Ta mësojmë Islamin së bashku!

[Lijanna]

Hyrje ne shkencat e Kur'anit

Kur'ani është Fjalë e All-llahut e zbritur (pejgamberit të fundit) Muhamedit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, me anë të vahjit (shpalljes) leximi i së cilës është adhurim.
Kur themi për Kur'anin se është fjalë e All-llahut aludojmë në atë se në këtë Libër nuk ka fjalë të ndonjërit tjetër përpos të All-llahut, apsolutisht. Muhamedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, vetëm e ka kumtuar atë që iu shpall nga All-llahu.
Gjithashtu në përkufizim kemi cekur se Kur'ani i është zbritur Muhamedit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, me anë të vahjit – shpalljes. Pikënisja e kësaj shpallje ka shënuar pejgamberinë, ate se Muhamedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është i dërguar i All-llahut.
All-llahu i madhëruar ka thënë në Kur'anin Fisnik:
"Nuk ka asnjë njeri që t'i ketë folur All-llahu ndryshe, vetëm se me anën e frymëzimit (vahjit), ose pas ndonjë perdeje, ose t'i dërgojë të dërguar (melek) e ai t'i shpallë me lejen e Tij atë që do Ai. Vërtetë Ai është më I larti, më I urti." (Shura-51)
اCarë nënkuptojmë me vahjin, shpalljen?
Fjala "vahj" është fjalë arabe në infinitiv që përmban dy domethënie: shpejtësi dhe fshehje. Ajo që i është shpallur Muhamedit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, nga vahji ka ngjarë në disa mënyra siç na tregon nëna e besimtarëve Aisheja, radijallahu anha, në hadithin që e transmeton Muslimi në sahihun e tij:
- Gjëja e parë që filloi nga vahji Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ishte ëndra e vërtetë në gjum. Nuk shihte ëndër pa i ardhur (e qartë) si aurora e mëngjesit, pastaj iu bë e dashur vetmia dhe vetmohej në shpellën Hira ku bënte adhurim …, derisa i erdh e vërteta duke qenë në shpellën Hira, i erdh meleku dhe i tha: lexo! …
Nga ajeti i lartëpërmendur dhe hadithi i Aishes, radijallahu anha, nënkuptojmë se vahji ka pasur mënyra të ndryshme:
E para: ëndër
E dyta: t'i vjen meleku – Xhibrili.
E treta: pas perdes
Forma e dytë – ti vjen meleku, i ka dy lloje.
a-Lloji i parë është kur ndëgjon zë si cingërima e ziles.
b-Lloji i dytë është kur meleku i shëndrohet/paraqitet në formë të njeriut.
Këto dy lloje janë të përmendura te hadithi që e transmeton Buhariu dhe të tjerë nga Aisheja nëna e besimtarëve se Harith ibën Hishami, radijallahu anhu, e ka pyetur të dërguarin e All-llahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem:
- O I dërguar I Allahut, si të vjen vahji? I dërguari i All-llahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, tha: - Ndonjëherë më vjen si cingërima e ziles (salsaletul-xheres) dhe kjo është më e vështira për mua, pastaj ndahet nga unë e unë, vetëm se e kam kuptuar ç'ka ka thënë. Ndonjëherë meleku më shëndrohet në formë të njeriut dhe më flet e unë e kuptoj atë që më thotë.
Këto dy llojet nga mënyra e dytë e vahjit janë kryesisht ajo që i ka takuar shpalljes së Kur'anit sepse me mënyrat tjera janë shpallur edhe hadithi kudsi dhe ai nebevi.
Pasi që flasim për Kur'anin, përqëndrohemi në këto dy lloje të vahjit kur meleku kontakton me të dërguarin e All-llahut. Kjo ka ndodhur siç përmendëm më sipër se i dërguari, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ndëgjon vetëm zë dhe atë si cingërima e ziles dhe se kjo ka qenë nga më të vështirat. Pohohet se meleku në këtë lloj të vahjit vjen në formën e vet, por mbetet i padukshëm dhe ndëgjohet vetëm zë që shkakton vështirësinë ose vetë shpallja – fjala e All-llahut është e rëndë dhe vështirë për tu pranuar. All-llahu i madhëruar ka thënë në Kur'an:
"Ne do të shpallim ty fjalë të rëndë " (Muzemil-5)
Transmeton Buhariu nga Aisheja radijallahu anha, që thotë: - e kam parë (të dërguarin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem) duke i zbritur vahji në ditë të ftohtë, acar, dhe pas ndërprerjes, balli i kullonte djersë.
Poashtu edhe raste tjera si rasti kur i ka ardhur shpallja duke qenë i hipur mbi kafshë e ajo ka rënë në gjunjë. Një herë tjetër kur i ka ardhur shpallja e ka pasur kofshën të mbështetur te kofsha e Zejd ibën Thabitit. Pothuajse ia ka shtypur si petë.
Zbritja e Kur'anit
Në disa ajete në Kuran ceket se Kur'ani ka zbritur i kompletuar në Natën e Kadrit. All-llahu i madhëruar ka thënë:
" Ne ta zbritëm ate (Kur'anin) në natën e Kadrit " (Kadër- 1)
Nga biografia e të dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e dimë se Kurani është shpallur në peridhë prej njëzet e tre vjetësh. Këtë e sqaron Ibën Abasi, radijallahu anhu.
Transmetohet nga Ibën Abasi, radijallahu anhu, në disa transmetime se Kurani së pari ka zbritur i plotë në qiellin e dynjasë në Bejtul-'Izzeh e pastaj nepërmjet Xhibrilit i është shpallur Muhamedit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, në një periudhë njëzet e tre vjeçare. Për këtë dëshmon edhe ajeti:
" Dhe Kur'anin e ndamë (pjesë-pjesë) për tua lexuar njerëzve dalëngadalë dhe e kemi zbritur me zbritje të njëpasnjëshme ". (Isra-106)
Këtë qëndrim e kanë pjesa dërmuese e dijetarëve.
Kohëpaskohe, Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i shpalleshin pjesë nga Kur'ani Famëlartë, ajete apo sure të plota. Në fillim, Pejgamberi , sal-lallahu alejhi ve sel-lem, nga frika se mos po haron nga ajo që po i shpallet, filloi ti përsërisë shpesh dhe me shpejtësi ajetet dhe suret që iu ishin shpallur.

vazhdon...

[Lijanna]

