Mendimi pozitiv eshte ardhmeria e njerezimit

[sakra]

Dimensionet konkrete të Mendimit pozitiv



MENDIMI POZITIV ËSHTË ARDHMËRIA E NJERËZIMIT


(pjesa e parë)

Kush është Daut Demaku?

Daut Demaku është njeriu që solli një frymë të re në shoqërinë shqiptare: frymën e mendim të ri botëror, frymën e mendimit pozitiv, frymën e NGRITJES SHPIRTËRORE. Ky njeri, me mendjen e një urtaku dhe me një shpirt energjik, arriti për një kohë shumë të shkurtër të bëjë revolucion në të menduarit kosovarë duke i thyer mendësitë arkaike dhe zëvendësuar ato me sintezën më të bukur, më domethënës dhe më të dobishme që ka mundur ta kultivoj ndonjëherë mendja e njeriut, me dhuratën më madhore, më kulminante, e siç e quan me shume krenari edhe ai vet, me çelësin e lumturisë njerëzore. Dhe me plot të drejtë, pa kurrfarë droje në subjektivizëm të tepruar, ky mendimtar, ky ideator e afirmator i kësaj fryme të re në të menduarit tonë, e meriton epitetin: OSHO - shqiptar.
Daut Demaku u lind më 13 tetor 1944 në Abri (Drenicë), ku edhe kreu shkollën fillore, ndërsa arsimin e mesëm dhe të lartë i kreu në Prishtinë. Qysh si student ishte vite me radhë kryeredaktor i gazetës së studentëve të Kosovës “Bota e re”, njëkohësish edhe kryetar i Lidhjes së Studentëve të Kosovës. Më vonë punoi si gazetar dhe redaktor i Redaksisë së Revistave Kulturore të “Rilindjes”, për të kaluar pastaj si redaktor përgjegjës i Kooperativës Botuese të Librit Bujqësor në Prishtinë. Dhe, së fundi, ishte drejtor i Edicionit të Botimeve të “Rilindjes” deri në vitin 2003.
Përveç artikujve të shumët, të botuar në sa e sa gazeta e revista shqiptare e të huaja, Daut Demaku deri më tani ka botuar edhe mbi 20 libra në fushat e ndryshme të letërsisë dhe të literaturës inspirative, duke filluar nga vepra e parë “Brigjet e thata”, kur ishte student i vitit të parë, të botuar nga “Jeta e re” më 1967 e deri te libri (që sapo doli nga shtypi) “Tregime shqiptare dhe mendimi pozitiv - 1”.
Prej kur e njohim ne Daut Demakun?
E njohim gjatë golgotës kosovare të vitit 1999, ku u dëbuan dhunshëm mbi një milion shqiptarë, Daut Demaku, në bashkëpunim me Shoqatën alternativo-shkencore “UNIVERSI” me qendër në Zvicër, përgatiti projekpropozimin për hapjen urgjente të Qendrës psikoterapeutike të përkohshme në Tiranë, për trajtimin e të traumatizuarve nga lufta.
Menjëherë pas luftës filloi me botimin e literaturës inspirative dhe në prill të vitit 2000, themelon dhe udhëheq OJQ-në “Qendra e Mendimit Pozitiv” në Prishtinë. Arrin të moderoj një emision (mujor) televiziv në RTK me titull “Mendimi pozitiv”, i cili më vonë bartet në Radio-Kosovë (me të njëjtin emërtim) por tash si emision i përjavshëm e që ndiqej nga dhjetëra-mijëra dëgjues në mbarë rruzullin tokësor (emetohej edhe përmes internetit). Vazhdon me ligjërata e tubime të panumërta që mbaheshin çdo javë në Prishtinë, por edhe nëpër qendra të ndryshme të Kosovës, ku është aktiv edhe sot e kësaj dite, e që pandërprerë mban kurse të ndryshme për ngritjen shpirtërore dhe është drejtues i “Qendrës së Mendimit Pozitiv” në Prishtinë

Për web faqen www.sa-kra.ch i morëm këtë intervistë:

[sakra]

Cilat ishin fillet e kësaj mënyre të re të të menduarit?

Cila ishte shkëndija e parë që aktivizoj energjinë tuaj për t’ju përkushtuar me kaq devotshmëri kësaj fryme të mendimit të ri botëror, frymës së mendimit pozitiv?

