Grimca Artistike

[legenda]

Ty te quajne PROFET
e mua HYJNESHE
nja VALS i fshehte
si zjarr PROMETHIAN
po luhet mes nesh...

***

....qenka DHEMBJE qe buzeqeshe
nje PREKJE_DORE
-kjo JETE.

--------------------------------------------------
--------------------------------------------------

edi ,,,
se ti me vjen pas
cdo dite, cdo nate
e di ,,,
se me lexon
se dhembjen kafshon...

si hije tinzare
cdo hap
me percjelle...
dhe ik
e fshehesh ne terrin
e nates,me faj...

se ke frike
nga vetja.,
e di.

--------------------------------------------
--------------------------------------------


.....e ndjej se me keputet nje cope prej VETES
e merr nje udhetim te larget e te pa fund
si DALLENDYSHE qe ik me vjeshten
por ne ZEMREN time nuk kthehet ,me kurre....



te gjitha te drejtat e rezervuara nga Legenda.

[legenda]

DASHURIA MUND VDEKJEN
--------------------------------

Nese une nuk vi
te TI
vjen vjeshta
te sjell lote e shi
mallengjim per
syte e mi....

Nese UNE tretem
te le kujtimet dhe vjeshten
ne TY muros heshtjen...

mos e humb vehten
e ke vjeshten....

--------------------------

Nese tretem UNE
mos mendo se eshte FUND
behem ERE dhe vi ne vjeshte
loze me flete,TY te perkedhel...
se,,,
DASHURIA mund VDEKJEN.


te gjitha te drejtat e rezervuara nga Legenda

[legenda]

MIRKO GASHI
--------------------------



Nisia e dashurisë - Atlantida ime


Hëna lëshoi rrjetën
qyteti vazhdoi jetën

në muzgun e parë
si në zgjua
jeta vloi

të dashuruarit në çdo hap
bluanin
drithin e dashurisë

e zemra ime
vaj e në vaj
si zurkajë
as në këtë moshë
me dashuri
s' u josh

jetoja
pa mostra
bëja zustra

me çdo varg
shkoja larg
e më larg

shkrova
për renë e zezë
për nënën Terezë
por jo edhe këtë këngë
jetoja zi e më zi
skamnor e i pasur
por i tëri në poezi

taverna
më çeli
kaverna në çdo tavernë
nga një kavernë

po qe besa
s' më la shpresa
se njëherë në jetë do të më paraqitet
ajo kometë
e Halejit

prej tavernës më shpien
në orën letrare
atje poezia ime
qe abetare
e jetës së shkretë
e jetës së vërtetë

dhe aty
në odeonin e diturisë
zë fill i dashurisë

e gjeta

në syrin e qiellit
në zenitin e diellit
në orën e gjelit

nëpër tingujt e lahutës
me ata sytë e sutës
erdhi në livadhin tim

dre o dre
i pafre
sa gjumin e pamatur
e kishe pasur

dora dorës
zemra zemrës

me baticë i mbushur uri
për dashuri
unë urithi
pashë kometën e Halejit
u harruan tavernat
u mbyllën kavernat

në prehrin e hënës
sa e lumtur
m' ishte jeta
edhe në shpirtin tim
tashti zbriti bleta

dre o dre
i pafre
zemra jote dorë
luan daullën kraharor

Eta nuk m' ishte vetëm floçkë
ajo m' ishte loçkë
ar
thesar

dre o dre
i pafre
zemra jote dorë
luan daullën kraharor

kush është Ikari
kush Armstrongu

u dëgjua gongu

pa fijen e romantikës
do ta pushtoj
yllin më të largët
të Galaktikës
t' ia dhuroj
Etës floçkë
Etës loçkë

klithën yjet
nga gëzimi
i saj dhe imi

ajo Rrushë
imja
jo e Rexhës
i largoi
pas ferexhes
së reve

pastaj
diku larg
pelat hingëlluan
qentë kuitën
arat e thara
të dashurisë
s' u ujitën

kush na bëri magji
lanetit i dha gji

treti Eta
u zhduk drenusha
vajti nuse Rrusha

mua fati
Rexhën ati
mua ylli im i fatit
Rexhën thundra e atit

diku lart
flet një alt
Eta Eta
e jo Mauthia
Etaaa

e unë e hëna
vajtojmë
luajmë etida
ç' u bë nisia
ku është Atlandida.
__________________
Te gjitha jane thene

