Meditime

[Dr. Leone]

MENDIME TË TRAZUARA

Emigrimi i netëve pafund, net e ashtuquajturat të mia ëndërrime. Ecejake dhe rropatje pa asnjë dyshim në meditimet më të errëta që mund të bëhen. Përsëri errësira shfaqet nën këmbët e mia. Kërkoj të gjej dritën, por fundi tunelit akoma s’i ka ardhur. Shumë e gjatë kjo rruge, thua s’do të përfundojë kurrë. Mendime të trazuara sa herë që njeriu mundohet të kuptojë veten me gjuhën e të tjerëve. Ajo çka realiteti na përplas në fytyrë janë brejtjet e njëpasnjëshme të ndërgjegjes për atë çka ka kaluar. Kurrë nuk arrijmë dot të gjejmë vetveten, edhe pse mundësitë që na ofrohen janë aq të shumta, por jemi ne ata të verbëtit të cilët nuk shohin, e si rrjedhojë nuk dimë t’i shfrytëzojmë ashtu siç duhet. Çdokush mundohet të dëgjojë zërin e së vërtetës. Ajo është aty, qëndron si një shtatore e humbur në ndërgjegjen e gjithkujt, por aq edhe e gjallë e veshur me fytyrën e realitetit. Askush s’mund ta mohoje ekzistencën e saj, pavarësisht se sjelljet tona janë ato të një fëmije kapricoz që tenton të marrë gjithçka pa respektuar caqet e të tjerëve. Lëvizja e gjërave rreth nesh mbetet në mendjen tonë si një perfeksion i paarritshëm. Vallë, a është ky perfeksion qëllimi ynë bazë? Këtë askush s’mund ta pohojë, për arsye se rrethi i kujtesës, i ngritur mbi shtyllat e ekzistencës, konsiderohet si një çark që hera-herës, për t’mos thënë gjithmonë, mundohet të “lokalizojë” apo të “kurth” brenda vetes tërë qenien tonë: sa të hutuar nga zhurma monotone e ditëve që duken sikur s’kanë të sosur, aq edhe të mbështjellë nga mburoja e “paqes” apo “amnezisë” ekzistenciale. Kur arrin njeriu ta humbasë ndërgjegjen e tij? Atëherë kur ai fillon të harrojë? Apo kur nuk e vret më mendjen për atë çka mund t’u ndodhë të tjerëve, qoftë edhe për faj të tij? A mundet vallë që vijimësia e gjerave të përditshme të ndikojë mbi atë çka quhet fati ynë, sikurse shumë e mendojnë? A mjaftojnë kaq pak gjëra, sado të vogla qofshin, për të arritur të shkundet një qenie kaq “madhështore” apo e “brishtë” me emrin Njeri? Për sa kohë ekzistenca do t’i nënshtrohet fatit apo është thjesht një loje të zakonshme fjalësh, të cilat shërbejnë si benzen për elokuencën apo si guace boshe për shpirtin? Për sa kohë?
A mundet vallë të matet ajo, apo çka i përket ekzistencës nuk arrihet dot të matet? Po edhe sikur të bëheshin matje, nuk do të mund të shpreheshin në njësi, pasi sado ekzakte të jenë, nuk do të arrinin dot të shprehnin saktë, pa deviacione, sasinë e kohës ekzistenciale. Rropatemi ecejakeve, fjalëve… ah këto të shkreta, buka jonë e përditshme. Aq të shumta dhe të domosdoshme janë, saqë po të matnim apo të kishim një peshore për të matur veprat dhe fjalët tona, duke i vendosur njërën në njërën anë të peshores dhe tjetrën në anën tjetër të saj, menjëherë kahu i saj do anonte kah fjalët tona, të cilat, të shprehura në njësi, nuk do arrinim dot ta bënim, pasi nuk do të kishim gurë peshe të mjaftueshëm. Sa e çuditshme kjo çështja e njeriut. Gjithmonë në kërkim të diçkaje të cilën brendësia e shpirtit e kërkon me aq shumë këmbëngulje, e cila hera-herës i përngjasin mallit. Ç’të jetë vallë? Pjesë e qenies së tij apo diçka përtej saj, por për të cilën haste një fili e paparë. Cila mund të jetë mbretëria e zemrave? Ajo depo gjaku që pompohet pa reshtur apo ajo ndërthurje e jashtëzakonshme ndërmjet asaj çka shihet dhe asaj çka mbetet në fshehtësi, por që zbulohet apo ndihet e zbuluar përballë dimensionit të tretë të njeriut?!
Lojëra fjalësh, të cilat fare thjesht mund të paraqiten me një prezantim më të kuptueshëm dhe më të arritshëm. Por natyra njerëzore qenka e atillë veç për t’u futur në telashe, madje fusin dhe të tjerët, me një fjalë: ngatërron gjithë dynjanë me komplekset e veta, prej të cilave nuk mund të heqë dot dorë. Duam të jetojmë me çdo kusht, prandaj nuk mund të ngarkohemi me barrën e ndjenjave, të cilat në kohë paqeje mund të jenë ndoshta dekorative, por që këtu s’e kanë fare vendin. Kjo frazë mbetet për kohërat e luftës. Çudi! Ne veç luftë po shohim. Ku mund të jetë fshehur paqja? A mund të ma tregoni? A mund të keni aq mirësi, sa të më tregoni vendndodhjen e paqes, apo të paktën rrugën për tek ajo? Jeta ime më dha një tjetër shuplakë Toka seç u nxi, qielli u përflak Eh, se ç’hiqka i ziu njeri Veç për të gjetur pak dashuri e qetësi…