Daut Demaku: Ndalë njëherë të marrë frymë, sepse kur e lexova biografinë time – gati sa nisi të më rritet mendja, por ju e dini që unë mendjamdhësinë e kam armik, që dua ta luftojë me të gjitha mjetet – prandaj po marrë frymë thellë, po e uli kokën dhe po përgjigjem në pyetjen tuaj.
Në fillim ju kërkoj falje, si thonë të mençurit e botës se: nuk kam kohë t’iu përgjigjem SHKURT. Por, ju lus e sidomos lexuesit e kësaj faqeje, ato konstatime që ju duken pa vlerë - e keni lejen time t’i hapni dritaret dhe t’i hidhni në kontenier të mbeturinave pa asnjë hezitim. Unë them se: ai që i banë konak të keqes – nesër, e keqja do t’i bëhet pjesë e jetës.
Në “Kurset për freskimin e dijes” për të cilat kam shkruar detajisht në romanin “Magjia e urtisë” – njërin prej kushteve për pranim e kemi pas dhënien e BETIMIT - se kurrë nuk do ta themi emrin, adresën e atij institucioni. Kërkesa e Mësuesit tonë për këtë BETIM ishte shumë e arsyeshme dhe bazohej në këtë thënie: dituria është pasuria e parë në jetën njerëzore, e ne, ne që askush asgjë nuk na ka dhuruar falas – askënd të huajnë (ASKËND) NUK E PRANOJMË në këto kurse – në qoftë se nuk është i gjuhës dhe gjakut tonë. Kjo është arsyeja pse nuk e them xixën e vërtetë, por mbi të gjitha ishte edhe gjakimi im jetësor, dëshira ime kulminante në këtë jetë, që të jem sa më afër njerëzve që për KARTË IDENTITETI e kanë mençurinë dhe vetëm mençurinë. E ju e dini – hebreitet i kanë dhanë njerëzimit shumë vlera të shkencës, kulturës dhe ekonomisë. Më këtë rast po i përmendi vetëm novelistët. Prej 100 fituesve të shpërblimit më të lartë në botë – NOBELIT - 50% janë me prejardhje hebreite (e ndoshta edhe më shumë) e ata, si komb, nuk janë, në tërë botën, më shumë se dhjetë (10) milionë banorë, kurse 50 % tjetër vie nga gjashtë (6) miliardshi i banorëve të tjerë që i mban kjo planetë. Për arritjet e tyre ekonomike – mos të flasim fare: sot e komandojnë kapitalin amerikan dhe botëror – që është një dëshmi, një diplomë se nuk janë budallenj. Urdhëroni e analizoni dhe, pasi t’i keni analizuar më pyesni lirshëm: a i dua si komb, si histori, si besim fetar, apo i dua për MENÇURINË e tyre?
Rrugën për hyrjen time në këto kurse e ka hapur zemërgjerësia shqiptare, kur asnjë hebreit nuk ka pësuar nga thika shqiptare, siç kanë vepruar të tjerët, sidomos fqiu i ynë verior. Prandaj, duke e njohur mirë kombin tim, duke ia njohur vuajtjen e sakrificën, tërë historinë dhe dhimbjet në të gjitha periudhat – unë, Daut Demaku, ose më saktë: thërmia më e vogël e këtij kombi zemërmadh – përulem deri në tokë para çdo qenie të gjuhës e gjakut shqiptar. Dhe, sa të jem gjallë, do t’i shërbejë me devotshmëri, duke bërë përpjekje që ta them të vërtetën dhe vetëm të vërtetën, sidomos për ato që quhen DHIMBJE dhe VUAJTJE të kombit. Ky është qëllim i lartë për mua, për këtë qëllim edhe jetoj… Mos ma merrni ketë deklaratë si patetikë folklorike, ashtu, në stilin tonë, qysh jemi mësuar t’i përbaltim edhe gjërat e shenjta. Nuk dua t’iu bindi ju, Zotin e kam dëshmitar se e them të vërtetën.
E tash, edhe njëherë: kah u ndez ajo shkëndijë?
Për herë të parë po e them publikisht se kjo shkëndijë u ndez në mua – të jem krejtësisht i sinqertë: - në ditët e dëshpërimit më të thellë që mund të përjetojë një shpirt i njeriut. Nuk po e them vuajtjen time, sepse krahasuar me vuajtjet e pësimeve e të tjerëve – vuajtja ime do të duket qesharake dhe e pa pikë vlere, por po them një diçka tjetër: aty dhe vetëm aty e kam kuptuar thelbin e njërës nga të vërtetat e amshueshme se: shkolla e VUAJTJES është shkolla më e mirë në jetën njerëzore. Duke lexuar e studiuar më vonë, i kam parë sikur në film familjet e tejpasura evropiane, që nuk i kanë lejuar fëmijët t’i prekë vuajtje, nuk kanë lejuar as të vishen as të hanë vetë, sepse i kanë pas shërbëtorët e sigurt – të gjitha këto familje kanë prodhuar debila, njerëz të paaftë për jetë. Merrni me mend një fëmijë të këtillë që kurrë nuk i ka veshë vetë rrobat e veta, që kurrë s’i ka mbathë këpucët, madje as që ka ditë qysh lidhen lidhëset e tyre – e tash ky fëmijë të shkojë në komunë për një dokument, d.m.th. për një veprim fare të thjeshtë, a mund ta bëjë? Në përballjen e parë me realitetin tjetër - ai bie përtokë, sepse duke e ruajtur nga vuajtja e kanë ruajtur edhe nga jeta dhe ai ka jetuar në iluzione. E realiteti i vërtetë nuk është përrallë, por gjendje reale që ta thyen kurrizin.
Prodhues i kësaj xixe, i kësaj shkëndije tek unë ka qenë vuajtja. Kjo është përgjigje e saktë. Karburant i këtij zjarri ishte libri “Sistemi i suksesit” i autorit, poashtu me prejardhje hebreite, Oskar Shelbah, pastaj më ndihmuan shumë letrat e lexuesve shqiptarë që kënaqeshin me këtë libër të dorës së parë të mendimit njerëzor dhe, më vonë, MREKULLIA e fjalës së gjallë të Mësuesve në Kurse dhe, sidomos, ushtrimet praktike, që nuk kanë zgjatë pak, por gati shtatë vjet. Merrni me mend këtë të dhënë: mësimit me DETYRIM i duhen dhjetë (10) vjet për të arritur rezultatet e mësimit ME DASHURI që realizohen brenda një viti. Pra, raporti është një me dhjetë. Kur më pyesin sa vjet i ke shkollë, unë them: shtatëdhjetë. Njerëzit e dinë që unë s’e kam atë moshë e lere më t’i kem 70 vjet shkollë, i hapin sytë e qeshin, e dinë se unë humorin e kam vokacion, kurse unë – unë, qebesa e di saktësisht çka po them. Por, të mos lavdërohem, se vetëlavdërimi e mjeron (e zhvlerëson) burrin. E unë kam pretendime…(opa: gati ja nisa prapë.)

