Vehabizmi

[roadrunner]

Pas çlirimit të Kudsit, Hazreti 'Umeri r.a. shkoi te varri i Pejgamberit a.s. dhe e përshëndeti atë. Hazreti 'Umer ibn 'Abdul-'Azizi r.a., që ishte një wali i madh, dërgonte zakonisht zyrtarë nga Damasku në Medine dhe u kërkonte të bënin salavate te varri i Profetit a.s. dhe ta përshëndesnin atë. Pasi kthehej prej çdo udhëtimi, Hazreti 'Abdullah ibn 'Umeri r.a. shkonte direkt e te dhoma e Profetit s.a. [Huxhret us-Sa'da, vendi ku ndodhen varri i Pejgamberit a.s. dhe i dy kalifëve që e pasuan]. Në fillim ai vizitonte Resulullahun a.s., pastaj Ebu Bekr es-Siddikun r.a., e pastaj të atin, dhe i përshëndeste ata. Imam Nafi'u thotë: "E kam parë Hazreti 'Abdullah ibn 'Umerin më shumë se njëqind herë të shkonte te varri i Profetit a.s. dhe të thonte: Es-selamu aleikum ja Resulullah!". Një ditë, Hazreti 'Aliu r.a. shkoi në Mesxhid el-Sherif dhe kur pa varrin e Hazreti Fatimes r.a., filloi të qante, e kur pa varrin e Pejgamberit qau edhe më tepër. Pastaj, ai tha: "Es-selamu aleikum ja Resulullah" dhe "Es-selamu aleikum".

Sipas Imam Ebu Hanifes, "në fillim duhet kryer haxhi dhe pastaj të shkohet në Medine për t'i bërë vizitë Resulullahit". Kjo shkruhet në fetvanë e Ebu'l-Laith es-Samarkandit. Kadi 'Ijadi, autor i librit Shifa', Imam Newewiu, që ishte dijetar shafi'i dhe Imam Humami, që ishte hanefi, kanë pohuar se ka patur ixhma' (pajtim të njëzëshëm) të ummetit se ishte e domosdoshme të vizitohej varri i Profetit s.a.. Ç'është e vërteta, "vizitimi i varreve është sunnet", një fakt ky që shkruhet edhe në librin wehhabist Fet'h ul-Mexhid.

Ajeti 63 i Sures en-Nisa' pohon: {E sikur të vinin ata te ti, pasi ta kenë dëmtuar veten e tyre, e të kërkonin vetë ndjesë te Allahu e edhe i dërguari të kërkojë ndjesë për ta, ata do ta kuptonin se Allahu pranon pendimin dhe është mëshirues.} Ky ajet tregon se Resulullahu s.a. do të ndërmjetësojë dhe shefa'ati i tij do të pranohet. Gjithashtu, ai na urdhëron ta vizitojmë varrin e Pejgamberit dhe të kërkojmë shefa'at.

Një hadith thotë: "Është e përshtatshme nisja për rrugë të gjatë vetëm me nijetin e vizitimit të tre xhamive".

Ky hadith tregon se është vepër e shpërblyeshme që të niset në udhëtim të gjatë duke patur qëllim vizitën e Mesxhid ul-Haramit në Mekë, Mesxhid un-Nebiut në Medine dhe Mesxhid ul-Aksasë në Jerusalem. Për këtë arsye, ata që shkojnë në haxh por nuk e vizitojnë varrin e Profetit a.s. në Mesxhid un-Nebi, do të privohen nga ky shpërblim.

Një tjetër hadith thotë: "Mos e bëni varrin tim vend bajrami". Hazreti 'Abdul-'Adhim el-Munziti, një muhadith i njohur, e ka shpjeguar këtë hadith me kuptimin: "Mos e quani si të mjaftueshme që ta vizitoni varrin tim vetëm një herë në vit, si dita e Bajramit. Përpiquni të më vizitoni çdo herë!".

Ç'është e vërteta, nuk lejohet falja e namazit në varreza. Thuhet se ky hadith mund të ketë kuptimin: "Mos fiksoni një ditë të caktuar për të vizituar varrin tim". Në vizitat e tyre te profetët, çifutët dhe të krishterët e kishin zakon të mblidheshin, t'u binin instrumenteve, të këndonin këngë dhe të silleshin në mënyrë ceremoniale.

Këto hadithe tregojnë se nuk duhet të bëhemi të hareshëm me gjëra të ndaluara si në ditë feste, nuk duhet t'u biem fyejve ose lodrave gjatë vizitës. Duhet të përshëndesim, të lutemi dhe të largohemi pa qëndruar gjatë.

