ecje Bulevardesh

[jadore]

"NA KA QUA DUDIJA LETËR..."
S`KA LEZET - PA GAZEP

Po, m`kujtohet, tre vllaznit e m`dhej` paten shkua n`Gjermani, e Rrahim agën e lanë te shpija me ne gratë me punua tokên e i thanë m`e lvrua fellë. Rrahim agën s`e kanë pasë bash vlla, po qashi disi. E, i patëm zënë nuse Rrahim agës - nuk asht qi nuk i patme zanë, po miku qitke kajde. E na, gjenjen e mirë, vaklla . U mushem jo veç traktora po edhe video e televizora... Na u pat ba shpija si radiostanicë pej kabllave.
Paj vjeshtë ish, veç vike era shtalba, kumbulla e pestil. E na shnosh si molla. Kur na thirri Rrahgim aga e tha: hajdeni me pa si rrnojnë gjinja e meçum, i thame: ani valla, edhe na po kena qejf m`i pa qysh rrënojnë gjinja e meçëm. Rrahim aga i hujdisi kabllat, i shtini gjithëcilin n`vend t`vet, e lëshojë televizijen e ja rrotulloi vidies. Kur çka me pa? Të dualen nja tri gra disi si na, e t`i kcyen ni mashkulli disi si Rrahim aga, e çnuk ato e shtrydhu na. Ishin kanë t`hazdista e copricullak. Si mazujka... Uh, qyqe, niherë m`u terruen sytë. Çka asht kjo punë k`shtu? Rrahim aga na foli mirë e kadalë: qyre, na jemi katunarë e nuk dimë qysh rrnojnë hallki. Ata ia dinë lezeti kësaj dynjeje. A p`i shihni çka po bajnë? Edhe këta njerëz janë sikur na, veç janë t`meçum, zoti i ka kurtalisë me mend... E fol Rrahim aga e kqyru na, e fol ai e nxeju na. U bame flakë. Dikur Rrahim aga na tha: dishnju edhe ju. Tybe fjala e Rrahim agës ra me vend se unë veç i kisha shpërthye pullat e xhaketës se flaka nisi me m`dalë. Deshnu, deshnu... çka t`bajnë dynjeja, bojna edhe na. E t`ja krisme me Rrahim agën si me i pa krye treqind shkolla bash për qasi punëve.
I bame valla do ditë, qashtu disi. Po, po, me lezet. More dita na dukej treqind sahatë e gjatë. Kur e bajke zoti aksham, te trija i ndihmojshim shoqja shoqes `t`i kryejmë punët sa më shpejtë, i vejshim thminë n`gjum e turr në odë te Rrahim aga. Rrahim aga pritke si asht mas mirit: me gisht n`vidie e me kablla... n`dorë.
Po ajo kurva e dreqit, qika e madhe e kunatit, kish pa folë bre zoti e plastë atje ku asht. E na mos di. E erdhen burrat prej Gjermanie, ndejen ni javë e shkuan. Po çfarë t`shkume. As dej n`Mitrovicë nuk ishin kanë shkua e t`kthehen pak para gjysmës së natës. Vinë te shpija e u afrohen dritareve t`odës. E shpalojnë pak perden kur çka me pa: tri gra cullak me Rrahim agën n`midis. E t`i bajnë gati alltijat e t`qesin të tretë përniherë. Demek, mos të dihet cili e vrau vllanë e vet. Ra Rrahim aga i pashpirt e na dy kunatat e hangrëm nga një plumb, njara n`kamë e tjetra n`elë t`bythës, qashtu si na ka zanë puna, de. Nuk e di ti çfarë zjarrmie ish me t`hi plumi kur s`duhet e ku s`duhet... Qe ku e kam shejën, a p`e sheh? Po nasht, pasha t`madhin zot nasht se gjithmonë asht kanë: s`ka lezet pa gazep.
Nejse, se e zgata. Shkoi Rrahim aga si mos t`ish kanë. Ai farë djali, e s`u muerr vesh kush e vrau. U mshel ai llaf. Marrja met n`terr.
Shkuen shumë vjet, kur erdh nifarë profesori i madh qi pajtojke gjaqet. Vallahi gjith m`duket qi e ka pasë emnin Anton, po m`vret e s`di për llagep... E po. Duel kunati i madh para tan ati hallki e tha: gjakun e vëllavit po ia fali pop`llit e flamurit. Me gojë t`vet tha... Qysh nuk e fal gjakun e Rrahim agës, që e ka vra me dorë t`vet?
Fort selam po t`baj me shkrum t`Rrahim agës në buzë e me zjarmi andej e kendej. Po e di ti, de.
("Ngucakeqi" nr.5/1998)

