Kur rracat ndërthuren...

[Berisha-boy]

Djali shqiptar nga fshati i Drenicës, u pagëzua me emrin Zheljko, disa javë pas lindjes, në një kishë ortodokse serbe, si fëmija i Gjorgjo Stankoviçit. Svetlana u bë me djalë, më në fund. Atë që Zoti nuk ia kishte dhënë, ajo arriti ta merrte me marifetet e saj, si gjinekologe në spitalin e Prishtinës.
Zheljko u rrit me kalimin e kohës, kreu shkollën e mesme në Prishtinë, dhe shkoi për studime në një shkollë ushtarake në Beograd. Kur filloi lufta në Jugosllavi, ai ishte ndër trupat speciale, që ndihmuan forcat lokale serbe në shfarosjen e boshnjakëve, si dhe luftën në Slloveni e Kroaci. Por në fund i erdhi radha Kosovës. Makina vrasëse e Millosheviçit po shënonte edhe ditët e fundit të saj. Shqiptarët e Kosovës e ndjenin këtë, që në egërsinë më të madhe të kësaj armate gjakatare, të kësaj bishe të egërsuar, është e hapur edhe një mundësi, një shpresë më shumë, për fitore.

Ushtria Çlirimrare e Kosovës, në aksionet e saj, pati sukses edhe në kapjen gjallë të komandantit të milicisë së Prishtinës, Gjorgjo Stankoviçit. E vrau me të parën, pasi ai nuk pranoi të bashkëpunonte. E shoqja e Gjorgjos, Svetlana, punonte akoma në spital si gjinekologe. Nuk kishte ikur nga Prishtina, për arsye se burrin e kishte me punë aty, e s'mund të largohej, dhe i biri i tyre, Zheljko, merrte gjithashtu pjesë në fushatat e paramilitarëve serbë kundër popullsisë shqiptare të Kosovës.

Shumë shqiptarë kish vrarë ai me dorën e tij, shumë herë kishte qenë dëshmitar i përdhunimeve masive, apo djegies së shqiptarëve, të lidhur rreth mullarit të sanës, e shumë krime të tjera monstruoze. Zheljkos i duhej të tregohej sa më i rreptë, ndonëse nuk shihte ndonjë arsye të madhe logjike, në zbatimin e urdhërave nga lart, por për këtë punë, ai e kishte kryer edhe shkollën ushtarake. "Urdhëri zbatohet, nuk diskutohet!" - kishte mësuar ai në shkollë, që në vitin e parë.

I rritur me një urrejtje të madhe për shqiptarët, si serb i Kosovës, Zheljko nuk kishte si ta dinte, se ai i përkise pikërisht kësaj rrace, të cilën ai sot po e persekutonte.

Kur mori vesh se Gjorgjon e kishin kapur, e pastaj e kishin vrarë, ai u tërbua fare. Mori leje dhe u nis direkt për në shtëpi, për t'iu gjendur pranë nënës së tij, Svetlana, dhe për t'iu përbetuar asaj, se ai do ia merrte hakun të jatit, duke e shfarosur plotësisht rracën shqiptare nga faqja e dheut.

Sapo hyri në derë, Svetlana bërtiti:

- Jashtë qen i ndyrë, i një rrace të ndyrë!

Zheljko u hutua. U afrua të përqafonte përmallshëm të ëmën, por ajo rrëshqiti dhe u fut në dhomën e gjumit, nga ku doli shumë shpejt me një automatik në dorë. Ia drejtoi Zheljkos, dhe duke sharë e bërtitur me ekzaltim, ajo deshi ta vriste atë. Por Zheljko i mësuar me këto punë, arriti t'ia shtrembërojë drejtimin tytës së automatikut, i cili shkrehi një breshëri në murin përballë të korridorit. Ciflat e suvasë u shpërndanë sa andej-këtej nëpër koridor nga plumbat.

Nuk kishe shumë kohë të mendoje aty. Zheljko e kapi nënën e vet Svetlana, ia largoi automatikun nga duart dhe ia mbajti duart të lidhura fort. Pastaj e afroi afër vetes dhe duke qarë u mundua ta ngushëllonte. Për një moment, Zheljko mendoi se e ëma ishte shokuar nga tragjedia që i kishte ndodhur Gjorgjos, e nuk dinte ç'të bënte. Por jo, shumë shpejt ai do e merrte vesh të vërtetën, pasi Svetlana vazhdonte të shante e të bërtiste.

- Rracë e ndyrë, jua kemi parë sherrin gjithë jetën, më lësho! - thirrte me zë të lartë Svetlana.
- Ç'farë po thua moj nënë? - i thotë Zheljko.
- Atë që po dëgjon! Ik shporru, rracë e ndyrë...
- Për kë e ke fjalën? - pyeti Zheljko i habitur më shumë se kurrë.
- Edhe për ty... - vazhdoi Svetlana, që në moment i thirri mendjes dhe filloi të ulte tonin.
- Po ç'ne unë? - filloi t'i lindte dyshimi Zheljkos.
- Po ja, si ta them... - dhe Svetlana heshti. Por la diçka të nënkuptohej.
- Ti deshe të më vrasësh - këmbënguli Zheljko.

Pasoi një heshtje e shkurtër. Svetlana deshi të largohej nga krahët e fuqishëm të Zheljkos, por ai nuk e la.

- Më trego të vërtetën! - i tha ai me këmbëngulje asaj.

Duke qenë se Zheljko ishte ushtarak, dhe Svetlana ia njihte mirë kokën, nga presioni i tij, ajo nisi të rrëfehej. Zheljkos filloi t'i rrotullohej shtëpia, iu kujtuan krimet e mëdha që kish bërë kundër popullit të vet këto muajt e fundit, dhe i çoroditur ekstremisht, u ngrit në këmbë, mori në dorë automatikun, dhe nuk dihet më se çfarë bëri.

Kur trupat e NATO-s hynë në Kosovë, dikush nga shqiptarët hyri në shtëpinë e shkaut, komandantit të milicisë, Gjorgjo Stankoviç. Aty gjeti Svetlanën të bërë shoshë nga plumbat e automatikut, me trupin gjysmë të dekompozuar, dhe të birin (Zheljko) e saj me një vrimë plumbi në gushë, i cili i kishte depërtuar përmes kokës dhe e kishte lënë të vdekur në vend.

Mbi tavolinën e kuzhinës, u gjet një letër e shkruar në shqip, gjysmë e zhgarravitur: "Unë jam shqiptar! Më falni o vëllezër për dëmin që ju kam sjellë... Zheljko"