All-llahu i madhëruar zbriti ajetin:
"Mos e lëviz gjuhën që të shpejtosh me të (Kur'anin). Se neve me të vërtetë na takon tubimi dhe recitimi i tij. E ne kur ta lexojmë, ti përcjelle leximin e tij. E pastaj ne e japim sqarimin ". (Kijame 16 – 19)
Kësi mbrojtje dhe garancë, All-llahu i Madhëruar i dha Kuranit edhe me ajetin:
"Me të vërtetë Ne e kemi zbritur përmendjen (Kur'anin) dhe Ne gjithsesi do ta mbrojmë ate". (Hixhër 9)
Së pari Kur'ani zbriti pjesë-pjesë deri sa u plotësua. Kjo mënyrë ishte lehtë për të Dërguarin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe shokët e tij, sahabët, që ata ta mësojnë Kur'anin përmendësh. All-llahu i Madhëruar ka thënë:
"Ne Kur'anin e bëmë të lehtë për kujtesë …” (Kamer-17)
Kur'anin e lexonin për ditë dhe leximi i Kuranit është kusht i namazit që e falnin pesë herë në ditë. Por nuk ishte vetëm kjo. Në mesin e sahabeve kishte një numër i caktuar që e shkruanin shpalljen. Kur përmendëm format e vahjit, përmendëm se njëra nga ata ishte të ndëgjon zë si cingërima e ziles. Këtë e ndëgjonte vetëm i Dërguari, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ndërsa sahabet kanë ndëgjuar zë si zukama e bletës. Kur kanë ndëgjuar këtë zë e kanë ditur se po i shpallet dhe me gatishmëri kanë pritur se çka po i shpallet. Pasi u recitonte shpalljen, ata e shkruanin e pastaj i pyeste se çka kanë shkruar që mos të pëson ndonjë ndryshim. Kështu deri sa u plotësua shpallja, regjistrimi i Kuranit pati kontrollë apsolute. Pas plotësimit të shpalljes, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ndërron jetë kurse Ku'anin sahabët e dinin përmendësh dhe një numër i konsideruar e kishin të regjistruar. Edhe Allahu në disa ajete Kur'anin e përmendë me emrin Libër si p.sh.:
"Elif, Lam, Ra. Këto janë Ajetet e Librit, të Kur'anit të Qartë ". (Hixhër 1)
Kurani ishte i regjistruar por nuk ishte i tubuar në një vend. Tubimi i Kur'anit u bë në periudhën e Halifes, Ebu Bekër. Shkak për këtë ide ishte beteja e Jemames në v. 12 h. ku ranë dëshmorë (shehidë) shtatëdhjetë nga sahabët që ishin hafizë të Kur'anit. Kjo e frikësoi Omerin, radijallahu anhu. Ai vajti te Ebu Bekri, radijallahu anhu, dhe ia përmendi këtë rast dhe i thotë se mundë të ndodhin kësisoj betejash e të humbin jetën shumë nga hafizët e Kur'anit. Për këtë shkak e luti që të pranon ta tubojnë Kur'anin në një vend. Ai në fillim nuk pranoi duke thënë se si ti bën një gjë që nuk e ka bërë i Dërguari, sal-lallahu alejhi ve sel-lem. Omeri, radijallahu anhu, vazdoi ti fletë për këtë çështje Ebu Bekrit deri sa All-llahu ia hapi gjoksin dhe pranoi. E thërasin Zejd ibën Thabitin dhe e autorizojnë atë për këtë punë të rëndësishme në historinë Islame.
Zejd ibën Thabiti së pari u mbështet në atë që dinin përmendësh e pastaj ua pranonte atë që sjellnin të shkruar, me dëshmitarë.
Kështu në këtë mënyrë u tubua Kurani në peridhën e Ebu Bekrit dhe mbetet te ai deri sa ndëron jetë në vitin 13 h. Pastaj mbetet te Omeri, radijallahu anhu, derisa edhe ai vdes. Pas vdekjes tij mbetet te bija e tij Hafsa, radijallahu anha.
Kufiri i shtetit Islam vazhdimisht zgjerohej dhe sahabet shpërndaheshin nëpër vende të ndryshme. Pasi që Kur'ani kishte zbritur në shtatë dialekte, (harf=lexim, dijalekt) kishte mënyra të ndryshme të leximit. Secili që kishte shkuar në një anë të botës, atje kishte përhapur atë lloj të leximit. Kjo shkaktoi huti te ata të huaj që nuk e dinin këtë.
Në betejat e Ermenisë dhe Azerbejxhanit mori pjesë sahabiu i njohur Hudhejfe ibën Jemani i cili vërejti kontradita të shumta në mënyrat e leximit të Kur'anit. Lexim të paregullt, ndalje jo me vend derisa edhe e paditnin njëri-tjetrin me kufër. Hudhejfe brengoset shumë dhe i gajluar shkon te Othman ibën Afani (halifeja i atëhershëm) dhe i rrëfen gjendjen që kishte parë. Othman ibën Afani menjëherë mer iniciativë për ta shëruar këtë gjendje kaotike dhe i thëret hafizat dhe ekspertët nga sahabët që ta shkruajnë Kuranin. E marin nga Hafsa Mus’hafin e tubuar në kohën e Ebu Bekrit dhe e përshkruajnë në disa kopje në mesin e sahabëve më eminent. Pastaj i shprëndau nëpër vende të ndryshme dhe një e ndali në Medine. Këtë Kur'an të tubuar e quajnë Mus-haf Imam. Ky është mus-hafi në të cilin janë bashkuar muslimanit duke i ruajtur edhe dialektet tjera të Kur'anit.
Përshkrimi dhe radhitja e Kur'anit që u bë në kohën e Othmanit, radijallahu anhu, e ka pasur formën e Kur'anit që sot e kemi para duarve tona.
Kurani është mrekullia – muzhizeja e përjetshme që vazhdimisht sfidon dhe nuk ka konkurent. Mrekullitë në Kur'an janë të ndryshme. Gjuhësore, ligjore, shkencore dhe në gjithë sferat e jetës. Mrekullia e Kur'anit si e tërë është mrekullia gjuhësore, stilistika me radhitjet e fjalëve në fjali. Kur arabët kishin aritur kulminacionin e përsosjes së gjuhës arabe dhe thurnin vargje me stil të lartë, erdh Kur'ani i sfidoi dhe triumfoi. Në çast mbeteshin të habitur kur ndëgjonin pjesë nga Kur'ani. Fascionoheshin me përmbajtjen dhe stilin që kishte. Si mos të jetë kështu pasi që Kur' ani është nga All-llahu – Krijuesi I botëve. A thua vallë krijesa do të garon me Krijuesin?! All-llahu I madhëruar ka thënë:
"Ha, Mim. Zbritja e Librit (Kur'anit) është prej All-llahut të, Gjithëfuqishmit të Urtit " (Xhathije 1-2)
Emrat dhe cilësitë e Kur'anit
Parasegjithash emër i parë i këtij libri qiellor është Kur'an, libër që ka tubuar shumë gjëra dhe shumë lexohet. Emrat tjerë të tij janë; El-Furkan, (Dalluesi), Et-Tenzilu (Libri i Zbritur), Edh-Dhikru (Përmendja,këshilla), El-Kitabu ( Libri), etj. Nga cilësimet e Kur’anit janë; Nurun (Dritë), Huden (Udhëzues), Rahmetun (Mëshirë), Shifaun (Shërim), Mev’idhatun (Këshillë), Mubarekun (I Begatshëm), etj.

www.albislam.com</SPAN>

[Lijanna]

Islam do të thotë dorëzim ndaj Allahut me teuhid (duke njësuar Atë), të përulurit Atij me respekt dhe largim prej shirkut dhe pasuesve të tij.

Bazat e Islamit

Dy shehadetet , namazi , zekati , agjërimi, haxhi .

Besimi është fjalë dhe vepër, shtohet dhe pakësohet.

-Fjala e zemrës do të thotë të vërtetuarit dhe të dëshmuarit e Tij. Allahu i Lartësuar thotë: “E ai që e solli të vërtetën dhe që e vërtetoi atë, të tillët janë ata të ruajturit.” (Zumer, 33)

-Vepra e zemrës do të thotë të nënshtruarit dhe përulja ndaj Tij. Thotë Allahu i Lartësuar: “Dhe kthehuni te Zoti juaj dhe përuluni Atij…(Zumer, 54)

-Fjala e gjuhës do të thotë të shqiptuarit e shehadetit. Allahu i Lartësuar thotë: “Ju (besimtarët) thoni: Ne i kemi besuar Allahut …” (Bekare, 136) “…përveç kush dëshmoi të vërtetën…” (Zumer, 86)

-Veprat e gjuhës dhe gjymtyrëve. Përsa i përket veprës së gjuhës përmendim sikurse: leximi i Kuranit dhe lutjeve (dhikrit) etj., ndërsa veprat e gjymtyrëve përmendim sikurse: namazi, haxhi, xhihadi etj.

