Muhamedi në Bibël

[musl|m]

Ne librin Habakuk 3:3 “Zoti (te perzgjedhurin) do ta sjell nga Teman, dhe te vetmin nga malin Paran. Fama e tij, ka arritur parajsen dhe bota lutet per te’ a mund tju bej nje pyetje se ku ndodhet mali Paran? Mali Paran ndodhet ne Arabi kjo vertetohet nepermjet versetit te Zanafilles 21 :21 ku tregohet se Ismaili dhe pasardhesit e tij u vendosen ne malin Paran. Po keshtu edhe tek libri i Numrave 10 :12 eshte e shkruar se Mali Paran ndodhet ne Arabi. Pra edhe Dhjata e re ka parafolur per ardhjen e nje profeti nga Arabia dhe i vetmi profet qe bota njeh dhe qe eshte nga arabia eshte Muhamedi a.s. Atij i zbriti shpallja ne shpellen Hira qe ndodhet ne malin Paran.
Po keshtu edhe tek Isaia 21 :7 « dhe ai pa dy kalores, pa nje drejtues mbi gomar dhe nje drejtues mbi deve”. Nese sipas gjonit 12 :14 drejtuesi i gomarit na qenka Jezusi po drejtuesi i devese kush ishte? Po keshtu edhe tek Isai 21:9 lexojme se nje kalores I rrezon idhujt e babilonise dhe se e merr ate dhe I vetmi qe ka arritur te bej kete gje eshte Muahmedi a.s, po keshtu te vazhdojme me Isaian 21 :13 i cili thote qartasi « Nje profet mbi Arabi….. » ne baze te (Scofied Study Bible New King James Version , kap. 1 fq 792) fjala Burden shpjegohet keshtu “…gjithashtu ajo tregon nje prfofeci qe perdoret shpesh ne profecite e shkraur per nje mesazher hyjnor te gjykimit” madje tek Isaia 21 ;14-15 ose Isaia 21 ;16-17 permenden edhe emrat e femijve te Ismaelit Kedare dhe Teman.

Po ashtu po te kemi parasysh edhe Isaian 11; 1-2 lexojme “Dhe do te buroje jashte Jessit....”. edhe pse pjesa me e madhe e apologjetve te kristaine mednojne se kjo eshte Per Jezusin e kan e mjaft gabim. Po te shikojme tek Enciklopedia Biblike Jesse pershkruhet si “ Jesse eshte nje shprehej e shkurtuar e fjales Isamel. Ndryshimet qe ndodhin ne gojet e femijve ose shkrutimet e emrave qe jane sot ne mode psh Bob-robert, Anisa-Ani, Edmond-edi atj. Keto shkrutime te fjalevce sihin karakteristike per kohen e Talmudit”(Enciklopedia Biblike Rev.T.K. cheney D. Litt D>D., J. Sutherland Black M.A.L.L.D volumi 3, under “names” fq.3292, iber 52) pra Jesse sipas vete komentarit dhe enciklopedise Biblike eshte Ismael dhe purteka qe do te dale prej tij apo prej rrenjes se tij, pa harraur qe ne hebraisht Ismael lexohet [yish-mau-ele] kurse Jesse [jee-shah-ee].

Po te mos harrojme edhe Ligji i pertetrire 33;1 “Dhe ky eshte bekimi i Zotit, me Moisiun njeriun e Zotit i cili bekoi femijet e Izraleit para vdkjes. Dhe th; Zoti erdhi nga Sinai, e agoi nga Sdeiri mbi ta, e ndricoi mga mali PARAN, dhe ai erdhi me 10.000 shenjtore dhe ne te djathte te tij do te jene ligje per ta”

A mund te thuhet se kjo profeci ka folur per Jezusin? A mund te thuhet kjo gje? Natyrisht qe jo. Si mundet qe Jezusi bir i Marias te ishte ky profet ku Jezusi nuk erdhi nga Mali Paran(qe sic e theksova me larte ndodhet ne Mekke)

Por mos harrojme se keto parathenie per Muahmedin a,s i kemi edhe ne Ungjijte e ndryshem.

Gjoni 1:19-21.”Dhe ky eshte tregimi per Gjon Pagezorin kur cifutet derguan skribet,levitet e prfterinjte nga Jeruzalemi tek ai, per ta pyetur kush ishte. Kush je ti? Ai I tha: Une nuk jam Krishti. Dhe ata e pyeten Kush je?Je gje Elija? Jo. Tha ai. Je gje ai profeti ? »

Vazhdon...

[musl|m]

“E kur Jezusi, biri i Marisë, tha: “O bij të Izraelit! Në të vërtetë, unë jam apostulli i Perëndisë, dërguar tek ju për të konfirmuar ligjin që ishte dërguar para meje dhe për të sjellë lajmin e mirë për një apostull që do të vijë pas meje, emri i të cilit do të jetë Ahmed.”...” (Kurani LXI.)
“Dhe unë do t’ia kërkoj Atit e Ai do t’ju japë një Periklitos tjetër, që do të qëndrojë gjithmonë me ju.” (Gjoni XIV. 16 etj.)

