Kur’ani - Burim I Udhëzimit Dhe Ndërtues I Jetës”

[Lapsi]

KUR’ANI - BURIM I UDHËZIMIT DHE NDËRTUES I JETËS”


Botën e kishte kapluar injoranca, në të mbizotëronin mendime të devijuara dhe drejtime shkatëruese. Krijesa më e bukur – njeriu gjendeshte në udhëkryq. Në te ishte shfaqur ligësia, ai e humbi rrugën dhe kishte ra në humnerën e frikshme të skepticizmit. Nuk dinte nga të orientohet, ai po i djeg duart me zjarrin të cilin e kishte ndezur për të harruar kush është ai vetë. Ai nuk ishte në gjendje t’i lexojë udhëzimet dhe shenjat që e rrethonin. Vërtetë ai udhëtonte në një horizont të pashpirtë... Gjendja e tij ishte e tëra në errësirë dhe çrregulli e rrënim, kishte harruar krijuesin e tij, fenë dhe vetën, thirrja e pejgamberëve që moti gjë e humbur dhe e padukshme. Rendet e shpikura nga njeriu, që për një kohë llogariteshin të suksesshme, me paraqitjen e dobësive dhe mangësive të tyre, po dështojnë. Në këtë kohë të paarsimit, ishte një vend ku errësira ishte edhe me e dendur se në vendet tjera. Vendet afër tij dalloheshin me disa të arritura, por Arabia ishte vetëm një vend i izoluar me një det të madh ranor. Ajo nuk ishte aspak nën ndikimin e kulturës. Kandilat e ndezur që moti ishin fikur. Nuk kishte shkolla, biblioteka, mendja e tyre ishte e mbushur me dyshime, sa që dituria e tyre ishte e ulët. Ishte vend pa pushtet , jetonin jetë të çuditshme me moral të degraduar. Jetonin të përçarë ne grupe dhe fise, ku çdo fis bënte përpjekje që të jetë suprimor ndaj fisit tjetër. Ekzistonte vetëm një ligj, ligji i xhunglës. Koncepte e tyre për moralin, kulturën dhe civilizimin ishin primitive. Jeta e njeriut, prona dhe nderi gjithmonë ishin të rrezikuara. Bënin jetë të vështirë, të çoroditur me tradita barbare, kënaqeshin në amoralitet, bixhoz, alkool. Vjedhja dhe plaçka ishin moto e tyre, kurse dhuna dhe vrasja, shprehi e tyre. Vajzat e tyre, për të mos pasur dhëndër, i varrosnin të gjalla. Kurse sa i përket besimit të tyre i mundonte e njëjta sëmundje që kishte kapluar tërë botën: adhuronin drunjë, gurë, idhujt...
Mirëpo, në atë kohë dhe në atë vend u shfaqën shkronjat këshilluese. Në horizont shfaqet drita, udhëzimi për njeriun, që është shenjë hyjnore, është fjalë e Krijuesit. Njeriu që s’dinte shkrim lexim, i zbret shpallja në shpellën Hira. Aty filloi të shpallet Kurani, që përmban mesazhe dhe ligje hyjnore i lindur në horizontin e njeriut duke zbritur nga lartësia e lartësive në masën e vlerave të njeriut, duke pasur parasysh unitetin trup-mendje-shpirt të tij! Kjo gjë që është lidhje e tokës me qiellin dhe qiellit me tokën, nuk fillon me urdhërin e adhurimit, në braktisjen e idhujve dhe putave, vajtimin e injorancës dhe dokeve e zakoneve të tij, por shpallja fillon me fjalën “Lexo”. Kjo ishte një ngjarje madhështore që hapi horizonte të reja për logjikimin e njeriut dhe studimin e mendimtarëve dhe historianëve. Piknisjen e artit, leximit dhe shkencës që do të jetë në emër të Zotit, do të përshkruhet me besim dhe njohjen e tij, duke ecur në rrugën e tij, në dritën e tij dhe udhëzimin e tij, dhe thotë : “ Lexo, me emrin e Zotit tënd i cili krijoi” (Alek: 1).
Pra, kjo dritë (Kurani që shpallet) që po shfaqej i referohet mendjes së shëndosh, ngase ai posedon njëfarë urtësie dinamike që e provokon mendjen dhe e gjallëron zemrën. E kjo urtësi funksionon në tre dimensione: përbrenda, jashtë dhe lartë. Përbrenda ai depërton në pjesët më të imta të zemrës dhe i mbërin thellësitë më të larta të mendjes.
