Urdhërimi për të mirën dhe ndalimi prej të keqes

[Pause_Print_Scroll]

ENTUZIAZMI DHE GUXIMI QË ËSHTË I LAVDËRUESHËM


Kriteri këtu është se entuziazmi dhe guximi i vetëm i cili është i lavdërueshëm, është ai i cili është lavdëruar nga Allahu dhe Pejgamberi i Tij (salallahu alejhi ue selam). Allahu është Ai, lavdërimi i të Cilit është bukuri dhe kritika e të Cilit është çnderim, dhe kjo s’është për asnjë tjetër pos për Allahun, as për poet, as për orator, apo ndonjë tjetër. Kështu, kur një Arab nga fisi i Beni Temimit i tha Pejgamberit (salallahu alejhi ue selam) “Lavdërimi im është zbukurim, ndërsa kritika ime është poshtërim”, Pejgamberi i tha atij: “Kjo është për Allahun!”.

Allahu e ka lavdëruar guximin dhe vetëpërmbajtjen në rrugën e Tij, s’i në sahinë të transmetuar nga Ebu Musa el-Esh’ari (Allahu qoftë i kënaqur me të):

I është thënë Pejgamberit: Njeriu mund të luftojë prej trimërisë, dhe ai mund ta luftojë prej entuziazmit dhe eksitimit, dhe ai mund të luftojë që të shihet nga të tjerët, pra, cili nga këta është (vërtet) në rrugë të Allahut? Pejgamberi tha: Kushdo që Lufton që fjala e Allahut të jetë më e larta është në rrugë të Allahut.”

Mu ashtu siç ka thënë Allahu:

Dhe luftoni ata derisa të mos ketë më kaos dhe mosmarrëveshje, dhe i tërë adhurimi të jetë vetëm për Allahun. (Kur’an 8:39)

Kjo, në fakt, është qëllimi për të cilin Allahu e ka krijuar njerëzimin, ashtu siç Ai ka thënë:

Dhe Unë nuk i kam krijuar xhinët dhe njerëzimin për tjetër, përveç që ata të më adhurojnë. (Kur’an 51:56)

Çfarëdo akti i cili është në kërkim të qëllimit të përgjithshëm për të cilin është krijuar i tërë krijimi, është i lavdërueshëm në shikimin e Allahut; dhe është ajo e cila ka ca dobi të mbetur për vepruesin e këtij akti, dhe Allahu do t’i bëjë dobi atij për shkak të kësaj. Këto pra janë veprat e mira (el-a’mel es-Salihat) të cilave u referohet në Kur’an. Në lidhje me këtë, njerëzit mund të ndahen në katër kategori:

1) Ata të cilët përpiqen dhe punojnë për hir të Allahut me guxim dhe vetëpërmbajtje. Këta janë besimtarët të cilët e meritojnë shpërblimin e Parajsës.

2) Ata të cilët përpiqen dhe punojnë për tjetër pos Allahut me guxim dhe vetëpërmbajtje. Këta përfitojnë nga veprat e tyre në këtë jetë, dhe s’ka gjë nga ajo për ta në Jetën e Përtejme.

3) Ata të cilët punojnë për Allahun, por pa guxim dhe pa vetëpërmbajtje. Këta kanë një element të hipokrizisë (nifakut) dhe mangësi në besim (iman) deri në shkallën e frikës dhe pakënaqësisë së tyre.

4) Ata të cilët s’punojnë për Allahun, dhe s’kanë guxim dhe vetëpërmbajtje. Këta nuk kanë pjesë as në këtë botë as në Jetën e Përtejme.