Ekziston njëfarë inkoherence në fjalët që i janë atribuar Jezusit nga Ungjilli i Katërt. Duket sikur plot Periklitos kishin ardhur e shkuar dhe se një “tjetër Periklitos” do të jepej vetëm me kërkesën e Jezusit. Këto fjalë lenë, gjithashtu, përshtyjen se Apostujt ishin të mësuar, tashmë, me emrin që në tekstin grek është bërë Periklitos. Mbiemri “një tjetër” që, në greqisht, është i vendosur përpara një emri të huaj, për herë të parë, ngjan shumë i çuditshëm dhe plotësisht i tepërt. Nuk ka dyshim se teksti është trazuar e shtrembëruar. Ai pretendon se Ati do të dërgojë një Periklit me kërkesën e Jezusit. Përndryshe, Perikliti nuk do të vinte kurrë! Fjala “kërkoj” ngjan, gjithashtu, sipërfaqësore dhe shpreh padrejtësisht njëfarë mendjemadhësie nga ana e Profetit të Nazaretit. Nëse duam të gjejmë kuptimin e vërtetë të këtyre fjalëve, duhet të përmirësojmë tekstin dhe ta plotësojmë atë me fjalët e vjedhura apo të ndryshuara, në këtë formë:
“Unë do të shkoj tek Ati dhe ai do të dërgojë tek ju një tjetër apostull, emri i të cilit do të jetë Periklitos dhe që do të qëndrojë gjithmonë me ju.” Tani, me fjalët e shtuara dhe të shkruara me shkronja italike, është kthyer modestia e vjedhur e Jezusit dhe është identifikuar natyra e Periklitit.
Ne kemi parë, tashmë, se Perikliti nuk është Shpirti i Shenjtë, një person hyjnor, Gabrieli apo ndonjë engjëll tjetër. Tani na mbetet të provojmë se Perikliti nuk mund të jetë një ngushëllues e as një avokat mes Perëndisë dhe njeriut.
1. Perikliti nuk është “Ngushëllues”, as “Ndërmjetës”. Ne kemi treguar qartë pamundësinë materiale të zbulimit të kuptimit të fundit të “ngushëllimit” apo të “ndërhyrjes”. Krishti nuk përdor “Parakalon”. Veç kësaj, edhe nga një pikëpamje fetare dhe morale, ideja e ngushëllimit dhe ndërhyrjes është e papranueshme.
(a) Besimi se vdekja e Jezusit në kryq shëlboi besimtarët nga mallkimi i mëkatit origjinal dhe se shpirti, mëshira dhe prania në Eukaristi do të ishin përgjithmonë me ta, nuk u la atyre ndonjë nevojë për ngushëllim dhe as për ardhjen e ndonjë ngushëlluesi. Nga ana tjetër, nëse do të kishin nevojë për një ngushëllues të tillë, atëherë të gjitha hamendjet dhe pretendimet e të krishterëve për flijimin e Kalvarit bijen poshtë. Në të vërtetë, gjuha e Ungjijve dhe ajo e Letrave tregon në mënyrë të hapur e të qartë se ardhja e dytë e Jezusit mbi re ishte e pashmangshme (Mateu xvi. 28; Marku IX. 1; Luka IX. 27; 1 Gjoni II. 18; 2 Tim. II. 1; 2 Sel. II. 3 etj.)
(b) Ngushëllimi nuk mundet kurrësesi të zëvendësojë humbjen. Duke ngushëlluar një njeri që ka humbur shikimin, pasurinë, birin etj. nuk mundesh t’ia zëvendësosh atij këto humbje. Premtimi i një ngushëlluesi që do të dërgohej nga Perëndia pasi Jezusi të kishte ikur, do të tregonte rrënimin e plotë të çdo shprese në triumfin e Mbretërisë së Perëndisë. Premtimi i një ngushëlluesi tregon zi e vaje dhe do të sillte tek Apostujt zhgënjim e, madje, dëshpërim. Ata nuk kishin nevojë për një ngushëllues në brengën e hidhërimin e tyre, por për një që do t’u jepte fund shqetësimeve dhe përndjekjeve të tyre.
(c) Ideja e një “ndërmjetësi” mes Perëndisë dhe njeriut është edhe më e pambështetur se ajo e një “ngushëlluesi”. Nuk ka asnjë ndërmjetës absolut mes Krijuesit dhe krijesës. Njëshmëria e Allahut është ndërmjetësi ynë i vetëm. Krishti, që këshilloi dëgjuesit e tij t’i luten Perëndisë fshehtas – sepse vetëm me këtë kusht “Ati” i tyre qiellor do t’i dëgjonte lutjet e tyre dhe do t’u siguronte atyre mëshirë e ndihmë – nuk mund t’u premtonte atyre një ndërmjetës. Si ta pajtojmë këtë kundërthënie?
(d) Të gjithë besimtarët, në lutjet e tyre, ndërmjetësojnë tek Perëndia për njëri-tjetrin. Profetët dhe engjëjt bëjnë, gjithashtu, të njëjtën gjë. Është detyra jonë të kërkojmë mëshirën, faljen dhe ndihmën e Perëndisë për veten tonë, sikurse edhe për të tjerët, por Perëndia nuk është i detyruar të pranojë ndërhyrjen e askujt nëse këtë nuk e dëshiron. Nëse Allahu do ta kishte pranuar ndërmjetësimin e Shërbëtorit të Tij të Shenjtë, Muhamedit, të gjithë njerëzit do të ishin kthyer ne fenë e Islamit.
Unë do t’i isha jashtëzakonisht mirënjohës njeriut, nëpërmjet ndërmjetësimit të të cilit do të fitoja falje e përkrahje, por do të tmerrohesha përballë gjykatësit apo despotit që do të më dërgonte në duart e ekzekutuesve të mi. Sa të arsyeshëm janë të krishterët, kur besojnë se Jezusi, në krahun e djathtë të Atit, ndërhyn për ta dhe, në të njëjtën kohë, besojnë në një tjetër ndërmjetës, më të ulët se ai, që qëndron në fronin e të Gjithëfuqishmit! Kurani i Shenjtë e ndalon rreptësisht besimin në një “shafi’” apo ndërmjetës. Natyrisht, ne nuk e dimë me siguri, por është plotësisht e konceptueshme që disa engjëj, shpirtrat e Profetëve dhe ata të shenjtorëve të lejohen nga Perëndia për t’u siguruar ndihmë e udhëzim atyre që janë vendosur nën kujdesin e tyre. Mendimi se një avokat shfaqet përpara gjyqit të Perëndisë, duke mbrojtur çështjen gjyqësore të klientëve të tij, mund të jetë shumë i admirueshëm, por ai është, gjithashtu, i gabuar, sepse Perëndia nuk është një gjykatës njerëzor që i nënshtrohet pasionit, paditurisë dhe gjithçkaje të ngjashme. Myslimanët, besimtarët, kanë nevojë vetëm për arsimim dhe përgatitje fetare. Perëndia i njeh veprimet dhe zemrat e njerëzve pafundësisht më mirë se engjët e Profetët. Për pasojë, nuk ka nevojë për ndërmjetës mes Hyjnisë dhe krijesave.
(e) Besimi në ndërmjetësit vjen nga besimi në flijime, në dhurata për Perëndinë e në priftëri, si dhe në një ngrehinë të tërë bestytnish. Ky besim e çon njeriun në adhurimin e varreve dhe të figurave të shenjtorëve dhe të dëshmorëve të fesë, ndihmon në rritjen e ndikimit e të sundimti të priftit e të murgut dhe i mban njerëzit në padituri ndaj çështjeve hyjnore. Kjo bën që një re e dendur ndërmjetësish të vdekur të mbulojnë atmosferën shpirtërore mes Perëndisë dhe shpirtit njerëzor. Më tej, ky besim nxit njerëz që, për lavdinë e supozuar të Perëndisë dhe për ndryshimin e besimit të njerëzve që i përkasin një tjetër feje, të shpenzojnë shuma të mëdha parash, të ngrenë misione të pasura e ndërtesa madhështore, por në zemrat e veta këta misionarë janë agjentë politikë të qeverive përkatëse. Shkaku i vërtetë i fatkeqësive që u kanë rënë armenëve, grekëve dhe kaldeo-asirëve në Turqi e Iran duhen kërkuar në mësimet djallëzore e revolucionare të dhëna nga misionet e huaja në Lindje. Në të vërtetë, besimi në ndërmjetësit ka qenë gjithmonë burim abuzimi, fanatizmi, përndjekjeje, paditurie dhe i shumë të këqijave të tjera.
Pasi dhamë prova, sipas të cilave “Parakleti” i Ungjillit të Shën Gjonit nuk do të thotë e nuk mund të nënkuptojë ndonjë “ngushëllues” a “avokat”, as ndonjë gjë tjetër, dhe se ajo është një formë e shtrembëruar e fjalës “Periklitos”, do të vijojmë me diskutimin e kuptimit të vërtetë të fjalës.