[legenda]

VJESHTA

Një lamtumirë mbeti në buzë
e heshtur e pathënë
shiu binte si tërkuzë
ish natë vjeshte natë pa hëhë
Ne të dy si hije të vrara
peshonim kohën të lagur në shi
unë merrja fajet e pabëra
Mëkatin e një stine merrje ti...
-----------------------------------------

Era të hedhte
gërshetin mënjanë
e fishkëllonte tutje
me tinguj të cfilitur
qëndronim përballë
rrinim pranë e pranë
veç mur i padukshëm
mes nesh ishte ngritur.

ALBION TOPIA (Pokeri)

[legenda]

MIRKO GASHI
-------------------------

Populus Illyricus




Populli
e di
kur duhet bërë kryq
me tre
e kur
me pesë gishtërinj
e kur
të thuhet dova
Ai
më së miri
të thotë
s'ka përëndi të tjerë
përvec meje

Populli të thotë
se s'ka kryeplak
më të urtë se fshati

Ai e ka meteorologjinë
e vet
në gjunjtë e pleqëve e të plakave
kur ky yll apo ai
gjendet këtu apo aty

Populli di
pse
s'duhet përqeshur lumin
për rrugën e tij gjarpërore
rrjedhën mund ta gabojë ndonjë pikë
po lumi kurrë

2.-

pasi vetëm ai e di
rrugën e vet
vallen e popullit
askush
s'do ta mësojë
as t'i marrë erë
për një jetë kalimtare

Kurrë mos humb besë
ndaj Zotit tënd të ri
beso
e po të besoj
në këtë aksiomë

Populli e di
se vetëm fëmijët dhe kafshët
të duan pa hile

Cdo fjalë që të thuhet
për Popullin
është e stërvockël
Ai e ka celësin
për cdo rebus
vetëm për të s'ka enigma
Eu
Ai
di
se cili mashkull i shtëpisë
është për pazar
e cili jo
Ai e di
mu si Luli i vocërr

3.-

ku është hija
e ku gjendet dielli
kush është Mark
kush Januz
e kush Janus

Populli e ka syrin
të thellë
sa një oqean
populli të thotë
se kënga
është vaji i burrit
se kështu e ka jeta

Ai ka
cka s'ka
asnjë kryevepër s'e ka krijuar Dante Aligieri
apo ndonjë tjetër
po Ai
i mjeri
Për cdogjë që ke ndier
mos beso as ti
po populli
e di
Ai
para se ta capojë
të njëmbëdhjetin hap
dhjetë i ka kaluar
Populli
s'ka epiqendër
të gjitha trojet
e skajet
e tij
ashtu mund të quhen

4.-

Populli të mëson
me proverba
ai të thotë:
"I di Meta punët e veta"

( P.s. Z.MIRKO GASHIN e mbaj mend qe nga femijeria, i cili na vizitonte shpesh ( mik i aferte i tim at )...ishte vertet nje njeri i veqante sikurse poezia e TIJ qe eshte e VEQANTE...

Legenda )




Populus Illiricus


Das volk
weiß
wann es gilt mit drei
und wann
mit fünf fingern
sich zu bekreuzigen
und wann zeit ist
sich gen mekka zu neigen
Es
sagt dir
ganz klar
es gibt keine anderen götter
neben mir
Das volk sagt dir
es gibt keinen besseren
bürgermeister als das dorf
Es hat seine eigene
wetterkunde
in den knien der alten männer und frauen
wenn dieser oder jener stern
hier ist oder dort
Das volk weiß
warum
man den fluss nicht verlacht
weil er sich schlängelt
in seinem lauf
irrt sich vielleicht ein tropfen
nie der fluss

2.

da nur es selbst
seinen weg kennt
wird den tanz des volkes
keiner lernen
nichts, gar nichts
davon
ein vergängliches leben lang
Hör nie auf
an deinen neuen Gott zu glauben
glaube du
und ich glaube dir
heißt die devise

Das volk weiß
dass nur kinder und tiere
dich aufrichtig lieben

Jedes wort
das du hörst
über das volk
ist zu klein
Es hat den schlüssel
zu jedem rebus
es allein kennt keine rätsel
Hei
Es
weiß
welcher mann im haus
auf dem markt ist
und welcher nicht
Es weiß darum
wie der kleine Luli