Besimi shtohet me vepra të mira dhe pakësohet me mëkate.
Argumentet se imani (besimi) shtohet, është Fjala e Allahut të Lartësuar: “…e atyre që besuan t’u shtohet edhe më besimi…” (Mudethir, 31) “…të cilëve kur u lexohen ajetet e Tij, u shtohet besimi…” (Enfal, 2)

Ndërsa argumentet për pakësimin e imanit (besimit) është fjala e Pejgamberit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Vërtet, imani vjetërsohet në brendësi të ndonjërit prej jush (zemrave tuaja) ashtu sikurse vjetërsohet rrobja. Luteni Allahun që t’ua përtërijë imanin në zemrat tuaja.” (Transmeton Hakimi dhe thotë se hadithi është sahih.)

Bazat e imanit

E ato janë: Të besosh Allahun, enjgjëjt, të dërguarit, librat e Tij, Ditën e fundit dhe kaderit (caktimin e Allahut për të mirë dhe të keqe).

Shkallët e besimit në kader

a)Shkalla e parë: Dija. Allahu i Lartësuar thotë “…Për ta ditur ju se Allahu ka fuqi për çdo send dhe që me të vërtetë ka përfshirë çdo send me dijen e Vet.” (Talak, 12)

b)Shkalla e dytë: Caktimi (të shkruarit). Allahu i Lartësuar thotë: “…dhe çdo gjë kemi regjistruar në librin e ruajtur (Leuhi Mahfudh). (Jasin,12). “…dija për ata është te Zoti im, e shënuar në një libër. Zoti im nuk gabon e as nuk harron.” (Taha, 52).

c)Shkalla e tretë: Vullneti, Dëshira. Allahu i Lartësuar thotë: “Po ju nuk mund të doni gjë, përveç nëse do Allahu…”

d)Shkalla e katërt: Krijimi. Thotë Allahu i Lartësuar: “Allahu është Krijues i çdo gjëje…” (Zumer, 62) “Allahu ju krijoi juve dhe atë që punoni.”(Safat, 96
www.klubikulturor.com

[Lijanna]

Të drejtat e Allahut të Plotfuqishëm

E drejta më themelore që duhet të përmbushë njeriu është e drejta e Krijuesit, të Dashurit, Kujdestarit të tij, Allahut të Plotfuqishëm, i Cili ka më shumë të drejta se të gjithë. Allahu është Mbret i çdo gjëje, i Gjithëfuqishmi, i Drejti, i Vetmi që nuk ka as grua as djem, ekziston nga asgjëja dhe është Ai që e kthen krijimin e Tij në tokë duke e bërë përsëri dhe. Është Ai që i meriton të gjitha falënderimet që kur njeriu është vetëm një fetus në mitrën e nënës së tij, ku askush nuk është i aftë ta ushqejë përveç Atij.
Në mitër Allahu krijoi tri shtresa errësire për rehati, mbrojtje dhe izolim të duhur. Më vonë është Ai i Cili e pajis nënën tuaj me qumësht të ngrohtë nga gjoksi i saj për t’ju dhënë juve ushqimin më të përshtatshëm gjatë gjithë kohës, në lidhje me moshën tuaj. E pra, është Allahu Ai që ju aftëson të thithni qumështin nga gjiri i nënës suaj.
Për më tepër, është Allahu Ai që vendosi dashuri, kujdesje, dhembshuri në zemrat e prindërve tuaj që t’i mbushi të gjitha fazat e hershme të jetës suaj, kur ju keni nevojë për kujdesje, strehim, rehati, dhe shumë gjëra të tjera. Ai ju ka furnizuar me inteligjencë të natyrshme, me aftësi mendore, ndjenja, energji, forcë, që të kujdeseni për veten dhe të tjerët, duke treguar kështu aftësinë dhe mirësinë e Allahut mbi ju. Allahu thotë në Kuranin e Lavdishëm: “Dhe Allahu ju ka nxjerrë nga mitra e nënave tuaja duke mos ditur asgjë. Ai ju dha edhe dëgjimin, shikimin dhe zemrën, që të mund të falënderoni (Allahun).” Nahl, 78.
Në qoftë se ndokush do t’ju jepte një pjesë nga ato që ju ka dhënë Allahu, ju do ta respektonit dhe do të kishit në konsideratë çdo gjë që do t’ju kërkonte. A nuk është e jashtëzakonshme që dikush t’i kundërvihet Zotit, Krijuesit, të Dashurit, me mohim të hapur ndaj urdhrave, rregullave, mësimeve, të cilat janë për përfitimin dhe të mirën e vetë njeriut e jo të Zotit? Në fakt, çdo e mirë që i vjen njeriut është nga Allahu dhe çdo e keqe e kryer nga njeriu është si rezultat i mosrespektimit të njeriut ndaj urdhrave dhe mëshirës së Allahut të Plotfuqishëm. Allahu thotë në Kuran: “Dhe ju nuk keni ndonjë të mirë që të mos jetë nga Allahu. E për më tepër, kur ju bie ndonjë fatkeqësi, ju qani tek Allahu me ngashërim.”
Në të vërtetë, kjo e drejtë që kërkon Allahu ndaj robit është shumë e lehtë për t’u zbatuar, e thjeshtë për t’u respektuar, e qartë për t’u kuptuar dhe praktike për t’u zbatuar, për ata që Allahu ua ka bërë kështu. Thelbi i kësaj çështje është se Allahu i Plotfuqishëm nuk e ka bërë këtë të drejtë të vështirë për t’u arritur, të pamundur për t’u zbatuar apo për ta kuptuar. Allahu thotë në Kuranin Famëlartë: “Dhe përpiquni fort për Çështjen e Allahut siç duhet luftuar ( me përkushtim, çiltërsi dhe me të gjitha përpjekjet tuaja, me qëllim që Emri i Tij të jetë mbi gjithçka). Ai ju ka zgjedhur ju (për të përhapur Mesazhin e Tij të Islamit në mbarë njerëzimin, duke i ftuar ata në Fenë e Tij, në Islam) dhe nuk ka vënë mbi ju ndonjë mundim në fe; është feja e babait tuaj Ibrahimit (feja e tij, e adhurimit vetëm të Allahut). Është Ai Allahu që ju ka emëruar ju muslimanë edhe më parë (ata që ishin në fenë e Tij, në Islam, si Ibrahimi e ndjekësit e rrugës së tij), edhe në këtë Kuran, me qëllim që i Dërguari Muhamed (alejhi selam) të mund të jetë dëshmues mbi ju dhe ju të jeni dëshmues mbi njerëzimin. Kështu pra, kryejeni faljen (e rregullt e të përcaktuar siç duhet), jepni zekatin dhe mbështetuni fort tek Allahu (kini besim Tek Ai, mbani shpresat tek Ai për çdo gjë. Ai është Meula ( Zoti, Mbrojtësi, Mbështetësi), por sa Zotërues e Mbrojtës i Shkëlqyer dhe Ndihmues i Përsosur!”
Kjo e drejtë e Allahut është një besim ideal dhe i vërtetë, në të drejtën dhe të mirën. Kjo e drejtë rezulton në një cilësi të frytshme dhe të shkëlqyer e në vepra të mira. Pesë namazet e ditës për muslimanin janë një zbatim i thjeshtë i kësaj të drejte të Allahut. Megjithatë kjo është për të mirën e robit. Ata do të shlyejnë gjynahet e vogla e bëra gjatë ditës, do të shtojnë shpërblimin për vepra të mira, përmirësojnë moralin, praktikimet dhe devijimet e zemrës, duke përmirësuar njëkohësisht dhe durimin, mbrojtjen, përqendrimin, dedikimin, vendosmërinë, devotshmërinë, angazhimin, prodhimin dhe përsosmërinë. Kjo kërkohet nga të gjithë dhe është në përputhje me të gjitha aftësitë e njeriut, siç thotë Allahu në Kuran: “Kini pra frikë Allahun dhe përmbushni detyrimin e Tij sa të mundeni…” Tegabun, 16.
Profeti (alejhi selam) i tha një burri që quhej Imran ibn Husein, i cili në atë kohë ishte i sëmurë: “Kryeje faljen e detyrueshme në këmbë, por nëse s’mundesh kryeje ulur e nëse s’mundesh, kryeje kur je shtrirë.”
Si rezultat i besimit në Allah dhe në Islam duhet të paguajë zekatin. Kjo është një përqindje e vogël e pasurisë bazë që i jepet një njeriu të varfër dhe në nevojë. Allahu nuk përfiton nga kjo. Nga zekati përfiton i varfri, por kjo duke mos dëmtuar të pasurin që e jep këtë.
Si besimtar i bindur musliman, secili duhet të agjërojë muajin Ramazan, muajin e nëntë të kalendarit hënor çdo vit. Nëse ndokush nuk është në gjendje ta kryej këtë për arsye logjike, mund ta kryej në kohë të tjera të vitit ose të paguaj një shumë për moskryerjen e tij, siç thotë Allahu në Kuran: “Nëse ndokush është i sëmurë ose në udhëtim, i njëjti numër i ditëve të cilat ai nuk i agjëroi në kohën e tyre, duhet të plotësohet në ditët e tjera.” Bekare, 185.
Gjithashtu, si rezultat i zbatimit dhe praktikimit të kësaj të drejte të Allahut, besimtari musliman duhet të kryej haxhin në vendin e shenjtë të Qabes, në Mekë, të paktën një herë në jetë, për ata që mund t’i përgjigjen nga ana financiare dhe që janë të aftë fizikisht.
Të gjitha veprimet e tjera që Islami i kërkon njeriut janë kur është nevoja, për shembull: xhihadi për çështjen e Allahut, duke mbrojtur njerëzit në rast padrejtësie.
I dashur njeri!
Shqyrtoji këto të drejta të Allahut të Plotfuqishëm. Është e lehtë t’i përmbushësh ato. Është kaq madhështore në shpërblim dhe në vlerë për ata që i kryejnë çfarë kërkohet. Praktikuesit e kësaj të drejte do të jetojnë të lumtur në këtë botë dhe në tjetrën, të mbrojtur nga zjarri i xhehenemit dhe do të shpërblehen me qëndrim të përhershëm në xhenet. Allahu në Kuran thotë: “Gjithsecili do ta shijojë vdekjen dhe vetëm në Ditën e Ringjalljes do t’ju paguhet shpërblimi juaj. Dhe kushdo që do të largohet prej zjarrit dhe do të futet në xhenet, vërtet ai ka fituar. Jeta e kësaj bote është vetëm një kënaqësi mashtruese.” Ali Imran, 185.
www.klubikulturor.com

