Jetë njerëzisht

[Preshevar]

Mësues i keq apo ndërtues pallatesh?

Tariq Ramadan vazhdon të jetë në qendër të vëmendjes nga intelektualë të ndryshëm oksidental dhe kritikohet në mënyrë të ashpër nga ta.

Siç duket intelektuali mysliman zviceran preokupon shumë disa sepse punon me mish e me shpirt dhe insiston në të pranuarit e Islamit si fe evropiane.

Intelektuali mysliman nga Gjeneva Tariq Ramadan iu përgjigjet polemikave

Intervistë në "Corriere del Ticino" (gazetë zvicerane në kanton Ticino), edicioni i 18 shtatorit 2007

Tariq Ramadan është një "mësues i keq": nga njëra anë lavdëron demokracinë dhe të drejtat civile e nga ana tjetër mbështet qëndrime myslimane që nuk pajtohen me vlerat perëndimore. Aspak e vërtetë, Tariq Ramdan është një pionier i debatit dhe i takimit të sinqertë dhe paqësor në mes botës islame dhe qytetërimit evropian. Që nga 2 shtatori i muajit të kaluar "Corriere della Sera"(gazetë italiane) ka filluar të diskutojë në Itali rreth akademikut mysliman zviceran, që banon në Gjenevë dhe studiues në Oksford, gjithashtu autor i shumë eseve të bazuar para së gjithash në prezencën e Islamit në kontinentin e vjetër (ndër të cilët: "Muhammedi. Nga Islami i djeshëm deri në Islamin e sotshëm", 2007; "Islami në Perëndim. Ndërtimi i një identiteti të ri mysliman", 2004, "Të jesh mysliman evropian", 2002, (këto janë disa nga librat e Tariq Ramadanit të përkthyer në gjuhën italiane)).

I sulmuar gjithashtu nga Paul Berman (shkrimtar dhe gazetar amerikan) që i jep një qëndrim të dyshimtë në lidhje me demokracinë dhe e krahason me filozofin Heidegger që ishte simpatizues i nazizmit. Ndër të tjerash Ramadan është mbrojtur nga Ian Buruma (akademik dhe shkrimtar anglo-holandez), sipas të cilit ai "përfaqëson çka më të mirë Islami mund të shpreh sot nga aspekti i pikëpamjes intelektuale. Dikush me të cilin ia vlen të përballohesh".

Eseisti nga Gjeneva ka qenë gjithashtu protagonist i një diskutimi të ashpër jashtë programit me gazetarin anglo-amerikan Christopher Eric Hitchens në "Festivaletteratura" (Festivalin Literatura) në Mantova, për të treguar faktin se figura e tij vazhdon të ndaj mendimet e intelektualëve evropian.

I lindur në Gjenevë në 1962 dhe nip i themeluesit të Vëllezërve Mysliman në Egjipt , Ramadan lëvizën mes duartrokitjeve dhe censurave. Në 2004 Shtetet e Bashkuara ia kanë revokuar vizën dhe e konsiderojnë si një "person të papëlqyeshëm", por në Angli ish premieri Tony Blair e pat zgjedhur si këshilltar për lidhjet me Islamin pas atentateve të Londrës.

Këto janë mendimet e para dhe qëndrimet rreth ndaj Tariq Ramadanit. Por i interesuari në fjalë si reagon?

* * * * *

Nga Carlo Silini

Profesor Ramadan, në Itali akoma është duke u zhvilluar një debat i ashpër ndaj juve. Disa ju konsiderojnë një "mësues i keq", të tjerët një bashkëbisedues të privilegjuar për Perëndimin. Me çka e lidhni shpërthimin e polemikës?

"Kur, si në rastin tim, ndërtohen pallate – e unë vendosem ne të dy universet e referimit: i takoj aq atij perëndimor, sa atij islamik – merren shumë kritika si nga ana e disa gupeve myslimane, sipas të cilëve unë qenkam shumë i oksidentalizuar, si nga ana e Perëndimit ku disa janë të mendimit që unë nuk shkoj deri në thellësi në kërkesat e reformave dhe modernizimit të Islamit".

Polemika rreth personalitetit tuaj d.m.th është pjesë e vet natyrës të punës suaj filozofike...

"Kritikat i prisja që nga fillimi, po. Por ajo që sot më sjell probleme nuk është fakti sepse mund të më kritikojnë për atë që them, por fakti që debati është ndezur aq shumë saqë disa nuk dëgjojnë më atë që them e në disa raste bile i ndryshojnë mendimet e mia. Kur thuhen gjëra që kur skam thënë, atëherë hyhet në fushën e manipulimit".

Për shembull?

"Për shembull, duke iu referuar kritikës sime ndaj shtetit të Izraelit, dikush ka thënë që unë jam antisemit. Është një fakt i rëndë jo veç për mua, por për vet Shtetin e Izraelit. Nuk mund të transformohen kështu gjërat. Shumë nga shokët e mi e disa shoqata hebraike më kanë mbrojtur në Shtetet e Bashkuara. Kam shumë shokë hebrenj. Nuk është e lejuar të thuhet që paskam mbështetur në një mënyrë apo në një tjetër qëndrime fashiste, apo që nuk paskam qenë i qartë mbi çështjen e terrorizmit. Kam qenë edhe atë në mënyrë kategorike".