3.

wo es schatten gibt
und wo sonne
wer Mark ist
wer Januz
und wer Janus
Das auge des volkes
ist tief
wie ein ozean
Das volk sagt dir
das lied
ist die klage des mannes
so ist das im leben
Es hat
was auch immer
Kein großes werk
stammt von Dante Alighieri
oder sonst einem
es stammt von Ihm
dem ärmlichen
Du kannst nicht glauben
was du hörst
das volk hingegen
weiß es
Bevor
es
den elften schritt tut
hat es schon zehn getan
Das volk
hat kein epizentrum
all seine
ecken
und enden
können dafür gelten

4.

Das volk lehrt
durch redensarten
Es sagt:
»Was einer kann
das kann er«



© Joachim Röhm

[legenda]

E nata ka mbuluar gjurmët dhe klithjet


Je shtrirë buzë lumit i sëmurë
lumit i ke folur në veshin guaskë
ai të ka bartur
dikah të ka bartur
kah vedi
e ti i ke folur me zemër
e dhimbje e të rëna ke ndjerë
në shpirt
në trup



e ti i ke folur lumit të thellë
ai ka ikur kah brigjet e humbura
prej sëmundjes sate ka ikur


e ti je shtrirë buzë lumit të gufuar


lumi ka përgjuar jetën tënde tërë kohën
të ka pushtuar si magjia të ka mashtruar pastaj
lumi të ka vënë në gjumë pas nëntëdhjetenëntë
vjet pagjumësie
dhe ka ikur kah brigjet e humbura


ti ashtu me shpirt në hava i shtrirë
ke soditur sytë e zgurdulluar të heshtjes


e nata i ka mbuluar gjurmët dhe klithjet



ALI PODRIMJA
-----------------

[legenda]

Pertej dhimbjes




Ka rënë degë e thyer prej reje në trupin tënd të

shitur.

Kosovë.

Konaqet e tua deri në themel po rrënohen,

e përtej dhimbjes do britje shemben me ballin tim,

me krahët e zogut tim të vrarë me dashurinë e

njerëzve të mi të kallur etjeje.

Rreth trupit tënd si gjarpër mbështjellë jam,

vatrat e shkimbura për t'i përflakur,

duar e këmbë t'i lidh me lëmshin e përrallave të tua -

se s'të lëshoj gjallë me gjak,

pa të larë pëllëmbë për pëllëmbë,

eshtra e jetë në ty pa i lënë

konak e më konak pa të ndezur flakë...



10 Kam rënë degë e thyer prej reje në trupin tënd të

shitur prej pushkës kobzezë, prej pushkës

së padukshme...



Cila do të jetë kënga ime e mbramë dhe fjala e fisit tim^

Plepi i shtëpisë sime u dogj, ku t'i preh sytë,

ku ta shuaj flakën e ujës për ty,

Kosovë?



ALI PODRIMJA
--------------------------

[legenda]

Kosovë, Kosovë !
--------------------

Poemë

A më ndigjon o malli im i zhuritur!
Me dhimbje sërish të thërras nga thellësia,
O Tokë e vaditun shekullit të gjatë,
Me gjak e me eshtra që kërkoj Liria!

Unë një vocrrak i yti, i tretun kësaj bote,
Pa shtëpi, pa strehë, pa liri në Atdhe…
Nëpër gjamë e gjëmime të vajit të shpirtit,
Po të thërras unë sot e të them: Ku je ?!

E di` se si Truall qëndron në mes t’ballkanit,
Ti zemër e Atdheut e tokëve të Ilirisë!
Po ku më je ti o popull, o tokë e përgjakur
Që thirre nëpër flakë emrin e Lirisë?!

Çtë gjeti ty o Kosovë martire, bijt e bijat ku janë ?!
Kur sot ty sërish po të qesin në treg…
E bixhoz po luajnë me ty si atëherë…
Kur gjymtyret ti prenë e të ndanë me Nanë !

Çpo bëjnë politikanët e tu, „Doktorët, Profesorët…
Analistë, Gazetarë, Biznesmenë“ e të tjerë pseudo…çfarë janë…?!
Çpo bëjnë ata që mi ke vënë në kyre ?!
Për pamvarsinë tënde, vallë çfarë thonë?!

