti , e ngrehu intonacionin e zërit dhe tha:
"Mrekullia më e madhe është kur i sheh pabesimtarët dhe të paudhëzuarit se si udhëzohen në rrugën e drejtë. Kur ato fillojnë të falen dhe sinqerisht të bëhen robër të All-llahut xh.sh. Kur e dikton se është treguar ajo mrekulli e madhe- kur veset e këqija i ndryshon me veset e mira. Nuk ka keramet( mrekulli) më të madhe se ajo. "
All-llahu xh.sh. neve na sprovon. Mbajmë qëndrim ndaj sprovave , por në vend të këtij qëndrimi i llogarisim punët me Shpalljen Hyjnore , kuptimi i jonë mbi fenë dhe All-llahun e Mëshirshëm e marrim si kriterin më të vërtetë , dhe të fundit. Ashtu sic thotë i Madhërishmi: "Ata (mohuesit) nuk e njohën All-llahun sa duhet njohur Atë kur thanë; "All-llahu nuk i shpalli gjë asnjë njeriu!" Thuaj: "Kush e zbriti librin, me të cilin erdhi Musai e që ishte dritë e udhërrëfyes për njerëz, e të cilin ju e bëni të shpërndarë në letra, që disa i prezentoni, kurse shumicën e fshehni. Dhe u mësuat çka nuk e dinit ju as prindërit tuaj? Thuaj: (e zbriti) All-llahu". Mandej lëri ata që luajnë në atë kotësinë e tyre."(6:91)

Duhet që neve të na bëhet e qartë se i Madhërishmi neve na llogaritë në "dobësitë" e tona; kur do të kërkojmë falje , All-llahu na falë të gjitha. Por Ai nuk donë dhe nuk na falë kur flasim për të atë që se dimë dhe ia mveshim shumë gjëra atij , ku vetëm e intepretojmë atë cfarë Ai thotë në Kur`an: "kush është më gabimtar i madh se sa ai që trillon rrenë ndaj Zotit, ose thotë: "Mua po më shpallet e nuk i është shpallur asgjë, ose se sa ai që thotë: "Do të thur diçka të ngjashme me atë që e ka zbritur All-llahu". E, sikur t'i shihje mizorët kur janë në agoni të vdekjes, e engjëjt kanë shtrirë duart e veta (me ndëshkim) e (u thonë): "Shpëtojeni pra vetveten (nëse mundeni)". "Tash përjetoni dënimin e turpshëm për shkak se e thoshit të pavërtetën për All-llahun, dhe ndaj argumenteve të Tij ishit kryeneç".(6:93)
Sic ka thënë Muhammedi a.s.:" A dini kush janë besimtarët më të mirë? Nga ju janë besimtarët më të mirë ato cka sjellen mirë me gratë e tyre." ( Ebu Hurejre , shënon Tirmidhiu)
Është dicka tjetër të shkaktojmë dhimbje , por me imanin shikohet drejtë në mundësitë që të tjerët t`i kuptojmë , mëshirojmë , t`i qetësojmë. Dashuria ndërmjet njerëzve sigurt është shenja më dalluese se në mesin e tyre ka edhe besim ose iman.
Dashuria ndaj tjetrit , ndaj atij për të cilin jetojmë , me të cilin punojmë së bashku , me të cilin biem së bashku në sexhde para All-llahut , dashuria e këtillë është treguesi më i mirë se nga vetja dhe për veten kemi zgjedhur një rrugë të hajrit dhe të frytshme
Në njërën prej rasteve ato njerëz që e kanë urryer Pejgamberin a.s. kanë theksuar një identifikim të tij dhe kanë thënë:" Dhashtë Zoti që të vdes". Kur Hazreti Aisha në të ka reaguar ashpër , Muhammedi a.s. në formë qetësuese i ka thënë;" Aishe , All-llahu dëshiron mirësi ndaj të gjithëve."( hadithin transmeton Aisha , ndërsa shënojnë Buhariu dhe Muslimi).
Kur i kemi provuar të gjitha , të gjitha mëkatet kanë qenë pjesë e jona , nuk jemi në të drejtë t`i themi dikujt se jemi në të drejtë. Më nuk është me rëndësi se sa jeta jonë përshtatet me Sheriatin , sa jemi dyftyrësha , se sa jemi matrialista. Është me rëndësi që të tregojmë se jemi në të drejtë. Na bëhet e qartë se veten e dojmë ndërkaq tjerët i urrejmë dhe na bëhet e qartë se ajeti kur`anor është i theksuar për ne : "Vërtet ka kaluar një periudhë kohore, që njeriu nuk ekzistonte fare si një diçka i përmendur."(76:1)
E di fatkeqësisht se sa veta i kam rënduar me fjalë , se sa i kam plagosur në zemër sot , i kam përgojuar dhe kam folur keq për to. Dhe njëashtu për fat të keq nuk e di se sot ose këtë muaj sa vetave ia kam falur , dikujt që i kam ndihmuar , e dikënd që e kam ledhatuar. Sic thotë All-llahu xh.sh. shpesh në Kur`an se jeta është e shkurtë , Tek Ai do të kthehemi ndërsa : Secili njeri është peng i veprës së vet.(74:38) , Dhe a nuk është mirë që të jemi peng për dashurinë dhe paqën , dhe të bëhemi armiq të urrejtjes dhe dhunës? Pejgamberi a.s. urdhëron dhe thotë: "Nuk do të hyni në Xhennet , përderisa nuk bëheni besimtar , dhe nuk do të besoni përderisa nuk dashuroheni ndërmjet vete. Dëshironi që të ju tregoj se cka shton dashurinë ndërmjet juve; shpërndani selamin( paqen) ndërmjet jush!"
(Hadithin e trasnmeton Ebu Hurejra , ndërkaq është i shënuar në Sunenin e Muslimit) .

Nga Boshnjakishtja: Hamdi NUHIJU

[BaNu Ne JeT I sInQeRt]

Sillu me te Tjeret sic Deshiron qe te sillen me Ty..!!!


Nje i urte ka thene se ai qe kerkon gabimet e te Tjereve eshte si miza - ulet ne ate qe eshte e keqe. DIsa njerez jane te ,olepsur me fjalen `POR `Sahere qe u permend dikend, ata do te te thone dicka si, `Ai ka ndonje te mire , por ...`
Ajo qe vojon pas fjales `POR` eshte kritika, fajesimi, censura..!!!

"Mjer per secilin qe ofendon e perqesh" ( Kuran, 104:1)

"..qe eshte pergojues e qe mbart fjale nder njerz" (Kuran, 68:11)

" Dhe mos e pergojoni njeri - tjetrin" ( Kuran, 49:12)


Sa me te drejte te jemi me te tjeret, aq me shume do te na Respektojn.
Edhe e Kunderta eshte e Vertete. Asnje Njeri i Mencur nuk mendon se do te Fitoje Respektin dhe Lavderimin e te tjereve duke i Percmuar ata dhe ulur Vlerat e Tyre.

" Te Mjerat ata qe mangut masin e peshojne" ( Kuran, 83:1)

[Shqiptare]

Dasma e Fatimes, radija-Allahu anha



Fatimja, radija-Allahu anha, ishte bija më e re e Profetit tonë të dashur (salallahu alejhi ue selam). Prej të gjithë fëmijëve, ajo ishte më e dashura për të. Ai ka thënë: “Mbretëresha e grave në Xhenet është Fatimja.” Ai gjithashtu ka thënë: “Fatimja është pjesë e trupit tim. Kushdo që e ofendon atë, më ka ofenduar mua.”

Kur Fatimja, radija-Allahu anha, arriti moshën pesëmbëdhjetëvjeçare, propozimet për martesën e saj filluan të vinin nga familje të ngritura dhe të njohura. Por, Profeti (salallahu alejhi ue selam) qëndronte pa u përgjigjur.

Aliu, radija-Allahu anhu, i cili në atë kohë ishte 21 vjeçar, ka thënë: Po më vjen në mend se unë duhet të shkoj ta bëj një propozim formal, por atëherë po mendoj: “Si mund të kryhet kjo kur unë nuk posedoj asgjë.” Më në fund, i nxitur nga mirësia e Profetit, shkova te ai dhe ia shpreha synimin tim për ta martuar Fatimen, radija-Allahu anha. Profeti, salallahu alejhi ue selam, ishte tepër i kënaqur dhe pyeti: “Ali! A ke diçka t’i japësh asaj si Mehër?” Iu përgjigja: ‘Përveç një kali dhe një parzmoreje nuk kam asgjë.’
Profeti, salallahu alejhi ue selam, tha: “Ushtari duhet, natyrisht, ta ketë kalin e tij. Shko dhe shite parzmoren tënde.”
Kështu, Aliu shkoi dhe ia shiti parzmoren e tij Uthmanit, radija-Allahu anhu, për 480 dërhemë dhe ia dorëzoi ato Resulullahut, salallahu alejhi ue selam. Bilalli, radija-Allahu anhu, ishte i urdhëruar nga Profeti, salallahu alejhi ue selam, të sjell parfum dhe disa gjëra të tjera dhe Enesi, radija-Allahu anhu, ishte dërguar t’i thërrasë: Ebu Bekrin, Uthmanin, Talhan, Zubejrin dhe disa prej ensarëve, radija-Allahu anhum.