Një tjetër shembull?

"Ditët e kaluara në një gazetë të përditshme italiane është shkruar që unë paskam folur në televizionin egjiptian që duhet të shkatërrohet Izraeli. Por asnjëherë nuk kam folur në televizion egjiptian. Në Egjipt jam një person i papëlqyeshëm. E kurrë nuk kam thënë mendime të tilla. Veçse e shoh si një gjë shumë të rëndë kur thuhet që nuk duan të flasin me mua. E pastaj nëse nuk duan të flasin me mua për fjalë që kurrë nuk kam thënë, gjëja më duket e papranueshme".

Sipas disa observatorëve ju kërkoni të pajtoni dy realitete të ndryshme: atë të Perëndimit e atë të Islamit. A pajtoheni me këtë?

"Plotësisht. Jam ndër ata që thuan që mund të jesh mysliman e oksidental pa mos qenë as më pak mysliman për të qenë më oksidental as më pak oksidental për me qenë më mysliman. Dy gjërat janë plotësisht kompatibile dhe miliona myslimane e myslimanë e tregojnë të gjitha ditët".

Por a është gjithmonë e mundshme të pajtohen referimet e ortodoksisë religjioze e referimet politiko-instuticionale, me Perëndimin, me demokracinë?

"Jo veç që është e mundshme. Bile them që bëhet fjalë për një rregull të ndërgjegjes dhe religjionit. Kur je shtetas i një vendi, besnikëria ndaj shtetit, sa i përket politikës, legale e shtetërore, asnjëherë nuk duhet të diskutohet. Shpesh më pyesin se a jam më parë mysliman apo më parë zviceran. Por pyetja e vërtetë është një tjetër: kujt i takon besnikëria juaj".

Kujt pra?

"Si shtetas jam zviceran dhe jam plotësisht besnik ndaj Zvicrës dhe s'ka asgjë në referimet e mija myslimane që mund të justifikojë faktin nëse kundërshtoj përkitjen time shtetit zviceran. As në aspektin ligjor, as në atë patriotik. Vet ideja për të dashur vendin tënd, të kesh një qendër përkitjeje dhe ta duash, nuk është veç një lidhje strukturale apo një kontratë dhe në asnjë mënyrë nuk është në kundërshtim me Islamin. Pastaj, në aspektin filozofik, çdokush ka bindjet dhe besimet e tija dhe kjo nuk kundërshton besnikërinë ndaj shteti të tij. Situatat e vetme të kufizuara janë ata që mund të na forcojnë të justifikojmë diçka të padrejtë. Qëndrimi im rreth kësaj është i qartë: çdokush është besnik kritik. Shtetasi i mirë zviceran apo italian ose francez, nuk është ai që mbështet verbërisht vendin e tij, por ai që kur qeveria e tij gabon ai shpreh mospajtueshmëritë e tij. Kjo është demokracia e vërtetë. Ashtu sikurse mysliman i mirë nuk është ai që mbështet myslimanët në çdo gjë që bëjnë".

E ju kur i keni kritikuar myslimanët?

"Nuk kam hezituar kurrë t'i them Bin Ladenit që refuzoja atë që bënte. Në 1995, kur kanë qenë masakrat në Egjipt kundër turistëve zviceran, kam shkruar në "Tribune de Genève" një letër si një zviceran mysliman bashkështetasve të tij duke dënuar atë që kishte ndodhur. Jam shprehur si zviceran që u fliste bashkështetasve të tij kundër të vepruarit absolutisht të papranueshëm të myslimanëve tjerë. Ja në çka konsiston besnikëria kritike".

VAZHDON :::>

[Preshevar]

Të bëjmë disa shembuj. Nuk mendoni që në Evropë gratë myslimane duhet të jenë të lira që ta vendojnë apo jo shaminë nëse e dëshirojnë?

"Flas rreth kësaj çështje në me se 22 libra. E jam i befasuar që nuk është kuptuar akoma ajo që kam shkruar në lidhje me këtë. Pas polemikës në Mantova me Christopher Hitchens gazetat italiane i kanë transformuar fjalët e mia. Ai fliste për shaminë integrale".

Na kujtoni pra qëndrim e juaj sa i përket kësaj?

"Qëndrimi im ndaj shamisë që i mbulon flokët është ky: nuk mund të obligohet një grua që ta vendojë, por nuk mund as që të obligohet që ta heq. Kam ndërhyrë kundër Iranit dhe Arabisë Saudite kur e kanë bërë obligim për gratë që ta vendojnë shaminë. Në perëndim qëndrimi im është i njejtë. Nëse një grua do ta mbaj shaminë duhet që kjo të jetë një zgjedhje e lirë. As babai i saj, as bashkësia, as vëllezërit e saj mund të vendosin në vend të saj. Nëse nuk do ta mbaj nuk duhet ta mbaj. Por në momentin që vendos ta mbajë shoqëria duhet ta pranojë. Më duket i vetmi qëndrim i drejtë".

E sa i përket shamisë që mbulon gjithçka përveç syve?