Çfarë thonë pra bijtë e tu që mi ke mbi krye…
Kur Europa i lëshon fjalet si në mejhanë...:
“Që Kosova të jetë prap nën Serbi…”
Per ato deklarata turpi, bijtë e tu, çfarë bëjnë ?!

Ai` kryeparlamentari, vetë Presidenti,
Kryeministër-pari, dhe Parlamenti,
Intelektualë e të tjerë, të graduarit „Doktorra“…
Pse heshtin e nuk flasin, por rrijnë si kodosha?!

***
Oh, asgjë nuk thanë, asgjë nuk bënë,
As nuk do të bëjnë, këtë mire e di!
Veç ofshamë e popullit për njerëzit e vrarë,
Do të ndigjohet shekujve të veshur në të zi!

Kosovë, Kosovë, unë ta shoh prap lotin...
Gjamën e vajtimin ta shoh në sy si atëherë…
Fabrikat e sllavisë po e terin barotin...
Racizmat po i stërvisin që të të vijnë në derë...!

Si shefa e drejtues të autonomisë,
Do të vijnë ata me maska të reja…
Të gjoja integrimit të shtetit të Serbisë,
Në Europën kurvë, he’ këtë e vraftë Rrufeja!

E pastaj Kosovë, shikoj krerët që mbi krye ke sot,
Se si në Beograd kafën e turpit do ta pinë…
Biles në darkë të madhe të fitores sllave,
Vallën gisht për gisht “Doktorrat” do ta shtrijnë…

E vashat Kosovare, nanat që qëndrojnë
Krenare për bijtë e vrarë në emër të lirisë...
Rrobën e përjetshme të zise do ta harrnojnë,
Dhe vorreve të Heronjëve vajtimi do të nisë...!

Ehhh` rinia jonë, jetimët, bijtë e luftëtarëve...,
Udhëve të botës do të tresin sërish mërgimtarë…
Sepse shpirti i tyre nuk do të mundet ta durojë,
Atë shkelje të gjakut të Etërve të vrarë !

Kosovë, Kosovë, të shoh të tradhëtuar si mos më zi!
Nga klyshët e tradhëtisë të etur për tituj e lavdi
Që pas premtimesh tinzare nga shokë e miqasi…,
Po nënshkruajnë në heshtje, që ty të lënë “nën” Serbi!

Ehhh, atyre po mu raftë një pikë bash përmbi sy!
E kurr, as vorret mbrënda mos i laçin !
Politikanëve e të gjithëve çfarë sot mi ke në kyre!
Nëse ata pamvarsinë për ty urgjent nuk e thërrasin!

E nëse Europa pamvarësinë nuk ka me ta ligjërue,
Si shtet më vehte, Si popull Kosovar në përgjithsi,
As vetë Europa nuk do të jetë kurrë e bashkueme
As nuk do të ketë kurrë paqe, as drejtësi !

E t`gjithë të ligat ballkanit dhe Europës mbarë,
Ja sjellin racizmat e sllavit e të grekofilisë,
Të cilët i kanë miqt deri dhe ndër Shqiptarë
Që Tiranës e Prishtinës më rrijnë tuj u kapërdisë !

Kosovë, Kosovë, mos qoftë e thënë që të heshtë e drejta!
E bota aq mizore mos me u kallzue,
Për gjakun që shkoj krojeve si lumë pa u ndalë,
Për atë pamvarsi që po shkon tuj tu largue!

Dhashtë zoti që krenë në Europë dhe në Shqiptari
U bashkofshin bashkë në vepra e mendime…
Dhe ta dhaçin ty të lumën pamvarsi,
Si shënjë qytetrimi edhe për Europën në lindje!


Llemadeo
Germany



solli per JU,,,
Legenda,pa e pyet autorin hiqqq,ahaha....

[legenda]

Sie
----

Sie saß so stil wie ein Engel,
in einem Fenster, weit…mit ihrem Blick,
plötzlich von ihren Augen kammen Tränen,
wie ein Fluss von Bergen...` strahlten an das Licht.

Die schönen Augen, machte Sie zu,
sie wird „klein“ in ihrer Ecke
sie ging alleine in ihrer Ruhe…
in ihrer Welt, ...in der ganzen Strecke.

