A eshte terrorizmi i dukshem?

[budo785]

Shume rrefim interesant per ta shqyrtuar realitetin.......


Vërtetë unë jam terrorist..?

Pjesa e parë

Ne librin “Vërtetë una jam terrorist ? përshkruhen kujtimet e një qytetari irakian, i cili arrestohet nga ushtarët amerikan me pretekstin e armëmbajtjes paleje dhe bashkupunim me terroristët. Pastaj në burg i nënshtrohet maltretimeve dhe dhunës së ushtarëve amerikan dhe nën kërcnimet e tyre se më nuk do ta shoh asnjehrë familjen dërgohet në disa misione të dirigjuara nga ushtria amerikane, vetëm që edhe njëherë të ket mundësi ta shoh familjen e tij. Këtë libër të autorit Mehdi Latif, ku përshkruan kujtimet e tij do ta transmetojmë në disa pjesë.
Arrestimi

E dija se afër shtëpisë sime, e cila ndodhej në mes të një rrugice të ngusht, janë të zënë me vrasje, arrestime dhe me bastisje të shtëpive. Po ashtu e dija që shumica e banorëve të lagjes sime posedojnë armë dhe nganjëherë rradhiten në mesin e atyre që përdorin dhunën. Madje e njohë një fqiun tim, i cili më thoshte se me një gjuajtje që kishte bërë kishte vrarë dy ushtarë amerikane. Unë isha i vetmi banor i lagjes që nuk iu kisha bashkangjitur luftëtarëve çlirimtar, dhe në këtë moment derisa ata po bastisnin lagjen time unë isha i sigurt se nuk do të kenë punë me mua. Edhe fëmijët i kisha të vegjël, dhe nuk mund të bënte gjë as vajza ime dymbdhjetë vjeçare, as vajza tjetër, e cila sapo kishte mbaruar klasën e parë fillore, po ashtu as djalim im katër vjeçar nuk kishte ndonjë rrezik për shtypësit. Gruaja ime e re aq shumë e kishte zemrën e dobët sa që derisa vija nështëpi me vete mendoja se tani atë, nga dëgjimi i këtyre vrasjeve, plagosjeve dhe arrestimeve, do ta lëshoj fare zemra. Zërat e armëve e frikësonin shumë ate, madje nuk kishte fuqi as ta shikoj ndonjë armë. Një ditë prej ditëve, një i ri nga të afërmit tanë erdhi në shtëpinë tonë që t’i fshehte armët që i kishte të tepër për momentin, ajo as që pati guximin t’i shikonte ato dhe një herë kur i shikoi padashje filloi të dridhej tmerrësisht, kështu që, pasi edhe unë nuk desha që të ngatërrohem në gjëra të këtilla nuk pranova që ai t’i fshihte armët në shtëpinë tonë. Duhet të them se kur djaloshi i solli armët për t’i fshehur në shtëpinë tonë, deri atëherë sytë tonë asnjëherë nuk kishin parë dhe nuk besonim dotë që sulmi shtazarak i tyre mbi lagjen tonë të jetë i llojit të këtillë. Atë natë e shqelmuan dhe e thyenë derën e shtëpisë sonë dhe hynën brenda në mënyrën e tyre luftarake. Në fillim disa prej tyre uleshin dhe me armët e tyre ruheshin nga ata që sulmonin, në këtë mënyrë, duke ecur barkazi përgatisnin gjendjen për sulmin e parë dhe krijonin rrugë të sigurta për të sulmuar. Oborri ynë u mbush plotë ushtarë dhe filluan t’i afroheshin ballkinit, i cili gjendej i kthyer kah oborri. Unë dhe gruaja i kishim përqafuar fëmijët dhe të gjithë së bashku ishim bërë tubë në fund të dhomës, me qëllim që xhamat e dritareve që thyheshin nga plumbat e ushtarëve mos të na dëmtonin. Edhe dërën e ballkonit e cila hyrjen e kishte në dhomën ku ishim tubuar e thyen me shqelma, në mënyrën e tyre shtazarake. Dhe përnjehrë në dhomë u futën dy persona të armatosur, armët e të cilëve ishin gati për të gjuajtur. Pastaj edhe tre persona tjerë iu bashkuan këtyre. Kur njëri nga ushtarët na pa neve të tubuar në këndin e fundit të dhomës bërtiti me zë të lartë dhe filloi të gjuaj, kështu që e shkatërroi, murin, derën dhe çdo gjë që pat në kuzhinë. Lusteri, frigoriferi, karrigat dhe tavolinat u shkatërruan plotësishtë dhe asnjëra nga to nuk ishin në gjëndje që t’i njihnim si më parë. Nuk e dij se nga çdo automatikë i tyre sa qindra plumba u zbrazën në shtëpinë tonë. Nga plumbat e shumtë kishte rënë i gjithë qyreçi nga muret. Për një moment njëri nga ta dha urdhër që të ndërpritej e shtëna. Çdo vend e kaploi një qetësi mortore. Madje unë dhe familja ime nuk merrnim as frymë. Amerikani i cili kishte dhënë urdhër që të ndaleshin të shtënat, dhebëri me shenjë që tregonte që akoma tani na kishte parë. Në fillim na u sul me tyten e automatikut dhe pastaj me qytën e tij dhe fliste diçka që ne nuk kuptonim asgjë nga fjalët e tij. Pas goditjeve të ashpra që morëm, kuptuam që duhej që t’i ngrisnim duart mbi kokë dhe të dalim jashtë në oborr. Nuk e dij se çfarë force i erdhi gruasë sime që nuk u humbi vetëdijen në atë moment. I mori fëmijët para vetes dhe pas meje doli jasht. Posa dolëm jasht pash një ushtarë që qëndronte pas derës, dy të tjerë në të dy anët e ballkonit, dy të tjerë në mes të oborrit dhe katër ushtarë të armatosur gjer në dhëmbë qëndronin prapa dërs së hymjes. Përnjeherë na mbyllën sytë me disa qese të najllonit, me qëllim që mos t’i shihnim ushtarët të cilët gjendeshin në oborrin tonë. Në realitet, ushtarët me helmeta dhe me syza që ia mbulonin sytë, me rroba të trasha, dhe padyshim që nënë rroba kishin edhe jelekët anti-plumb, po t’i kishim shikuar ata me orë të tëra nuk do të mund që t’i dallonim njërin prej tjetrit. Kur na shtynë nga prapa atëherë e kuptova se çka dëshirojnë nga ne. Dëshironin që të na merrnin me vete për të na burgosur. Kur shkelëm tokën e oborrit na u përkeqësua gjendja. Me goditje të rënda nga prapa na shtynin që të ecnim para dhe në drejtim që nuk e dinim, dhe këto çaste tragjike i shoqëronte britma e mëdha dhe të egra të ushtarëve amerikane. Gruaja ime gjëmonet shumë lehtë, kurse vajza ime e madhe qante ngadale nga frika e madhe që kishte. I dëgjoja shumë mirë të qarat e vajzave të mija dhe e kuptoja se janë duke më shoqëruar mua. Por zëri i djalit tim katër vjeçar vetëm sa shkonte e largohej nga unë, dhe posa doja që të ndaloja dhe të përqëndrohem te zërat e fëmijve, menjëherë pasonte shtyrja nga mbrapa e ushtarëve amerikan, dhe me qëllim që të mos dëgjohej zëri i tyre flisnin qetë dhe jepnin urdhëra ngdalë. Nga zërat e tyre dhe qindra zëra tjerë, toni i të cilëve biente në muret dhe ktheheshin prap te ne, e kuptova se jemi në fund të rrugicës. Në atë moment mua më mbështetën për një murë të hekurt. E preka me dorë murin e hekurt dhe kuptova se isha mbështetur në një kamion ushtarak. Më detyruan të ngjitem lartë dhe të futem brenda në te. Pasi hypa lartë më shtypën supet. Kur e bënë këtë gjë mendova se mbi kokën time është ndonjë tavan dhe më ndihmojnë që koka ime mos t’i biej tavanit, por kur vërejta se më shtypin katër duar atëherë e kuptova se duhej që të ulesha në gjunj. Ato katër duar mi rrotulluan gjunjët dhe duart mi lidhën nga prapa me një litar apo fije peni të hollë. Nga prapa më ranë në kokë më dhe para se të alivanoseja dëgjova klithjet e gruas sime.

[budo785]

Burgu
Nuk e kuptova se sa rrugë kaluam me kamionin që ndodhesha në te. Athua akoma jemi në Bagdad apo kemi udhëtuar shumë sa që edhe kemi dalur jashtë qytetit. Ngase ma kishin lidhur kokën me qese të najllonit ishte plotësishtë terrë dhe atë e kishin lidhur aq fortë që mos të depërtoj aspak dritë në brendësi të saj. Duartë që mi kishin lidhur nga prapa nuk ndienin asgjë, madje nuk e ndienin as ftohtin e as nxehtin. Ndihesha sikur duart mu kishin këputur fare dhe nuk kishte mbetur asnjë pikë gjaku në to, por shpatullat e ndienin nxehtësinë që vinte nga jashtë, kështu që e kuptova se ishte bërë ditë. Kur më zbritën nga kamioni, apo më mirë të themë kur më gjuajtën nga kamioni, atëherë fillova ta ndieja rrezet e forta të diellit. U ngrita në këmbë, eca pak para – prapa dhe sipas pozitës së diellit nga i cili vinin rrezet e forta vërejta se ishte mesditë. Andaj e kuptova se rrëthë dymbdhjetë orë isha pavetëdije. Isha I tronditur aq shumë sikur ndieja një dhimbje gjilpëre në kofshat e këmbëve dhe kjo më mbajti një kohë të gjatë. Pas qëndrimit rrethë gjysmë ore në diellë u nisëm për rrugë dhe më dërguan në qeli po ashtu sy mbyllur u mbështeta për muri, dhe pastaj u ula në tokë. Etja dhe nevoja për toalet më mundonin shumë, edhe pse bërtimat dhe lutjet e mia që t’i kryeja këto nevoja ose askush nuk i dëgjonte ose nuk i jepnin rëndësi fare. Pas dy orëve dëgjova një zë burri, i cili me një arabishte të pastër më pyeti për gjendjen time apo a kisha ndonjë gjë që dëshiroja. Atij ia thashë gjërat që i dëshiroja. Ai prap më pyeti: “Nuk të kanë marrë në pyetje? A të kanë rrahur?”…

Ia ktheva: “Kam dymbdhjetë orë që jam i etur dhe kam nevoje shumë që të shkoj në toalet, dhe derisa nuk shkoj atje nuk mund të them asgjë.” Me gjuhën e nënës, në anglishte e urdhëroi rojën dhe doli duke qeshur. Mua më çuan në toalet me duart e lidhura, para se të hyja brenda në toalet mi zgjidhen duart, pastaj e mbyllën derën dhe dolën jashtë. Me gjithë atë tragjedi pasi mi zgjidhën duart arrita që t’i lëvizja ato në mënyrë normale. Kështu që hoqa qesen nga koka dhe arrita që të merrja frymë. Ma tërhoqi vëmendjen një lavaman dhe dy toalete të papastërta, të errëta me një dritë në tavan e cila ndriçonte shumë pak vendin aty. Isha në dy mendëshe më parë të pij ujë apo të shkoj në toalet. Më në fund vendosa që një herë të pijë ujë dhe pastaj të shkoj në tolaet, dhe veprova në të njëjtën mënyrë. Lava duart dhe fytyrën dhe s’di se sa litra ujë piva në atë moment, derisa aty hyri gardiani i burgut i cili më foli diç por nuk e kuptova asnjë fjalë nga ai. Por sipa lëvizjeve të duarve të tij e kuptova se duhet përsëri ta lidhja kokën me esen e najllonit. E vura qesen në kokë dhe derisa ktheheshim dëgjoja zëra të të burgosurve dhe e vërejta se këtu ekzistojnë disa qeli të mbushura me njerëz. Të burgosurit ose më shihnin ose dëgjonin zërin e hapave të mi kur isha duke kaluar praën tyre. Më në fund gardiani më shtyri fortë në qeli dhe ma mbylli dërn me dry. Tani duart i kisha të zgjidhura. Me ndihmën e gishtave dhe të dhëmbëve arrita që ta shqyeja pak kesen prej najllonit, e cila ma zinte frymën, dhe kështu fillova të mirrja frymë në mënyrë normale. Posa dëgjova zërat e hapave të gardianit, menjëherë qesen e ktheva në anën e prapme, me qëllim që vendi që e kisha shyqr me dhëmbë të dilte prapa kokës, kështu që gardiani mos të kuptoj një gjë të tillë. Dëgjova se para meje e la një enë dhe iku. Edhe pse nga aroma e mora vesh që ishte ushqimi, por derisa u sigurova se gardiani kishte ikur, përsëri e ktheva qesen dhe kur e pash ushqimin uria më shtua edhe më tepër. Por nuk kisha guxim që ta heqja qesen dhe ta ha ushqimin, ngase më kishin thënë se nuk guxoja ta hiqja nga koka. Pas disa minutave erdhi gardiani dhe cau një pjesë shumë të vogël të qeses mu në gojën time, kurse ushqimin ma dha në dorë, dhe duke pëshpëritur disa fjalë doli nga qelia. Edhe pse nga fjalët e tij nuk kutpva asgjë, por e perceptova se nuk duhet ta

hiqja qesen nga koka dhe patjetër e kisha të haja nga ajo vrime që ma kishte bërë gardiani i burgut. Prandaj që nga ajo ditë më nuk kam parë ushqim. Më erdhi shumë i lezetshëm ushqimi, megjithëse ishte pak si tepër i kriposur. Kur nga gardiani këkrova ujë me gjeste dhe lëvizje të duarëve, gardiani në anglishte që se kuptoja fare me një qeshje cinike refuzoi kërkesën time. Disa orë më kapluan ndjenja shumë të këqia dhe merakosesha shumë për gruane dhe fëmijët e mij. Prap kërkova ujë dhe që të shkoja në toalet. Po ata mua ma dhanë një enë të mbushur me ujë të pistë, me qëllim që ta përdorja për toaletin tim dhe më bënë më shenjë se nuk ka asnjë lajmë për ujë të pijshëm. Në qetësi të mesnatës e hoqa qesën nga koka.

[budo785]

Pjesa e dytë
Vazhdojmë me pjesën e dytë të librit i cili përshkruan kujtimet e një të burgosurit irakian nga ushtarët amerikan. Personi në fjalë nuk ishte aspak i rrezikshëm dhe ishte një person i zakonshëm. Por ushtarët amerikan duke ia përkatitur një komplot arrestojnë atë dhe familjen e tij pastaj I burgososin në burg. Ndërsa ata në burg bëhen object I maltretimeve dhe sjelljeve brutale të ushtarëve amerikan. Në këtë pjesë do te pershkruajm marrjen në pyetje nga ushtarët dhe për personat e tjerë të burgosur në këtë qeli të burgut.