"Sa i përket shamisë që mbulon fytyrën, qëndrimi im është që nuk bëhet fjalë për një obligim islamik. Unë do t'i edukoja myslimanët që të mos shkojnë në atë drejtim. Kur ministri i drejtësisë angleze Jack Straw, në Angli, e ka parashtruar problemin unë kam thënë që pyetja e tij është e drejtë, por e bërë nga një person i gabuar. (Në nëntor të vitit të kaluar Straw tha se shamia mund të jetë "një demonstrim i dukshëm ndarjesh", në një vend ku janë duke u formuar "bashkësi paralele",). Ajo që thoshte, faktikisht mund të përdorej politikisht. Por ne, duke qenë mysliman duhet të bëjmë këtë fjalim kritik. Flas që moti. Mbi këtë çështje luftoj për lirinë e grave".

Si e shihni mundësinë që, në rrethin e shkollës publike, të rinj të mysliman evropian të ndjekin një kurs të kulturës religjioze, në vend të një ore të ndarë të religjionit mysliman?

"Nuk kam thënë asnjëherë që nuk duhet të frekuentohen kurset e kulturës religjioze në shkollën publike. Duhet frekuentuar të gjitha kurset pa bërë asnjë përjashtim. Ideja ime është që në shkollat publike duhet tu jepet të gjithëve një kurs të përbashkët rreth njohurive të përgjithshme të religjioneve. Katekizmi nuk duhet të bëhet në shkollë. Transmetimi i besimit nuk është një objekt skolastik. Është punë e kishave, xhamive, por jashtë shkollave. Shkolla e ka për detyrë që të transmetojë njohurinë, të bëjë të njohur realitetin religjioz sepse jetojmë afër njerëzve që vijnë nga religjione tjera. Është e rëndësishme të kesh elemente reale, shkencore dhe historike mbi religjionet".

Në shumë shkrimet e juaja, duke iu referuar të rinjve mysliman evropian, i thirrni që të ndjehen në shtëpinë e tyre në Perëndim e jo në mërgim. Dikush mendon se bëhet fjalë për një qëndrim instrumental. Sikurse në vend që të besohet më shumë në demokraci, ju e përdorni për t'i lejuar Islamit të shquhet në Perëndim.

"Sapo kam lexuar një tezë të tillë në "la Stampa" e Torinos e janë vërejtje që më janë bërë edhe nga Franca. Qëndrim instrumental i imi? Në të kundërtën. Unë dua demokratizimin e shoqërive myslimane. Shkoj më larg relacioneve mes Islamit dhe principeve laike. Kudo duhet të promovohet shteti i drejtë, shtetësia e njejtë, të dërguarit për magjistratë, ndarja e pushtetit, votimi universal. Krejt kjo bën pjesë në luftërat e mija. Jo rastësisht më është ndaluar të hyj në disa vende myslimane, si Arabia Saudite, Siria apo Egjipti, kundër të cilëve kam bërë një kritikë fondamentale sa i përket demokracisë të mangët të tyre. Jam pra një mbrojtës i gatshëm i demokratizimit. Kur ju them të rinjve mysliman "duhet të ndjeheni në shtëpinë tuaj", ata që më dëgjojnë kanë përshtypje se unë flas nga jashtë, që unë nuk jam një shtetas si ata. Por unë jam ndër të shumtët që refuzojnë termin "diaspora". E refuzoj gjithashtu edhe nocionin e "shtetas minoritarë": nuk ekziston në të drejtën tonë. Por kam përshtypje se disa prej shtetasve të mi më vendojnë në kondicionin e "insider-outsider": një që është pjesë e bashkësisë, por imagjinohet si një që është jashtë saj".

Si e shpjegoni që atentatet e Londrës janë realizuar nga mysliman të brezave të dytë, d.m.th ata më të integruarit në kompleksin shoqëror evropian?

"Kam qenë pjesë e komisionit të qeverisë britanike që ka punuar mbi këtë problem. Kuptohet, duke studiuar profilin e këtyre të rinjve, që nuk ka asnjë relacion mes radikalizmit dhe integrimit. Këta të rinj nuk janë të margjinalizuar, janë aq mirë të edukuar, disa bile kanë arritur të doktorohen. Janë të oskidentalizuar në atë kuptim që disa prej tyre shkonin në pub-e apo bare pak më parë sa të futeshin në këto atentate. Nuk gjendeshin në xhami, por në qendrat për fitness".

Pra?

"Pra, problemi nuk është integrimi. Jemi shumë larg nga të rinjtë e periferive franceze. Problemi është ai që quajnë "ndjenja e përkatësisë". Ajo që ju mungon këtyre të rinjve është të kuptuarit se gjenden në shtëpinë e tyre. D.m.th kanë një vizion i përbërë nga dy elemente: jemi "ne" e jeni "ju". "Ne" jemi mysliman e "ju", britanik e oksidental jo-mysliman, i vritni ata që janë atje poshtë. Për këtë arsye ne do ju vrasim juve këtu. Ekziston një problem i vërtetë kuptimi, që ka një natyrë të dyfishtë: një politikë (meqënse jemi të shtypur mund të vrasim – dhe për të bërë këtë instrumentalizojnë politikisht referimet islame) dhe një religjioz (dhe është ideja që Islami është një univers i mbyllur). Duhet bërë një punim të madh rreth këtij kuptimi politik e religjioz. E duhet bërë për ti ndihmuar vajzat dhe djemtë që jetojnë në atë që definojnë "zona e hirtë": d.m.th nuk kanë profilin e atentatorëve, por mund të tërhiqen nga radikalzmi sepse nuk arrijnë të kenë një integrim të mjaftueshëm në shoqëri. Kësaj zonës së hirtë duhet t'i bëjmë një fjalim shumë të qartë mbi shtëpinë, mbi principet e Islamit e gjithashtu mbi principet politike. Duhet që të mund t'ju themi se nuk ndihmohet islami në botë, në Irak apo në Palestinë, duke vrarë njerëz në Londër, por duke u edukuar, duke votuar, duke u bërë anëtarë aktiv i shoqërive në të cilat jetojmë".