Kur erdhën këta njerëz dhe u ulën, Profeti, salallahu alejhi ue selam, recitoi Khutbah (fjalimin) e Nikahut dhe ia dha Fatimen, radija-Allahu anha, Aliut, radija-Allahu anhu, për martesë. Ai njoftoi: “Ju kam të gjithë juve dëshmitarë se ia kam dhënë bijën time Fatimen për martesë Aliut për 400 mithkalë të argjendit dhe Aliu ka pranuar.” Ai pastaj ngriti kokën e tij dhe bëri dua duke thënë: “O Allah, krijo dashuri dhe harmoni në mes këtyre dyve. I beko ata dhe u jep atyre fëmijë të mirë.” Pas Nikahut, u shpërndanë hurmat.

Kur erdhi koha që Fatimja, radija-Allahu anha, të shkojë te shtëpia e Aliut, radija-Allahu anhu, ajo ishte dërguar pa ndonjë zhurmë, britmë e vaj e përcjellur nga Umu Ajmanja, radija-Allahu anha. Pas namazit të jacisë, Profeti, salallahu alejhi ue selam, shkoi te shtëpia e tyre, mori leje dhe hyri. Ai kërkoi një legen me ujë, i vuri duart e tij të bekuara në të dhe i spërkati me ujë të dytë: Aliun, radija-Allahu anhu dhe Fatimen, radija-Allahu anha dhe bëri dua për ta.

Profeti, salallahu alejhi ue selam, i dha bijës së tij të dashur një byzylyk të argjendit, dy shtresa të Jemenit, katër dyshekë, një batanije, një jastëk, një filxhan, një mulli dore për bluarje, një shtrat pa dyshek, një lëkurë të vogël të ujit dhe një shtambë të lëkurës.

Në këtë mënyrë të thjeshtë, u solemnizua dasma e bijës së udhëheqësit të botës. Në rregullat vijuese të Sunetit, dasma bëhet shumë e thjeshtë dhe e lehtë për ta kryer.

Disa rregulla të nxjerra nga martesa e lartpërmendur

1. Shumë zakone që i përkasin fejesës janë në kundërshtim me Sunetin. Në fakt, shumë janë kundër Sheriatit dhe konsiderohen mëkate. Propozimi gojor dhe përgjigjja janë të mjaftueshme.

2. Vonimi i panevojshëm i Nikahut i të dyve: djalit dhe vajzës pasi ta kenë arritur moshën e martesës është e gabuar.

3. Nuk ka asgjë të keqe ta ftojmë dikë të afërt për shoqërim me rastin e Nikahut. Megjithatë, s’duhet të mundohet njeriu për mbledhjen e njerëzve nga vendet e largëta.

4. Është e përshtatshme që dhëndrri të jetë disa vite më i vjetër se nusja.

5. Nëse babai i vajzës është ndonjë dijetar ose i devotshëm dhe i aftë për ta bërë Nikahun, atëherë ai duhet vet ta solemnizojë martesën.

6. Është më mirë të ipet Mehri si i Fatimes dhe njeriu duhet të përpiqet ta bëjë këtë. Por nëse dikush nuk ka mjete atëherë nuk ka gjë të keqe nëse ipet më pak.

7. Është plotësisht joislame për atë që nuk posedon mjete, t’i sjellim borxhe me qëllim që të kemi martesë madhështore.

8. Është ide e gabuar të mendohet se respekti i tjetrit mund të humbet nëse njëri nuk mund të bëjë martesë ekstravagante dhe të thërrasë shumë njerëz. Cili është respekti ynë në krahasim me atë të Resulullahut (salallahu alejhi ue selam)?

9. Në ditët e sotme praktikohet përzierja e burrave me gra që është mëkat dhe plotësisht në kundërshtim me Sheriatin.

10. Në Islam nuk ka asgjë të ngjashme me ndejat e fejesës të ashtuquajtura ‘party’.

11. Kujdes të madh duhet t’i kushtohet namazit në rastet e martesave prej të gjithëve: nuses, dhëndrrit dhe të gjithë pjesëmarrësve.

12. Është joislame të paraqitet nusja në skenë.

13. Harxhimet e panevojshme që i sjellin familja e nuses në mbajtjen e ahengut nuk kanë bazë në Sheriat.

14. Takimi i çiftit të fejuar në vend publik ku djali mban dorën e vajzës dhe i vë unazën në gishtin e saj është joislame.

15. Është joislame për çiftin e fejuar (pa nikah) ta takojnë njëri-tjetrin dhe të dalin së bashku.

16. Tri gjëra duhet të lindin në mendje kur t’i jipen vajzës dhuratat në kohën e Nikahut:
- Dhuratat duhet t’i jipen brenda mundësive (nuk është e lejuar të mirret hua, kredi për dhurata të tilla);
- Të ipen sende me vlerë;
- Shfaqja nuk duhet të bëhet çfarëdoqoftë që të mirret.

17. Është Sunet për familjen e dhëndrrit të bëhet Walimeh.
Shënim: Në Walimeh, njerëzit duhet ushqyer lehtë dhe s’duhet bërë harxhime ektravagande dhe të vie deri te borxhi.

18. Të vonohet Nikahu pas fejesës është joislame.

Disa zakone

Në metodën e imituar të Perëndimit muslimanët kanë pranuar shumë zakone të cilat janë joislame dhe janë treguar të pakënaqur me to.
Ja disa shembuj:
- Paraqitja e nuses në skenë;
- Thirrja e mysafirëve për dasmë nga vendet e largëta;
- Pranimi i mysafirëve në ndërtesë publike;
- Njerëzit e nuses bëjnë shpenzime të panevojshme duke bërë aheng i cili nuk ka bazë në Sheriat. Duhet kujtuar se Walimeh është gosti e bërë nga dhëndrri pas martesës.

Është në kundërshtim me Synetin (dhe praktikë e disa fiseve jomuslimane në Indi) të dëshirohet, shpresohet për kërkimin e dhuratave për dhëndrrin prej njerëzve të nuses. Ne duhet ta kujtojmë gjithmonë se i Dërguari ynë (salallahu alejhi ue selam) nuk i dha Aliut, radija-Allahu anhu, diçka përveç duasë.

[Shqiptare]

Për të arritur lumturinë bashkëshortore ndërmjet bashkëshortëve duhet të mbizotërojë dashuria, mirëkuptimi dhe respekti. Ato e mbrojnë martesën prej problemeve dhe konflikteve. Por nuk ka shtëpi pa probleme, qofshin të vogla apo të mëdha.
Duhet që bashkëshorti të kuptojnë se gruaja përjeton shumë vështirësi e mërzitje që mund të jenë disa herë më të mëdha se hallet e tij. Gruaja është një krijesë delikate që kërkon kujdes dhe ndihmë. E po qe se ti o vëlla (bashkëshort) jeton larg ndjenjave të saj, atëherë kush do të merret me të? Ajo nuk dashuron tjetër veç teje dhe nuk ka shok veç teje. Dije se qëndrimi i saj në shtëpi nuk nënkupton rehat e qetësi, përkundrazi ajo ka mjaft punë, kush merret me fëmijët dhe edukimin e tyre? Kush merret me gatimin, larjen, pastrimin, sistemimin e shtëpisë? Të gjitha këto punë kanë lodhje mendore e fizike, sikurse edhe puna jote jashtë familjes? E nëse zanatin tënd do ta ndërroje me të sajin s’kishe për të vazhduar dot më tepër se një orë. Profeti (a.s) e ka barazuar punën e femrës në shtëpi me luftën për hir të Allahut, që është prej adhurimeve më të mëdha.
Për ju bashkëshortë po shtrojmë disa këshilla për të hyrë në zemrën e një gruaje dhe është detyrë e juaja t’i praktikoni ato.

Njohja

Njih natyrën e personalitetit të saj, sepse çdo grua ka personalitetin e saj dhe për çdo personalitet gjenden çelësat që mundësojnë kuptimin dhe bashkëpunimin me të.

Dashuria

Ta duash atë ashtu siç është, dashuri pa kushte, duke i lënë pas të metat apo momentet e dobësisë së saj, pra, ti ta duash atë me gjithë qenien e saj, me të gjithë bukurinë dhe mangësitë e saj; me gjithë forcën dhe dobësinë e saj.
Ta duash atë, sepse dashuria është nga mirësitë më të mëdha që ia ka dhuruar Allahu dy bashkëshortëve dhe prej saj burojnë lumenjtë e gëzimit, suksesit dhe shpëtimit.

