Perkthime te miat nga spanjishtja.

[Era1]

Alfonsina Storni

Dos palabras

Esta noche al oído me has dicho dos palabras
Comunes. Dos palabras cansadas
De ser dichas. Palabras
Que de viejas son nuevas.

Dos palabras tan dulces que la luna que andaba
Filtrando entre las ramas
Se detuvo en mi boca. Tan dulces dos palabras
Que una hormiga pasea por mi cuello y no intento
Moverme para echarla.

Tan dulces dos palabras
?Que digo sin quererlo? ¡oh, qué bella, la vida!?
Tan dulces y tan mansas
Que aceites olorosos sobre el cuerpo derraman.

Tan dulces y tan bellas
Que nerviosos, mis dedos,
Se mueven hacia el cielo imitando tijeras.
Oh, mis dedos quisieran
Cortar estrellas.

DY FJALE

Këtë natë në vesh, më the dy fjalë
të zakonshme. Dy fjalë të lodhura
nga e thëna. Fjalë
që nga të vjetra janë të reja.

Dy fjalë kaq të ëmbla, saqë hëna që kalonte
duke depërtuar nëpër degë
u prangos në gojën time. Kaq të ëmbla dy fjalët
saqë një milingonë më kalon në qafë dhe nuk tentoj
të lëviz për ta hequr.

Kaq të ëmbla dy fjalët
saqë them padashur-Oh, sa e bukur,jeta!-
Kaq të ëmbla dhe kaq të buta
saqë vajra aromatik mbi trup më derdhen.

Kaq të ëmbla dhe kaq të bukura
saqë nervozohen, gishtat e mi,
lëvizin drejt qiellit duke imituar gërshërët.
Oh, gishtat e mi dëshirojnë
të presin yjet.

Perkthyer nga spanjishtja dhe pershtatur ne shqip nga Era

[Era1]

"Tú, que nunca serás"

Sábado fue, y capricho el beso dado,
capricho de varón, audaz y fino,
mas fue dulce el capricho masculino
a este mi corazón, lobezno alado.

No es que crea, no creo, si inclinado
sobre mis manos te sentí divino,
y me embriagué. Comprendo que este vino
no es para mí, mas juega y rueda el dado.

Yo soy esa mujer que vive alerta,
tú el tremendo varón que se despierta
en un torrente que se ensancha en río,

y más se encrespa mientras corre y poda.
Ah, me resisto, más me tiene toda,
tú, que nunca serás del todo mío.

Ti, që kurrë nuk do jesh.

E shtunë qe, dhe kapriço puthja e dhënë,
kapriço mashkulli,trim dhe elegant,
më e ëmbël ishte kapriçua mashkullore
në zemrën time, këlysh ujku me krahë.

Nuk është që besoj, nuk besoj, të pjerrët
mbi duart e mia të ndjeva hyjnor,
dhe dehem. Kuptoj që kjo verë nuk
nuk është për mua, më shumë luan dhe rrotullon zaret.

Unë jam ajo grua që jeton syhapur,
ti mashkulli i tmerrshëm që zgjon
një përrua që kthehet në lum,

dhe më shumë ashpërsohet ndërsa vrapon dhe cungohet.
Ah, rezistoj, më shumë më mban gjithçka,
ti, që kurrë nuk do jesh i gjithi imi.

Perkthyer nga spanjishtja dhe pershtatur ne shqip nga Era

[Era1]

Fernando Pessoa

"Suave, como tener madre y hermanas,
la tarde rica desciende...
No llueve ya, y el vasto cielo
es una gran sonrisa imperfecta...
Mi conciencia de tener conciencia de ti
es una prez,
y mi saberte sonriendo
es una flor mustia en mi pecho...

¡Ah, si fuésemos dos figuras
en una lejana vidriera!...
¡Ah, si fuésemos los dos colores
de una bandera de gloria!...
Estatua acéfala retirada a un lado,
polvorienta pila bautismal,
pendón de vencidos que tuviese escrito
en el centro este lema:
¡Victoria!"

Versión de Rafael Díaz Borbón

“Bute, si të kishte nënë dhe motra,
mbrëmja e pasur zbret...
Nuk bie më shi, dhe qielli i paanë
është një buzëqeshje me të meta ...
Ndërgjegjja ime që të kem vetëdije për ty
është një nder,
dhe dija ime duke buzëqeshur
është një lule e vyshkur në gjoksin tim...

Ah, sikur të kishim qenë dy figura
në një xhamllëk të largët!...
Ah, sikur të kishim qenë dy ngjyra
të një flamuri me fitore!...
Statujë pa kokë e hedhur në një cep,
stiva e pluhurosur e pagëzimit,
flamur i fituesve që kishte të shkruar
në qendër këtë moto:
Fitore!”


