Meditime

[Dr. Leone]

MENDIME TË TRAZUARA

Emigrimi i netëve pafund, net e ashtuquajturat të mia ëndërrime. Ecejake dhe rropatje pa asnjë dyshim në meditimet më të errëta që mund të bëhen. Përsëri errësira shfaqet nën këmbët e mia. Kërkoj të gjej dritën, por fundi tunelit akoma s’i ka ardhur. Shumë e gjatë kjo rruge, thua s’do të përfundojë kurrë. Mendime të trazuara sa herë që njeriu mundohet të kuptojë veten me gjuhën e të tjerëve. Ajo çka realiteti na përplas në fytyrë janë brejtjet e njëpasnjëshme të ndërgjegjes për atë çka ka kaluar. Kurrë nuk arrijmë dot të gjejmë vetveten, edhe pse mundësitë që na ofrohen janë aq të shumta, por jemi ne ata të verbëtit të cilët nuk shohin, e si rrjedhojë nuk dimë t’i shfrytëzojmë ashtu siç duhet. Çdokush mundohet të dëgjojë zërin e së vërtetës. Ajo është aty, qëndron si një shtatore e humbur në ndërgjegjen e gjithkujt, por aq edhe e gjallë e veshur me fytyrën e realitetit. Askush s’mund ta mohoje ekzistencën e saj, pavarësisht se sjelljet tona janë ato të një fëmije kapricoz që tenton të marrë gjithçka pa respektuar caqet e të tjerëve. Lëvizja e gjërave rreth nesh mbetet në mendjen tonë si një perfeksion i paarritshëm. Vallë, a është ky perfeksion qëllimi ynë bazë? Këtë askush s’mund ta pohojë, për arsye se rrethi i kujtesës, i ngritur mbi shtyllat e ekzistencës, konsiderohet si një çark që hera-herës, për t’mos thënë gjithmonë, mundohet të “lokalizojë” apo të “kurth” brenda vetes tërë qenien tonë: sa të hutuar nga zhurma monotone e ditëve që duken sikur s’kanë të sosur, aq edhe të mbështjellë nga mburoja e “paqes” apo “amnezisë” ekzistenciale. Kur arrin njeriu ta humbasë ndërgjegjen e tij? Atëherë kur ai fillon të harrojë? Apo kur nuk e vret më mendjen për atë çka mund t’u ndodhë të tjerëve, qoftë edhe për faj të tij? A mundet vallë që vijimësia e gjerave të përditshme të ndikojë mbi atë çka quhet fati ynë, sikurse shumë e mendojnë? A mjaftojnë kaq pak gjëra, sado të vogla qofshin, për të arritur të shkundet një qenie kaq “madhështore” apo e “brishtë” me emrin Njeri? Për sa kohë ekzistenca do t’i nënshtrohet fatit apo është thjesht një loje të zakonshme fjalësh, të cilat shërbejnë si benzen për elokuencën apo si guace boshe për shpirtin? Për sa kohë?
A mundet vallë të matet ajo, apo çka i përket ekzistencës nuk arrihet dot të matet? Po edhe sikur të bëheshin matje, nuk do të mund të shpreheshin në njësi, pasi sado ekzakte të jenë, nuk do të arrinin dot të shprehnin saktë, pa deviacione, sasinë e kohës ekzistenciale. Rropatemi ecejakeve, fjalëve… ah këto të shkreta, buka jonë e përditshme. Aq të shumta dhe të domosdoshme janë, saqë po të matnim apo të kishim një peshore për të matur veprat dhe fjalët tona, duke i vendosur njërën në njërën anë të peshores dhe tjetrën në anën tjetër të saj, menjëherë kahu i saj do anonte kah fjalët tona, të cilat, të shprehura në njësi, nuk do arrinim dot ta bënim, pasi nuk do të kishim gurë peshe të mjaftueshëm. Sa e çuditshme kjo çështja e njeriut. Gjithmonë në kërkim të diçkaje të cilën brendësia e shpirtit e kërkon me aq shumë këmbëngulje, e cila hera-herës i përngjasin mallit. Ç’të jetë vallë? Pjesë e qenies së tij apo diçka përtej saj, por për të cilën haste një fili e paparë. Cila mund të jetë mbretëria e zemrave? Ajo depo gjaku që pompohet pa reshtur apo ajo ndërthurje e jashtëzakonshme ndërmjet asaj çka shihet dhe asaj çka mbetet në fshehtësi, por që zbulohet apo ndihet e zbuluar përballë dimensionit të tretë të njeriut?!
Lojëra fjalësh, të cilat fare thjesht mund të paraqiten me një prezantim më të kuptueshëm dhe më të arritshëm. Por natyra njerëzore qenka e atillë veç për t’u futur në telashe, madje fusin dhe të tjerët, me një fjalë: ngatërron gjithë dynjanë me komplekset e veta, prej të cilave nuk mund të heqë dot dorë. Duam të jetojmë me çdo kusht, prandaj nuk mund të ngarkohemi me barrën e ndjenjave, të cilat në kohë paqeje mund të jenë ndoshta dekorative, por që këtu s’e kanë fare vendin. Kjo frazë mbetet për kohërat e luftës. Çudi! Ne veç luftë po shohim. Ku mund të jetë fshehur paqja? A mund të ma tregoni? A mund të keni aq mirësi, sa të më tregoni vendndodhjen e paqes, apo të paktën rrugën për tek ajo? Jeta ime më dha një tjetër shuplakë Toka seç u nxi, qielli u përflak Eh, se ç’hiqka i ziu njeri Veç për të gjetur pak dashuri e qetësi…