Çka mund të mësojë Perëndimi nga Islami? E Islami nga Perëndimi?

"Nuk ndodhem në këtë lloj diskursi. Besoj se çdokush ka të mësoj diçka nga tjetri. Kam lindur në Perëndim dhe kam mësuar shumë nga kultura oksidentale. Mendoj se prezenca myslimane mund të ndihmojë Perëndimin të pajtohet me pluralizmin kulturor. Jemi mësuar me pluralizmin politik. Dihet se si duhet ta përballojmë. Por pluralizmi i vërtetë kulturorë nuk realizohet kur nga njëra anë janë kolonizuesit nga tjetra të kolonizuarit. Pluralizmi i vërtetë kulturor është të qëndrosh në Evropë dhe të jetosh me njerëz që u përkasin kulturave të ndryshme ndër një regjim ku të gjithë janë të barabartë. Pastaj vjen nocioni i spiritualitetit. Të mendojmë për muajin e Ramazanit. Sot në disa qytete, mes 60 e 70% të myslimanëve janë duke agjëruar. Një e dhënë që mund të ngjallë pyetje nga brendësia e shoqatave të konsumit. Por kjo nuk d.m.th që unë mohoj prezencën e vlerave të ngjashme në Perëndim, siç kam lexuar në një gazetë të përditshme të rëndësishme italiane. Asnjëherë nuk kam thënë që Perëndimi është dekadent".

Në vende të ndryshme të Evropës shikohen me preokupim xhamitë. Frikohet se mos predikohen mesazhe urrejtjeje kundër Perëndimit. E disa herë ka ndodhur. Nuk besoni se për t'iu shmangur kësaj frike është e nevojshme që imamët në Evropë të njohin gjuhën, institucionet dhe kulturën e Vendeve në të cilat jetojnë?

"Po. Mendimi im është që jemi duke jetuar në një periudhë tranzicioni. Prezenca myslimane është shumë e re. Ka akoma shumë njerëz që vijë nga vendet me shumicë myslimane. Por ekziston veç një ardhmëri për myslimanët evropian dhe oksidental: institucionet të formojnë imam në vendin në të cilin jetojnë. Jo vetëm për njohjen e gjuhës, por edhe për njohjen e psikologjisë kolektive të shoqërive. E ardhmja e Islamit qëndron në formimin e imamëve dhe të autoriteteve në vendet me prezencë myslimane në Evropë".

WEB-SITE i Z. Tarik Ramadani-t : http://www.tariqramadan.com/

Nga italishtja: Rexhije Ameti

[shenko99]

Me pelqen guximi dhe energjia qe ky djalosh harxhon, per te ta bere me te afert islamin me perendimoret.
Sepse shume perendimore, kane shume pasqyre te rrejshme per islamin



Persh.

[Preshevar]

Postimi origjinal është bërë nga shenko99

Me pelqen guximi dhe energjia qe ky djalosh harxhon, per te ta bere me te afert islamin me perendimoret.
Sepse shume perendimore, kane shume pasqyre te rrejshme per islamin



Persh.

Shqiptarët kan nevojë për një Intelektual si Tarik R. Eshte me t'vërtet impresionues ne debatet e tija televizive !
I kam lexuar dy libra e tij, dhe me vjen keq që s'egziston asnjë ne gjuhen shqipe, se kem shum per t'mesuar nga ky njeri.

[Preshevar]

EBU BEKR “E S - S I D D I K”

Ebu Bekri u lind në vitin 573 në Mekë. Ai ishte dy vjet më i ri se Profeti Muhammed (a.s). I përkiste një familjeje të respektuar, Beni Tamim, me rrënjë tek fisi Kurejsh. Prejardhja familjare e tij lidhet me atë të Profetit (a.s), gjashtë gjenerata më parë. Sapo pranoi Islamin ai mori titullin "Es-Siddik" (i sinqertë).


Gjatë rinisë së tij, Ebu Bekri ishte një njeri i qetë dhe i sinqertë, shumë i ndershëm dhe i drejtë. Ai ishte shoku më i ngushtë i Profetit (a.s) dhe kjo shoqëri zgjati gjatë gjithë jetës së tij. Ishte zemërmirë dhe i ndjeshëm ndaj vuajtjeve dhe mjerimeve të të tjerëve, i ndihmonte të varfërit dhe nevojtarët, të mirët dhe të shtypurit. Edhe para se të pranonte Islamin, nuk i pëlqente zakonet e xhahilijetit (injorancës paraislame) dhe kurrë nuk ka pirë alkool. Profesioni i tij ishte tregëtia. Ka shoqëruar Profetin (a.s) në disa udhëtime tregtare. Ngaqë ishte i ndershëm, njerëzit e besonin atë dhe shpeshherë ia linin paratë e tyre. Bujaria dhe sinqeriteti i tij shpejt e bënë një tregtar të pasur. Këto cilësi të mira të tij i shërbyen Islamit shumë shpejt.