Imam Ebu Hanife ka thënë se vizita e varrit të Pejgamberit a.s. është sunneti më i vlefshëm dhe ka dijetarë që kanë pohuar se ajo është waxhib. Prandaj, vizita e varrit të Profetit a.s. lejohet si betim në medhhebin shafi'i.

[roadrunner]

Në të vërtetë, në hadithin kudsi: "Të mos ishe ti, nuk do t'i kisha krijuar qiejt!". [16] Allahu tregon se Hazreti Muhammedi është Habibullah (i dashuri i Allahut) dhe se Ai e do atë aq shumë. As një person i zakonshëm madje nuk do të refuzonte po t'i kërkohej të jepte diçka për hir të të dashurit të vet. Për dashuruesin është e lehtë të bëjë diçka për hir të të dashurit. Nëse dikush thotë: "O Allahu im! Për hir të Habibit Tënd, Muhammedit, po Të kërkoj ...", kjo kërkesë nuk do t'i refuzohet. Mirëpo, çështjet e parëndësishme të kësaj dynjaje nuk janë të denja për të kërkuar hirin e Resulullahit si mjet. [17]

Sejjid Ahmed ibn Zeini Dehlani, myfti i Mekës, ishte 'alim i madh dhe Shejh el-Khutaba' i medhhebit shafi'i, i cili shkroi vepra të shumta. Ai shpjegoi qëllimet e vërteta të wehhabive dhe vërtetoi përmes ajetesh dhe hadithesh se ata ishin të devijuar, pikërisht në librat e tij Khulasat ul-Kelam fi Bejani Umara'i beled ul-Haram, Fi'r-Raddi 'ala'l-Wehhabijjeti atba'u Medhhebi Ibn Tejmijje dhe ed-Durar us-Senijje fi'r Raddi 'ala'l-Wehhabijje.

Në veprën Khulasat ul-Kelam, ai tregoi se si wehhabitë i mashtronin muslimanët e paditur dhe ua hodhi poshtë një nga një të gjitha pretendimet. Ai e vërtetoi se fjalët e tyre ishin gënjeshtra dhe shpifje. Ai shkruan: "Është e e pranueshme dhe e lejueshme të lutesh me ndërmjetësimin e Resulullahut a.s. kur ai është i vdekur, ashtu siç bëhej kur ai ishte gjallë". Po ashtu, në hadithe tregohet se lejohet lutja me ndërmjetësimin e eulija've dhe muslimanëve të devotshëm. [18] 'Ulematë e Ehl-i Sunnetit thonë, se: "vetëm Allahu është Ai që jep efektshmërinë, që krijon, sajon, bën dobi ose dëm dhe asgjëson. Ai nuk ka shok. As profetët e as ndonjë person tjetër i gjallë a i vdekur nuk mund të krijojnë efektshmëri, dëm apo dobi. Mirëpo, duke qenë se ata janë shërbëtorët e dashur të Allahut, ne kërkojmë bekime përmes tyre". Wehhabitë besojnë se të gjallët kanë efekt por të vdekurit jo.

Në faqet 70, 77, 98, 104, 239, 248, 323, 503 e 504 të librit Fet'h ul-Mexhid shkruhet: "Ai që kërkon një person të vdekur ose një person të gjallë që nuk është i pranishëm, për diçka, bëhet mushrik. Njeriut mund t'i kërkohet vetëm ajo që është brenda aftësisë së tij. Nuk lejohet të kërkohet ajo që është vetëm në Fuqinë e Allahut". Në faqen 70, shkruhet: "Një person i gjallë mund të lutet për gjërat që i janë kërkuar dhe Allahu ia pranon du'anë dhe e krijon atë gjë. T'i kërkosh një të vdekuri ose një të papranishmi do të thotë t'i kërkosh atë që nuk është në fuqinë e tij, çka përbën shirk". Në faqen 136, shkruhet: "Të kërkosh bekime me varret e salihinëve është shirk tamam si adhurimi i Latit e i Menatit". Në faqen 208, shkruhet: "Është shirk t'u kërkohet të vdekurve ajo për të cilën kemi nevojë ose t'i kërkojmë një të vdekuri pa u lejuar nga Allahu dhe ata nuk janë vendosur si ndërmjetës. Kushti i ndërmjetësimit është imani. Por njeriu që u kërkon të vdekurve të ndërmjetësojnë është mushrik. Kjo e pamundëson ndërmjetësimin".