[Lijanna]

Akideja e cdo muslimani

Pyetje: Pse na ka krijuar Allahu i Lartësuar?

Përgjigje: Allahu na ka krijuar me qëllim që ne ta adhurojmë dhe mos t’i shoqërojmë Atij diçka.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” (Edh-Dharijat: 56)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “E drejta e robërve ndaj Allahut është që ta adhurojnë dhe mos t’i shoqërojnë Atij asgjë.” (Muttefekun Alejhi)

Pyetje: Si ta adhurojmë Allahun e Lartësuar?

Përgjigje: Me sinqeritet, ashtu siç na ka urdhëruar Allahu dhe i Dërguari i Tij.
Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin Allahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij.” (El Bejjineh: 5)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Kush vepron një punë e cila nuk përputhet me çështjen tonë ajo është e refuzuar.” (Muslimi)

Pyetje: A e adhurojmë Allahun duke iu frikësuar dhe shpresuar Atij?

Përgjigje: Po e adhurojmë Allahun me frikë dhe shpresë.

Agumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “…dhe luteni Atë duke pasur frikë (dënimin) dhe duke shpresuar (mëshirën)…” (El E’araf: 56) d.m.th. duke iu frikësuar zjarrit të Tij dhe duke shpresuar në Xhenetin e Tij.

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “E lus Allahun për Xhenetin (me shpresë që të më shpërblejë me të) dhe kërkoj mbrojtje prej zjarrit (duke iu frikësuar atij).” (Sahih, transmeton Ebu Davudi)

Pyetje: Ç’është bamirësia në ibadet?

Përgjigje: Të kemi parasysh se Allahu na shikon.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Allahu është Mbikëqyrës mbi ju.” (En Nisa: 1) Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Bamirësi ëshë ta adhurosh Allahun sikurse e sheh sepse edhe nëse ti nuk e shikon Ai të sheh ty.” (Muslimi)

Pyetje: Pse Allahu i ka dërguar pejgamberët?

Përgjigje: Për të bërë thirrje vetëm në adhurimin e Allahut dhe për largim nga shirku.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t’iu thonë: “…Adhuroni vetëm Allahun e largohuni djajve (adhurimit të tyre)…” (En Nahl: 36)

Argumenti nga syneti :
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Të gjithë pejgamberët janë vëllezër dhe feja e tyre është një.” (Muttefekun alejhi) D.m.th. të gjithë pejgamberët kanë bërë thirrje në teuhidin (njësimin) e Allahut të Lartësuar.

Pyetje: Ç’është njëshmëria e Allahut?

Përgjigje: Njësimi i Tij në ibadet si: në dua, në premtim, në gjykim, …etj.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Atëherë, dije se nuk ka Zot tjetër pos Allahut. (Muhammed: 19) D.m.th. nuk meriton dikush tjetër që të adhurohet pos Tij.
Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Gjëja e parë në të cilën bëni thirrje le të jetë dëshmia: La ilahe il-lall-llah (nuk ka Zot tjetër pos Allahut).” (Muttefekun alejhi)

Pyetje: Çdo të thotë “la ilahe il-lall-llah”?

Përgjigjje: Nuk meriton dikush tjetër që të adhurohet përveç Allahut.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Kjo (dokumenton) se Allahu është Ai (Zoti) i vërtetë, dhe se ajo që ata adhurojnë pos Tij është gënjeshtër.” (Llukman: 30)

Argumenti nga syneti :
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Kush thotë: La ilahe il-lall-llah dhe mohon çdo gjë që adhurohet pos Allahut, ndalohet pasuria dhe gjaku i tij.” (Muslimi)

Pyetje: Ç’është njëshmëria e Allahut në cilësitë e Tij?

Përgjigje: Pohim i asaj që Allahu ia ka përshkruar vetes së Tij ose i Dërguari i Tij.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Asnjë send nuk është si Ai, Ai është dëgjuesi, shikuesi.”(Esh Shura: 11)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Allahu zbret çdo natë në qiellin e kësaj dynjaje.” (Muttefekun alejhi) Këtë zbritje e din vetëm i Lartësuari, pra Ai zbret ashtu si i takon Madhërisë së Tij.

vazhdon...

[Lijanna]

Pyetje: Çfarë dobie ka teuhidi për muslimanin?

Përgjigje: Udhëzim në këtë dynja dhe siguri në ahiret.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Ata që besuan dhe besimin e tyre nuk e ngatërruan me besim të kotë (kufër apo shirk), atyre u takon të jenë të sigurt dhe ata janë në rrugë të drejtë.” (El En’am: 82)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “E drejta e Allahut ndaj robërve është që të mos e dënojë atë i cili nuk i bën shok Atij në diçka.” (Muttefekun alejhi)


Pyetje: Ku është Allahu?

Përgjigje: Allahu është mbi qiell, mbi arsh. Allahu i Lartësuar thotë: “I Gjithmëshirshmi qëndron mbi arsh. (Taha: 5)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Allahu ka shkruar se mëshira Ime i ka paraprirë hidhërimit Tim. Kjo është e shkruar tek Ai mbi arsh.” (Buhariu)


Pyetje: A është Allahu me neve me Veten apo me dijen e Tij?

