Vehabizmi

roadrunner · 26-05-10, 22:28

Shihet qartë se përngjitja e Ehl-i Sunnetit me jobesimtarët idhujtarë, nga ana e wehhabive, është majft e gabuar. Të gjitha ajetet që ata parashtrojnë janë zbritur për jobesimtarët dhe politeistët idhujtarë. Libri i tyre, Keshf ul-Shubuhat i shtrembëron kuptimet e ajeteve dhe përdor sofizma, duke thënë se: "muslimanët e Ehl-i Sunnetit janë politeistë. Ai rekomandon që muslimanët jowehhabi duhen vrarë dhe se prona e tyre duhet plaçkitur".

Hazreti 'Abdullah ibn 'Umeri r.a. transmeton dy hadithe që thonë:

- "Ata e kanë braktisur rrugën e drejtë. Ata u kanë mveshur muslimanëve [kuptimin e ajeteve] që janë zbritur për jobesimtarët".
- "Nga ato që frikësohem për ummetin tim, gjëja më e tmerrshme është interpretimi i tyre i Kur'anit sipas opinioneve të tyre dhe shpjegimeve të tyre pa vend".

Këto dy hadithe paralajmëronin shfaqjen e wehhabive dhe faktin se, duke i keqinterpretuar ajetet që kishin zbritur për jobesimtarët, ata do t'ia vishnin muslimanëve.

Një tjetër person që, duke e kuptuar se Muhammed ibn 'Abdul-Wehabi kishte ide heretike dhe më vonë do të bëhej i dëmshëm, e këshilloi atë ishte Muhammed ibn Sulejman el-Medeni (vdiq në Medine më 1194 H./1779), një nga 'ulematë e mëdhenj të Medines. Ai ishte jurist shafi'i dhe shkroi shumë libra. Shënimet e tij për librin et-Tuhfet ul-Muhtaj, një koment mbi librin Minhaxh, i dhanë atij famë të madhe.

Në librin dy-vëllimësh el-Fetawa që rrëzon wehhabizmin, ai shkruan: "O Muhammed ibn 'Abdul-Wehhab! Mos i shaj muslimanët! Për hir të Allahut, po të këshilloj. Po, nëse dikush thotë se dikush tjetër nga Allahu i krijon veprat, thuaja atij të vërtetën! Por ata që u përmbahen mjeteve (wasile) dhe që besojnë se, si shkaqet ashtu dhe fuqia vepruese në to janë krijuar nga Allahu, s'mund të quhen qafirë. Më mirë të quhet një musliman qafir sesa të gjthë muslimanët. Ai që braktis tufën do shmanget më kollaj". Ajeti 115 i Sures Nisa' e vërteton fjalën time: {Kush i kundërvihet të Dërguarit, pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë atë në atë që ka zgjedhur dhe e fusim në Xhehenem. Përfundim i keq është ai}.

Ndonëse wehhabitë kanë një numër të madh parimesh të gabuara, besimi i tyre mbështetet në tre rrënjë:

1. Ata thonë se 'ibadetet përfshihen në iman dhe ai që nuk kryen një farz (për shembull faljen e namazit nga përtacia, ose dhënien e zekatit nga koprracia, edhe pse e beson se ato janë farze) do të bëhet jobesimtar (kafir) dhe ai duhet vrarë dhe pasuria e tij duhet shpërndarë mes wehhabive.

El-Shehristani shkruan: "'Ulematë e Ehl-i Sunnetit kanë pohuar njëzëri se ibadetet nuk përfshihen në iman. Ai që nuk e kryen një farz për shkak të përtacisë, ndonëse e beson që është farz, nuk bëhet kafir". Nuk ka patur njëzëshmëri vetëm mbi ata që nuk kryejnë namazin, sipas medhhebit hanbeli, ai që nuk e fal namazin për shkak të përtacisë, bëhet jobesimtar. [8] Në medhhebin hanbeli thuhet se vetëm ai që nuk fal namazin bëhet jobesimtar. Nuk flitet për ibadete të tjera. Prandaj, do ishte gabim që wehhabitë të konsideroheshin si hanbelitë në këtë drejtim. "Ata që nuk i përkasin asnjërit prej katër medhhebeve nuk janë nga Ehl-i Sunneti. Më parë kemi shpjeguar se as ata që nuk i përkasin Ehl-i Sunnetit s'mund të jenë hanbeli". [9]

