Dhuna familjare...

[Antika]

Nusja e lodhur
- Nuk është ende darka gati?- pyeti ai me një zë të lartë, qortues dhe ndezi televizorin duke u shtrirë në divan. Mori gazetën në dorë, i hodhi një shikim titujve të faqes së parë dhe e hodhi mbi tavolinë.
- Unë punoj tërë ditën dhe kjo është dhurata, që më bën ti mua?!
- E pata djalin te mjeku,- u përgjigj Albana.
- Sapo u ktheva nga puna, pesë minuat para teje.
- Aha! - psherëtiu ai.
- Darka është gati, duhet vetëm të nxehet,- u dëgjua përsëri zëri i saj nga kuzhina.
- Vetëm të nxehet! - tha Luani me vete dhe solli kokën.
- Ti kurrë nuk bëhesh njeri, fajet i ka nëna jote”, shtoi ai i nevrikosur dhe i padurim.
- Për pesë minuat është gati, të lutem, vetëm pesë minuta..., e luti ajo me zë të ngrohtë.
- Lopë je ti, për fat nuk e sheh veten! - tha Luani. Ajo doli nga kuzhina me një lugë të madhe druri në dorë dhe u ndalë në pragun e sallonit.
- Lopë më thua, - dhe shtrëngoi lugën e madhe.
- Po, lopë je ti! - përsëriti Luani duke e parë herë atë, herë lugën e gjatë. Këtë herë u ndje i detyruar ta rrisë zërin akoma më shumë, për t´i bërë asaj të qartë, se nuk frikohej nga luga.
- Atëherë, më blej një këmborë, pasi qenkam lopë, - i tha ajo duke humbur durimin. Albana qe kthyer një orë më herët se burri nga puna dhe pasi mori dy fëmijët nga vjehrra, vrapoi te mjeku se djali i vogël kishte ethet, prandaj edhe darka u vonua. Luanit nuk i pëlqenin këto rrëshqitje të orarit. Darka duhej të hahej me orarin e njëjtë dhe të saktë. A i ka për çdo ditë uri në të njëjtën orë, kështu kishte qenë edhe në shtëpinë e tij dhe tani, nuk kishte arsye, në bashkëshortësi, të krijohen rregulla të reja.
- E pse të duhet këmbora? - pyeti ai duke vazhduar me ngucjen.
- Nëse dinë të blesh këmborë për lopë, atëherë fqinjët kuptojnë se nuk je dem i tredhur! - i tha ajo duke qenë e vetëdijshme se po futej në një fushëbetejë të re, që nuk kishte pasur guxim ta provojë kurrë. - Dreq o punë! - tha me vete, - ku mora guximin të shprehem kështu?
- Nesër kur kthehem nga puna, ta sjellë një,- i tha ai dhe nënqeshi me cinizëm. Nga floriri apo argjendi, si të pëlqen? - pyeti në mënyrë provokuese.
- Të lumtë! Më blej një nga zinku, kështu bota e kupton se mbete çoban!- i tha ajo dhe përsëri u habit me guximin e vet.
- Mbylle gojën! - bërtiti Luani duke humbur toruan, sa u dëgjua edhe jashtë. Albana nuk foli më. Tryezën e bëri gati, ai u ngrit dhe u ulën me fëmijët e tyre.
- Më jep ujë!- tha ai i nevrikosur. Albana i mbushi gotën. Luani e mori në dorë dhe vështroi Albanën duke sjellë kokën i turbulluar në mendje.
- Më jep bukë!- u dëgjua përsëri zëri i tij nervoz. Albana i preu një fetë dhe ia lëshoi mbi tryezë pranë dorës së tij.
- Pse nuk flet?- u çor ai befasisht duke i rënë tryezës me shuplakë. Fëmijët ia plasën vajit.