Përgjigje: Allahu është me neve me dijen e Tij, na dëgjon dhe na shikon.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Ai (Allahu) tha: Mos u frikësoni, Unë (me ndihmën Time) jam me ju, dëgjoj (çka do t’ju thotë) dhe shikoj (çka do të bën me ju).” (Ta Ha: 46)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Ju e thirrni Atë që është dëgjues dhe është afër jush (me dijen e Tij ju dëgjon dhe shikon).” (Muslimi)


Pyetje: Cili është mëkati më i madh?

Përgjigje: Ndër mëkatet më të mëdha është shirku në Allahun (të bërit shok Allahut).

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: (Përkujtoju popullit tënd) Kur Llukmani duke e këshilluar, birit të vet i tha: “O djali im, mos i përshkruaj Allahut shok, sepse idhujtaria është padrejtësia më e madhe.” (Llukman: 13)

Argumenti nga syneti:
Është pyetur i Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, për mëkatin më të madh? Ka thënë: “T’i bësh shok Allahut e Allahu të ka krijuar.” (Muslimi)


Pyetje: Ç’është shirku i madh?

Përgjigje: Është drejtimi i adhurimit dikujt tjetër përveç Allahut të Lartësuar si p.sh.: duaja drejtuar dikujt tjetër përveç Allahut.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Thuaj: Unë e adhuroj vetëm Zotin tim dhe atij nuk i bëj asnjë shok.” (El Xhinn: 20)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Mëkati më i madh është të bërit shok Allahut.” (Buhariu)


Pyetje: Ç’është dëmi i shirkut të madh?

Përgjigje: Shirku i madh, bëhet sebep për të ngelur përgjithmonë në zjarrin e Xhehenemit (nëse nuk pendohet).

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Ai që i përshkruan Zotit shok, Allahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij Xhenetin dhe vendi i tij është zjarri.” (El Maide: 72)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Kush vdes duke i bërë shirk Allahut hyn në zjarr.” (Muslimi)


Pyetje: A bën dobi puna nëse bën shirk?

Përgjigje: Nuk bën dobi puna nëse bën shirk.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “E sikur t’i përshkruajnë shok Zotit (edhe ndonjë nga këta) kishte për t’iu shkuar huq ajo që vepruan.” (El En’am: 88)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë se ka thënë Allahu: “Kush bën një punë duke më përshkruar mua shok e lë atë dhe shirkun e tij.” (hadith kudsij)


Pyetje: A është prezent shirku në mesin e muslimanëve?

Përgjigje: Po, fatkeqësisht, është prezent me të madhe.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe shumica e tyre nuk e beson ndryshe Allahun, vetëm se duke i shoqëruar (zota të tjerë).” (Jusuf: 106)


Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Nuk do të bëhet kijameti deri sa një grup prej umetit tim t’ju bashkangjitet mushrikëve dhe të adhurohen idhujt.” (Sahih, transmeton Tirmidhiu)


Pyetje: Ç’është gjykimi i të drejtuarit me dua dikujt tjetër pos Allahut si evlijave...?

Përgjigje: Konsiderohet shirk dhe bëhet sebep për hyrjen në zjarr.


Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Pra, përpos Allahut, mos lut Zot tjetër e të bëhesh prej të dënuarve.” (Esh Shuara: 213)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Kush vdes duke lutur dikend tjetër pos Allahut hyn në zjarr.” (Buhariu)

vazhdon...

[Lijanna]

Pyetje: A është duaja ibadet për Allahun e Lartësuar?

Përgjigje: Po, duaja është ibadet për Allahun e Lartësuar.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Zoti juaj ka thënë: Më thirrni Mua unë ju përgjigjem.” (Gafir: 60)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë:
“Duaja është ibadet.” (Tirmidhiu ka thënë se është sahih)



Pyetje: A e dëgjojnë të vdekurit lutjen?

Përgjigje: Të vdekurit nuk e dëgjojnë lutjen.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Ti nuk mund t’i bësh të dëgjojnë të vdekurit,...” (En Neml: 80), dhe thotë: “E ti nuk mund ta bësh të dëgjojë ai që është në varr.” (Fatir: 22)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Allahu ka caktuar melaqe të cilat vizitojnë tokën dhe më transmetojnë selamet nga ummeti im.” (Sahih, transmeton Ahmedi)


Pyetje: A lejohet që të kërkojmë ndihmë prej të vdekurve dhe atyre të cilët nuk janë prezent?

Përgjigje: Jo, nuk lejohet të kërkojmë ndihmë prej tyre se ndihmë duhet të kërkojmë vetëm prej Allahut të Lartësuar.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Përkujtoni kur kërkuat ndihmë prej Zotit tuaj, e Ai ju është përgjigjur...” (El Enfal: 9)

Argumenti nga syneti:
Kur e kaplonte ndonjë brengë të Dërguarin e Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, thoshte: “Ja Hajju, ja Kajjum, birahmetike nestegith.” (Hasen)(“O Mbikqyrës i përhershëm dhe i përjetshëm, me mëshirën Tënde kërkojmë ndihmë.”)

p.s. Pyetje & Pergjigje tjera, rreth akides se cdo muslimani, ju sjelli heren tjeter inshallah... cdo te mire nga Lijanna!

[Lijanna]

Pyetje: A lejohet që të kërkojmë ndihmë (në atë që i përket vetëm Allahut) nga dikush tjetër pos Tij?

Përgjigje: Jo, nuk lejohet të kërkojmë ndihmë nga dikush tjetër pos Allahut.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Vetëm ty të adhurojmë dhe vetëm te Ti kërkojmë ndihmë.” (El Fatiha: 5)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Kur të kërkosh diçka lutju vetëm Allahut, kur të kërkosh ndihmë kërko prej Allahut.” (Tirmidhiu)


Pyetje: A lejohet që të kërkojmë ndihmë prej të gjallëve dhe atyre që janë prezent?

Përgjigje: Po, lejohet që të kërkojmë ndihmë prej tyre në atë që kanë mundësi.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Ndihmohuni në mes vete me të mira dhe në të mbara, e jo në mëkate e në armiqësi.” (Maide: 2)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Allahu është në ndihmë të robit përderisa ai është në ndihmë të vëllait të tij.” (Muslimi)


Pyetje: A lejohet premtimi jo për Allahun?

Përgjigje: Nuk lejohet premtimi vetëm se për Allahun.

Agumenti nga Kur’ani është :
Allahu i Lartësuar thotë: “Zoti im, unë këtë që është në barkun tim, vendosa ta kushtoj thjesht vetëm për shërbimin Tënd, pra pranoje këtë prej meje.” (Ali Imran: 35)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Kush premton për t’iu bindur Allahut le t’i bindet, kush premton se do ta kundërshtojë të mos e kundërshtojë.” (Buhariu)


Pyetje: A lejohet kurbani për dikë tjetër pos Allahut?

Përgjigje: Nuk lejohet, sepse konsiderohet prej shirkut të madh.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Andaj, ti falu dhe prej kurban për hir të Zotit tënd!” (El Keuther: 2)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “E ka mallkuar Allahu atë i cili pret kurban jo për Allahun.” (Muslimi)


Pyetje: A lejohet që të bëhet tavaf rreth varreve?

Përgjigje: Nuk lejohet tavafi rreth varreve por vetëm rreth Qabes.

Agumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Le të sillen (bëjnë tavaf) rreth shtëpisë së lashtë (Qabes).” (El Haxh: 29)

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: Kush bën tavaf shtatë herë rreth shtëpisë së lashtë (Qabes) e më pas i fal dy rekate namaz e ka shpërblimin sikur të ketë liruar një rob.” (Sahih, Ibn Maxhe)


Pyetje: A lejohet që të falemi para varreve?