Version i Rafael Díaz Borbón

Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Fernando Pessoa

NO QUIERO ROSAS

No quiero rosas, con tal que haya rosas.
Las quiero sólo cuando no las pueda haber.
¿Qué voy a hacer con las cosas
que cualquier mano puede coger?

No quiero la noche sino cuando la aurora
la hizo diluirse en oro y azul.
Lo que mi alma ignora
eso es lo que quiero poseer.

¿Para qué?... Si lo supiese, no haría
versos para decir que aún no lo sé.
Tengo el alma pobre y fría...
Ah, ¿con qué limosna la calentaré?...

Versión de F. Gutiérrez

NUK DUA TRENDAFILA

Nuk dua trëndafila, për ti pasur ashtu kot.
I dua vetëm kur nuk mund ti zgjedh
Çfarë mund të bëj me gjërat sot
që çdo dorë mund t’i mbledh?

Nuk e dua natën nëse agimin që vjen
nuk e ka tretur në kaltërsi dhe ar.
Atë që shpirti im nuk e njeh dhe më bren
është ajo që dua të kem sa më parë.

Përse?.. Në se do ta dija, nuk do bëja dot
vargje për të thënë që akoma nuk e di.
Kam shpirtin tim të varfër dhe të ftohtë...
Ah, me çfarë lëmoshe do ta ngroh përsëri?...

Versión i F. Gutiérrez



Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Federico García Lorca

LA COGIDA Y LA MUERTE

A las cinco de la tarde.
Eran las cinco en punto de la tarde.
Un niño trajo la blanca sábana
a las cinco de la tarde.
Una espuerta de cal ya prevenida
a las cinco de la tarde.
Lo demás era muerte y sólo muerte
a las cinco de la tarde.

El viento se llevó los algodones
a las cinco de la tarde.
Y el óxido sembró cristal y níquel
a las cinco de la tarde.
Ya luchan la paloma y el leopardo
a las cinco de la tarde.
Y un muslo con un asta desolada
a las cinco de la tarde.
Comenzaron los sones de bordón
a las cinco de la tarde.
Las campanas de arsénico y el humo
a las cinco de la tarde.
En las esquinas grupos de silencio
a las cinco de la tarde.
¡Y el toro solo corazón arriba!
a las cinco de la tarde.
Cuando el sudor de nieve fue llegando
a las cinco de la tarde
cuando la plaza se cubrió de yodo
a las cinco de la tarde,
la muerte puso huevos en la herida
a las cinco de la tarde.
A las cinco de la tarde.
A las cinco en Punto de la tarde.

Un ataúd con ruedas es la cama
a las cinco de la tarde.
Huesos y flautas suenan en su oído
a las cinco de la tarde.
El toro ya mugía por su frente
a las cinco de la tarde.
El cuarto se irisaba de agonía
a las cinco de la tarde.
A lo lejos ya viene la gangrena
a las cinco de la tarde.
Trompa de lirio por las verdes ingles
a las cinco de la tarde.
Las heridas quemaban como soles
a las cinco de la tarde,
y el gentío rompía las ventanas
a las cinco de la tarde.
A las cinco de la tarde.
¡Ay, qué terribles cinco de la tarde!
¡Eran las cinco en todos los relojes!
¡Eran las cinco en sombra de la tarde!

GODITJA DHE VDEKJA

Në pesë pasdreke.
Ishte pesë fiks pasdreke.
Një fëmijë solli një çarçafë të bardhë
në pesë pasdreke.
Një shportë me gëlqere të përgatitur
në pesë pasdreke.
Pjesa tjetër ishte vdekje dhe vetëm vdekje
në pesë pasdreke.

Era mori me vete puplat
në pesë pasdreke.
Ndryshku u duk kristal dhe nikel
në pesë pasdreke.
Dhe luftojnë pëllumbi dhe leopardi
ne pese pasdreke.
Dhe një muskul me shtizë të izoluar
në pesë pasdreke.
Filluan tingujt e përsëritur
në pesë pasdreke.
Kambanat prej arseniku dhe tymi
në pesë pasdreke.
Nëpër cepa grupe heshtjeje
në pesë pasdreke.
Dhe demi vetëm me zemër lart!
në pesë pasdreke.
Kur djersa prej bore erdhi
në pesë pasdreke,
kur sheshi u mbulua nga jodi
në pesë pasdreke,
vdekja vendosi vezët me plagë
në pesë pasdreke.
Në pesë pasdreke.
Në pesë fiks pasdreke.

Një arkivol me rrota në krevat
në pesë pasdreke.
Kocka dhe flaute këndojnë në veshin e tij
në pesë pasdreke.
Demi pëlliste përballë
në pesë pasdreke.
Dhoma ylberëzohej nga agonia
në pesë pasdreke.
Nga larg po afrohej gangrena
në pesë pasdreke.
Trompa prej liri jeshil anglez
në pesë pasdreke.
Plagët digjnin si diej
në pesë pasdreke,
dhe turma thyente xhamat
në pesë pasdreke.
Në pesë pasdreke.
Aj, farë tmerri në pesë pasdreke!
Ishte pesë në të gjitha orët!
Ishte pesë në hijen e pasdrekes.