Ebu Bekri ishte shoku më i ngushtë i Profetit (a.s) dhe e njihte atë më shumë se çdo njeri tjetër. Ndershmëria, fisnikëria, drejtësia dhe sinqeriteti i tij e kishin tërhequr Ebu Bekrin. Kur Profeti (a.s) i fliste Ebu Bekrit për Allahun (xh.sh), Ebu Bekri e besonte atë pa patur dyshime. Për këtë ai ishte burri i parë që i besoi Profetit. Profeti (a.s) njeherë ka thënë për këtë gjë: “Kur i kam thirrur njerëzit në Allah, çdonjëri mendonte dhe hezitonte për një kohë, përveç Ebu Bekrit, i cili nuk hezitoi, por e pranoi thirrjen time në momentin që e shqiptova atë’’ Me pranimin e Islamit, ai menjëherë filloi punën për thirrje në Allah, në fillim fshehurazi dhe më vonë haptazi, kur iu lejua nga Profeti (a.s). Suksesi i tij ishte popullariteti që kishte tek Mekasit për sinqeritetin dhe fisnikërinë.


Megjithëse Ebu Bekri ishte shumë i respektuar, ai ende nuk ishte i lirë dhe jobesimtarët e Mekës bënin çmos për ta sulmuar atë. Kur numri i muslimanëve u rrit deri në 39, Ebu Bekri i kërkoi Ptofetit (a.s) që t’i thërriste njerëzit haptazi. Me kërkesën e tij këmbëngulëse, Profeti (a.s) i dha miratimin dhe të gjithë shkuan në Haram (Xhamia e shenjtë e Qabes) për predikim. Ebu Bekri dha një Hytbe (fjalim), e cila ishte Hytbja e parë në historinë e Islamit. Kur jobesimtarët dhe idhujtarët e dëgjuan këtë, ata u hodhën mbi muslimanët. Ebu Bekri, pavarësisht nga fakti, se konsiderohej më fisniku dhe më i respektuari nga të gjithë njerëzit e Mekës, u rrah aq shumë, saqë hunda dhe veshët e tij ishin gjymtuar keq dhe e gjithë fytyra e tij ishte e mbuluar me gjak; ishte shqelmuar, rrahur dhe trajtuar egërsisht, kishte rënë pa ndjenja dhe gjysëm i vdekur. Në mbrëmje, kur i erdhi vetëdija dhe i hapi sytë, ai së pari pyeti: "Si është Profeti ? " Kjo ishte diçka që tregonte dashurinë e tij ndaj Profetit (a.s). Dashuria dhe respekti i tij ndaj Profetit (a.s) ishte e pakufishme.


Një rast tjetër: Profeti (a.s) ishte duke u falur në Qabe, kur Ebu Xhehli erdhi dhe i vuri rreth qafës një litar, në mënyrë që të mbyste Profetin (a.s), Ebu Bekri e pa, shkoi me nxitim dhe e shtyu Ebu Xhehlin duke e larguar atë nga qafa e Profetit (a.s). Pastaj ai i tha Ebu Xhehlit: "A doni të mbysni një njeri të urtë e që është i Dërguari i Allahut dhe që deklaron Allahun Shpresues dhe Mbështetës? " Ebu Xhehli së bashku me kundërshtarët e tjerë të Islamit e rrëzuan Ebu Bekrin dhe e rrahën atë.


Ai luftoi pothuajse në të gjithë luftrat së bashku me Profetin (a.s). Në luftën e parë të Islamit, në Bedër, ai ishte porsi një hije mbrojtëse për Profetin (a.s). Djali i tij, i cili nuk e kishte pranuar ende Islamin në atë kohë, ishte duke luftuar në anën e Kurejshëve. Pasi e pranoi Islamin, ai i tha babait të tij (Ebu Bekrit r. a): "I dashur baba! Unë të kam pasur dy herë nën shpatën time gjatë luftës në Bedër, por unë nuk mundesha t’i ngrija duart e mia mbi ty, për shkak të dashurisë sime ndaj teje". Ebu Bekri i thotë: "Sikur ta kisha pasur unë rastin, do të të kisha vrarë. " Ishte sugjerimi i Ebu Bekrit që Profeti (a.s) vendosi t’i lirojë robërit e luftës, pasi mori dëmshpërblimin prej tyre. Në luftën e Uhudit, kur disa muslimanë vrapuan për të ikur, Ebu Bekri qëndroi dhe kur Profetin e çuan në mal, pasi u plagos, ai ishte me të. Ebu Bekri ishte shoqëruesi i parë që pranoi planin e paqes të Profetit (a.s) në Hudejbije, pa asnjë hezitim, kur shumica e muslimanëve këmbëngulnin për luftë. Madje edhe muslimanët si puna e Omerit (r.a) hezituan të pranonin marrëveshjen me jobesimtarët e Mekës, por Ebu Bekri e përkrahu tërësisht vendimin e Profetit (a.s). Me rastin e ekspeditës në Tabuk, Ebu Bekri i mori të gjitha gjërat që kishte. Kur Profeti (a.s) e pyeti atë: "Çfarë do t’i lësh familjes tënde? " Ebu Bekri iu përgjgj: "Unë iu kam lënë atyre Allahun dhe Profetin e Tij. " Madje Omeri (r.a) pranoi se ai nuk do të mundte kurrë që t’ia kalonte Ebu Bekrit për sakrificën për hir të Allahut dhe Islamit.

