GRUPI I KATERT

[lazdrani]

ARMANI
LOLOKU
EGJELLUSHAJ
ANNA


Po paraqes edhe une nje grup per garat

[ARMANI]

Mungesa jote

Mbremje i vetmuar,nuk me ze gjumi fare,i tretur ne boten e amshueshme
dhe genjeshtare,mendoje dhe vetem mendoje...pa pritur me pikon nje pike loti,loti per ty..
Afrohem afer dritares dhe shiqoj qiellin,diku large shohe nje yll i vetmuar,mendoje te flase me te ,ta pyes valle te mungon edhe ty dikush?!!!Ndjeje nje te qeshure zemer,sepse tash e di qe nuk jam i vetmi
ne kete bote qe ndie mungesen e dikujt..
Edhe ylli larte ne qiell eshte i vetmuar..
Marre fotoalbumin dhe shiqoje fotot tona,prape mendoje ne ty...nuk mundem te qetesohem,shtrihem ne krevat ,mbylli syte mundohem te fleje,ashtu pa ty...
Oh zot sa me mungon sonte...Gjdo gje do te japja vetem qe ti te jesh afer meje...
Mendimi ne ty me shoqeroje deri ne Agim..
Zgjohem i lodhure pa gjume,duke menduar ne ty...
Nje gezim me shkrepi zemren,ishte dita kur do te takoje ty e dashura ime

[Loloku]

Një natë dimri në Prishtinë!

Prishtina ishte mbuluara me petkun e natës së zezë. Dëbora mundohej ta zbardhte sadopak. Pemët, anës trotuareve, të veshura me kristalin e acartë. Rrugët me ngrica dhe policë mbi asfalt. Prishtina rënkonte e tëra nën peshën e hekurt, që gjithçka e rëndonte dyfish atë natë. Unë dhe vetmia ime po shkonim diku! Mes për mes peshë së trishtët, si zvarritje e ndërgjegjshme për të mbijetuar. Mendime të mëdha, gati të krisura, me rëndonin kokë time të vockël, të ngulitura thellë në tru, sikur te mos mjaftonte gjithë kjo peshë e hekurt dhe gjithë ky ftoht! Vetja me dukej si nje zog i lehtë. Ecja mbi asfaltin e ngrirë, apo fluturoja mendimeve diku larg, nuk e di. Zhurma e hapave te mia me kujtonte ku jam. Sikur shtypje nervash degjoja krikëllimën e shtypjes se akullt të një haperimi që akoma nuk dija ku më shpiente. Qellimi ishte i largët. Sa qielli i lartë. Dëshira e flakët. Mundimi apokaliptik. Dhe, pesha e hekurt policore aq e trishtët. Ngricat e kristalta më dukeshin pallat. Gjithçka ngrinte përreth. Edhe mua më kishte ngrirë mendimi i kristaltë për një jetë më të mirë dhe më jepte forcën rinore dhe bindjen e gurtë për të mos u kthyer. Vazhdova çapitjen time për të arritua atje ku dua një ditë. Isha i humbur në mendje, por nuk do të humbja kurrë në rrugë. Udhëkryqeve e kam kuptuar gjithmonë kah lind dielli! Ndoshta e kisha harruar edhe dashurinë e rinisë, apo e kisha strukur në brendinë e një dashurie te madhe, që më kishte përfshirë si përbibndësh dhe forcën e përbindëshit sikur më jepte çdo ditë. Sa pak njerëz shikoja në rrugë. Edhe në ditët me diell të paktë ishin ata. Më dukej sikur i kërkoja me pishë. Sa të pakta bukuritë i kishte Prishtina dhe prapë më e bukura ishte. I ri isha dhe, ah, as bukurinë femrore nuk e shihja! Gjithëçka mbulohej nën peshë të dhunës dhe hije policësh. Gjithëçka sikur psherëtinte si bukuri që vret. Dhe unë, gati i vetmuar, mes gjëmës që ndjeja shkoja tutje. Me ëndërrën time të bukur si medalon rinie në xhep. për ta sjellur në një ditë në pranverën si trofe, gëzimin tim të vetëm. Magjepsjen e një copë jete të ëndërruar, me kuptimin dhe shijen e saj të vërtetë.
Dhe sot e shoh sa e bukur është Prishtina dhe sa të bukra paska ky qytet. Jetoj jetën time, të ëndërruar dikur, sot realitet. Medalonin e lirisë, shtrënguar akoma e mbaj në xhep!

[Murgesha]

Siç po shihet të tjerët nuk po shkruajnë, dhe smbetet tketër pos të hapet sondazhi.

Të dy shkrimet më pëlqyen dhe janë të shkruara me mjeshtëri.
Po të kisha mundësi të dyve do tju jepja nga një votë.

Po shkëpus këtë citatat nga shkrimi i Lolokut.