[jadore]

REKLAMË
Në dyqanin tonë kemi çdo gjë që na ka qëlluar, duke nisur prej specave të racës ilire, përkrye lakrave pellazgo-iliro-thrrakase, nëpër kollomoqa të karakterit të fortë shqipëfolës - dardan, patate që në zemër kanë idenë për bashkim të trojeve shqiptare, kastraveca të formave kombëtare e karakterit nacional, e deri te qepët arbërore, hudhrat arnautase e karrotat arvanitase... Pastaj suxhuktë, oh, suxhuktë! Nga më të mirët që njeh kjo koqe dhe, suxhuk shqiptarë me mish viçi të kualifikuar, suxhuk kombëtarë të punuar nga mishi i lopëve që veç që nuk kanë folur shqip, aq të mençura e të vetëdijësuara që kanë qenë. Qepët tona nacionale, secila veç e veç, disponon me çërtifikatën e lindjes që dëshmon se është nga Kosova Kreshnike me "K" shumë të madh. Edhe për lakrat kemi siguruar dëftesa të kualiteteve morale e politike dhe edhe ato dëshmohen për origjinë qindpërqind shqiptare. Po, kemi dhe zarzavate të tjera që trashëgimia kombëtare i solli brez pas brezi deri në ditën tonë. Pasuli ynë është me dy krerë, sallatat tona janë si emblemat mesjetare të principatave të Arbërit, hudhrave tona u vjen erë shqiptari, feferonkat tona janë të mbushura barot dhe djegin tamam shqiptarqe. Urdhëroni e ejani në dyqanin tonë "ARDHMËRIA SHQIPTARE" dhe do të gjeni edhe çka nuk kemi fare, edhe çka nuk kemi pasur kurrë. Edhe ato i shesim lirë. Etiketat e çmimeve i keni falë. Ejani vëllëzër, si u ka hije stërnipërve të... (Nuk po më kujtohet, bre Selë, stërnipër të kujt thojshim?!)
("Ngucakeqi" nr.3/1998)

[jadore]