2. Ata pohojnë se ai që kërkon shefa'at nga shpirtrat e profetëve ose eulijave, apo ua viziton varret dhe lutet duke i konsideruar si ndërmjetës bëhet kafir dhe se të vdekurit nuk kanë kurrfarë perceptimi.

Sikur ai që i fliste një të vdekuri në varr të ishte kafir, Pejgamberi ynë s.a., 'ulematë e mëdhenj dhe eulija'të nuk do të ishin lutur në këtë mënyrë. Ishte praktikë e Profetit tonë s.a. që t'i bënte vizitë Varrezës Bakije në Medine dhe shehidëve të Uhudit. Në të vërtetë, në faqen 485 të librit Fet'h ul-Mexhid të shkruar nga wehhabitë, pohohet se ai i përshëndeste dhe fliste me ta.

Pejgamberi a.s. ynë thonte gjithmonë në lutjet e tij: "Allahumme inni es'aluke bi-hakki's-sa'ilina 'aleike (O Zoti im, po Të kërkoj në emër të atyre që Ti u ke dhënë saherë që Të kanë kërkuar)", dhe ka rekomanduar që të lutemi kështu. Kur shkoi tek Fatime bint Esedi, nëna e Hazreti 'Aliut, me duart e tij të bekuara të ngritura lart ai tha: "Ighfir li-ummi Fatimete bint Esed we wassi' 'alejhe med-helehe bi-hakki nebijjike we'l-enbia'i ledhine min kabli. Inneke erham ur-rahimin. (O Allah! Falja nënës Fatime bint Esed mëkatet e saja. Zgjeroja vendin ku ndodhet! Pranoje këtë lutje timen për hakkun e Profetit Tënd dhe të profetëve që erdhën para meje! Vërtet, Ti je më i Mëshirshmi i mëshiruesve!)".

roadrunner · 26-05-10, 22:28

Në një hadith të transmetuar nga Nesa'iu dhe Tirmidhiu, thuhet se: "Pejgamberi a.s. e urdhëroi një të verbër, që i kërkoi të lutej për shërimin e tij, të merrte abdes, të falte dy rekate namaz", dhe atëherë të thonte: "Allahumme inni as'aluke we atawaxhxhahu ileike bi nebijjike Muhammedin nebi'r-Rahmeh, ja Muhammedu inni atawaxhxhahu bike ila Rabbi fi haxhatihe dhehi li tekdije li, Allahumme fe-sheffi'hu fijje". Në këtë lutje, njeriu i verbër u urdhërua ta vendoste Hazreti Muhhamedin si ndërmjetës që du'aja e tij të pranohej. Sahabët e recitonin shpesh këtë lutje. Ajo citohet edhe në librin el-Hisn ul-Hasin me referencat përkatëse dhe, në shpjegimet e saj, interpretohet "kthehem drejt Teje nëpërmjet Pejgamberit Tënd".

Këto du'a tregojnë se lejohet të vendosen ata që duhen nga Allahu si ndërmjetës dhe t'i lutemi Allahut "për hir të tyre".