Funksioni i jashtëm i përfshin të gjitha sferët e jetës dhe i mbulon parimet e të gjitha fushave të veprimtarisë njerëzore, duke filluar nga çështjet personale deri te marrëdhëniet ndërkombëtare.
Funksioni i lartësuar i Kura’nit përqëndrohet në Një Zot Fuqiplotë. Çdo gjë që ka qenë, që është apo që do të jetë, duhet të analizohet në këtë fokus: në praninë aktive të zotit në Gjithësi. Duke i pasur këta për bazë i dërguari i Zotit që ishte i pashkolluar, fliste me aq dituri dhe urti saqë askush para tij nuk kishte folur kështu dhe askush pas tij nuk do të flasë më. Morali i tij ishte Kur’ani. Ai u fut në kopshtin e bukurisë ku si të vetmin udhërëfyes dhe udhëzues do ta pranoje Kur’anin Fisnik. Andaj paraqitet para popullit të vetë si filozof, reformator dhe modelues i kulturës dhe civilizimit; politikani i famshëm, udhëheqës i madhë, gjykatës dhe si gjeneral i pacënueshëm. Ky transformim i madh ndodhi një herë, shembullin e të cilit historija nuk ka mundur ta përsërisë edhe një herë tjetër; shpërthimi në formë tufani kur njeriu vërtitej në vërbullën e egërsisë së injorancës. Shumëkush pyeste ç’kërkon Kur’ani prej nesh të punojmë, si kërkon të jetë besimi i jonë, morali, gjendja dhe sistemi ynë i vërtetë në jetë? Gjëja më e rëndësishme të cilën ia solli Kur’ani njerëzimit është parimi i tolerancës, duke e njohur tjetrin, me ç’rast nuk ka dhunë në fe. Nën hijen e këtij parimi i cili u jetësua në praktikë, kjo shpallje u manifestua me parime të madhërishme, ai u referua mendjes e jo motiveve, pasi Kur’ani është për popullin i cili logjikon, mendon, ai iu drejtohet njerëzve të cilët dijnë. Parimi i tij është ligj, kurse mrekullija e Kur’anit është e përhershme, çudirat e të cilit janë të pafundëta.
Duke qenë Kur’ani libri që mëson njeriun, me ekuilibrat më të imta, në kuptimin e esencës e jetës, të vërtetën dhe urtësinë, bëri që populli i cili ishte luftëdashës, i paarsimuar, i padiciplinuar dhe i fundosur në luftëra fisnore të përgjakshme t’i bashkoj nën një flamur, ligj, fe, kulturë e civilizim. Rregullat Kur’anore ndëruan mënyrën e të menduarit të tyre, shprehitë dhe moralin e tyre. Natyra e tyre jo e nënshtruar dhe krenare u kthye në nënshtrim dhe përulje ndaj ligjit të Zotit. Barbarët u bënë njerëz të civilizuar, mizorët në njerëz të drejtë dhe të përulur ndaj Zotit. E gjithë kjo e arritur është meritë e Kur’anit Fisnik që urdhëron drejtësin e vërtetë, lirinë e vërtetë, barazinë e vërtetë, nderin, vyrtitin, ndalon dhunën, politeizmin, padrejtësinë, injorancën, kamatën, gënjeshtrën, dëshminë e rremë. Përsëri është vetëm Kur’ani, libri që i merr në mbrojtje bonjakun, të varfërin dhe viktimën, i ul në të njëjtën karrige mbretin me skllavin, komandantin me ushtarin, akuzuesin me të akuzuarin, dhe i gjykon.
Padyshim, ura e cila solli deri këtu është intelekti. Intelekti i pasur është ai që i pranon udhëzimet dhe këshillat hyjnore, sepse ato janë nga i Urti për të mençurit dhe për të zotët e mëndjes. Rendi që u formua nga udhëzimet e Kuranit, nuk është rend i dalur për një vend të caktuar dhe për zgjidhje të një problemi , por është rend i cili u përgjigjet problemeve njerëzore në çdo kohë dhe ambient. Burimi i tij është hyjnor. Andaj vetëm nëse i marrim për bazë parimet dhe udhëzimet Kuranore do jemi të aftë ti largojmë kontradiktat që na kanë kapluar. Ngase Kurani është busull e sigurt jetësore... Është libër mbi gjithë librat , udhëzues dhe këshillues, ndërtues i jetës, që flet për konceptet e jetës(familjare,ekonomike, sociale, pastertisë, veshjes), paqes, moralit, lirisë, barazisë, besimit, mirësisë, devotshmërisë, vëllazërisë...
Historia mjafton si dëshmitare për këtë!




Agim JAKUPI- Shkup