DIALOG SHUL SHQIP

HASANI: Ulu, Hysen. Çka po sillesh si pordha n'klina?
HYSENI: Përse të ulëm? Si të ulëm? Ku të ulëm?
HASANI: N'bythë ulu, Hysen. Ulu n'bythë, po të them!
HYSENI: Qyre, mbëshele, se veç je shqiptar, se...
HASANI: Sepse ti s'di të mendosh në këmbë. Ulu në "mythë"!
HYSENI: Nuk dua të ulem, Hasan! Kqyri punët tua!
HASANI: Ulu bre, ulu! Çka je qua si kari n'darsmë?
HYSENI: Qyre ti... Mbylle se po ta... Çka po kujton?
HASANI: Ulu Hysen, se të rrafi e të bëj... Ulu, thashë!
HYSENI: Po kënd e rrafë, ti, bre ty ta asihsha... ta kësihësha!
HASANI: Ulu po të them, se të prisha, Hysen!... Uluuuu!
HYSENI: Po, a di ti bre nënqimë qi unë jam... a di ti a jo?
HASANI: Shqiptar zemër dai?!... Zemër mut je, Hysen.
HYSENI: Qyre, veç po na sheh kush pasha një zot... Se pasha t'madhin...
HASANI: Ulu n'bythë, Hysen, se unë e di kush muti je; ulu, dhe mos shiko anash se askush nuk po na sheh. Se, pasha një zot, të bëj që të qanë e zeza nënë qysh jam hidhërua n'shka!
HYSENI: Qe bre burrë, u ula.Pse s'po kallxon çka ke? Pse po hidhërohesh?... Për ty bëj edhe më shumë... Pse nuk po më tregon? Hë... A t'u ula?!... A t'u kam ulë mirë?... A t'u kam ulë për qejfi, Hasan?
HASANI: Merr frymë thellë, nxjerri duart prej xhepave!
HYSENI: Duert i nxjerri, a me marrë frymë s'marr!
HASANI: Merr Hysen. Se ta ngjeshi gojës si me ta pa lënë baba.
HYSENI: Paj, për me i nxjerr prej xhepit, më duhet të ngritem apet...
HASANI: Të duhet, Hysen. Për ndryshe, të hypi shqelma.
HYSENI: Po e nxjerri veç njarën, Hasan. Për hatër tënd, se...
HASANI: Për zor po e nxjerr, Hysen. Prej tute. E di tutën, ti.
HYSENI: Hasan, ma ke shtrua zullumin. Nuk të duroj.
HASANI: Duron Hysen, duron. Se, të dërmoj. Të prishi...
HYSENI: Burrë, kem qëlluar shqiptarë. A jem Mic Sokola?
HASANI: Muta jem, Hysen. Çfarë Mic Sokolash unë e ti?
HYSENI: Mos e ofendo kombin shqiptarë, Hasan... Mos.
HASANI: Po çfarë kombi shqiptarë unë e ti, o muti i keq!
HYSENI: Po m'frynë dika. E ka lënë dikush derën çelë...
HASANI: Po t'frynë, Hysen, po t'frynë. Ta ka lënë dikush derën e Çarshisë çelë, e di. Ja çfarë Mic Sokolash jemi. O kuku për kombin që na ka, po çfarë shqiptarësh jem unë e ti? E pe kur kaloi një milic shka e çkulan, si e ulëm kokën, e gadi u dhiem ndër veti? A qasi shqiptarësh jem, a? ...Paj pasha një zot, veç më vjen marre e tybe as na pranojnë, se, jau ulim erzin, se pa t'marrë për krahu e me dalë n'atë anë të rrugës. A po i sheh magjuptë? E me hy ndër ta, e mos me i thanë veti shqiptarë, më... Veç s'ka hije, se ua prishim rodin edhe atyre... Paj "me ne i shanë tana miletet", thoshte baba im, bre Hysen...
HYSENI: Aaaa, hajgarexhi je ti, Hasan. Të njoh unë...
("Ngucakeqi" nr.4/1998)

[jadore]

SHQIPTAROLOGJI
SHQIPONJAT NË RREZIK!