Shejh 'Ali Mahfudh (v. 1361 H./1942), një nga ulematë e mëdhenj të Universitetit të el-Ez'herit e lavdëron mjaft Ibn Tejmijjen dhe 'Abduhun në librin e tij el-Ibda'. Megjithatë, ai gjithashtu shkruan: "Nuk është e drejtë të thuhet se eulija'të kontrollojnë çështjet e dynjasë pas vdekjes, si p.sh. shërimin e të sëmurëve, shpëtimin e atyre që janë në prag të mbytjes, të ndihmuarit e atyre që janë përballë armikut dhe gjetjen e sendeve të humbura". Është e gabuar të thuhet se: "ngaqë eulija'të janë shumë të mëdhenj, Allahu ua ka lënë këto detyra atyre dhe se ata bëjnë çfarë duan e se ai që kapet pas tyre nuk do të humbasë. Mirëpo, ndër eulija'të e Tij, Allahu bekon ata që do Ai, qofshin gjallë a të vdekur dhe nëpërmjet kerameteve të tyre Ai shëron të sëmurin, shpëton atë që është duke u mbytur, ndihmon atë që ndodhet përballë armikut dhe bën që gjërat e humbura të gjehen". Kjo është logjike. Edhe Kur'ani na i mëson këto fakte. [10]

Hazreti 'Abdul-Ghani en-Nebulusi ka thënë: "Një hadith kudsi, që Buhariu e transmeton nga Ebu Hureira", tregon: "Allahu Te'ala ka thënë: Robërit e mi nuk Më afrohen më shumë sesa nëpërmjet farzeve. Nëse robërit e Mi bëjnë ibadete shtesë dashuria Ime për ta rritet saqë Unë bëhem veshi me të cilin dëgjojnë, syri me të cilin shikojnë, dora me të cilën veprojnë dhe këmba me të cilën ecin dhe Unë u jap çfarëdo që të Më kërkojnë. Nëse besojnë te Unë, Unë i mbroj ata". Ibadetet shtesë të përmendura këtu janë [siç shkruhet në komentin e Tahtawiut] sunnetet dhe nafilet e kryera nga ata që kanë bërë farzet. Ky hadith tregon se ai që, pasi ka kryer farzet (adhurimet e detyrueshme), kryen edhe nafile do të fitojë dashurinë e Allahut dhe lutjet e ti do të pranohen. [11]

Qofshin gjallë apo të vdekur, kur luten për të tjerët, njerëz të tillë marrin atë që kërkojnë. Ata madje dëgjojnë edhe kur janë të vdekur. Ashtu sikurse edhe kur ishin gjallë, ata nuk i kthejnë lutësit mbrapsht me duart bosh, por luten për ta. Për këtë arsye, një hadith pohon: "Kur jeni në telashe, kërkoni ndihmën e atyre që janë në varre!".

Në të vërtetë, Muslimanët mbeten akoma muslimanë kur ndodhen në varr mu ashtu siç janë edhe kur ndodhen në gjumë. Pejgamberët janë akoma pejgamberë pas vdekjes mu ashtu siç ishin kur ndodheshin në gjumë. Sepse, është shpirti ai që e bën dikë musliman apo pejgamber. Kur njeriu vdes, shpirti i tij nuk ndryshon. Ky fakt është shtjelluar në librin 'Umdat ul-Aka'id nga imam 'Abdullah en-Nasifi. [12]

roadrunner · 26-05-10, 22:31

Ka shumë hadithe që tregojnë se Resulullahu a.s. është i gjallë në varrin e tij, në një nivel të veçantë ekzistence. Të qenit e tyre të shumtë tregon se këto hadithe janë të bazuara. Nga këto, dy hadithet vijuese janë të regjistruara në gjashtë librat e famshëm të hadithit (sihah us-sitteh): "Unë do ta dëgjoj salavatin që bëhet në faltoren time dhe do të njoftohem për salavatin e bërë në largësi. Nëse dikush bën salavat në faltoren time, Allahu dërgon një melek dhe më informon për atë salavat. Unë do të ndërmjetësoj për atë në Ditën e Kijametit".

Nëse një musliman shkon te varri i një muslimani të vdekur, të cilin e njihte kur ishte gjallë, dhe e përshëndet, muslimani i vdekur do ta njohë e do t'i përgjigjet atij. Një hadith i përcjellë nga Ibn Ebi Dunija tregon se një musliman i vdekur e njeh dhe i përgjigjet atij që e përshëndet, dhe gëzohet. Nëse një person përshëndet njerëzit e vdekur të cilët nuk i njihte, ata kënaqen dhe ia kthejnë selamin. Ndërkohë që muslimanët e mirë dhe shehidët i njohin dhe u përgjigjen atyre që i përshëndesin, a është e mundur që Resulullahu s.a. të mos e bëjë këtë? Ashtu siç ndriçon dielli në qiell tërë botën, po ashtu edhe Resulullahu s.a. u përgjigjet njëkohësisht të gjitha selameve të njëkohshme.