"Dhe sot e shoh sa e bukur është Prishtina dhe sa të bukra paska ky qytet. Jetoj jetën time, të ëndërruar dikur, sot realitet. Medalonin e lirisë, shtrënguar akoma e mbaj në xhep!"

Më tepër spo jap koment por po e jap votën.
Loloku të dëshiroj sukses në çdo lëmi të jetës.

[ShEjToNkA]

Vota ime shkojë në Prishtinë asi desha me thonë në kutin e Loloku.


Suksese!

[lazdrani]

Vota ime shkone per ARMANI

[Gentiana]

Vota ime ka shkuar per Lolokun.

Suksese....

[Agroni22]

per ARMANIN

[uliksi31]

Lolokun :idea:

[progoni]

Postimi origjinal është bërë nga Loloku

Një natë dimri në Prishtinë!

Prishtina ishte mbuluara me petkun e natës së zezë. Dëbora mundohej ta zbardhte sadopak. Pemët, anës trotuareve, të veshura me kristalin e acartë. Rrugët me ngrica dhe policë mbi asfalt. Prishtina rënkonte e tëra nën peshën e hekurt, që gjithçka e rëndonte dyfish atë natë. Unë dhe vetmia ime po shkonim diku! Mes për mes peshë së trishtët, si zvarritje e ndërgjegjshme për të mbijetuar. Mendime të mëdha, gati të krisura, me rëndonin kokë time të vockël, të ngulitura thellë në tru, sikur te mos mjaftonte gjithë kjo peshë e hekurt dhe gjithë ky ftoht! Vetja me dukej si nje zog i lehtë. Ecja mbi asfaltin e ngrirë, apo fluturoja mendimeve diku larg, nuk e di. Zhurma e hapave te mia me kujtonte ku jam. Sikur shtypje nervash degjoja krikëllimën e shtypjes se akullt të një haperimi që akoma nuk dija ku më shpiente. Qellimi ishte i largët. Sa qielli i lartë. Dëshira e flakët. Mundimi apokaliptik. Dhe, pesha e hekurt policore aq e trishtët. Ngricat e kristalta më dukeshin pallat. Gjithçka ngrinte përreth. Edhe mua më kishte ngrirë mendimi i kristaltë për një jetë më të mirë dhe më jepte forcën rinore dhe bindjen e gurtë për të mos u kthyer. Vazhdova çapitjen time për të arritua atje ku dua një ditë. Isha i humbur në mendje, por nuk do të humbja kurrë në rrugë. Udhëkryqeve e kam kuptuar gjithmonë kah lind dielli! Ndoshta e kisha harruar edhe dashurinë e rinisë, apo e kisha strukur në brendinë e një dashurie te madhe, që më kishte përfshirë si përbibndësh dhe forcën e përbindëshit sikur më jepte çdo ditë. Sa pak njerëz shikoja në rrugë. Edhe në ditët me diell të paktë ishin ata. Më dukej sikur i kërkoja me pishë. Sa të pakta bukuritë i kishte Prishtina dhe prapë më e bukura ishte. I ri isha dhe, ah, as bukurinë femrore nuk e shihja! Gjithëçka mbulohej nën peshë të dhunës dhe hije policësh. Gjithëçka sikur psherëtinte si bukuri që vret. Dhe unë, gati i vetmuar, mes gjëmës që ndjeja shkoja tutje. Me ëndërrën time të bukur si medalon rinie në xhep. për ta sjellur në një ditë në pranverën si trofe, gëzimin tim të vetëm. Magjepsjen e një copë jete të ëndërruar, me kuptimin dhe shijen e saj të vërtetë.
Dhe sot e shoh sa e bukur është Prishtina dhe sa të bukra paska ky qytet. Jetoj jetën time, të ëndërruar dikur, sot realitet. Medalonin e lirisë, shtrënguar akoma e mbaj në xhep!

kësaj nate i dhashë votë.

[Loloku]

Pershendetje te gjitheve, votues dhe jovotues te mi!
Une nuk dua te votoj ketu, sepse, para se te "fitoj" une po arrij te mesoj nga ky votim.
E kam thene se nuk me pelqen krahasimi si metode fituese, sepse nuk e ka kuptimin artistik!
Eshte interesant megjithat edhe ky konkurim dhe me interesant se konkurimi qenka votimi!
Mua me mjafton vleresimi publik i te vleresuareve te mi edhe kur nuk me votojne.
Votimi i fshehte eshte me i drejti thone., Por dalon ketu shume votimi nga vleresimi dhe kjo eshte interesant a.
Ne fund te fundit vete tema eshte hapur per te qene dicka interesante dhe po e arrine qellimin fillestar.
Pershendetje!

[kullerka2]

Vota ime shkon per Armanin

[Albanam]

Vota ime për Lolokun.

[Nexhati]

per Armanin

[aferdita]

per Lolokun