[roadrunner]

Në fakt, libri bie në kundërshti me vetveten - në faqen 200 shkruhet: "Qielli i frikësohet Allahut. Allahu krijon vetëdije tek qiejt. Ato perceptojnë. Në Kur'an thuhet se qiejt dhe toka e madhërojnë Allahun. Sahabët kanë dëgjuar copat e gurit duke madhëruar dhe lartësuar Allahun kur Pejgamberi s.a. i mori këto në duart e tij. Shtylla e Hannanes në Mesxhid rënkonte dhe ushqimi e madhëron dhe e lartëson Allahun". Thënia se profetët dhe eulija'të nuk kanë perceptim, ndërkohë që malet, gurët dhe shtyllat kanë perceptim dhe vetëdije tregon mendjecektësinë e tyre. Wehhabitë bëhen politeistë duke pretenduar se të gjallët mund të ndërmjetësojnë por të vdekurit jo. Sepse ky pohim do të thotë se të gjallët dëgjojnë dhe ndikojnë, kurse të vdekurit nuk dëgjojnë e nuk ndikojnë dhe se të tjerë krahas Allahut mund të ndikojnë - e ata i quajnë politeistë ata që besojnë kështu. Realiteti është se të vdekurit dhe të gjallët janë ndërmjetës. Vetëm Allahu ndikon dhe krijon.

Pretendimi se Imam Ebu Hanife e ndaloi lutjen me ndërmjetësinë e Resulullahut s.a., që ndodhet në Tefsir-in e 'Alusiut, është i rremë, sepse asnjë dijetar nuk e ka transmetuar ndonjëherë një gjë të tillë nga Imam A'zami. 'Ulematë kanë deklaruar se ai është i lejueshëm. Fjalët tewessul, teshaffu', istighadha e tewaxhxhuh kanë të njëjtin kuptim. Ato lejohen të gjitha. Në Sahih-un e Buhariut shkruhet: "Ditën e Kijametit, njerëzit do të kërkojnë në fillim ndërmjetësimin e Hazreti Ademit". Hazreti Bilal ibn Harithi, një nga sahabët e shquar, vizitoi varrin e Resulullahit s.a dhe tha: "O Resulullah! Lutu për ummetin tënd që të bjerë shi!", dhe me të vërtetë që ra shi. Jobesimtarët, që thanë se idhujt do të ndërmjetësonin për ta, adhuronin idhuj. Mirëpo besimtarët që kërkojnë ndërmjetësim nuk i adhurojnë profetët apo eulija'të.

Libri i wehhabive vazhdon: "Në Kur'an thuhet se ndërmjetësimi do të bëhet vetëm me lejen e Tij dhe se vetëm disave do u pranohet ndërmjetësimi. Si e di personi, që kërkon ndërmjetësim, nëse Pejgamberit do i lejohet të ndërmjetësojë për të? Për më tepër, si e di që është nga të pranuarit?". Këto fjalë u bien në kundërshtim si haditheve ashtu edhe vetë librit, sepse në faqen 208 të tij thuhet: "Parakusht i ndërmjetësimit është imani". Në lutjen e rekomanduar pas ezanit, përmendet se Allahu i ka premtuar Pejgamberit s.a. tonë cilësitë e fadile-s dhe wasile-s. Ai deklaroi se do të ndërmjetësonte për ata që e recitojnë këtë du'a, për ata që bëjnë salavat dhe për ata që e vizitojnë varrin e tij. Po ashtu, shumë hadithe të tjera tregojnë se Pejgamberit tonë a.s. i është lejuar ndërmjetësimi për kë të dëshirojë ai. Hadithi: "Unë do të ndërmjetësoj për ata që kanë kryer mëkate të mëdha", tregon se ai do të lejohet të ndërmjetësojë për këdo që ka iman. Nga dyzet hadithet në faqen 130 të librit Shewahid ul-Hakk, i trembëdhjetti thotë: "Unë do të ndërmjetësoj në Ditën e Gjykimit".