Shqiponjat nuk e kanë natalitetin tonë. Duket se "shqipanat" janë meshkuj përtacë. Ndryshe nga ne që jemi më pak të rrezikuar, shqiponjat janë në rrezik të madh. Ne do të rezistojmë edhe ndonjë dhjetëvjetësh, por ato janë në zhdukje e sipër. Sorrat po shtohen vazhdimisht, sidomos sorrat e zeza, ose "sorrat shkina", si u thonë ndryshe, ndërsa shqiponjat, edhe pak vite e do të zhduken nga Alpet Shqiptare, nga Ballkani, Evropa, dhe më gjërë. Por ne jemi të brengosur me zhdukjen e shqiponjave nga Alpet Shqiptare - se, ku dhemb dhëmbi, shkon gjuha. Sepse nuk mund të përfytyrojmë ditën kur nga të gjitha "shqipet tona" të mbetet vetëm shqiponja në flamur! Ajo do të jetë katastrofë, jo ekologjike (se për katastrofa ekologjike nuk na e ndien kalemi!) po katastrofë kombëtare. E në ndërkohë, ne "bijtë e shqipeve" çka leshin po bëjmë? Çka po bëjmë për ardhmërinë tonë "bukvale"? A i mjaftojnë ardhmërisë duart në xhepa, edhe në qofshin xhepat e shkyer? Kur mos të dijmë cilët janë gishtat e cili është karuci, kombi e ka pisk!
Ardhmërisë nuk i mjaftojnë spermatozoidet. Nuk është njësoj ku hudhen ata "plisbardhë të vegjël". Nëpër W.C.-të e stacioneve evropiane të trenit nuk mund të sigurohet nataliteti. As nëpër Hajme. E sidomos nëpër gryka të mitrave të evropianeve të etshme për karuc. Nataliteti sigurohet në truall tënd, në arë tënde, brenda pragut tënd (bënë edhe në fqinjësi). Dhe kot e thotë shkenca: ardhmëria është në trupat qiellorë, në udhëtime kozmike. Jo, ardhmëria jonë është në mitrat tona. "Bijtë e shqipes" duhet t'i vënë në lëvizje koçet, në lëvizje dhe në drejtimin e duhur, se spermën nuk e vë në lëvizje era siç e vë polenin e luleve. Ose, "ta pastrojmë" pak fjalorin sa s'na kanë rënë dhëmbët nga fjalët e pista?!
Shqiponjat vërtetë kanë qenë krenaria e majave të bjeshkëve. Shkëmbinjtë e thepisur nuk kanë kuptim pa shqiponjat, gadi si edhe flamuri që "është mësuar me të" dhe nuk di të valojë ndryshe. Me kohë, historia krijon harmonitë e veta, dhe harmonia, gjegjësisht harmonitë janë - zoti vet. Çdo gjë është prodhim i harmonisë. Edhe njeriu, edhe virusi, edhe piruni. Gjërat e kërkojnë njëra - tjetrën, e gjejnë, dhe krijojnë vazhdimësinë. Civilizim do të thotë - kontinuitet. Prandaj shkenca provon mundësitë, prandaj religjioni provon dogmat, prandaj fati profon krajatat. Antropologët mendojnë se që nga fillimi i racës njerzore, në planetën tonë kanë marrë frymë rreth 80 miliardë njerëz. Merreni me mend: 80 miliardë. Po çka janë 7-8 milionë shqiptarë sot, ose - 70-80 milionë gjithësejt? Ç'fat ishte ai kur 100 milionë ilir u reduktuan në 6 milion shqiptarë? Domethënë, shqipet po çalojnë. "Bijtë e shqipeve" po shterrin duke pritur ardhmërinë në vend që ta krijojnë. Sepse ardhmëri është njeriu. Qoftë edhe shqiptarë, që do ta shquajmë prioritet. Pse mos të shkruajmë shqip kur mendojmë shqip? Ose shul shqip: mos u shpenzoni kot. Sepse shkenca thotë: një mashkull, në jetën normale e të shëndoshë prej meshkulli, "nxjerr në treg" pikërisht 80 miliardë spermatozoidë të gatshëm që në rrethana normale të shndërrohen në njerëz. Qofshin edhe shqiptarë, pse jo? Civilizimi mbrohet nëpërmjet një populli, numrat mbrohen përmes një tipi. Tetëdhjetë miliardë, aq sa do të ketë pasur njerëz planeta jonë e lodhur dhe e dërmuar me këta rrathë civilizues?!
Shqiponjat vërtetë janë në rrezik. Po zhduken shqiponjat. Sorrat po shtohen gjithnjë, sidomos sorrat e zeza, veçmas ato. Dhe i keni parë: shqiponja rri vetëm, sorrat rrijnë bashkë. A t'i fajsojmë shqiponjat për egoizëm?! Jo, nuk kemi kohë. Duhet të brengosemi, qoftë edhe në një gazetë për "humor e satirë". Sepse, a mund të mirret me mend data (që nuk është larg) kur, nga të gjitha shqiponjat e Alpeve Shqiptare, do të mbetet vetëm ajo që është në flamur?
Atëherë as asaj nuk do t'i mjaftojnë "dy krerë që ka", ore ju, budallenjtë më të mençur në botë!
("Ngucakeqi" nr.8/1998)

[jadore]

