Poezi nga katunari

[^katunari^]

Poezi për Kosovën


Oj Kosova ime e dashur,
më rrite, më ushqeve, aty u shkollova,
u bëra burrë, e shpinën ta ktheva, në botë të huaj shkova.
E lash nanën e lash babën, miq e shokë e farefis,
me vehte mora veq kujtimet, shpirti mbeti te ti , natë e ditë.
Isha i ri e nuk kam ditë, ate që e di sot , e që e kam pritë.
Sot isha me trup, në botë tjetër, me lotët e mi isha te ti.
Më kujtua fëminia, ato vende ku jam rritë,
brigje, kodra e lumturi që kam pasë, kur i kam ruajtë dhitë.
Më kujtua, edhe mundimi, sakrifica e prindëve të mi,
kur u bana i zoti i vetit , ika në botë tjetër si shqiponjë me Kosovën time në gji.
Dje u lëshua një rreze dielli, ra mbi ty oj Kosovë kreshnike.
Pastroi mjerimet, vuajte e dyshime, qeli rrugën për ditë magjike
lulja më e bukur në botë, dje u qil dhe e mbuloi erë krejt rruzullin tokësor.
Rrnoftë ky vend , ky popull krenarë,
se Kosova do të bëhet, lulë, bilur, ma e plleshmja arë.