Përgjigje: Nuk lejohet që të falemi te varret.

Argumenti nga Kur’ani është:
Allahu i Lartësuar thotë: “Pra kthehu anës së xhamisë së shenjtë.” (El Bekare: 144) d.m.th. nga drejtimi i Qabes.

Argumenti nga syneti:
I Dërguari i Allahut ka thënë: “Mos u ulni mbi varre dhe mos u falni në to.” (Muslimi)
www.pertymoter.net

[Lijanna]

Besimi ne librat e Allahut

Njëra nga bazat e imanit është që të besohen librat që Allahu i Madhëruar ua ka shpallur Pejgamberëve të Vet.
Allahu thotë në Kuran: “Ne kemi dërguar Teuratin, në të cilin është udhëzimi dhe drita.” (El-Maide: 44) “Ne dërguam në gjurmët e Pejgamberëve, Isain-të birin e Merjemes,vërtetues të Teuratit që kanë para tyre. Dhe na ia dhamë atij Inxhilin,në të cilin ka udhëzim dhe dritë, vërtetues i Teuratit të shpallur para tij-udhërrëfim dhe këshillim për ata që i druajnë Allahut.” (El-Maide: 46)
“…dhe Davidit i kemi dhënë Zeburin.” (El-Isra: 55)
“Apo nuk është informuar me atë që është në fletushkat e Musait. Dhe të Ibrahimit, që gjithnjë i plotësoi obligimet.” (Nexhm, 36-37)
Për sa i përket librave të tjerë, të cilët u janë shpallur Pejgamberëve të tjerë, Allahu i Madhëruar nuk na ka lajmëruar për emrat e tyre, por na ka treguar se çdo Pejgamber i Tij ka pasur shpalljen të cilën ia ka kumtuar popullit të vet. Duke qenë kështu, muslimani ka besim të patundur se të gjithë librat janë shpallur nga Allahu, siç thuhet në Kuran: “Nuk ka asnjë njeri që t’i ketë folur All-llahu ndryshe, vetëm se me anë të frymëzimit, ose pas ndonjë perdeje, ose t’i dërgojë të dërguar (melek), e ai t’i shpallë me lejen e Tij atë që do Ai. Vërtet, Ai është më i larti, më i urti.” [Shura: 51]
Shejh Ibn Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, ka thënë se si muslimanë duhet të besojmë tek emrat e librave që Allahu i ka përmendur me emra. Këta janë librat që Allahu i ka përmendur në Kuran, pra, Kurani, Teurati, Inxhili (Ungjilli) dhe Zeburi si dhe Fletushkat e Ibrahimit dhe të Musait alejhi selam. Ata libra të cilët Allahu i ka përmendur me terma të përgjithshëm ne duhet t’i besojmë me terma të përgjithshëm, prandaj themi në lidhje me ta po atë që na ka thënë Allahu dhe i Dërguari i Tij që ne të themi: “Unë kam besuar në librat që i shpalli All-llahu” [Shura 15]

Ne besojmë atë që është e vërtetë prej këtyre librave, siç është ajo që është thënë në Kuran dhe gjithçka tjetër që nuk është shtrembëruar dhe ndryshuar në Librat e mëparshëm. Ne besojmë se Allahu e shpalli Kuranin si dëshmitar mbi këta Libra dhe për t’i konfirmuar ata, siç thotë Allahu: “Ne edhe ty (Muhammed) ta zbritëm librin (Kur’anin) e vërtetë që është vërtetues i librave të mëparshëm dhe garantues i tyre.” [Maide 48]

Kurani është dëshmitar i librave të mëparshëm, duke konfirmua atë që ishte e vërtetë në ta dhe duke refuzuar çdo gjë ndryshim, devijim, shtrembërim, dhe duke vendosur se vendimet e mëhershme nuk vlejnë më, pra janë të abroguara, nuk mund të aplikohen më, duke qenë se ekzistojnë tani ligjet e reja. Ne duhet te ndjekim Kuranin dhe ta pasojmë atë, siç thotë Allahu në Kuran: “Dhe ky është libër, dobiprurës, Ne e zbritëm, përmbanju këtij, ruajuni ashtu që të mëshiroheni.” [Enam 155]
Dijetari i nderuar, Shejh Ibn Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, ka thënë se besimi në librat e Allahut jep fryte, e ndër më të rëndësishmet e tyre janë:
1-Dija për mëshirën dhe kujdesin e Allahut për robërit e Tij, sepse Ai i ka shpallur njerëzve shpallje e Libra për t’i udhëzuar.
2-Dija për urtësinë e Allahut në ligjet që Ai ka caktuar për çdo popull, ligje që u përshtaten rrethanave të tyre: “Për secilin prej jush, Ne caktuam ligj e program (të posaçëm në çështje të veprimit)” [Maideh 48]
3-Të kushtuarit vëmendje Kuranit duke e lexuar dhe medituar për të.
4- E Falënderojmë Allahun për këtë mirësi të madhe.
Perktheu: E. Muca

[Albanian eX|PerT]

Islami është zgjidhja

Nga: Khalid Baig
Termi “Bota e Tretë” u përdor për herë të parë në vitin 1952, në zgjimin nga Lufta e Dytë Botërore, për t’iu referuar ish-kolonive që nuk ishin pjesë e dy bashkimeve gjeopolitik të saposhfaqura me interesa të njëjta. Atëherë “E Treta” mendohej rruga e tretë.

Por, sistemi i ri i botës i rregulluar nga “Bota e Parë” në periudhën post-koloniale ishte më shumë shfrytëzuese sesa sistemi kolonial që e paraprinte atë. Ajo projektoi një rrjet transferimi të pasurisë me një shpejtësi të madhe, nga vendet e varfra në ato të pasurat, duke bërë të parat edhe më të varfra dhe të fundit më të pasura. Kur në vitin 1820 u bënë hulumtime në dadhimet në pasuritë mes shteteve më të pasura dhe atyre më të varfra në botë, proporcioni ishin rreth 3:1, kurse me 1950 raporti ishte ndryshuar në 35:1, dhe me 1992 arriti 72:1. Sot është edhe më i lartë. Ironikishtë, shfrytëzuesit fituan “vend nderi” kurse të shfrytëzuarit “përçmim”. Termi “Bota e Tretë” tashmë nënkuptonte një rang, sikurse klasë e tretë.

Pastaj u paraqiten ushtri “ekspertësh” të cilët po bindnin çdokënd që problemi i vërtetë i shteteve të shfrytëzuara është që ato janë tepër “tradicionale” dhe shpëtimi i tyre gjendet vetëm në ndjekjen e rrugëve të përparuara të Perëndimit. Kjo është esenca e teorisë së modernizmit që synon t’i shndërrojë shoqëritë nga ato “tradicionale” në ato “moderne”.

Ky diskutim ka rëndësi të veçanta për muslimanët sepse të gjitha shtetet muslimane i takojnë “Botës së Tretë”. Sot ka gjenerata të edukuara muslimane të cilat janë të bindura që progresi i vërtetë është i barabartë me modernizimin e modernizimi është i barabartë me perëndimizimin. Për çdo problem që hasin ata i kthehen “Botës së Parë” për përgjigje, për udhëzim, për ndihmë. Ata i shohin shoqëritë e veta si dekadente dhe shkaktare e kësaj dekadence për ta është besnikëria ndaj traditës dhe fesë. Shumica e udhëheqësve në botën muslimane sot, fatkeqësisht, vijnë nga ky grup. Dhe, në të njëjtën kohë ata pretendojnë që janë muslimanë dhe shërbëtorë të Islamit.

