Citate nga dijetaret islam

[Kosova19]

Cili është gjykimi për ata që kanë vdekur duke iu lutur të vdekurve

Muhammed Nasiruddin el-Albani(Allahu e Mëshiroftë)

(Kaseta 95, El-Huda Uen-Nur)

Pyetje: Cili është gjykimi për ata të vdekur që kanë vdekur duke iu lutur të vdekurve, nëse besonin se këta të vdekur u sillnin dobi dhe u bëjn dëm, por ata nuk e njihnin të vërtetën e Teuhdit, por e kanë njohur atë përmes dijetarëve të tyre të humbur.

Përgjigje: Them se këta njerëz për aq kohë sa i kanë zbatuar shtyllat e Islamit, por kanë pasur injorancë dhe përgjegjës për këta kanë qenë ata dijetarë që i çonin në humbje, këta që vdiqën origjina për ata është se janë muslimanë dhe do të trajtohen si muslimanë, do të varrosen në varrezat e muslimanëve.
Për këtë arsye, nëse dikush kalon nga varret e tyre thotë:
“Selami qoftë mbi ju, o banorë të varreve nga muslimanët dhe besimtarët-pra kërkon mëshirë për ta, lutet për ta për mëshirë dhe falje…nëse ndonjëri prej këtyre të humburve nuk kanë pasur dikë që t’ua tërheq vërejtjen dhe t’i ndalojë nga ajo që bëjnë, atëherë ata janë të justifikuar tek Zoti tyre dhe nuk do të vlerësohet njëlloj si me atë që i janë paraqitur argmentet…në sahihun e Buhariut përcillet se kufri mund të falet prej dijes që ka Alalhu në lidhje me justifikimin që ka patur ky jobesimtar, Buhariu dhe Muslimi kanë përcjellë një hadith shume të çuditshëm, që tregon për mëshirën e gjërë të Allahut, ku profeti a.s. thotë: “Ishte një burrë para jush që kurrë nuk kishte vepruar një vepër të mirë….hadithi i burrit që porositë fëmijët.
Sipas bindjes sonë, Allahu i Lartësuar nuk i merr në përgjegjësi njerëzit derisa t’u paraqitet argumenti. Për këtë arsye, nëse ndonjëri nga këta të vdekur –ne nuk e dimë- e ka dëgjuar thirrjen e vërtetë nga filan hoxhe dhe pastaj nuk i ka dhënë rëndësi, sepse ai hoxhë është i humbur, atëherë vepra e tij merret në përgjegjësi dhe vendi i tij është xhehenemi. Por nëse nuk ka pasur askënd që ta ndalojë, ai është i justifikuar tek Allahu. Përderisa ne jemi të pafuqishëm për të dalluar mes atij që i ka mbërritur thirrja e saktë prej atij që nuk i ka mbërritur, atëhenë në gjykojmë për atë që duket dhe shfaqet, se ata janë muslimanë, përderisa ata faleshin dhe agjëronin. Nëse gjendemi në varrezat e muslimanëve ne lutemi për të, kërkojmë falje për të dhe i japim selam. Përsa i përket çëshjes së tij tek Allahu, kjo i përket vetëm Allahut.

imamalbani.wordpress.com

[Makresh]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

Ani -Dite perkujtimore !!
Por keshtu e perkufizueme si Dite perkujtimore me shume po lidhet me humbjen se sa me shpetimin .Me shume me Kerbelane se sa me shpetimin e Judeve nga Faraoni!!
.... edhe ,Dervishet ,cka jan kta ,kush jan kta a nuk jan edhe kta musliman !???

Kjo dit eshte caktuar para "festes" se dervisheve.

"Logjike" : Imam Hysejni eshte vra, pas vdekjes se Muhamedit a.s., pra pas persosjes se fejes se Zotit.

Kurse vrasja e imam Hysejnit eshte nje koincidenc qe ka ndodhe ne diten e Ashurës, dhe festa e dervisheve dhe agjerimi i suniteve jan krejtesisht te ndryshme qe s'kan te bejn njera me tjetren.

Musliman eshte vetem ai i cili nuk i ben shirk Zotit.

[panta_rhei]

"Hashuret" jane thanksgivings (dite e falenderimeve) te arabeve, ndaj perendise qe ju ka fale bereqetin (buken) e motmotit.
Cdo popull ne bote, e ka nje dite te tille te caktuar falenderimesh (ndaj natyres, ndaj perendise etj, varesisht kultit te besimit).
Populli ilir e ka pase "Darken e Lames". Lama eshte arena ose fusha e kufizuar ku fshihej gruri.

