Nga këndi i një nëne

[lovely]

Psikologët thonë;

Për të ndihmuar tjetrin, gjëja e parë që duhet të bësh, është të biesh në nivelin e tij.
Duhet t`i shohësh gjërat nga këndi i përsonit në fjalë. Përndryshe, nëse ai është në shkallën e dyte, ti kot së koti i flet gjëra nga shkalla e 20-të.

Nëse ne si të rritur jemi në nivelin e pestë, një fëmijë është në nivelin -5.

Edhe pse jemi në një nivel aq të lartë krahasuar me fëmijët tanë, kjo nuk do të thotë asesi se kemi të gjitha përgjegjjet.
Ne, të gjithë kemi përjetuar të mbesim pa fjalë, pas një komenti apo një pyetje nga fëmijët tanë.

Ajo që dëgjova dje, nga Ylli im, ishte dicka në vete.
Ishim duke shkuar në kino, për të parë filmin; "Djali dhe delfini".

Papritmas, m`u drejtua; Mam, do të doja të mos kisha lindur fare.

Pse? - u habita me t`vërtetë.

Sepse ne do të vdesim ashtu-kështu. Cka është qëllimi të jetosh?

A nuk ka asgjë të mirë në këtë botë a? -e pyeta gati e nevrikosur.

Jo po- u ngut ai- përmendi disa nga shokët e tij, dhe disa lojëra me armë, të cilat ky nuk ka të drejtë t`i luaj pasi që ende nuk ka mbushur moshën.

Mami dhe babi? A nuk është dicka e mirë?

Po po, ju të dy, familjet e juaja- dhe mendohej të gjente dicka që i sjell knaqësi, dhe pas pyetjeve të mia; "tjetër? tjetër?", ai vazhdonte dhe ndër të tjera zbuluam se ishin edhe futbolli, skijimi, bazeni, pushimet në det, pushimet në Kosovë, shkolla, festimet e ditëlindjes, bowling-u, kino, snowboard, playstation, cokollatat, anijet e mëdha, Disneyland, etj.

E sheh- i thashë- se paska shumë gjëra të mira në këtë botë? Dhe kur të rritesh akoma, edhe gjëra tjera do të të duken interesant dhe të mira.

Si cka psh mam?

Ti duhet të zbulosh vet Yll.

Pse më quan Yll gjithë mam?

Një histori thotë, secili njeri që lind në këtë botë, e ka një yll të caktuar lart në qiell, i cili i ndriqon rrugën gjatë gjithë kohës. Kur linde ti Yll, mua m`u ndriqua jeta aq shumë, sa që jam e sigurtë se ai Ylli im lart në qiell, zbriti brenda në ty. Sepse ti vazhdon të më ndricosh secilën ditë. Dhe kjo është arsyeja ndër më të fortat, pse mua më duket kjo jetë shumë e mirë, dhe asnjëherë nuk mendoj se do të ishte më mirë sikur të mos kisha lindur.

Buzëqeshja i ndriti fytyrën.

Mendova; T`i them se kjo është hera e fundit që dëgjoj dicka të tillë, por prapë përmbajta veten, ngase dua që ai të flasë me mua, për mendimet e tij, cofshin ato edhe të errëta...


Aq shumë kohë më ka kërkuar ato lojëra me vrasje, mbytje, armë, gjakderdhje, mosha e të cilave është mbi 18-vjeqare. Përgjegjja ka qenë gjithmonë; JO.

A kanë fëmijët, imagjinatë të mjaftueshme, që të tentojnë të manipulojnë prindërit e tyre, në mënyrë që të marrin atë që duan?
Dhe frika ime ishte; Është vërtetë Ylli im ndriques duke menduar këto gjëra në kokën e tij të vogël? A po rriten ato mendime të tmerrshme s`bashku me të?
Apo ishte vetëm tentim për blerjen e lojërave të ndaluara? Shpresova shumë, të ishte kjo e fundit.
Ndoshta ishte vetëm mendim momenti? Me të cilin më duhet të punoj kujdesshëm, që të mos kthehet asnjëherë, as si mendim!

[Murgesha]

Mami si je?

Shumë mir jam, mamit.

Krejt mirë je?

O mirë jam moj, çka ke që po më pyet qe dy herë?

O mam ishte e tmerrshme jam zgju natën, krejt qull e kisha bërë jastëkun nga lotët, se të pash ëndërr që vdiqe, je e sigurtë që je shumë mirë?

Ha,hahahaahah u qesha, vetëm një ëndërr paska qenë mamit, se unë me sa po e shof veten gjallë qenkam e po flas me ty në telefon.

Qeshu ti qeshu, unë kesh ka kupi tuj qa e kesh ka tranohna deri sa e pash që ishte vetëm një ëndërr.

Të lutem i thash mbaj mend, edhe kur të më vijë ajo ditë e ti të jesh zgjuar e të më shofësh të vdekur duhesh të mos qajsh, dije që vdes e lumtur që ju lë juve mbrapa.

Mam mjaft se nuk po kam kohë me fol më tepër, e kur të takohemi po gabon po e nxen goje këtë muhabet më.

[lovely]

"Nuk është kurrë vonë të jesh ai/ajo që do të mund të ishe"


Familja, rrumbullaku dhe dasmat.


Në një dasmë, sheh lumturinë e këtyre krijesave, të lindura moti kohë, nga dy prindër, tashmë të mundur nga mplakja.

Një nënë ulur në një qoshe të lokalit, dy sytë mbushur lot krenaire, hidhërimi e gëzimi, mburrje e keqardhje, lumturie e dhimbjeje, mungese e pranie, dhe lista vazhdon.

Në mesin e lokalit të gjithë vallëzojnë me një buzëqeshje të madhe në fytyrë, dhe per disa orë, kan harruar të gjitha obligimet, detyrat, përgjegjësitë, brengosjet, shqetësimet, vuajtjet, mjerimet, të cilat jeta na i fali shumicës nga ne.
Të këqijat munden nga të mirat, dhe mirësinë sheh në secilën fytyrë.
Heton edhe shiqime të vjedhura të të rinjëve, të miturit duke vallëzuar shkujdesshëm, të moshuarit duke biseduar e qeshur me zë të lartë, dhe të martuarit të dashuruar.

Të gjithë së bashku më ngjajnë me molekula, të lidhura fort ndërmjet vete, të cilat formojnë një top të rrumbullakët, që fluturon lirshëm në hapsirë, dhe herë luftojnë, herë përqafohen, por në atë rrumbullak mbesin.

Kur nata lëshohet në tokë me qetsinë e saj, nëna bie në shtrat, pas 1001 punëve të lodhshme e të gëzueshme, një lot ia ngroh syrin.
Një lot sakrifice.
Një lot për një molekulë të tharë, zhdukur tashmë...

Një lot nëne, peshon sa?