Marrja në pyetje
Të nesërmen e asaj dite, në nëntokën e trishtueshme të këtij burgu u mora në pyetje nga tre persona, dy nga të cilët flisnin shumë bukur arabishtën dhe kishin dialekt të sionistëve izraelit. Personi i tretë nuk fliste fare, por urdhërat dhe fjalët e dy personave tjerë të cilët flisnin në gjuhën arabe i kuptonte shumë mirë. Ishte trupmadh, kishte fytyr të shumtuar dhe të urrejtur. Më dukej sikur ishte profesionist i torturave dhe ishte urdhërues i atyre dy personave tjerë. Aq leht dhe qetë maltretonte sa që dukej se thyente shkopinj apo sikur ishte duke pastruar me fshese. Në mënyrë profesinale mi kapte këmbët dhe më lente me kokë te poshte dhe këmëbet mi lidhte në një hekur që ishte na tavan, në këtë mënyrë unë qëndroja me kokë te poshtë dhe në të njëjtën kohë më biente me kamxhik. Me të vërtetë në atë moment çka do që të më kishin pyetur do t’i thoja, por marrësit në pyetje, apo më mirë të them maltretuesit më pyetnin për disa gjëra që shpirti dhe veshi im asnjëherë nuk kishte dëgjuar për gjëra të këtilla. Më pyetnin: “vendi ku janë fshehur lëndët shpërthyese?”, “armët?”, “lloji i tyre?”, “numri i armëve?”, “ku e keni fshehur barutin?”, dhe në këtë mënyrë vazhdonin të goditurat, në këmbë dhe në kokë më kishte rënë gjaku nga këmbët, i cili më jipte mund e siklet aq shumë. Nuk e dij se sa zgjati kjo gjendje. Aq shumë kisha bërtitur nga dhimbjet sa që mu kishte shterrë zëri plotësishtë. Dëshiroja që njëri nga këta shqelma të më kishte ra në tru dhe t’kisha shpëtuar nga këto dhimbje. Nuk e dija se a më kishte mbetur diçka nga këmbët apo jo. Sikur ma lexuan këtë mendim dhe menjëherë filluan të më goditnin në gjunjë dhe në këmbët mbi nën gjunjë, madje më goditnin aq frot sa që fillova ta humb edhe vetëdijen. Nga shqelmat që më goditnin kokën dhe gjoksin, u përpoqa të shfrytëzij vendin e atyre dhe të kapem për këmbët e tyre, por këtë e kuptuan shuëm shpejt. Ishin shumë prefesionalistë dhe me eksperiencë. Në atë moment ndaluan torturimin dhe më detyruan të vrapoja, këmbët mu kishin bërë aq shumë të pandjeshme sa që nuk kuptoja se isha duke vrapuar me këpucë të zbathura apo mbi pambukë. Pastaj pa më pyetur asgjë ma vunë qesen në kokë dhe duart mi lidhën prapa, në këtë gjendje më çuan në qeli. Këtë herë ma hoqën ata vet qesen nga koka dhe e morën me vete. Më sillej koka dhe fillova të mos shoh asgjë. I mbylla sytë dhefilloja të gjëmoja me ze të lartë, por gjëmimet u detyrova t’i ndalja me bërtimën e gardianit. Më von kur mu ndal frymëmarrja u duk nje amerikan trupshkurtër, i cili fliste me një zë të butë dhe donte të trëgonte se ishte bujarë, me gërshër apo me diçka tjetër ma preu litarin e duarve dhe mi liroi ato. Bëri një buzëqeshje të pakuptimtë dhe shkoi. Për herë të parë sytë më shkuan te këmbët nga të cilat gjaku rridhte sikur lumë. Kurse nga bërryli i dorës e te posht, gishtat mu kishin ajur dhe mu kishin bërë si ndonjë top futbolli. Para se t’i shihja këmbët mendoja se nuk më ka mbetur asgjë nga gishtat dhe në ta nuk ka mbetur lëkura e as ndonjë kockë e pathyer, por sikur torturuesit punën e tyre e bënin në mënyrë të përpiktë, ngase plagët nuk ishin aq të thella por kishin dhimbje të papërshkrueshme. Pasi vërejta se këmbët më erdhën në gjendjen e përparshme atëherë u ndjeva pak më mirë dhe fillova të mendoj për shkakun e burgosjes sime dhe të familjes sime. Po aq shumë që thellohesha në mendime dhe të kaluarën tone e gjykoja në mënyrë kritike, por nuk gjeja asnjë shkak të vogël për tu arrestuar. Dhe kjo gjë më bëntë më tepër që të ndihesha keq dhe të nervozohesha. Nuk kisha as një shok që këtë çështja ta diskutoja me te. Posaçërisht, arrestimi i antarëve të familjesë dhe torturimi c’njerëzor që mu bë nga ana e ushtarëve amerikane, më bënte që të çmëndesha. Më në fund çmund të dëshironin ata nga unë? Pyetjet e palogjikshme të tyre që m’i shtronin gjatë torturimit, nuk kishin as nevoj për ndonjë përgjigje sepse ishin të kota, dhe si dukej nuk kishin shumë vlerë për ta, sepse ata gjatë marrjesë në pyetje vetëm se thonin fjalë fyese për të më bërë presion psiqik. Ndoshta pas këtyre pretendimeve të tyre fshihej diçka që unë nuk mund ta kuptoja. O Zoti im! Ç’kanë për qëllim me te? Dhe pasi që më dy herë shkova në dhomën e torturimit nuk arrtia që të kuptoj qëllimin e tyre. Pastaj e kuptova se ata jo vetëm që kishin informacione për emrin dhe profesionin, por ata kishin informata edhe për imtisirat e edukatës sime dhe ta afrëmve të mij. Nuk e kuptoja se, me gjithë problemet që kishin këta kidnapues dhe presionet që bëheshin nga populli i Irakut ndaj tyre, çfarë dobie kishin nga gjithë kjo humbje energjie dhe e kohës, për çfarë e bënin këtë ? Ata e dinin që unë isha 38 vjeçar, dhe që isha tregtar që shitja gjëra, që legalishte apo ilegalisht hynin në Irak. Nganjëherë bëja sport dhe kisha trup të fuqishëm. Isha njeri që jetoja në mesin e popullit dhe njohë shumë njerëz, madje kam punë me shumë njerëz në rrethin tim. Madje ata e dinin se nuk më lidhë asnjë gjë me plotikën, edhe në kohën e Sadam Hysejnit por edhe pas pushtimit të Irakut nga forcat e koalicionit nuk e kam lejuar veten që të futem në poltikë. Ata e dinin se jam njeri familjar dhe që bëja çdo gjë për plotësimin e dëshirave të tyre. Për këtë gjë dhe disa herë derisa më dërgonin në dhomën e torturimit dhe në dhomën nëntoke ku maltretonin të burgosurit, me qëllim kalonim para qelse ku ishin familja ime, që të më torturonin me zërat e klithjeve dhe qarjeve të gruasë dhe fëmijve. Zërat e qarjeve dhe lutjeve të tyre për mua, ishin aq të mundimshme dhe më krijonin një gjendje të paimagjinueshme sa që torturat fizike që mi bënin më vonë më dukeshin si normale. Aq shumë nuk ndikonin tek unë sa zërat dhe klithjet e fëmijve. Më nuk mi lidhnin duart por goditjet me kamxhik dhe shqelmet vazhdonin përsëri. Torturuesit para lutjeve të mia, ata shtronin po ata pyetje që edhe vet e dinin se nuk kam përgjigje për t’i dhënë. Njëherë duke më goditur më një shkop të trashë më goditën në sy dhe filloi të më rrjedhë gjakë i madh. Djersa dhe gjaku mi kishin lagur të gjitha rrobat. Kisha arritur në një gjendje sa që më nuk kishte rëndësi vërbërimi i syrit tim të djathtë. Në mesditën e po asaj ditë ngase nuk më ndalej gjakëderdhja erdhi gardiani hapi derën dhe më dërguan në një spital në mes të shkretetirës, posa më dërguan aty më bën pavetëdije. Kur u kthyem nga spitali ma kishin lidhur kokën dhe syrin dhe e dija se më kishte plasur syri dhe ma kishin nxjerrur atë nga vendi. Nuk e dij për këtë gjë apo kishin ndonjë shkak tjetër, por që nga kjo ditë përfunduan maltretimet dhe torturat. Mandej syrin dhe kokën ma mjekonin shumë me kujdes dhe në mënyrë të rregullt. Ndoshta edhe ishte premtimi im që u kisha dhënë torturuesve dhe atyre që më merrnin në pyetje për të bashkëpunuar për çdo gjë që do të më thonin.

[budo785]

Shokët e qelisë
Kishte kaluar gjysma e natës kur disa zëra të të burgosurve, që si duket atë natë i kishin burgosur rrethë tridhjetë personave, më zgjuan nga gjumi. Zërat vazhduan me orë të tëra derisa u hap dera e qelisë dhe në te futën katër persona tjerë, dhe mbyllën derën dhe shkuan. Ishin bërë dy muaj që as nuk kisha parë dhe as nuk kisha folur me njeri tjetër pos gardianëve dhe atyre që më merrnin në pyetje. Takimi me katër bashkatdhetar, të cilët edhe ata i kishin vuajtjet e njëjta si të mijat, tek unë krijoi një ndjenjë sa të gëzueshme po aq edhe të frikshme. Isha i gëzuar se më nuk do të isha vetëm dhe do të kisha me kend që të qaja hallet, madje në këto momente mu turbullua edhe fjala që ia kisha dhënë torturesve dhe atyre që më merrnin në pyetje. Reagimet e ndryshme dhe të shumëllojshme të miat u bën shkaktar që ata të përfitojnë, sepse edhe ata qëndronin në të njëjtën pozitë sikur unë. Shpjet u njohëm dhe e kuptova se Naseri kishte qenë oficier në ushtrinë e Sadamit dhe gjoja se edhe pas pushtimit të Irakut ku kishte vazhduar luftën e tij kundër frocave të koalicionit. Habibi, i cili para dhjetë vjetëve kishte ikur nga torturat psiqike të regjimit të Sadamit dhe me familjen e tij ishte strehuar në Europë, kështu që pas çlirimit të Irakut ishte kthyer përsëri në atdhe. Talibi, ishte një kryengritës kundër forcave të koalicionit. Madje më kishte thënë mua se kishte vrarë disa amerikan dhe nuk e kishte ndërmend fare të bashkëpunonte apo t’i jepte ndonjë premtim bashkëpunimi amerikanëve. Hamidi, ishte një djalosh 17 vjeçar, po me gjithë këta pak vjet që kishte ishte trupëmadh, i fortë dhe i qëndronte shumë mirë torturave që i bëheshin nga

amerikanët. Por atë ndjenjat për nënën dhe motrën të cilat i kishtë vetëm dhe në gjendje tragjike çdo ditë ia shkatërronin shpirtin dalngadal. Shpejt e kuptova se ata kishin arrestuar para meje ose në një kohë me mue, por mbi të gjitha nuk mundja të merja informacione për ta nga jashtë. Në ditën e parë të njohtimit në mes vete folëm mbi qëndrimet tona përballë torturave dhe maltretimeve. Duhet ta them se kur shokët e qelise më floën për torturimet që kishin përjetuar në ate dhomën famkeqe ishin të papërshkruara, dhe vërtetë harrova krejt torturimet e mia dhe nuk më lejuan që unë t’i përshkruja ato gjëra që i kisha përjetuar në qeli dhe në dhomën e torturimeve.

Njëherë Talibin e kishin zhveshur dhe pas torturimeve të shumta dhe me dhimbje të mëdha e urdhërojnë që të veproj gjëra të shumtuara, që është turp edhe të përshkruhen, por ai pasi që nuk u bindej këtyre urdhërave e sjellin një qen i cili ia shqyen mishin e trupit dhe e kafshon në të gjitha anët. Në këtë gjendje disa nga ushtarët që ndodheshin aty gjatë torturimeve hapin zinxhirin e pantollonave dhe fillojnë të urinojnë mbi plagët e përgjakura të Talibit të mjerë.

Kurse Naseri tregon se njëherë, pasi e kishin rrahur, shqelmuar dhe kishin torturuar në mënyrë më ç’njerëzore, atij ia sjellin një një grua të zhveshur tërësishtë, e cila ishte e pavetëdishjme apo ndoshta edhe e vdekur, kurse nga Naseri kërkojnë që sipas shprehjesë amerikane ‘pairing’, të bashkohet me te, apo të kryej akte seksuale kurse ata të inçizojnë me kamer këto skena. Po ashtu, ngase ai ishte oficer tankist dhe i kishte premtuar për bashkpunim me qëllim që ndoshta do ta ndalnin torturat, bashkë me dy apo tre ushtarak të tjerë e detyrojnë që të gjuaj me tankë kundër njerëzve civil. Hamidi i cili ishte burgosur në të njëjtën kohë me mua, shumë herë kishte qenë objekt i përdhunimit nga disa persona të panjohur, gjoja të cilët ishin me rroba që i ngjanin të burgosurve, kështu që këto ngjarje shihej se ia kishin shkatërruar shpirtin atij. Në ditën e tretë Naserin, Habibin dhe Talibin i morën dhe i çuan në dhomën e torturimit. Tortura ndaj tyre zgjati tre orë. Pastaj në një gjendje tragjike i sollën Naserin dhe Habibin. Gjysmë ore asnjëri nuk mundi të flase asnjë fjalë. Kur u ndjen pak më mirë filluan ta pyesnin njëri – tjetrin: “Si është e mundur ?Kaq lehtë? Shpëtoi nga të gjitha!!, Ah,

sikur të më kishin mbytur edhe mua….”, më në fund edhe ne e kuptuam se e kishin mbytur Talibin. Na treguan hollësishtë se si kishte ndodhur ngjarja, në fillim njëherë e kishin maltretuar tepër, dhe pastaj nga ai kishin kërkuar që të bënte një gjë shumë të urryer, që as shtazët nuk bëjnë një gjë të tillë dhe që nuk mund të përshkruhet apo t’i thuhet dikujt me fjalë. Kështu që, pasi që ai iu kishte kundërvyer kërkesës së tyre ia kishin thyer çdo kockë të trupit dhe pasi e kishin kuptuar se më nuk mund të ket ndonjë dobi nga ai dhe për të na treguar neve si shembull, me qëllim që edhe ne mos të kundërshtonim diçka, ia kishin vërë pistoletën në sy dhe kishin gjuajtur, në këtë mënyrë dhe kishte vdekur Talibi i shkret, ndoshta në mënyrën më barbare që nuk e ka bërë askush në hisotri një gjë të tillë. Ata e urrenin Talibin shumë. Sepse në një rast derisa parasyve të tij e përdhunonin një grua arabe, ai me gjithë duart dhe këmbët e lidhura kishte arritur që me kokë t’i sulmonte ata. Ditën tjetër na erdhi rradha për të shkuar në dhomën e torturimit mua dhe Hamidit, atij djaloshit të ri. Këtë rradhë si duket nuk do të përdornin dhunë dhe tortur, po torturuesit e mëparshëm gjendeshin aty për të na bërë me dije se duhet të përgjigjemi dhe tiI zbatojmë urdhërat.

Personi që do të na merrte në pyetje ishte bjond, sy kaltër dhe gjithçka të bardhë, sikur e kishin prodhuar nga akulli. Nga ahengu i zërit e kuptova se ishte ai personi që ditën e parë me mua kishte folur në gjuhën arabe dhe kishte dialekt arab. Ne të dyve na foli shumë gjatë, sipas fjalëve të tij ne që moti ishim të vdekur, dhe të gjithë na llogaritnin si të vdekur ngase duart e tona të pista i kishim përzier në gjakun fisnik të amerikanve. Në atë moment unë kundërshtova dhe i thash që nuk kisha bërë as gabimin më të vogël dhe nuk i kisha shkaktuar asnjë problem ndonjë amerikani, pas një heshtjeje të shkurt më tha: “Fjalët e tua për ne nuk mund të jenë kritere, ajo që është me rëndësi për ne është raporti

i përgatitur nga autoritetet e sigurimit, i cili ka konstatuar një gjë të tillë”. Mandej vazhdoi duke thënë: “Jeta që tani jeni duke jetuar mund të vlejë vetëm për një gjë, e ajo është shpëtimi i familjes suaj dhe lumturia e tyre. Vetëm kjo dhe asgjë tjeterë. Hamidi, i cili gjatë gjithë bisedes sonë e kishte mbajtur kokën ulur, ngadale e ngriti kokën lartë dhe e shikoi personin që na merrte në pyetje dhe sikur deshi ti komentoj fjalet e tij. Por prapë e uli kokën poshtë dhe ra për toke.

[budo785]

Pjesa e tretë
Në pjesët e para të kësaj serie të librit të autorit Mehdi Latif, i cili përshkruan kujtimet e veta në burgun e amerikanëve. Pas që e arrestojnë atë e dërgojnë në qeli dhe e torturojnë në mënyrën më ç’njerëzore. Gjatë marrjesë në pyetje ai kupton se amerikanët për të kanë informacionet të shumta, për emrin, për profesionin madje edhe për detajet e edukatës së tij. Takimi i tij me disa bashkatdhetar të tij, të cilët edhe ata ishin burgosur në mënyrë të njëjtë dhe i kishin sjellur në qelin e tij, për te ishte shumë intersante, sepse nga ata dëgjonte shumë gjëra lidhur me torturimet që u bëhen të burgosurve në qelite e burgjeve amerikane.

Larja e trurit
Ma ndërruan qelinë dhe prap mbeta vetëm. Vetmia ishte më e rëndë se gjithçka. Gjëja e cila për mua ishte e pakuptueshme ishin dhimbjet trupore dhe fati im vdekjeprurës. Dy gjëra ma mundonin trurin shumë: E para ishte familja ime, për të cilën isha i shqetësuar aq shumë dhe saherë që mendoja për ta aq shumë më shtrëngonte zemra sa që nga rrahja e shpejt donte dë më ndalej fare. Më në fund unë isha i lidhur shumë për ta dhe isha i sigurt se edhe ata kanë të njëjtat ndjenja për mua. Për këtë gjë ishin të vetëdijshëm edhe gardianët e burgut, kështu që lidhur me ta më flitnin gjëra të këqia dhe shpfinin lloj lloj gjëra për ta, dhe kur dëgjoja këto fjalë më kaplonte një urrejtje e cila më shkatërronte tërëisishtë, trupin ma ndezte një zjarr i padurueshem por nuk më vintë asgjë në dorë që të bëja. Ata të cilët i dinin këto dhimbje të mia lëviznin kokën dhe buzqesheshin. Sikur donin të fundoseshin në lumturi dhe gëzim. Madje njëherë më thanë se edhe për ta kanë një program të posaçëm. Edhe pse më nuk më floën për atë program mjaftoi vetëm njëherë të më thonin këtë gjë, e pastaj shqetsimi për ta do t’ma ndërronte fatin dhe më nuk do të më dilnin nga mendja për asnjë cast. Nganjëherë dëshiroja që të më maltretonin vetëm e vetëm për një çast mos të më mundonin shqtësimet për ta. Gjëja tjetër ishte ngjarjet që i kishin ndodhur shokëve të qelisë, ngase derisa isha me ta në qeli nuk kisha mundur t’i analizoj gjërat të cilat i kishin përjetuar ata. Talibin, atë luftëtarin atdhetar pas shumë torturimeve dhe dhunës e kishin martirizuar në mënyrën më shtazore. Ai neve na kishte folur për luftën e shenjtë, xhihadin. Atë kishin arritur ta kapnin vetëm pasi e kishin plagosur, ngase dora e pushtuesve nuk do të kishte arritur tek ai asnjëherë, ngas ishte një luftëtar profesionalist. Ai na tregonte se në momentin kur kishte rënë në duart e ushtarëve amerikan ishte në mesin e njerëzve dhe ushtarët në atë çast kishin gjuajtur me disa fishek zjarri të cilët i bënin të pavetëdijshëm të gjithë personat që ndodheshin aty. Këta plumba që digjnin lëkurat e njerëzve kishin një dhimbje shumë të madhe dhe thuhej se nga këto djeg’je të lëkurës mund edhe të shkaktohej një semundje e pashërueshme. Gjithashtu Talibi na thoshte që përdorimi i këtyre armëve është i ndaluar me nen nga OKB-ja, në në momentin që përdoren këto armë atëherë duhet dënuar nga gjykatat ndërkombëtare. Talibi ishte aq njeri madhështor dhe sakrifikues sa që

asnjëherë nuk na fliste për torturat e veta dhe vazhdimisht mendonte për popullin dhe për bashkatdhetarët e tij. Sa herë që më kujtohen fjalët, të cilat mi kishte thënë Naseri për të, më dridhej trupi, madje edhe tani ndërsa i shkruaj këto rreshta ndiej një lloj turpi dhe më dridhet zemra. Vetëm në atë kohë për mua ishte vështirë të kuptoja që një njeri mund të jet kaq i fuqishëm dhe i qëndrueshëm. Siç thoshte Naseri, këta idiot qenkan më të keq se Sadam Hysejni, sepse Sadami në çdo kend që dyshonte menjëherë atë e mbyste, po ashtu edhe armiqt e tij i varroste në varre grupe – grupe, por nuk i torturontë pak nga pak pët t’i shkatërruar psiqikisht e pastaj t’i mbyste. Por këta të pandershëm nuk na lëjnë që të vdesim të qetë që më në fund të mos na keqpërdorin jetrat tona, sikur të heqin dorë nga ne, sepse nuk ka lënë më as nderë dhe as dinjitet. Ai për këtë të fundit, për ruajtjen e nderit dhe dinjitetit të gruasë dhe fëmijve kishte pranuar të bashkpunoj me pushtuesit, ngase e dinte shumë mirë se vet s’do të mund të shpëtoj nga kjo gjendje por ata i kishin premtuar se familjen e tij do t’ia dërgojnë në një vend të sigurt në një nga shtetet europiane, madje për këtë edhe ia kishin treguar disa shenja, nga të cilat ai ishte mjafte optimist. Kështu që, plumbi i cili ia kishte shpërndarë trutë Talibit luftëtar, na kishte bërë të gjithëve të pashpresë për të dalë nga ky mort që të ktheheshim në shoqri të lirë dhe të qetë. Kjo gjendje e jona e bënte të ditur shumë mirë politikën e tyre, të cilët e kishin pushtuar vendin tonë për ta vendosur lirinë dhe demokracinë.