[Kosova19]

...nuk jena të udhëruar me punua si arabet, por si thotë Kur`ani dhe Sunneti.

[Kosova19]

Reagimi i njerëzve për vrasjen e Husejnit

Grupi i parë mendon se Husejni u vra me të drejtë, sepse kishte bërë kryengritje ndaj udhëheqësit të asaj kohe dhe deshi të krijonte përçarje në mesin e muslimanëve. Ata argumentojnë fjalën e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që thotë: Ai që vjen te ju në kohën që keni zgjedhur një udhëheqës dhe dëshiron të përçajë bashkimin tuaj, vriteni, kushdo qoftë ai.(Transmeton Muslimi, nr. 1852) Sipas tyre, Husejni kishte për qëllim përçarjen e muslimanëve dhe fjala e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është e qartë: Vriteni, kushdo qoftë ai. Ky është mendimi i Nasibive, të cilët e urrejnë Husejnin (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!).

Grupi i dytë mendon se Husejni ishte imami që duhej t’i bindeshin dhe ishte obligim t’i dorëzohej pushteti.

Grupi i tretë është Ehli suneti dhe xhemati, të cilët thonë: Ai u vra padrejtësisht, edhe pse nuk ishte udhëheqës i muslimanëve. Vrasja e tij nuk ishte si kryengritës, por u vra padrejtësisht si dëshmor, ashtu siç ka thënë Profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): Haseni dhe Husejni janë zotërinjtë e djelmoshave të xhenetit. (Transmeton Tirmidhiu, nr. 3768) E themi këtë, sepse Husejni zgjodhi të kthehej ose të shkonte në Sham te Jezidi, por ata nuk e lejuan dhe kërkuan t’i robërohej Ubejdullah bin Zijadit.

Autor: Uthman ibën Muhamed El Hamijs
Përktheu: Fatjon Çorapi

[Kosova19]

Ibn Rexhep el Hambeli ka thënë: "Allahu e ka refuzuar pagabushmërin për ndonjë libër veç Librit të Tij. I drejtë është ai që i fal gabimet e pakta të personit përballë saktësisë së vazhdushme të tij."

[Kosova19]

Disa fjalë të dobishme nga Tefsiri i Sea’dit
Marrë nga Tefsiri i Abdurrahman ibën Nasir Es Seadit, f. 60
Përktheu: Jeton Bozhlani

Është caktim dhe urtësi e Allahut se ai që e braktisë një gjë të dobishme, përderisa ka mundësi të përfitoj dobi nga ajo, atëherë ai do të sprovohet me preokupimin me një gjë të dëmshme. Prandaj ai që e braktisë ibadetin ndaj Allahut do të sprovohet me ibadetin ndaj idhujve, ai që e braktisë dashurinë apo frikën dhe shpresën tek Allahu do të sprovohet me dashuri apo frikë dhe shpresë ndaj tjetërkujt pos Allahut, ai që nuk e shpenzon pasurinë e tij në rrugën e Allahut do të sprovohet me shpenzimin e pasurisë në rrugën e shejtanit, ai që nuk nështrohet dhe përulet ndaj Allahut do të sprovohet me përulje dhe nënshtrim ndaj krijesave, ndërsa ai që e braktisë të vërtetën do të sprovohet me të kotën.

[Kosova19]

Dijetaret tek muslimanet jane shembulli me i mire

Shejhul islam Iben Tejmije rahimehullah, thote:

"...Përpara ardhjes së Pejgamberit (sal-lallahu alejhi ue sel-lem), dijetarët e çdo vendi ishin më të këqinjët ndër njerëz. Por kjo nuk është rasti me muslimanët, me të vërtetë dijetarët e tyre (muslimanëve) janë më të mirët në mes tyre. Ata janë pasardhës të Pejgamberit (sal-lallahu alejhi ue sel-lem) në lidhje me kombin e tij dhe ata janë që e ringjallën atë që ishte shkak të vdesin për sunnetin e tij (sal-lallahu alejhi ue sel-lem). Kjo është se me anë të tyre Kur'ani është ngritur dhe nëpërmjet tij, ata janë ngritur. Përmes tyre Kur’ani është artikuluar, dhe nëpërmjet tij (Kur’anit) ata janë artikuluar...."