Unë do të them: "O Allah! Vendosi ata që kanë edhe një grimcë iman në zemrat e tyre, në xhennet". Ata do të hyjnë në xhennet. Pastaj, do t'u them atyre që kanë diç në zemrën e tyre që të hyjnë në xhennet. Edhe Bukhariu e transmetoi këtë hadith. Istighadha d.t.th. tewessul, "të vendosësh dikë si ndërmjetës, të kërkosh ndihmën e tij dhe lutjen e tij". T'i kërkosh dikujt shefa'at d.t.th. t'i lutesh Allahut që ta lësh këtë botë më iman për hir të Tij. Në shumë vende të libirt wehhabi Fet'h ul-Mexhid, sidomos në f. 323, se: "Është shirk t'i kërkohet ndërmjetësim dikujt që s'është i pranishëm. Allahu urdhëron luftë kundër mushrikëve". Kurse Resulullahu a.s. e kishte zakon t'i thonte vetes: "O Muhammed, po i drejtohem Allahut duke të vendosur ty si ndërmjetës". Pas vdekjes së tij, sahabët e përsërisnin shpesh këtë lutje. Nj hadith i transmetuar nga Taberaniu pohon: "Nëse dikujt që ka mbetur i vetëm në shkretëtirë i humbet diçka, ai duhet të thotë: "O shërbëtorët e Allahut, ndihmomëni!", sepse Allahu ka shërbëtorë që ju nuk i shihni". Ibn Haxher el-Mekki shkruan në komentin e tij të veprës Idah el-Menasik se kjo lutje është vërtetuar disa herë si e frytshme. Siç transmeton Ebu Davudi dhe shumë të tjerë, një natë, kur ishte në udhëtim, Pejgamberi s.a. tha: "O toka e Zotit tim! I mbështetem Allahut ndaj të këqijave të tua". [19]

[roadrunner]

Imam Ebu Hanife ka thënë: "Isha në Medine. Shejh Ejjub es-Sahtiani, që ishte një musliman i devotshëm i mirënjohur, shkoi në Mesxhid el-Sherif. Unë e ndoqa nga pas. Hazreti Shejhu qëndroi me fytyrë nga varri i Resulullahut dhe me shpinë nga kibla. Pastaj, ai doli jashtë".

Hazreti Ibn Xhema'a shkruan në librin e tij el-Mensek ul-Kebir: "Gjatë zijaretit, pas faljes së dy rakteve dhe lutjes pranë minberit, duhet t'i qëndrojmë Huxhret-i Sa'dasë nga ana e kibles, duke patur kokën e bekuar të Pejgamberit nga e majta, duhet të qëndrojmë dy metra larg murit të el-Merkad ush-Sherif. Pastaj, duke e lënë pas murin e kibles dhe duke u kthyer ngadalë gjersa të vihemi përballë Muwaxhahat us-Sa'adasë, duhet të japim selam". Kjo është kështu në të gjitha medhhebet.

Duke shpjeguar pikën 23 të librit Shkatërrimet e Shkaktuara nga Gjuha, 'Abdul-Ghani en-Nebulusi shkruan: Është mekruh që, gjatë lutjes, të thuhet "për hakkun e profetëve" ose "për hakkun e fulan eulijaje" dhe t'i kërkohet Allahut diçka duke thënë ashtu, sepse është thënë që asnjë krijesë nuk ka kurrëfarë të drejte (hakk) mbi Allahun, d.m.th. Allahu nuk ka pse bën asgjë të kërkuar prej kujdto. Kjo është e vërtetë, mirëpo Allahu u ka premtuar shërbëtorëve të Tij të dashur dhe ua ka njohur të drejtën e tyre mbi Veten e Tij, d.m.th. Ai do ua pranojë lutjet.

Allahu ka thënë në Kur'an se Ai u ka dhënë të drejta robërve të Tij ndaj Vetes, p.sh.: {është detyrë e Allahut t'i ndihmojë besimtarët}. Në librin el-Fetawa el-Bezazijje shkruher: "Lejohet kërkimi i diçkaje për hir të një profeti ose një eulijaje të gjallë ose të vdekur, duke përmendur emrin e tij". [20]

Sikurse shihet, dijetarët muslimanë kanë thënë se lejohej t'i lutemi Allahut përmes hakkut dhe dashurisë që Allahu u ka dhënë të dashurve të Tij. Asnjë dijetar nuk ka thënë që do të ishte shirk të luteshe me idenë se njerëzit kanë të drejta te Allahu. Vetëm wehhabitë thonë ashtu. Ndonëse e lavdërojnë veprën el-Fetawa el-Bezazijje në librin e tyre Fet'h ul-Mexhid e i parashtrojnë fetvatë e tij si argumente, wehhabitë i kundërvihen atij në këtë drejtim. Gjithashtu, Hadimi, duke shpjeguar Shkatërrimet e Sjella nga Gjuha, ka shkruar: Pejgamberi e shqiptoi shpesh "Për hakun e Profetit Tënd Muhammed" dhe, gjatë viteve të luftës ai kërkoi ndihmën e Allahut për hakun e të varfëve në mesin e muhaxhirëve.