Edhe Habibi thoshte që gjatë kohës që ishte në burg kishte biseduar me telefon me familjen e tij në Europë dhe i kishin thënë se u kishte përfunduar lejeqëndrimi dhe se nga ata kishin kërkuar të ktheheshin në Irak. Edhe amerikanët i kishin thënë atij që nëse shpreh gadishmërinë për bashkpunim me forcat e tyre do të mund që familjesë se ti t’ia zgjatnin lejeqëndrimin. Kurse Hamidi nuk i besonte fare fjalëve të gardianëve të burgut, dhe lutej që nëna dhe motra e tij të mos jenë torturuar nga torturuesit dhe gjithnjë thoshte se në rastin e parë që t’i jepej do të bënte vetvrasje.

Në qeli më tepër ose shtrihesha ose rrija ulur, kurse një herë në disa ditë më lejoni që ta derdhja enën e flliqët aty ku kryeja toaletin. Nuk mund të ecja fare, kurse plagët e këmbëve aq shumë më jepni dhimbje sa që njëherë kur më detyruan të ecja më ra të fikt. Kur rrëzohesha në tokë mundohesha që të ecë me duar dhe këmbë, dhe nga prapa më shqelmonin aq shumë me ato çizmet e forta dhe në këtë mënyrë qeshnin me ironi dhe

bënin çmos për të më poshtruar. Në këtë gjendje ishte shumë rëndë edhe ta derdhje enën e toaletit, isha i detyruar që të ngrihesha në gjunjë dhe mezi e mbërrija lavaman, kurse ata derën e lenin të hapur me qëllim që të më përcillnin mua.

[budo785]

Ndërprerja e torturimeve
Nuk e dija se pse isha gjallë… dhe për çfarë nuk më mbysnin. Vazhdimisht mendoja që informacionet që kisha mësuar dhe gjërat që i kisha parë, posa të dalë nga burgu të gjitha këto infomacione dhe ngjarje do t’i dërgoja për t’i botuar në ndonjë gazetë, dhe paramendoni se çfarë turpi do të ishte për amerikanët. Më tepër më erdhi çudi që kur ata e kuptuan se më nuk kisha vullnet të vazhdoja jetën, poshtrimet e tyre u shtuan edhe më tepër, megjithëse i respektonin urdhërat e mjekut që i kishte lidhur me plagët e mia. Madje më dërguan në një spital në jug të burgut dhe më shtrine aty, kështu që pas disa ditëve mi operuan këmbët. Kjo ngjarje përfundoi me një rast të hidhur. Ata duart mi kishin lidhur me litarë prej plastike dhe që në ditën e parë mi zgjidhën derisa isha në toalet, dhe ata e zbuluan që më parë e kisha shqyer qesen e najllonit që ma kishin futurë në kokë dhe kjo për ta ishte gjë shumë serioze, sikur t’ua kisha vjedhur të gjithë pasurinë dhe sikur t’ua kisha bërë ndonjë tradhëti të madhe atyre. Në këtë mënyrë filluan të më maltretonin dhe të më torturonin tepër. Unë atyre fillova t’ju shpjegoja që atë shirit nga najlloni e përdorja vetëm për pastrimin e dhëmbëve dhe vetëm për këtë gjë e përdorja, mandej çka mund të bëja gjë me nje shirt kaq të hollë në dëm të tyre. E merrnin në dorë

pjesën e qeses së najllonit dhe duke ma treguar para syve më thonin: “Ç’është kjo??! Si ke mundur që këtë gjë ta fshehësh nga ne? Sigurisht që ka edhe shumë gjëra tjera që ke fshehur nga ne dhe nuk na ke thënë gjë për to.!” Në këtë mënyrë më zhveshën tërësisht dhe më dërguan në qeli e mbyllën derën dhe shkuan. Po ashtu edhe kur duhej që ta derdhja atë enën e pistë të toaletit isha i detyruar të ecja në këmbë e duar të zbathura dhe në anën tjetër qëndroni disa njerëz, të cilët nuk i dija a ishin gardian apo të burgosur por duke më shikuar mua në këtë gjendje të qeshurat e tyre fyese nuk kishin të ndalur. Nga turpi i madh kisha ulur kokën dhe shikoja në dysheme që nuk qëndronte pos disa centimetrave poshtë kokës sime, kurse në këtë moment nuk shikoja me kujdesë ata që më rrethonin mua si herave tjera. Madje nga zërat të cilët më injoronin dhe më poshtronin e kuptova se disa nga ta ishin gra. Me shtimin e poshtrimeve dhe me këshillën e mjekut e ndaluan torturimin, dhe filluan të më jepnin ushqim më të mirë. Madje çka ishte për tu çuditur njëherë në vend se të më jepnin ujë më dhanë coca cola të pija. Të gjitha këto ishin shenja të asaj se nuk donin të vdisja aq lehtë.

Edhe njëherë tjetër për të mi shëruar këmëbët më çuan në burg. Kur mi hoqën lidhëset nga këmbët pata shumë dhimbje sa që nga dhimbja nxorra një bërtimë tepër të amdhe. Prap më bën të pavetdijshëm, dhe kur më erdhi vetëdija pash se me kishin veshur disa rroba të çuditshme, ishin me ngjyrë të zezë dhe në kokë e kishin hapur një vrimë sa për të më dalur koka jashtë, kshtu që unë isha i knaqur ngase e kisha mbuluar trupin tim të zhveshur. Edhe këmbët i kasha akoma të mpira dhe nuk ndieja dhimbje, por e ndieja se edhe njëra edhe tjetra këmbë ishin bërë për disa kilogram më të lehta. Po, ata mi kishin operuar këmbët dhe me anë të lidhësave kishin arritur që t’mi ndërronin ato, madje ato kishin pas marrur pamje të ndryshme në krahasim me këmbët që i kisha para burgosjesë. Po ashtu e kisha edhe një pallto për ta mbathur. Në ditë, tani më lejonin që dy herë të shkoja në toalet, por kisha të drejt ta laja vetëm gjysmën e fytyrës. Dhimbja e syrit ndikonte thellë në tru dhe më mundonte shumë, sidmos kur isha i detyruar të shkoja në të katrat ne toalet. Gardianët ishin shumë profesionist sa që kur më shihnin në këtë gjendje të mjerë më jepnin hapa qetësues, për t’mi qetësuar dhimbjet. Ngjante sikur me vite të tëra e kishin ushtruar këtë profesion dhe ishin të informuar për çdo imtësi të kësaj pune, madje informoheshin shumë shpejt për gjendjen tonë shpirtërore, ngase edhe ishim në duartë e tyre. Një ditë tjetër sollën prap të burgosur tjerë. Në çdo qeli aq shumë kishin future të burgosur sa që nuk kishte vend për të qëndruar as ne këmbë. Ishte rritur zhurma me të madhe, madje nuk mund të mbanin rend as goditjet e pamëshirshme të gardianëve. Unë e kisha humbur më syrin e djathtë dhe po ashtu I kisha lajmruar se edhe syri im i majt mu kishte dobësuar shumë dhe nuk shihte shumë larg. Në qelin time sollën dy persona të cilet kishin vepruar diçka kundër dëshirave të amerikanëve dhe tani do të mbaheshin dhe do të torturoheshin në burg, ndoshta edhe ata do të vinin në gjendjen time. Toaleti kishte një derë ku posa e shikoje atë përpara të diltë një kryq i madh dhe po në atë derë ishte një vrimë e madhe ku mund ta shihnim gjithë koridorin e burgut. Kjo vrimë ishte hapur me qëllim që gardianët të kenë mundësi të kontrollojnë të burgosurit brenda në toalet. Kur shokët e rinj të qelisë i pyeta për emrat e tyre më thanë se nuk kishin të drejtë të më tregonin emrat. Këshu që në fillim ata i quajta një dhe dy, me numra, kurse veten e emërova tre, d.m.th, që ata të më thirrnin në vend të emrit tre. Por për një koh shumë të shkurtër u bëmë shokë shumë të afërt, aq të afërt sikur me vite të tëra e njihnim njëri –tjetrin. Edhe ata vinin nga qelite, ku kishin qenë me muaj vetëm në të, dhe ishin të përmalluar për të folur dhe treguar çdo gjë që kishin përjetuar, madje treguan profesionin, familjet dhe të gjitha me rradhë. Por edhe ata sikur unë, që nga koha e burgimit nuk kishin tjetër çka të tregonin vetëm se torturime, poshtrime dhe fyerje nga ushtarët amerikan dhe nga gardianët e burgut. Posa e kutpova se ata kishin qenë të inkuadruar në politikë para se të burgoseshin, dhe në këtë moment derisa bisedoja me ta shfrytëzova rastin që t’i pyetja se si kishin guxuar të merreshin me veprimtari plotike dhe ushtarake, mandej i pyeta se pse kishin aq shumë besim në mua. Përgjigja e tyre ishte kjo: ‘kur dijnë gjithçka personat që marrin në pyetje, dhe për gjëra të shpifura na kanë lënë me netë të tëra pa gjumë, na kanë shkatërruar jeten me çdo lloj lloj hapi e gjilpëre, madje na kanë fyer edhe nderin dhe dinjitetin tone, atëherë çfarë na duhet neve je apo nuk je ti spiun’. Por, unë ia ktheva: ‘atëherë pse nuk më thoni asgjë për bashkëpunimin tuaj me ta dhe për zbatimin e urdhërave të tyre nga ju?’ Ata më thanë se nëse do të më flitnin për këto gjëra atëherë nëse amerikanët do të kuptonin nga këto gjëra që ti dëshiron t’i themi atëherë do të na dal në dëm të tonin, nga familjet se jo nga ne, sepse e jona me e ka pasur, dhe po ashtu gjërat të cilat ne mund t’i themi ata mund t’i nxjerrin nga ti, mandej edhe ti do të futesh në telashe. Në mes natë na sollën edhe numrin katër në qeli. Dukej se atë e kishin sjellur nga larg, sepse posa hyri në qeli u mbështet për muri dhe e zuri gjumi. Numri një dhe dy, të cilët në këtë burg kishin më tepër përvoje, me shenja ma bënë me dije se numri katër ishte informator i atyre, dhe në këtë nuk kishin fare dyshim. Të arrestuarit e rinj derisa mësoheshin ta derdhnin enën e toaletit dhe ta dërgonin atë nga qelia në toalet ishte pak vështirë, dhe neve të vjetërve na vinte intersant për një gjë të tillë. Në burg dëgjonim lloj – lloj informatash. Madje një ditë njëri na tha se shoku i tij kishte vdekur në qeli. Shoku i tretë i tij, që kishte qenë bashkë me një qeli e kishte njohur gjuhën angleze dhe kishte dëgjuar nga autoritetet e burgut kur kishin thënë se ejani merreni këtë të vdekur se më nuk na hynë në rrugë fare. Pastaj pas disa çasteve gardianët e kishin marrë dhe e kishin larguar të vdekurin. Kur dëgjonim këso lloj informatash na bënte që të rrinim më afrë njëri – tjetrit. Ky afrim dhe bashkim më njeri – tjetrin ishte bërë shkak që, të burgosurit tjerë kur vinin në toalet për ta derdhur enën e pistë, të hapnin veshët dhe të dëgjonin se ç’flitnim ne mes veti, kurse kjo gjë neve na frikësonte disi. Tani dëgjova më tragjiken. Shokët një dhe dy më thanë se ata ishin shumë kohë që ishin arrestuar nga forcat amerikane, kështu që po këta forca disa herë këta i kishte dërguar në shtete tjera për të kryer ndonjë vepër terroriste, si p.sh. I kishin detyruar që të venin bomba, të gjuanin në persona të caktuar dhe çdo gjë që kishte lidhje me terrorin. Kështu që pasi këta dy, në sulmet e fundit nuk kishin qenë të suksesshëm i kishin sjellur në burg për t’i torturuar si dënim i asaj se gjoja këta nuk kishin dashur t’i kryenin detyrat

në mënyrë të përsosur. Njërit njëherë i shpëtoi nga goja emri i shtetit Pakistan, i cili menjëherë filloi të përmirësoj atë çka i kishte shpëtuar nga goja. Por unë isha i sigurt se ata kishin qenë të detyruar të vepronin në disa shtet islame, si në Turqi, Arabi Saudite, Çeçeni dhe në vendet afrikane. Këtë e kisha kuptuar kur unë bëja se isha duke fjetur dhe ata bisedonin me ze shumë të ulur në mes vete, dhe vazhdimisht në gjuhë sillnin emrat e këtyre shteteve që përmenda më lartë. Ata njëri – tjetrit i tregonin për analiza të ndryshme që ua kishin bërë në trutë e tyre, njëri thoshte se njëra nga këto ishte detyrimi që të shtynte për të gënjyer, kurse tjetri thoshte se ishte një lloj eksperimenti që kur të lëshohet një lloj muzike ky fillonte të flase në mënyrë të pandalur dhe të thoshte çdo gjë që kishte në zemër dhe kujtesë. Tani e kuptova se pse i kishin rruajtur kokat. Kështu që përshak se në qeli ishte edhe personi numër katër, vazhdmisht përpiqeshin të tregoheshin bujar, të mirsjellshëm dhe kur flitnin në mënyrë të përpikt respktonin urdhërat dhe porositë që iu kishin dhënë nga ata.

[budo785]

Pjesa e katërt
Ai në burg torturohet në mënyrë shtazarake nga foecat amerikane. Kurse atyre që e marrin në pyetje s’ka asnjë gjë për t’iu thënë. Kurse shokët e qelisë i thonë se ata ishin detyruar të bashkëpunojnë me ushtarët amerikan për ta mbrojtur identitetin e familjesë së tyre. Por pas shumë torturave që i bëhen këtij personi, me udhëzimin e mjekëve i ndalen torturimet, tani në pjesën e katërt të shohim se çdo të ndodh me te.

Prap i vetmuar
Më ne fund pasi që u transferuan disa nga të burgosurit në një burg tjetër, prap mbeta i vetëm në qeli. Me një kujdesë të veçant, forcë dhe mjekim të vazhdueshëm u bëra pak më mirë dhe po ashtu sikur filluan të paksoheshin tradhëtitë e tyre. Pas shkuarjesë së shokëve të qelisë kështu vazhdoi tri javë pasatj ma ndërruan qelinë. Qelia e re ishte në fund të koridorit dhe më nuk mund te shihja çdo kend që kalonte nëpër koridor, kështu që kisha mbetur plotësisht vetëm. Për ta sjellur ushqimin gardianët njëherë duheshin ta hapnin derën e qelisë tjetër, e pas kësaj ishte dera e qelisë sime, kur posht saj ishte një pjesë e hapur vetëm sa për ta future dorën, andaj dhe unë i shihja vetëm duart e gardianëve kur sjellnin enët dhe merrnin enët e ushqimit. Qelia kishte tavan të lartë dhe kishte një dritare shumë të vogël që vinte shumë pak dritë nga ajo. Kurrnjëherë nuk mund ta dalloja a ishte natë apo ditë. Edhe lutjet dhe përpjekjet e mia për të takuar gardianët apo të burgosurit tjerë ishin të kota. Nganjëherë kur e shihja se në qeli depërtonte dritë ateher e kuptoja se ishte ditë. Me orë të tëra bërtisja me zë të lartë por nuk kishte asnjë dobi nga kjo britme. Duart e gardianëve, të cilat se duart e robotëve në çdo 12 orë u dukeshin dhe prap humbeshin si gjithënjë. Në këtë mënyr kaloi edhe një javë tjetër. Përafërsisht isha bërë psikopat. Vazhdimisht folja me vetëveten, luteja, qeshja dhe bërtisja me zë të lartë. Madje nganjëherë aq shumë thellosha në mendime sa që nuk e kuptoja se kur hapej dera e qelis për ta ma sjellur ushqimin. Siç thashë edhe më lartë se nuk isha marrë me politikë dhe nuk isha ndonjëfarë luftetari. I dashuroja shumë gruan dhe fëmijët e mi dhe në mendjen time jetoja me ta. Nuk isha edhe ndonjë avanturier, nuk i doja shetitjet dhe zbavitjet, dhe kjo edukatë e imja ishte bërë shkak që gruaja ime të shqetsohej nga unë, madje edhe vajza ime e madhe kishte filluar që nga njëherë të kërkonte nga unë që të shkonim diku për në pushime. Në fantazin time atyre u kisha premtuar se posa të dalë nga ky ferr i mallkuar do t’i plotësoja të gjitha dëshirat që do t’i

kërkonin nga unë. U betohoja atyre se do t’i dërgoja në vende pushimore aq të bukura sa që as në ëndërr s’kanë mundur t’i shohin. U pata bërë kurban i mëkateve që kisha bërë ndaj tyre, kështu që në qeli në çdo moment kërkoja ndjesë nga ta dhe vazhdimisht i luteja atyre që të më falnin përshkak se nuk ia kasha plotësuar dëshirat. Në fillim mendoja se zëri im do të arrij në veshët e dikujt, dhe do të bënte shaka me fjalët e mia, apo ndoshta do të kuptonte pikat e dobëta të miat dhe do të abuzonte me to. Por kur e kujtoja se ata e dinin çdo gjë e çdo detaj për jeten time, për këtë dhe nuk e lodhja koken se a dëgjon fjalët e mia a jo. Për këtë dhe bërtisja me zë të lartë që të thyeja qetësinë mortore që e kishte kapluar qelinë, në këtë mënyrë ndihesha edhe më mirë.

