Lulja E Shpëtimit [p O E Z I]

[Pause_Print_Scroll]

MILAZIM KRASNIQI

LULJA E SHPËTIMIT
Poezi

POEZI SHQIP “LULJA E SHPETIMIT”
NGA MILAZIM KRASNIQI
PER SHQIPTARET QE LEXOJNE SHQIP, FLASIN SHQIP DHE MENDOJNE SHQIP

ALBANUR

POEZIA MË NDIHMOI QË TË KONSUMOJA ILUZIONET

I nderuari Adnan,
Botimi në këtë vëllim i poezisë sime të plotë, sipas seleksionimit që kam bërë vetë dhe sipas formës përfundimtare që u kam dhënë këtyre poezive, më jep një kënaqësi të veçantë, si kënaqësia që ka secili njeri kur e përfundon një punë të mundimshme e të gjatë.

Poezia ime që botohet në këtë vëllim, është finalizimi i tërë një projekti estetik që kam pasur si poet për më shumë se tridhjetë vjet.

Korrigjimet që kam bërë në shumë poezi, janë rezultat logjik i ndryshimit të koncepteve të mia estetike, fetare dhe jetësore, në udhën e vështirë të kërkimit të së vërtetës dhe të kuptimit të jetës sonë njerëzore.

Tash e di se e kam gjetur udhën e vërtetë, e cila më mundëson vetërealizimin si njeri në këtë botë dhe shpresoj edhe shpëtimin në botën tjetër.
Kërkimi im i gjatë poetik dhe jetësor, shumë herë ka qenë si i përhanshëm, kaotik dhe plot vuajtje, e kjo ka ardhur si pasojë e faktit se nuk e pata zbuluar me kohë të Vërtetën.

I jam mirënjohës poezisë sime, e cila më ndihmoi që të konsumoja iluzionet dhe të gjendesha në një truall, ku zgjedhja në mes të humbjes dhe shpëtimit, nuk ishte më e vështirë.

Dhe më duket se në poezi më nuk kam çka të them.

Kjo është forma përfundimtare e poezisë sime, të cilën do të dëshiroa ta kisha si një lutje të përhershme për veten time dhe për të gjithë njerëzit.

Lutem që edhe fjala poetike të jetë në shërbim të afrimit tonë me Krijuesin tonë.

Vetëm poezia që është e shkruar me idenë që të jetë adhurim ndaj Allahut dhe falënderim ndaj Tij, për të mirat me të cilat na e ka mundësuar dhe zbukuruar ekzistencën në këtë botë, është e denjë që të ribotohet.

Në Prishtinë,
1 nëntor 2004

Me respekt,
Milazim Krasniqi

[Pause_Print_Scroll]

KRONIKË
Këto gërmime i bënë
do arkeologë të egër

Të tyret janë shifrat
mbishkrimet
edhe ato që s’thuhen

Thonë kanë thënë të urtët
thonë kanë thënë të marrët

Dikujt duhet zënë besë
Me sytë mes rrënojash,
Kur harron besën e vërtetë

[Pause_Print_Scroll]

DETI
Det o det det o gjëmë e kaltër
këlthitur nga ëndrrime të mëdha

Të shikoj si fërgëllohesh
dhe njësohem me dallgët e shqetësimeve të tua
që vijnë nga ora qiellore që mat kohën tonë
Mbi kokat tona

Edhe në ty e shoh mrekullinë e krijimit
Të qiejve e të tokës
Dhe të jetës sonë
Të cilës Krijuesi i tha: “Bëhu” dhe ajo u bë
Që t’i jep kuptim mrekullisë
Përmes adhurimit

[Pause_Print_Scroll]

NATA E QIRAVE
Sonte kanë zbritur në kulmin e shtëpisë
shpirtrat e engjëjt

Ne s’i shohim dot me sy

Sonte kanë ardhur shpirtrat e engjëjt
për të na dashur o gjykuar

Lehtë ia bëjmë me këto të mira në sofër
Po si t’ia bëjmë
me varfërinë e shpirtit

[Pause_Print_Scroll]

GURI I MEGJËS
Bën po atë gjumë guror
Të shekujve të fjetur

Në faqen e tij të rrahur nga era e shirat
si në një skenë filmi të tmerrit
zgërdhihet nofull’ e vdekjes

Qëndron në një bucë të rëndomtë dheu
Po njerëzit ia bartin peshën në zemër
Që kur humbën paqen në shpirt

[Pause_Print_Scroll]

DASMË
Ja po vijnë dasmorët po vijnë
shtegmalit e breglumit gjithkah
të gjithë të buzëqeshur

Në oborr është ndezur zjarri
për busull e mirëseardhje
edhe atyre që s’janë të ftuar

Porta është sofër për të gjithë
gëzimi daulle e të gjithëve
një shtëpi kalamaj miq uroni
Dhe dritë në të gjitha anët
Dritë që na shpëton nga humbja
Nëpër udhëkryqet e lumturive
Të rreme

[Pause_Print_Scroll]

IM ATË
Kur flitet për arat
im atë luan nga vendi

Shikon qiellin
sikur kërkon mendimet në re

Palon duart e çara
si për bekimin e fëmijëve

Në atë dramë të tij
diçka gjithmonë mbetet e paparë
diçka gjithmonë mbetet e pathënë