Burimi: "Raf'-ul-Malâm 'an-il-A'immat-il-A'lâm” -Iben Tejmije

[Kosova19]

Ndarja e dijetareve

Shejh Rabi Iben Hadi el-Medkhali(All-llahu e Ruajte) thote:

"...mes dijetarëve ka të atillë që janë tepër të butë (mutesahil), ka nga ata që janë të drejtë dhe të paanshëm dhe ka nga ata që janë mjaft të ashpër.

Këshu, nëse doni me çdo kusht atë që është i ashpër, ai nuk do t’u japë atë që dëshironi; dhe nëse doni me çdo kusht atë që është tepër i butë, ai nuk do t’u japë atë që dëshironi.

Prandaj llogaritini të gjithë dijetarët – Allahu ju bekoftë – në mënyrë që të përfitonin nga të gjithë ata... Allahu ju bekoftë."

_________________

Burimi: Shkëputur nga një lidhje telefonike me Shejkhun në datën 13 Janar 2001 në Lejster (Leicester) Britani dhe është inçizuar në kasetë.

[Kosova19]

Origjina e Shirkut

Prej asaj që është vendosur në Sheriat (ligjin e urdhëruar), është ajo se njerëzimi qe – në fillim – popull i vetëm në Teuhidin e vërtetë, pastaj Shirku (të drejtuarit e ndonjë forme të adhurimit, apo çfarëdoqoftë tjetër që është e drejtë ekskluzive e Allahut, tjetërkujt pos Allahut) gradualisht i kaploi ata. Bazë për këtë është thënia e Allahut – më të Bekuarit, më të Lartit:

“Njerëzimi ishte një Umet (popull), pastaj Allahu dërgoi pejgamberë që sollën përgëzime dhe paralajmërime.” (Bekare, 213)

Ibn Abas – radiallahu anhu – tha:

“Në mes Nuhut dhe Ademit qenë dhjetë gjenerata, të gjitha prej tyre qenë në Sheriat (ligj) të së vërtetës, pastaj ata u përçanë. Kështu që Allahu dërgoi pejgamber si prurës të lajmeve të mira dhe si paralajmërues” (1)

Ibn Urve el-Hanbeli (v. 837) tha:

“Kjo thënie i përgënjeshtron ata historianë nga Njerëzit e Librit, të cilët pohojnë se Kabili (Kaini) dhe të bijtë e tij qenë adhurues të zjarrit” (2)

Unë them: Kjo po ashtu është përgënjeshtrim ndaj disa filozofëve dhe ateistëve, të cilët pohojnë se baza (natyrore) e njeriut është Shirku, dhe se Teuhidi evuloi në njeriun! Ajeti që parapriu i bën këto pohime të rreme, dhe po ashtu edhe të dy hadithet që vijojnë:

Së pari: Thënia e tij (sallallahu alejhi ue selam), që ai transmetoi nga Zoti i Tij (Allahu):

“Unë i krijova të gjithë robërit e Mi në Fenë e vërtetë (në Teuhid, të pastër prej Shirkut). Pastaj atyre u erdhën djajtë dhe i devijuan ata prej Fesë së vërtetë. Ata ua bënë të palejuar njerëzve atë çka Unë ua kam lejuar atyre, dhe ata i urdhëruan të shoqërojnë në adhurimin Tim atë për të cilën Unë s’kam zbritur kurrfarë autoriteti.” (3)

Së dyti: Thënia e tij (sallallahu alejhi ue selam): “Çdo fëmijë lind në Fitre (natyrshmëri të pastër)(4) por prindërit e tij e bëjnë atë çifut, të krishter apo zjarrputist. Kjo është sikurse mënyra në të cilën një shtazë lind një pjellë natyrale. A keni vërejtur ndonjë të lindur të shtrembëruar, para se ju t’i keni shtrembëruar ato.”

Ebu Hurejra ka thënë: Lexoni nëse doni: “Fitra e Allahut me të cilën Ai krijoi njerëzimin. Nuk duhet të ketë ndryshim në krijesën (fenë) e Allahut.” (er-Rum, 30)(5)

Pas këtij shpjegimi, është me rëndësi të madhe për Muslimanin që ta di se si përhapet Shirku në mesin e besimtarëve, pasi që ata ishin muvehidin (njerëz të Teuhidit)

Në lidhje me thënien e Allahut – më të Përsosurit – për popullin e Nuhut (alejhis selam):

“Dhe ata thanë: ti s’do t’i braktisësh zotat tu, as që do të braktisësh Uedin, as Suvanë, as Jeguthin, as Ja’ukun, as Nesrin.” (Nuh, 23)