Kënaqësia

Të jesh i kënaqur prej saj edhe nëse sheh ndonjë të metë tek ajo, pasi nuk gjendet në tokë një grua e përsosur (ose një burrë i përsosur) dhe patjetër do të gjesh një të metë në cilëndo grua që do të martohesh me të, edhe sikur ta zgjedhësh atë, pasi të të paraqiteshin ty të gjithë gratë e tokës. Pra, kënaqësia është çelësi i një jetese të gëzuar dhe nëse urren tek ajo diçka, duro, se Allahu i shpërblen durimtarët.

Kritika

Mos e bëj shprehi kritikën e saj, sepse gruaja nuk e do atë që e kritikon shpesh (edhe sikur kritika të jetë me vend), sepse kjo kritikë e përsëritur është argument i refuzimit dhe përgojimit të dashurisë.

Respekti

Ta respektosh atë, sepse ajo së pari është njeri që e ka nderuar Allahu i lartësuar, së dyti është gruaja jote, të cilën e zgjodhe atë midis grave të tjera, së treti është nëna e fëmijëve të tu, së katërti është ajo që ruan sekretet dhe gjërat personale tuaja dhe së pesti është ruajtëse e qetësisë, rehatisë dhe kënaqësisë tënde.

Kuptimi

Të kuptosh shqetësimet fiziologjike të saj (të përmuajshmet, shtatzëninë, lindjen) dhe të kuptosh gjendjen shpirtërore të saj gjatë tyre.

Gëzimi

Gëzimi i saj të jetë një nga qëllimet e tua më të rëndësishme.

Ndjenja

Ti shfaqësh ndjenjat e tua pozitive për të pa pasur turp.

Përmbajtja

Të përmbash veten (ndjenjat e tua) negative kundrejt saj në momentet e mërzitjes dhe të përpiqesh të gjesh shfajësim apo diskutim dhe, nëse nuk gjen, mjafton të dish se nuk ka njeri pa gabime dhe të meta.

Zbukurimi

Zbukurohu për të ashtu siç dëshiron ti që të zbukurohet ajo për ty.

Përkujdesja

Nuk mendoj se shikimi i televizorit është më i rëndësishëm se përkujdesja ndaj gruas. Bëje atë të ndiejë përkujdesjen dhe përgjegjësinë tënde, sepse kjo të bën ty një burrë të vërtetë në sytë e saj, sepse gruaja gjithmonë ka nevojë të ndiejë dikë që e ruan atë dhe përkujdeset për të.

Përkrahja

Gruas i pëlqen gjithmonë që të ndiejë se burri i saj qëndron pranë saj për ta mbrojtur, mbështetur, ndihmuar në çdo situatë që i shfaqet, sepse kjo ndjenjë i jep asaj fuqi dhe forcë në përballimin e situatave.

Dyshimi

Ruaju dyshimit në lidhjet e tua me gruan tënde, pasi dyshimi sjell armiqësi dhe është çelësi që hap dyert për të keqen, të cilat nuk kanë qenë të hapura më përpara.

Ndjesia

Gruaja dëshiron gjithmonë të ndiejë që burri i saj është i kënaqur me të, dhe kjo me feminilitetin e saj, p.sh. me shijen në seleksionimin e parfumeve që i përdor, me elegancën, me mënyrën e rregullimit të flokëve, me personalitetin, me zgjuarsinë që e karakterizon atë, me guximin e saj, me nivelin e saj kulturor dhe edukativ. Ajo pret prej bashkëshortit gjithmonë një fjalë për pëlqimin e tij dhe pëshpëritjen e kënaqësisë së tij.

Shmangia

Shmang rrahjen e gruas tënde ose turpërimit të saj, sepse s’është burrëri që të rrahë burri gruan, dhe s’është prej moralit të mirë që të shohin fëmijët e tu nënën e tyre në këtë gjendje. Kujto gjithmonë se, nëse ke ti një vajzë, a do të dëshiroje që ta rrihte atë burri i saj, sido që të ishin shkaqet?

Rëndësia

Trego gjithmonë rëndësinë që ka ajo tek ty, përpiqu ta mohosh fjalën që përforcon se burri nuk i jep rëndësi gruas; përpiqu me sa të mundesh të shfaqësh rëndësinë e madhe që ka gruaja për ty sikur ajo është qendër e jetës tënde, pasi kjo e gëzon atë së tepërmi dhe i dhuron asaj ndjenjën më të madhe të sigurisë tek vetvetja. Kjo bën që të zgjerohet përfshirja e gjërave, rëndësive të përbashkëta që afrojnë largësinë e mirëkuptimit dhe bashkëpunimit me të… Dhe sigurisht, me këtë vëmendje arrihet peshorja midis jush dhe qetësia në jetën e saj.

Nxitja për të ecur përpara

Ndihmoje në formimin e një figure pozitive dhe dalluese të saj përpara fëmijëve, pasi kjo bën të mundur marrëdhënien e mirë midis saj dhe teje dhe e pajis atë me një forcë më të madhe mbi praktikimin e rolit të saj edukativ me ta.
Përpiqu t’i shfaqësh asaj në nivelin emocional, mendor dhe kulturor gjithmonë përzemërsi, dashuri dhe simpati, sepse gruaja, sado që të jetë me personalitet të fortë, gëzohet kur gjen burrin e saj që e mbron, tregon simpati dhe e nxit të ecë përpara.

Krenohu me të.

Bëje atë të ndiejë gjithmonë që ti krenohesh me të, thuaja këtë nga çasti në çast, veçanërisht përpara fëmijëve të tu, pasi kjo e bën atë të kënaqet, të ndihet krenare dhe të ndiejë thellë vetveten.
Nëse e do atë nderoje dhe nëse e urren atë mos u sill keq me të, sepse këto janë cilësi që e karakterizojnë burrin e pastër, bujar dhe madhështor, ashtu si e ka cilësuar Pejgamberi ynë: “Nuk e urren besimtari besimtaren; po nuk i pëlqeu tek ajo diçka, ka për t’i pëlqyer diçka tjetër.”

Dhe së fundi, që të realizosh këtë ka një kusht të vetëm, gjatë përdorimit të çelësave për hyrjen në zemrën e gruas duhet që ta bësh këtë me të gjithë dashurinë tënde, me mënyrë natyrale dhe me qëllim të sinqertë që të mos dalë ky afrimitet në dyfytyrësi apo rol teatral.

[Shqiptare]

Martesa ka qëllimet dhe synimet e veta, prej të cilave do t’i theksojmë vetëm disa:



Zoti i Madhërueshëm i ka krijuar njerëzit në tokë dhe në të ka caktuar ekzistencë të përkohshme, e cila është e lidhur me të lindurit e fëmijëve dhe shumëzimin e përgjithshëm të racës njerëzore. Pikërisht për këtë si dhe për të tjera shkaqe të arsyeshme, martesa islame urdhërohet dhe rregullohet me ligj.
Martesa konsiderohet ndër vendimet më serioze të jetës së njeriut. Martesa është një institucion fetar, të cilin sikurse edhe institucionet tjera fetare, myslimanët janë të obliguar t’i respektojnë, që t’i përmbahen plotësisht dhe ta aplikojnë në jetë. Martesa është hapi më i rëndësishëm të cilin krijesa njerëzore do ta kishte bërë në interes të të mirave dhe lumturisë personale.

Nga ajetet kur’anore dhe një numër i madh i haditheve të Pejgamberit, alejhi selam, shohim se muslimanëve u rekomandohet martesa. Allahu thotë në Kur’an:
“Martoni të pamartuarit (e të pamartuarat) tuaja dhe skllavët (e skllavet) tuaja të ndershme. Nëse janë të varfër, Zoti do t’i begatojë nga dhuntitë e Tij...” (En-Nur: 32)
Muhamedi, alejhi selam, gjithashtu e porositi martesën duke thënë: “Martohuni dhe shumëzohuni, sepse unë krenohem me ju ndaj popujve të tjerë në Ditën e Gjykimit.”
Nga historia e njerëzimit shohim se të gjithë popujt e lashtë, si p.sh.: sirianët, babilonasit, egjiptasit, grekët, etj. martesës i kanë kushtuar rëndësi të madhe.

Islami na mëson se martesa është “gjysma e fesë”. Për shkak se plotëson aq shumë nevoja themelore të individit dhe shoqërisë, martesa shihet si një shtyllë prej guri në të cilën mbështetet e tërë jeta muslimane. Kur dy njerëz martohen dhe familjen e tyre e drejtojnë sipas dëshirës së Zotit, ata me të vërtetë kanë filluar rrugën për në Xhenet.