[Dr. Leone]

SA E VLERËSUAR NDIHEM NË FENË TIME

Jam ulur në ndenjësen e autobusit. Kam zënë vendin tim. Po kthehem në qytetin tim, aty buzë detit, mes valëve shkumë, në shtëpizën time. Është mesditë. Korrik. Shumë njerëz kalojnë para dritares nga i hedh sytë unë. Shumë lëvizje. Është e natyrshme që të gjithë këta njerëz të jenë krejt të shkujdesur ndaj shikimit tim.
Mes tyre mundohem të shquaj të gjitha vajzat që kalojnë dhe tentoj të rikthehem me mendimet e mia disa vite prapa. Edhe unë kam qenë e ngjashme me to. Gjithmonë në përpjekje për të gjetur vendin tim në këtë botë, në këtë shoqëri. Mendoj se cilët do të ishin njerëzit me të cilët duhet të shoqërohesha, cilat do të ishin veprimet e mia, mendimet që do më kalonin ndër mendje e ulur mendueshëm në ndenjësen e autobusit.
Sikur unë të isha jo kjo vajzë që jam tani, sikur të isha në dimensionet jashtë Islamit. Mundohem të përfytyroj. Shumë herë ia kam drejtuar vetes këtë pyetje, madje e gjendur në situata nga më të ndryshmet. Por më kot jam lodhur. Asnjëherë nuk kam mundur të gjej ndonjë vend për mua jashtë këtij dimensioni. Madje mund të arrij të studioj shumë modele, por prapë se prapë edhe në to jam ndier e huaj. S’janë për mua. S’janë vendi im.
Dimensioni ku kam qëndruar është më i përshtatshëm për mua. Çudi! Në mes të një larmie të madhe modele njerëzish, sendesh, figurash a ku e di unë se çfarë, unë nuk kam arritur dot të bashkëjetoj.
Megjithatë imagjinata ime më ngacmon. Po ta shoh veten të ngjashme me gjithë këto vajza që më kalojnë përballë kaq të shkujdesura, atëherë do të kisha dhe unë maninë aq të urryer të pikturimit, imitimit të Vip-ave, madje do arrija deri aty sa do të dilja jashtë vetes sime për të vetmen arsye: për të qenë sa më e pranueshme nga shoqëria, pjesë e rinisë shqiptare, e cila mundohet në maratonat e lodhshme të ndjekjes së modës apo më saktë të dëshirave të stilistëve, me një fjalë sa më e shoqërueshme.
Ditëve të premte do të bëja çdo lloj aktiviteti tjetër, veçse asnjëherë nuk do të ndiqja ftesën e ezanit të xhumasë. Mbase do të më tërhiqte më shumë kënga që do të vinte nga magnetofoni i autobusit, të cilës as kuptimin nuk do ia dija. Për çfarë do të vrapoja, për çfarë do të nxitoja në këto ditë të nxehta? Për çfarëdolloj gjëje tjetër, veçse për namazin e drekës jo. Sa keq! Për namaz kurrë nuk do të rendja!
Në këtë mesditë, nuk e di shkallët e cilës ndërtesë do të ngjisja? Po të kisha fat, do të mund të ngjisja shkallët e ndonjë ministrie apo të ndonjë institucioni tjetër të lartë. Mbase do të ishin stolisur mrekullisht. Por ka më mrekulli e fat sesa të ngjitësh shkallët e nafiles sime, të stolisura me sevape nga Krijuesi im? Ë? Ç’më thoni?
Sigurisht që po të gërmoja në çantën time, do të gjeja çdo lloj gjëje: asortimente kozmetike, parfume, çdo lloj tjetër veçse shaminë time, e cila për nga materiali dhe vlera monetare do të ishte shumë më poshtë se këto asortimente, nuk do të mund të gjeja. Sa keq! Këtë gjë sa te vockël, aq edhe madhështore në të njëjtën kohë, sepse do të mund të adhuroja Mëshiruesin tim, me të cilën s’do të mund të zbukuroja dot timen çantë.