Ich sah` wie sie mit jemanden Redete,
um jemanden bettet` so tieff mit Herzen,
sie wollte gerne von ihm` alles nehmen,
was der` der liebste Mensch hat` als Schmerzen!

Sie ging irgendwo in einem besondren Himmel…
Sie bleibt so stil mit Augen zu,
Sie bettete um ihren liebsten Mensch,
Sie bettete so tief in ihrer schönen Ruhe!

Das dauerte so lang, ich konnte das nicht ertragen,
vor mir ein Engel weinen zu sehen.
Am ersten Blick von ihren offenen Augen,
"Ich fragte: wer hat den Engel so tieff verletzt?"

Der Engel kam raus von ihrer Welt…,
Sie schenkte mir ein schönen Blick und Lächeln
dann sagte sie mit einer leisen, besondren Stimme:
"Nein, es tut so gut, auch von solchen Schmerzen"!

Sie redete mit mir so schön, wie in Träumen,
über etwas besondres von Liebe und Leben…
dann nimmt Sie mit, ihr schönes Motiv…
und steigte aus in Richtung Himmel, irgendwo bei den Sternen.

Ich musste weiter…in meinem Weg
Auf dem gleichen Gleißen… ohne Ende,
in diesem Leben, wo man ganz selten trifft
die Engeln, die von andren nehmen` immer die Schmerzen!


Lemadeo
germany

[legenda]

NENES
---------

Kur merzia
merzietet nga
merzia....

dhe mallin
e merr malli...

c´´vesh fustanin
e dhembjes...
dhe vellon qe mbuloj
syte, me lote.

e nisem ne rrugen
pertej reve te bardha
te te takoj TY
te te puth me mall...
ato dy duarte e dashura.

Legenda


(te gjitha te drejtat te rezevuara nga Legenda)

[Fshatari]

Postimi origjinal është bërë nga legenda

DASHURIA MUND VDEKJEN
--------------------------------

Nese une nuk vi
te ti
vjen vjeshta
te sjell lote e shi
mallengjim per
syte e mi....

Nese une tretem
te le kujtimet dhe vjeshten
ne TY muros heshtjen...

mos e humb vehten
e ke vjeshten....
--------------------------
Nese tretem une
mos mendo se eshte FUND
behem ERE dhe vi ne vjeshte
loze me flete,TY te perkedhel...
se,,,
DASHURIA mund VDEKJEN.

te gjitha te drejtat e rezervuara nga Legenda

Në pamje të parë, kemi përshypjen se në veprën e Shekspirit, Romeo dhe Zhuljeta,vdekja mund dashurinë!
Megjithatë, fundi tragjik e kësaj vepre nuk i jep fund edhe "paradigmës"(shembull, referencë kolektive, mit i të gjitha kohërave dhe hapsirave...)DASHURI e cila lakohet në forma
të paskajshme në të gjitha veprat artistike.
Dashuria mbijeton për aq sa mbetet virtuale, e pa cënuar, e parealizuar. Po ndodhi e kundërta, po u bë dashuria realitet(Romeo e Zhuljeta), nuk është më dashuri, as jetë:Rome e
Zhuljeta e kanë fshirë distancën që i ndante, janë shkrirë pltësisht në njëri tjetrin,kanë realizuar idealin që adhuronin(dashurinë), e kanë vrarë vetëvetën.Në
tragjedi,personazhi kryesor, lind,vepron, vdes : reflekton me realizëm të madh jetën tonë të mjerë...!
Si e mund Dashuria Vdekjen ?
Për aq kohë sa qendron në distancë, ecën paralelisht me mua, nuk më takon kurrë.Sëpakut këtë ide sugjerojnë dy vargjet e para :
Nese une nuk vi
te ti
Unë dhe Ti nuk janë të bashkërenditur(Nese une nuk vi te ti) po të distancuar, të ndarë në dy varrgje.
E njëjta ide vazhdon me personifikimin e vjeshtës:meqenëse unë tjetërsohet(bëhet vjeshtë) vjeshta automatikisht trashëgon të gjitha cilësite e "mia":raporti vjeshtë-shi(raport
metonimik) është i njëjtë me raportin unë-lotë(raport sinekdotik). Edhe këtu ruhet distanca që të ndan ty nga unë:mallëngjimi është mungesë e jo prani.
Në strofën e dytë kemi të njëjtin raport sinekdotik:kujtimet është pjesë e pandashme e "unit". Të dhurojë pra një pjesë të jetës time(kujtimet) dhe një imazhë(shëmbëlltyrë)
timen: vjeshtën(vjeshta dhe unë janë i njëjti person) prandaj do të jem gjithëmonë pranë teje, me një pamje tjetër : me pamjen e vjeshtës.
Në strofën e fundit, vjeshta rifiton statusin e vetë të rëndomtë : kthehet në njëren nga 4 stinët, kurse unë shndërrohet në Erë: i njëjti mekanizëm si më parë : era vepron si
qenje e gjallë (lozë e përkdhel) ndërkohë që Dashuria si ideal i pakapshëm se i përkryer, refuzon të futet në një kornizë.E luan me fatin tanë duke na u paraqitur në forma e
fytyra më të ndryshmet, por gjithëmonë i distancuar...!
PS.Ky interpretim është personal po nuk u dorava pa e hedhur në letër!