[sakra]

Të gjitha në jetën e njeriut varen nga mënyra e të menduarit

Ju jeni ndër të intelektualët e parë dhe të pakët, që patët kurajën të inicionit dhe të afirmonit këtë frymë të re, ose thënë ndryshe, këtë mënyrë të re në të menduarit shqiptar. Ku e keni gjetur mbështetjen për këtë veprim mjaft të guximshëm, që duke pasur parasysh mentalitetin tonë, në një farë mënyre, do të mund ta komprometonit edhe personalitetin tuaj, pra titullin dhe famën?


Daut Demaku: Po filloj nga pjesa e fundit, fama. Fama është mashtrimi më i madh i njeriut të gjorë. Fama e njeriut zgjat aq sa zgjat flaka e një fije kashte. Për famën nuk lodhem fare.
Në jetën time, çkado që kam marrë përdore të punojë, përpara e kam pas një pyetje të rëndë: a është vlerë për të mirën kombëtare? Shikuar nga ky kënd, kur i analizova mirë e mirë të gjitha këshillat që dalin nga literature amerikane, ktheva shikimin edhe në rrafshin e mendimit shqiptar. Për habinë time, këto dy gjëra, takoheshin në një maje të përbashkët dhe formësonin një tërësi unike për të cilën jo që ia vlente të punosh, por për të ia vlente edhe të jetosh.
Po ta merrni, për shembull, librin tim që sapo doli nga shtypi “Tregimet shqiptare dhe mendimi pozitiv- 1” do ta vëreni vërtet një mrekulli: sa bukur korrespondon mendimi i traditës shqiptare me majat e dijes botërore. Kjo është mahnitëse. Do të gjeni tregime shqiptare, që janë majat e dijes njerëzore që populli ynë i ka bartur nëpër gjenerata me gojëdhëna dhe, kur të lexohet me vëmendje edhe komentimi që i shoqëron dhe i krahason me dijen kulminante botërore, sidomos të literaturës amerikane – do të shihni se shqiptarët e kanë SHPIRTIN e pastër si bora në majat e larta, por edhe mendjen e kthjelltë, si ujë i lumit malor. Kjo bindje më dha fuqi dhe siguri dhe unë këtë punë nuk e kam shndërruar në profesion, por në mision. Mua më ra hise ta nisi këtë punë (gjithmonë dikush duhet të jetë i pari) dhe jam falënderues që ndodhi kështu… Tash kemi botuar aq shumë tituj të literaturës së mendimit pozitiv, sa thjesht – nesër mund ta shkel Dautin autobusi – por kjo mënyrë e të menduarit nuk do të zhduket KURRË më nga trojet tona.
Natyrisht asnjë punë në jetë nuk është pa rrezik. Sa më i madh të jetë rreziku – aq më i lartë do të jetë suksesi. Synimi ynë ka qenë që vetëm 2% e popullatës shqiptare ta pranojë këtë mënyrë të të menduarit (kjo është pika e masës kritike) dhe kjo është arritur për dy-tri vjet. Në fillim, në ligjëratat e mia fillonim me më të thjeshtën: më mirë është të mendosh mirë se të mendosh keq. Më vonë kemi filluar me Ligjet kryesore që e ndërtojnë jetën njerëzore, si, p.sh. të gjitha ligjet e jetës janë për të mirën e njeriut. Të kesh shëndet të përkryer, të kesh sukses, të kesh begati sa të duash, të kesh lumturi të plotë – këto janë të drejtat themelore të njeriut, sepse: secili njeri, me lindjen e tij e fiton të drejtën që të jetojë në mënyrën që e kënaqë. Pra këto janë gjendjet normale të jetës, kurse gjendjet abnoramle janë: joshëndeti, varfëria, dështimet, fatkeqësia dhe mjerimi. Dhe merreni me mend: TË GJITHA KËTO GJENDJE VAREN NGA MËNYRA E TË MENDUARIT.
Nuk po vazhdojë më gjatë me konstatimet e mrekullueshme që ia sjellin lumturinë njeriut, por po i përmbahem pyetjes suaj.
