Pastertia ne Islam.

[hasanmehmeti]

2. PAPASTERTITE (NEXHASET)

Fjala “nexhese” ka të bëjë me lëndët e papastra, të cilave muslimani duhet t’u largohet dhe t’i lajë nëse ato ndotin rrobat, trupin e tij etj. Allahu i Madhëruar thotë në Kuran:
وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ
“Dhe rrobat e tua pastroji!”. (El-Muddethir, 4)
Në një varg tjetër kuranor, Allahu thotë:
إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ
“Vërtet Allahu i do shumë ata të cilët i kthehen Atij me pendim dhe ata të cilët e pastrojnë vetveten”. (El-Bekare: 222)
Gjithashtu, i Dërguari i Allahut ka thënë: “Pastërtia është gjysma e besimit”.Muslimi 533, Tirmidhiu 3517, Darimi 1/132, Ahmedi 4/250, 5/342.

Llojet e papastërtive

Papastërtitë mund të jenë ose konkrete si urina dhe ujët e trashë, ose jokonkrete por që konsiderohet si papastërti, si gjendja e personit pas ejakulimit.

A. Kafshët e ngordhura

Ky lloj i papastërtive lidhet me rastin kur kafshët ngordhin nga “shkaqe natyrore”, d.m.th. jo me mënyrën e duhur të therjes islame. Ky grup përfshin edhe çdo gjë që hiqet nga një kafshë e gjallë. Ebu Vakid El-Lejthi ka treguar se Profeti (a.s.) ka thënë: “Ajo çka është hequr nga një kafshë e gjallë, konsiderohet e ngordhur”.Hadith Saih. “Gajetul Meram” 41. E ka nxjerrë Ebu Daudi 2858, Tirmidhiu 1480, Ibën Maxheh 3216, Ahmedi 5/218, Bejhakiu 1/23 (Pra, quhet kafshë e patherur në mënyrën e duhur). Ky hadith transmetohet nga Ebu Daudi. Tirmidhiu e klasifikon atë si hasen dhe thonë se dijetarët veprojnë në bazë të tij.
Nga ky rregull përjashtohen:


1- Kafshët e ngordhura të detit

Ibn Umeri tregon se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Dy lloje gjaku dhe dy lloje kafshësh të ngordhura janë të lejueshme për ne. Dy llojet e kafshëve të ngordhura janë peshqit dhe karkalecat. Ndërsa, dy llojet e gjakut janë: gjaku i mëlçisë dhe ai i shpretkës”.Hadith Sahih. “Es Sahiha” 1118, “El Mishkat” 4142. E ka nxjerrë Ahmedi 2/97, Ibën Maxheh 3314, Bejhakiu 1/254, Darakutni 4/270, Begaviu në “Sherhus Suneh” 3/185.Ky hadith transmetohet nga Ahmedi, Shafiu, Bejhakiu dhe Darakutni.
Më parë mësuam thënien e Pejgamberit (a.s.) në lidhje me detin kur thotë: “Uji i tij është i pastër dhe ngordhësirat e tij janë të lejueshme”.Hadith Sahih. Nxjerrja e tij është përmendur më sipër.

2- Kafshët e ngordhura që nuk kanë rrjedhje gjaku si: bletët, milingonat etj.

Ato konsiderohen të pastra. Nëse bien në ndonjë lëndë dhe ngordhin, ajo lëndë nuk ndotet.
Ibn El Mundhir ka thënë: “Nuk di të ketë ndonjë kundërshtim përsa i përket pastërtisë së një uji të tillë, me përjashtim të asaj çfarë është transmetuar nga Shafiu. Dihet fare mirë që ai e shihte këtë ujë si të papastër. Sidoqoftë, ai nuk shqetësohet në rast se diçka e tillë bie në ujë dhe nuk e ndryshon atë”.

3- Kockat, brirët, putrat, leshi, pendët dhe lëkura e kafshëve të ngordhura

Të gjitha këtokonsiderohen të pastra, ngase në të gjitha këto merret parasysh pastërtia në parim dhe nuk ka argument për të gjykuar mbi papastërtinë. Përsa i përketkockave të elefantit e të tjera të ngjashme me to, Zuhriu ka thënë: “Kam takuar disa nga dijetarët e hershëm selefë që i përdornin objekte të tilla si krehëra, enë për vaj dhe nuk e shihnin këtë gjë si të gabuar”.E transmeton Buhariu.
Ibn Abasi ka thënë: “Shërbëtores së Mejmunes iu dha një dele si lëmoshë dhe ajo ngordhi. I Dërguari i Allahut (a.s.) kaloi pranë saj dhe tha: “Pse nuk ia heq lëkurën, ta përpunosh atë dhe ta përdorësh?” I thanë: “Ajo është e ngordhur!”. Profeti (a.s.) i tha: “Vetëm ngrënia e saj është e ndaluar”. Transmeton “Grupi”, porBuhariu dhe Nesaiu nuk e përmendin përpunimin e lëkurës. Buhariu 1492,2221,5531, Muslimi 804, Ebu Daudi 4120,4121, Nesai 4235,4236,4237, Ibën Maxheh 3610, Ahmedi, Bejhakiu 1/15.

Transmetohet se Ibën Abasi ka përmendur ajetin kuranor:
قُلْ لاَ أَجِدُ فِي مَا أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّمًا عَلَى طَاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَمًا مَسْفُوحًا أَوْ لَحْمَ خِنزِيرٍ
“Thuaj (O Muhamed): “Unë nuk gjej në atë që më është shpallur mua ndonjë gjë të ndaluar për ngrënie për atë njeri që dëshiron të hajë prej tyre, përveç kafshëve të ngordhura, gjakut të derdhur (në therjen e tyre) ose mishit të derrit (në cilindo gatim të tij)...” (El En’am: 145).
Pastaj ai ka thënë:“Ajo çfarë ndalohet, është mishi i saj. Kurse lëkura, enët e bëra prej saj, dhëmbët, kockat dhe leshi janë të lejuara”.Darakutni 1/46,47, Bejhakiu 1/23.

Po ashtu, edhe qumështi e mullëza konsiderohen të pastra. Kjo bazohet në faktin se kur sahabët hynë në Irak, ata hëngrën djathin e adhuruesve të zjarrit, i cili ishte bërë me mullëz, edhe pse kafshët e tyre të therura konsideroheshin sikurse “të ngodhurat”.
Konfirmohet nga Selman El Farisi se kur u pyet në lidhje me djathin, gjalpin e kulluar si dhe lëkurën e kafshës, ka thënë: “E lejuar është ajo çka Allahu e ka bërë të tillë në Librin e Tij dhe e ndaluar është ajo çka Allahu e ka bërë të ndaluar në Librin e Tij. Atë që nuk e ka përmendur, Ai e ka bërë mëshirë për ju”.
Mësohet se ai u pyet edhe për djathin e adhuruesve të zjarrit, sepse në atë kohë Selmani ishte mëkëmbës i Umerit në Medain në Irak.