Berisha në Kosovë, më 15 qershor

[prishtinasi]

Postimi origjinal është bërë nga Dilaver

Berisha u takua me të gjitha formacionet politike, me të gjitha besimet fetare, me të gjitha pakicat kombëtare.



(Më poshtë shkëputa aty këtu disa pjesë nga shkrimi i Blendi Fevziut)




Blendi Fevziu, unë kam udhëtuar gjithë jetën time për në Prishtinë; se e kam njohur Baton Haxhiun, Veton Surroin apo Hashim Thaçin që në fëmijëri.

Të shoqërosh një Kryeministër në një vizitë zyrtare jashtë, nuk është asnjëherë kënaqësi.

Mëngjesi në Prishtinë qe i nxehtë, ndryshe nga zakonisht. Makinat e ceremonialit, bashkë me 8 motora shoqërimi, që prinin e mbyllnin karvanin, qenë rreshtuar në pistë, ndërsa makina policie kishin bllokuar që herët rrugën nga Sllatina për në kryeqytet. Në dy anët e rrugës, postera gjigantë uronin mirëseardhjen. Berisha buzëqeshte në një pozë të njohur të fotografit Fadil Berisha, nën përshëndetjen: “Mirë se erdhe Prof. Dr. Sali Berisha, Qytetar Nderi i Prishtinës!”. Ishte po ajo foto e posterave të 3 korikut dhe po ai qiell i kaltër nga pas që qe transferuar tashmë në Kosovë. Hyrja në Prishtinë qe e qetë, por mosndjekja në kohë e karvanit më kishte penguar të shihja një pamje që më erdhi pasdite përmes RTK-së e që dy ditët e tjera ishte e zakonshme në Kosovë. Me mijëra vetë kishin dalë t’i uronin mirëseardhjen makinës së Kryeministrit shqiptar, duke valëvitur flamuj kombëtarë dhe duke u ekzaltuar nga simboli që valëvitej në krah të makinës së Kryeministrit. Në hotel “Grand” situata ishte po aq ekzaltuese, për të mos thënë gjysmë komike. Posterat e Berishës qenë stolisur me trëndafilë, ndërsa qilimi i kuq, i shtruar nga dera hyrëse deri tek ashensorët, qe mbushur me petale trëndafili. Të dukej vetja më shumë në një vizitë të një star-i kinemaje, se sa në një vizitë politike. Dhe e gjitha kjo në një hotel krejt të rrënuar, që jeton më shumë me lavdinë e shkuar se sa me realitetin.

Një orë në vonë, në qytet flitej më shumë për pritjen e Berishës se për gjithçka tjetër. Disi më e ftohtë, Prishtina lëkundej mes debatit nëse pritja më madhështore i ishte rezervuar atij apo Titos gjatë vizitës së vitit 1978.

Berisha vetë ishte i emocionuar, por i kontrolluar deri në detaje.


Pak minuta në vonë, ndërsa ecte 200-300 metra së bashku me Thaçin nga selia e Parlamentit për në Selinë e PDK- së, Berisha e shndërroi gjithçka në një show. Hidhej nga njëra anë e rrugës në tjetrën, tundte dorën në përshëndetje të qytetarëve që qenë mbledhur për ta përshëndetur, përqafonte fëmijët dhe fotografohej me ta. Në një vend ku modeli i liderit kishte qenë vetëm ai i Rugovës, me një kult të ngritur mbi mospraninë, stili i Berishës ishte një risi. Një moment m’u duk se do të tërhiqte me vete në selinë e Thaçit gjithë atë turmë dhe në fund, kur doli, se do ta kishte të vështirë të shkëputej prej saj.

Mëngjesin e datës 16, kolona e stolisur me flamuj dhe nën mbrojtjen e rreptë të UNMIK-ut lëviz drejt qendrës së KFOR-it. Një vizitë e mërzitshme për ne.