[budo785]

Takimi
Kisha pranuar të kryeja çdo mision që do të ma jepnin, vetëm e vetëm që të dilja nga ky varrë e të shija driten. P.sh. edhe unë mund të kryeja punën, të cilën e kishte kryer ai shoku im i qelisë, kur ia kishin dhënë një çantë të mbushur me eksplozive dhe e kishte dërguar në Sudan, të cilën ia kishte dërzuar personave të panjohur. Sikur kjo dëshirë e imja do të realizohej, kur nuk kaloi as një orë që loza me këso mendime u hapën dyert e qelisë dhe e sollën një të burgosur me kokë të lidhur, atë e mbyllën aty kurse mua më moren me vete. U çudita se, pse nuk ma mbyllën syrin e shëndosh. Ecëm nëpër koridor dhe zbritëm shkallve te poshtë në bodrum dhe u ndalëm në fund të dhomës ku kryheshin torturat. Deri sa isha vetëm sa shumë që i kisha dhënë shpresë vetesë, po ashtu kasha vendosur që mos të frikësohesha nga asnjë problem. Por për një moment i mori era këto shpresa dhe vendime dhe përpak sa nuk rash në tokë nga frika që më kaploi në atë çastë. Madje nuk e zbatova as urdhërin e tyre ‘ndal’, dhe u ula në tokë. Mu afrua gardiani dhe ma bëri me shenjë që të vazhdoja të ecja drejt dhomës së mallkuar, nuk kisha të bëja tjetër gjë pos të zbatoja urdhërat e gardianit. Më rrahte zemra tepër shumë. Nuk dyshoja në atë që prapë do të fillojnë turturat dhe maltretimet sikurse më parë. Përsëri ma vunë qesen në kokë dhe mi mbyllën sytë, me këtë mënyrë ata letësonin punën e tyre. Më ulën në një karrigë. Kaloi një kohë dhe dëgjova zërat e hapave që vinin drejt meje. Sytë i kasha të mbyllur dhe veshët nuk më dëgjonin mirë nga qesja që ma kishin vërë në kokë. Por ai zëri i atyre hapave që vinin drejt meje ma ringjallnin një kujtim të hidhur në kokën time. Rrahjet e zemrës mu shtuanë edhe më shumë. Më godiste aq shumë sa që i kishte goditjet e fundit të jetës së tij. Në atë moment fillova të ndjeja zërin e vajzës sime të madhe, sikur e pyeste nënën e saj se, a jamë unë babai i saj a jo? Nuk e shihja por e ndjeva se gruja ime i dha përgjigjje positive me anë të levizjes së kokës. Në atë çastë bërtita: “Po, vajza ime, unë jam babai yt.” Menjëherë u përpjeka që ta heqja qesen nga koka, por më penguan gardiani dhe personi që më torturonte, dhe më thanë që nëse vazhdoja kështu do detyroheshin të mi lidhinin edhe duart. E njoha edhe këtë zë. Ishte po ai person që gjatë torturimit dëshironte të pranoj akuzën që ma kishin bërë por asnjëeherë nuk priste ta mirrte përgjigjen por vazhdimisht më torturonte. Guraja ime e dinte që, ata ishin gjëja e vetëm që unë brengosesha, për atë dhe fjala e parë që më tha ishte që ne jemi mirë, dhe që unë nuk duhesha që të shqetësohesha. Pastaj më pyeti për gjendjen time. Thash që, çfarë takimi me familjen është ky kështu më sy të mbyllur? Apo, mos ndoshta ju kanë bërë diçka edhe juve që nuk dëshirojnë t’ju shoh. Mos u kanë prishur fytyrat? Gruaja ime më kapi duart dhe mi çoj te fytyra e saj dhe u betua se me ata nuk ishin sjellur keq. Me dorën tjetër e kapa dorën e vajzës sime dhe e ndjeva qetsinë e trupit te saj. Gruaja më tha se vajzën e vogël dhe djalin i kishin dërguar në Angli. Ata tani janë duke jetuar afër një të afërmi tonë të largët dhe shëndeti i tyre është në gjendje shumë të mirë, madje ushtarët amerikan i kishin thënë se edhe ato do t’i dërgojnë në Angli posa të vërtetohen se unë nuk jam terrorist. Kështu që do të lirohesha edhe unë nga burgu. Për momentin duhesha të rrija në burg me qëllim që ata t’i kryeninin edhe disa hulumtime rrethë meje. Vajza ime shqetësohej shumë për shëndetin tim dhe unë e kuptova se ajo është duke derdhur lotë. Arriti që t’i kaloj të gjitha dhimbjet dhe shqetësimit që ndjente për mua dhe të marrë forcë e të më thotë se në telefon kishte folur vet me motrën dhe vëllaun e vogël dhe se ata ishin në gjendje të mirë. Madje ajo më tha se kishte shumë shprsa dhe gjëja e vetme për të cilën brengosej ishte shëndeti im. Pastaj i morën dhe i çuan nga bodrumi dhe unë prap mbeta vetëm. Nuk e dij se sa zgjati ky takim. .. Ishte një moment? Në jetë? Apo disa minuta? Megjithatë më kishte bërë mirë dhe isha ndryshuar pak. Pas gjysmë ore prap erdhi personi që më torturonte. Ma hoqën qesen nga koka, pastaj më dërguan në një dhomë shumë të vogël dhe më ulën në një karrige. Duart mi lidhën fortë për krahët e karriges, kurse këmbët për këmbët e saj. Më kishin lidhur në ate mënyrë sa që nuk mund të bëjë më të voglën lëvizje. Këtë e kryen shumë qetë dhe në mënyrë shumë të shpejt, të bënte të dyshoje se këtë punë e bënin me vite të tëra, madje ishin te aftë ta bënin edhe sy mbyllur. E ndjeva se pas këtyre veprimeve që bënin është fshehur diçka dhe nuk dyshoja fare se tani do të më torturonin, sepse pos takimit me familjen tortura më nuk kishte kurrnjëfarë kuptimi. Por e vërteta ishte krejt ndryshe. Atë ditë edhe pse nuk zgjati shumë troturimi, por ishte një torturimi më i rëndë që kisha përjetuar në burg dhe as që nuk mund ta përfytyroja fare. Më katastrofalja ishte, përkundër asaj që nuk pranova asgjë dhe nuk thash asnjë fjalë, morën një baski të madhe dhe filluan me vështirësi të madhe të ma futnin nën thonjin e dorës së djathtë, kështu pata aq shumë dhembje sa që bërtita me zë shumë të lart. E shihja se nuk lejonin të më rrjedh gjak nga vendi ku më futnin baskin, pastaj filluan që ta nxenin me zjarrë baskinë dhe në atë gjëndje që nga zjarri ishte skuqur baskia ma vunë në vesh, nga dhimbja e madhe më humbi vetëdija. Ky torturim mu duk se kishte zgjatur një jetë, por siç më thanë torturuesit nuk kishte zgjatur më shumë se gjysem ore. Pastaj ma nxorrën baskinë nga thonjët dhe më kaploi sërish një dhimbje e papërshkruar, kështu që as për një moment nuk mund ta ndalja rënkimin që kisha nga dhimbjet. Nuk e dij sa zgjati por kur pash se torturesi vjen më një gjilpërë në dorë dhe mendova se këtu edhe e paskam fundin e jetës sime. Gjilpërën ma dha në dorën e djathtë dhe sikur mu ndalën të gjitha dhimbjet nga kjo gjilpërë. Isha aq i pafuqishëm sa që po të më thonin çohu dhe ik se je i lirë nuk do ta mund të ngritesha në këmbë. Në atë moment erdhi një njeri i veshur me të bardha, mu duk se ishte berberë dhe më rruajti tërsisht mjekrrën dhe flokët. Edhe ai në punën e vet ishte profesionist, por ishte shumë i pamoralshëm dhe me sjellje të këqia. E dija se më kishte ardhur fundi dhe takimi me familjen ishte sikur taxhia që i jipet deles para se ta therrin për kurban. Për një moment mu përkujtuan fjalët e shokut tim të qelise që ishte në toalet, të cilët në kokë me një aparat ia kishin trazuar trurin dhe e kishin shtyrë që vetëm të gënjej dhe të mendoj vetëm për të gënjyer. Por unë nuk kisha asgjë për të thënë as drejtë e as shtrembër. Kurse edhe ata kishin njohuri edhe për nga jasht edhe për nga brenda më shumë se unë. E ndjeva se pakëz isha përmirësuar, sepse e ndjeva se një mizë mu kishte ngjitur në djersë dhe më vinte që ta heqja atë por nuk mundesha ngase i kisha duart e lidhura për karrige. Madje e kuptova edhe atë që mi zgjidhën duart dhe dy nga gardinatë më morën nën shpatulla dhe pas dhjetë minutave u gjetëm në një ndërtesë, e cila më dukej se i ngjante spitalit. Atje nuk kishte shumë njerëz, ata që ndodheshin aty ishin të veshur më ngjyrë të bardhe dhe nuk flisnin fare. Kështu që mua më shtrinë në një krevat në një dhomë të vogël, mandje mi lidhën disa elektroda në kokë, në qafë dhe pas kokës. Posa hyra në dhoma, edhe pse isha vetëm me një sy, arrita t’i shoh të gjitha to kablla dhe ato makina, posa i pashë këto menjëherë fillova të mendoja se më priste vdekja, që aq shumë e dëshiroja kohët e fundit. Isha pajtuar me vdekjen, sepse isha i sigurt se shumë shpejt do të vdisja nga pasojat e torturimeve që mi kishin bërë ushtarët e Pentagonit. Në dhomë hyrën dy persona. Njëri shkoi në drejtim të aparateve që ishin në dhomë, kurse tjetri u ulë afër meje dhe filloi të më pyeste për gjendjen time, më fliste në arabishte. Desha t’i thoja gjë apo të protestoja, por personi që më rrinte mbi kokë më tha që mos të lëvizja fare dhe mos të flisja asnjë fjalë, vetëm të shikoja në tavan. Ai filloi të flasë dhe mi tha të gjitha ato tema apo çështje të cilat i kishte mësuar mirë përmendësh. Më në fund donte të thoshte se, hulumtimet e deritanishme kishin konstatuar se unë kisha dhunti dhe talent për të bashkëpunuar me ta, madje më në fund më tha se kështu kishin deklaruar edhe ata të naltit. Ai më tha se jo që duheja të bashkëpunoja me ata por isha i detyruar ta bëja një gjë të tillë. E pyeta: nëse kjo nuk bëhet me vullnet dhe bëhet në mënyrë të dhunshme, atëherë çfarë kuptimi do të kishte kjo për ju…? Ai mu përgjigj: “Ne jemi tani duke të provuar se ti sa ke mundësi të bashkëpunosh me ne. Madje ti neve na pëlqen dhe ne nuk dëshirojmë që të humbim ty, dhe gjithahstu deri më tani konstatimet kanë dalë pozitive lidhur me durimin dhe qëndresën tënde, atëherë nëse edhe nuk don që ato që të kanë ndodhur ty deri më tani t’i ndodhin edhe familjesë sate, sepse e din shumë mirë se ata janë në duart tona dhe për këtë gjë askush nuk lodhet. Kështu që ti mundesh që me një bashkëpunim të mirëfilltë me ushtrinë e SHBA-së ti shpëtosh ata nga vdekja madje jo vetëm ti shpëtosh por edhe të përcaktosh një të ardhme ideale për ta në Angli. Madje ti do t’I shkollosh fëmijët tuaj atje dhe gjithnjë ata do të përkujtojnë si një hero. Pastaj e kuptova se kishte filluar dhimbja e gishtit dhe gjithnjë më shtohej edhe më tepër dhimbja. Por edhe kur mendoja që edhe familja ime të hyj nëpër të njëjtat mekanizma të torturës, që kisha hyrë unë, atëherë rrahjet e zemrës donin të ma shqyenin gjoksin nga të rrahurat e forta. Çdo fyrje që e pata ia bëra kësaj makine të shpifur, se pse gënjeshtrat i kishte aq të thjeshta, madje pse nuk ma kishte bërë një gënjeshtër që vdekjen ta përqafoja me ndjenja të gëzueshme.

[budo785]

Pjesa e pestë
Pra, lexuam nga kujtimee e irakianit të arrestuar nga forcat amerikane dhe për torutrimet e tij, kështu që pas gjithe atyre vuajtjeve dhe maltretimeve, i lejuan atij që ta takoj familjen dhe të pranoj kushtet e bashkpunimit me ta. Nje ndër kushtet themelore ishte jeta e tij dhe jeta e familjesë së tij. Edhe ai më në fund vendosë që të bashkëpunoj me kriminelët, vetëm e vetëm që familja e tij të jetoj e shëndosh dhe në liri. Tani të njihemi me vazhdimin e këtyre kujtimeve…

Bashkëpunimi me kriminelët
Më në fund e shpreha gatishmërinë time që do të bëja çfardo që të dëshironin nga unë. Prap nuk e dij se sa zgjati kjo dramë; por vetëm e mbaj në mend se në fund ai njeriu i poshtër nga aparati më nxorri shiritin e letrës dhe duke studijuar atë më tha: “E pe, të thashë!!? Në fillim protestoje, por pastaj u bërë më i butë dhe ky shirit tregon se ti je i gatshëm për bashkëpunim. Tani duhesh që këtë vendim ta zbatosh edhe në vepër.” Edhe tani nuk më besohet qe ai shirit të kishte treguar diçka, por ai mua më kishte njohur aq mirë sa mund të kuptonte çdo reagim timin, dhe ai mund të ndjente çdo reagim normal që kisha. Ai ma tregoi edhe shiritin ku shpjegonte shenjat që kishin domethënie, dmth, aparati në fjalë ma kishte lexuar mendjen. Megjithë atë, prap m’u nderrua ambienti i hapur i burgut. Tani qëndroja në një qeli më të madhe me gjashtë të burgosur tjerë. Edhe ushqimi ndryshoi plotësisht, mund të dilnim në natyrë thuajse tërë ditën, po ashtu u shtuan edhe vizitat e mjekut. Por gjëja e vetme që na shqetësonte ishte se të gjithë e dinim se në mes nesh ka informatorë, dhe në vend se këtë ta diskutonim në mes vete, ne të gjithë frikësoheshim nga njëri-tjetri. Çdo ditë dy ose tre persona nga ne i merrnin dhe na dërgonin për të na marrë në pyetje dhe për t’i dëgjuar ligjëratat e një amerikani. Pyetjet e tyre ishin për mundësitë dhe për disa karakteristika që posedonim, psh. a mund të vozisim automobilin, çfarë arme mund të përdorim, sa jemi të shkathët të kryejmë ndonjë detyrë të thjeshtë, etj. Çështjet që na shpjegonin dhe që mundoheshin të na bindnin me çdo kusht, ishin t’i tregojmë shkathtësitë tona për t’u kyçur dhe për të ndikuar në grupet terroriste, apo të formojmë edhe ne grupe të atilla. Po ashtu te kemi talent dhe të jemi të kujdesshëm që të përfitojmë besimin e terroristëve të Al-Kaidës, madje edhe të marrim pjesë në sulmet terroriste që do të na caktoheshin nga autoritetet e larta. Vetëm në këtë mënyrë ne do të arrinim të shpëtojmë familjet tona dhe që ata të jetojnë të qetë dhe të lumtur. Shokët e qelisë më thonin që fjalët e amerikanëve tregojnë qëllimet e tyre që të huajt asnjëherë nuk do të largohen nga Iraku, vrasjet dhe gjenocidi do vazhdoj akoma, kurse shteti irakian do të ndahet në pesë republika dhe republikat do t’i udhëheqin po ata persona të cilët ishin nën ndikimin e amerikanëve gjatë luftës së tyre kundër Sadam Hysejnit. Po ashtu, sipas tyre, minoritetet të cilat kanë qenë të shtypura nga Sadami, me vite të tëra nuk kanë patur mundësi që të udhëheqin administratën, për këtë gjë edhe tani nuk kanë kuadro për të udhëhequr, andaj do të jenë të varur nga amerikanët. Madje, ata kishin deklaruar se, gjeneratat e ardhshme të Irakut do të ndikohen nga kultura dhe civilizimi perëndimor dhe me çdo kusht do të dëshirojnë një udhëheqje, gjoja të moderuar me synime perëndimore, apo thënë më qartë amerikane. Për t’i arritur këto qëllime duheshin shkatërruar terroristët e huaj, si psh. Al-Kaida dhe përkrahësit e hapur e të fshehur të saj. Njëri nga ta, mua më kishte thënë se ne mundemi që familjen tënde ta dërgojmë në një vend të civilizuar, dhe me ndihmën tonë ata të arrijnë të ngriten në shkallën tonë, por një gjë të këtill nuk mund ta bëjmë për gjithë banorët e Irakut. Për këtë

dhe ne kemi ardhur këtu në vendin tuaj që banorët e shtetit tuaj t’i bëjmë njerëz dhe t’i civilizojmë. Unë shumë mirë e kisha vlerësuar njerëzinë dhe civilizimin e tyre në burg, gjatë sjelljeve me të burgosurit, por çka të bëja pos që t’i konformoja fjalët e tij. Në realitet, fjalët e tyre aq shumë ishin të cekëta dhe stereotipe sa që i kisha arritur që t’i mësoja përmendësh një nga një. Nga ne dëshironin që të shprehim gatishmëri të plotë për bashkpunim me ta në fushat si, gjuajtje me snajper, shpërthim të bombave të telekomanduara nga larg, të formojmë grupe dhe banda terroriste, spiunim, të kemi ndikim në grupet tjera, e shumë gjëra tjera që kshin të bëjnë më gjakderdhje dhe trazira. Unë isha njëri nga të parët që shpreha gatishmëri për bashkëpunim në të gjitha lëmitë, sepse vërtetë më brengoste shumë fati i familjesë sime, dhe me çdo kushte dëshiroja që atyre mos t’i ndodhe asgjë e keqe, dhe besoja që nëse do t’i kryej urdhërat e tyre gruja dhe fëmijët e mi do të shpëtojnë nga duartë e tyre. Edhe shokët e qelisë pak a shumë kishin të njëjtat mendime, madje ata kishin edhe propozime vullnetare vetëm e vetëm që kjo gjë të përfundonte pa ndonjë sherr dhe me ëmbëlsi. Këto fjalë i flisnin edhe derisa ishin në qeli me qëllim që informatorët të informonin ata se filani është i gatshëm për bashkëpunim, madje ka edhe disa propozime të vetat. Pas një kohe filluan ushtrimet, në fillim na ushtronin dy-tre persona në formë të marrjesë në pyetje, kurse më vonë formuam një klasë ku ishim rrethë 15 veta. Kështu që në këto klasa të ushtrimit u njohtova me të burgosur tjerë nga burgjet si “Et-Tesfirat”, “Er-Risafe”, “Um Kasr”, dhe që tani e kuptova se ndodhesha në burgun “Kundur”.