Po ashtu, shumë ulema muslimanë thonin gjatë lutjeve: "Për hir të atyre njerëzve që Ti u ke dhënë saherë që Të kanë kërkuar" dhe "Për hakkun e Muhammed el-Gazaliut", dhe ata i kanë shkruar këto du'a në librat e tyre. [21]

Libri el-Hisn ul-Hasin është plot me lutje të tilla. Edhe në veprën Ghalijje të Alusiut madje, shkruhet se kur Hazreti Ademi a.s. kërkoi faljen e Allahut për hir të Hazreti Muhammedit s.a., Allahu tha: "Ai është krijesa më e dashur për mua. Po të fal për hakkun e tij. Të mos ishte Muhammedi, nuk do të të kisha krijuar".

Autori wehhabi shkruan: "Imam Zejn ul-'Abidini pa një njeri duke u lutur pranë varrit të Pejgamberit a.s. dhe e ndërpreu", duke i përmendur hadithin: "Dërgoni salavate mbi mua, kudo që të jeni, salavatet tuaja do të më përcillen".

Ai e tregon ngjarjen në mënyrë të shtrembëruar dhe pastaj vazhdon: "Prandaj, është haram të shkohet pranë një varri dhe të bëhen du'a e salavate, që është sikur t'i bësh varret xhami. Është haram për ata që shkojnë të falin namaz në Mesxhid un-Nebi, që t'i afrohen varrit me qëllim që të japin selam. Asnjë prej sahabëve nuk kanë vepruar kështu. Ata i ndalonin ata që donin të vepronin ashtu. Asnjë vepër tjetër përveç salavatit dhe selamit të dhënë nga ky ummet nuk do t'i përcillet Pejgamberit". [22] Ai shkruan, gjithashtu, se: "qeveria saudite ka vendosur ushtarë pranë varrit të Pejgamberit në Mesxhid un-Nebi, për t'i ndaluar muslimanët nga këto gjëra", (f. 234).

[roadrunner]

Hazreti Jusuf en-Nabhani, i hedh poshtë këto gënjeshtra në shumë vende të librit të tij mbi wehhabizmin: "Imam Zejn ul-'Abidini r.a. nuk e ka ndaluar zijaretin e varrit të bekuar të Pejgamberit s.a. por ai ka ndaluar sjelljet e papërshtatshme dhe të palejuara gjatë vizitimit". Nipi i tij, Imam Xhafer es-Sadiku, e kishte zakon ta vizitonte varrin e Pejgamberit s.a. dhe, duke qëndruar pranë shtyllës nga ana e Raudasë, ai përshëndeste dhe thoshte: "Koka e tij e bekuar është nga kjo anë". Thënia: "Mos e bëni varrin tim vend bajrami", d.t.th. "Mos ma vizitoni varrin vetëm në ditë të caktuara si ditët e Bajramit. Vizitomëni çdo herë". [23]

Ebu 'Abdullah el-Kurtubi shkruan në veprën e tij et-Tedhkire se: "Veprat e ummetit të Pejgamberit i përcillen atij çdo mëngjes dhe mbrëmje". (fq. 88, 106). Gjatë vizitës së tij te varri i Pejgamberit, kalifi Mensur e pyeti Imam Malikun: "A duhet të sillem me fytyrë nga varri apo nga kibla?", Imam Maliku u përgjigj: "Si mund ta kthesh fytyrën mënjanë nga Resulullahu? Ai është shkaku i faljes tëndë dhe të babait tënd, Ademit.", (fq. 89, 116) Hadithi: "vizitojini varrezat!", përbën një urdhër. Nëse gjatë vizitës kryhet ndonjë haram, atëherë nuk është vizita ajo që duhet ndaluar, por harami, (fq. 92). Imam Newewiu thotë në veprën e tij Edhker: "Është sunnet të vizitohen varreza e Pejgamberit dhe ato të muslimanëve të devotshëm dhe të qëndrohet një kohë të gjatë në vende të tilla zijareti", (fq. 98). Në veprën e tij Fet'h ul-Kadir, Ibn Humami citon hadithin e cituar nga Dar Kutniu dhe el-Bezzari që thotë: "Nëse dikush më viziton vetëm me nijet për të më bërë vizitë dhe për të mos bërë asgjë tjetër, ai ka të drejtë të marrë ndërmjetësimin tim në Ditën e Gjykimit", (fq. 100).