Është treguar nga një grup prej Selefit (paraardhësve të devotshëm), në shumë transmetime, se këto pesë perëndi qenë adhurues të drejtë. Sidoqoftë, kur ata vdiqën, Shejtani (Satana) u përshpëriti njerëzve të tyre që të tërhiqen dhe të ulen tek varret e tyre. Pastaj Shejtani u përshpëriti atyre që erdhën pas tyre se ata duhet t’i marrin ata si idhuj, duke ua zbukuruar atyre idenë se ju do t’i përkujtoni ata dhe me këtë t’i pasoni në sjelljen e mirë. Pastaj Shejtani i sugjeroi gjeneratës së tretë se ata duhet t’i adhurojnë këta idhuj krahas Allahut – më të Lartit – dhe ai u përshpëriti se kjo ishte ajo çka stërgjyshërit e tyre bënin!!!

Kështu që Allahu iu dërgoi atyre Nuhun (as), duke i urdhëruar ata që ta adhurojnë vetëm Allahun. Mirëpo, asnjë nuk iu përgjigj thirrjes së tij përveç disave. Allahu e tregoi tërë këtë incident ne kaptinën Nuh

Ibn Abasi tregon:

“Vërtet, këta janë pesë emra të njerëzve të drejtë prej popullit të Nuhut. Kur ata vdiqën, Shejtani iu përshpëriti popullit të tyre që t’u bëjnë statuja atyre dhe t’i vendosin këto statuja në vendtubimet e tyre si përkujtim për ta, kështu që ata vepruan kësisoj".

Sidoqoftë, asnjë prej tyre nuk i adhuroi këto statuja derisa ata vdiqën dhe qëllimi i statujave qe harruar. Pastaj (gjenerata tjetër) filloi t’i adhurojë ata.”(6)

E njëjta si kjo ka qenë treguar po ashtu nga Ebu Muteher, i cili tha: Jezid ibn el-Muhelleb i qe përmendur Ebu Xhafer el-Bakirit (v. 11H), kështu që ai tha: "Ai qe mbytur në vendin ku një tjetër pos Allahut qe adhuruar së pari. Pastaj, ai e përmendi Uedin dhe tha:

“Uedi qe një Musliman i dashur për popullin e tij. Kur ai vdiq, njerëzit filluan të mblidheshin rreth varrit të tij në vendin e Babilit (Babilonisë), duke qarë dhe vajtuar. Kështu që kur Iblisi (Satana) i pa ata duke qarë dhe vajtuar për të, ai mori formën e njeriut dhe u erdhi atyre, duke thënë: Unë shoh se ju jeni duke qarë dhe vajtuar për të. Pra, pse nuk e bëni një figurë të tij (d.m.th. statujë) dhe ta vendosni atë në vendtubimet tuaja që ta përkujtoni atë. Ata thanë: Po. Dhe ata e bënë një figurë të tij dhe e vendosën në vendtubimin e tyre, e cila i përkujtonte ata për të".

Kur Iblisi i pa ata sesi e përkujtonin atë (së tepërmi), ai tha: “Pse nuk e bëni secili prej jush nga një figurë të ngjashme që ta mbani në shtëpitë tuaja, ashtu që ta kujtoni atë (vazhdimisht).”

Ata thanë “po”. Dhe secila shtëpi e bëri nga një figurë të tij, të cilën ata e admironin dhe respektonin dhe e cila i përkujtonte vazhdimisht në të.

Ebu Xhafer tha: “Ata të gjeneratave të vona panë se çfarë kishin bërë (gjeneratat e mëhershme) dhe e morën këtë në konsiderim... deri në atë masë, saqë e morën atë si një ilah (perëndi) për adhurim krahas Allahut. Ai pastaj tha: “Ky ishte idhulli i parë që u adhurua pos Allahut, dhe ata e quajtën këtë idhull Ued. (7)

Kështu urtësia e Allahut – të Bekuarit, më të Lartit – qe përmbushur kur ai dërgoi Muhamedin (sallallahu alejhi ue selam) si pejgamberin e fundit dhe e bëri Sheriatin e tij plotësim të të gjitha Ligjeve të Urdhëruara hyjnore. Me këtë Ai ndaloi të gjitha mënyrat dhe shtigjet me të cilat njerëzit mund të bien në Shirk – i cili është mëkati më i madh.