- Respektova dekretin, i tha ajo shkurt dhe u kthye nga fëmijët. - Më tha më parë ta mbyllë gojën,- dhe u largua pakëz me karrige nga tryeza. - E mbylla si deshe ti! Si mund të flasë me gojë të mbyllur? Po prisja dekretin e ri! Lirinë për hapjen e gojës,- dhe e vështroi atë drejt në sy pa përpëlitur qerpikët. U shikuan ashtu një copë herë, ndalën përtypjet, pastaj Luani uli shikimin mbi tryezë dhe vazhdoi t´i lëvizë nofullat. Albana gëlltiti kafshatën dhe nuk hëngri më. Ajo u kujdes t´i qetësojë fëmijët dhe t´i ushqejë. Në këtë çast kuptoi se sa më shumë që heshtte, aq më shumë shtypej, keqtrajtohej, dhunohej dhe ofendohej prej tij. Tani vendosi t´i japë fund viktimizimit dhe gradualisht ta kërkojë nderin, që meritonte. Tre vitet e fundit rrallë kishte dëgjuar ndonjë fjalë të mirë prej tij apo ndonjë mirënjohje: Kryesisht përbuzje, sharje dhe piskama. -Mjaftë më, - tha ajo me vete. - Erdhi dita e V-së së madhe. Dita e vendimit!
Luani kishte fituar një pozitë më të lartë dhe mendonte se tani i duhej një grua e re, që i përshtatet karrierës së tij. Nga keqtrajtimet e përditshme, shpresonte se Albana del nga shtëpia, i lenë fëmijët aty dhe ky i dërgon te nëna e tij dhe kështu i krijohet mundësia e re. Kohëve të fundit ëndërronte një grua sorkadhe, më të re, flokëgjatë dhe gjoksfryrë, e cila do të vishej shumë bukur, sexy dhe për të cilën ai nuk do të ndjehej xheloz. Fundi fundit, nuk do t´ishte nëna e fëmijëve. Për Albanën kurora dhe familja e krijuar ishin të shenjta dhe, as që mendonte për ndarjen. Çdo ditë përpiqej me fjalë të mira të krijojë një raport të durueshëm, por, aq sa më e sjellshme tregohej ajo, aq më shumë acarohej dhe merrte guxim ai.
Të premteve zakonisht Luani kthehej më herët nga puna dhe ajo vendosi që pikërisht atë ditë të flasë me të dhe t´i kërkojë ndryshimin e sjelljeve. Pas bisedës, shpresonte Albana, mund të dalin edhe së bashku në qytet apo në kinema. Herën e fundit kishte parë me të një film derisa ishin të fejuar, më vonë, jo. Pak para orës njëzet e dy shkuan në shtrat dhe ashtu pa folur, i kthyen shpinën njëri tjetrit. Luanin e zuri gjumi me një herë. Albanën, jo. Fjalët e rënda, që ia tha ai, nuk e linin të qetë. Jeta e përditshme ishte bërë e padurueshme. Deri në orën tre të mëngjesit mendoi mënyrën se si ta organizojë bisedën dhe sapo e përfundoi planin, mbylli sytë. Të nesërmen, kur i dërgoi fëmijët te vjehrra, e luti atë t´ i gatuajë një pite, siç i pëlqente Luanit, sepse piten që i përgatiste ajo, ai gjithmonë e kishte përfolur, edhe pse gatuhej sipas udhëzimeve të vjehrrës.
Duke u kthyer nga puna, shkoi te ajo mori fëmijët dhe piten. Luanin luante shah me një fqinj. Pas pak, fqinji iku, Albana përgatiti tryezën dhe Luani u ngrit dhe i telefonoi nënës për ta falënderuar për piten e mrekullueshme...

E premte. Binte një shi i imët, me pika të rralla. Fillimi i pranverës dhe nuk i dihej: herë vranët, herë diell. Ajo mbylli çadrën rregulloi pakëz flokët dhe hyri në oborr. Sot ishte veshur bukur, me rrobe që theksonin linjat e saja femërore, me taka pak të larta, një fustan deri në gjunjë dhe pak para se të dilte nga puna, i bëri edhe buzët të kuqe. Pranë derës së shtëpisë pa një bisht të lopatës mbështetur për muri, që kishte blerë Luani për të punuar në kopsht. E futi bishtin e lopatës nën sqetullën e krahut të majtë dhe me dorën e djathtë, hapi derën e hyrjes. Bishtin e lopatës e mori t´ia përkujtojë Luanit, sepse edhe ajo kishte ndërmend të mbjellë lule. - Edhe pse e ka blerë bishtin, me siguri zgjatë dy a tri javë deri sa t´i a vejë lopatës,- mendoi ajo. Lëshoi çantën në korridor, vari mantelin dhe mbështeti bishtin e lopatës në kuzhinë që ta shohë Luani.