Ekzistojnë mendime të ndryshme rreth vlerësimit të martesës, po i citojmë vetëm disa:
- Martesa shërben si bazë e fesë dhe e shtetit, ngase duke shërbyer si mjet për shtimin e njerëzimit, ajo i siguron jetë fesë dhe shtetit.
- Martesa është themel i bashkësisë njerëzore, me anë të së cilës mund ta dimë se sa vlen një burrë ose një grua.
- Martesa është mjeti më i mirë për mbrojtje nga prostitucioni dhe prishja morale.
- Martesa është në shërbim të kulturës dhe të njerëzimit, e cila na ruan nga krimet dhe mëkatet.
- Martesa na nxit në punë dhe angazhim, të cilat duhet t’i orientojmë në të gjitha drejtimet.
- Martesa është mjet, që i shpie popujt deri te fuqia, ndërsa bijtë e tyre deri te mirëqenia, lumturia dhe fama.
- Martesa është kopsht i lumturisë, mbrojtës i shëndetit dhe synimi më fisnik i gjinisë njerëzore.

Martesa ka qëllimet dhe synimet e veta, prej të cilave do t’i theksojmë vetëm disa:

1. Ruajtja e gjinisë njerëzore
Martesa nënkupton shtimin e gjinisë njerëzore dhe paraqet faktorin kryesor për vazhdimësinë e saj derisa të jetë kjo botë. Allahu thotë në Kur’an:
”O ju njerëz! Kinie frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje (njeriu) dhe nga ajo krijoi palën (shoqën) e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe kinie frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin (akraballëkun), se All-llahu është mbikëqyrës mbi ju.” (En-Nisa: 1)
”All-llahu krijoi për ju bashkëshorte nga vetë lloji juaj, e prej bashkëshorteve tuaja - fëmijë e nipa dhe ju furnizoi me (ushqime) të mira. A besojnë ata të pavërtetën, e të mirat e All-llahut i mohojnë?” (Nahl: 72)

2. Sigurimi i trashëgimtarëve ligjor, ngase duhet ditur se kush kë e trashëgon me ligj.

3. Sigurimi i bashkëshortëve në pikëpamje morale, sepse pa sigurim të jetës morale nuk ka as rregull të mirë shoqëror.

4. Edukimi i mirë i fëmijëve në pikëpamje fetaro-morale, ngase pa edukim të mirë të rinisë, bashkësia njerëzore nuk ka lumturi dhe mirëqenie të vërtetë.

5. Mbajtja e gruas dhe e fëmijëve sepse duhet ditur se kujt i takon kjo detyrë, etj.

Jeta martesore përmban në vete edhe tensione, por ajo jetë të siguron atë lloj të relaksimit për të cilën qenia njerëzore ka nevojë natyrale.
Jeta moderne përmban mbi vete aq shtypje dhe sprova sa që do të mund ta shkatërronin edhe lidhjen më stabile. Për këtë arsye është e domosdoshme që bashkëshortët të respektojnë të drejtat e njëri-tjetrit dhe të ndihmohen mes vete.
Çelësi i parë për martesë të lumtur është ta duash Allahun dhe të praktikosh parimet e Tij në çdo situatë dhe lidhje. Për një martesë të suksesshme është tepër e rëndësishme të merrni parasysh nevojat dhe karakterin e partnerit tuaj. Në martesën muslimane, përgjegjësi dhe detyra kanë si burri edhe gruaja dhe që të dy, individualisht janë përgjegjës para Zotit për veprat e tyre.

[valiii]

Nuk i kisha kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi fëmiun tonë të parë. Akoma vazhdoj dhe kujtoj atë natë me shokët e mi, në një prej vendeve të pushimit ku kalonim natën, të mbushura me fjalë dhe biseda të kota, madje edhe me pergojime dhe harame të tjera.
Isha unë ai që e mbaja fjalën më së shumti në mesin e shokëve duke përgojuar dhe u tallur me njerëz, kurse shoket e mi qeshnin dhe kenaqeshin me këtë.

Këtë natë kam qeshur shumë. Posedoja talent të çuditshem në imitimin e njerëzve, saqë edhe zërin e ndryshoja sikur zëri i personit që e imitoja. Tallesha me secilin, saqë edhe shoket e mi nuk i kurseja nga kjo.

Kujtoj këtë natë, ku u talla me një të verbër që lypte në treg. Ia vura këmbën përpara, zuri në kembën time dhe u rrezua. Më tha diçka por nuk e mora vesh se ç'foli. Shokët dhe të gjithë njerëzit që ishin në treg qeshnin.

U ktheva ate natë shumë vonë në shtëpi si gjithherë dhe gjeta gruan time duke më pritur. I vinte keq për gjendjen time, me pyeti me zë të ulet dhe të dobësuar: Rashid, ku ishe? Ia ktheva me shaka: Në Mars, tek shoket si zakonisht.

Ishte tepër e lodhur. Mori të flasë por lotët e kishin ngulfatur: Rashid, jam lodhur shumë, dhe me duket qartë se më është afruar koha e lindjes.
Ndjeva në vetën time se kam qenë i pakujdesur për të. Ka qenë e duhur të jam me i kujdesur për të dhe me afër saj, dhe te rrij më pak natën jashte shtepisë, veçanerisht në muajin e saj të lindjes.

E dergova në spital me shpejtësi, hyri në dhomen e lindejs dhe filloi t'i ndjejë dhimbjet e lindjes. Me orë të tëra prita lindjen, derisa më humbi durimi duke pritur dhe thash të shkojë në shtëpi, dhe lashë numrin e telefonit tek përgjegjësit, që të më thërrasin kur të lindë .U ktheva në shtëpi të pushojë.

Pas një ore më lejmëruan për të më përgezuar për lindjen e djalit, Salimit. Shkova në spital mënjëherë. I pari që më takoi me pyeti për numrin e dhomës dhe informatet tjera për shoqën time. Kërkuan prej meje të paraqitësha së pari të doktoresha, që ishte kujdesur për shoqën time. Bertita me vrazhdësi: Çfarë doktoreshe! Me rëndesi është ta shohë djalin tim. Por me detyruan që të shkoj tek doktoresha.

Hyra tek ajo dhe me lejmeroi se lindja e djalit tuaj është me të meta. Më këshilloi që të pajtohem me caktimin e All-llahut, pastaj me tha se djali juaj ka deformim të madh në të dy sytë e tij dhe kjo konkludon se djali juaj është i verbër. E ula kokën dhe u mundova t'i ndali lotet dhe mënjëherë kujtova lypsin e verbër, të cilin e kisha rrezuar në treg dhe qeshen njerezit me te. Thashë: Subhanallah ç'ka të mbjellësh korrë. Qëndrova kështu për një çast dhe nuk dija se çka të thoja. Mu kujtua gruaja dhe djali. Falënderova doktoreshen për butesinë dhe sjelljen e saj dhe shkova ta shoh gruan dhe djalin.

Gruaja nuk ishte e deshpëruar për atë që na kishte goditur, ishte besimtare e forte në caktimin e All-llahut dhe e kënaqur me te. Shpesh me këshillonte që të mos tallem me njerëz, dhe e perseriste shpesh mos i përqesh njerëzit!

Dolem prej spitalit, doli edhe Salimi i vogël me ne. Në të vërtetë, nuk u kujdesësha shumë për Salimin. E konsideroja sikur të mos ishte prezent në shtëpi, saqë kur qante shumë ikja nga dhoma e fjetjes dhe dilja në sallon dhe flija. Ndërsa gruaja ime kujdesej shumë për te dhe e donte shumë. Kurse unë, jo që e urreja, mirëpo nuk mund ta doja, nuk e di pse...?!
Rritej salimi dhe filloi të zvarritej. Kur mbushi afër gjashtë vjetë filloi të mundohej të ecte. Vërejtem tek ai se ishte edhe i gjymtë në kembë.
Pas Salimit, që ishte fëmiu ynë i parë, lindi dhe Umeri dhe Halidi. Kalonin vitet, rritej Salimi dhe rritëshin edhe vëllezërit e tij.

Nuk e pelqeja te rrija në shtëpi, si gjithmonë isha me shokët e mi. Në të vërtet, isha bërë si loder në duart e tyre. Nuk shpresonte gruaja ime se unë mund të përmisohesha. Porse ajo gjithmonë lutej që të më udhëzonte All-llahu dhe nuk hidherohej prej veprimeve të mija të pamatura. Hidherohej vetëm kur shihte moskujdesjen time ndaj Salimit dhe interesimin tim te madh për vëllezërit e tij.

Rritej Salim por rritej edhe brengosja ime për te, nuk e refuzova kërkesën e gruas sime që ta regjistroj Salimin në një shkollë për të nxënësit me të meta.
Isha i pakujdesshem ndaj kohës dhe vitet shkonin, ditet me ishin bërë të njëjta, punë-gjumë, ushqim dhe qendrim im në orët e vona të natës, kjo ishte dita dhe jeta ime.
Ishte ditë e xhuma, u zgjova në ora njembedhjetë të drekës, për mua ishte akoma herët. Kisha një takim, në një gosti me kishin ftuar, u vesha bukur, u parfumosa dhe vendosa të dal.