Ndoshta ne mund t’i thërrasim ata që ta largojnë këtë hipokrizi dhe të shikojnë me një sy objektiv shoqëritë e tyre. Ata do ta zbulojnë që në kundërshtim me mendimet e tyre, çfarëdo e mirë që ndodhet në cilëndo shoqëri, ajo vjen nga Islami, dhe çfarëdo e keqe që ndodhet në ndonjë shoqëri vjen nga hipokrizia dhe mosbindja ndaj Islamit.

Është vërejtus se në përgjithësi sot në shoqëritë muslimane njerëzit as nuk janë të përpiktë dhe as nuk e çmojnë shumë kohën. Lëvizjet e tyre jo të shpejta janë direkt në kontrast me botën ku qëndron dogma “Koha është Flori”. Islami nuk mbështet këtë koncept materialistik të vlerës së kohës, e cila shkakton në mospasje kohë për askënd. Por Islami na mëson vlerën e çdo momenti dhe çdo sekondi të jetës sonë e cila na siguron mundësinë për të fituar shpërblime për “Botën Tjetër”. Ajo na kërkon të jemi të përpiktë dhe jo të humbim kohën kot.

Në shumicën e vendeve muslimane ndodhet një aktivitet që është i jashtëzakonshëm në përpikmëri dhe disiplinë. Në qytetet e mëdha apo edhe në zonat e thella rurale (nëpër fshatra), Ezani thirret pesë herë në ditë dhe njerëzit mblidhen në të gjitha namazet me xhemat pa lënë ndonjë mangët. As i ftohti i egër në netët e dimrit dhe as vapa e madhe gjatë ditëve të verës nuk i ndalon në detyrën e tyre të shenjtë. Ky aktivitet nuk është i financuar nga qeveritë apo bizneset e mëdha. Kur shumë njerëz qëndrojnë në shtretërit e tyre të ngrohtë në shtëpitë e tyre pa nxemje, dëgjohet një myezin në çdo kojshi i cila kurrë nuk dështon të zgjohet e t’i kujtojë çdo njërit, “Namazi është më i mirë se gjumi.”

Ky është një shikim i shpejtë i Islamit. A mund të imagjinoni situatën ku jo vetëm myezini dhe një grup i vogël besimtarësh, por i gjithë njerëzimi bëhet i përgjegjshëm për detyrën e tij? A mund të imagjinoni kur ndjenja e përgjegjësisë tejkalon namazin dhe mbulon të gjitha aspektetet e jetës së tyre?

Njëjtë magjepsëse është fuqia e pakrahasueshme e Islamit në largimin e të këqijave sociale që po kaplojnë botën. Megjithë problemet e tyre të shumta, tokat muslimane madje edhe sot shkëlqejnë sikurse ishujt e virtytit në një oqean të thellë e të errët.

Keni parasysh alkoolizmin. Vetëm në SHBA, dëmet ekonomike të alkoolizmit dhe abuzimit të drogës tregohen të jenë një çerek trilion dollar për vit. Dëmet sociale dhe morale janë shtojcë. Por, shoqëria më e organizuar dhe teknologjikishtë më e avancuar nuk mund të gjejë zgjidhje për këtë.

Në fakt, në vitin 1917 ajo provoi të gjej zgjidhjen, Kongresi aprovoi Amendamentin 18-të, i cili ndalonte alkoolin. Kjo erdhi mbas përpjekjeve një shekull të gjatë të mijëra shoqatave dhe organizatave që edhe në Kisha premtuan që do arrinin të ndalojnë dhe zhdukin këtë fenomen. Ata gjithashtu caktuan pesë milion dollar si detyrim për të kthyer SHBA-në në një shoqëri pa alkool. Pak vite më vonë shpenzimet u shtuan në 300 milion dollar me tendenca për tu shtuar. Krimet e organizuara filluan. Trembëdhjetë vjet më vonë ndalimi u shfuqizua dhe “eksperimenti nobel” mjerisht dështoi.

Në dallim nga kjo, Islami ndaloji alkoolin para 14 shekujve, dhe atë në mesin e njerëzve të cilët dashuria për alkoolin ishte si asgjë tjetër. U ndalua në tre hapa të thjeshtë, brenda vetëm pak vite alkooli u zhduk nga bota muslimane. Sot, përveç disa zonave të vogla që shkelin ligjin, një hartë e botës së pastër nga alkooli përputhet me hartën e botës muslimane. Islami e ka shpalli alkoolin Ummul–Khabaith (nëna e të gjitha të këqijave) dhe asnjë fuqi në botë nuk mund të ndryshojë këtë emërtim.

Kohët e fundit pamë një shembull të vogël të të njëjtës mrekulli, në lidhje me drogën. Një urdhër nga Udhëheqësi Taliban (që sundonin në Afganistan) arriti çfarë qindra ekspertë dhe miliona dollar nuk mundën. Në zonat nën udhëheqjen e tyre kultivimi i opiumit u ndalua.

Në cilin vend tjetër to botës mund të gjendet përveçse në shtetin musliman, në Arabinë Saudite, argjendari pa roje të armatosur, pa dyer të mbyllura, dhe pa sistem alarmi? Një nga krimet më të mëdha kundër njerëzimit dhe moralit e bërë nga “Bota e Parë” është shfrytëzimi i femrave në formën e prostitucionit. Mbase legale apo ndoshta ilegale, në zona me drita të kuqe apo jo, ajo po lulëzon gjithkund ku “Bota e Parë” depërton. Për më tepër, çdo zonë e vizituar nga ushtritë e tyre kanë lënë mbrapa këto qendra ndyrësire. Prapë, përjashtim i dukshëm është bota muslimane.

Kjo botë (bota muslimane) dikur ishte vend i errët, në harrimin apo shtrembërimin e mësimeve të pejgamberëve të mëparshëm, përpara se pejgamberi Muhamed a.s. sjell dritën. Ai e risjelli mesazhin e Teuhihit, e vëllazërimit universal, e dhembshurisë, mëshirës, drejtësisë, vetëdijen për Zotit, dhe moralin. Meqë muslimanët u larguan nga Islami, errësira filloi të shtohet prapë, duke i ndarë ata në botët e para, të dytat dhe të tretat. Ka shumë arrogancë dhe injorancë në këto rangje. Por, Islami prapë ndriçon rrugën. Zgjidhja është aty, nëse ne vetëm shikojmë në drejtimin e duhur do e gjejmë. Islami është zgjidhja.

Shqipëroi Ilda SADRIU

[Albanian eX|PerT]

Zemërimi dhe shkaktarët e tij

Thuhet se zemërimi është armik i arsyes, sikurse ujku që është armik i deleve. Vështirë që futet ujku në tufën deleve e të mos i vrasë ato.

ثshtë e vërtetë se hidhërimi mund ta shpjerë personin në mëkate. Mund të shkaktoj që veprat e tij të mira të zhduken dhe të bëhen të pavlera. Mund të shkaktoj që edhe një person i cili i bindet ligjit të kryej krime.

Në të njëjtën kohë, ne mezi gjejmë një person i cili nuk zemërohet. Në të vërtetë, nëse hasim në një person i cili nuk zemërohet kurrë, ne këtë do ta shohim si një të metë e jo si një vlerë të tij.

Problemi qëndron në atë se shumica nga ne nuk dijnë se si të veprojnë kur zemërohen. Ne nuk mund të flasim mirë dhe drejt kur jemi të zemëruar. Ne nuk kemi ushtruar vetën e as fëmijët tanë se si të zemërohen dhe për çka të zemërohen. Për shkak të kësaj, kam bërë përpjekje që të sjell së bashku atë çka thonë Kurani dhe Suneti në lidhje më këtë çështje, duke ngërthyer në vete edhe këshillat e mira nga mendimtarët e ndryshëm.