Për këtë arsye, të ndërtuarit e faltoreve mbi varre dhe qëllimi që të udhëtohet posaçërisht te ato, duke i marrë ato si vende për kremta dhe tubime, dhe duke u betuar në banorin e varrit, të gjitha janë ndaluar.

E gjithë kjo çon në teprim dhe udhëheq për në adhurimin e të tjerëve pos Allahut – më të Lartit. Duke qenë ky rasti edhe më shumë në epokën në të cilën dituria është duke u pakësuar, injoranca është në rritje, ka pak këshillues të sinqertë (në të vërtetën) dhe shejtani është duke bashkëpunuar me njerëz dhe xhinë që ta devijojë njerëzimin dhe t’i largojë ata nga adhurimi i Allahut – të Bekuarit, më të Lartit.




Marrë nga Tehdhirus-Saxhid min Itikhadhil-Kuburi Mesaxhid
Nga Shejh Nasir ud-Din el-Albani


--------------------------------------------------------------------------------

Shënime:

(1) Tedhirus-Sexhid min Itikhadhil-Kuburi Mesaxhid (f. 101-106)

(2) Transmetuar nga Ibn Xherir et-Taberi ne tefsirin e tij (4/275) dhe el-Hakim (2/546) i cili tha: “Kjo është autentike sipas kriterit të el-Buharit.” Edh-Dhehebi po ashtu u pajtua.

(3) El-Kheuakibud-Durari fi Tertib Musnedul-Imam Ahmed’ela Ebuabil-Buhari (6/212/1), ende në formë manuskripte.

(4) Transmetuar nga Muslimi (8/159) dhe Ahmed (4/162) nga Ijadh ibn Himar el-Muxhashi’i radiallahu anhu.

(5) Ibn el-Athir tha në en-Nihaje (3/457): “El-Fitr: do të thotë të fillosh dhe të krijosh, dhe el-Fitre është gjendja që rezulton nga kjo. Domethënia është se njerëzimi qe lindur me një dispozitë dhe natyrë, e cila është e gatshme ta pranojë Fenë e vërtetë. Kështu që sikur ai të lihej në këtë, atëherë ai do të vazhdonte në këtë. Sidoqoftë, ata të cilët devijojnë nga kjo e bëjnë këtë për shkak të ndjekjes së dobësive njerëzore dhe pasimit të verbër të të tjerëve...”

El-Hafidh Ibn Haxher tha në El-Fet-h (3/248): “Njerëzit dallojnë në lidhje me atë se çfarë është menduar me el-Fitre, dhe thënia më e famshme është ajo se kjo do të thotë Islam. Ibn Abdul-Ber tha: Kjo ishte ajo që ishte mirë e njohur në shumicën e Selefit (paraardhësve të devotshëm), dhe dijetarët e tefsirit janë pajtuar se ajo çka është menduar në thënien e Allahut – më të Lartit – “Fitra e Allahut me të cilën Ai e krijoi njerëzimin” është Islami.

(6) Transmetuar nga el-Buhari (11/418) dhe Muslim (18/52)

(7) Transmetuar nga el-Buhari (8/534)

(8) Transmetuar nga Ibn Ebi Hatim po ashtu, siç është në el-Keuakibud-Durari (6/112/2) të Ibn Urve el-Hanbelit, së bashku me isnad i cili është Hasen, deri te Ebu Muteher. Sidoqoftë, s’është gjetur ndonjë biografi për të në el-Kuna uel-Esma të ed-Deulabit, as në el-Kuna të Muslimit, e as në të tjetërkujt. Dhe mangësia e fshehur këtu është se ai është prej Shi’ajve, por biografia e tij s’është përfshirë në el-Kuna të et-Tusit – prej indeksit të transmetuesve Shi’itë.

[Kosova19]

Thashethemet dhe e keqja e tyre

Autor: Shejkh Salih el-Feuzan
Burimi: “et-Tethebbut uehtiramul-Ulema ue bejan mekanetihim fil-Ummeh” (fq. 34-36)

Të merresh me thashetheme do të thotë të përcjellësh fjalë midis njerëzve duka patur për qëllim shkatërrimin e marrëdhënieve ndërmjet tyre. Allahu Subhanehu ue Te’ala ka thënë:

وَلَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٍ۬ مَّهِينٍ (١٠ (هَمَّازٍ۬ مَّشَّآءِۭ بِنَمِيمٍ۬ (١١(
“Dhe mos iu bind çdo njeriu që betohet shumë, i cili është i përçmuar, merret me shpifje dhe përhap thashetheme.” [el-Kalem, 10-11]
Dhe më e keqja nga të gjitha këto është kur njeriu nxiton të shkatërrojë marrëdhëniet ndërmjet studentëve të dijes dhe thirrësave në Islam (duke përhapur thashetheme), me qëllim që ta përçajë Xhematin e Muslimanëve dhe të fusë urrejtje midis tyre. Ai që e bën këtë quhet “Nemmam” (thashethemexhi).