Kjo mënyrë e të menduarit e ndihmon jetën e njeriut për SOT, për KËTU e për TASH. Studentët dhe mërgimtarët tonë – ishin të parët që na dhanë mbështetje dhe falë tyre – ne mbijetuam deri më sot – pa ASNJË DONACION as nga të huajt e as nga vendorët.
Më pyeti njëherë një mik: si po të shkojnë punët? I thashë: shumë më mirë se që e meritojmë. Të nesërmen ma kishte dërguar një letër ku shkruante: Në këtë libër të shenjtë, faqe kaq, thuhet: “Zoti ua shumëzon sukseset atyre që bëjnë përpjekje për të bërë punë të mira, atyre që bëjnë punë të këqija as nuk ua zvogëlon as nuk ua shumëzon, por i dënon pikërisht për aq sa mëkatojnë, prandaj ju i keni punët më mirë se që e meritoni.” Ishte letër-mrekulli.
Për tri vjet rresht sa e kam ligjëruar në fakultet lëndën: “Arti i mendimit pozitiv”, studentët më binin në qafë: pse kaq shumë e thekson kombëtaren, kur kjo literaturë e ka për bazë individin, madje secilin individ në planetin tokë? Asokohe pat filluar të përhapet bindja se është (edhe) turp ta theksosh kombëtaren. Këtu do të ndalem pak më shumë…
Në qoftë se do të jesh dikushi në jetën lineare, pra në jetën horizontale apo tokësore, atëherë, PATJETËR duhet të mbështetesh në vlerën e parë të gjinisë njerëzore që quhet: komb, atdhe…
E kam përsëritur shpesh tregimin e mjekut me famë botërore, Hipokratit të pavdekshëm. Në kohën kur Hipokrati e shpalli BETIMIN e famshëm ku thuhej se mjeku duhet ta ndihmojë pacientin që ka dhembje – qoftë të jetë mik apo armik… Pikërisht në këtë kohë Persia hyri në luftë me Greqinë. Mbreti i Persisë, kur e lexon Betimin e Hipokratit – ia shkruan një letër dhe i thotë: “Zotëri Hipokrat, ti ke thënë se mjeku duhet ta ndihmojë pacientin, që ka dhimbje, pa marrë parasysh a është mik apo armik… Ushtarët e mi të plagosur kanë dhimbje… Eja…” Hipokrati përgjigjet: “Po lartmadhëri, unë kam thënë atë që e thoni ju, por keni harruar diçka: unë para se të jem mjek – njëherë jam GREK.”
Nuk e di që mund të këtë gëzim, lumturi apo jetë njerëzore me vlerë – në qoftë se brenda asaj jete nuk gjendet zemra dhe shpirti i kombit. Prandaj mua më dha fuqi përcaktimi im: njëherë kombi, pastaj të tjerat. Sepse kombi ynë e ka kryer shkollën e dhimbshme të vuajtjes. Unë ia di historinë, ia di dhimbjen, ia di e ia njoh fuqinë. Në të gjitha anët kufizohemi me urrejtje të fqinjëve, sepse ata e dinë dhe e njohin fuqinë tonë, por (O, Zot!...) na vetë nuk i besojmë fuqisë tonë shpirtërore. E tash unë e kam një pyetje për ju: a ju ka ndodhë ndonjëherë ta urreni apo ta xhelozoni – QYQANIN? Kurrë. Ndaj mjerakut njerëzit ndjejnë dhembje e mëshirë, kurse ai që është më i mençur, më i zoti, më i fuqishëm se ti – eh, ndaj tij krijohet urrejtja e xhelozia deri në fobinë për ta zhdukur nga faqja e dheut – sepse ËSHTË MË I MIRË SE TI.
Pra, edhe kjo ishte një ndihmesë e madhe, sepse njerëzit më të mirë që i ka Kosova e që vinin me shumë dashuri në Qendër, më në fund e kuptuan se në rrafshim kombëtar po ndodhë diçka e bukur…U binden se mileniumi i tretë është i shqiptarëve, se të gjithë do të kthehen në vendet e tyre, madje edhe ata që u dynden nga Karpatet – në një të afërme do të nisen rrugës së kthimit, për atje ku e kanë tokën e tyre.