Shokët e klasës më flisnin për ngjarjet e të burgosurve të burgjeve “Talil”, “Ebu Gurejb”, “Es-Silahijje” dhe kampin “Buka”, ngjarje të cilat më shumë i përngjanin periudhës së mesjetës. Njëri tregonte se si e kishin zhveshur lakuriq, ia kishin lidhur këmbe e duar dhe e kishin detyruar të ecë në të katërtat (me duar dhe kembe pernjehere), madje duke ecur, disa persona i kishin hypur mbi shpinë. Në këtë mënyrë ia kishin mbyllur sytë dhe në gojë i kishin vërë fre që ia vejnë kuajve, i kishin hypur mbi shpine dhe e kishin detyruar që të vraponte nëpër qeli. Ai tregonte: “Njëherë, e vërejta se mbi shpine ishte një person shumë i lehtë, dhe me vete mendova se duhet të jetë ndonjë fëmijë, por nga zëri dhe të qeshurat kur e kuptova se ishte ofieciere apo ushtare amerikane, aq shumë u ndjeva i fyer sa që nuk mund të shprehem në këtë moment.” Kur ajo me ato duar të ndyra më prekte dhe qeshte neveritshëm, vazhdonte të tregonte shoku im i klasës, atëherë çka më mbeste

mua vetëm se të kthehem e ta godas për ta shtrirë për vdekje. Ai tregonte se ajo gruaja, të cilën e thërrisnin Geruhban (toger), e cila ma kishte vurë frerin në gojë, dhe më tërhiqte si qen, nga të qeshurat e saj vërehej se ajo kënaqej dhe zbavitej nga kjo që bënte. Në dorë kishte një shkop të madh dhe gjithnjë më godiste në trupin e zhveshur.”

Ky i burgosur thoshte se, deri atëherë nuk mendonim se në botë mund të ketë njerëz me tipare të këtilla, dhe pyeste: “Po çfarë njerëz janë këta?” Kështu që, gjithë shokët e kalsës, po ashtu edhe unë e kishim harruar fare gjithë personalitetin tonë, na kishte ikur nga mendja tërë filozofia dhe vullneti i ekzistëncës, ishim dhënë plotësishtë në zbatim të urdhërave të tyre. Nganjëherë nga njëri-tjetrin pyesnim se, athua i gjithë populli amerikan ishte i këtillë? Athua të gjithë oficierët dhe ushtarët e tyre sillen në këtë mënyrë, apo vetëm gardianët e burgjeve të tyre. A është e mundur që të gjindet njeri më këso lloj karakteri moral? A është kjo e vërtët, të cilën jemi duke e parë, apo vetëm një ëndërr? Madje edhe nuk kishim shumë kohë të thellohemi aq shumë në këso lloj pyetje. Vetëm kur isha vetëm në qeli, kur doja të flija më vinin të gjitha këto pyetje në kokë, dhe përpiqesha aq shumë të gjej përgjigje por ishte e kotë. Mendoja se tashmë kam humbur të gjitha dëshirat, personalitetin, veten dhe gjithçka që kisha. Në mendjen time zinin vend vetëm gruaja dhe fëmijët, dhe vazhdimisht mendoja si si mund t’u ndihmoja atyre. Në atë kohë nuk e dija se do ta humbë çdo gjë që kisha, dhe gjëja e vetme që do të më mbetej ishte trupi, dinjiteti i humbur dhe një botë e mbushur plotë ndjenja hakmarrjeje. Por atëherë mendoja dhe bëja gjithçka që të bëhesha më i besueshëm për amerikanët dhe të

tërhiqja drejt vetes vemendjen e tyre. Një i burgosur tjetër, i quajtur Said, i cili kishte marrë pjesë në disa sulme terroriste me urdhër të tyre, dhe ishte pëlqyer nga ta, vazhdimisht më rivalizonte mua, dhe nuk e dij se pse e bëntë këtë gjë, por për një gjë isha i sigurt se edhe ai e ka të njëjtën dhimbje, mu sikur unë. Sepse kjo vërehej nga shikimet e tij me plotë urrejtje që ia bënte gardianëve dhe ushtruesve amerikan. Ai kishte më shumë se krejt urrejtje, kjo shihej sepse vazhdimisht ai shprehte gatishmërinë i pari për çdo sulm vetvrarës, madje edhe jepte propozime se si ta dërgonin atë dhe ku ta dërgonin për ndonjë sulm vetvrarës.

[budo785]

Misioni i parë
Më në fund, dy persona u zgjodhëm që ta kryejm një punë representative. Në fillim mua më dërguan në një dhomë dhe në dorë më dhanë një gjë për ta lexuar, derisa unë e lexoja atë, ata zërin tim e inçizonin në një kasetofon. Në këtë program duhej të lajmëroja se ne kemi kidnapuar një amerikan të quajtur …, dhe nëse ata nuk i lirojnë njerëzit tonë të burgosur ne do ta vrasim të arrestuarin. Pas një ore hyra në një dhomë prafërsisht të madhe dhe në kokë ma vun një maskë. Pastaj aty i sollën edhe pesë persona tjerë të maskuar dhe të gjithëve na rradhiten ne një rresht. Mandej para nesh sollën një amerikan me flok të verdha dhe trup shkurtër, i cili mezi ecte nga që kishte marrë shumë drogë. Atë e ulën në një karrige e cila gjendej para nesh, kurse mua ma dhan ta lexoja prap atë letrën që e kishin shkruajtur ata vet. Në letër shkruante që, nga se armiku nuk i kish plotësuar kërkesat tona, dhe për këtë gjë ne do ta ekzekutojmë këtë qafir vrasës. Herën e parë kameramani nuk ishte i kënaqur nga skena që krijuam dhe prap urdhëruan që të përsëritet e njejta skenë. Nga unë kërkuan që deklaraten ta lexoja më me vrazhdësi. Unë çdoherë mundohesha që ta ndërroja zërin, por këtë herë çdo urrejtje që pata për ta e nxorra nëpërmjet vrazhdësisë gjatë leximit të deklaratës. Në këtë mënyrë, Saidi me krah ra para meje. Të gjithë kishim rroba me uniformë të njejtë dhe maska të njejta, madje edhe dorezat dhe çizmet i kishim të njejta. Në fillim nuk e njoha atë, vetëm atëherë kur më foli në vesh e kuptova që ishte Saidi, kurse gardianët raguan ashpër ngase Saidi më foli në vesh. Filmimi vazhdoi më tej. Njëri nga grupi yonë e mori një thikë të madhe në dorë dhe në mënyrë shumë të letë ia hoqi kokën atij amerikanit të droguar. Ai, amerikani nuk e tha asnjë fjalë madje as nuk rrezistoj fare. Por më vonë Saidi më kishte treguar se ky amerikani kishte qenë ushtar, i cili kishte dezertuar dhe kishte tentuar të ikte, por duke ikur rojet e kishin gjuajtur pas ti dhe e kishin plagosur, në këtë mënyrë ai ishte burgosur dhe ishte denuar me vdekje. Ata nuk e mbysin atë por e shfrytëzojn për të propagantuar gjoja vrazhdsinë e arabëve. Saidi betohej që ai i cili ia hoqi kokën amerikanit ishte çifut nga Izraeli. Ai këtë e kishte kuptuar kur gjaku i tij ia kishte stërrpikur dorezat dhe manget, ai kishte përdorur një shpreje karakteristike izrailite, që do të thoshte “ah, ndytësirë”. Personat me maskë që ishin rradhitur në një rresht me ne nuk flisnin fare, ishin trup mdhenj dhe kuptohej që ishin amerikan. Unë u përpoqa shumë që të mësoja më tepër për të thënat e Saidit, për ralizimin e këtyre veprimeve shtazarake. Ai nuk më përgjigjej asnjëherë, edhe kur e pyta direkt për këto çështje ma ktheu: “ti nuk mund t’i perceptosh këto gjëra! Madje këto nuk janë biseda që mund t’i kap mendja e njerëzit, andaj unë nuk shoh asnjë shkak që t’i mund ti kuptosh problemet e mia.” Ai pas disa ditësh u vra në një aksion vetëvrasës. Saidi e dinte se së shpejti do të vdiste, për këtë dhe më kishte treguar shumë gjëra. P.sh. ai një herë më thoshte se kishin vjedhur shumë kamiona të vegjël, mandej i kishin ngjyrosur dhe ua kishin ndërruar formen atyre, i kishin mbushur me lëndë eksplozive dhe ua kishin dorrëzuar personave, të cilët ishin çmendur në burgjet e amerikanëve. Ai më thoshte se personin të cilin ishte vetvrarë ngase ai ndodhej në kamionin i cili shpërtheu ndërtesën e OKB-së në Irak, e njihte shumë mirë. Të gjitha këto bomba që i vendosnim në kamione, dirigjoheshin me telekomandë nga larg, dhe të

gjithë këto bëheshin në kontrollin e amerikanëve. Edhe shpërthimi i madh gjatë mbajtjesë së zisë nga ana e shi’itëve ka ndodhur po nga të njëjtët pesona sikur ne, të cilët trurët i kishin të shpërlarë në burgjet e ushtarëve amerikan. Amerikanët, nga këto shpërthime kishin për qëllim që të përçanin grupet dhe medh’hebet fetare, vazhdonte të më thoshte ai. Armiqët e Iraku ishin të trembur dhe të shqetësuar nga mossukseset për të futur përçarje midis shii’tëve dhe sunnitëve. Kur Saidi nganjëherë hezitonte të më tregonte detajet e përjetimeve dhe informacioneve të tij, unë me një dinakëri e ngacmoja edhe më shumë që të më tregonte gjithçka që kishte në mendje. Por kjo nuk ishte e mundur. Sepse aq shumë i ngatërronte gjërat sa që nganjëherë më dhimbte koka. Për besnikërinë e fjalëve të tij isha shumë i sigurtë, sepse saherë që më tregonte, emocionohej aq shumë sa fillonte t’i fyente të dyja palët, edhe palën në anën tonë edhe palën tjetër, pra armikun. Ai theksonte se: “Po, aq më tepër sa do të shtohet numri i të mbyturve dhe josiguria në Irak, e gjithë kjo aq më shumë do të jetë në favor të pushtuesve.” Unë mund të deklaroj hapur se ai asnjëherë nuk ishte i hutuar gjatë kohës kur mi tregonte këto gjëra, por unë isha ai që vazhdimisht hutohesha gjatë kësaj kohe. Ndonjëherë në këtë anë dhe ndonjëehrë në anën tjetër shihej besnikëri dhe bujari tepër e madhe.

Edhe pse në ato momente me gjendjen e keqësuar që kisha nuk mundohesha fare që t’i analizoja këto të thëna të Said-it. Njëherë më tha se kishte tentuar ta vriste rojën amerikane dhe njëherë kishte tentuar të bënte vetvrasje, ishte plagosur shumë rëndë, por me kontrollimet e vazhdueshme dhe të kujdesshme të mjekut kishte arritur që prap të kthehet në jetë. Po ashtu edhe gjilpërat dhe hapat që merrte gjatë kurimit të tij, ato kishin ndikuar mjaftë edhe në mendjen dhe shpirtin e tij, kishin krijuar një njeri që në mënyrë shumë normale kishte shkuar në Pakistan dhe kishte kryer disa sulme me bombë nëpër qytetet e Pakistanit. Ai shpesh deklaronte se këto ushtrime në klasë për ne ishin shumë të thjeshta dhe fëmijërore, ai dëshironte që të ushtrohej që të udhëtonte dhe të qëndronte nëpër anijet kozmike dhe të kryente ndonjë sulm edhe me to nëse e urdhëronin. Por një gjë shumë me rëndësi që Saidi ma kishte thënë, madje edhe unë kisha filluar ta kuptoja, ishte se gjithnjë e më tepër vullneti dhe kurajoja e ushtarëve dhe gardianëve amerikan kishte filluar të zvogëlohej. Kur e pash rojtarin të cilin e kisha takuar para dy muajsh, shumë leht arrita ta vërej gjendjen e tij shpirtërore, por edhe unë gjatë kësaj kohe kisha ndryshuar plotësishtë. Tek ata nganjëherë shihej dëshprim, nervozë, stres e shumë gjëra tjera që kishin të bëjnë me gjendjen e tyre shpirtërore. Këto skena të bënin për tu çuditur tepër. Kur e mendoja se ushtarët dhe gardianët amerikanë ndikohen aq shumë nga veprimet që bënin më mua, dhe nga kjo përballen me sëmundje shpirtërore dhe psiqike, atëherë sa do të jetë numri i këtyre ushtarëve dhe gardianëve të cilët do të kthehen në Amerikë me gjendje të këtillë, sepse kisha dëgjuar se të njëjtat metoda të torturimit përdoreshin edhe në burgjet si: “Es-Silahijje”, “Er-Rrisafe”, “Et-Tesfirat”, “Buka”, “Ebu Gurejb”, “Um Kasr”, “Talil”, “Kundur”, “El Imare” dhe në kampet tjera në shkretirë, po edhe në Afganistan, madje edhe në burgjet në Amerikë si ai i Guantanamos. Ndoshta mund të themi se Amerika dalngadal po shendërrohet në një spital të madh mental. Ndoshta edhe ky është shkaku kryesor se pse shumica e amerikanëve preferojnë të kryejnë shërbimin ushtarak jashtë vendit, sidomos në Irak dhe Afganistan. Një i arretsuar që kishte ardhur nga spitali “Esh-shuajbe”, më kishte thënë se shumica e mjekëve dhe teknikëve në atë spital ishin sëmurë psiqikisht nga torturat që kishin parë në spital, sepse edhe spitali nganjëherë shndërrohej në një dhomë torture. Këtë gjëra na kishte treguar një i burgosur që fliste gjuhën e tyre dhe e kishte dëgjuar një bisedë mes dy mjekëve të spitalit. Ai kishte dëgjuar se vet amerikanët habiteshin se si është e mundur që këto ngjarje nëpër burgje i dinte shumë mirë edhe Kryqi i Kuq Ndërkombtarë, por ai deri më tani vetëm se kishte heshtur dhe nuk kishte kryer fare detyrën e tij, dhe vet ata, pra amerikanët, kishin deklaruar se të gjithë këto veprime dhe ngjarje me të burgosurit irakian ishin jasht ligjeve ndërkombtare, dhe dënoheshin rreptësishtë nga to. Ata punën e Kryqit

të Kuq e dinin se vet shteti amerikan e kishte izoluar, kështu që mburreshin me këtë veprim të shtetit të tyre dhe vazhdonin të zbatonin torturat e tyre shtazarake

[budo785]