Vazhdon...

[musl|m]

2. “Periklitos”, etimologjikisht dhe fjalë për fjalë, do të thotë “më i shquari, më i famshmi, më i denji për lavdi”. Për këtë, mbështetem në autoritetin e “Dictionnaire Grec-Français” të Alexandre: “Periqlytos – Qu’on peut etendre de tous les côtés; qu’il est facile a entendre. Très célèbre” etj.. “Periqleitos – Très célèbre; illustre, glorieux,” nga “Kleos – gloire, renominée, célébrité.” Ky emër i përbërë është formuar nga parashtesa “peri” dhe nga fjala “kleotis”, e prejardhur nga “lëvdoj, lavdëroj”. Emri, të cilin unë e shkruaj me shkronja latine në formën “Perikleitos” apo “Periklitos”, do të thotë saktësisht atë që AHMED do të thotë në arabisht; dhe pikërisht, më i shquari, më i lëvduari, më i famshmi. E vetmja vështirësi për t’u zgjidhur dhe për t’u kapërcyer është të zbulohet emri origjinal semit, i përdorur nga Jezu Krishti, qoftë në hebraisht, qoftë në aramaisht.
(a) Versioni siriak “Pshittha”, ndërsa shkruan “Parakleita”, nuk e jep kuptimin e saj as në ndonjë fjalorth. Kurse Vulgata përkthen “ngushëllues”. Nëse nuk gaboj, versioni në aramaisht duhet të ketë qenë “Mhamda” apo “Hamida” që përkon me fjalët arabe “Muhammed” apo “Ahmed” dhe me atë greke “Periklite”.
Interpretimi i fjalës greke në kuptimin e ngushëllimit nuk do të thotë se emri “Periklit” në vetvete ka kutimin “ngushëllues”, por kuptimin e besimit dhe shpresës në premtimin që ai do të vijë për “të ngushëlluar” të krishterët e hershëm. Kjo pritje se Jezusi do të kthehet e do të zbresë përsëri në lavdi përpara se shumë nga dëgjuesit e tij të kishin “provuar vdekjen”, i kishte zhgënjyer ata dhe i kishte përqendruar shpresat e tyre në ardhjen e Periklitit.
(b) Zbulesa kuranore, sipas së cilës Jezusi, biri i Marisë, shpalli tek bijtë e Izraelit se ai sillte “lajmin e mirë për një apostull që do të vijë pas meje, emri i të cilit do të jetë Ahmed”, është një nga provat më të fuqishme që Muhamedi ishte vërtet një Profet dhe se Kurani përbën vërtetë një zbulesë hyjnore. Ai nuk mund ta ketë ditur kurrë se “Periklit” do të thotë Ahmed, përveçse nëpërmjet frymëzimit dhe zbulesës hyjnore. Autoriteti i Kuranit është vendimtar dhe përfundimtar, sepse kuptimi i fjalëpërfjalshëm i emrit grek përkon saktësisht dhe në mënyrë të padiskutueshme me “Ahmed” dhe “Muhammed”.
Në të vërtetë, Engjëlli Gabriel apo Shpirti i Shenjtë duket të ketë vënë në dukje edhe dallimin mes shkallëve pohore e sipërore, pasi e para do të thotë “Muhammed”, ndërsa e dyta “Ahmed”.
Është e mrekullueshme që ky emër i veçantë, që nuk i ishte dhënë kurrë më parë ndonjë njeriu tjetër, u ruajt mrekullisht për më të Shquarin e më të Lëvduarin Apostull të Allahut! Ne kurrë nuk kemi njohur më parë ndonjë grek që të jetë quajtur “Perikleitos” (apo “Periklitos”), as ndonjë arab që të jetë quajtur “Ahmed”. Është e vërtetë se në Athinë ka jetuar i famshmi Perikli (Perikleis), emri i të cilit ka kuptimin “i shquar” dhe sinonimet e tjerë të tij, por ky emër nuk është përdorur në shkallën e tij sipërore.
(c) Është e qartë nga përshkrimi i Ungjillit të Katërt se Perikliti është një person i caktuar, një shpirt i shenjtë i krijuar që do të vinte dhe të jetonte në një trup njerëzor për të kryer e përmbushur punën e mrekullueshme të ngarkuar nga Perëndia, të cilën askush tjetër, përfshirë Moisiun, Jezusin dhe asnjë Profet tjetër, nuk e kishin përfunduar kurrë.
Ne, natyrisht, nuk e mohojmë që dishepujt e Jezusit kanë marrë Shpirtin e Perëndisë, që të kthyerit e vërtetë në fenë e Jezusit u shenjtëruan me Shpirtin e Shenjtë dhe që ka pasur të krishterë unitarianë të panumërt që kanë ndjekur një jetë të shenjtë e të drejtë. Në ditën e Pentakostës – që do të thotë, dhjetë ditë pas Ngjitjes së Jezu Krishtit në qiell – Shpirti i Perëndisë zbriti në formën e flakëve të zjarrit mbi dishepujt dhe besimtarët e tjerë që arrinin në njëqind e njëzet vetë (Veprat II.); dhe ky numër njerëzish, që ksihin marrë Shpirtin e Shenjtë në formën e njëqind e njëzet flakëve të zjarrit, u rrit me tre mijë vetë që u pagëzuan, por nuk u vizituan nga flaka e Shpirtit. Sigurisht që një Shpirt i caktuar nuk mund të ndahet në shumëfishin e individëve. Nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë, përveç rastit nëse përshkruhet si personalitet, ne mund të kuptojmë fuqinë, hirin, dhuratën, veprimin dhe frymëzimin e Perëndisë. Jezusi kishte premtuar se kjo dhuratë e fuqi qiellore do të shenjtëronte, ndriçonte, forconte dhe mësonte tufën e tij; por ky Shpirt ishte krejt i ndryshëm nga Perikliti që kreu i vetëm, që Jezusi dhe Apostujt pas tij nuk u autorizuan dhe nuk iu dha fuqia që ta kryenin, sikurse do të shohim më vonë.
(d) të krishterët e hershëm të shekujve të parë dhe të dytë mbështeteshin më tepër në traditë se në shkrime lidhur me fenë. Papia dhe të tjerë i përkasin kësaj kategorie. Edhe gjatë jetës së Apostujve plot sekte, pseudokrishtër, antikrishtër dhe mësues të rremë e copëtuan Kishën (1 Gjoni II. 18-26; 2 Sel. II. 1-12; 2 Pjetri II. III. 1; Gjoni 7-13; 1 Tim. IV. 1-3; 2 Tim. III. 1-13 etj.). “Besimtarët” u ndanë dhe u nxitën të mbështeten tek Tradita dhe, pikërisht, mësimet gojore të Apostujve. Këto sekte të ashtuquajtura “heretike”, si gnostikët, apolinarianët, docetistët e të tjerë duket se nuk u besonin përrallave, legjendave, pikëpamjeve të tepruara për flijimin dhe shëlbimin e Jezu Krishtit siç tregohet në shumë shkrime përrallore të treguara nga Luka (I. 1-4). Një nga hereziarkët njëfarë sekti, emrin e të cilit nuk e kam më në mendje, mori përsipër emrin “Perikleitos”, duke pretenduar të ishte Profeti i cilësuar si “më i denji për lavdi”, i parathënë nga Jezusi. Ai arriti të ketë edhe shumë ndjekës. Nëse do të kishte një Ungjill autentik, të autorizuar nga Jezu Krishti apo nga të gjithë Apostujt, nuk do të mund të kishin lindur kaq shumë sekte që kundërshtonin përmbajtjen e librave të përfshirë në Dhjatën e Re apo jashtë saj. Ne mund të nxjerrim lehtë përfundimin nga veprimi i pseudo-Periklitit se të krishterët e hershëm e vlerësonin “Shpirtin e së Vërtetës” që u ishte premtuar, si një njeri dhe Profet i fundit i Perëndisë.

