Edhe une shkruaj...

[Binasa]

Deshiroj qe kjo teme te jete nje teme e lire,ku do te mund te shprehim,nje ndjenje,nje gezim,nje hidherim,thjeshte te shkruajme me fjal tona qe rjedhin nga mbrendsia e shpirtit.


Edhe sonte me mungon shume,por sod e ndjej aromen tende me teper se kurdohere.Mbrem enderova sikur isha shtrir afer teje,dhe te perkledhja,te puthja te buzet,shikimin qe ma dhuroje s`mundja te ndaj nga syte ...te ndjej shume te ndjej

[Binasa]

Faleminderit dhimbja ime qe me kujton se vazhdoj te te ndjej,qe me ben te lumtur ne mendime,faliminderit qe me ben te provoj gjdo lloj ndjenje,faleminderit qe me bere te shikoj bukuri ne dhimbje dhe fatkeqesi ne kenaqesi.Faleminderit ty qe jeton me mua gjdo dite.

[selvija]

Mjafton nje ere e lehte dhe detit ja ngre valet .Mjafton vetem nje fjale e per nje cast zemra ndalet.

[Oqeani]

Do te shkruaj, me lere kohe, ajo me mungon, e ti me plogeshton !

[Skyfter]

Nuk eshte trillim eshte e vertete.... e ke nje engjell rojtes prane qe te merre me vete si era ....

Ai ka floke te bute qe furfullojne si fllad i mengjesit, ka sy te embel e te thelle
qe Ty te pajtojne me nje shikim, qe te largojne drojat me shkelqimin e tyre..
Ai ka koken, trupin, duart, kembet, flatrat, dy flatra per fluturim qe shpalosen te rete ...... qe te perkundin ne qielle qe ti te flesh e qete. Ai ben frutin ne dege me te embel qe te lageshtohet ne buzet tua te permjaltura dhe te ruan nga xhuxhat dhe shtrigat (sorry amo m'duhet me kesh, Haaaaaaaaaaaa)!


Eshte ai qe te ndihmon te mbledhesh trandafile qe jane nxane ne gracken e therrave, ai te mbane ne krahe siper njerzve te pabese, nuk eshte trillim, eshte e vertete!

[lovely]

Nuk eshte trillim, eshte e vertete

"Te ka ndodhur ndonjehere te besh dashuri me aq perfeksionizem dhe pasion, sa qe sa here e kujton, ndien zjarr,deshire?

I dashur, jam ulur dhe mendoj, kur ishim ne pushime se bashku me tere familjen tende.
Ndoshta dikush na shkruajti te hoxha, ne nuk guxonim as te shiqonim njeri tjetrin, lere me te uleshim afer ose padashje te ndesheshim me njeri tjetrin, duke bere dreken, duke lare enet, duke luajtur me femije, sepse nga keto perfundonim ne banjo, ne garazhde, ne ahur, ne WC perjashta,e ku jo. Eksperience speciale kjo e fundit.

Por mbi te gjitha i dashur dehem nga dashuria, kur mendoj mbremjen. Nata me erresiren e saj, mbeshtillte gjithcka, njerezit lodheshin, une dhe ti mbylleshim ne dhomen tone. Ende pa mbyllur deren mire me qelc, tjetri vinte nga pas, dhe fillonte ajo loja jone mekatare.
Si te pashpirte, mengjesi agonte, ndersa ne, ende rrotulloheshim ne dysheme.
Zgjoheshim dikur vone, dhe na duhej te prisnim gjer ne mbremje, qe te luanim serish... "

[Oqeani]

Do shkruaja, sikur mos t'a lexonte askush !

[Rozafa]

Vendosa të ndërroj notën e këngës.. sot zgjodha ritmin e ngadalshëm që përshkruajnë syçkat tua e me sjellin detin pranë dhe unë me ndjesinë time lundroj, e lundroj.. E molisur nga lundrimi nuk dija cilës rrugë t'ja mbaja.. kisha bërë rrugë të gjatë.. Nota e këngës me dërgonte drejt fytyrës tënde të njomë, drejt zërit tënd të ëmbël.. sa e gjatë ishte rruga gjer tek përqafimi… Me në fund takova siluetën tënde dhe një aromë e njohur trëndafili sytë më lot m'i mbushi…Sa rrugë të gjatë kisha bërë…

[zanaa]

Eshte hera e trete qe po shkruaj sot,por nuk e postoj dot,jo qe nuk dua,por me duket qe u hidherove ditar,e dritat me nderpriten mu atehere kur dua ta postoj!Jame e lodhur nga vetevetja,po i lodhi edhe tjeret!Por...prap jame e fort,qendroj ne kembe e pamposhtur ani qe e lodhur shum...Edhe ky mot i zymt me shton mallengjimin me bene te ndihem njejt si qielli i vranet e me shi-lot.E heshtur qendroj nuk me dikton kush qe dicka me ndryshe jame keto dite,pasi qe mundohem te aktroj te perditshmen,gazmoren-eh gazmoren falso,por ja dal t'i mashtroj tjeret perveq vetes,qe asesi nuk ndryshova kaq vite!Athua pse koha nuk sheron?Pse e thonin kete??Sa genjeshtra ishin keto thenje!........

