Nga libri i POKERIT-PELGRIN I DASHURISË

[pokeri]

SYTË E TU

Qëndroj para syve tu me muzg e me dritë
Sikur para sfinksit kurreshtja më mbanë
E zhytem në ta gjith ndrojtje e frikë
Sikur një det pa fund e pa anë.

Ndonjëherë shiqohem sikur në pasqyrë
Në syt e tu të kaltër, mister përplot
Dhe e lexoj heshtjen përbrenda të ndryrë
Përpara fshehtësisë rri e sogjoj kot.

Vallë cila enigmë në bebëza të fle
Në sytë e tu të thellë sikur deti Mike
Më plandos në tokë, herë në qiell më ngre
Brenda më tërheq si vrimë e zezë kosmike.

Unë vështroj thellësinë e syve tu
E hyj në ta, sikur në ujë zhytem
Pastaj trembshëm dal nga ai det blu
Kam frikë se mbetem, kam frikë se mbytem.

[pokeri]

URA

E rrjedhte lumi me tinguj të qetë
Mbi shushurimë ca parmak prej druri
Mbështetur në ta një vajzë me gërshetë
Shtërngim gjoksi ndjeva, një dhimbje më zuri.

Sikur një peshk i kapur në gjum
Pa frymë i mbetur që përpëlitet në rrjetë
Ashtu papritmas u zura dhe unë
Në vezullima sysh të vajzës me gërshetë.

Ai çast mrekullie që njerinë pushton
Dhe e bën të ndjehet si një çilimi
Nga gjumi i thellë ëndrrat prore zgjon
Më gjeti dhe mua buzë Drinit të Zi.

Veçse rrodhi lumi e iku në det
Pranvera u vyshk u tha e ra në gjum
Nga ajo dashuri veç kujtimi mbet
Se edhe koha rrodhi sikur ai lum.

[pokeri]

PLEPI

Tani më s’të shoh e dashura Mike
Veç fytyrën tënde ruaj në kujtesë
Sikur një yll nate shdërite e ike
U harrua fjala u zhbë ajo besë.

Shpesh më bie rruga kaloj pranë atij plepi
Që këngës ia merr ndër gjethe fëshfërinë
Dy emra të gdhendur dhe një zemër mbeti
Një zemër e vrarë, pa shpirt e pa frymë.

Më bien ndërmend ato netë me hënë
Buzët e mia prush faqet tua flakë
Ti soditje gjethet në tokë duke rënë
Unë një yll qielli mbaja në shuplakë.

Fat i dashurisë sonë dhe plepin e gjeti
Është lodhur e mekur me plagë në lëvozhgë
Emrat tanë të gdhendur koha nuk i treti
Veç mes zemrës kishin shpuar një gozhdë.

[pokeri]

DIKUR

Ti mbështetje kokën në gjoksin tim
E kaplonte heshtja mbaronim me fjalë
Po zemra rrahte brenda me shqetësim
Era fishkëllonte ca rima plot mall.

Ti mbështetje kokën e i mbyllje sytë
Flokët e verdhë të valviteshin në erë
Mandej më thoshje duke përshpëritë
Dashuria dhe dimrin bën pranverë.

Ku vajti pranverë e Jetës sime
Ku iku blerimi në sytë e tu
Ku treti endrra e asaj stine
Dhe fjongo e zezë në gërshetën blu.

Gjithçka u rrënua sikur një kullë zalli
Unë i vetëm mbeta në breg të pikëllimit
Veç brenda zemrës peng më mbeti malli
Petalet u këputën në lulen e kujtimit.

[pokeri]

PRAP DASHURIA

Sërish do të takohemi sikur dikur moti
Përballë njëri tjetrit edhe një herë
Prap do të takohemi nëse e do Zoti
O, vetëm le të jetë pranverë.

Unë me flokët thinja ti me grim mbi sy
Sa vite që ikën s’u kthyen asnjëherë
Unë e kam një djalë, Ti ndoshta i ke dy
O, vetëm le të jetë pranverë.

E mban mend atëherë kur mbështetje kokën
Të strukur pranë blirit, të fshehur në terr
Më thoshe për Ty, do ta braktisi botën
Pas do të të vij, deri në Jupiter.

Po gjithçka rrodhi ndryshe u përmbyt vapori,
Se fati i njeriut shpesh qenkësh i prerë
Mes kateve të jetës u prish ashensori
Dhe mbetëm në tokë, s’arrimë në Jupiter.

Mund të jetë e hëne, e marte apo e mërkurë
Do të qëndrojmë përballë edhe një herë
Ti tani je grua, dhe unë jam bërë burrë
O, vetëm le të jetë pranverë.

[pokeri]

GJEMB NË TRËNDAFIL

Të afrohesha praën
E dashura Mike
E ndjeja aromën e lëkurës sate
Sikur një trëndafil kur hapet
E derdhet gjithë erë
Dhe i hutuar prore
Lumturisht i dehur
Harronja për një çast
Se pranë aromës
Është gjembi që therr.
Dhe Ti më rrinje pranë
E dashura Mike
Pranvera ndjehej kudo
Kur më ledhatonje flokët
Unë këputja petale
Për ta zgjidhur enigmën
“Më do, s’më do,
S’më do, më do…’

Mandej duke u qeshur
Më quanje çilimi
E thoshe
Ku e dinë lulet të dua o s’të dua
E më hedhje kokës
Një grusht më trifil
Unë këputja petale
Ti më këputje mua
Të pandehja Mike
Ti gjemb në trëndafil…

[pokeri]

SHI E LOTË

Asgjë nuk bëzënte
Në atë buzëmbrëmje të ftohtë
Vetëm vjeshta
Sikur një vozgë e vrimosur
Po derdhej me shi
Qielli i zymtë
Natë e vdekur
Vallë, ishim të gjallë
Ne të dy?

Përtokë binin gjethet
Stolisur me verdhësi
Dhe shelgjet zhvisheshin
Ngadalë e mirë
Sikur një femër e turpëruar
Kur zhvishet
Në gjysëmerrësirë.

Jo asgjë nuk pipëtinte
Nën qiellin e molepsur
Veç heshtje e boshësi
Dhe pika
Pika të vakta lotësh
Përzier me shi.