[sakra]

Ndihmesat e pengesat

Është për keqardhje, se institucionalisht (as nga “Qeveria e Shqipërisë” e as nga “Qeveria” jonë në ekzil), nuk jeni përkrahur në kohën e luftës, kur dolët me projektpropozimin për hapjen e një Qendre psikoterapeutike në Tiranë, por as pas saj (luftës), kur vërtet masa e traumatizuar nga pasojat e dhunës kishte nevojë për një trajtim të tillë. Ishte kjo injorancë, naivitet, diletantizëm etj. apo thjeshtë mungesë e dëshirës së pushtetarëve, kur dihet se çfarë pasojash të rrezikshme mund të sjell sindromi posttraumatik?

Daut Demaku: Të gjitha që thoni ju – ishin të pranishme. Nuk gjetëm përkrahje dhe si zogj me krahë të thyer – ulem kokën. Shkrimtarët e vërtetë janë si nënat. Ku të ndien dhimbje fëmija – ndien dhimbje edhe nëna. E dhimbja kombëtare ishte tepër e acartë. Ju kujtohet mirë kur e bisedonim sindromin e luftës në Vietnam. Një Amerikë që i ka të gjitha themelatat dhe kushtet për rehabilitim, edhe sot, pas sa vjetësh – po i ndien pasojat postraumatike të asaj lufte.
Shihni sot pasojat postraumatike të luftës së fundit. Në doktoraturën e një mikut tim, që ka pas për temë VETËVRASJET, kur e kam lexuar atëherë thuhej: shqiptarët zënë vendin e fundit me përqindje të vetëvrasjeve. Çka ndodhi pas luftës? Në Kosovë kanë ndodhur aq shumë vetëvrasje sa tash, sigurisht radhitemi në krye të tabelës klasifikuese. Duhet ta dimë të gjithë se kur NJË pjesëtar i kombit tonë vetëvritet – me vdekjen e tij – vdes edhe nga diçka e jona, e të gjithë ne të tjerëve.
Pushtetarëve as atëherë, as sot, kjo gjendje nuk ua prishë gjumin. Pse? Sepse të qenit në politikë i ka katër dimensione:
E para: dëshira për pushtet;
E dyta: dëshira për t’u dukur;
E treta: dëshira për mirëqenie personale, dhe;
E katërta: çështja kombëtare.
Kjo e fundit është gjithmonë farsë, sa për t’i fituar votat. Pushtetari që ndërton karrierë mbi këto katër dimensione, ai nuk ndërton karrierë politike, por ndërton SHËMTINË. Kur këto dimensione rrotullohen dhe e fundit del e para e të tjerat radhiten pas saj, atëherë pushtetari në politikë ndërton SHËNJTËRINË. Nga historia e njerëzimit e dimë se pushtetarët që kanë vepruar sipas kësaj të dytës – populli i ka shpallë të shenjtë e disa prej tyre janë ngritur në rrafshin e profetit. Ndiej dhimbje për pushtetarët që përpiqen të hanë çka hahet e çka nuk hahet e nuk e kthejnë polin tjetër që thotë: do të jetojmë mirë për veten tonë vetëm në qoftë se jetojmë me gjithë zemër – për të tjerët. Po të ndodhë kjo ndonjëherë, jam thellësisht i bindur se shqiptarët brenda një kohe të shkurtë do të bëhen POPULL ME PRESTIGJ dhe i respektuar në botën demokratike. Nuk e di kur do të ndodhë kjo, por e di se këtë ua kemi borxh fëmijëve tonë dhe fëmijëve të fëmijëve tonë.
Vazhdon...

Në vazhdimin tjetër (pjesa e dytë) do të lexoni:

-kur të do Zoti - të do edhe populli;
-për dyshimet fillestari nën sloganin ”ËSHTË TEPËR E BUKUR PËR TË QENË E VËRTETË”;
-rreth përpjekjeve për ngritjes shpirtërore e edukim kombëtar;
-për amanetin e të madhit Anton Çetta, që e bënë publikë për herë të parë;
-për Mendimin pozitiv si ardhmëria e njerëzimit etj.

Intervistoi: S. K.

[sakra]

Kur të do Zoti – të do edhe populli

Përkundër neglizhencës dhe mosgatishmërisë institucional për përkrahje, por edhe sfidave të ndryshme me të cilat ballafaqoheshit në atë kohë, e që ishin të shumta, ju arritët që në pranverën e vitit 2000 të hapnit “Qendrën e Mendimit Pozitiv”. Si u pritë kjo nisëm nga shtresat e ndryshme të popullatës dhe cilët ishin frutat e para të saj?