Allahu i ka favorizuar eulijatë me keramete. Kerametet e tyre dëshmohen shpesh edhe pas vdekjes së tyre. Ata kanë aftësinë të bëjnë dobi edhe pas vdekjes. Lejohet kërkimi i shefa'atit të tyre tek Allahu. Por ndihma e tyre duhet kërkuar në mënyrë të ligjshme. Nuk lejohet të thuhet: "Do të jap kaq ... për ty nëse më jep atë që kërkoj", ose "nëse ma shëron të afërmin e sëmurë", siç bëjnë mjaft shpesh të paditurit. Megjithatë, kjo nuk mund të konsiderohet si veprim që shpie në kufr ose shirk, sepse as injoranti më i madh nuk mendon se eulijatë mund të krijojnë. Ata kërkojnë që eulijatë të jenë shkaku në krijimin e Allahut. Ata mendojnë se eulijatë janë krijesa njerëzore që Allahu i do, ndaj dhe thonë: "Lutju Allahut të më dhurojë atë që kërkoj! Ai nuk do të ta refuzojë lutjen".

Ç'është e vërteta, Resulullahu ka thënë: "Shumë njerëz konsiderohen të ulët në status dhe të pavlerë, por ata janë krijesat e dashura të Allahut. Kur ata dëshirojnë të bëjnë diçka, Allahu e krijon atë patjetër. Ky hadith citohet edhe në faqe 381 të librit wehhabist Fet'h ul-Mexhid. Pikërisht në bindje të haditheve të tilla, muslimanët", u kërkojnë eulijave të ndërmjetësojnë. Imam Ahmedi, Shafi'iu, Maliku dhe Imam-i a'zam Ebu Hanifja kanë thënë se ishte xhaiz (e mundur, e lejuar) që të merrej berekeh (bekim) nëpërmjet varreve të të devotshmëve. Ata që thonë se janë të Ehl-i Sunnetit ose që i përkasin njërit prej medhhebeve të tij duhet të veprojnë sipas asaj që kanë thënë ata Imamë. Në rast të kundërt, mund të shihet se ata nuk janë nga Ehl-i Sunneti por gënjeshtarë, (fq. 118).

Lidhur me temën e shkuarjes në haxh në emër të dikujt tjetër, në librin el-Fetawa el-Hindijje [24] shkruhet: "Lejohet që sevabi i një ibadeti t'i kushtohet dikujt. Prandaj, sevabi i namazit, agjërimit, haxhit ose këndimit të Kur'anit, dhikrit, vizitës së varreve të profetëve, shehidëve dhe muslimanëve të devotshëm, ose dhënies së qefinit për të mbështjellë të vdekurin dhe të gjitha bamirësitë dhe veprat e mira mund t'i kushtohen dikujt".

Edhe nga ky citim mund të kuptohet se të vizituarit e varreve të eulijave sjell sevabe. Mirëpo, wehhabitë thonë: "Ndërtimi i një kubeje mbi një varr, ndezja e kandilëve për ata që vizitojnë tyrbet dhe shërbejnë në to dhe dhënia lëmoshë për shpirtrat e të vdekurve shkakton kufr dhe shirk. Banorët e Harameinit (Mekës dhe Medines) kanë adhuruar kube dhe mure deri tani".

Ndërtimi i një kubeje mbi një varr është haram nëse bëhet për t'u dukur ose për zbukurim. Nëse bëhet për të mbrojtur varrin nga rrënimi, është mekruh. Nëse bëhet nga frika se një hajdut ose kafshë mund të hyjë brenda, është e lejueshme. Por nuk duhet bërë vend vizitimi, d.m.th. nuk duhet thënë se ai vend duhet vizituar në kohë të caktuara, mirëpo, duhet kërkuar tewessul dhe recituar Kur'an për të vdekurin kur kalojmë pranë një varri.

[roadrunner]

Nuk është mekruh të varrosen trupat në një ndërtesë që është ndërtuar më parë. Sahabët e varrosën Resulullahin s.a. dhe dy kalifët e tij në një ndërtesë. Asnjëri prej tyre nuk e kundërshtoi këtë!