Nga Naim Babasi

[Preshevar]

Një i burgosur i famshëm
Kur diskutohet për histori në shkollat amerikane, një figurë është rrallë e përmendur; El-haxh Melik el-Shabazz, më tepër i njohur si lideri më i madh musliman amerikan, Malkolm X.

“Malkolmi është harruar nga librat e historisë, mes emrave si Martin Luther King Jr dhe Rosa Parks, individë që dukeshin më të padëmshëm për vlerat tradicionale të Amerikës.”, këto janë fjalët e një studenteje amerikane, të hedhura në një artikull për Malcolm X.
Figura e këtij lideri është e njohur nga një masë e njerëzve dhe mbase edhe e deformuar nga një pjesë e shkrimtarëve të kohës apo edhe analistëve të mëvonshëm, të cilët e donin figurën e tij si kërkues i të drejtave të njeriut, si përfaqësues i racës së zezë, duke mospërmendur burimet ku ai bazohej dhe frymëzohej. Asnjë nga ata nuk e paraqet atë në aspektin që ai dëshironte që njerëzit ta kuptonin. Sot e kësaj dite, rinia apo edhe një pjesë e madhe studiuesish kanë hapur librat jashtëshkollorë për t’u njohur me këtë personalitet, i cili është i panjohur edhe për rininë shqiptare.
U lind më 19 maj 1925 në Omaha, Nebraska; i biri i J. Early Little dhe Louise Morton Little. Malkolmi pjesën më të madhe të fëmijërisë së tij e kaloi në Lancing, Michigan. Babai i tij ishte një aktivist politikan, gjithashtu edhe prift që ligjëronte për afro-amerikanët. Është bërë e qartë edhe nga vetë fjalët e Malkolmit që i ati ka ndjekur mësimet e Marcus Garey me kthimin e afro-amerikanëve në Afrikë. Koha në të cilën Malkolmi nisi jetën ishte koha e klaneve të bardhë, të cilët ngritën supremacinë e të bardhëve me anë të dhunës.
Kjo është koha më kontraversiale e historisë amerikane, ku pas pak kohësh, pas luftës civile afro-amerikanët fituan lirinë nga padronët e bardhë. Vetë Malkolmi e tregon këtë: “Kur nëna ime ishte shtatzënë me mua, ajo më tregoi që një grup kalorësish të Ku Klus Klan-it kalëruan tek shtëpia jonë në Omaha, Nebraska, një natë. Rrethuan shtëpinë dhe qëndruan në një pozicion ku ata mund ta shihnin shtatzëninë e saj. Nëna ime u tha se babai im kishte dalë të predikonte në kishë, Miluaki. Njerëzit e klanit e kërcënuan dhe e paralajmëruan atë që është më mirë që të largoheshim nga qyteti, sepse kristianët e mirë të bardhë nuk do të lejonin që babai të përhapte rrëmujë midis të zinjve (afro-amerikanëve) të mirë të Omahas, me teorinë “Kthim për në Afrikë” nga idetë e Marcus Garvey.
Duke jetuar nën frymën e racizmit të Ku Klus Klanit, u rrit me një urrejtje për racën e bardhë. Në moshë të re shkoi të jetonte me të afërmit e ndryshëm dhe padrejtim shprese ose ndonjë sens qëllimi në jetë, iu kthye drogës dhe një jete prej krimesh nga më të ndryshmet. Në një raport të FBI-së tregohet në mënyrë specifike për të gjitha rastet që Malkolm Little është kapur nga organet policore. Ja raporti:
30. 11. 1944, për vjedhje pasurie, 3 muaj shkollë riedukimi.
15. 01. 1946, për mbajtje armësh pa leje, i skeduar nga policia.
16. 01. 1946, për vjedhje me dhunë, i skeduar nga policia.
27. 02. 1946, për vjedhje me dhunë, 8-10 burg.
07. 08. 1952, i nxjerrë në fjalë nga burgu.
Gjatë periudhës së tij në burg, do të njihej me nofkën Satani. Nofkë e vendosur nga prifti i burgut, pas bisedave të zjarrta me Malkolmin.
Në burg, duke u njohur me disa anëtarë të sektit Nation of Islam, pranoi Islamin sipas versionit të tyre dhe u bë njëri nga oratorët më të mëdhenj të tij, ku vetë lideri i këtij sekti Elijah Muhamed kishte një vlerësim të veçantë për të.
Ndërroi emrin e tij në Malcolm X –X, që tregonte të panjohurën e origjinës së të zinjve.
Sekti i “Nation of Islam” beson edhe kësaj dite:
1. Që Zoti, Allahu, ishte mishëruar në trupin e Wallace Fard.
2. Që Elijah Muhamed ishte i dërguari i tij.
3. Që raca e bardhë është e mallkuar, ndërsa raca jo e bardhë është raca e zgjedhur e Allahut, i cili sipas fesë së tyre, ishte edhe ai i zi.
Këto ishin tre pika kyçe të këtij sekti, i cili po pushtonte zemrat e atyre të zinjve afro-amerikanë, që urrenin pamasë padronin e tyre të bardhë. Për një kohë të gjatë Malkolm X jepte ligjërata, duke shpjeguar në mënyrë fantastike idetë, të cilat i tregoheshin nga lideri i sektit. George Breitman shkruan në librin e tij “The man and his Ideas”: “Stili i të folurit ishte i veçantë, direkt si një shtizë, duke iu shmangur zbukurimit. Ai përdorte metamorfoza dhe figura ligjëratash që ishin të qarta dhe të thjeshta, të ndodhurat e zakonshme, përvojat e përditshme të publikut të tij.
Ai e dinte se çfarë mendonin masat dhe sesi ndiheshin, fuqinë dhe dobësitë e tyre. Ai arrinte drejt në mendjet dhe zemrat e tyre pa shpërdoruar asnjë fjalë dhe kurrë nuk i zhgënjente ata. Përkundër aftësive të tij të jashtëzakonshme për të lëvizur dhe afruar dëgjuesve të tij, qëllimi i tij kryesor ishte arsyeja, jo emocionet. Rrallë ka qenë një njeri në Amerikë më i aftë në komunikimin e ideve të njerëzve të shfrytëzuar se sa Malkolmi dhe ajo nuk ishte vetëm mënyra teknike që mund të mësohet dhe të praktikohet nga të gjithë, por ishte një rast i rrallë për një njeri me një bashkim më të afërt me të shfrytëzuarit, i aftë për t’i folur atyre, sepse ai identifikohej me ta.
Pas popullaritetit të madh të Malkolm X, xhelozia ndërmjet strukturave të larta të sektit hyri thellë. Pritej vetëm një pretekst për largimin e tij nga sekti dhe ky ndodhi kur Malkolm X komentoi mbi vrasjen e presidentit Amerikan Kennedi: “Pulat kthehen për t’u pjekur”, kështu e komentoi Malkolmi vrasjen e presidentit amerikan, që u keqinterpretua nga mediat amerikane sikur Malkolm X ishte i kënaqur me vrasjen e presidentit, por që u hodh poshtë nga ai pak më vonë. Komenti i Malkolmit për këtë vrasje ishte se krimet e shoqërisë amerikane sollën vrasjen e Presidentit.
Këto komente nuk e kthyen më Malkolmin në pozicionin që gëzonte më përpara. Por e kthyen atë në një ndjekës të thjeshtë të sektit e më vonë as si i tillë. Përpara se të ndodhte kjo, gjatë një ligjërate të tij në Xhaminë Nr 7 të sektit, ai u njoh me një sudanez musliman, me emrin Ahmed Osman, i cili gjatë një ligjërate i kundërshtoi mendimet e Malkolmit si të papranueshme në Islam. Studenti nga Sudani, në një bisedë me shkrimtarin amerikan Paul Findley, rreth personazhit të Malkolm X, tregon se i ka thënë: “Islami, siç e kuptoj unë atë, nuk bën dallim mbi racën, kombësinë ose ngjyrën. Por në ligjëratën tuaj, ju i dënuat njerëzit e bardhë.”
Që nga ky moment Malkolmi u miqësua me djaloshin nga Sudani. Ky i fundit, pas interesimit të Malkolmit, për të ditur më shumë, i dërgoi fletushka dhe libra mbi fenë islame, të cilat u mirëpritën nga ai. Pas mospranimit të tij në seancat ligjëruese të sektit, Malkolm X filloi të merrte pjesë në të premtet në Fondacionin islamik në New York, ku studenti nga Sudani shkonte shpesh. Aty u njoh me profesorin egjiptian dr. Mahmud El-Shuarbi, i larguar nga Universiteti i Kajros. Nga bisedat me dr. Shuarbin, Malkolm X mësoi gjërat themelore të Islamit dhe pikat në të cilat sekti Nation of Islam binte ndesh me Islamin e vërtetë. Malkolmi, pas pranimit të Islamit të vërtetë, ka thënë: “Unë gjithmonë kam mbajtur një mendje të hapur, e cila është e nevojshme për ndjeshmërinë që duhet të shkojë dorë më dorë në çdo formë inteligjente për të kërkuar të vërtetën.”