Pjesa e gjashtë


Misioni i dytë
Më dërguan në misionin e dytë. Atë që tani këtu po e shkruaj, më parë ishte parashikuar dhe më kishin dhënë arsimim dhe urdhëra të mjaftueshëm. Hartën të cilën e vendosën para meje, nuk kishte gjë të shkruar në te, por nga vijat e bregdetit arrita ta kuptoj se ishte një vend afër detitit të kuq dhe bregdetit afrikan. Në këtë hartë ishin të vizatuara edhe rrugët në të cilat duhej të udhëtoja me shoferin ndihmës, madje ishin të përcaktuara çdo kthesë dhe qafë rrugore dhe ishin të rradhitura me numëra. Po, duhesha që këto rrugë ti kaloja me shoferin dhe me kamionin i cili ishte i mbushur plot me eksploziv, hymë ne tokat e Afrikës dhe me emrat dhe shenjat sekrete ia dorrëzuam kamionin disa personave të panjohur. Apo të them shkurt: me një aeroplan amerikan shkuam deri në San’a (kryeqytet i Jemenit), dhe prej atje me një aeroplan ushtarak të vogël shkuam në perëndim të Jemenit, e kaluam detin e kuq dhe iu afruam limanit në tokën afrikane, ku pastaj kuptova se ishte Eritre’ja. Në liman ishin dy kamiona të përgaditur të cilët zbriten nga anija e madhe. Shoferi i kamionit do të ishte një irakian i cili më shoqëroi nga San’a, dhe nuk duhej që të bisedoja shumë me të për të kaluarën e tij. Megjithëse i frikësoheshim njëri–tjetrit, u shoqëruam shumë shpejtë, madje gjatë bisedës e kaptuam se kemi të njejtin problem. Biseduam gjatë për maltretimet, turturat dhe për të kaluarën tonë. E vetmja gjë për të cilën nuk mendonim dhe nuk diskutonim ishte ikja apo braktisja e këtij misioni, për të cilin ishim të detyruar ta kryenim. Të dytë i kishim problemet të ngjashme, që të dy familjet i kishim peng të vrasërve. Ishim të detyruar të kryejm misionin dhe të ktheheshim ne liman. Ai nuk kishte fëmije, por gruan, nënën dhe vllaun i kishte në duart e vrasësve amerikanë, edhe atij sikur mua i kishin premtuar lirimin dhe mbrojtjen e tyre. Ai ishte i ri dhe ishte fëmiu më i madh i familjes. Si dukej edhe nënën e kishte të re, dhe kriminelet e ushtrisë amerikane e kishin frikësuar shumë për nënën dhe gruan e tij. Ishte i fortë dhe rrezistues, dhe nuk kishte nevoj për ndimen time. Ashtu siç e përmenda edhe më lartë, në dorë e kishim harten në të cilën ishin të përcaktuara rrugët kthesat e rrugëve dhe çdo imtësi rrugore, por nuk ishin përcaktuar kufijtë dhe ne nuk e kuptuam fare se kur e kaluam kufirin e Eritres dhe jemi future në tokën e Etiopis, dhe kur do të arrim në Sudan. Para nesh lëvizte një automobil i lloit Xhip dhe në të gjendëshin katër persona të armatosur, pas tyre shkonin tre kamiona të mbushur plotë, ne ishim ulur në kamionin e parë. Kamionat kishin plot benzin dhe lënd djegëse, dhe ne nganjëherë ndalonin vetëm për të marrë ujë. Kur ndalonim nuk bisedonim fare me personat e kamionave tjerë, por vetëm me shenjë koke e përshëndesnim njëri–tjetrin. Kamionat ishin të ngarkuar me peshë të rëndë dhe lëviznin shumë ngadalë, kurse automobili Xhip i cili ecte para nesh lëvizte shpejt dhe lehtë, dhe si dukej shoferi i këtij Xhipi e njihte rrugën shumë mire. Nganjëherë aq shumë largohej nga ne sa që nuk mbetej asnjë shenjë nga ai. Më problem ishte kur kalonim nëpër rrugët malore, unë zakonisht vozitja nëpër rrugët shkretëtinore dhe të rrafshta, por pasi që kisha probleme me këmbët dhe më dhimte shumë gishti i thyer, timonin e kamionit e mirrte personi i cili më shoqëronte mua. Duhej që dy herë të kalonim nga një lumë i thellë dhe nuk ishte e

mundur të kalonim nëpër këtë lumë pa mos na tërhequr me zinxhir kamionat tjerë. Më në fund arritëm në një vend ku më nuk mund të lëviznim. Automobili Xhip dhe tre personat në te, na lanë neve vetëm dhe kur u kthyen pas gjashtë orëve thanë që rrethë 15 deve janë nisur në drejtim tonin dhe mallin që gjindet në kamion do ta bartin ato. Unë mendoja se gjithë ajo rëndësi që ishte në dy kamionat tanë nuk do të mjaftojnë 15 deve për ta bartur atë, ngase unë e dija se sa është rëndësia e tyre, sepse e kisha vërejtur rëndësin e kamionit gjersa isha në te. Por duhej që të prisnim 24 orë.

Në këtë kohë gjeta rastin që të njohtohem me shoferin dhe ndihmës shoferin e kamionit tjetër. Ata me ne silleshin shumë ftohtë dhe shumë keq e flisnin arabishten. Dukeshin se ishin pakistanez ose afganistanez. Ndoshta edhe kishin ardhur nga tokat e Indisë ose Bangladeshit, dhe nguteshin sa më shpejt ta mbaronin këtë mision tepër të lodhshëm. Ishin të padureshëm. E vetmja gjë që mësova nga ky udhëtim ishte se Amerika jo vetëm në Irak po në çdo vend të botës kishte persona sikur unë dhe sikur ndihmës shoferi im, jetërat, familjet dhe identiteti i të cilëve përdoret për qëllimet e amerikanëve. Po ashtu edhe këta persona ishin detyruar që të bëjnë çdo gjë për amerikanët sepse sigurisht edhe ata ishin këcnuar me familjet e tyre. Ndoshta edhe Amerikanët pas vdekjesë sonë do të na paraqisnin si pjestarë të Al-Kaidës, Talibanit apo ndoshta përkrahës të Ez-Zarkavit. Deri më tani kishin vepruar ashtu siç na kishin premtuar, që nuk do të bënin asgjë me familjet tona. Gjithashtu pata dëgjuar se edhe Ebu Mus’ab Ez-Zarkavi ishte bashkëpuntor i ngushtë i tyre. Këtë ma pat thënë një i burgosur irakian në Bagdad. Kështu që, pas dy ore që Xhipi na kishte lënë vetëm, mbrritën disa burra dhe gra vendase, të cilët na sollën ushqime të lloj-llojshme dhe ujë për të pirë. Na gostitën në mënyrë të përkryer dhe na nderuan shumë. Dukej që personi i katërt që ishte në Xhip, i cili kishte mbetur të na shoqëronte neve i njihte shumë mirë këta njerëz dhe tek ata kishte besim të plotë. Me gjithë këtë besim ai pat shumë kujdes për kamionat. Kaluan shumë shpejt këto 24 orë, sepse isha i lodhur shumë sa që tërë këtë kohë e kalova në gjumë. Ishte dikur dreka e ditës së nesërme kur mbërritën devet. Transferimi i mallite nga kamionët në deve kishte nevojë për disa njerëz shumë të fortë. Po ashtu, ne shoferët dhe ndihmës shoferët nuk kishim të drejtë t’i preknim fare kartonat që gjendeshin në kamion. Ndoshta ata nuk dëshironin që të informohemi se ç’kishte në kamion. Nuk kuptonim gjuhën e tyre, por nga qyteti që kaluam si dukej quhej Kasala, po ashtu qyteti pas tij nga i cili kaluam dëgjova se e quanin Singa. Edhe pseudonimi i tyre ishte Karpinski. Rrethë orës tetë në mbërmje u përshendetëm dhe u kthyem te kamionat e zbrazët dhe u përgatitëm që të ktheheshim përfundimisht. Duhej që gjithë kujdesin tonë ta përcaktonim në hartë dhe në rrugë, kështu që duhej të përkujtonim rrugën nga kishim ardhur me qëllim që të mos humbnim. Na patën thënë që në qoftë se në kufij, kufijtarët kërkojnë ryshfet atyre të ia jepnim kaminat e zbrazët, kurse ne të kthehehsim në këmbë deri në liman, por ne këtë nuk e bëmë ngase shpjetuam aq shumë sa që për 35 orë arritëm në liman. Deri në kufirin e Jemenit shkuam me një barkë të madhe e cila i përgjante anijës për nga madhësia. Prej aty deri në San’a shkuam me automoblin tonë personal, pastaj me aeroplan u kthyem në Bagdad. Duhet të them se dy ditë qëndruam në San’a dhe vendi ku qëndruam ishte më keq se burgu ynë. Gjatë gjithë kësaj kohe flisnim shumë pak, por hanim dhe flinim tepër. Në Bagdad gjendja jonë ishte bërë më mirë sigurisht, sepse burgu tani për neve ishte një pushimore, kurse numri i të burgosurve që merrnin mësim në klasa ishte shtuar më shumë. Mësimet më shumë ishin politike dhe kishin për qëllim që të na bindnin neve, madje unë shumicën e tyre as që i kuptoja fare. Atë që na prezantohej në këto orë mësimi mund ta përshkruaj shkurtimishtë në këtë mënyrë: Duhej që ne të luftonim kundër terrorizmit për ta shpëtuar njerëzimin, madje jo vetëm që ta luftojmë atë po ta shkatërrojmë të tërin. Edhe nëse në këtë luftë humbin jetën disa nga ne, ky ishte fati jonë dhe nuk mund të iknim nga ky. Ata, një grup e ushtronin vetëm që të gjuanin me snajper, dhe me armë tjera. Kur na dërgonin në

shkretëtirë për të na ushtruar, me ne vinin edhe disa nga ushatërt e tyre. Kuptohej se para nesh kishin ushtëruar shumë të burgosur si ne, sepse akoma shenjat e gjuajtjeve dhe plumbave kishin mbetur në vendet ku ushtronim edhe ne. Kjo më habiste shumë mua. Me vete thoja që si është e mundur që këta amerikanët të pa mend, të na ushtronin neve aq shumë në kohë të luftës, kurse një pjesë të pushonin qetë nëpër burgje? Apo ndoshta këta kanë për qëllim të qëndrojnë shumë vite në shtetin tonë, ngase kanë investuar aq shumë dhe kanë ndërtuar vende rezstimi kaq të mëdha. Përafërsisht të gjithë mësuesit tanë ishin izraelit. Njëri nga ta ishte grua, e cila ishte e veshur me rroba të ushtrisë amerikane, edhe pse gjithnjë deklaronte si ishte amerikane, por që nga largë edhe nga gjuha edhe nga sjelljet, dukej se ishte izraelite. Kujdesi dhe përcjellja ndaj nesh gjithnjë e më tepër shtohej, në qoftë se dy persona flisnin në vesh mes vete, atëherë që të dytë mirreshin në pyetje dhe pyeteshin se çka kishin thënë dhe çka kishin dëgjuar nga njëri–tjetri.

[budo785]

Pjesa e shtatë
Në pjeset e kaluara u njohem me kujtimet e një irakiani të burgosur, i cili torturohet në mënyrë ç’njerëzore nga forcat e ushtrisë amerikane, dhe prap nen presionet dhe kërcnimet e tyre u detyrua që të bashkëpunoj dhe të zbatoj çdo urdhër të tyre. Kështu që ai kreu dy misione për ushtrinë amerikane. Ai në këto misione u takua me shumë të burgosur afganistanez dhe afrikan, të cilët kishin të njëjtat halle, ngase edhe ata ishin të detyruar të bashkëpunonin me amerikanët, sepse familjet e tyre i kishn peng të tyre, dhe në çdo moment kërcnohej jeta e tyre. Ai gjithashtu, kuptoi se ushtria amerikane apo shërbimet sekrete amerikane në çdo vend të botës kryejnë shantazhe të ndryshme vetëm e vetëm që të arrijnë qëllimet e tyre. Vazhdojmë me kujtimet e të burgosurit irakian, Mehdi Latif.

Kampet e stërvitjes
Gjatë stërvitjeve dy herë më dërguan në spital për t’mi operuar këmbët, dhe pas një kohe të shkurtër këmbët mu bënë më mirë. Mandej mundesha që të ecja mirë dhe të vozisë në mënyrë normale, madje edhe qëllimi i tyre ishte që unë të mund të vozisja pa probleme, nga spitali më dërguan prap në kampin ku stërviteshim, dhe filluan të më mësonin çështjet e detajizuara se si të veproja dhe lëvizja derisa isha duke vozitur. Ky kamp gjendej në kufirin mes Afganistanit dhe Pakistanit, në këtë kamp stërviteshim ne, disa irakian bashkë me disa afganistanez dhe pakistanez. Atje kishim kohë më tepër për pushim, dhe po ashtu mund të takonim dhe të bisedonim me njëri–tjetrin pa asnjë problem, po ashtu nuk na merrte kush në pyetje se çka flisnim dhe çka dëgjonim prej njër- tjetrit. Për këtë asrye këtu pash dhe dëgjova shumë gjëra, të cilat nuk mi pranonte dot logjika. Psh, ajo që më bëri më shumë të çmendesha ishte se elemente amerikane luanin një rol tepër të madh në detyrimin dhe bartjen e drogës nga persona sikur ne. Madje këtu ishte diçka e zakonshme vrasja e atyre personave të cilët tradhëtonin apo nuk dëshironin që ta kryenin punën ashtu siç duhet. Kështu që duhej të kishim kujdes kur ishte fjala për çështje të këtilla. Prandaj në këtë mes dëgjonim shumë gjëra të çuditshme, por që nuk kishin edhe shumë ndikim tek ata që ndodheshin aty, sepse ishte bërë diçka e zakonshme. Edhe pse kushtet dhe stërvitjet ishin shumë të vështira, secili nga ne përpiqeshim që sa më shpejtë t’i kryenim këto stërvitje të mallkuara. Po ashtu të gjithë e dinim se pas këtyre stërvitejve do të na dërgonin në ndonjë mision, dhe që 90 % prej

nesh në këto misione do të vriteshim, madje në mesin tonë kishte të atillë që vërtetë mburreshin nëse do të vriteshin në këto misone. Kështu që edhe unë fillova të mendoj se nëse e humbi jetën në një mision të këtillë, ata do ta lironin familjen time dhe në këtë nuk kisha aspak dyshim. Një pjesë e atyre që na stërvisnin, të cilët ne i quanim profesora, pasi kryenin detyrat e tyre ktheheshin në kamp për të pushuar, andaj dhe dëshironin që ta shfrytëzonin momentin për të na përshkruar kujtimet e tyre dhe më këtë sikgurisht se kishin ndërmend ta na edukonin edhe ne që të mendonim si ata. Ata kur thelloheshin në këto përshkrime hezitonin të na tregonin datat, vendet dhe frontet e përgjakura ku masakronin njerëz të shumtë. Kur fillonin të flisnin për kurbanët e tyre gjithnjë, i quaninin “armiqtë”, “pushtuesit”, “qafiret” etj. Në atë kamp profesorët tanë ishin sionist, të cilët flisnin shumë mirë arabishten, gjuhën Pashtu, Urdu dhe gjuhën angleze, dhë këta persona shumë shpejt ngjiteshin lartë me grada dhe i ndërroheshin vendet atyre.

Njëri nga shokët tonë të klasës, i cili ishte njëri i ngirtur dhe i kuptonte gjërat mirë, më tregoi se i kishte kryer dy sulme terroriste në Bagdad dhe kishte arritur që të ikte me ndihmën e motoçikletave të shokëve të tij. Edhe pse asnjëherë nuk kishim patur rastin të dëgjonim lajme dhe të informoheshim se ç’dodhte jashte burgut, ai kishte kuptuar se gjatë këtyre dy sulmeve tërroriste kishte vrarë një shkenctar të njohur irakian, madje të cilin e njihte edhe nga afër, por në momentin e sulmit nuk e kishte ditur se mbi kë sulmon. Kurse në sulmin e dytë më tregoi se objekt terrori e kishte patur një dijetar dhe mistik shi’it, për të cilin thoshte, në qoftë se çdo irakian do të kishte faj vetëm ky person nuk kishte bërë ndonjë vepër joligjore apo kundër dikujt. Në realitet ky që më tregonte i përkiste fraksionit sunit, por për atë njëri edhe më parë kishte patur një respekt dhe dashuri të vacant. Për këtë arsye kishte vendosur që në shenjë hakmarrjeje njëzetë ushtarë amerikanë, që sipas shprehjesë së profesorit izraelit, t’i çonte në dreq të mallkuar, dmth. t’i vriste. Personi në fjalë e realizoi dëshirën e tij dhe u vra po në këtë kamp që ndodhej në mes kufirit pakistanez dhe afganistanez. Edhe pse ne ishim plotësishtë të informuar për këtë rastë, ata na thoshin se kampin tonë e kishin sulmuar Talebanët dhe Al-Kaida nga larg dhe na kishin vrarë disa nga ushtarët tanë. Madje disa nga shokët e mij të klasës kishin qenë present kur kishte ndodhur rasti, ata tregonin: “Një grup ushtarësh amerikan ishin mbledhur së bashku dhe ishin bërë tap duke pirë, hanin, qeshnin dhe fyenin çdo

kënd që shihnin, madje fyenin edhe në kombë dhe fe, kështu që shoku që kishte vendosur të hakmerrej kishte gjuajtur në grumbull dhe kishte vrarë rrethë shtatë ushtarë dhe pesëmbdhjetë të tjerë kishte plagosur. Po ashtu edhe vet ishte vrarë nga roja me snajper. Pas ngjarjesë kishin ardhur disa ushtarë tjerë dhe në trupin e vdekur të shokut tim trim kishin gjuajtur dhe ia kishin shpuar një mijë bira në trupin e tij.