-Luan, ai more fëmijët?- pyeti ajo me zë të ëmbël nga kuzhina. Luani nuk u përgjigj. Shkoi në dhomën e ndejës dhe e pa duke fjetur. Ai gërhiste në gjumë të thellë.
- Luan, ku janë fëmijët? - tha ajo me një zë të zvargur. Luani ngriti kokën ngadalë, me sytë gjysmë të hapur u ulë dhe hodhi jastëkun në fund të divanit i egërsuar.
- Çka je lyer e ngjyer si një grua e përdalë? – bërtiti ai. Albana ofshani thellë dhe uli kokën.
- Shko merri ti fëmijët! Ti e ke për detyrë. Ti je nënë! Ec më shpejt!- urdhëroi ai i acaruar.
- Jam shumë i lodhur dhe kam shumë uri dhe, shko e vishu si grua serioze, laje fytyrën! - bërtiti ai dhe u shtri përsëri, por tani në anën tjetër të divanit.
- Luan burri, më dëgjo këtu! Unë do të shkoj t´i marrë fëmijët, por, brenda dhjetë minutave kthehem dhe kur të kthehem, kur të kthehem darka duhet të jetë gati. - Darka duhet të jetë gati,- e shqiptoi ngadalë, si në klasën e parë, duke bërë nga një pushim të vogël pas çdo do fjale dhe duke i theksuar mirë e mirë fjalët me një përsosmëri fonetike. Me zanore të pastra shqipe dhe bashkëtingëllore të shqiptuara mirë e drejtë. Luani u kthye në anën tjetër dhe rregulloi jastëkun. Albana mori mantelin dhe doli furishëm përjashta duke murmuruar ndërmjet dhëmbëve.

(Disa burra të gjitha gratë i shohin si nëna. Ata janë mësuar të dremisin dhe të dergjen, si në shtëpitë e tyre. Bashkëshorten nuk e konsiderojnë si partnere të barabartë, por si një dhuratë, një nënë e dytë në shërbim të tij. Ata nuk kuptojnë kurrë se shoqja, nuk është vetëm nënë e fëmijëve, por edhe bashkëshorte, me dëshira dhe plane për jetën, kryesisht për rrjedhën e saj. Burrat e tillë, ndaj gruas së tyre, gjatë ditës, sillen si me nënën e vet, bën dallim vetëm trysnia ndaj gruas dhe mirënjohja ndaj nënës. Këta burra, ndaj nënës sillen me shumë dashuri, ndaj gruas me shumë arrogancë. Ata, disa vite pas martese, humbasin gjallërinë dhe ca nga ca, por sigurt, përpiqen nga gruaja ta rikrijojnë nënën e tyre të dytë. Ky soj, kjo racë e burrave, shumë rrallë apo kurrë nuk del me gruan jashtë, përjashtim bëjnë ndejat te të afërmit. Ata nuk çajnë kokën për lumturinë e gruas, por për rehatinë e vet! Grave të tilla fatkeqe dëshpërimi në fytyrë u lexohet edhe në rrugë! Mungesa e vetëveprimit, rënia shpirtërore dhe plogështia u shihen në ballë! Ata burra nuk falënderohen kurrë dhe shpërndajnë vetëm urdhra! Disa gra pas martese gjallojnë si në një strehimore refugjatësh. Refugjatët mund të dalin kur të duan në qytet, por jo jashtë qytetit. Gratë e pafat, me burra të tillë, kanë të drejtë të shëtitën në oborr ose në banesë!)