Daut Demaku: Në fillim me shumë dyshime. Këtë e dija dhe e prisja. Sepse në të gjitha gjuhët do ta takoni slogani: ”ËSHTË TEPËR E BUKUR PËR TË QENË E VËRTETË”. Pra, dyshimet vërshonin që në fillim. E natyrshme dhe e kuptueshme. Por kur i filluam ligjëratat e hapura ku hyrja ishte falas – kur vinin kureshtarët që nuk e kishin idenë për çka po flasim, dhe, kur dëgjonin se: ne do të jemi pikë për pikë çfarë mendimesh do të kemi…(dhe e qartësonim se: me popullin që nuk i njeh ligjet e mendjes mund të manipulohet si me kope delesh dhe pasonin shembujt)…pastaj ligjërata për hidhërimin – këshilltarin më të keq në jetën e njeriut dhe vrasësin më tinëzar që i prodhon mbi 240 helme në trupin e njeriut…se me Ligjin e tërheqjes mund të fitosh para sikur Xhorxh Sorosi (4.000 dollarë në minutë), edhe atëherë kur flenë e çlodhet për çdo minutë atij i vijnë nga 4 mijë dollarë në minutë - e kush është ai që mund të thotë se jeta ka limite?…ose tema për biznesmenët që të gjithë nga streset e shkatërrojnë sistemin nervor që, më vonë, me pasurinë e botës nuk e riparojnë dot…e mijëra e mijëra tema të këtilla – atëherë, secila sallë në Prishtinë ishte e vogël që të përballoj atë fluks njerëzish që vinin në Qendër dhe nuk mungonte as ndihma e njerëzve vullnetar që vinin si engjëj të dërguar nga hyjnorja dhe thoshin: Zotëri, po duam TA MBJELLIM NJË PEMË në Kosovë, dhe, na ndihmo TË LUTEMI që ta zbatojmë Ligjin e dhënies – njëri ndër ligjet më fisnike të jetës njerëzore…
Kështu që, nga atëherë e gjerë tani po mundohemi të shkojmë drejt rrugës së një edukimi kombëtar të ngritjes shpirtërore.
Çka do të thotë: fjalë orientuese dhe me ndikim? Për ta ilustruar këtë po ua them një tregim, një ngjarje të vërtetë: një djalë i ri nga Izraeli shkon për studime në Amerikë. Para nisjes babai i thotë: ke mendjen djali jem, Amerika është oqean, ka kapërdirë miliona gjermanë, italianë, suedeze…e ti je një individ – Amerika të hanë, sepse ti je kafshatë e vogël… Mos gabo të INTEGROHESH në jetën e atij përbindëshi të madh.” Pas një kohe, djali ia shkruan një letër babait: “Baba i dashur, e gjeta zgjidhjen për brengën tënde. Të dielën isha në Sinagogë (kishin hebreite) te Rabini. Ia thashë rrezikun e INTEGRIMIT në shoqërinë amerikane. Rabini më tha:” Babain e paska atdhetar, por SHKURTPAMËS. Ti duhet të integrohesh plotësisht në jetën amerikane, me gjuhë, me sjellje, me pikëpamja – me të gjitha të bëhesh amerikan. Kombëtaren tënde e ruaj unë të dielave në Sinagogë, sepse unë jam Pastori (BARIU) i kombëtares dhe fetares të pjesëtarëve të kombit tim. Në Amerikë gjenden sa e sa hebreitë që kanë ardhur këtu para 500 vjetësh dhe ASNJËRI prej tyre nuk është asimiluar, se këtu e kanë pas pastorin që i ka ruajtur nga ajo murtajë”
Tash po besoj të gjithë e kanë të qartë ç’është dhe ç’do të jetë një edukim kombëtar i ngritjes shpirtërore. E shikuar nga këndi ynë, vlera e edukimit del edhe më e rëndësishme. Një: shqiptarët 500 vjet kanë qenë MILET, 100 vjet kanë qenë NAROD, e sa vjet kanë qenë POPULL – këtë e dini ju lexues. Prandaj edhe e kanë plasur atë sloganin e shëmtuar se shqiptarët janë plastelinë prej të cilës mund të modelosh çka të duash. Unë nuk pajtohem me këtë spekulim, ky është prodhim i burimeve armiqësore, sepse të kishim qenë plastelinë qëmoti do të ishim zhdukur nga faqja e dheut. Populli ynë ka pasur lisa shumë të mëdhenj që e kanë mbajtur të pastër qiellin e bukur kombëtar dhe se, SHKALLA MË E LARTË E KULTURËS NJERËZORE është të jesh kombëtar i vërtetë. Thuaj gjermanit, a je kombëtar dhe shihe reagimin! Kombëtarja është e lidhur me VETËDIJEN.
Por dua ta bëjë një nënvizim: çështje kombëtare sot është – faktikisht shumë e rrezikuar, sepse: TË GJITHË RUHEN PREJ ARMIKUT, POR MË TË MENÇURIT RUHEN EDHE PREJ MIKUT.
Njeriu krijon e prodhon me miliona probleme, por në fakt ekziston vetëm një problem: njeriu vetë. Veje njeriun në harmoni e paqe me vetveten, problemet të tjera mbesin sikur lojëra fëmijësh dhe material për humor. Sepse nuk ekzistojnë, ato i prodhon mendja që jeton në terr: ndezi dritat e mendjes dhe konfliktet shuhen.