Dhe vërtet Allahu i Lartësuar ka ndaluar që të pasohet dhe t’i zihet besë një personi të tillë edhe nëqoftëse ai betohet në Allah, siç ka thënë Allahu:

وَلَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٍ۬ مَّهِينٍ (١٠(هَمَّازٍ۬ مَّشَّآءِۭ بِنَمِيمٍ۬ (١١(
“Dhe mos iu bind çdo njeriu që betohet shumë, i cil është i përçmuar, që merret me shpifje dhe përhap thashetheme.” [el-Kalem, 10-11]
Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:
“Thashethemexhiu nuk do të hyjë në Xhenet.” [Transmetuar nga Muslimi]
Ka ardhur në një transmetim se thashethemexhiu bën më shumë shkatërrim në një orë se ç’mund të bëjë një magjistar për një vit të tërë.
Thashethemet janë prej magjisë, ngase magjistari i shkatërron marrëdhëniet midis njerëzve dhe fut armiqësi midis tyre, siç ka thënë Allahu i Lartësuar:
فَيَتَعَلَّمُونَ مِنۡهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِۦ بَيۡنَ ٱلۡمَرۡءِ وَزَوۡجِهِۦ*ۚ
“Dhe nga ata (dy ëngjëjt) njerëzit mësuan se si të ndajnë burrin nga gruaja.” [el-Bekare, 102]
Ata e mësuan magjinë, kurse magjia shkakton ndarjen e zemrave dhe fut armiqësi në to. Poashtu, thashethemet janë akoma më të rënda sesa magjia; ndoshta mund të ndodhin luftëra për shkak të një thashethemexhiu; ndoshta Muslimanët mund të armiqësohen me njëri-tjetrin për shkak të një thashethemexhiu; fqinjtë mund të braktisin njëri-tjetrin dhe kryetari i njërës familje mund të armiqësojë një tjetër dhe të ndahet me të për shkak të një thashethemexhiu.
Prandaj ne duhet të kemi frikë Allahun ‘Azze ue Xhel dhe duhet të kemi kujdes nga thashethemexhinjtë.

Përktheu Alban Malaj

[Kosova19]

Gjarperinjet qe dalin nga varret e njerezve
Shejh Salih bin Feuzan el-Feuzan
Ligjërata: Usul Ehl-is-Sunnah

Pyetje: Ka njerez qe komentojne daljen e gjarperinjeve nga varret e njerezve duke thene se ata njerëz (të varreve) kane qene mekatare. Disa njerëz i permendin keta njerez me emra dhe e shperndajne kete nepermjet telefonit mobil. Çka thoni per kete?

Pergjigje: Kjo eshte nje prej metodave te terrorizimit dhe frikesimit te njerezve. Kjo nuk eshte e lejuar. Edhe ne qofte se e sheh ndonje nga kafshet te dale nga varri, ti duhet ta fshehesh (identitetin) personin qe eshte ne varr. Çfare di ti di? Ndoshta kafsha jeton ne grope dhe nuk ka te beje asgje me te vdekurin. Kjo nuk te hyn ne pune dhe nuk lejohet ta shpërndash dhe, nga padituria, te kesh mendim te keq per te vdekurin. Edhe sikur ta dish, duhet ta mbash të fshehte, pasi ai eshte vellai yt i vdekur. Kini kujdes me keto mesazhe qe perhapin mite dhe gjera te tmerrshme. Kini kujdes me keto (gjera) dhe mos i pranoni.

Perktheu:Ergin Shala

Burimi: rijadulilm.com

[Kosova19]

Rreth vlerës së dijes
Shkëputur nga libri "Përmbledhësi sqarues i dijes dhe vlerës së saj"
Autor: Jusuf ibën Abdulberr
Përktheu: Bledar Albani

Transmetohet nga Mejmun –ibën Mehran el Xhezeri- (Allahu e mëshiroftë!) se ka thënë: "Ekzistenca e një dijetari në një vend është njësoj si ekzistenca e një burimi të ftohtë e të kulluar në atë vend."