Duke kaluar nëpër koridorin e shtëpisë, papritmas ma tërhoqi vërejtjen Salimi duke qarë shumë me një zë të madh. Ishte hera e parë që vërejta Salimin duke qarë, që prej kur ishte i vogel. Dhjete vite kishin kaluar e unë nuk i jam afruar atij. U mundova ta injoroj sikurse nuk po e dëgjoj, mirëpo nuk u mbajta, dëgjova zërin e tij duke thirrur nënë e tij kurse unë isha prezent. Ktheva koken kah ai, pastaj u afrova tek ai dhe i thashë: Salim, pse qanë? Çfarë ke?

Sapo dëgjoi zërin tim u ndal nga të qajturit dhe kur ndjeu se jam afër tij filloi të prekë përreth tij me dy duart e tija të vogla. E kuptova se po mundohet të lergohet nga unë, sikur don të me thonte: , "Tash gjete kohë të interesohesh për mua, ku ishe që dhjete vite?!" Hyri në dhomën e tij e unë i shkova nga pas. Në fillim refuzoi të më tregonte shkakun se pse qante. U mundova te sillem butë me te deri sa filloi te me tregoi problemin.
Ishte vonuar Umeri, i cili e dërgonte atë në xhami për namaz të xhumasë, ishte frikuar se nuk do te gjente vend në saffin e parë, thirri Umerin dhe thirri nënën e tij, porse nuk i përgjigjej askush dhe qau. I shikoja lotët e tija, që i rridhnin nga sytë e verbër. Subhanallah thashë, une isha i verber e jo ai!

Nuk e mbajta dot vetën deri në fund të fjalës së tij, vendosa doren time mbi gojën e tij dhe i thash: Për këtë ke qarë, o Salim? Ma ktheu: Po.
I harrova shoket e mi, e harrova gostinë, që kisha për të shkuar, dhe i thash: O Salim, mos u hidhero! A e din se kush do të dërgojë ty sot në xhami? Tha: Sigurisht Umeri porse ai vonohet gjithmonë. Ia ktheva: Jo Umeri, por unë do të dërgoj sot në xhami.
U habit Salimi, nuk e besonte këtë, mendoi se po bëja shaka me te dhe filloi të qajë. Ia fshiva lotët e tija me dore dhe e kapa për dore. Desha ta dërgojë me veturë, porse refuzoi duke me thënë: Xhamia është afër dhe kam dëshirë të eci deri në xhami.

Nuk e kujtoja herën e fundit që kam hyrë në xhami, porse ishte hera e parë që ndjeva frikë dhe pendim për ato vite të gjata, që me kishin shkuar pa falur namaz.
Kishte qënë xhamia e mbushur me besimtarë, por, për Salimin gjeta një vend në rreshtin e parë. Dëgjuam hutben e xhumasë së bashku dhe u fal Salimi afër meje. Në fakt unë u fala afër tij.

[valiii]

Pasi mbaroi namazi, kërkoi prej meje që t'ia afroi Kuranin. U habita! Si do të lexon kurse ai është i verbër?! Ne fillim e injorova kërkesën e tij, mirëpo u frikova mos po i shkaktoj plagë në vetën e tij dhe ia dhashë Mus'hafin. Kërkoi prej meje që t'ia hapi Mus'hafin tek sureja Kehf. Fillova ta shfletojë Mus'hafin deria sa e gjeta në përmbajtje suren Kehf. E mori, e vendosi përpara vetës dhe filloi ta recitojë surën me sy të mbyllur.
O All-llah! - thash i çuditur. Ai e ka mësuar tërë suren Kehf.

U turperova prej vetës, e kapa një Mus'haf që të lexoj, ndjeva një dridhje në vete nga frika. lexova e lexova dhe e luta All-llahun të më falë dhe të më udhëzojë. Fillova të qajë i penduar me një zë sikur fëmijë. Disa njerëz akoma ishin të pranishëm në xhami duke falur nafile, u turpërova prej tyre dhe u mundova të mos e marrin vesh që po qajë.
Paspak ndjeva dorën e vogël të Salimit duke prekur fytyren time, duke m'i fshirë lotët, që më kishin mbuluar. E afrova dhe e shtërngova për gjoksi duke e përqafuar, e shikova njëherë dhe tash në vete: Ti nuk je i verbër, por unë jam i verbër.

U kthyem në shtëpi. Grauja ime ishte brengosur shumë për Salimin. Mirëpo, kur mori vesh se unë kam qenë me të në xhami dhe kam falur namazin me te, brenga e saj u kthye në gëzim. Nga kjo ditë nuk kam lënë namaz pa falur në xhami.
Braktisa shoqërinë e shfrenuar të natës dhe bëra shoqëri më të mirë, shokë të xhamisë, të cilët i njoftova në xhami dhe shijova ëmbelsinë e imanit me ta.
Mësova shumë gjëra prej tyre, që dunjaja m'i kishte harruar.

Nuk leja ligjërate, që mbahej në xhami e që nuk prezentoja në to, e bëra hatme edhe Kur'anin disa herë në muaj, u lidh gjuha ime me permendjen e All-llahut në çdo kohë, me shpresë që të më falë All-llahu për përgojimet dhe gjynahet tjera që i kisha bërë.
U afrova me afer familjes si kurrë më parë.

Një ditë, vendosen shokët e mi të mirë të shkojnë në një vende largë nga shtëpia ime, për të bërë thirrje në Islam. Në fillim, nuk isha i vendosur të shkojë me ta, por pasi fala namaz istihare dhe lajmërova bashkëshortën time, që mendova se do të refuzonte, por përkundrazi u pajtua me vendimin tim dhe me nxiti në këtë qëllim. Ishte hera e parë që e lajmeroja gruan time për shkuarje në një vend jo të shfrenuar dhe te urrejtur e të mbushur me harame.

U drejtova kah Salimi, i tregova për udhëtimin tim, me kapi me dy krahet e tij të vegjël dhe më përqafoj duke u lutur për mua.
Mungova në familje afërsishte tre muaj e gjysëm. Gjatë kësaj kohe thirrja në telefon sa herë që më jepej mundësia, bisedoja me bashkeshorten dhe femijet.
Filloi të më kapë një mallë i madh. Ah... sa me mori malli për Salimin.
Kisha dëshirë ta ndegjoja zërin e Salimit, ai ishte i vetmi qe nuk kisha biseduar me te prej që kisha udhëtuar. Nuk e dija shkakun, ose është në shkollë mendoja ose në xhami ne kohen kur thirrja.

Sa herë që bisedoja me bashkëshortën, i tregoja për mallin që me kishte marrur për Salimin, kurse ajo qeshte e gëzuar dhe duke me përgezuar për te. Vetem se në herën e fundit kur bisedova , nuk e dogjoja të qeshuren e saj, si zakonisht, për habi kishte ndërruar zërine saj. I thash t'i dërgonte selam Salimit nga unë. Ma ktheu: Inshallah, dhe pushoi.

Pasi që erdhi koha e kthimit në shtëpi u gëzova shumë. Kur u ofrova derës së shtëpisë trokita dhe shpresoja që ta hapë deren Salimi. Papritmas, e hapi derën Halid, i cili akoma nuk i kishte mbushur katër vite. E përqafova dhe e barta me krahet e mi, kurse ai bertiste: Babi... babi...! Nuk e di, sa hyra në shtëpi ndjeva një ngushtim në vetën time, kërkova ndihmë nga All-llahu prej shejtanit të mallkuar.
Ndejta me gruan time, pashë se ishte e vërenjtur në fytyrë, nuk ishte sikur herave të tjerave. U mundua të paraqitej si e gëzuar për ardhjën time. E pyeta se çka ndodhur? M'u përgjigj: Asgjë!

Në çast m'u kujtua Salimi. I thashë: Ku është Salimi? Uli kokën e saj dhe nuk m'u përgjigj, ndërsa në fytyrën e saj filluan t'i rrjedhin lotët. Bërtita prap: Ku është Salimi? Nuk foli askush. Më pas m'u afrua Halidi i vogël duke belbezuar dhe tha: Baba, Salimi ka shkuar në xhenet tek All-llahu. Gruaja filloi të qajë me të madhe gati sa nuk u perplas për tokë dhe dola nga dhoma e pikëlluar për ndarjen e Salimit.
Pas kësaj, mora vesh se dy javë para se të mbërrija Salimin e kishte goditur një temperaturë e madhe dhe ethe dhe bashkëshortja e kishte dërguar në spital. Mirëpo, sëmundja i ishte rënduar u nda nga kjo botë.
Salimi nuk ishte i verbër por unë isha i verbër.
O All-llah, sa kënaqësi është ta shijosh ëmbëlsinë e imanit!
All-llahu e mëshiroftë Salimin! E njohu All-llahun edhe pse ishte i verbër. Sa e sa njerëz sot posedojnë shqisa të shëndosha por nuk shohin dhe nuk e njohin All-llahun [subhanehu ve teala].