[sakra]

Thesari i panjohur i popullit tonë

Edhe në librat e juaja të shkruara shumë më herët, sidomos tek ato me tregime dhe anekdota, shprehet kjo frymë në formë porosish, shprehen këto vlera jashtëzakonisht të fuqishme e madhështore të mendimit pozitiv. A do të thotë kjo, se gjeniu unë popullorë e ka njohur këtë dhunti inspirative shumë kohë para se ajo të proklamohet si zbulim epokal në fund të viteve të ’90-ta (bashkëdyzim i njohurive mentale të Lindjes dhe të arriturave shkencore Perëndimore)?

Daut Demaku: Pyetje e mrekullueshme. Faleminderit.
Gjatë vitit të parë të studimeve shkuam me Çun Lajçin (ai ishte student i aktrimit) në Festivalin e Folklorik në Drenicë, që vazhdon të mbahet edhe sot. Çuni ishte në program, këndonte ëmbël në lahutë këngët e vjetra të Rugovës. Para fillimit të programit shkuam të shoku im i ndjerë, Osman R. Gashi, dritë pastë. Në banesën e shokut tim, Çuni mori lahutën dhe t’ia krisi Osa Kukës. Kur e kreu, i thashë: Çun, brenda mureve të banesës është lehtë ta këndosh Osa Kuken, por në të mbajtë – këndoje në Festival. Çuni – edhe ma i krisur se unë – në Festival, sa e mbaroi këngën për njëfarë Kaçurreli të Rugovës, pa pritë e kujtua – ia krisi Osa Kukës. Kur i tha vargjet: çonu ju, mori shkina, mblidhni eshtna nëpër Vranina – ndodhi çudia. U çua profesori, Anton Çetta, me dorën e vet i mbylli perdet e binës dhe e ndërpreu Festivalin. Eu, thashë vetmevete, po njeri i poshtër qenka kyfarë profesori! U mbyll kjo ngjarje dhe vazhduam në fakultet. Pesë-gjashtë ditë ma vonë (meqë ma nuk i flisja profesorit), pas ligjërate, profa me zuri për krahu dhe më futi në kabinet. I thashë: çka do ti me mua, profesori që e kam dashtë unë - ka vdekur atë natë në Gllogovc, sytë nuk dua me t’i pa ma… Profa me një qetësi më tha: a e di ti kush e ka themeluar Festivalin e folklorit në Drenicë? I thashë: nuk e di dhe nuk dua ta di! Më tha: Atë festival e ka themeluar UDB-a. E ka ditur se qëllon një krisur sikur ti, që e motivon një të krisur edhe ma të madh, si Çuni, ai e këndon një këngë kombëtare, ndizet publiku – UDB-a regjistron publikun dhe, pastaj një nga një – në tortura dhe në burg. Festivali i folklorit në Drenicë është dritare e UDB-es që ta sheh Drenicën nga brenda. Nuk jeni fëmijë, çilni sytë, bëhuni më të mençur…
Eh, dritë pastë legjenda e quajtur Anton Çetta. Këtu nisi shoqërimi im me profesorin (Çuni s’i ka fol pesë-gjashtë vjet, madje edhe provimin para tij e ka dhënë duke shikuar anash…) E shoqëroja, pastaj Profesorin kur mblidhte folklor nëpër Drenicë dhe, ndërhyja, sepse i shënonte gabim fjalët “likura”, “shloje” etj. E Ai më thoshte: po ti je rritë në kullë, me urtinë popullore – pse nuk merresh me këtë punë? Por, sinqerisht, mendjemadhësia dhe mosdija ime e asaj kohe më thoshin: kurrë nuk do të merrem me folklor, sepse unë do të bëhem shkrimtar i madh, folklori është për muze.
Të gjitha këto momente i thashë për të dalë tek përfundimi: dy-tri javë para se të vdiste profesor Antoni, me shokun tim, Mehmet Kajtazin, dritë pastë, ia bëmë një vizitë. Atë ditë profesori tha: ama një letër, ta shkruaj një amanet për këtë kryefortin e Drenicës, t’ia la amanet me shkrim që ta ngris tregimin shqiptar. Por, më tha profa, mos i banë dy gabimet e mia:
E para: titulli le të jetë Tregime shqiptare, e jo sikur unë Tregime të Drenicës;
E dyta: ngriti në letrarishte, sepse bota shqiptare nuk po e kupton tregimin tonë. Dhe të vazhdosh Tregime shqiptare 1, 2, 3,... 20… I thashë: deri kur kështu, prof? Më tha: derisa të mbushet GOJA GJAK edhe ty sikur mua sot dhe, me gjak në gojë, t’ia lësh amanet dikujt tjetër ta vazhdojë këtë punë. Ktheva kokën anash, më rridhnin lotët e nuk doja të më shihte Antoni – legjendë, dhe, kur e mora veten i thashë: Po, do ta bëjë, profesori im, më i miri në botë!
Dashuria ndaj këtij burri të madh të kombit, amaneti i tij, më detyruan të thellohem në studimin e vërtetë të mençurisë kombëtare. Dhe, a dini çka ndodhë? Gjej se mendja shqiptare është aq e thellë, aq e begatshme, aq e panjohur (edhe për ne) sa nuk kemi çka kërkojmë nëpër metropole të botës, kemi thesarin tonë, shumë të pasur dhe mahnitës, prej të cilit duhet të mësoj bota. Shihni shembullin e Kanunit tonë që Luisi (amerikan) e quajti bazë e kushtetutës amerikane.
Ndoshta e teprova, por po kam dëshirë të them edhe diçka: gjatë këtyre studimeve më rrëzoi përtoke një NJOHJE. Fjalën e kam për një këngë që e kam urrejtur shumë: e këndonin në Gjakovë, fillonte me do vargje që, për mua, të paditurin, ishin vargje bosh: trandofili i çoj fjalë karanfilit. Këngë boshe. E kotë. Kur, duke studiuar më thellë gjej se kjo këngë iu kushtohet njerëzve të parë të Lidhjes së Prizrenit. Populli i mençur dhe i dashur, për t’iu kënduar burrave të atdheut dhe për të mos e kuptuar armiku, Abdyl Frashërit i thotë Trëndafil, Ymer Prizrenit i thotë Karafil. A është e mundur, o Zot? Parinë e vet, njerëzit më të mirë të shqiptarisë i nderon ME EMRA TË LULEVE. Sepse, me të vërtetë ata ishin LULET MË TË BUKURA TË TOKËS SHQIPTARE.
Dhe tash, të kthehem tek pyetja e juaj, nuk ka teori të Mendimit Pozitiv, të ligjeve themelore të mendjes, që nuk mund t’iu gjendet ekuivalenca në thesarin shqiptar. Udhëtimi më i gjatë në botë fillon prej vetvetes deri tek vetvetja. Nëse e nxjerrim në dritë një pjesë të mençurisë shqiptare do t’i zbërthejmë të gjitha Ligjet e jetës që sot lexohen në gjithë botën në miliona e miliona ekzemplarë, po ato ligje gjenden në traditën kulturore shqiptare. Librin e parë e botova, “Tregimet shqiptare dhe mendimi pozitiv 1” – fillova me shumë vonesë ta përmbushi amanetin e profesorit tim, por fillova. Mos e merrni për reklamë, sepse ky libër shitet pa kurrfarë reklame, por ata që do ta lexojnë, jam i bindur që më loçkë të zemrës do të thonë: faleminderit. Por falënderimet nuk më takojnë mua, falënderimet i takojnë NJERIUT që udhëhoqi Pajtimet e gjaqeve, që pajtojë mijëra e mijëra zemra shqiptare. (Bekimi dhe mëshira e Zotit qoftë me shpirtin e tij). Më falni që u zgjata tepër, ama amaneti është amanet dhe unë kam qenë i DETYRUAR ta them një ditë publikisht dhe kjo është hera e parë që e them.