Halid ibën Khudash thotë: I dhashë lamtumirën Enes ibën Malikut dhe i thashë: Më këshillo (apo më lër ndonjë amanet). Ai tha: "Kije frikë Allahun në fshehtësi (vetmi) e në publik, këshillo (dhe prano këshillën e) çdo musliman-i dhe merre dijen e shkruaje prej të zotëve të saj (dijetarëve)."

Disa njerëz të urtë kanë thënë: "Prej argumenteve për vlerën e dijetarëve është se njerëzit e duan bindjen ndaj tyre."

Disa njerëz të urtë kanë thënë: "Prej argumenteve për vlerën e dijetarëve është se njerëzit e duan bindjen ndaj tyre."

Haxhaxhi i tha Halid ibën Safvanit: "Kush është zotëriu i banorëve të Basras? Ai tha: Haseni. Haxhaxhi tha: Si mund të jetë ai, përderisa ai është një rob?! Ai tha: Njerëzit kishin nevojë për të në Fenë e tyre (në çështjet e saj), ndërsa ai nuk kishte interes në dynjanë e tyre dhe nuk kam parë ndonjë prej fisnikëve të Basras të mos prezentojë tubimet e tij dhe të mos shkruajë dijen e tij. Haxhaxhi tha: Për Zotin! Ky është nderi i vërtetë."

[Kosova19]

Pendimi i atij që shpif për të ndershmen dhe i atij që gënjen

Ibën el Kajim (Allahu e mëshiroftë!), në librin "Medarixhu es salikin", thotë:

"Pendimi i shpifësit bëhet duke përgënjeshtruar veten e tij, sepse kjo është e kundërta e gjynahut që ai ka kryer dhe me të cilin ka grisur nderin e muslimanit. Pendimi i tij nuk është i vlefshëm vetëm nëse përgënjeshtron vetveten e tij, me qëllim që të mohojë turpin që ia ka veshur viktimës së shpifjes së tij, gjë e cila është qëllimi i të penduarit e tij.

Ndërsa fjala e atyre që thonë se pendimi i tij është të thotë: I kërkoj falje Allahut nga shpifja, duke e pranuar se kjo gjë është e ndaluar, kjo fjalë e tyre është e dobët, pasi që në këtë rast, viktima nuk ka asnjë lloj dobie dhe as nuk e rifiton pastërtinë e nderit dhe ndërgjegjes së tij nga ajo shpifje që i është veshur. Kështu që, nuk është realizuar qëllimi i të penduarit nga ky gjynah, pasi që ai përmban dy të drejta: një të drejtë të Allahut, e cila është ndalimi nga shpifja për të ndershmin dhe pendimi prej tij është duke kërkuar falje tek Allahu, duke e pranuar se ke bërë gjynah, duke u pikëlluar për atë dhe duke vendosur se nuk do t'a përsëritësh më. Dhe një të drejtë të njeriut, e cila është hedhja pluhur mbi nderin e tij, kështu që pendimi prej tij bëhet duke përgënjeshtruar vetveten. Pra, të penduarit nga ky gjynah, realizohet duke i bashkuar të dyja këto gjëra: kërkimin e faljes nga Allahu dhe përgënjeshtrimin e vetvetes.

Nëse thuhet: Sikur ai të jetë i sinqertë dhe t'a ketë parë imoralitetin me sytë e tij, pastaj e përhap atë, atëherë si mund t'a përgënjeshtrojë vetveten dhe të thotë se ka gënjyer, pastaj kjo të jetë prej realizimit të plotë të pendimit të tij?!

Atëherë thuhet: Ky është problemi për shkak të të cilit thënësi i asaj fjale ka thënë:

"Pendimi i tij realizohet duke pohuar ndalimin e shpifjes dhe duke kërkuar falje për të." Këtu është nevoja për të sqaruar gënjeshtrën me të cilën ka gjykuar Allahu kundra shpifësit, duke thënë se ai është gënjeshtar tek Allahu, edhe nëse lajmi i tij është në përputhje me realitetin.Për të sqaruar këtë, themi:

Me fjalën "gënjeshtër", janë për qëllim dy gjëra:

E para: Lajmi që nuk është në përputhje me realitetin, dhe ai është dy llojesh: gënjeshtër e qëllimshme dhe gënjeshtër e paqëllimshme.

