Nuse përtej detit

[Idila]

Të vjetrit rrudhnin krahët dhe habiteshin me pyetjet që bënte Zef Serembja i vogël. Ata përpiqeshin që me përgjigjet e tyre të kënaqnin vogëlushin, mirëpo kishin kaluar shekuj të tërë e ngjarjet e vërteta ishin zbehur aq shumë, saqë ato i kishin ngritur në legjenda që të mos harroheshin kurrë...
Zef Serembja shpesh shkonte te "Kodra e lotëve". Ulej aty dhe sodiste detin. Valët e detit Jon e mbushnin plot mall për vendlindjen e stërgjyshëve dhe nxirrte nga xhepi fletoren e lapsin dhe ia niste të shkruante, por vargjet shpesh i ngatërroheshin:

Tërë shkëlqim më hapet para deti.
Se ne të huaj jemi te ky dhè!
Sa vjet shkuan, e zemra nuk harron
Që ne turku na la pa mëmëdhe.

Zef...Zef...Zef! - thirri Nerënxa duke u ngjitur këmbadoras kodrës. Ai brofi në këmbë i shqetësuar:
- Po ç`ke Nerënxë? Kush të ndjek?
- Asnjër..asnjëri... - dhe iu hodh në grykë. Ajo mezi merrte frymë.
- Uh, sa u lodha! - tha ajo.
- Pse vrapoje aq shumë? - e pyeti Zefi.
- Lermë të pushoj pak, Zef, se nuk e di as vetë si t`ia nis. Ai u bë edhe më i paduruar:
- Ë moj, fol se më plase!
- Zef, babai im ka vendosur... që ne...
- Të mos takohemi më! - ndërhyri Zefi...
- Jo..jo...që ne të shkojmë në Brazil. Unë nuk dua të shkoj, por ai s`më dëgjon. Pse e kundërshtova më ra me shuplakë. Shikomë! - Ajo e ktheu nga Zefi faqen e skuqur.
- Edhe kjo m`u desh tani - mendoi dhe vazhdoi - s`na u hoqën këto ngjarje kurrë. Pastaj foli me zë:
- Doda e la Bespinën, Nerënxa do ta lërë Zefin...
-C`flet kështu, Zef, unë të dua?! Do të kthehem s`rroj dot pa ty!
Është një histori e vjetër dhe e hidhur, Nerënxë, mos ma zër për të madhe.
- Ma rrëfe, ma rrëfe! - nguli këmbë ajo.
Zefi ia nisi rrëfimit për Bespinën e bukur, për Strugën e bukur matanë detit. Rrëfimi i preku thellë. Ia fshinë lotët njëri-tjetrit.
- Ja kështu Nerënxë, si ty. Doda thërriste: Do kthehem Bespinë!... Por, thonë se s`u kthye më kurrë...
- Mos fol ashtu, Zef! - i tha Nerënxa dhe ia zuri gojën me dorën e saj të butë. Ai e puthi.
- Dëgjo Nerënxë. për Bespinën kam shkruar një vjershë, titulli është "Më të bukurës që është në Strigar" E kam titulluar mirë?
- Shumë mirë! Zef, është e bukur Struga?
- Po, shumë e bukur! Si Nerënxa ime, - i tha ai dhe ia hodhi dorën në qafë. Qeshën të dy, u kapën për dore dh u nisën drejt Strigarit të tyre të bukur.

Fund