[Shqiptare]

Bëhu i sinqertë në lutjen tënde drejtuar Allahut të Lartësuar dhe mos lut askënd përveç Tij, ngase duaja është adhurim (ibadet), madje ndër ibadetet më të rëndësishme dhe më të vlefshme, sepse Allahu i Lartësuar pranon vetëm atë që është e sinqertë për Të. Ai thotë: “Dhe (mua më shpallet) se vërtet xhamitë janë veçantë për ta adhuruar Allahun, e mos adhuroni në to askënd tjetër me Allahun!” (Xhin, 18)
Gjithashtu thotë: “Pra, adhurojeni Allahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, edhe pse jobesimtarët e urrejnë atë (adhurimin).” (Gafir, 14)
Ndërsa Ibn Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, transmeton se i Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kur të kërkosh, kërko prej Allahut. Nëse kërkon ndihmë, kërko prej Allahut.”1
Duro dhe mos nxito në përgjigje. Nëse durimi yt mbaron, atëherë ti do të jesh humbës, je sjellë keq me Allahun. Ebu Hurejra transmeton se i Dërguari i Allahut ka thënë: “I pranohet lutja (lutësit) përderisa nuk nxiton e thotë: “Luta, por nuk m’u pranua lutja.”2
Gjithashtu, nga ai transmetohet se ka thënë: “I pranohet lutja (e lutësit) përderisa nuk lutet për ndonjë mëkat ose për ndërprerjen e lidhjeve familjare dhe përderisa nuk nxiton.” I është thënë: “O i Dërguar i Allahut, ç’është nxitimi?” Tha: “Të thotë: “Bëra lutje, bëra lutje dhe nuk shoh se më është pranuar.” Me këtë rast pikëllohet dhe e lë lutjen (duanë).”3
Pendohu për të gjitha mëkatet dhe kthehu tek Ai, ngase shumicën e atyre që ankohen nga mospranimi i lutjeve e kanë kapluar mëkatet. Mëkatet janë pasojë e çdo fatkeqësie. Vëlla i dashur, shembulli i mëkatarit në lutjen e tij është si shembulli i njeriut i cili lufton me ndonjë mbret të kësaj bote për një kohë të gjatë dhe pastaj shkon dhe i kërkon mbretit ndonjë të mirë. Çfarë mendon për këtë njeri? A do të arrijë ta realizojë kërkesën e vet? Do ta realizojë vetëm nëse dashuria e njeriut për mbretin është e sinqertë dhe e çiltër.
Kujdesu që kafshata e gojës të jetë hallall (e lejuar). Mos e fut në barkun tënd haramin (të ndaluarën). Nëse njeriu stoliset me këto që thamë, atëherë do të vërejë gjurmët e pranimit të lutjeve të veta. I Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “O ju njerëz! Allahu është i mirë dhe nuk pranon veçse të mirën." Ai i urdhëroi besimtarët sikurse i urdhëroi të Dërguarit dhe u tha: “(Ne u patëm thënë): "O ju të dërguar, hani atë që është e lejuar dhe e mirë dhe bëni vepra të mira se Unë e di atë që ju veproni.” (Muminun 51). Gjithashtu thotë: “O ju që besuat, hani nga të mirat që ua kemi dhënë dhe falënderoni Allahun, nëse jeni që vetëm Atë e adhuroni.” (Bekare, 172)
Pastaj përmendi njeriun i cili ka udhëtuar gjatë me flokë të shpupuritura dhe të pluhurosura dhe që i shtriu duart e tij kah qielli (duke thënë): “O Krijues, o Krijues!”, kurse ushqimi i tij është haram, pija e tij haram, veshmbathja e tij haram dhe është ushqyer me haram. E, si do t'i pranohet lutja?!'"
Sa’d bin ebi Vekasi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, është bërë i njohur në mesin e sahabëve për pranimin e lutjeve të tij. Kur bënte dua, lutja e tij ngrihej dhe nuk kthehej vetëm se me realizimin e asaj që kërkoi. Ai thotë: “Çdo kafshatë që kam futur në gojë e di nga ka ardhur dhe si ka dalë.” Pikërisht këtu qëndron fshehtësia e pranimit të lutjeve, pra, kafshata e lejuar.
Ki mendim të mirë për Allahun e Lartësuar. Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, transmeton se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Luteni Allahun duke qenë të bindur në pranimin e lutjes. Vërtet Allahu nuk e pranon lutjen nga zemra e pakujdesshme.”4
Vëlla i dashur, të jesh i bindur për pranimin e lutjes. Allahu pranoi lutjen e krijesës më të keqe, Iblisit, i cili është më i keq se ti.
Mos e tepro në lutjen tënde. Teprimi këtu ka për qëllim çdo lutje që është në kundërshtim me urtësinë e Allahut Fuqiplotë, në kundërshtim me ligjin dhe urdhrin e Tij, ose përmban në vetvete të kundërtën e asaj që ka lajmëruar Ai. Allahu thotë: “Luteni Zotin tuaj të përulur e në heshtje, pse Ai nuk i do ata që e teprojnë.” (Araf, 55)
Mos iu lut Allahut për atë që nuk të përket ty, si diçka nga pozitat e të Dërguarve, mos e tepro në lutje duke përmendur çdo hollësi të panevojshme, ose duke kërkuar atë që nuk të lejohet të kërkosh, për shembull diçka nga haramet (të ndaluarat), ose ta ngresh zërin gjatë lutjes e të ngjashme me këto.
Urdhëro për të mirë dhe ndalo nga e keqja. Hudhejfeja, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im, ose do të urdhëroni për të mirë e do të ndaloni nga e keqja, ose do të zbresë Allahu dënimin mbi ju. Kështu që do t’i luteni Atij, por nuk do t’ua pranojë lutjet.”5
Filloje lutjen me falënderimin e Allahut, pastaj dërgo salavate e selame mbi të Dërguarin e Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, e pastaj lutu për atë që ke nevojë. Kthehu në drejtim të kibles, zgjidh shprehjet më të mira e kuptimplota, por s’ka fjalë më kuptimplote dhe më të mira sesa ato që kanë ardhur në Kuran dhe në hadithin e vërtetë, ngase ato kanë më shumë bereqet dhe janë shprehje përmbledhëse.
Kërko momente dhe kohë të vlefshme. Këto janë mbrëmja e natës së Arafatit ndër netët e vitit, netët e muajit të Ramazanit ndër muajt e vitit, e sidomos dhjetë netët e fundit të tij, e veçanërisht nata e Kadrit, dita e xhuma ndër ditët e javës, fundi i natës, koha mes ezanit dhe ikametit, koha kur zbret shiu, etj..
Shfrytëzo momentin kur je në sexhde, pas namazit, në muajin e Ramazanit, etj..
Shfrytëzo rastet kur je në vështirësi, kur je në udhëtim, kur je i sëmurë, kur je i dëmtuar, etj..
Ngriji duart gjatë lutjes. Selmani, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, transmeton se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Allahu është i turpshëm, është fisnik. Atij i vjen turp që, kur një rob i Tij i ngre duart, t’ia kthejë atij të zbrazura.”6
Paraprije lutjen nga ndonjë vepër e mirë, si namazi, agjërimi, sadakaja… A nuk e sheh vëlla se më tepër shpresohet në pranimin e duasë pas namazit, ngase është bërë pas një vepre të mirë. Prandaj, vëlla i dashur, provo të lutesh pas një pikë loti nga frika e Allahut Fuqiplotë, ose pas ndonjë pune që i ke mbaruar ndonjë vëllai, ose pas sadakasë që ke dhënë në errësirën e natës…
Lute Allahun me emrat e Tij të bukur. Ai thotë: “Allahu ka emrat më të mirë, andaj Atë thirreni me ata.” (Araf, 180)
Fillo me lutjen për veten tënde, pastaj për prindërit e tu e pastaj edhe për vëllezërit e tu muslimanë, për dijetarët e për burra të mirë e të ndershëm.
Në fund, vëlla i dashur, mos u dëshpëro nëse nuk sheh përgjigje, nëse lutja jote s’pranohet. Ndoshta të është përgjigjur Allahu duke të të larguar ndonjë sprovë dhe fatkeqësi për të cilën ti s’ke njohuri, ose nuk të është përgjigjur, duke e ditur se ajo që ke kërkuar s’është e mirë për ty; pasuria që ke kërkuar ndoshta do të bënte që ti të prisheshe e të largoheshe nga Allahu, ose ke kërkuar djalë e Allahu e ka ditur që ai, kur të rritet, nuk do të të respektojë, ose ke kërkuar ndonjë punë, por ajo punë të hap rrugët e haramit (së ndaluarës). “Por mund që ju ta urreni një send, e ai është shumë i dobishëm për ju, dhe mund që ju ta doni një send, e ai është dëm për ju.” (Bekare, 216). Ndoshta nuk të është përgjigjur ngase ti ke futur haram në riskun tënd, ose sepse Ai dëshiron të shohë këmbënguljen tënde gjatë lutjes në fundin e natës. Allahu di më së miri!