Kur flitet për arat
në shpirtin e tim eti
Mëshira e të Mëshirshmit
Ringjall besimin
si shiu tokën e vdekur

[Pause_Print_Scroll]

HIJA E TIM ETI
Dritarja kap një cop qiell
të mugët si fytyrë gruaje me dhembjet e lindjes

Ka kohë që e vështroj këtë sfond të plumbtë
gjelbër të shkyer nga degëmollët
e të qepur etshëm nga pipëtima e gjetheve

Në këtë soditje të qetë
papandehur më shfaqet porteti i tim eti
me atë shqetësimin e përjetshëm
që lidhte tokë e qiej

Dhe m’i shpalon vrragët e duarve e të buzëve
të ashpra e të thella si të tokës
sa unë vërtet s’mund ta di
i mori ai të tokës apo toka të tij

Im atë i mirë im atë i etshëm
ende endet hije arave duke u lutur
për diell shi e bukë
Dhe paqe në shpirt

Tash nga gjethet po bien pikat e para të shiut
të kthjellëta si lot gëzimi
Të dikujt që kthehet përgjithmonë
Nga mërgimi

[Pause_Print_Scroll]

DITA E TREGUT
Zbresin burrat nga malet
me zemile e thasë
me mushka e kuaj

Qyteti është i tyre këtë ditë
me sheshe me kafene me kënde
pale a ua zë të gjithat që kanë e s’kanë

Në vend e kohë të caktuar
takohen miq e myshterinj
dredhin fjalë e cigare

Dikush shet lopën dikush
blen rrobe për nuset

Kur ia lidhin kërthizën
ditës së tyre të shënuar
marrin udhët kah malet
me veten e tyre për t’u ritakuar

[Pause_Print_Scroll]

PASDITE ME SHI
Nisën të bien pikat e para të shiut
era i hedh tutje me tërbim

Lagjja ka rënë në një gjumë klinik
rrugët prehen si të sëmurët në komë të thellë

Gjithë pamja që kap syri nëpër xham është
e akullt
si përfytyrimi i hedonistit për vdekjen
Që edhe mund të vdes pa e kuptuar
Se kjo është vërtet mëshira e premtuar

[Pause_Print_Scroll]

NJËQIND VJET VETMI

Kot po i sjell numrat
thirrjet i përbin nata

Bota ka rënë në gjumë
Ora e murit bën grevë

Ç’të bëj nëse duhen bërë
flijime më të mëdha se vetvetja

Të hesht edhe unë si muret
të kotem me saksitë

Si t’i shpëtoj vetmisë
që më mbulon me harrim

E dhoma që lëngon e bota që fle
të ma bëjnë një vdekje më njerëzore

Ah
Vetmia qenka brendas vetes
Kur humbim lidhjen me Shpërblyesin

Dhe unë qenkam vetë prodhuesi i saj
Si merimanga
kur pa dashje kurthohet në rrjet

[Pause_Print_Scroll]

ËNDËRR

Përtej muzgut bie briri
në pluhurin e përfytyrimit gjurmë
mamutësh kryqesh avionësh

Gjymtyrët fluturojnë nëpër qiell
duke ndjekur gjahun

E në boshësinë e akullt pastaj
fëmijë epruvetash luajnë me baltë

“prerja e artë” me thikë
pikturon bukurinë e verdhë të murtajës

Dil prej kësaj ëndrre me ngut
Nëpër portën e hapur nga engjëjt

Ajo të rikthen në sprovën fitimtare
Kur me zemër zgjohesh

[Pause_Print_Scroll]

BALADË TROTUARESH

Me delikatesë bie mbrëmja
siç bie perdja e kadifenjtë
pas një akti të kryer në dramë

Ndanë rrugëve ndizen neonët
në farfurinë e dritave të tyre
Qyteti merr frymë si astmatik

Nëpër markete kafene librari
hyjnë e dalin njerëz
për të marrë a lënë shqetësimet e veta

Në të gjitha anët njerëzit nxitojnë
dhe çuditërisht u ngjajnë pantomistëve
të harruar në rolet e tyre

E gjitha kjo gjalllëri është rrenë e fantazisë
Nëse nata nuk përqafohet në paqe
Si jastëku i butë
Ku pushojnë edhe ëndrrat

[Pause_Print_Scroll]

METROPOLI

Ku ta hedhësh hapin do të shkelësh
në gjethe të verdha e fjalë të rreme

Kah ta kthesh kokën do të shohësh
reklama verbuese e fytyra të ngrira

Ç’të zë veshi do të dëgjosh
zhurmë motorësh e rrëfime triviale

Ik kah të ikësh do të shkosh
drejt vdekjes nën rrotat e mitit modern
I cili pikë faji nuk të ka

[Pause_Print_Scroll]

ANTIPOEZIA

Sot pasdite në shitoren “Gërmia”
kam parë poetin. Më të famshmin poet

Kish të veshur seksi-pallto. Farmerka Texas
e këmishë brilantini. Një minikravatë e
borsalino kauboji. Këmbëzbathur.

Buzëqeshte. Përshëndeste me duart plastike.
Shkëlqente nga dritat shumëngjyrëshe
Të vitrinës

Dhe derisa e shikoja atë të ngrirë
dhe njerëzit kundruall tij të ngrirë
më bëhej se e ndieja të recitonte
një antipoezi pa fund
me zërin joshës të reklamës