[legenda]

.....Fascinuese,,,
nuk kam fjale vertete,...edhe pse fuqia e poezise qendron ne faktin kur MENDIMI mbahet ne qiell,dmth eshte i pakapshem ne kufinje te caktuar per lexuesin,JU e keni zbrit ne toke,respekt Zoteri Dr.Fshatari.

kam nderin qe poezia ime ka qene inspirim per kete kritike aq te holle nga JU.
----------------------------------------------------------------------

si e mund DASHURIA - VDEKJEN ???...

Dashuria behet e pavdekshme,kur....

kurse, Vdekja behet e vdekshme,...vdes VDEKJA.

Postimi origjinal është bërë nga Fshatari

Në pamje të parë, kemi përshypjen se në veprën e Shekspirit, Romeo dhe Zhuljeta,vdekja mund dashurinë!
Megjithatë, fundi tragjik e kësaj vepre nuk i jep fund edhe "paradigmës"(shembull, referencë kolektive, mit i të gjitha kohërave dhe hapsirave...)

DASHURI e cila lakohet në forma
të paskajshme në të gjitha veprat artistike.
Dashuria mbijeton për aq sa mbetet virtuale, e pa cënuar, e parealizuar.

Po ndodhi e kundërta, po u bë dashuria realitet(Romeo e Zhuljeta), nuk është më dashuri, as jetë:Rome e
Zhuljeta e kanë fshirë distancën që i ndante, janë shkrirë pltësisht në njëri tjetrin,kanë realizuar idealin që adhuronin(dashurinë), e kanë vrarë vetëvetën.Në
tragjedi,personazhi kryesor, lind,vepron, vdes : reflekton me realizëm të madh jetën tonë të mjerë...!

Si e mund Dashuria Vdekjen ?

Për aq kohë sa qendron në distancë, ecën paralelisht me mua, nuk më takon kurrë.Sëpakut këtë ide sugjerojnë dy vargjet e para :

Nese une nuk vi
te ti

Unë dhe Ti nuk janë të bashkërenditur(Nese une nuk vi te ti) po të distancuar, të ndarë në dy varrgje.


E njëjta ide vazhdon me personifikimin e vjeshtës:meqenëse unë tjetërsohet(bëhet vjeshtë) vjeshta automatikisht trashëgon të gjitha cilësite e "mia":

raporti vjeshtë-shi(raport
metonimik) është i njëjtë me raportin unë-lotë(raport sinekdotik).

Edhe këtu ruhet distanca që të ndan ty nga unë:mallëngjimi është mungesë e jo prani.

Në strofën e dytë kemi të njëjtin raport sinekdotik:kujtimet është pjesë e pandashme e "unit".

Të dhurojë pra një pjesë të jetës time(kujtimet) dhe një imazhë(shëmbëlltyrë)
timen: vjeshtën(vjeshta dhe unë janë i njëjti person) prandaj do të jem gjithëmonë pranë teje, me një pamje tjetër : me pamjen e vjeshtës.