[Preshevar]

Q ë n d r o p ë r n j ë ç a s t … d h e v ë s h t r o

Rrëmujë… Zhurma… Zëra… Njerëz që shkojnë e vijnë… Makina dhe kamionë që buçasin. Dhunë… gjakderdhje… vjedhje… teknologji… konkurencë… urrejtje… kurthe… zhvillim… revolucion shkencor… luftra... ditë që ikin dhe veniten para syve të tu dhe nuk i arrin dot. Fëmijët e tu të rriten para teje, kurse ti në një vorbull sillesh dhe nuk e di se për ku. Njëri të shtyn djathtas, një tjetër majtas, një i tretë të shkakton një tronditje që të zien koka. Bota tundet nën këmbët e tua, kurse ti akoma s’e di se çfarë po bën, bile akoma se ke vrarë mendjen se pse jeton. Je i trullosur, i hutuar. Kënaqesh pa e ditur se për çfarë, mërzitesh për hiç gjë…të rritet fëmija para syve të tu, kënaqesh…Të dobësohet shikimi dhe vendos syze, krenohesh se të shkojnë shumë…të bien dhëmbët njëri pas tjetrit dhe vendos të tjerë dhe i kënaqur buzëqesh…Të këputen gjunjët dhe fillon të mbash shkop, bile e zgjedh të bukur, pasi ka më tepër personalitet, krenohesh… Doktori të jep disa ilaçe për qetësimin e zemrës dhe ti kënaqesh me ngjyrat e bukura të kutisë së këtyre ilaçeve.
Dhe akoma nuk e ke kuptuar o i shkretë se çdo gjë që ndodh rreth teje apo tek ty do të thotë afrim drejt fundit. Sirenat e stacionit të fundit po bien... Nga libri yt nuk kanë ngelur veçse pak faqe. Është libri i jetës tënde, faqen e parë të të cilit e fillove me veprat dhe veprimet e tua të para. Me ëndrrat dhe iluzionet e tua që ditën e parë kur erdhe në këtë jetë dhe fillove të qaje pa e ditur se përse qan. Pastaj të çelej fytyra kur qeshje për lodrat e tua. Kurse tani je rritur dhe nuk qan më, qoftë edhe për gjëra të mëdha, ndoshta edhe të qeshurën e ke shumë të rrallë. Nuk të bën përshtypje asgjë. Gjithçka që mendon është të fitosh sa më shumë para dhe pushtet për të ardhmen tënde dhe të fëmijëve të tu.
Zgjohu vëllai im, pa shiko pak rreth teje… Qëndro pak i vetëm dhe shikoje veten tënde në pasqyrë, ndoshta nuk do ta njohësh, sepse monotonia e jetës të ka larguar nga ajo.
Për pak caste mbylli sytë dhe riktheje një herë kasetën e jetës tënde që nga fillimi, që atë ditë kur linde dhe fillove të qaje, më pas ti fillove të zvarriteshe nëpër qilim dhe dalëngadalë fillove të ecje me këmbët e tua. Ti s’e mban mend se sa herë je rrëzuar dhe je ngritur prapë, derisa mësove të ecje me këmbët e tua.
Më pas u forcove dhe zëri t’u trash dhe fillove të egërsoheshe me çdo njeri rreth teje. Fillove t’i sfidoje të gjithë, bile edhe nënën dhe babain tënd. Të parin krahëror që braktise ishte krahërori i nënës tënde, tek i cili preheshe kur ishe fëmijë dhe duart e saj të ledhatonin flokët e tu të butë. Më pas kërkove një tjetër prehje dhe një tjetër jetë për të shuar zjarrin rinor, i cili tashmë ishte ndezur tek ty. Të vunë një kusht sa për fillim. Të braktisësh nënën dhe babain që të jetosh i lumtur këtë jetë të re, buzëqeshe dhe the se kjo është shumë e lehtë.
Ky që tani po të zë ekranin e kujtesës tënde është djali yt, i cili po rritet, por mos u kënaq… Zëri po i trashet, por mos u gëzo… Ai po fillon të të bërtasë, por tani mos u dëshpëro…, sepse historia po rikthen vetveten… Allahu (xh. sh) kështu vendos drejtësinë dhe ekuilibron jetën. Kështu ishe edhe ti më parë, a nuk të kujtohet?! Pra, mbylli sytë i dashur dhe kërko për një pikë loti që asnjëherë nuk e ke lëshuar, gjeje dhe qaj për vetveten, për jetën tënde që të kaloi, për çfarë të ka ngelur. Qaj për ditët që i kalove nëpër kënaqësi mashtruese, nëpër mëkate.
Tani, pra, çfarë ke përgatitur për takimin me Zotin tënd, i Cili do të të marrë në llogari shumë shpejt?
Çfarë do t’i thuash Krijuesit tënd që të krijoi sytë, veshët dhe të përsosi në këtë pamje kaq të bukur? Ai të dha shëndetin, pasurinë, postin, gruan dhe fëmijët, çfarë, pra, ke vendosur t’i thuash ditën kur do të dalësh para Tij?
Atje do të jetë stacioni i fundit dhe a të ka shkuar ndërmend ndonjëherë se çka atje?
Nxehtësi… Djersë… Dielli do të qëndrojë mbi kokat e njerëzve… Zjarr… llavë… ujë i valuar që të rrjep lëkurën dhe të nxjerr mishin nga kockat. Njerëzit kanë për të qëndruar ashtu në atë vend 50000 vjet dhe pastaj do të kalojnë në një urë më të hollë se tehu i shpatës. Tërë këto gjëra në një errësirë të tmerrshme dhe shumë prej njerëzve do të bien nga kjo urë për në xhehenem.
Do të shpëtojnë vetëm ata njerëz që kanë fituar kënaqësinë e Allahut (xh. sh)… Ata përpara do të kenë një dritë që do t’ua ndriçojë rrugën… Do të jenë në një hije që do t’i mbrojë nga ajo vapë e tmerrshme. Hije që buron nga Arshi i Allahut (xh.sh)… Do të qëndrojnë nëpër frone prej drite dhe do t’i kenë zili tërë njerëzit…
Pra, zgjidh, o miku im, në cilin grup dëshiron të jesh?
Vendos një peshore për punët e tua dhe peshoji ato përpara se të t’i peshojë Zoti yt në ditën e gjykimit.
Llogarite vetveten, para se të të rrëshqasë toka nën këmbë, para se të të lënë miqtë dhe të afërmit, para se të të lënë fuqitë të të shkojë pasuria.
Llogarite vetveten, para se doktori të t’i heqë shpresat për t’u shëruar...
Llogarite vetveten, para se të shikosh sytë e të afërmve dhe miqve të tu të qajnë për ty të pashpresë, duke thënë pse po na le?, pyetje që as ti nuk ia di përgjigjen.
Atëherë do të pendohesh, pasi nuk e ke ndjekur udhëzimin e Zotit tënd, do të pendohesh që ti nuk e ke njohur asnjëherë Atë. Dhe do të kërkosh të kthehesh prapa që të plotësosh ç’ka ke lënë, por do të jetë vonë dhe do të të thuhet: “Jo”, në asnjë mënyrë, a nuk të mjaftoi jeta që jetove? Aty tu dhanë shumë shanse për t’u udhëzuar dhe ti asnjëherë nuk i more parasysh.” Më pas do të hapet një gropë dhe do të të mbulojnë me dhé, përfundimisht e le këtë botë. Ike për t’u ndarë nga miqtë e tu, ata të lanë të vetëm, të la edhe pasuria jote dhe ua dhanë të tjerëve, ajo pasuri për të cilën u mundove tërë jetën për ta fituar, tashmë është në duart e të tjerëve. Pastaj do të harrojnë, ashtu siç u harruan edhe të tjerë para teje. …Ashtu të vetëm aty në varr do të të vijnë engjëjt dhe do të marrin në pyetje, më pas do të dënohesh për indiferencën tënde ndaj Allahut, Krijuesit tënd, të cilin nuk doje ta njihje kurrë dhe ta adhuroje. Ashtu nën tortura do të thërrasësh: “O njerëzit e mi, ju lutem jepni lëmoshë nga pasuria që lashë, jepuani të varfërve.” Por ata nuk mund të dëgjojnë, bile ata sikur thonë: “Për çfarë pasurie flet, ajo nuk është më e jotja. Ajo është e të tjerëve tashmë.” Përsëri do të thërrasësh kësaj rradhe me zë më të përvuajtur: “Ju lutem o fëmijët e mi, falni disa namaze për mua, agjëroni disa ditë për mua, lexoni pak Kuran për mua, ndoshta më lehtësohet sadopak ky dënim në të cilin jam.” Por ata edhe kësaj here duket sikur thonë: “Nuk kemi kohë të tepërt për ty, ashtu siç edhe ti nuk pate kohë për ne, bile ti nuk e gjete kohën as për veten tënde.” Atëherë do të pendohesh shumë për veten tënde, për këto ditë, për këto orë, për këto para, për këtë shëndet. Për indiferencën tënde ndaj Krijuesit tënd.
Pra, vëllai im!

