Kolonizimi Serb I Kosovës

[Psikologu]

Rivendosja e marrëdhënieve dhe vrasja e Ceno begut në Pragë

Njëzet ditë më vonë katër fuqitë e mëdha: Anglia, Italia, Gjermani dhe Franca detyrojnë Shqipërinë ta lirojë nga burgu Gjurashkoviqin, ndërsa detyrojnë edhe Jugosllavinë që ta tërheqë notën, e cila çoi në ndërprerjen e marrëdhënieve bilaterale në mes të dy vendeve. Më 4 gusht 1927, rivendosen marrëdhëniet në mes Shqipërisë dhe Jugosllavisë. Ambasador i Shqipërisë në Beograd emërohet Tahir Shtylla, njeriu që kishte zbuluar lidhjet e Ceno begut me Beogradin, ndërsa në Tiranë emërohet ambasador, Milivoje Milçiç. Pas rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike, ambasadori i Shqipërisë Tahir Shtylla premton se së shpejti në Beograd do të kthehet Ceno begu, i cili ndërkohë kishte shkuar në Pragë, ku do të dorëzonte letrat akreditive për Çekosllovakinë dhe ku pritej të emërohej ambasador.
Më 14 tetor të vitit 1927, derisa po dilte nga një restorant i Pragës, Ceno begun e vret me revole, studenti, Alkibijad Bebi, një bursist shqiptar, i cili kishte ndjekur dhe kishte ndjekur hap pas hapi Ceno begun edhe gjatë qëndrimit të tij në Beograd, duke u paraqitur si kandidat për t’ u regjistruar në ndonjë fakultet. Agjentët serbë e kishin arrestuar si të dyshuar mirëpo e kishin liruar në mungesë të fakteve, meqë ai nuk e zbulon qëllimin e tij. Pas kryerjes së atentatit në Pragë, Alkibijad Bebi nuk ikë, por iu dorëzohet organeve policore. Në pyetjen për se a e kishte kryer atentatin dhe kush qëndronte pas tij, ai përgjigjet:
E kam vrarë Ceno begun, sepse ai është serbofil, i cili ka bërë përpjekje për t’ia shitur Shqipërinë Jugosllavisë.
Pashiqi kishte planifikuar dhe organizuar hakmarrjen për mikun e tij besnik dhe të devotshëm. Kishte gjetur në Kosovë një bastard tjetër, të cilin e kishte paguar me dukat, dhe të cilin e kishte dërguar me aeroplan special në Pragë. Me ndihmën e agjentëve çekë, agjentët serbë e kishin futur në sallë Zijah Vushtrrinë, apo Zeqirin ( sipas Avramovskit), për të cilin thuhej se kishte qenë truproje e Ceno begut. Në kohën kur kishte filluar seanca e gjykimit kundër Alkibijad Bebit, i cili nuk e kishte ndërruar deklaratën as para trupit gjykues i afrohet afër me revolen e mbushur, vegla e verbër e Pashiqit. Derisa Alkibijad Bebi para trupit gjykues ripohonte se veprën e kishte kryer nga patriotizmi dhe jo i shtyrë nga askush, në një moment, vegla çorre e Pashiqit nxjerr revolen dhe para trupit gjykues vret Alkibiad Bebin. Autoritetet jugosllave intervenojnë tek autoritetet çekosllovake dhe përnjëherë e lirojnë nga arresti vrasësin, të cilin nën masa të rrepta sigurie e kthejnë në Kosovë, për të kryer edhe shërbime të tjera bastarde.
Ahmet Zogu dërgon njerëzit e vet, dhe nga Praga e sjell në Tiranë motrën e vet dhe djalin e Ceno begut.

[Psikologu]

Një akt tjetër i tradhtisë së madhe

Kuvendi i Prizrenit 8-10 gusht 1945, një tradhti tjetër në dëm të interesit kombëtar



Në Kuvendin e Prizrenit, mbajtur më 8-10. korrik 1945, Kosova u aneksua edhe zyrtarisht nga Serbia. Vija komuniste e ndodhur para presionit të madh të Komitetit Qendror të Partisë Komuniste të Jugosllavisë, u detyrua të heqë dorë nga Rezoluta e Konferencës së Bujanit, e cila parashikonte që pas luftës të bëhej bashkimi i trojeve shqiptare. Në kushtet ekzistuese, kjo vijë artikuloi qëllimin e vet, i cili ishte më pak konfliktuoz me qëllimin serb, pasi që parashikonte integrim të shqiptarëve në jetën politiko-shoqërore të shtetit jugosllav. (Fadil Kajtazi)