Vazhdon...

[musl|m]

3. Nuk ekziston as dyshimi më i vogël se me cilësimin “Periklit” duhet kuptuar Muhamedi ose Ahmedi. Të dy emrat, njëri në greqisht e tjertri në arabisht, kanë të njëjitn kuptim, njëlloj si “Pneuma” dhe “Rūh” nuk duan të thonë tjetër gjë veçse “Shpirt” në të dyja gjuhët. Ne kemi parë se përkthimi i fjalës me “ngushëllues” apo “avokat” është tërësisht i pambështetur dhe i gabuar. Forma e përbërë e Parakalon-it është e prejardhur nga folja e përbërë parashtesë-Para-kalo, ndërsa “Periklit” është e prejardhur nga “Peri-kluo”. Ndryshimi është më i qartë se gjithçka.
Le të marrim, tani, në shqyrtim, shenjat e Periklit-it, të cilat mund të gjenden vetëm tek Ahmedi – Muhamedi.
(a) Vetëm Muhamedi bëri të ditur gjithë të vërtetën për Zotin, për Njëshmërinë dhe fenë e Tij, si dhe korrigjoi të gjitha shpifjet dhe mashtrimet që ishin shkruar e që besoheshin për Të dhe për shumë shërbëtorë të Tij të shenjtë.
Jezusi, siç na bëhet e ditur, ka thënë për Periklit-in se ai është “Shpirti i së Vërtetës”, se ai “do të dëshmojë” për natyrën e Jezusit dhe për misionin e tij (Gjoni XIV. 17; XV. 26). Në bisedat dhe ligjëratat e tij, Jezusi flet për paraekzistencën e shpirtit të vet (Gjoni VIII. 58; XVII. 5 etj.). Në Ungjillin e Barnabës, Jezusi citohet të ketë folur shpesh për lavdinë dhe shkëlqimin e shpirtit të Muhamedit, të cilin ai e kishte parë. Nuk ka dyshim se Shpirti i Apostullit të Fundit u krijua shumë kohë përpara Adamit. Për këtë arsye, Jezusi, duke bërë fjalë për të, në mënyrë të natyrshme, e shpall dhe e përshkruan atë si “Shpirti i së Vërtetës”. Ishte ky Shpirt i së Vërtetës që i qortoi të krishterët për ndarjen e Njëshmërisë së Perëndisë në një trini personash, për ngritjen e Jezusit në pozitën e Perëndisë e Birit të Perëndisë, si dhe për shpikjen nga ana e tyre të të gjitha llojeve të bestytnive dhe risive të padëgjuara. Ishte ky Shpirt i së Vërtetës që nxorri në dritën e diellit mashtrimet si të çifutëve, ashtu edhe të të krishterëve që kishin shtrembëruar e tjetërsuar Shkrimet e tyre. Ishte ky Shpirt i së Vërtetës që i dënoi shpifjet e çifutëve ndaj dëlirësisë së Virgjëreshës së Bekuar për lindjen e birit të saj, Jezusit. Ishte ky Shpirt i së Vërtetës që dha prova për parëlindjen e Ismaelit, për pafajësinë e Lotit, Solomonit dhe të shumë Profetëve të tjerë të mëparshëm dhe e pastroi emrin e tyre nga njollosja dhe turpërimi i hedhur mbi ta prej falsifikuesve çifutë. Ishte po ky Shpirt i së Vërtetës që dëshmoi për Jezusin e vërtetë, për Jezusin njeri, Profet e shërbëtor të Perëndisë dhe që ua ka bërë të pamundur myslimanëve që të bëhen idhujtarë, magjistarë dhe besues në më shumë se një Perëndi, Allahun, Një e të Vetëm.
(b) Mes shenjave kryesore të Periklit-it, “Shpirtit të së Vërtetës”, është se kur ai të vijë në personin e “Birit të Njeriut” – Ahmedit – “ai do të bindë botën për mëkat” (Gjoni XVI. 8, 9). Asnjë shërbëtor tjetër i Allahut, qofshin mbretër si Davidi e Solomoni, qofshin Profetë si Abrahami e Moisiu, këtë bindje për mëkatin nuk e çuan deri në fund me vendosmëri, zell e guxim, siç bëri Muhamedi. Çdo thyerje e ligjit është një mëkat, por idhujtaria është nëna dhe burimi i mëkatit. Ne mëkatojmë kundër Perëndisë kur ushqejmë dashuri për një send më shumë se për Të, ndërsa adhurimi i një tjetër objekti a qenieje, veç Zotit, është idhujtari dhe mohim i plotë i Mirësisë. Të gjithë njerëzit e Zotit i bindën njerëzit pranë tyre për mëkatet, por jo “botën”, siç bëri Muhamedi. Ai jo vetëm që e çrrënjosi idhujtarinë nga gadishulli arab në kohën e vet, por dërgoi, gjithashtu, lajmëtarë tek Kozro Pervizi e Herakliu, sundimtarët e dy perandorive më të mëdha të kohës, Persisë e Romës, si dhe tek mbreti i Etiopisë, guvernatori i Egjiptit dhe tek mbretër e emirë të tjerë, për t’i ftuar ata të gjithë që të përqafojnë fenë e Islamit dhe të braktisin idhujtarinë nga besimet e rreme. Muhamedi e nisi këtë bindje me përcjelljen e fjalës së Perëndisë ashtu siç e merrte, në formën e recitalit të vargjeve të Kuranit. Më pas, me predikime e mëisme, si dhe me vënien në zbatim të fesë së vërtetë. Kur Fuqia e Errësirës, idhujtaria, iu kundërvu atij me armë, ai zhveshi shpatën dhe e ndëshkoi ushtrinë jobesimtare. Kjo ndodhi në përmbushje të vendimit të Perëndisë (Danieli VII.). Muhamedi u pajis nga Perëndia me fuqi e pushtet për të vendosur Mbretërinë e Perëndisë dhe për t’u bërë princ i parë e Kryekomandant nën “Mbretin e Mbretërve dhe Zotin e Zotërve”.