Çështja tjetër që në atë kamp mu bë e njohur ishte ndjenjat e frikshme të ushtarëve amerikan dhe ndjenjat e tyre për josiguri. Ata vazhdimisht ndiheshin të frikësuar. Ky lloj ankthi ishte bërë shkaktar që ata të frikësoheshin edhe nga hijet tona, kurse ne nuk e kuptonim këtë gjë fare, se pse frikësoheshin ata kaq shumë. Ky ankth nuk ishte vetëm në ushtarët, por ky i kishte kapluar edhe autoritetet e larta të burgut, kështu që, vazhdimisht e ndërronin vendin e kampit, madje nganjëherë nga frika shtinin drejtë nesh. Personat që i kapte kjo sëmundje, të cilën nuk e dija se çfarë ishte, por ishte sëmundje që ku na shihnin na gjuanin, i merrnin dhe i largonin nga kapmi dhe më nuk i shihnim fare këta ushtarë. Me personin tjetër që u njohtova, amerikanët në te kishin shumë besim. Me çdo kend qante hallet, fliste me çdo kend, madje nganjëherë na shtronte disa pyetja sa që nuk mund t’i përgjigjeshim dhe të gjithë mendonim se ishte spiun i amerikanëve. Aq shumë kishin besim në te sa që i lejonin që t’ia pastronte dhe t’ia rregullonte vendet ku rrinin ata edhe në mos prezencën e tyre. Madje ndonjëherë edhe rrinte vetëm në vendet e sajuara për banim nga ushatrët, dhe nuk e pengonte askush. Një ditë ai erdhi dhe na tregoi se e kishte hapur radion e ushtarëve dhe kishte dëgjuar lajmet e CNN, kështu që në lajme një gjenerale grua e ushtrisë amerikane, e quajtur Xhins Karpinski kishte dhënë intervistë për

këtë kanal dhe kishte thënë se në burgun e Ebu Gurejbit personat që marrin në pyetje janë izraelit, dhe këta ishin sjellur në këtë burg me vendimin e autoriteteve të larta amerikane me qëllim që t’i merrnin në pyetje të burgosurit irakian.

Edhe ky vet thoshte se këta idotë janë edhe më të pashpirt dhe më të këqinj se qenët e tyre. Kohë më parë m’i kishin zhveshur dhe ma kishin lëshuar qenin e tyre, i cili në pamje dukej i tmerrshëm. Qeni kur më pa se jam i dorëzuar dhe nuk rezistoj fare, pasi më kafshoi dhe i shtrengoi fortë dhëmbët, më pa dhe menjëherë u tërhoq nga unë. Edhe pse ishte aq i fortë sa që mundej me dhëmbët e tij të mprehtë të mi thyej edhe eshtërat, por qeni nuk e bëri këtë edhe pse ata që më torturonin e këndellnin aq shumë për t’më kafshuar. Kur nervozoheshin me qenin që nuk e bëntë punën e tij, ashtu si e urdhëronin ata, ata i shtonin torturat në mua dhe hakmerreshin në mua. Ne këtë person e quanim spiun të dyanshëm. Edhe pse e dinte se nga ne nuk mund të përfitonte asgjë, por si dukej i lehtësonte dhimbjet e tij me këtë veprim. Ne nuk e dinim se amerikanët çka i ofronin atij për spiunim, por një gjë ishte e ditur se ata pos përfitimeve të tyre personale nuk e detyronin një njëri të spiunonte për të dy grupet. Ai ishte një person jo i zakonshëm.

Ai vet thoshte se në vitin 1992, se kishte patur një rol të rëndësishëm kur i kishin tubuar më se 100 persona shi’it, dhe ushtria irakiane – sadamiane me urdhër të SHBA-se i kishin vrarë të gjithë, në këtë mes ky kishte pas për detyrë që të gjëuante në çdo njërin. Edhe unë në këto vite kisha dëgjuar për këto ngajrje në vendin ku punoja dhe kur shkoja për peshkim, dhe me të vërtetë ishte për tu zemruar nga ato masakra që i bënte ushtria e Sadamit. Kurse unë posa dëgjova këtë që ma tregoi shoku fillova ta urreja atë dhe përpiqesha që sa më pak ta takoja ate.

Ai thoshte se kur gjatë toruturimeve ia kishte treguar këtë rastë torturuesve ata gajtë gëzimit për këtë kishin qeshur me zë të lartë dhe ishin gëzuar tejmase. Ky vidhte nga çantat e ushtarëve eroin, të cilën ushtarët e kishin sjellur për ta përdorur personalisht, dhe atë e përdorte në ëmnyrë të fshehur. Kështu që aq shumë u bë i varur në te sa që edhe jetën e humbi përshkak të saj. Ky ushtarë i vjetër i Sadamit, ishte në këtë kamp ishte dashuruar marrëzisht në një grua që i takonte autoriteteve të kampit, dhe një ditë aq shumë kishte pirë dhe kishte përdorur eroin sa që kur u zgjuam në mëngjez e pamë trupin e tij të vdekur. Ai na thoshte që mënyrën e përdorimit të minave përskaj rrugëve,

[budo785]

të cilat kishin një teknologji të zhvilluar, që përdoreshin për ta shkatërruar ndonjë tank apo ndonjë mjetë që është në shenjestër, amerikanët këtë gjë në mënyrë të vaçant ia kishin mësuar ushtarëve çeçenë. Po ashtu këta perosona vendosjen e bombës dhe krijimin e saj e kishin mësuar nga luftëtarët çeçen, dhe tani këtu ose në Irak kjo metod përdoret nga pjestarët e Al-Kaidës kundër forcave të ushtrisë amerikane. Një herë na tregonte: “Më patën dërguar njëherë t’i hetoja disa të burgosur të rinj. Aq shumë I kishin torturuar dhe goditur në kokë, sa që nuk i kishte mbetur vend pa u përgjakur, madje edhe sytë dhe vetullat I kishin plasur nga gjaku. Ata nuk mund t’i njihja fare se kush ishin. Kur e pash këtë skenë u nervozova aq shumë dhe atyre (gardianëve amerikan) u thash se në këtë gjendje jo vetëm që unë nuk mund t’i njoh ata, por t’i sillni edhe prindërit e tyre nuk mund t’i njohin në këtë gjendje, sepse ishin të dërmuar fare. Por kur filluan të më godasin edhe mua në mënyrë të padhimbshme, atëherë fillova të gënjeja. Njërin nga ta e prezantova si gueril, njërin si përkrahës të Sadamit, dhe njërin si të pa inkuadruar në asnjë organ politikë dhe terrorist, dmth. të pavarur, e gjithë kjo u bë derisa unë nuk e njihja asnjërin nga ta, por pasi më kishin detyruar atëherë ç’të bëja. Pasi kreva punën time më liruan.”

Elementet amerikane dhe udhëheqësit e kampit u shqetësuan shumë për vdekjen e tij. Sepse ishte një shërtbtor shumë i dëgjueshëm për ta, kështu që menjëherë filluan të hulumtojnë dhe ta zgjedhin një person tjetër që do ta zëvendësonte ate. Edhe këtë punë e kryen por nuk arrita ta kupoja se kush ishte ky i pafat. Për këtë gjë dhe ne të gjithë filluam që të kemi kujdesë nga njëri – tjetri. Shumë ushtrime që na mësonin nuk vlenin për asgjë, dhe në këto ushtrime i konsideronim si pjesë të torturimeve të tyre. Por në anën tjetër, nuk i kuptonim se çfarë fshihej nga sjellja e tyre e mirë, nga pushimi që na lejonin ta bënim, madje shoqëria e netëve ku sillnin alkool dhe gra për tu zbavitur, e shumë gjëra tjera që nuk mund t’i jepja ndonjë kuptim. Unë isha bërë si një dele, çdo gjë që dëshironin nga unë e kryeja me përpimëri, madje nuk protestoja fare edhe gjatë ushtrimeve të rënda. Dhe për të gjitha këto sjellje të miat nuk e dija se cili ishte shkaku. Sikur që nuk isha unë dhe isha shndërruar në një makinë. Madje ndonjëehrë gjatë ushtrimeve aq shumë jipesha në to sa që harroja edhe familjen time. Por kur pushoja dhe kur isha i dehur, aq shumë më pushtonin mendimet dhe kujtimet për ta, në këtë mënyrë këto maltretime i konsideroja si një shërbim shumë të vogël ndaj tyre. Po ashtu, kur mundohesha ta krahasoja veten me arabët që ishin duke i kaluar stërvitjet me mua këtu në këtë kamp, atëherë e shihja se disa prej tyre nëpër çfarë tortura dhe maltretime kishin kaluar. Në çfarë krime dhe gjenocidi kishin future duartë, në gjenocidet e nodhura në vendet arabe, në Afganistan, Iran, Turqi, madje edhe në Sudan dhe Somali. Kur e kojtoja gjithë këtë veten e konsideroja të pafajshëm, ndryshe nga ta dhe plotësishtë largë ndjenjave të tyre. Në mesin e këtyre personave që detyrimisht kishin patur dorë në gjenocidet e popujve musliman, kishte njerëz që kishin marr tipare shtazore. Këta persona ishin tërbuar fare. Më dukej sikur kur vritshin njërëz bëheshin të lumtur dhe kënaqeshin nga ky veprim, dhe për ta nuk kishte aspak rëndësi se objekti i sulmit të tyre ishinë fëmijë, pleqë, persona të pafajshëm e të pambrojtur, shkollë, spital, xhami apo diçka tjetër, apo në anën tjetër, grup me ushtarë të armatosur dhe konvoj ushtarak. Por një gjë e kasha vërejtur te këta individ, kur urdhëroheshin ta sulmonin ndonjë spital, shkonin të gëzuar dhe të trimëruar, por kur kishin për synim ndonjë sulm ndaj ushtarëve të armatosur, vetëm t’I shihje se si dridheshin nga frika. Atë që nuk arrita ta kuptoj ishte se vërtetë këta njerëz kishin tipare të këtilla nga fëmijëria, apo pas shpërlarjesë së trurëve të tyre ishin bërë kaq të pandjenja, të egër dhe vrasës. Mendoj se këta persona nuk hezitonin t’i torturonin dhe t’i vritnin sa bashkatdhetarët e tyre, fqinjët dhe ndoshta edhe njerëzit e familjesë së tyre. Përpiqesha kur isha vetëm dhe i qetë të zotëroja urrejtjen, e cila ishte pasoj e torturave të tyre, madje ndonjëherë atë në mënyrë të mençur e mbaja të gjallë në trurin tim, por vazhdimisht mundohesha që këto ndjenja t’i fshehja që mos t’i vërente askush. Por në realitet më mundonin shuëm dhe ishte shumë vështirë t’i mbizotroja. Në kamp ishte një person, i cili në të kaluarën kishte qenë rreshter i ushtris së Sadamit që në fillim të luftes kishte marr pjes në arrestimin e disa amerikanve. Kur amerikanën u liruan atë dhe disa oficier të tjerë të ishë ushtrisë së Sadamit arrestohen dhe turturohen në mënyrë shtazore. Këti rreshterit aq shumë ja domtojn kujtesen me anë të teknikes elektrike sa që e harron tër të kaluarën dhe ishte gati të kryej çdo urdhër të amerikanëve. Atë e quanin robot apo njeri i hekurt. Njëher në ëndërr kishte thënë disa fjal kështu që infermatori i kishte transomuar ato deri te gardianet e burgut. Një ditë pasë, për shkak të atyre fjalve që i kishte folur deri sa ishte në gjumë, gardianet e marin në pytje dhe po atë ditë me një fie teli të holl ja hoqën kokën. Nga përvoj kasha mësuar që ti mbizotroja ndjenjat e mia me qëllim që ata mos ti kuptojn pikat e mia të dobta. Çështja tjeter që për amerikanet ishte më rendësi, dhe për të cilin i kishin porositur edhe aleatet e tyre ishte që ata të arrestonin njerëz të dobët për nga vullneti dhe epshi, sepse këta ishin më leht të merrëshin në pyetje dhe të edokoheshin në frymen e tyre. Autoritetet e larta të sherbimit sekret amerikan vazhdimisht ishin të besimit që revolocionaret anti –Sedamian nuk i hynin në punë atyre, sepse për ti bindur dhe për ti detyruar ata duhej të hargjonin shumë kohë dhe më në fund sipas thënjeve të tyre ata dilnin spiuna dhe detyroheshin që ti vritnin. Sigurisht që këto hapa kryeshin shumë letë, apo siç thonin ata sikur të pinin uj. Njëri nga përkthyesit, i cili ishte irakian dhe e dinte shum mir gjuhen angleze, ishte ndërmjetësus mes nesh dhe atyre, kishte trup të madhë dhe dukej që ishte i shkolluar

mirë. Nga se kishte jetuar në perendim alkoolin e donte shumë por pushtuesit i njinin hollsisht të riun irakian dhe nuk e linin të dehej asnëher, sepse ky e kishte patur zakon që kur dehej të tregonte gjithqka që dinte. Edhe ne nuk kishim leje që ati ti jepnim për të pirë, por ne kur e vrehim se ata janë larg nesh dhe nuk do të kenë më punë me ne deri në mëngjes e gostismin atë me raki kurse ai nuk thoshte jo asnjëherë. Në netë të këtilla mblidheshim 7-8 veta të cilit e njhninim njëri –tjetrin më shumë nuk flinim dhe përkthysin e rihun irakian e pyesnim për çdo gjë, po sigurisht i jepnim për të pirë sepse nuk i merrnim përgjigjjet e pyetjeve tona. Ky djalosh dinte shumë sekrete të ushtrisë amerikane dhe kur ishte i kthjellët hezitonte të tregonte gjithqka që dinte. Por pak sa nxehej dhe fillonte të dehej nuk lente asnjë pyetje pa përgjigjje. Ne arritëm të kuptonim se shumica e gjeneralve dhe oficierve të lart të ushtrisë së Sadamit nuk rradhitshin në listen e zez të amerikanëve, nuk ishin arrestuar fare por ata merrnin edhe rrog nga amerikanët. Në këtë mënyrë këta gjeneral dhe ofecier nga ushtaret amerikan shfrytëzoheshin për të marr infermata për indivit fise dhe rajone të ndryshme me qëllim që të qetësonin situaten e trazuar në Irak, por në ralitet ndodhte e kundërta sepse çdo ditë këto rajone trazoheshin dhe bëheshin të pa sigurta. Përkëtë punë këta ish funksionar të regjimit të Sadam Hysenit merrnin para të majme. Këto të holla nuk ishin më shum se disa dhjetra apo qindra dollar, por llogaritëshin të vlefshme sepse ishte gjendje krize në Irak.

[budo785]

Kaluan tre muaj nga muaj nga misioni ynë në Afganistan unë akoma nuk isha mësuar t’i lidhja çizmet, të cilat neve na paraqitnin si ushtarë të Al-Kaidës, gjithashtu kasha problem edhe kur vrapoja dhe kur haja shqelma nga prapa, sepse këmëbët mu ajeshin dhe nuk mund t’i mbathja çizmet. Pas një kohe të gjatë këmbët më bënë gunga – gunga nga çizmet dhe nuk munt të ecja fare, dhimbja mu kishte shtuar shumë. Me gjithë se mundohesha ta fshihja këtë dhimbje nga profesorët që na mësonin, por ata gjatë një kontrolli turpor e vërejtën këtë gjë, dhe kur më dërguan te mjeku për një kontroll më të gjerë, plotësishtë u infomuan me problemin që kisha. Në këtë moment u frikësova shumë dhe mendova se mos gjoja tani nuk u hy në punë fare, dhe do të përjetoja fatin e të gjithë atyre para meje, të cilët ishin vrarë përshkak të sëmundjeve të pashërueshme. Në qoftë se ata do t’mi kuptonin ndjenjat e mija do të vepronin po ashtu si e ndjeja unë. Unë tani isha bërë profesionist për t’i fshehur ndjenjat e mia, edhe këtë gjë arrita ta feshehja nga ta. Në këtë mënyrë pas bisedimeve të gjata mes tyre dhe mjekëve arritën në përfundim se unë duhesha t’i nënshtrohesha edhe një operacioni të këmbëve dhe më tutuje të shohim se çdo të ndodhte. Dymbdhjetë ditët pushim pas operacionit ishte një rastë i mirë për të menduar dhe për tu njohtuar me persona të rinjë në spital, që përafërsishtë e kishim të njëjtin fat. E pash një njeri që në shikim të parë e vërejta se ishte i dallueshëm nga të tjerët. Gjithnjë mundohesha që ti afrosha ati, ikte menjëherë dhe posa mbetej vetëm thelloi tepër në mendime. Rruga e vetëme për t;iu afruar ati ishte të kërkoja ndimë për të ecur, kjo edhe u ralizua ashtu si mendova. Këmbët pas operacionit mi kishin lidhur dhe mundja të shtirrem se kasha dhimbje të madhe dhe të kërkoja ndim nga ai. Ati i tregova se ky ishte operacioni i katërt që ma kishin bërë në këmbë, me qëllim që të mund të ecja, të vrapoja, të mbytja njerëzë dhe më në fund të mallkoja vetëvetën. Që nga ajo ditë, që ja dogja zemren filloj të ketë lidhje më tepër me mua. Kur përfitova besim tek ai më tha që së shpejti do të vritem sepse ishte i suspenduar. Atë e kishin dërguar në një mission si person i Al- Kaides. Pasi që të gjithë personat mblidhen në lagjen në të cilin e kishin lënë të takoheshin, në atë moment sulmohen nga ajri dhe toka me pretekëst se këta persona i takonin grupit të Al-Kaidës dhe i mbysin të gjitha ata të cilit ishin prezent. Ky mua më tha që në atë rast vetëm ishte plagosur dhe populli në këtë gjendje e dërgon në spital për ta kuruar. Pasi që në atë spital nuk kishte vendë për të qëndruar aty, pas kurimit lirohet menjëher nga spitali por me të dal në qytet arrestohet nga ushtaret amerikan. Ai ishte i bindur plotësisht se prap do ta dërgonin në një mission të njejt si ai i pari dhe kësaj rradhe do të mbytej patjetër sepse nga grupi që ishin dërguar në mission vetëm ky kishte mbetur i gjallqë. Atij i propozova që të iknim nga spitali dhe mund të bëhej një gjë e tillë, por problemi ishte se asnjëri nga ne nuk dnim ndonjë vend për tu fshehur në mallet që na rrethonin, madje nuk e dinim as gjuhen e banorve vendas. Spiunët gjakatar dhe policët posa të na takonin diku do të na arrestonin prap dhe dihej se çka do të na gjente. Gardianët tanë apo sipas transmtimeve të profesorëve tanë, na rradhitnin në 6-8 veta dhe na stërvitnin se si të kidnapojmë persona të ndryshme këta persona duheshin që personin e kidnapuar ta filmonin dhe pastaj ta kërcnonin me prerjen e gjuhës dhe me vdekje, në këtë mënyrë ata me maska të zeza në fytyrë duhej që tja heqnin kokën të kidnapuarit, dhe e gjthë kjo ceremony të filmohej me kamer. Dërgimi i këtyre filmimeve nëpër media sihte punë e tyre. Normal që këto gjëra në fillim nuk kryeheshin në njerëz, dmth. nuk pësonte askush në këto reklamime djallëzore, por në vend të njerëzve përdoreshin kukullat e maskuara. Këto kukulla përgatiteshin në mënyrë aq profesionale sa që kur i bieje asaj në qaf nga ajo shpërthente një lëngë i kuq, që të bëntë të besoje se ishte vërtetë gjakë. Mandej ne duheshim që atë kukull na ngrijmë cop-cop. Nganjëherë ai gjaku sikur na mbulonte gjaku dhe ne ngulfateshim në te. Nganjëherë duhej të vraponim pas pulave, gjelave, apo pas kafshëve tjera si pas minjëve, lepujve dhe duhej që t’i kapnim ata dhe t’i goditnim me çakan në kokë. Edhe në fillim si shenjestër për të gjuajtur me armë kishim një shenjë, pastaj kartona formë njeriu, dhe më në fund trupa të vdekur të njerëzve. Të gjitha këto veprime kryheshin nën komandën e profesorëve të kampit. Ai na kontrollonte me kujdes dhe më në fund na notonte të gjithëve. Asnjëri nuk u lodheshim fare se çfarë note merrnim. Këto grupe duheshin që pas stërvitjeve dhe mbarimit të pjesës së parë menjëherë të dërgoheshin në mission, sepse amerikanët kishin frikë se mos gjoja këta të burgosur që mësonin këto mos po kryengriten kundër tyre në këto kampe. Kjo frikë I kishte kapur të gjithë, që nga gardianët, profesorët që na mësonin dhe rojet e kampit, madje ata frikësoheshin edhe nga njëri – tjetrin. Atëherë kur stërvitja e ndonjërit zgjaste shumë atë e detyronin që ta lëndoj veten dhe ta dërgonin në spital, poashtu edhe nëse ndonjëri shkonte dhe protestonte për gjerndjen e të burgosurve në burgje apo kampe ky mund të likuidohej fare dhe të mos dihej se nga i erdhi kjo e keqe. Më në fund amerikanët i mboronin vetëm ushtarët e tyre,