Në strofën e fundit, vjeshta rifiton statusin e vetë të rëndomtë : kthehet në njëren nga 4 stinët,

kurse unë shndërrohet në Erë:

i njëjti mekanizëm si më parë : era vepron si
qenje e gjallë (lozë e përkdhel) ndërkohë që


Dashuria si ideal i pakapshëm se i përkryer, refuzon të futet në një kornizë.E luan me fatin tanë duke na u paraqitur në forma e
fytyra më të ndryshmet, por gjithëmonë i distancuar...!


PS.Ky interpretim është personal po nuk u dorava pa e hedhur në letër!

[legenda]

nga adidu
-----------------


Flete e bardhe,
me germa te zeza ngjyer,
syte s’ti shoh,
shpirtin ta ndjej,
tek fergellin nga hapja e deres se shqyer,
tek levrin nga ajri i ftohte qe fryn trishtueshem,
ne dhomen e nxehte te zemres time te vyer.

Pervjedhtas fluturon faqja
si pellumb i luftes i trembur nga paqja.
Doren shtri me gishtat e ngrire ta mbaj,
ajrin e ftohte e te trishte mallkoj,
qe prej meje lehte e paturpesisht e largoi.

Por... dhimbshem e prek fshiktas ne nje cep,
perpelitet lehte me germat e mia ne shpirt,
me buzeqeshjen e pellumbit te paqes ne sqep,
e trembur nga lufta qe nuk i perket

-----------------------------------------------------------
MALL

Nje mengjes pa re... pa shi... pa diell,
kockat me therren me kercitje te mbytur.
C’te kam bere qe me ben te dhemb?
Pyes krevatin i drobitur.
Ne heshtje me kundroi me trishtim,
e koken nen jastek futi i miri krevati im.
Falje i kerkova,
ngadale si mendafsh ne dysheme rreshkita,
zemren pas pllakave te ftohta ngjita.
Filloi te dhembe edhe e gjakta zemer,
si mallengjimi qe perjeton nje femer,
me trokitje te bute, te thate, e te gjate.
C’ju kam bere qe me dhembni k’te zemer?
Pyes pllakat i habitur.
Ne heshtje me kundruan me pergjerim,
ne verande nje nga nje; moren rrugen me vajtim.
Falje i kerkova,
si tym cigareje drejt perdes u hodha.
Filloi te vuaje i bukuri shpirti im,
me perden e tejdukshme feshferinte,
si ajer i lehte nga trupi te me ikte,
kocka therrese e zemer te dhimbur te me linte.
C’te kam bere qe shpirtin e vuajtur me merr?
Pyes perden, pa lot per te lotuar,
me trupin e tymte e te rrenuar.
Ne heshtje me foli me admirim:
Malli per te dashuren qe ke larg,
te ktheu ne ajer i pervluari im.
Sakaq fluturoi,
drejt teje e dashur me dergoi,
lumenj, dete, male, e kodra kaloi,
qe malli me; te mos me shkaterroj.

--------------------------------------------

Zemer e futur ne nje corape,
corape e futur ne kepucen e dashurise,
dashuri qe ecen , e ecen pa u lodhur,
zemren mbush me fllucka,
si nje kembe e derrmuar.
Fllucka qe plasin, plage shkaktojne,
por...me pas ...thjesht kallo krijojne.
Zemer e mbushur me kallo,
dashuri kepuce e frruar nga ecja,
kepucaret shoje nuk te vene,
shpirti...zemres nje pale kepuce te reja i blen

[legenda]

nga adidu
--------------


STERNIPBISHA DHE PUPLAZIU

Laji me spermë stërnbesat e Evës,
stërnipbishë tokësor i të mjerit Adam.
Bëj c’të mundësh, por gjakun mos ju thith,
nëpër ferra si llokma mishi e gjymtyrë kufomash,
shpirtin e tyre mos e flak ndërsa ecën drejt asgjësë,
ndërsa urinë shuan i pangopur.

Korb i zi pas të ndjek në fluturim.
Mbetjet e tua gëlltit puplaziu i palodhur.

Dikur shpirtrat femëror mbaruan,
shqyerja u kthye në ëndërr.
Këmbët të kthyen të uritur tek ferrat e lëna pas.
E korb i zi të ndiqte sërish në fluturim,
Në pritje të agonisë tënde të varur në një ferrë.