(c) Tipari tjetër i veçantë i Periklit-it (Ahmedit) është se ai do të bindë botën për drejtësinë (cit. po aty). Interpretimi, “për drejtësinë, sepse unë po shkoj tek Ati” (Gjoni XVI. 10), i vendosur në gojën e Jezusit, është i errët dhe i paqartë. Kthimi i Jezusit tek Zoti i tij është dhënë si një nga arsyet për bindjen e botës nga Paraklit-i. Përse kështu? Dhe kush ia bëri të ditur botës këtë? Çifutët besonin se ata e kryqëzuan dhe e vranë Jezusin dhe nuk pranuan të besojnë se ai u ngjit në qiell. Ishte Muhamedi ai, që e kundërshtoi prerë dhe qartë mosbesimin e tyre: “...Pa dyshim që nuk e vranë; por Allahu e ngriti atë lart, tek Vetja...” (Kurani IV. 157-158). Edhe besimi i krishterë për kryqëzimin dhe vekjen e tij në Kryq, si dhe përfytyrimi i tyre për Jezusin si Perëndi a bir i Perëndisë u kundërshtua hapur. Kurani atyre iu drejtua kështu: “...E megjithatë, ata as e vranë, as e kryqëzuan, por ashtu qe bërë që t’u përngjante atyre...” Shumë besimtarë në Jezusin, në fillimet e hershme të Krishterimit, mohonin që Krishti të kishte vuajtur në Kryq dhe thoshin se një tjetër mes ndjekësve të tij, ndoshta Judë Iskarioti apo dikush tjetër i ngjashëm me të, u kap dhe u kryqëzua në vend të Jezusit. Korintasit, basilideasit, korpokratasit dhe shumë sekte të tjerë mbronin këtë pikëpamje. Unë e kam diskutuar në tërësi çështjen e Kryqëzimit në veprën time, të titulluar “Inxhīl ve Salīb” (“Ungjilli dhe Kryqi”), nga e cila vetëm një vëllim u botua në turqisht fare pak kohë para Luftës së Madhe. Kësaj çështjeje do t’i kushtoj një artikull të veçantë. Kështu, drejtësia që bëri Jezusi për Ahmedin qëndroi në deklarimin në mënyrë autoritare se “Rūhu’ll-Llah”-u, Shpirti i Perëndisë, nuk u vra e nuk u kryqëzua dhe se ai ishte një qenie njerëzore, por edhe një lajmëtar i dashur e i shenjtë i Perëndisë. Kjo ishte ajo që Jezusi donte të thoshte me “drejtësi” në lidhje me personin, misionin e vet si dhe me ngritjen e tij në qiell. Pikërisht kjo u përmbush nga Apostulli i Allahut.
(d) Shenja më e rëndësishme e Periklit-it është se ai do të bindë botën në lidhje me gjykimin, “sepse princi i kësaj bote është gjykuar” (Gjoni XVI. 11). Mbreti apo princi i kësaj bote është Satani (Gjoni XII. 31, XIV. 30), sepse bota i është nënshtruar atij. Më duhet të tërheq vëmendjen e lexuesve të mi tek kapitulli i shtatë i Librit të Danielit, shkruar në aramaisht apo në dialektin babilonas. Aty tregohet se si “Fronet” (“Kursavan”) e “Gjykimi” (“Dīna”) janë vendosur dhe “Librat” (“Sifrin”) janë hapur. Edhe në arabisht, fjala “dīnu”, sikurse fjala në aramaisht “dīna”, ka kuptimin e gjykimit, por, në përgjithësi, përdoret në kuptimin “fe”. Fakti se Kurani përdor “Dīna”-n e Danielit si një shprehje gjykimi dhe feje, është tejet domethënës. Sipas mendimit tim modest, kjo është një shenjë dhe provë e drejtpërdrejtë e së vërtetës së zbuluar nga i njëjti Shpirt i Shenjtë apo Gabrieli për Danielin, Jezusin dhe Muhamedin. Muhamedi nuk mund ta falsifikonte apo stiste këtë edhe sikur të ishte një filozof i mësuar si Aristoteli. Gjykimi i përshkruar me gjithë këtë madhështi e lavdi u vendos që Gjykatësi më i Lartë, Perëndia i Përjetshëm, të gjykojë Djallin, në formën e të tmerrshmes Bishë të Katërt. Pikërisht atëherë u shfaq dikush “si një bir njeriu” (“kbar inish”) apo “bar nasha”, që iu paraqit të Gjithëfuqishmit , u ngarkua me fuqi, nder e mbretëri të përhershme dhe u caktua që të vrasë Bishën e të vendosë Mbretërinë e Popullit të Shenjtorëve të Shumë të Lartit.
Jezu Krishti nuk ishte ngarkuar me detyrën e vrasjes së Bishës. Ai u qëndroi larg çështjeve politike, pagoi taksa për Çezarin dhe u largua kur deshën ta kurorëzojnë si mbret. Ai u shpreh qartë se Kreu i kësaj bote po vjen, pasi Periklit-i do të çrrënjoste kultin e fëlliqur të idhujtarisë. E gjithë kjo u krye nga Muhamedi në pak vite. Islami është Mbretëria dhe Gjykimi, apo feja. Ai përmban Librin e Ligjit, të Shenjtin El-Kur’án, njeh Perëndinë si Gjykatësin dhe Mbretin më të Lartë dhe Muhamedin si heroin fitimtar të bekimit e lavdisë së pafund.
(e) Shenja e fundit, por jo më e parëndësishme e Periklit-it është se “ai nuk do të flasë nga vetja, por do të thotë të gjitha ato gjëra që ka dëgjuar dhe do t’ju kumtojë gjërat që do të vijnë” (Gjoni XVI. 13). Nuk ka as edhe një “jotë”, as edhe një fjalë a koment të vetëm të Muhamedit apo të ndjekësve të tij të përkushtuar në tekstin e Kuranit të lavdishëm. E gjithë përmbajtja e tij është Fjala e shpallur e Allahut. Muhamedi e tha Fjalën e Perëndisë siç e dëgjoi t’i lexohet nga Engjëlli Gabriel. Më pas, ajo u hodh në shkrim nga shkruesit e tij besnikë. Fjalët, thëniet dhe mësimet e Profetit, megjithëse njihen si të shenjta e udhëzuese, nuk janë Fjala e Perëndisë dhe quhen Ahādith aop Tradita. A nuk është ai, pra, Periklit-i i vërtetë edhe në këtë përshkrim? A mund të na tregoni një tjetër njeri, përveç Ahmedit, që të zotërojë në vetvete të gjitha këto cilësi materiale, morale e praktike, si dhe çdo shenjë dalluese të Periklit-it? Jo, Nuk mundeni.
Mendoj se mbi Paraklit-in fola mjaft dhe do të përfundoj me një varg të shenjtë nga Kurani: “Unë nuk ndjek asgjë, veç asaj që më është shpallur; dhe as nuk jam tjetër, veçse një paralajmërues i hapur.” (XLVI)