Mbase në këto momente do të gjendesha në plazh duke shijuar rrezet e diellit me çdo pjesë të trupit tim, duke u freskuar mes valëve të detit kaltërosh. Por kurrë s’do të mund të ndjeja freski e kënaqësi më të madhe sesa abdesi duke u përgatitur për namaz! O All-llah, të falënderoj që jam në Islam! Sa e lartë, sa e vlerësuar ndihem! Me All-llahun, Krijuesin tonë, lë takim çdo ditë, në të pesta namazet! Marr abdes duke përkujtuar ditën kur do të dal para Tij; i ngjis shkallët me nxitim, sepse All-llahu im po më pret në orët e takimit me Të. Do të dal para Zotit tim. Unë, një ndër qeniet më të dobëta, një vajzë fare e thjeshtë. Unë që kam kaq pak në dorën time, sa edhe se çfarë do të bëhet me mua pas disa sekondash nuk e di.
Jam duke u takuar me Zotin, Qenien më Madhështore, më Të Madhin, më të Drejtin, më të Lartin, Krijuesin, Sunduesin e gjithçkaje. Ai që na e ka mbushur qenien me ndjenja e mendime. Ai që na fal Dynjanë dhe Ahiretin. Ai që jep dritë dhe errësirë në proporcionin e duhur. Ai që nuk ka nevojë për asgjë tonën. Ai pra na pret ne në takimin e radhës, në namazin e mesditës. Po a ka nder më të madh për ne krijesat kaq të dobëta, a ka kënaqësi më të madhe sesa të takohesh me Krijuesin? Shpesh për ne bëhet i dashur një njeri, qoftë edhe për faktin e vetëm që ai është i durueshëm me ne dhe na dëgjon deri në fund kur ne shprehim detin e pafund të trazimeve e problemeve tona. Po All-llahu, Krijuesi ynë, i Cili jo vetëm sheh situatën në të cilën gjendemi, por na dëgjon dhe na i plotëson duatë tona duke i rregulluar situatat në dobi tonën? Më thoni, a mund të ketë qenie më të dashur? Më thoni, a nuk meriton respektimin e çdo takimi të lënë me të?
Kushedi sa do rropatesha të takoja një yll kinemaje për t’i marrë veç një autograf. E nga kush? Nga një person që nuk do t’ia dijë fare për mua në ekzistoj apo jo, mjafton që do i mbushja numrin e fansave të tij. Apo kushedi sa më poshtë meje mund të qëndronte në çdo aspekt. Ndërsa për të takuar Zotin mjaftojnë veç disa veprime shumë të thjeshta, të cilat në çdo moment janë kënaqësi, për të mos folur për dobitë e tyre.
Pra, a nuk jemi më lart se të tjerët? O motrat e mia! Pse nuk po e vlerësojmë pozitën tonë në këtë jetë? Jemi njerëzit e mbarsur me mëshirën e All-llahut pasi na ka larguar perden e verbërisë nga sytë tanë. Ky Mëshirues na pret në takimin e namazit. Na ka falur mirësi nga të Tijat duke na larguar nga e kota për të na udhëhequr kah e vërteta. Na ka begatuar me burimet e Tij të pashtershme duke mbjelle në zemrat tona dashurinë për njëri-tjetrin vetëm sepse kultivojmë besimin. Ai ka krijuar gjithçka për ne pa kërkuar asgjë nga ne. Na ka dhuruar ajrin dhe ujin, në mënyrë që të mund të mbijetojmë. Këto janë për ne, të gjitha për ne. All-llahu i ka falur veç për ne. Dhe na ka premtuar Xhennetin për ne besimtarët pasi na ka mësuar mënyrën e jetesës së dobishme në këtë botë.
Autobusi u nis. Në duar më rëndon Mburoja e muslimanit. A nuk mjafton kjo që ne të zbatojmë të vetmen porosi: të përhapim fjalën e Tij në këtë botë dhe për të gjetur të tjera dyer zemrash për t’i hapur, e të tjera perde për të grisur? A nuk po mendoni?!

