Lulja E Shpëtimit [p O E Z I]

[Pause_Print_Scroll]

IKJE NGA VETJA
Në peizazhin e mëngjesit pranveror
buzëgazi i diellit tjerr ëndrra të arta

Nëpër degët e drunjve cicërojnë zogjtë
e gjethet ua mbajnë ison me pipëtimë

Këtu gjithçka i ngjan përrallës sonë
që e shpikim në një gotë me zhgënjimin
e pluhurosur

Por ç’m’u desh ky uikend
edhe jashtë vetes ta njollos simetrinë

Se tymtarët automjetet bërllogu
gojëhapur më presin t’u kthehem në mbrëmje
sërish

Duke shtrydhur nostalgjinë në këtë oazë
ndiej turpin e ikjes nga vetja