Serbet dhe pushtimete krimet e tyre ndaj shqiptarve

[lirik]

Masakra e bërë nga xhelati Spirrë Kapetani me të tjerë, u bë nga mesi i marsit të vitit 1913 në manastirin e Kabshit, aty u prenë me sakic nëntë dhjetë burra shqiptar të Kabashit te arra dy degëshe në skajin verior të livadhit të manastirit. U prenë burra nga familjet, Dakaj, Ahmetaj, Rexhaj, Kukaj, Balaj, Dullaj, Ukaj, Zekaj, Muqaj, Bobaj e të tjerë. Të gjithë të fisit Kabash. Kasapët e tërbuar serbo-malazezë, nuk i kanë kursyer edhe gratë shqiptare ata vranë ose dogjën Dudijen e Isuf Ahmetajt, Haken gruan e Muharrem Dakës, Kadën gruan e Ali Hajdin Memajt, Zylfijen gruan e kryeplakut të fshatit Kabash, dhe nënën e Halit Jakup Dakajt. Bashkë më këto gra u masakrun më 1 prill 1913 në Ograjë dhe të prroi i Duhit në Kabash edhe njëzet e gjashtë burra nga familjet Muçaj, Rexhaj, Ahmetaj, Memaj, Ukaj, Bobaj, Kabashi.
Kur po kujtoj këto ngjarje i tërë trupi po më dridhët sikur fletët e plepit të egër kur i lëkund furtuna. Sa here kisha dëgjuar Gjyshin të fliste për këtë ngjarje i tërë trupi flakë më mirrte. Sa here kisha dëgjuar këngën për kaçakun Sali Shabani një shpresë më lindte se ka djem e burra shqiptaria. Sa here që shfletoja faqe nga historia një hakmarrje e paparë po lindte në shpirtin tim kundër shkijeve… Ah! Rozafa nga Kabashi nëpër vite ke jetuar e vuajtur për vëllezërit tu të prerë në Kishë të Kabashit… Nata po afrohej. Unë duhet të kthehesha në Mushtisht. Dikur vonë u ktheva me makinën time në shtëpi, në dhomën time e gjeta shtratin të shtruar, ku flinte gruaja ime, ajo nuk më ndjeu fare kur u futa në shtrat pranë saj, i lodhur nga këto mendime të trishta, po përpiqem ta ngushlloj vetën për plojën e Kabashit. Por o Zot mendimet nuk po më largohen assesi… Përpara më dalin njerëzit e fisit tim me koka të prera! Gra të djegura në zjarr! Rozafa e veshur në të zeza! Atë natë nuk më mori gjumi fare. Ai më kishte ikur diku larg sa më dukej se isha në vitet e luftës ballkanike. Mendimet mu shkapërderdhën, kur jashtë dëgjova këngën e gjelit. Një mjegull e dendur kish mbuluar fshatin tim Mushtisht atë ditë marsi. Shpend më pyeti gruaja ime? Pse s’ke fjetur?! Nuk e di ju përgjegja me një buzëqeshje të lehtë dhe heshta! Ajo i shikoi sytë e mi të skuqur nga pagjumësia. Unë pëshpërita më vete, ja deri ku ka arritur çmenduria e kishës ortodokse serbe… !?