Definicioni i zemërimit


Shumë dijetarë, të fushave të ndryshme, janë munduar që ta definojnë zemërimin. Formulimi i definicioneve të tyre dukshëm ndryshon, por në parim kuptimi është i njëjtë. Kuptimi themelor i zemërimit është diçka që edhe fëmijët e vegjël e kuptojnë ashtu siç e kuptojnë të rriturit, pa kurrfarë vështirësie.
Rreziku në sqarimin dhe shpjegimin e çështjeve që janë të dukshme është që shpesh kjo paraqet mjegulli, paqartësi në ato çështje që kurrë nuk kanë qenë prezente për të filluar me to. Nga kjo është pse dijetari klasik al-Menâvî ka qenë i kënaqur që të definon zemërimin sikurse: “gjendje psikologjike që instiktivisht kuptohet.”

Natyrisht, dijetarët tjerë kanë qenë më ambicioz në definimin e zemërimit dhe duhet që t’i përmendim disa mendime të tyre:
El-Kurtubi definon zemërimin në këtë mënyrë: “Gjuhësisht, nënkupton ashpërsi. Një njeri i zemëruar që ka sjellje të ashpër.” [Tefsîr el-Kurtubî (1/150)]
Zemërimi gjithashtu është definuar si: “Ndryshimi që ndodh në lidhje me rritjen e shtypjes së gjakut që të sjell një gatishmëri hakmarrëse në gjoks.” [al-Ta`rifât]. Një tjetër definicion i dhënë është që zemërimi definohet si: “dëshirë (ndjenja e të qenit të gatshëm) për ta ngacmuar tjetrin përmes asaj që shkakton zemërimin tek ai.”


Shkaktarët e zemërimit


Shumë gjëra inicojnë zemërimin. Shkaktarët janë të shumtë dhe njerëzit dallojnë në atë se çka i zemëron ata. Ajo çka një person e konsideron të vogël, të parëndësishme, e njëjta gjë mund ta shpjer një person tjetër jashtë kontrollit.

Ja disa shkatarë të zemërimit:
1. Vetëkënaqësia: Një person mund të jetë shumë i kënaqur me mendimin e tij apo shumë krenar me statusin, pasurinë apo prejardhjen e tij. Kjo mund të sjell ndjenjë të urrejtjes ndaj të tjerëve nëse vetëdija fetare e personit është e mangët. Kjo është kur vetëkënaqësia të shpie në arrogancë dhe mendjemadhësi.

Një arrogancë e tillë është mëkat i madh. Pejgamberi, paqa dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Askush nuk do të hyj në xhenet zemra e të cilit përmban mendjemadhësi sa një grimcë.” [Sahîh Muslim (91)]
Ai gjithashtu ka thënë: “Urdhëroni njëri-tjetrin në punë të mira dhe pengoni njëri-tjetrit nga punët e ndaluara, përderisa ju i shihni njerëzit duke iu dorëzuar koprracisë, duke u dhënë pas epshit dhe duke u kapur për kënaqësitë e kësaj bote – secili person tërësisht i impresionuar me mendimet e tij personale. Kur kjo të ndodhë, bëhu i kujdesëshëm për vetën tënde dhe largohu nga punët e njerëzve të zakonshëm.” [Sunen Tirmidhî (3058) dhe Sunen Ebî Dâvûd (4341) i vërtetuar nga Ibën Hibbân (385)]
Ibën Abbas ka thënë: ‘Tri veçori janë shkatërruese: mendjemadhësia, koprracia, dhe pasimi i epsheve.”

Gjeneratat e mëhershme të muslimanëve kanë qenë shumë të kujdesshëm nga vetëkënaqësia dhe kanë këshilluar njëri tjetrin për këtë gjë, shpesh në mënyrë indirekte. Salîm b. Hanzalah transmeton se ai ka qenë duke shëtitur me një grup të njerzëve të cilët ishin ngjitur pas Ubej b. Ka’b. Kur `Umeri e pa këtë gjë, ai ngriti shkopin e tij në të. `Ubeji tha: “`Umer, çka jeni duke bërë?” `Umeri tha: “ثshtë nënçmim (përulje) për ta të vijnë pas teje dhe është sprovë për ty që të përcilleni në këtë mënyrë.” [Sunen Dârimî (527)]
2. Polemika: AbdAllah b. Husejn njëherë ka thënë: “Polemika është ajo që të shpie në zemërim, dhe Allahu e turpëron mendimin që është thënë me zemërim.”

Polemika është e dënueshme në shumë mënyra. Për këtë gjë, Islami e ka ndaluar atë. Pejgamberi, paqa dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Unë mund të garantoj shtëpi në Xhenet veçanërisht për ata të cilët heqin dorë nga polemika, edhe nëse kanë të drejtë.” [Sunen Ebi Dâvûd (4800)]
3. Shakaja: Ne e dimë që personat që janë të prirur të tregojnë shumë shaka shpesh i shpiejnë gjërat shumë larg. Nganjëherë ata thonë shprehje të pakuptimta. Herave tjera, thonë gjëra që në të vërtetë lëndojnë njerëzit dhe mundohen që t’i përmirësojnë ato duke thënë se kjo është vetëm shaka.
Kjo është pse Pejgamberi, paqa dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Askush nuk duhet që të rrëmbej diç që është pronë e dikujt tjetër – as për të vërtetë madje as për shaka (argëtim).” [Sunen Tirmidhî (2160) dhe Sunen Ebî Dâvûd (5003)]
Hâlid b. Safvân njëherë foli për temën e shakasë dhe tha: “Njëherë një person goditi shokun e tij me diç më të fortë se sa guri dhe e bëri që të ketë aromë më të rëndë se sa kokrra e mustardës dhe zbrazi mbi të diç që djeg më shumë se sa një përmbajtje në kazanin e vluar, e më pas tha – Unë vetëm bëra shaka me ty.”

Halifeja `Umar b. `Abdul-`Aziz tha: “Largoju shakasë, sepse sjell atë që është e shëmtuar dhe inicon urrejtjen.”
Mejmûn b. Mehrân tha: “Nëse një bisedë hapet me shaka, do të përfundoj me ofendime dhe shpërthime.”
4. Fjalët e ndyta dhe vulgare: Ofendimet dhe kundërshtimet digjen në zemrat e njerëzve dhe inicojnë zemërimet e tyre. Pejgamberi, paqa dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Allahu urren fjalët e ndyta (sharjet) dhe vulgare.” [Sunen Tirmidhî (2003) dhe vërtetohet nga Ibën Hibbân (5693)]
Ekzistojnë një mori shkaktarësh të zemërimit, siç janë: pabesia (tradhëtia) ndaj të tjerëve, lakmia dhe dëshira për pozitë.
Al-Gazâlî në mënyrë të mprehtë sjell një studim: “Një nga inkurajimet e mëdha për zemërim në mes të injorantëve është prirja që të përshkruajnë sjelljet zemëruese si një kurajë (guxim), burrëri, vetërespekt dhe fisnikëri.” [Ihyâ’ `Ulûm id-Dîn (3/173)]
Duke qenë të kujdesshëm nga natyra e zemërimit dhe shkatarëve të tij kjo do të na ndihmoj neve – me ndihmën e Allahut – që të mos jemi viktimë e zemërimit.


Shkroi: Shejh Najif el-Hamad
drejtues i gjykatës në rajonin Rimâh
Përktheu: BM </SPAN>

Shejh Najif el-Hamad ,
9.6.2006

[SoKoLi-i-Maleve]

http://answering-islam.org/Authors/A...llahs_wars.htm

[SoKoLi-i-Maleve]

http://answering-islam.org/Shamoun/q_amalekites.htm

[SoKoLi-i-Maleve]

http://answering-islam.org/Responses...amalikites.htm

[SoKoLi-i-Maleve]

http://pergjigje.com/AEM/dallimet.htm