Hadithi: "Ummeti im nuk do të pajtohet kurrë në një gjë të gabuar", na njofton se pajtimi i tyre nuk mund të ketë qenë kufr. Dijetari i madh islam Ibn 'Abidini ka shkruar: "Disa dijetarë kanë thënë se është mekruh të vendoset një rrobë, fes ose turban mbi varret e muslimanëve ose të eulijave". Libri el-Fetawa el-Huxhxhe thotë: "se, është mekruh nëse ka për qëllim t'i tregojë gjithkujt madhështinë e të varrosurit që ai të mos ofendohet dhe që ata të cilët e vizitojnë të jenë respektues dhe të sjellshëm. Veprat që nuk janë të ndaluara në el-adilet ul-sher'ijje duhen gjykuar sipas nijetit të tyre. Është e vërtetë që në kohën e sahabëve as nuk janë ndërtuar kube mbi varre e as nuk vendoseshin rroba mbi varre. Por asnjëri prej tyre nuk ishte kundër varrosjes së Resulullahit a.s. dhe dy kalifëve të tij r.a. në një dhomë". Për këtë arsye dhe për të zbatuar urdhrin "Mos shkelni mbi varre!" dhe "Mos jini jorespektues ndaj të vdekurve!" dhe për shkak se ato nuk ndaloheshin, nuk mund të lejohen sikur të ishin bërë më vonë. Të gjithë librat e fikh-ut tregojnë se menjëherë pas tavafit të lamtumirës, është e dmosdoshme që dilet nga Mesxhid el-Harami në shenjë respekti ndaj Qabes. Kurse sahabët, për shkak të respektit të tyre ndaj Qabes në çdo pikë, nuk e bënin këtë. Duke qenë se brezat pasardhës nuk ishin në gjendje të tregonin një nderim të tillë, 'ulematë deklaruan se ishte e domosdoshme të tregohej respekt duke dalë nga Mesxhidi me fytyrë drejt tij. Kështu, ata na e mundësuan që edhe ne të jemi respektues si sahabët. Po ashtu, u bë e lejuar që të mbuloheshin varret e të devotshmëve dhe të eulijave me rroba ose të ndërtoheshin kube mbi to për të treguar respekt sikurse sahabët.

Dijetari i madh 'Abdul-Ghani en-Nebulusi e shpjegon këtë në hollësi në librin e tij Keshf un-Nur. [25]

Në fund të librit Halebi-i Kebir, shkruhet: "Nëse një person vendos që toka e tij të bëhet varrezë dhe nëse ka vend, lejohet që të ndërtohet një tyrbe në të, për të varrosur trupat. Kur nuk ka hapësirë tjetër, kjo tyrbe do të rrënohet dhe varret do të gërrmohen. Sepse ky vend i përket vakfit, me nijetin për të qenë varrezë".

Sikur ndërtimi i tyrbeve të ishte njohur si shirk, ose tyrbet të ishin mbajtur si idhuj, do të kishte qenë gjithmonë e domosdoshme që ato të rrënohen. Libri i njohur i wehhabive thotë: "Ai që kërkon bekim (teberruk) me një pemë, gur, varr ose të ngjashme bëhet mushrik. Varret janë bërë vende idhujtarie duke ndërtuar kube mbi to. Edhe njerëzit e xhahilijetit i adhuronin njerëzit e devotshëm dhe statujat. Sot, nëpër tyrbe dhe varreza kryhen të gjitha këto akte e madje edhe më të tepruara se këto. Përpjekja për t'u kërkuar bekime tek varret e personave të devotshëm është si adhurimi i idhullit el-Lat. Këta mushrikë pandehin se eulijatë i dëgjojnë dhe u përgjigjen lutjeve të tyre. Ata thonë se ata u qasen të vdekurve duke bërë betime dhe duke dhënë lëmoshë për varret. Të gjitha këto veprime janë shirk i madh. Mushriku mbetet mushrik edhe nëse e quan veten ndryshe. Të luturit e të vdekurve me respekt dhe me ndjenjë, therja e kurbaneve, bërja e betimeve dhe veprime të tjera të ngjashme janë të gjitha shirk, sido që ta emërtojnë. Mushrikët e kohës së sotme, duke përdorur fjalën ta'zim (respekt) dhe teberruk e quajnë të lejuar atë që bëjnë". [26]

[roadrunner]

Në librat e mi të ndryshëm, kam parashtruar përgjigjet e dhëna nga dijetarët muslimanë ndaj talljeve të tilla përçmuese të wehhabive drejtuar muslimanëve të Ehl-i Sunnetit. Ajo që vijon është përkthyer nga libri el-Usul ul-Arba'a fi Tardid el-Wehhabijje, për t'i treguar lexuesit symprehtë se wehhabitë mashtrojnë dhe devijojnë veten dhe kërkojnë t'i çojnë muslimanët në shkatërrim: "Kur'ani, Hadithi, thëniet dhe veprat e selef us-salihin dhe argumentet e shumicës së 'ulemave tregojnë se lejohet t'i tregohet ta'zim (respekt, nderim) dikujt tjetër veç Allahut". Ajeti i 32 i Sures el-Haxhxh thotë: {Kush respekton (ju'azzim) shenjat e Allahut, ajo është nga devotshmëria e zemrave}. Sha'a'ir do të thotë "shenja, tregues". Hazreti 'Abdul-Hakk ed-Dehlawi ka thënë: "Sha'a'ir është shumësi i sha'ire, që d.t.th. tregues ('alame). Gjithçka që, kur e shikojmë, na kujton Allahun Te'ala është një tregues (shenjë) e Allahut Te'ala". Ajeti 158 i Sures el-Bekare thotë: {Safa dhe Merve janë nga shenjat (sha'a'ir) e Allahut.} Siç kuptohet nga ky ajet, kodrat e Safasë dhe Merves nuk janë shenjat e vetme të Allahut Te'ala. Ka shenja të tjera gjithashtu dhe këtu nuk futen vetëm vendet e ngjashme me to si Muzdelife dhe Mina. Shah Waliullah ed-Dehlawi thotë në faqen 69 të librit të tij Huxhxhetullahil Beligha: "Shenjat më të mëdha të Allahut Te'ala janë katër: Kur'ani, Qabja, Profeti dhe namazi".