LETRA PA ADRESË
Populli nuk ka adresë. Sidomos populli ynë e ka adresën e çaprapikët, më të shprisht se gjakun. Nëse u drejtohesh atyre të Shqipërisë, nuk të marrin vesh ata të Kosovës, nëse u drejtohesh atyre të Kosovës nuk të lexojnë në Shqipëri, nëse u drejtohesh shqiptarëve të Maqedonisë, hidhërohen ata në Mal të Zi... Nëse u drejtohesh "të gjithë shqiptarëve në trojet tona" të hidhërohen 7-8 qind mijë në diasporë, nëse u drejtohesh me "shqiptarë të botës" ka rrezik që ndonjë refugjat yni të ngelet jashtë kontekstit sepse ka arritur në ndonjë planetë tjetër... Nëse u drejtohesh me "vëllezër shqiptarë" hidhërohen motrat, nëse u drejtohesh me "vëllezër e motra" hidhërohen hallat, e kështu - përherë dikush mbetet jashtë fonisë kombëtare, gjë që shkakton kakofoni. Por kjo edhe nuk është qenësore: kjo vetëm dëshmon - përse problemi që duam të shtrojmë, venalohet në kontekstin melodramatik "letra pa adresë" dhe asgjë më shumë as më mirë...
E problemi që duam të sheshojmë është i ashpër. I rreptë. Dikush do ta quaj edhe antishqiptarë. Por shqiptari ka nevojë të jetë pakëz antishqiptarë në momente të caktuara, jo në nivel të tradhtisë po në nivel të komunikimit jashtë kanuneve. Jashtë shablloneve të traditës. Jashtë formulave nacionale.
Për shembull: katër virtytet tona kombëtare (mes tjerash) janë: mëshira, burrnija, mikrëpitja dhe besa. Mëshira - në kuptimin e "mirësisë" demek, zemrës njerzore, humanizmit!
Së pari: MËSHIRA!... a ka gjë më të tmerrshme se mëshira në luftë? Ajo është katastrofa vetë. Pikërisht në mëshirë - humbet lufta. Dhe kësaj duhet hypur shqelma sa më parë. Nëse don të keshë mëshirë në luftë, lere edhe luftën dhe mos e bë fare!
E dyta: BURRËRIJA! Çka të duhet burrërija në diplomaci? Politika është arti i rrenës, diplomacia është arti i mashtrimit. Çka i duhet kësaj burrërija? Që ta falimentojë? Lere të gjorën për oda burrash se në diplomaci, burrërija është dekor i rremë!
E treta: MIKËPRITJA. Po sa shumë bukë i dhamë të huajit e sa shumë dajak e robëri na dha si kundërshpërblim! Hudhe në bërrlog të traditës mikëpritjen, sepse atë e kemi pasur për të huaj (më shumë), dhe duke u ofruar kafshatën kemi dashur t'u hyjmë në zemër të tjerëve, e kemi harruar se kafshata nuk shkon në zemër por në lukth. Del nga zorra e trashë! (mikëpritja, jona!)
E katërta: BESA. Çfarë institucuioni është ajo? Në një botë krejtësisht të pabesë (të pabesë, sepse të gjithë luftojnë për ekzistencë), ne e kemi shpikur besën. Po duket se na e kanë shpikur të huajt dhe na e kanë ngjeshur që me të të na e pijnë gjakun më mirë. Çka të duhet besa në këtë botë të pabesë, o shqiptari im? Po a sheh ku të solli besa që e deshe dhe me të cilën u krenove. Po a di se dymijë vjet po të presin të tjerët në besë, e ti po shet mend se je i besës, ta hangërt dreqi besën. Atë që s'mund ta keshë për veti, mos e ruaj për të huajin, o fara e dreqit! Se u rrope duke rënë viktimë e besës e burrërisë, urtësisë e butësisë tënde nëpër shekuj të pamëshirë, të egër, të ashpër e të pabesë.
Ti je viktimë e zemrës sate, shqiptari im i mirë!
("Ngucakeqi" nr.14/1999)

[jadore]

epilog

http://shkreli.net/dardan/media/Atje...%20Shkreli.mp3

[>>{SpOnGeBoB}<<]

Sa deshta me kqyren kush tekoka tu shetiten qitu ne Bulevard

Ev zhade be, sha zoten nuk po hecka qisajde se te e paskan mushen qete bulevardin pordhe qaj Hasani edhe Hyseni. Ev shoq po a nuk paten ku me ja lshue a pa qare me ardhen ne bulevard me krisen a.