Gënjeshtra e qëllimshme është e njohur, ndërsa gënjeshtra e paqëllimshme është si ajo e Ebu Senabil-it, kur dha gjykim për gruan të cilës i vdes burri, se ajo duhet të presë katër muaj e dhjetë ditë, që t'i lejohet të martohet me dikë tjetër. Por i Dërguari (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha:"Ebu Senabil ka gënjyer."[1]

Kjo lloj gënjeshtre është gënjeshtër e paqëllimshme dhe kuptimi i saj është se thënësi i asaj fjale ka gabuar.

E dyta prej llojeve të gënjeshtrës është ai lajm i cili nuk lejohet të përhapet, edhe nëse ai është i vërtetë dhe në përputhje me realitetin.

Shembull për këtë është lajmi i atij që shpif për dikë dhe nuk ka dëshmitar që t'a kenë parë imoralitetin me sytë e tyre, përveç vetes së tij.[2] Ky person është gënjeshtar në gjykimin e Allahut, edhe nëse lajmi i tij është i vërtetë. Për këtë shkak, Allahu i Lartësuar thotë:"Përderisa ata nuk sollën dëshmitarë, atëherë tek Allahu, ata janë gënjeshtarët." [en Nur: 13]

Për këtë person, Allahu ka dhënë vendim që të ndëshkohet me dënimin e trilluesit gënjeshtar, edhe nëse lajmi i tij është i vërtetë.Sipas kësaj, pendimi i tij nuk mund të realizohet, derisa të pohojë se ai është gënjeshtar tek Allahu, ashtu siç ka thënë Allahu për të. Nëse ai nuk e pohon se është gënjeshtar, përderisa Allahu e ka quajtur gënjeshtar, atëherë çfarë pendimi mund të ketë për të?!A nuk është kjo këmbëngulje dhe shfaqje e kundërshtimit për vendimin e Allahut të Lartësuar, me të cilin vendim, Ai ka gjykuar kundra tij?!"[3]


____________________________

Fusnota:

[1] Ky hadith është i saktë.

[2] E si eshte halli i atyre qe as vet nuk e kane pare e as nuk ka deshmitare me plot kuptimin e fjales deshmitare(me deshmi te qarte).Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem), në një hadith ku përmendet personi që erdhi të dëshmojë, tha: “A po e shikon Diellin?” Ai tha: “Po.” Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) i tha: “Nëse e ke të qartë në këtë mënyrë, atëherë dëshmo, nëse jo – lëre!(Transmetojnë Hakimi dhe Bejhekiu nga Ibën Abbasi radijAll-llahu anhuma, i cili e transmeton nga Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem. Shih “Nasbur Raje” 4:82; “edDiraje fi Tahrixhi Ehadithil Hidaje” 2:172; “Keshful Hafa” 1781.)Allahu ua dhasht hakkun te tilleve ashtu siq e meritojne.Allahume Amiiiin. [E.SH].

[3] "Medarixhu es Salikin" (1/363-365).

Burimi: sqarime.multiply.com

[Kosova19]

Pyetje: Një njeri shkruan hajmali dhe njëkohësisht është imam i xhamisë. A lejohet falja e namazit pas tij?

Sqarim: Ky njeri nuk i shkruan këto hajmali për të bërë magji (sihër), por për qëllime të vogla (thjeshta), si...: për dhimbje të kokës, për të porsalindurin në mënyrë që të pranojë qumështin e nënës dhe për tjera qëllime të ngjashme me këto. Shpresoj të ma sqaroni këtë çështje, sepse ka ndër dijetarët që thonë se, ky njeri është mushrik dhe nuk lejohet falja e namazit pas tij!

Përgjigje: Lejohet falja e namazit pas atij që shkruan hajmali (me vargje) nga Kurani dhe nga lutjet e ligjësuara, edhe pse ai nuk duhet t’i shkruaj ato, sepse bartja e tyre s’është e lejueshme. Mirëpo, nëse këto hajmali përmbajnë çështje shirku, atëherë nuk lejohet falja e namazit pas atij që i shkruan ato dhe duhet t’i qartësohet se një gjë e tillë është shirk. Ndërsa ai, i cili e ka për detyrë sqarimin, është secili që e di se ato përmbajnë shirk.
Suksesi është nga Allahu. Salati dhe selami janë për të dërguarin tonë, Muhamedin, për familjen dhe mbarë shokët e tij.

Komisioni i përhershëm për kërkime dhe fetua në përbërje të: AbdulAziz bin Baz, AbduRrezak Afifij, Abdullah bin Gudejjan, Abdullah bin Ku’ud.
Përktheu: Petrit Perçuku