Zemrën të copëtoi me sqep,
Për së gjalli ndjeve dhimbjen e shpirtrave të copëtuar nga ty,
E në ekstazën paravdekore ngjize puplaziun e gjorë,
Që një përbindësh i tokës e ajrit të lindte pas teje.

-------------------------------------------------------------------------

(Pak rradhe te trishta per mikun tim te rralle)

Lere veten ti shkoje pas vetes,
miku im,
qofte edhe ne buze te humneres,
por jo me tej.

Ne breg te humneres se thelle,
e di, e di, qe valle do hedhesh,
me veten e shkuar do tallesh,
me rrezikun ne fije do perballesh,
o miku im.
Lere veten te zbuloje vetveten,
e thesaret e ndrydhura ne shpirtin tend to gjeje,
teksa thelle i ke fshehur,
e frikerisht i ruan,
o miku im.

Lere veten te gjemoje vetveten,
qe zemres tende guximtare ti ndjeje rrahjet,
qe buza e gremines te tronditet,
e ti te gezosh o miku im.
--------------------------------------------------------------------

[legenda]

nga adidu
------------



Ti dhe une...
---------------

Kur të njoha ty,
Gjithshka mu lag nën shi,
Kur të ndjeva ty rrënimi filloi,
Teksa i bindur në paprekshmëri,
Mendoja se një rrebesh kalimtar goditi jetën time.

Jeta ime?!

Një Sahara që përjeton madhështinë e rërës pa fund,
Tallazet e erës përqesh kur ka kohë të merret,
E në ditë të zakonshme i shfrytëzon për të kaluar rërën,
Nga një cep i horizontit në tjetrin,
E bindur në përjetësinë prej rëre,
Që ska qenie e gjallë që ja cënon.

Kur të njoha ty një shi i madh ra,
Në Saharanë e madhe pa fund nuk kishte më erë për tu tallur ,
Në Saharanë e madhe pa fund nuk kishte më erë për të lëvizur rërën,
Vetëm shi ,shi ,shi pa fund,
Që depërtonte thellë pa ndalim në zemër të rërës.

Të njoha tek ecje në shi mbi rërën time,
Mbi jetën time,
Me hapa gjurmëlënëse mbi shpirtin e lagur,
Pa erë që të zhvendoste rërën,
Pa erë që të mbulonte gjurmët.

Me zemër të ngrirë prisja shiun të pushonte,
E ti të lodheshe e të mos ecje më,
Me gjurmët plagëhapëse të jetërërës time që më mundonin,
Duke hyre thellë në damarët e tharë të shpirtit rënor.
Shi i marrë që mua më ujiste ngadalë drejt vdekjes,
Ndërsa ty të drobiti e flaku përplastas mbi trupin tim.

Jeta jote?!

Ecje pa fund në shkretëtira pa lënë asnjë gjurmë,
E pa u lodhur ecje ,ecje ecje për të lënë pak gjurmë,
Që fshiheshin pas teje nga era e tërbuar.
Kur u njohëm ne të dy, njohëm dhe shiun e pafund,
Që mua me mundoi dhe ty të lodhi.
Rera ime e lagur dhe e munduar u bë njësh me trupin tënd të lodhur,
Qe per here te pare la gjurme pas,
Qe per here te pare nuk kishte ere qe ti fshinte.
Aty ku u shtrive nuk ndjeve clodhje, por fundin e rruges tende,
Dhe… nuk nëme shiun, por reren time te lagur,
Të ndjerë e munduar po aq sa ty,


Ti re e lodhur mbi reren time te lagur,
Dhe… nuk kishe fuqi te shihje vepren tende,
Gjurmet e tua qe nuk do te shuhen perjetesisht ne ate madheshti boshe.
Une e shfrytezova dhe u talla me eren,ti e munde,
Ne shi u njohem ,ne shi mori vlere mundi yt dhe shkretetira ime pa fund.

Jeta jone ?!

Nga gjurmet qe ti le mbi reren time te lagur,
Shpertheu nje oaz me gjithe bukurine qe Zoti shperndau mbi toke,
Qe cdo qenie e gjalle shuan etjen nga rruga e gjate ne shkretetire.
Pervec nesh qe e krijuam dhe nuk arritem ta shijonim.

---------------------------------------------------------------

....zgjodhi vetem per JU,,,
pa e pyet autorin HIQQQ,ahaha...

Legenda