Zgjohu tani…sa i ke akoma shëndetin, pasurinë dhe kohën!

Zgjohu tani…para se të ngushtohen horizontet dhe të errësohet gjithçka para syve të tu!

Zgjohu tani…para se të mbytesh në vorbullën e jetës!

Zgjohu tani…para se të të ikë drita e syve e të shurdhohen veshët dhe zemra të ndalojë së rrahuri!

Zgjohu tani…para se të të mbarojnë ditët dhe orët e tua!

Zgjohu tani…para se të thuash: “I mjeri unë dhe të të thuhet: “Nuk vlen tashmë, ka mbaruar gjithçka dhe punët e tua Allahu (xh.sh) i ka marrë për t’i gjykuar.””

Zgjohu tani…dhe fillo një faqe të re! Jeto dhe adhuro Krijuesin tënd, Allahun e Mëshirshëm, i Cili është i Vetmi që e meriton adhurimin. Jeto me Islamin deri në fund të jetës tënde, që t’i japësh asaj një motiv të denjë për të jetuar.

[BaNu Ne JeT I sInQeRt]

Ne Emer te Allahut, Meshiruesit, Meshireberesit

istiharja

Ka thene i Derguari i Allahut - Muhamedi a.s.:

"Lumturia e birit te Ademit varet nga te qenurit i lumtur me çka Allahu i ka dhene atij,

mërzia e birit te Ademit vjen nga mosfalja e Isti'hares,

dhe pakenaqesia e birit te Ademit rezulton nga qenia jo i kenaqur me çfare Allahu i ka dhene atij."

Hadith - al-Tirmidhi # 2151. [I cilesuar si Sahih dhe Hasen]

• Duaja e Istihares eshte transmetuar nga Xhabir Ibn 'Abdullah i cili ka thene se: "Profeti, alejhi selam (paqja qofte mbi te), na mesonte te bejme Istiharen per gjithe çeshtjet/punet tona, ashtu siç na mesonte suret e Kuranit. Ai (profeti) na thoshte: 'Nese ndonjeri prej jush mendon te beje diçka, le te fale dy rekate namaz (jo prej namazit farz) dhe te thoje (pas namazit) duane e Istihares..."
  
• Pra, Namazi i Istihares eshte ai namaz ne te cilen ne myslimanet pyesim Allahun e gjitheditur dhe qe i ka shkruar tashme ceshtjet tona, se cilen rruge duhet te marrim. Per te falur namazin e Istihares, njeriu duhet te fale dy rekate namaz (jo-farz), dmth ato mund te jene dy rekate sunet ose nafile dhe mund te falet ne çdo kohe te dites apo nates. Si i tille mund te sherbeje edhe nje namaz sunnet i ndonje vakti, por duke i vene si nijet pervec namazit te synetit edhe nijetin e Istihares.
  Per shembull, le ta zeme se do te falesh namazin e sabahut (synetin), atehere ver ne zemren tende si nijet " Une po fal synetin e sabahut dhe njekohesisht edhe namazin e istihares". Ne kete namaz, pasi ke falur dy rekate te zakonshem me Fatihane, nje sure dhe te gjitha te tjerat sipas rregullit, ulu ne uljen e fundit tek "Etehijatu..." ,thuaj ato qe thua zakonisht dhe pasi te japesh selam dhe te besh pak dhikr pas selamit si psh. estagfirullah, estagfirullah, estagfirullah, Subhanallahi uel hamdulilahi ue la ilahe ilallah uallahu ekber, etj. thuaj kete dua , qe quhet "Duaja e istihares" (ne qofte se nuk e dime permendesh, por desherojme te falim kete namaz, atehere mund ta mbajme copen e letres me duane te shkruar afer vetes dhe pastaj, pas selamit, ta marrim letren ne gjunje dhe ta lexojme duane.

DUAJA E ISTIHARES (Arabisht)

• "Allahumme in-ni estekhiruke bi ilmike. Ue estakdiruke bi kudretike, ue es'eluke min fadlikel-adhim.
  Fe inneke takdiru ue la akdiru, ue ta'lemu ue la a'ëlemu, ue ente 'allamul - gujub.
  Allahumme, in kunte ta'ëlamu enne hadheI emru (emerton ketu nevojen tende) hairun li fi dini ue ma'ashi ue akibeti emri ue 'axhilihi ue axhilihi fakdirhu li ue jes-sirhu li thumme barik li fihi.
  Ue in kunte ta'ëlemu en-ne hadhel emru sherrun li fi dini ue me'ashi ue akibeti amri ue 'axhilihi ue axhilihi fasrifhu anni uesrifni anhu uakdir li al-hajre haithu kana thum-ma ardini bihi"

DUAJA E ISTIHARES (Shqip)

• " O Zot, me diturine Tende kerkoj hajrin! Kerkoj ndihme prej fuqise Sate, kerkoj prej te mirave te Tua te shumta, sepse Ti je
  i gjithefuqishem, e une jam i dobet, Ti di cdo gje e une nuk di, Ti je Ai qe i di te fshehtat.
  O Zot, nese kjo pune e imja (emeron ketu deshiren, hallin, etj) eshte hajr per fene dhe jeten time, per kohen e tashme dhe te ardhmen, bej te mundshme qe te realizohet, lehteso dhe beko.
  E nese kjo pune eshte e demshme per fene dhe jeten time , per te tashmen dhe te ardhmen dhe per ne ahiret, largoje prej meje dhe me largo mua nga ajo, me percakto hajrin kudo qofte, pastaj me bej te kenaqur me te."
  
• Pergjigja e lutjes se ketij namazi mund te vije ne menyra te ndryshme, si psh. dikush (mysliman) te keshillon me nje keshille te çmuar ne lidhje me çeshtjen tende, ne enderr ndoshta, apo ne zemer ndihesh e frymezuar dhe e qete ne vendimin tend dhe se kjo eshte rruga e drejte dhe qe do Allahu.
• Pejgamberi a.s. ua mesonte as'habeve duane e istihares siç ua mesonte suret e Kuranit dhe i porosiste qe ta bejne praktike per cdo pune te rendesishme. Thoshte : "Kur ndokush prej jush deshiron te vendose per ndonje pune te rendesishme, le t'i fale dy rekate namaz e pastaj te thote: ....dhe u thoshte duane e istihares.

• Rastet per te cilat perdoret duaja e Istihares jane ta panumerta, si psh para se te niseni ne ndonje udhetim, para se te vendosni per martese, per fushen e studimeve qe duhet te ndjeke, etj, dmth ne çdo situate qe ke te besh me pasiguri dhe duhet te marresh vendim.
  
• Dhe se fundi theksojme se eshte e rendesishme te kesh besim dhe te mbeshtetesh tek Allahu:

"... e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në Allahun, se Allahu i do ata që i mbështeten (Atij)."

(Sure Ali Imran, 3:159)

[ssara]

Këshilla për bukurinë


Për buzë atraktive
Fol fjalë të ëmbla.
Për sy të bukur,
Kërkoje të mirën në njerëz.

Për shtat të hedhur,
Ndaje ushqimin me të varfërit.
Për flokë të bukura,
Lëre fëmijën t’i ledhatojë ato një herë në ditë.
Për drejtpeshim,
Ec me të diturit se kurrë nuk do të ecësh vetë.

Njerëzit duhet të përtërihen, të rigjallërohen, dhe të përmirësohen;

Kurrë mos u inatos me askend!
Përkujto, nëse të duhet ndonjëherë një dorë ndihmëse, do ta gjesh në fund të krahut tënd.
Kur të plakesh, ti do të zbulosh se ke dy duar; njërën për t’i ndihmuar vetes, tjetrën për t’iu ndihmuar të tjerëve.

Bukuria e gruas nuk është në rrobat që i vesh,
Trupin që ka, ose mënyrën që ajo i kreh flokët.
Bukuria e gruas duhet të shihet në sytë e saj
Sepse ata janë pasqyrë e zemrës së saj, vendi ku dashuria jeton.
Bukuria e gruas nuk është në kozmetikën e saj,
Por bukuria e vërtetë e gruas reflektohet nga shpirti i saj
Është dashamirësia që ajo me zemër dhuron,
ndjenja që ajo tregon.
Dhe, bukuria e gruas, me kalimin e viteve, vetëm rritet!