[musl|m]

Fragment nga libri: Muhamedi a.s Profeti Islam nga Vehbi Ismaili

Kur Muhamedi a.s mbushi 12 vjetet, xhaxhai i tij Ebu Talibi u be gati te vente ne Damask, Siri, per te bere tregti.
Nuk e kishte ne mend te merrte me vete nipin. Kishte frike se do te lodhej nga udhetimi i gjate. Por kur degjoi lutjet e shumta te Muhamedit a.s nuk duroi dot, dhe e mori me vete.
Kur arriten ne vendin e quajtur Basra, u`ndal karvani te çlodhej. Prane tyre ishte nje manastir krishtere nen kujdesjen e priftit Behira. Prifti pa nje re qe i bente hije karvanit para se te ndalohej. Ai kishte kenduar librat e shenjta te tija se reja nuk i bente hije veçse profeteve. Prandaj urdheroi te pergaditet nje dreke dhe dergoi e ftoi tregtaret e Mekkes per kete qellim, duke i lutur te merrnin tegjith njerezit me vete.
Kur erdhen tregtaret, prifti pyeti nese ishin te gjithe. Ata iu pergjegjen se kishin lene prapa nje djale dymbedhjet vjeçare. Dergoi e mori Muhamedin te cilin e verejti me kujdes, dhe i beri shume pyetje. Pastaj mori Ebu Talibin bashke me te nipin menjane dhe u tha: "Ky eshte Profeti i Fundit".
Kur Ebu Talibi e pyeti si e dinte ai u pergjegje:"Shenjat e Profetit ne i kemi ne librat tona. Vetem profeteve i ben reja hije. Kur ju po afroheshit une pash nje re qe po i bente hije karvanit tuaj. Nuk dyshova qe Profeti i paralajmeruar ne Librat e Shenjta tona eshte me ju. Prandaj dergova dhe ju ftova qe ta njihja.
Pastaj e pyeti Prifti Ebu Talibin se ç`e kishte Muhamedin. Kur ai iu pergjegj se ishte djali i tij, Behira i tha:"Jo i ati i tij nuk duhet te rroje". Ebu talibi u çudit, dhe i tregoi priftit se i ati i djalit, Abdullahu, kishte vdekur me pare se te lindte djali, e se e ema kishte nderruar jete kur Muhamedi ishte gjashte vjeçare.
Behira tundi koken ne shenje vertetimi dhe pastaj uli kemishen e Muhamedit nga qafa dhe kur pa shenjen e profetesise ne mes dy shpatullave, nje vule sa nje veze pellumbi, tha: "Tashi jam i sigurt se ky eshte Profeti qe presin judejt dhe krishteret e qe e paralajmerojne ardhjen e tij librat e shenjta te tyre". E porositi qe te mos ta shihnin njerezit tjere dhe ti kuptonin shenjat e Profetesise e ti benin ndonje te lige djalit.