Një hadith thotë: "Pas vdekjes sime, unë do të dëgjoj ashtu siç dëgjoj kur jam i gjallë".

Një tjetër hadith i transmetuar nga Ebu Ja'la thotë: "Profetët janë të gjallë në varret e tyre. Ata falin namaz".

Ibrahim ibn Bishri dhe Sejjid Ahmed Rifa'iu dhe shumë eulija' kanë thënë se ata e kanë dëgjuar përgjigjen kur e kanë përshëndetur Resulullahun a.s..

Dijetari i madh musliman Xhelal ed-Din es-Sujuti e shkruajti librin Sheref ul-Muhkam si përgjigje ndaj pyetjes nëse ishte e vërtetë që Sejjid Ahmed Rifa'iu e kishte puthur dorën e bekuar të Pejgamberit a.s.. Në këtë libër, ai vërtetoi me argumente logjike dhe hadithe të dokumentuara se Resulullahu s.a. ishte i gjallë në varrin e tij, në një nivel të panjohur ekzistence dhe se ai i dëgjonte e u përgjigjej selameve. Ai shkroi gjithashtu se Natën e Mi'raxhit, Resulullahu e pa Hazreti Musain a.s. duke u falur në varrin e vet.

Në një hadith profetik të transmetuar nga Aishja r.a. thuhet: "Po vuaj dhimbjen e mishit të helmuar që kam ngrënë në Hajber. Për shkak të atij helmi, aorta ime thuajse është bllokuar". Ky hadith tregon se, krahas profetësisë, Allahu i kishte dhënë Hazreti Muhammedit a.s., më të lartit të njerëzimit, edhe rangun e shehadetit. Allahu thotë në Kur'an, në ajetin 169 të Sures Al-i Imran: {Kurrësesi të mos mendoni se janë të vdekur ata që ranë dëshmorë në rrugën e Allahut. Përkundrazi, ata janë gjallë dhe ushqehen te Zoti i tyre.} S'ka të dyshuar se ky profet i madh, që është helmuar në rrugën e Allahut, qëndron në majë të rangut të nderuar që përkufizohet në këtë ajet.

Hadithi i transmetuar nga Ibn Hibbani thotë: "Trupat e bekuar të profetëve nuk treten kurrë". Nëse një musliman më dërgon salavat, një melek ma përcjell atë dhe thotë: "Fulani i biri i fulanit bëri salavat e të përshëndeti".

Hadithi i transmetuar nga Ibn Maxheh thotë: "Xhumave bëni vazhdimisht salavate për mua, salavati do të më përcillet sapo të jetë shqiptuar".

Hazreti Ebu Darda'i r.a., njëri prej atyre që ishin në shoqërinë e Pejgamberit a.s. atë çast, pyeti: "A do të të përcillen ato edhe pasi të kesh vdekur?". I Dërguari i Allahut a.s. tha: "Po, do të njoftohem për to edhe pas vdekjes, sepse është haram për tokën që t'i kalbë trupat e profetëve. Ata janë të gjallë pas vdekjes dhe ushqehen".

roadrunner · 26-05-10, 22:31

Ka shumë hadithe që tregojnë se Resulullahu a.s. është i gjallë në varrin e tij, në një nivel të veçantë ekzistence. Të qenit e tyre të shumtë tregon se këto hadithe janë të bazuara. Nga këto, dy hadithet vijuese janë të regjistruara në gjashtë librat e famshëm të hadithit (sihah us-sitteh): "Unë do ta dëgjoj salavatin që bëhet në faltoren time dhe do të njoftohem për salavatin e bërë në largësi. Nëse dikush bën salavat në faltoren time, Allahu dërgon një melek dhe më informon për atë salavat. Unë do të ndërmjetësoj për atë në Ditën e Kijametit".

