Vehabizmi

[roadrunner]

Wehhabitë shtiren sikur janë të sinqertë në besimin në Njëshmërinë e Allahut dhe se kësisoj i shmangen mosbesimit, dhe gjoja se të gjithë muslimanët kishin qenë politeistë për gjashtëqind vjetë e se wehhabitë po përpiqen t'i shpëtonin nga kufri. Për të mbështetur idetë e tyre, ata përmendin ajetin e pestë të Sures Ahkaf dhe ajetin 106 të Sures Junus. Ndërkohë, të gjitha komentimet (tefsir) të Kur'anit shkruajnë njëzëri se këto dy ajete dhe shumë të tjera si këto janë zbritur për politeistët. Ajeti i parë thotë: {Kush është më i humbur se ai që pos Allahut lut diçka që nuk i përgjigjet atij deri në Kijamet, sepse ata (që luten) janë gafilë ndaj lutjes së tyre}. Kurse ajeti i dytë thotë: {Dhe mos lut tjetërkënd pos Allahut, ndonjë (idhull) që nuk të sjell as dobi as dëm, e nëse e bën atë, dije se i ke bërë padrejtësi vetvetes}.

Në librin e tyre Keshf esh-Shubhat, wehhabitë e keqinterpretojnë ajetin e tretë të Sures Zumer, ku Allahu thotë: {Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë): "ne nuk i adhurojmë ata për tjetër, vetëm që të na afrojnë sa më pranë Allahut"}. Ky ajet citon fjalët e politeistëve që adhurojnë idhuj. Wehhabitë ia përngjisin muslimanët që kërkojnë shefa'at (ndërmjetësim) atyre politeistëve dhe pohojnë me qëllim se edhe politeistët besonin se idhujt e tyre nuk kishin fuqi krijuese e se vetëm Allahu ishte Krijuesi. Duke interpretuar këtë ajet, libri Ruh ul-Bejan thotë: "Qeniet njerëzore janë krijuar me aftësinë për ta njohur (dhe pranuar) Krijuesin që i ka krijuar ato dhe gjithçka tjetër. Çdo krijesë njerëzore e ndjen dëshirën për ta adhuruar krijuesin e vet dhe për t'iu afruar Atij".

Mirëpo, kjo aftësi dhe dëshirë mund të zhvleftësohet, sepse, nefsi (egoja), Shejtani ose shoqëria e keqe mund ta mashtrojnë njeriun, e për pasojë, me shkatërrimin e kësaj dëshire të brendshme, njeriu bëhet ose politeist ose jobesimtar në Krijuesin dhe në Ditën e Gjykimit, si masonët ateistë. Gjëja e çmuar është ma'rifa që buron nga teuhidi. Shenja e saj është besimi në profetët dhe librat e tyre duke i ndjekur ata, pra ajo është rast i të afruarit tek Allahu. Shejtani ishte krijuar për të bërë sexhde, por ai refuzoi të ulej në sexhde në një mënyrë të pahijshme për krijimin e tij dhe gjithashtu disa mendimtarë u bënë jobesimtarë sepse kërkuan t'i afroheshin Allahut jo duke ndjekur profetët, por mendjen e tyre. Për t'iu afruar Allahut, muslimanët i përmbahen Sheri'atit, gjë që ua mbush zemrat me dritë shpirtërore, dhe cilësia hyjnore e bukurisë (xhemal) shpaloset në zemrat e tyre.

Përkundrazi, politeistët, për t'iu afruar Allahut, nuk ndjekin as Profetin as Sheri'atin, por nefset (egot) dhe bida'tet (shpikjet) e tyre, e kësisoj zemrat e tyre nxihen dhe shpirtrat u errësohen. Në fund të këtij ajeti, Allahu thotë se ata gënjejnë në pohimin e tyre, {Ne nuk i adhurojmë ata për tjetër veçse që të na afrojnë sa më afër Allahut}. Siç kuptohet lehtë, është padrejtësi e madhe nga ana e wehhabive që t'i marrin ajetin 25 të Sures Lukman që thotë: {Nëse i pyet ata (jobesimtarët): "Kush i krijoi qiejt dhe tokën?", me siguri do të të thonë: "Allahu"} dhe ajetin 87 e Sures Zuhrufë që thotë: {Po nëse i pyet: "Kush i krijoi ata?", me siguri do të thonë: "Allahu"}, si argumente dhe të pohojnë: "Edhe politeistët e dinin se Krijuesi ishte vetëm Allahu. Ata i adhuronin idhujt që ata të ndërmjetëonin për ta në Ditën e Gjykimit. Për këtë arsye ata u bënë politeistë (mushrikunë) dhe jobesimtarë (kafirunë)". [7]

Këto fjalë të wehhabive janë shumë të gabuara dhe të pambështetura, sepse: "ne muslimanët nuk adhurojmë as profetët, as eulija'të e as nuk themi se ata janë shokë ose partnerë të Allahut. Ne besojmë se profetët dhe eulija'të janë krijesa dhe qenie njerëzore që nuk duhen adhuruar. Ne besojmë se ata janë krijesat e dashura të Allahut dhe Allahu do t'i mëshirojë krijesat e Tija për hir të të dashurve të Tij. Vetëm Allahu është Ai që krijon dëmin dhe dobinë. Vetëm Ai është i denjë për adhurim. Ne themi se ai i mëshiron krijesat e Tija njerëzore për hir të të dashurve të Vet". Kurse politeistët thonë se idhujt e tyre nuk janë krijues, duke besuar se këta janë të denjë për t'u adhuruar dhe ja përse ata i adhurojnë. Duke qenë se ata pohojnë se idhujt janë të denjë për t'u adhuruar, ata bëhen politeistë. Përndryshe, ata s'do të ishin bërë politeistë pse thonë që duan t'u bëhet ndërmjetësim.