Më 17 qershor, jemi ngritur po ashtu herët

Nga Prishtina për në Pejë pritja ishte po ajo, por shumë herë më entuziaste. Në të gjitha qendrat e banuara, pikat e tregtisë dhe fabrikat, njerëzit kishin dalë anës rrugës. Kishte nga ata që prisnin me orë kalimin e autokolonës dhe ndalimet e saj filluan të shpeshtohen befas. Berisha ndalonte për të kënaqur çdo grupim, që nga ato të punëtorëve dhe deri tek shkollat që kishin ndërprerë mësimin për ta takuar. Dukej tejet euforik dhe besoj se për herë të parë, që nga rrëzimi i komunizmit në Shqipëri, kishte të drejtë.

Në Pejë u gjenda befas në mes një turme që tentonte të prekte Berishën. U vërtita si një centrifugë për të dalë pak sekonda më pas në trotuar. Kamerat vërtiteshin mes njerëzve pa arritur të filmonin gjë; kryetarët e bashkive mbanin disa fjalime plot retorikë nacionaliste dhe me fraza demode, por tejet të sinqerta; njerëzit flisnin pikërisht për atë që Berisha nuk donte të fliste, për bashkimin. Në Gjakovë, në sallën “Asim Vokshi”, dukej se nuk kishte asnjë cm katror të lirë. Askush nuk dëgjonte se çfarë po thoshte njeriu që qenë mbledhur të prisnin. Shumë veta qanin.

Në Prizren, padyshim i gjithë qyteti ishte në shesh. Ashtu si në Deçan. Në Shtëpinë e Lidhjes Shqiptare, që ka qenë padyshim qeveria e parë serioze e shqiptarëve, edhe pse e panjohur ndërkombëtarisht, ishte e pamundur të kaloje mes turmës. Thirrjet: “Berisha! Berisha!”, me theks tek a-ja fundore, mbysnin muzikën popullore të mirëseardhjes. Në vizitën, në një kafe të qytetit, ishe e pamundur të afroheshe.

I vija re te njerëzit që përkuleshin përpara makinës me targat TR 011 Z të Kryeministrit shqiptar, të bindur se nuk përkuleshin përpara një njeriu, por përpara një ideje. Fati e kish sjellë që Berisha të gjendej aty për të mishëruar atë ide, pavarësisht deklaratave të tij. Ose, se kosovarët kishin zgjedhur atë për ta kthyer në një simbol.

Ndërsa hynim për Morinë, ndërsa policët e mrekullueshëm kosovarë përshëndesnin ushtarakisht të rreshtuar dhe seriozë, ndërsa policët shqiptarë, gjysma të paqethur dhe sehirxhi, rrinin anës rrugës në hije, kisha bindjen se Berisha kishte lënë pas në Kosovë një borxh të madh. Pata bindjen se pas kësaj, siç thotë Baton Haxhiu, Kosova nuk mund të jetë më për të thjesht një obligim politik, si për çdo Kryeministër shqiptar, por mbi të gjitha një obligim moral. Kosova zgjodhi ta kthente në simbol, por ai nuk mund të mbetet thjesht në simbolikë.

Mire de Dilaver, prej Kuvendit te Kosoves deri te selia e PDK-se, jane 300 m s'besoj qe ka me shume...ne oren 12-14, zakonisht rruga Nena Terez eshte e perplote me njerze, puna, biznesi, kafja etj...keshtuqe eshte normal qe njerzit kur e shohin ne rruge kryministrin e Shqiperise, ta pershendesin...eshte normal reaksioni i njerzve! Por, te thuhet qe ne Prishtine ate dite rrugve ka pase feste....eshte genjeshter...ka qene dite normale...Nuk kishte festa neper shtepija...se ai forumist me heret fliste me emocione, gjithmone ja fut kot! Flas per Prishtinen, e per qytete e tjera nuk e di! S'ki nevoje te me tregosh shkrime te Expressit se i kam lexuar! Shprehu vete, free country!