Nëse një musliman shkon te varri i një muslimani të vdekur, të cilin e njihte kur ishte gjallë, dhe e përshëndet, muslimani i vdekur do ta njohë e do t'i përgjigjet atij. Një hadith i përcjellë nga Ibn Ebi Dunija tregon se një musliman i vdekur e njeh dhe i përgjigjet atij që e përshëndet, dhe gëzohet. Nëse një person përshëndet njerëzit e vdekur të cilët nuk i njihte, ata kënaqen dhe ia kthejnë selamin. Ndërkohë që muslimanët e mirë dhe shehidët i njohin dhe u përgjigjen atyre që i përshëndesin, a është e mundur që Resulullahu s.a. të mos e bëjë këtë? Ashtu siç ndriçon dielli në qiell tërë botën, po ashtu edhe Resulullahu s.a. u përgjigjet njëkohësisht të gjitha selameve të njëkohshme.

Një hadith thotë: "Pas vdekjes sime, unë do të dëgjoj ashtu siç dëgjoj kur jam i gjallë".

Një tjetër hadith i transmetuar nga Ebu Ja'la thotë: "Profetët janë të gjallë në varret e tyre. Ata falin namaz".

Ibrahim ibn Bishri dhe Sejjid Ahmed Rifa'iu dhe shumë eulija' kanë thënë se ata e kanë dëgjuar përgjigjen kur e kanë përshëndetur Resulullahun a.s..

Dijetari i madh musliman Xhelal ed-Din es-Sujuti e shkruajti librin Sheref ul-Muhkam si përgjigje ndaj pyetjes nëse ishte e vërtetë që Sejjid Ahmed Rifa'iu e kishte puthur dorën e bekuar të Pejgamberit a.s.. Në këtë libër, ai vërtetoi me argumente logjike dhe hadithe të dokumentuara se Resulullahu s.a. ishte i gjallë në varrin e tij, në një nivel të panjohur ekzistence dhe se ai i dëgjonte e u përgjigjej selameve. Ai shkroi gjithashtu se Natën e Mi'raxhit, Resulullahu e pa Hazreti Musain a.s. duke u falur në varrin e vet.

Në një hadith profetik të transmetuar nga Aishja r.a. thuhet: "Po vuaj dhimbjen e mishit të helmuar që kam ngrënë në Hajber. Për shkak të atij helmi, aorta ime thuajse është bllokuar". Ky hadith tregon se, krahas profetësisë, Allahu i kishte dhënë Hazreti Muhammedit a.s., më të lartit të njerëzimit, edhe rangun e shehadetit. Allahu thotë në Kur'an, në ajetin 169 të Sures Al-i Imran: {Kurrësesi të mos mendoni se janë të vdekur ata që ranë dëshmorë në rrugën e Allahut. Përkundrazi, ata janë gjallë dhe ushqehen te Zoti i tyre.} S'ka të dyshuar se ky profet i madh, që është helmuar në rrugën e Allahut, qëndron në majë të rangut të nderuar që përkufizohet në këtë ajet.

Hadithi i transmetuar nga Ibn Hibbani thotë: "Trupat e bekuar të profetëve nuk treten kurrë". Nëse një musliman më dërgon salavat, një melek ma përcjell atë dhe thotë: "Fulani i biri i fulanit bëri salavat e të përshëndeti".

Hadithi i transmetuar nga Ibn Maxheh thotë: "Xhumave bëni vazhdimisht salavate për mua, salavati do të më përcillet sapo të jetë shqiptuar".

Hazreti Ebu Darda'i r.a., njëri prej atyre që ishin në shoqërinë e Pejgamberit a.s. atë çast, pyeti: "A do të të përcillen ato edhe pasi të kesh vdekur?". I Dërguari i Allahut a.s. tha: "Po, do të njoftohem për to edhe pas vdekjes, sepse është haram për tokën që t'i kalbë trupat e profetëve. Ata janë të gjallë pas vdekjes dhe ushqehen".