[AmonRa]

Ndaluni! Ku veni burra?!

Çerçiz e Muço, dy fjalë ka me ju Shkodra Kreshnike, ktu në log të kuvendit para se të daheni. Do ta leni Shkodrën, të shkoni e të pushoni atje, ku së parit pat t’amblat rreze të diellit, ku, si filiza të shndoshtë, gëzueshëm e rritët shtatin, atje prej kah Shqypnija u qiti dhe u ndriti!

…Veç, o burra, qi, dekun, flitni, të metun, njalleni, të hupun, sod ndritni, kah rreth e rrokull t’i bini Shqypnis, deh, lshonie nji za, at zanin t’uej kumbues si të luajve, diftoni djelmnis shqiptare shka u ushqeu idealin, shka u mbajti karakterin, shka u bani të pavdekshëm.

….T’i diftojm, po, botës, se shqyptarët janë njimend burra; se mund të jemi Toskë e Gegë, muhamedan e kristjan, e njiherit shqyptarë të njimendtë.

Zoti i vërtetë e atdheu le të na bashkojn, Zoti e atdheu të na mbajn, me Zot e me Atdhe të lumnojm!”

Nga fjalimi i lamtumirës së Ernest Koliqit:

E ju, o ju Hije madhore të Çerçiz Topullit e të Mustafa Qullit, nisnju kah vendet jueja tue ngjallun nëpër të gjitha buzët nji kangë shprese. Zgjoni në kalim zemrat e fjetuna; fuqizoni shpirtrat e ligshtuem. Shka kërkon djalëria prej Shqypnis? Drejtësi të plotë shoqnore.

O ti, Çerçiz, o ti Mustafa Qulli, që ma t’kuq e batë flamurin tonë me gjakun e pastër t’uj, shpallnja djalëris se përparimi më i drejtë se drejtësia ma e plotë shoqnore mund t’arrihen n’emën të shqypnisë.

[Oqeani]

...., por .... !

[Bona-us]

Unë marr frymë nga ty dhe fitoj jetë'' ishte thënia jote e preferuar, kur ishe pranë meje. A është akoma tani?
Vallë mund të fitosh jetë, kur prezenca ime oksigjen mungon në jetën tënde?
Më dhe lamtumirën dhe u përfshiva dhe unë në atë botën që shembet për një moment përtokë. Minutat dhe sekondat e jetës sime iknin për të mos u kthyer më...
Do ta vë logjikën mbi ndjenjat, por mbase kjo është zgjidhja e duhur për të ecur para pa kujtimin tënd...
Do përpiqem të të harroj ty, megjithëse do të jetë mjaft e vështirë të eci përpara pa emocionet e një dashurie që vetëm ne të dy patëm guximin ta ndërtonim.

Ku te te kerkoj me thuaj?

Neteve te mendoja shume gjate, sikurse c’do second te jetes sime.Ngrihet here pas here nje mure I akullt mes nesh,dhe ftohe te gjithe ate ngrohtesi.
E gjuaja murin me grusht,me forcen qe buronte prej shpirtit te zemeruar.
E me pas ktheja koken dhe shija serisht fytyren tende,ti ishe kudo tek une,kudo me mua.
Shihja se si syt e mi te kerkonin real,te gjalle,te te prekja, se si perhumbja mes dhomes bosh
Shtrihesha dhe vendosja fytyren pertok,lotet qe binin mbi dyshemen e akullt ashtu pa jete!
Ti ishe kudo rreth meje,vetem se une nuk mund te te prekja dot,te te flisja,e te me degjoje!
Bertisja mes heshtjes dhe dhembjes,ku je ti zemer ku je?
E ndjej se te mungoj sa dhe jeta, sa dhe ajri qe merr frym.
E serisht ja ku jemi, une ne kerkimin tend, e ti zhytur thelle ne boten tende.
Syt dhe floket me ishin lagur prej loteve,fytyren time e ndjeja te ftohte. trupin te ftohte.
Terhiqem zvarr per pak rreze drite, deri sa arrij ne ballkon, dhe shtrihem aty,sa gjumi me merr ashtu me lotet e ngrire nder sy, si femije!
Per nje moment dielli ngrohu shpirti tim, aq sa ne gjume te thelle me dergoi.
Me mori me mendimin tek ti, dhe serisht tek ti me zgjoi.