[Era1]

.........................................

[Era1]

Federico García Lorca

POEMA DE LA SOLEÁ

¡AY!

El grito deja en el viento
una sombra de ciprés.

(Dejadme en este campo,
llorando).

Todo se ha roto en el mundo.
No queda más que el silencio.

(Dejadme en este campo,
llorando).

El horizonte sin luz
está mordido de hogueras.
(Ya os he dicho que me dejéis
en este campo,
llorando).

POEMA E SOLEAS

AJ!

Klithma lë në erë
një hije qiparisash.

(Më lini në këtë fushë,
duke qarë).

Gjithçka është shkatërruar në botë.
Nuk ngelet asgjë më veç heshtjes.

(Më lini në këtë fushë,
duke qarë).

Horizonti pa dritë
Është i kafshuar nga flakadanët.
(Unë ju thashë që të më lini
në këtë fushe,
duke qarë).


Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

LA CASADA INFIEL

Y que yo me la lleve al río
creyendo que era mozuela,
pero tenía marido.
Fue la noche de Santiago
y casi por compromiso.
Se apagaron los faroles
y se encendieron los grillos.
En las últimas esquinas
toqué sus pechos dormidos,
y se me abrieron de pronto
como ramos de jacintos.
El almidón de su enagua me
sonaba en el oído,
como una pieza de seda
rasgada por diez cuchillos
Sin luz de plata en sus copas
los árboles han crecido,
y un horizonte de perros
ladra muy lejos del río.
*
Pasadas las zarzamoras,
los juncos y los espinos,
bajo su mata de pelo
hice un hoyo sobre el limo.
Yo me quité la corbata.
Ella se quitó el vestido.
Yo el cinturón con revólver
Ella sus cuatro corpiños.
Ni nardos ni caracolas
tienen el cutis tan fino,
ni los cristales con luna
relumbran con ese brillo.
Sus muslos se me escapaban
como peces sorprendidos,
la mitad llenos de lumbre,
la mitad llenos de frío.
*
Aquella noche corrí
el mejor de los caminos,
montado en potra de nácar
sin bridas y sin estribos.
No quiero decir, por hombre,
las cosas que ella me dijo.
La luz del entendimiento
me hace ser muy comedido.
Sucia de besos y arena,
yo me la lleve del río.
Con el aire se batían las
espadas de los lirios.
*
Me porté como quien soy.
Como un gitano legítimo.
La regalé un costurero
grande de raso pajizo,
y no quise enamorarme
porque teniendo marido
me dijo que era mozuela
cuando la llevaba al río.

GRUAJA TRADHETARE

Dhe unë e çoja tek lumi
duke menduar se ishte vajzë
por ajo kishte burrë.
*
Ishte nata e Santiagos
dhe gati si për magji.
U fikën dritat e rrugës
Dhe u zgjuan bulkthat.
Në kthesat e fundit
preka gjokset e saj të fjetur,
dhe u çelën menjëherë
si degë zymbyli.
Pambuku i këmishës së saj
më shushurinte në vesh,
si një copëz mëndafshi
nga dhjetë thika e grisur .
Pa dritë argjendi në kupat e tyre
pemët janë rritur,
dhe një horizont qensh
vjedhur shumë larg lumit.
*
Pas manaferrave,
xunkthave dhe murrizave,
nën floknajën e saj
bëra një gropë mbi baltë
Dhe hoqa kravatën.
Ajo hoqi fustanin.
Unë rripin bashkë me revolen.
Ajo katër jelekët e saj.
As livandë djall o punë
kishte lëkurën kaq të butë,
as kristalet nën dritën e hënës
nuk rrezatojnë me këtë shkëlqim.
Muskujt e saj më rrëshqisnin
si peshq të trembur ,
gjysma mbushur me zjarr
gjysma mbushur me ngricë.
*
Atë natë vrapova
më të mirin kros,
i hipur mbi sedefet e fatit
pa fre dhe pa yzengji.
Nuk dua të them, për burrëri,
gjërat që ajo më tha.
Dritën e gjykimit
e kisha shumë të përmbajtur.
Përlyer nga puthjet dhe rëra,
unë e çova tek lumi.
Me ajrin rrihnin
shpatet e shpatoreve .
*
U solla siç unë jam.
Si një arixhi i ligjshëm.
I dhurova një shporte për pune dore
të madhe prej sateni ngjyrë kashte,
dhe nuk desha të dashurohesha
sepse duke pasur burrë
më kishte thënë që ishte vajzë
kur po e çoja tek lumi.

Perkthyer dhe pershtatur nga Era