Vazhdon .:::::}

[Preshevar]

...

Një dokument, i dalë kohët e fundit nga arkivat e fondacionit Islam të New Yorkut, paraqet qartë dëshminë e tij me shkrim: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij.”
Në autobiografinë e tij, Aleks Harley tregon çfarë ai ka thënë në publik: “. . . sjelljet dhe besimet e mia kishin ndryshuar. Unë i tregova atij që Islami që unë besoj tani ishte Islami që ishte shpallur në Mekë, që nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe që Muhamed Ibn Abdallah, i cili ka jetuar në qytetin e shenjtë të Mekës, 14 shekuj më përpara, ishte i dërguari i fundit i Allahut.”
Dr. Shauarbi më vonë do të fliste për leksionet private me Malkolmin: “Unë nuk mund ta ndihmoja, por habitesha nga dëshira e tij për të mësuar rreth Islamit. Ndonjëherë ai edhe qante gjatë kohës që i lexoheshin versetet e Kuranit.” Në këtë periudhë ai formoi dy organizata “Muslim Mosque Inc” dhe “Afro- american unity”.
I këshilluar nga dr. Shauarbi, Malkolm X ndërmerr udhëtimin e tij për në Mekë, i sponsorizuar nga motra e tij Ela, e cila edhe ajo kishte pranuar Islamin. I pritur përzemërsisht nga muslimanët atje, të cilët kishin ndjekur me vëmendje mediat amerikane, u mahnit nga bujaria dhe sjelljet e arabëve në veçanti dhe muslimanëve në përgjithësi, sa arriti të thoshte në një letër të dërguar për të shoqen e tij Betty Shabazz: “Kurrë nuk do të kisha menduar, madje as ëndërruar se mua do të më pritnin me të tilla ndere, ndere që në Amerikë do të bëheshin për një mbret, e jo një zezaku.” Në Haxh ai përjetoi atë kënaqësi që përjetojnë miliona muslimanë që shkojnë për të nderuar tokat e shenjta dhe për të kryer shtyllën e pestë të Islamit, si traditë e trashëguar që nga profetët e lashtë. Ai përjetoi ato fjalë që Muhamedi (a.s) ka thënë që para 14 shekujsh: “I gjithë njerëzimi ka ardhur nga Ademi dhe Havaja, një arab nuk është superior nga një joarab, gjithashtu një i bardhë nuk është superior nga një i zi, as një i zi nuk është superior ndaj një të bardhi, përveç nga devotshmëria dhe veprat e mira. Mësoni që çdo musliman është vëlla i çdo muslimani dhe që muslimanët përbëjnë një vëllazërim. Asgjë nuk është legjitime për një musliman që i përket një vëllai musliman tjetër, përderisa nuk i jepet me dëshirë dhe vullnet.” (Haxhi i Lamtumisës)
Pas triumfit shpirtëror që Malkolm X përjetoi në oazet e Arabisë, tha: “Vëllazërimi! Njerëzit e të gjitha racave dhe ngjyrave, nga të gjitha anët e botës, duke u bashkuar si një! Më ka provuar mua fuqinë e Zotit të vetëm. . . Të gjithë hanë si një dhe flenë si një. Gjithçka që harmonizonte atmosferën e pelegrinazhit ishte barazia e njeriut nën një Zot.”
Aty ai e hodhi pikëpamjen e tij të vjetër në mbeturinat e së kaluarës, duke i lënë vendin vizionit të ri, atij Islam. Hodhi poshtë adhurimin e çdokujt tjetër përveç Allahut. Iu largua devijimeve të bëra nga sekti Nation of islam duke iu bashkangjitur popullit të Muhamedit (a.s). Gjithashtu pranoi racën e bardhë si motër të racës së zezë, ai këtë e shprehu: “Në Amerikë “njeriu i bardhë” kuptohet nga sjelljet dhe veprat kundrejt afro-amerikanëve dhe kundrejt të gjithë të tjerëve të cilët klasifikohen si jo të bardhë. Por në botën muslimane unë kam parë që njerëzit me kompleksitet të bardhë ishin shumë më të miqësorë se asnjë tjetër. Atë mëngjes ishte fillimi i një ndryshimi radikal në tërë pikëpamjen time rreth racës së bardhë.”
Pas Haxhit, El-Haxh Melik el- Shabazzi u kthye në Amerikë, duke pasur parasysh lutjen e gjykatësit të Arabisë Saudite të asaj kohe Shejh Muhammed Harkan:
“Unë shpresoj që ju të bëheni një thirrës i madh i Islamit në Amerikë.” dhe përgjigjja nga Malkolmi ishte: “Do të përpiqem ta përmbush.”.
Mbas kthimit nga Meka, filloi të jepte ligjërata në universitetet e shumta të Amerikës. Nga ligjëratat e tij njerëzit hynin në Islam me turma. Ai vetë e pa me sytë e tij: “Islami ishte në marshim, por unë e di që me metoda në marrëdhëniet publike numri i atyre që i kthehen Allahut mund të jenë me miliona.”
Më 21 shkurt 1965, duke dhënë një ligjëratë në Audubon Ballroom, në Harlem, sapo tha: “Es- Selamu alejkum, vëllezër dhe motra!”, tre persona qëlluan 16 plumba shotgunësh në drejtim
të tij… trupi i tij u rrëzua përdhe, pastaj vdiq në spital. Nga shumë drejtime mendohet se kryerësit e atentatit ishin të paguar nga FBI-ja.
Studenti nga Sudani, i cili foli në Qendrën Islame të Gjenevës, tha që: “Bota muslimane e njeh el-Haxh Melik el-Shabazz si një vëlla gjaku dhe një hero që ka vdekur në fushëbetejën e besimit islam.”
Trashëgimia e këtij lideri mbeti në fjalët e tij, që sot e kësaj dite po pushtojnë zemrat e mijëra njerëzve që “...vetëm kur njerëzimi do t’i nënshtrohej Zotit të vetëm që i krijoi të gjithë, vetëm atëherë njerëzimi do t’i afrohej paqes për të cilën kaq shumë flitet…për të cilën pak është parë të veprohet.”





HAJJ MALIK EL SHABAZZ
MALCOLM X
1925 - 1965