[Dr. Leone]

Vjeshtë me lotë

Si pa kuptuar vapa mori arratine!
Nderkohe qe ne horizont u duken serish zogj shtegetare, dhe bashke me to plot lejleke e dallendyshe te cilet lajmeronin fillimin e shirave vjeshtore.
Pas nje stopimi serish qielli do te qante dhe dallendyshet e pellumbat e bardhe duke qene shume te ndijeshem preferuan te arratisen andej ku lotet jane hedhur tutje,atje ku ben vere dhe dimri eshte gremisur.
Nderkohe qe edhe gjethet nga deshira e madhe per te ndejkur mjelmat lane pemet por nuk munden dot te sigurojne krahe.
Pas ketij peisazhi qielli u rimbush madje edhe u sternxi nga avjonet e shumte qe rendnin pas dallendysheve.
Periudhe e merziteshme kur shirat nuk kishin as ylber, kur te rinjte dikush me torbe pas krahu per te siguruar buken e gojes, dikush per te studjuar jashte vendit te tij e dikush...
Sa dhimbje e madhe kur sheh nenat me lot ne sy neper ballkone qe tashme mendja ju rri tek djemte e tyre qe kane ikur aq larg aq larg…
O Zot sa e trishte eshte te shikosh vetem te moshuar ne qytet.
Ky qe qyteti im ne periudhen e vjeshtes, lashe nenen time te dashur ne ballkon e cila ndiqte me sy cdo levizje timen madje mu duk se do te me ndjeke deri jashte kufinjve, pashe zemren e saj te bardhe dhe me dukej sikur thoshte:”mos shko te lutem” .
Ndiqte cdo hap me meshiren e madhe prej nene.
Nene!
Fjala me e dashur per mua, fjala e pare qe shqiptoi gjuha ime,nje emer qe me ther ne shpirt sapo degjoj per te.
Nena kjo heroine e meshires dhe dashurise, ajo qe me rriti, ajo qe me edukoi dhe me urtesine e saj me fali burrerine.
Kur te gjithe hanin ajo nuk hante pasi do me ushqente mua.Ne netet e gjata dhe te ftohta dimerore nena nuk flinte kur te gjthe flinin, pasi do me perkunte mua,lotet e saj bashkoheshin me te mijet, dhembja e saj bashkohej me timen…
Sa here qe jam larg kujtoj zerin tend te embel, ninullat e tua qe me kendoje kur isha ne djep, perkedheljet e dores tende qe ndjeja mbi balle.
Kujtoj kujtoj…
Nene! U be shume kohe qe qendroj larg teje madje edhe festen e tete marsit u be pothuaj tete vjet qe ta uroj nepermjet telefonit apo ndonje kartoline. Tete marsi!!! Hipokrizia me e madhe qe mund ti behet nje nene!!!
Ti nene qe me linde, qe me ushqeve, me rrite … nuk meriton vetem per 8 mars te urohesh por, për cdo dite, cdo kohe, cdo moment,sa here qe te marim fryme.
Ti duhet te urohesh dhe te respektohesh pasi kenaqesia e Zotit eshte ne kenaqaqesine tende, hidherimi i Tij eshte ne hidherimin tend, suksesi im varet nga sherbimi qe do te te bej ty. Parajsa eshte nen kembet e tua…
Nene!
Ndoshta tete marsi eshte nje mundesi ku une demostroj kete dashuri ndaj teje ne pamundesi per te te qene me afer.