[Hakikat]

Ardhja e Profetit të Fundit-Muhammedi Alej-his-selam Në Ungjill është e Paralajmëruar!
Ungjilli origjinali i cili iu kishte shpallur prej Al-lahut te i Dërguari i tij Isaut (Jezusit) a.s., i cili pas një kohe iu nënshtrua ndryshimeve dhe kështu filloj devijimi i Ungjillit dhe kohë pas kohe vazhdoi ndryshimi i tij gjgjëri sa erdhi n’kët gjendje n’të cilën është sotë, por përkundë shumë ndryshimeve të mëdha që psoi Ungjilli, përkundër kësaj fatëkeqësie, në disa kopje dhe tirazhe të Ungjillëve, a koma ekzistojnë disa citate nga Ungjilli, të cilat dëshmojnë qartë për ardhjen e Profetit të fundit-Muhammedit a.s.!
,,Por, unë po ju themë të vërtetën: Është me mirë për ju të shkoj, sepse po s’shkova, mbërojtësi nuk do të vijë tek ju, kurëse po shkova, do ta dërgoi tek ju. E kur të vijë ai, do ta vërtetoj se bota është gabim në lidhje me mëkat, me drejtësi dhe me dënim.‘‘ (Gjoni: 16/7-8)
,,Kam edhe shumë tjera për t’ju thanë por tani s’mund t’i kuptoni. E kur të vijë ai-Shpirti i së Vertetës- ai do t’ju udhëzojë ta njihni për të vërtetën. Ai s’do të flasë prej vetëvehtes, por do të flasë cka të dëgjoj dhe do t’ju zbuloj të ardhmen.‘‘ (Gjoni: 12-13) ,,Nëse me doni, do t’i mbani urdhërimet e mia. Se dhe unë do t’i lutem atit dhe ai do t’ju japë një mbrojtës tjetër, që të jetë me ju përgjithmonë.‘‘ (Gjoni: 14/15-16)
,,Ama nëgushëllimi, ai shpirti i shenjët, që baba do ta dërgjojë në emrin tim, ai do t’ju mësoj the do të përkujtoj që u kam thënë juve.‘‘ (Gjoni: 14/26) ,,Andaj kur të vinë nëgushëllimi, që do tu dërgoj prej babës, shpirtit së shenjtë, që del prej babas, prej meje do të apë certifikatë.‘‘ (Gjoni: 15/26)
Qëta janë fakte dhe argumente të sipërmenduara tjera që do t’i sjellim para çdo lexuesi, vet Isau a.s. n’parim publikat ka dëshmuar se Profeti i cili do të vij pas tij, është Profet i cili qëzon rrespekt dhe se ka kompetenca më të larta sesa vet ai dhe apelonë që atij Profeti është një obligim i domosdoshëm që t’i besohet.
Kur derisa Isau a.s.(Jezusi) kaqë bukur ka shprehur dhe deklaruar për pasardhesin e tij-Profetin e fundit Muhammedin a.s., ponjashtu edhe vet Muhammedi a.s. shpreh për rrespektin dhe dashurinë e tij që ka ndaj vet Isaut a.s. kur para Sehabeve-Shokve të tij deklaronë dhe thotë:
,,Prej njerzve më të afërm n’pranin t’ime sa n’kët jetë ponjashtu edhe n’ahiret është Isau i biri i Merjemesë. Të gjithë të Dërguarit e Al-lahut janë vllezër, janë sikur fëmijt e një ati babai-prej grave të ndryshme kanë lindur. Një fe kanë paturë.‘‘ (Imam Buhari-ju, Texh-riedus-sarih: 1403)
Pra shifet qartë se të gjithë Profetët e Al-lahut, qe të gjith i besojnë njëri tjetrin, dëshmojnë vërtetsin e drejtë e t’vërtetë kanë ftuarë. Që të gjith lavdërojnë dhe tregojnë nder dhe rrespekt ndaj njëri tjetrin duke dëshmua secili për tjetrin se gëzon një nder, afërsi dhe një shkall më të lartë te Lartëmadhëria e Al-lahut. Isau a.s. për ardhjen e Profetit të fundit, ja vetëm që ka dëshmuar për ka paralajmëruar edhe për emrin e tij-se si do të quhet! Kështu që përkthimi në gjuhën Greke me PARAKLIT kurëse në gjuhën Lateine PRAKLITOS kurëse domethënja e këtij emri në gjuhën Arabe përkëthehetë me kuptim AHMED, ku është për qëllim se Profeti i Muslimanve Muhammedi alej-his-selam është ai Profetë.
Kuptimi i fjalës PRAKLIT sipas kuptimit të krishterizmit d.t.th. ,,FALENDERUES‘‘ apo edhe ,,MBROJTËS‘‘ dhe se me kët kuptim përdoretë, kështu që ,,Njerzin nga mosbesimi dhe Devijimin nga vërteta më e ruajtur.‘‘ Andaj rroli dhe rëndësia e misionit të Profetit të fundit Muhammedi a.s. ka qënë dhe mbetet i përshtatshëm dhe i përputshëm me kuptimin e këtij emëri. Në Ungjillin e Mateu-t dhe të Luka-ut në kapitullin e 13 në vërsetin 31 dhe 32 flet kryekëput për zotriun e mbar njerzimit-për Profetin e fundit Muhammedin a.s. kur thotë:
,,Mretëria e qiellit është e ngjashme me kokrrën e sinapit, të cilën njeriu e mori dhe mbuloi në arën e vet. Ajo është, pa dyshim më e vogël ndër të gjitha farërat, por kur rritet bëhet e madha se të gjitha barishtat, zvillohet në lëndë, sa që shpendët e qiellit vijnë e bëjnë çerdhe në degë të tij.‘‘ (Mateu: 13/31-31). Dihet mirë se, në fillim të ardhjes së Muhammedit a.s. të shpalljes së Kur-anit ishin në gjendje shumë të dobët, mirpo pasë një kohe forca e fesë, e shoqërisë dhe shtetit Islamë arrinë kulminacioninë më të lartë-forcë dhe fuqi e papërshkruar dhe e pa shembullt.
Isau a.s. i cili ishte një i Dërguari i Al-lahut, ishte Profet i cili qëzonte rrespekt shumë të madhe e të veçant te Al-lahu. Al-lahu i Lartëmadhëruar për arsy të nderit, rrespektin dhe dashurisë së tij që kishte ndaj tyre, andaj edhe atë kanë nder, rrespekt, dhe dashuri edhe më të madhe andaj adhurimit të Lartëmadhërisë së tij. E kjo d.t.th. që edhe ne duhet që t’kemi ndaj mbar të Dërguarve të Al-lahut xh.sh. një nderim, rrespekt dhe një dashuri tejet të madhe ndaj tyre, gjë e cila na lidhë Zemrat ndjenjat dhe emocionet e dashurisë sonë me ta. Ejani që bashkur ju me ne-të lexojmë dhe të analizoj më dëshmin e vet Al-lahut xh.sh. nga gjuha e Mesihut a.s. se çka dëshmon dhe paralajmëron.
,,O beni israilë, unë jam i dërguari i Al-lahut te ju, jam vërtetues i Tevratit që ishte para meje dhe jamë përgëzues për një të dërguar që do të vijë pas meje, emri i të cilit është Ahmed.‘‘ (Es-Saff: 6)
Ky versë kur-anor na jep që t‘kuptojmë shumë gjëra, të Dërguartë e Al-lahut me dashuri, rrespekt dhe lidhshmëri ndaj njëri tjetrit është lidhëshmëria vllezërore. N’po të njejtën kohë Al-lahu i Lartëmadhëruar i tregon dhe i sqaronë Muhammedit a.s. që të gjitha msheftësitë e Mrrekullirave të Isaut a.s., por këtë gjë e dëshmon edhe Ungjilli i juaj! Ja se që thotë: ,,Ai do të më lavdoj, sepse do të marrë prej simës e do t’ju zbulojë juve.‘‘ (Gjoni: 16/14) Në realitet kjo nënkupton fare qartë se:
,,Al-lahu i Lartëmadhëruar është Ai cili edhe e shumë e shumë Mrrekullira nuk do t’ua zbuloj juve, por juve realitetin e Mrrekullive t’mia do t’ua zbuloj Profeti i fundit i cili do të vijë pas meje.‘‘
Nuk po e patën shoktë e Isaut (Jezusit) a.s. atë pjekuri, që Isaun a.s. të kuptojnë, fjalët e tij të degjojnë the domethënin të zbatojnë. Muhammedi, i Dërguari i Al-lahut alej-his-selam është vetë Dritë Hyjnor (Al-Nur) i Al-lahut të Madhëruar. Kjo Dritë, që ua tha tjetrit shokë te Dërguarit të Al-lahut që u shpall, the atë e bohnë Hyjnor Dritë. Nderë kësaj Drite i jepetë një zdryoje të Manifestationi. Sepse Zemra është e zgjanuarë. Sepse quhet: ,,Shoqëritë e këqijntë prish Zakonet.‘‘Ku e këqyrë një njeri, the ndriçon Zemra. Ama ku e këqyrë një njeri të Keq, atëherë erretë syjni the Zemra jote. Ku ama aj është vet Dritë Hyjnorë të Al-lahut të Madhëruar, është edhe mbërendë të Zemrës së tij Dritë Hyjnorë (Al-Nur). Sepse fjalët e tij janë shumë të pastra, the janë shumë lehtë në kuptim, a është për Isaun (Jezusi) a.s. ose për të krejtë Krijesatë. Kush donë , që Kuptonë. Që ka thanë Isau (Jezusi) a.s.. KU Thotë:
,,Ju nuk ini në gjendje, mu tëmë kuptoni. Dhe aj do të raportoj Komunitetit besë për mua: ‘‘
Prej kësaj arsyje e pranuan disa dituror prej Ungjillit besimtar, sa u erdhi aj Profeti që kanë pritë.
,,Aryre që ne u kemi dhanë librin, e njohin atë sikurse i njohin bijtë e tyre. Janë ata që asgjësuan vetveten, andaj nuk besojnë.‘‘ (El-En’namë: 20)
,,Pasha atë i cili e mbanë shpirtin t’im ndër-mjetë duarve të tia se nuk do të vonoi do të vij mesihu i biri i Merjemes i cili do të sundoi me një sundim të drejtë, kryqin do ta thej, derrin do ta mbysë, gjizjen-tatimin do ta hjek, pasuria aq shumë do të shtohet sa që do të gjinden se kush ta merrë.‘‘ (Buhari, Tegjridus-sariih: 1018)
,,Pasha Al-lahun! Eshtë më se e pa dyshimt, se Isau a.s. i biri i Merjemes do të zbret i cili me një ligjë të drejtë do të sundoi, kryqin do ta thej, derrin do ta mbysë tatimin e gjizjesë do ta ngren, devetë qumshtëdhënse vetëm-pa bari-do të lëshohen në kullotje, askush nuk do të vë dor mbi ta, që të gjitha urrejtjen, armiqësitë, dhe hakëmerrjetë e njerzve n’mes veti do ta treten zhduken. Aj (Jezusi a.s.) do t’i ftoi njerzt që t’marrin mallë-pasuri, mirpo askush nuk do të pranoi atë.‘‘ (Muslim: 155)

•