[Dardanesha]

Postimi origjinal është bërë nga Bona-us

Unë marr frymë nga ty dhe fitoj jetë'' ishte thënia jote e preferuar, kur ishe pranë meje. A është akoma tani?
Vallë mund të fitosh jetë, kur prezenca ime oksigjen mungon në jetën tënde?
Më dhe lamtumirën dhe u përfshiva dhe unë në atë botën që shembet për një moment përtokë. Minutat dhe sekondat e jetës sime iknin për të mos u kthyer më...
Do ta vë logjikën mbi ndjenjat, por mbase kjo është zgjidhja e duhur për të ecur para pa kujtimin tënd...
Do përpiqem të të harroj ty, megjithëse do të jetë mjaft e vështirë të eci përpara pa emocionet e një dashurie që vetëm ne të dy patëm guximin ta ndërtonim.

Ku te te kerkoj me thuaj?

Neteve te mendoja shume gjate, sikurse c’do second te jetes sime.Ngrihet here pas here nje mure I akullt mes nesh,dhe ftohe te gjithe ate ngrohtesi.
E gjuaja murin me grusht,me forcen qe buronte prej shpirtit te zemeruar.
E me pas ktheja koken dhe shija serisht fytyren tende,ti ishe kudo tek une,kudo me mua.
Shihja se si syt e mi te kerkonin real,te gjalle,te te prekja, se si perhumbja mes dhomes bosh
Shtrihesha dhe vendosja fytyren pertok,lotet qe binin mbi dyshemen e akullt ashtu pa jete!
Ti ishe kudo rreth meje,vetem se une nuk mund te te prekja dot,te te flisja,e te me degjoje!
Bertisja mes heshtjes dhe dhembjes,ku je ti zemer ku je?
E ndjej se te mungoj sa dhe jeta, sa dhe ajri qe merr frym.
E serisht ja ku jemi, une ne kerkimin tend, e ti zhytur thelle ne boten tende.
Syt dhe floket me ishin lagur prej loteve,fytyren time e ndjeja te ftohte. trupin te ftohte.
Terhiqem zvarr per pak rreze drite, deri sa arrij ne ballkon, dhe shtrihem aty,sa gjumi me merr ashtu me lotet e ngrire nder sy, si femije!
Per nje moment dielli ngrohu shpirti tim, aq sa ne gjume te thelle me dergoi.
Me mori me mendimin tek ti, dhe serisht tek ti me zgjoi.

Bukur...

[Zero Cool]

Të pafytyrët, hipokritë qenë me nënën, me babanë;
Sapo prindërit u vdiqen, të parët, këta zunë e i shanë.
Fytyra e hipokritit kurrë s’mundet që të qeshë;
Në vend të buzëqeshjes, gjithmonë ajo ngerdhesh.

Hipokriti nuk ka kurrë, të veten fytyrë e, as ngjyrë;
Nuk ka shtyllë kurrizore, me kohë e ka thyer!
Të jetojë si mizë e kalit, hipokriti ka, të veten mënyrë;
Është bajgë që ngjit pas këpucës, atë për ta përlyer.

Dhe, kur flasin hipokritët, as tek vetja s’kanë besim;
Shpërfytyrojnë surretërit, flasin me përçmim.
Vetja u duket porsi gjelit, siper plehut kur hypën;
Gufosen për hiçgjë e, në një lugë ujë, ata mbyten.

Hipokritët e djeshëm, sot të veshur me pushtet;
Çmendin mbarë një popull, me të tyrin marifet.
Mësuar janë e, bërë mjeshtra për të tyrët interesa;
Sa hap e mbyll sytë, “mjeshtra” dhe në kthesa.

Hipokritët, ndotur kanë mjedisin anë e mbanë;
Frenat e shtetit,…, të gjitha, në dorë ata i kanë.
Fytyrën Shqiperisë ia morën, “mjeshtrat” hipokritë;
Poshtë bishtit të kalit, “vlerë” e tyre seç po “ndrit”!

Poshtë hipokritët se, si katilët ata vrasin!
Vëllezër me krimin, ata çirren dhe, kur “flasin”.
S’dinë çfarë thonë, por çfarë bëjnë e dinë mirë;
Më e madhja “vlerë” e tyre, kundermon qelbësirë!

Hipokritët duhen zhgulur me rrënjë e me themel;
Të rrezikshëm pa masë, edhe një, sikur të ngelë.
Njerëzit e mire, lodhur janë nga kjo specie e rrallë;
S’vritet jeta me shumëfytyrësha, ajo s’është një përrallë!

e vodha :P

[Le jardin des disparus]

Mos thuaj "Të Dua (!) për buzëqeshjen, për vështrimin, për sjelljen delikate, për mendimet që përputhen e që një ditë me kthjelluan... Këto gjëra mund të duhen, por ndryshojnë, ndryshojnë tek ty, ndryshojnë tek mua... Mos më duaj për mëshirën që than faqet e mia, harro lotët që të dhanë kënaqësi dhe humb kështu dashurinë... Duamë vetëm për hir të dashurisë së dashurisë, që rritet tek ty me një dashuri të pafund... dhe nëse do të më duash, për asgjë tjetër, të lutem duamë veç për DASHURI.

http://dc126.4shared.com/img/1298441...90/preview.mp3

(e.b)