Nderkohe qe letrat e gjata e kartolinat i nis rrjesht ne drejtimin tend.
Rralle here kartolina nga pesha e madhe e dhimbjes nxin qiellin,ben lotin te rrjedhe porsi rubin ,prish motin, rrezon avjonet dhe tashme askush nuk merr persiper ti sjelle kartolinat per tek ti.

Megjithate mesazhin tim do ta lexosh ne pranvere te premtoj, pasi dallendyshet me kane premtuar se do ta marrin letren time e do ta sjellin pikerisht ne ballkon ku me pret ti me lot ne sy.

Kjo leter nga larg
Me i vogli sinjal
E me e madhja
Dashuri.

Ne dhimbjen tone
U lexuakan yjet
E dalkan mangut
Sa cudi!!!

Keto letrat me dhimbje
Si marrin avjonet
Rrezohen nga pesha e tyre
Keshtu thone!

E ndaj dallendyshet
Per pesha te tilla
Shpesh here kthehen
Ne avjone.

Nene ashtu si me pecillje ti me sy, percjell edhe une dallendyshet nga meraku qe kam per letren.
Sa here vejne e vijne dallendyshet dhe une gjithmone lutem o Zot me jep edhe mua krahe te fluturoj, pasi do te doja te iki edhe une bashke me dallendyshet.
Do te doja edhe une te rend atje ku nena me pret me plage ne zemer e me lot ne sy.
Do te doja qe pasi te zbrisja ne qytetin tim te rendja me vrap ne pallatin e vjeter, ti ngjisja shkallet e tij me nje fryme dhe te trokisja ne dere.
Jo vetem kaq por do te doja qe deren te ma hapje ti nena ime e dashur dhe te te hidhesha ne qafe ashtu si je femije i vogel, nderkohe qe ti te me puthje e perkedhelje me doren tende aq te bute.

Nene ti je dashuria e vete Allahut
Ti je miresia e dhuruar permbi toke
Ashtu si ze e cel drita e sabahut
Une nga ti erdha si filiz ne kete bote.

Nen zhurmat e jetes me dhe kete emer
Ledhat si pishtare me ndricojne syte
Vuajtjet e tua me mbeten plage mu ne zemer
Kurre si ti moj nene smund te kete te dyte.

Nene!
Do te doja te shkruaja shume por nuk dua qe letren time ta rendoj akoma me dhimbje pasi kam frike se edhe dallendyshet do te refuzojne ta marrin.Do ta refuzojne pasi nuk mund te fluturojne dot me tere kete peshe dhimbjeje.
Perfundimisht po e mbyll mesazhin me lutjen e perditeshme:
“O Zot me bej te denje qe te jem nje sherbyes i denje per dashurine e meshiren Tende ne toke.”


Me respekt
Dr. Leone