dhe nuk kishin dert për lindorët, apo për arabët e ji arabët, ose për krishterët dhe budistët. Pastaj u takova me disa persona që kishin vepruar në Çeçeni. Mandej këta persona vepronin edhe në Arabinë Saudite, Turqi, Pakistan, Jemen dhe në Europë dhe vazhdimisht ishin nën përcjellje të policisë ndërkombëtare, interpolit dhe nën shërbimet secrete të sigurimit të shumë shteteve. Më të vërtetë ishte gjë për tu çuditur. Megjithëse nuk kisha edhe shumë informacione për politikën dhe nuk kisha qenë asnjëherë I kyqyr në politikë, por jam I sigurt se sikur vetëm disa prej këtyre personave do të mbeten të gjallë, një ditë do të shpëtojnë nga kthetrat e këtyre agresorve, do të fitojnë sërish identitetin e mëparshëm dhe të kthyer kundrejt tyre do të qëndrojnë përballë amerikanëve dhe kjo do të jetë koha kur për ta do të paraqiten probleme të shumta. Si duket ky fenomen që tani është në lindje e sipër, sepse amerikanët në mes nesh këkrojnë njerëz me ndikim, të cilët do të bashkohen atyre duke zgjedhur personat të cilët shkojnë nëpër operacione të largëta dhe të afërta.

Një ditë kryetarët e pushimores së bashku me disa ushtarë dhe gjeneral amerikan erdhën papritmas dhe filluan të kontrollojnë teshat tona. U shokuam sepse të gjitha gjërat për ne pothuaj se ishin të lira, si armët e ftohta, të nxehta, revistat dhe gazettat e ndryshme me fotografi të pista, ushqime, pije etj, pra çfarë kishim ne për të fshehur. Pra nga kontrollimi I teshave tona dhe marrja e disa fletshënimeve të cilët ata vet na I kishin dhënë, kuptova se qëllimi I tyre është shkrimi dhe në në veçanti kujtimet tona të shkruara. Disa nuk u shqetsuan aspak por vetëm qeshën, ndërsa disa të tjerë u tmerruan fare. Këtu ishte koha që të mund të njihja më mirë veten dhe të provoj paramendimet e

mia në lidhje me të tjerët, dhe kur e pashë se shumë pak kisha gabuar mu shtuan shpresat te vetvetja. Unë isha një tregtarë i cili blente dhe shiste mallra clandestine, e dijsha shumë mirë se kujt t’I jepja veresi, e cilin mos ta lija as të hynte në dyqan. Kjo çështje më kishte ndihmuar shumë që të njihja njerëz të ndryshëm. Paragjykimet në lidhje me këtë gjithashtu dolën të sakta. Disa i morën në pyetje, ndërsa ndaj disa të tjerëve iu shtua edhe më tepër besimi dhe nëntë të tjerë i dërguan në burgun Ebu Gurejb. Megjithëse tek unë nuk gjetën asnjë letër apo dokument, edhe unë isha ndër ata të cilët duhej të kthehen në atë burg, dhe kjo çështje më frikësoi së tepërmi

[budo785]

Pjesa e tetë
Gjatë shtatë serive të programit tonë tashmë të njohur, jemi duke lexuar kujtimet e një të burgosuri irakian, i cili burgoset nga forcat e ushtrisë ameirkane pa bërë asnjë gjë. Kështu që thamë se amerikanët atë e dërgojnë në misone të ndryshme dhe e stërvisin që të vëjë lëndë shpërthyese nëpër rrugë dhe objekte. Ai gjatë qëndrimit nëpër burgje dhe kampe e kupton se edhe Al-Kaida është nën mbikqyrjen e SHBA-së. Pasi që kreu shumë shërbime, edhe ai nga kampi i stërvitjesë dërgohet në burgun më famëkeq ndoshta të të gjitha kohrave, në Ebu Gurejb. Tani të shohim se çka i ka ndodhur të arrestuarit irakin në këtë burg.

Përsëri në qeli
Në mes të rrugës nga aeroporti i Bagdadit, po ashtu edhe në aeroplan me ne silleshin sikur të na kishin arrestuar tani, dhe sikur nuk na njihnin fare. Madje nuk mund as të bisedonim me njëri–tjetrin. Sjelljet e tyre ishin aq shumë të ashpra dhe të pakontrolluara, sa që çdo herë që na u drejtoheshin neve na fyenin rëndë dhe na nënçmonin tepër. Derisa qëndronim në aeroplan kujdesin ma tërhoqi njëri i arrestuar i cili ishte duke u dridhur. Këtë njëri e kasha parë edhe më herët. Gjithnjë dukej i gëzuar dhe vazhdimisht bënte shaka me të tjerët, por që nga ajo ditë kur hymë papritmas në vendet ku banonim, ai vetëm dridhej sikur t’ia kishin dhënë urdhërin për vdekje. U afrova afër tij dhe ngadal gjeta rastin që të komunikoj me te dhe i thashë: “Mos u ligështo, mbaje veten! Kurse ai ma ktheu: “Tani më gjithçka ka mbaruar!” Me të vërtetët kështu edhe ishte. Një ditë pasi hynëm në burgun e ri atë e morën e dërguan diku dhe më nuk u duk asnjë shenj nga ai. Në Ebu Gurejb në fillim na futën në qeli nga një person, kurse pas 12 orëve na futën në një dhomë me nga dhjetë deri në pesembdhjetë persona, dhe nga ajo dhomë e morën personin në fjalë dhe më nuk e pamë asnjherë atë. Nuk ia dija as emrin, sepse që kur kemi hyrë në burg dhe kur kemi filluar të kryejmë misone të ndryshme, po ashtu edhe gjatë stërvitjeve në kamp duhej që ta harronim emrin e vërtetë tonin, për këtë dhe asnjëri nuk ia dinim emrin e vërtetë njëri– tjetrit. Ata na kishin vënë emra apo numra, me të cilët në e thërrisnim njëri– tjetrin. Në mesin tonë kishte edhe të burgosur nga Basra dhe Mosuli. Anglezët më pak të burgosurit, apo më mirë të them gjuetinë e tyre, ia dorëzonin amerikanëve. Në realitet ata të gjithë e kishin një qëllim të njëjte, por gjoja ata kishin metoda apo rregulla tjera, dhe njerëz të tjerë tek ata duhej të sakrifikoheshin, kështu që mund të themi se tek anglezët makineria e shtypjesë ishte më e dryshme. Thuhej që ata më shumë kishin të burgosur të gjinisë femrore, dhe ato i edukonin për punë të ndryshme.

Në ditën e dytë filluan marrjet në pyetje dhe torturimet. Kur më erdhi rradha mua u përballa me të njëjtin person, i cili më kishte torturuar në mënyrë të padhimbshme dhe që ma kishte verbuar syrin. E kishte lexuar dosjen time me kujdes dhe ishte plotësishte i informuar me gjendjen time të tanishme. Për të më poshtëruar më pyeti: “Po për çfarë tani ty të kanë sjellur këtu?” Bëra me shenjë se këtë gjë nuk e dij as unë. Ma ktheu: “Ndoshta për faktin se të është verbuar syri dhe nuk mund të ecësh.” Ai e dinte shumë mirë se të goditurat e tij të forta ma kishin verbuar syrin, dhe të goditurat e tij më kishin sjellur në këtë gjendje, për atë se ai ishte i pamëshirshëm e kishin larguar nga burgu i mëparshëm. Por sillej sikur nuk dinte asgjë lidhur më këtë. Po ashtu nuk ishte edhe vendi i përkujtimit të këtyre gjërave. Menjëherë ia ktheva: “Jam mëngjarash dhe syri i majtë më sheh shumë mirë.” E shikoi dosjen dhe me një buzqeshje idioteske më tha: “Por, tani më nuk duhet që ta mbyllesh edhe syrin tjetër për të treguar se je i vërbert.” Nxorri një zë të çuditshëm, me qëllim që të më poshtronte dhe urdhëroi që të kthehem në qeli. Po atë ditë më rradhitën në një gurpë që duhej të kryenim disa operacione në Bagdad. Në mesin e këtij grupi e njoha vetëm Habibin, i cili ishte arrestuar në të njëjtën kohë me mua, dhe disa javë kishim qenë bashkë në një qeli. Kur më pa më përqafoi dhe më më puthi shumë, dhe më tha: “Jam i lumtur që jemi arrestuar bashkë dhe sëbashku do të kthehemi në botën e përjetshme.” Në atë moment ndjeva një dridhje të rëndë në trup. Isha i sigurt se përfundimi i këtij opercioni ishte vdekja ime, dhe njëmijë herë veten e kisha përgatitur për një rastë të këtill. Por a ishte e mundur që të luftonim me fatin tonë që na ishte përcaktuar më herët? Fliste shumë rëndë dhe më tregonte për disa operacione që kishte kryer në Pakistan dhe Afganistan, dhe që nga atje me gruan dhe fëmijët e tij kishte kontaktuar me telefon. Familja e tij e kishin falendëruar shumë për të hollat gjoja se ky ia kishte dërguar, dhe i kishin thënë se problemi i lejeqëndrimit të tyre këtyre ditëve do të zgjidhet dhe më nuk do të ketë mundësi që të ktheheshin në Irak. Në fytyrën e tij e vëreja përgatitjen për vdekje. Nuki mund t’i përshkruaj ndjenjat kur e krahasoja atë me veten time. Isha shumë nervoz dhe i shqetësuar. Edhe pse ndjenjat për gruan dhe fëmijët ishin më të buta, më emocionuese, më të thella nga të gjitha ndjenjat, por prap nuk e dija

se nga vinte gjithë kjo përgatitje për të vdekur. Edhe logjika edhe ndjenjat më inkurajonin që të sakrifikohesha për familjen, por nuk mund t’i zgjidhja këto ndjenjat e mia të fundit që më kishin kapluar për momentin. Egoizëm…? Dyshim….? Ruajtje e shpirtit…? Apo disa ndjenja të brendshme të cilat më detyronin të mos e kryeja këtë detyrë të fundit, ndjenjë të cilën ma kishin imponuar po ata torturues në atë burg?

Mbas një dite, na thirrën që të blidheshim në një mbledhje, dhe na shpjeguan detajisht operacionin që të sakrifikoheshim në mënyrë më burrërore. Në atë mbledhje fjalim mbajti një arab me trup të gjatë, i cili nga dialekti kuptohej se nuk kishte irakian, ai na foli për mbrojtjen e Globalizmit, të gjithë revulucionarët djathtistë, dhe po ashtu për idealet që kishim lidhur me familjet tona dhe fatin e tyre. Në këtë mes ai foli për sigurinë e familjes sime dhe të Habibit, dhe po ashtu si shembull tregoi se familjet tona gjendeshin në duar të sigurta. Unë kasha heshtur plotësishtë. Sukur nuk i dëgjoja fare fjalët e tij. Por më kujtohet që Hamiti edhe njëherë aty e përsëriti knëaqësinë e tij që kishte biseduar me familjen e tij përmes telefonit, të gjitha këto fjalë i tha me një ndjenjë të lumtur dhe i buzqeshur. Në fund të mbledhjes, disa nga ta mu afruan dhe më pyetën për familjen time, por unë po heshtjesë nuk i ktheva kurfarë përgjigje atyre. Një nga ata persona të grupit tonë më tërhoqi nga vetja dhe më pyeti: “Nuk është ermi yt…. Dhe mbiemri….? I ktheva përgjigje positive. Më pyeti prap: “E njeh Hamidin?? Prap i dhash përgjigje positive. Ai më tha se me Hamitin kishte qenë disa ditë në një qeli dhe ai, dmth. Hamidi para se të vdiste kishte lënë një porosi të hidhur për mua. Në fillim nuk e kuptova se ç’thoshte. Vetëm se më erdhi shumë keq për vdekjen e tij. Ai e futi dorën nën tesha, nxorri një fotografi dhe ma dha mua. Posa e pash atë fotografi u ndjeva sikur e tërë bota të më kishte rënë mbi mua. Ishte fotografia ku ishiim unë, gruaja dhe dy vajzat e mia. Kur e kishim bërë këtë fotografi djali ynë akoma nuk kishte lindur. Këtë fotografi e kishim futur në korrnizë dhe kishim varur në murë. U duk një heshtje e gjatë. Kur e ngrita kokën dhe e shikova atë pashë një ngjyrë të verdhë në fytyrën e tij, e cila simbolizonte se ishte shumë i pikëlluar, në atë moment e kuptova çdo gjë. Më shprehu ngushëllime dhe shtoi se ky ishte fati i të gjithë neve. Të gjithë duhej të vdisnim. Dikush më herët e dikush më vonë. Madje çfarë ka në këtë jetë që të lidhim zemër për këtë botë? A duhet jetuar fare në këtë ferr të mallkuar? Ka diçka të mrrekueshme në këtë jetë? Me të vërtetë çfarë vlere ka kjo jetë? Në këtë moment era mi mori të gjitha dëshirat dhe idealet. E dëgjoja vetëm zërin e tij të ulët i cili përpiqej që me fjalët e tij të më ngushllonte. Zëri i tij sikur më vinte nga lartë kur më thoshte se edhe në operacionet ku kishte marrë pjesë Hamidi, bashkë me ushtarët këmbsorik, të cilët hynin nëpër shtëpitë e bombarduara nga helikopterët e ushtrisë amerikane, për të vjedhur gjërat e këtyre shtëpive. Ai e dinte se edhe shtëpia ime gjendej në atë mes. Ai shkon për ta parë shtëpinë time dhe e sheh se gruaja dhe fëmijët e mij ishin bërë sakrifikicë e këtyre bombardimeve ajrore. Ai më tha: “Hamidi kufomat i kishte identifikuar nga fotografia jote. Kështu që ma dha këtë zinxhir qafe që të ta jepja ty.?” Ishte një zinxhirë i hollë, në pllakën e të cilit ishte i shkruar emri All-llahut, të cilin ia kisha dhuruar vajzës sime të vogël për gjasht vjetorin e ditëlindjesë. Përnjëherë u ngrita në këmbë. Bota lëvizte larg kokës sime. Isha bërë dru sikur të kasha pirë raki shumë. Aq shumë kisha parë të vdekur, të lënduar dhe të torturuar saqë më nuk isha njeri. Ndjenjat e pastërta të mia njerëzore ishin mishëruar me urrejtjen dhe me gjithë krimet që kisha parë në këto disa muaj të kaluar. Ndoshat këto ishin shkak që në atë moment as nuk bëra vetvrasje, as nuk nxorra lotë dhe as nuk nxorra ndonjë zë që do të shprehte pikëllimin. Prap heshta dhe u zhyta në botën time. Këtë ngjarje e dinin edhe dy vetë të tjerë. Njëri nga këta dy persona mu afrua dhe në vesh më pëshpëriti: “Na ka mbetur vetëm një rrugë… hakmarrja! … Por ki kujdes se tani jemi nën kujdesin e spiunave…. Më llogarit edhe mua!” Bëri me shenjë drejt një personi tjetër dhe tha që edhe ai është me ne. Me ndihmën e Habibit u bëmë pesë veta. Operacioni ynë duhej kryer me 14 persona. Çfarë duhej të bënim? Çka mund të bënim? Detajet e operacionit na treguan në çastet e fundit, edhe hartën dhe armatimin na jepnin në momentet e fundit dhe na jepnin urdhërat e fundit. Të pafetë, çdo gjë e bënin sipias p