Dhe në faqen 30 të librit të tij Altaf ul-Kuds, ai thotë: "Të duash shenjat e Allahut Te'ala do të thotë të duash gjithçka që të kujton Allahun Te'ala. Të duash eulijatë e Allahut është njëlloj". [27]

Prandaj, edhe eulijatë janë nga shenjat e Allahut. Ndërkohë që dy kodrat pranë Mesxhid ul-Haramit në Mekë, Safaja dhe Merveja, midis të cilave nëna e Profetit Ismail, Hazreti Haxhirja kishte vrapuar, janë ndër shenjat e Allahut Te'ala dhe na bëjnë ta kujtojmë atë nënë të bekuar, pse s'u dashka që vendet ku Pejgamberi Hazreti Muhammed a.s. - që është më i epërmi i të gjitha krijesave dhe i Dashuri (Habib) i Allahut Te'ala - është lindur dhe rritur dhe vendet ku ai ka adhuruar Zotin, është shpërngulur, ka falur namaz dhe ka ndërruar jetë dhe varri i tij i bekuar dhe vendet e familjes dhe shokëve të tij të numërohen si shenja? Përse i shkatërrojnë wehhabitë këto vende?

Duke lexuar Kur'anin drejt dhe me vëmendje, shihet lehtë se shumë ajete shprehin ta'zim për Resulullahun. Në Suren Huxhurat, thuhet: {O besimtarë, mos bëni asgjë para Zotit e të Dërguarit të Tij ... O besimtarë, mos e ngritni zërin mbi zërin e Pejgamberit dhe mos iu ngërmoni atij si i ngërmoheni njëri-tjetrit e të zhduken veprat tuaja duke mos ditur ju. Atyre që ulin zërat pranë të Dërguarit të Allahut, Allahu ua ka përshtatur zemrat për devotshmëri, ata kanë falje mëkatesh dhe shpërblim të madh. Ata që të thërrasin përtej mureve (o Muhammed), shumica e tyre nuk kuptojnë. E sikur të bënin durim gjersa të dilje ti vetë, do të ishte më edukative për ta ...} (1-5).

Ai që i lexon dhe thellohet mirë mbi këto pesë ajete, e sheh qartë se sa e lavdëron Allahu Te'ala ta'zimin e treguar ndaj Pejgamberit të Tij të Dashur dhe sa me ngulm e urdhëron Ai ummetin që të jetë respektues e modest ndaj tij. Shkalla e kësaj rëndësie mund të gjykohet nga ajeti se shpërblimi i të gjitha veprave të atyre që do të ngrinin zërin para tij do të shuhej. Këto ajete shprehin dënim ndaj shtatëdhjetë vetave nga fisi i Banu Temimit, të cilët e kishin thirrur Pejgamberin duke bërtitur pahijshëm nga jashta Medines. Sot wehhabitë thonë se ata i përkasin fisit të Banu Temimit. Duhet të jetë kjo arsyeja pse Pejgamberi s.a. ka thënë: "Njerëzit e fesadit janë në Lindje" dhe "Shejtani do të shkaktojë fitne prej s'andejmi", duke bërë me shenjë nga Nexhdi. Një tjetër emër i përdorur për wehhabitë është "nexhdas", sepse ata kanë mbushur Nexhdin. Fitneja e parashikuar në hadithin e mësipërm u shfaq pas 12 shekujsh: "wehhabitë dolën nga Nexhdi nëpër Hixhaz dhe plaçkitën pasuritë e muslimanëve, vranë burrat dhe robëruan gratë e fëmijët. Ata kryen ligësi të mëdha që as paganët nuk i kanë kryer".