Në kuvendin e Prizrenit që u mbajt më 8-10 korrik 1945, u hodh poshtë Rezoluta e Mbledhjes së Bujanit. Në këtë Kuvend morën pjesë 137 delegatë ( 33 ishin shqiptarë, 24.08 %, 71 serbë e malazezë, 52. 82 %). Për 33 delegatë (24.08%) nuk është dhënë përkatësia kombëtare.
Referatin e mbajti Xhavit Nimani, ku shtrohej pyetja: “ Përse masat e gjera popullore nga Kosova dëshirojnë të Bashkohen me Serbinë Federale?” Përgjigja ishte kjo: “ Para së gjithash për arsye se populli serb, duke u ngritur i pari në luftë kundër okupatorit, njëkohësisht ka luftuar edhe hegjemonistët serbomëdhenj, kundër atyre që janë më së shumti fajtorë për të gjitha të këqijat që u janë bërë popujve të Kosovës”. Në Kuvend u mor vendimi: “Këshilli Popullor i Kosovës deklaron në mënyrë të njëzëshme se banorët e këtij qarku, po ashtu si gjithë popujt e Jugosllavisë, nuk kanë pranuar kurrë copëtimin e qarkut të vet, as të Jugosllavisë, të bërë nga okupatorët dhe se shpreh dëshirën që Kosova dhe Rrafshi i Dukagjinit t’i bashkohen Serbisë Federale”.
Një nga organizatorët kryesorë të Konferencës së Bujanit dhe të Kuvendit të Prizrenit, Fadil Hoxha, asokohe është shprehur decidivisht: “Më 10 korrik 1945… ligjërisht dhe në mënyrë demokratike njëherësh anulohet dhe pjesa e gabueshme e Rezolutës, e miratuar në Konferencën e Bujanit.
Duke marrë parasysh vendimin e Kuvendit të Prizrenit, në Rezolutën e miratuar në seancën e parlamentit jugosllav (KANCJ), të mbajtur më 7-10 gusht 1945, thuhet: “Kosova dhe Dukagjini në mbledhjen e zhvilluar dhe 10 korrik 1945 në Prizren, kanë miratuar rezolutën, në të cilën territori i Kosovës dhe Dukagjinit i bashkohet Serbisë Federale”.
Dokumentin e nënshkroi Ivan Llolla Ribar, i cili ka qenë kryetar i parlamentit mbretëror në vitet 1920-1923, kur u dogjën 182 fshatra shqiptare në Kosovë dhe u vranë 40.000 shqiptarë. ( Skënder DEMALIAJ: KONFERENCA E BUJANIT – NGJARJE E NDRITSHME NË HISTORINË E KOSOVËS.

[Psikologu]

Kur flasin “viktimat” e tradhtisë serbe

“Më 28 qershor 1990 në Institutin e Historisë, në Prishtinë vazhdoi punimet Kuvendi shkencor me temë "Kuvendi i Prizrenit i vitit 1945"... Pjesëmarrësit e Kuvendit në memorien e tyre mbas 45 vitesh diskredtitojnë tashmë "besën" dhe "premtimet" serbe.
Synimi aktual i yni tha dr. Esat Stavileci duhet të jetë e drejta për vetë organizimin e Kosovës, nxjerrja e kushtetutës se re, mëvetësia ekonomike, marrëdhëniet me botën, dhe subjektiviteti i plotë e i barabartë i Kosovës me federatën përkatësisht konfederatën jugosllave. Në diskutim morën pjese edhe dr.Seit Lipa, dr.Qazim Lleshi Xhevdet Hamza, Zija Bylykbashi, Nexhmi Ganiu, Ali Jakupi dhe Zijadin Gashi, të cilët përkrahën kërkesat gjithëpopullore për subjektivitet të plotë të Kosovës në federatë apo konfederaten jugosllave dhe ndryshuan aspekte te ndryshme të rrjedhës dhe të pasojave të Kuvendit të Prizrenit të vitit 45, kur Kosova u bashkua pa vullnetin e plotë të popullit me Serbinë. Duke e marrë fjalën në këtë tubim ish udhëheqësi kosovar, Xhavit Nimani, theksoi se tërë kjo ishte rezultat i rrethanave të brendshme e të jashtme, pastaj edhe ne faktin se ne të gjitha udhëheqjet e atëhershme përbërja ishte në favor të serbëve dhe të malazezëve e vihej re edhe një mosbesim ndaj ( disa) kuadrove shqiptare. Duke u përgjigjur në shumë pyetje qe ia bënë të pranishmit rreth Masakrës së Tivarit, Xhavit Nimani theksoi se pas kthimit nga Shqipëria në vitin 1944, kishte marrë vesh se në Kosove janë bërë pushkatime të të mobilizuarve dhe në Prizren, ku sidomos gjendja ishte alarmuese. Ai tha se lidhur me këtë ka intervenuar te Predag Ajtiqi dhe ka kërkuar që të ndërpriten menjëherë pushkatimet e njerëzve.
Xhavit Nimani ka sjellë në kujtesë edhe një bisedë me Drazha Markoviqin, e cili e kishte pyetur atë se ishte për republikë në kuadër të Serbisë apo Jugosllavisë, Xhaviti ishte përgjigjur: Jam për republikë në kuadër të Serbisë. ( Të dhëna të shkëputura nga shtypi i kohës, dhe Gazeta 55", 13. 5. 1999).

Nga një dokument tjetër bëhet e ditur se Xhavit Ninami jo vetëm ka ditur por ka larguar nga radhët, që shkonin drejt Tivarit të gjitha ata robër, të cilët ishin nga Gjakova me rrethinë. Historiani, Zekeria Cana, në librin e tij „Ditari i Robërisë“ 1998-1999 shkruan se në Masakrën e Tivarit nuk u pushkatua asnjë gjakovar, sepse ata i shpëtoi Xhavit Nimani, i cili i nxori nga rreshti të gjithë ata që ishin duke shkuar për pushkatim. Vetë kjo të bënë me dije se komunistët shqiptarë të Shqipërisë dhe Kosovës e dinin se po ndodhë kjo masakër.

Këto janë vetëm disa nga shumë dokumente të kohës, të cilat hedhin dritë mbi momentet e tradhtisë, në shkallë kombëtare. Tradhtia e Esat Pashë Toptanit, e Ahmet Zogut u pasua me tradhtinë e kryezinjve të Gjakovës dhe të shumë bajraktarëve dhe kryetarëve të komunave në Kosovë dhe në trojet e mbetura nën pushtimin jugosllav, për të arritur më në fund te tradhtia më e kobshme e komunistëve shqiptaro-jugosllavë, të cilët me besnikëri i shërbyen Jugosllavisë së Titos edhe pas Titos.