[sakra]

Daut Demaku gjatë ligjërimit në "Qendrën e Mendimit Pozitiv" në Prishtinë

[sakra]

Mendimi pozitiv është ardhmëria e njerëzimit

“Mendimi pozitiv”, është pjesë e shkencës - konkretisht i takon sferës së psikologjisë, është alternativ - pjesë e parapsikologjisë, apo shkrirje e këtyre te dyjave bashkë duke nxjerr në sipërfaqe një prodhim të ri, një fuqi ekzistuese në qenien njeri, por të pa shfrytëzuar sa duhet, ose fare pak, gjer më tani?

Daut Demaku: Mendimi pozitiv është bletë e zellshme që thithë nektar nga të gjithë dhe e formëson tërësinë e vet mahnitëse.
(Kjo mënyrë e të menduarit u FORMËSUA NË FUND TË SHEKULLIT NJËZET. Gjatë këtij shekulli janë bërë 70% të të gjitha zbulimeve njerëzore, në këtë shekull është zbuluar atomi e hidrogjeni, udhëtimet planetare etj. Por është thënë se zbulimi më i madh i shekullit njëzet është ÇELËSI I LUMTURISË NJERËZORE, prandaj – tre Mësuesit e mëdhenj, ndërtuesit e kësaj sinteze, në vitin 1996 një OJQ e Kombeve të Bashkuara i shpalli njerëzit më të mençur në botë. Mençuria e tyre ka lëshuar rrënjë të shëndosha edhe në Kosovë, por ta qartësoj edhe pak mendimin pozitiv.)
Ta them një krahasim për qartësim: mendimi pozitiv është sikur lulja; rrënjët e lules janë shkencë e pastër, trupi i lules është edhe shkencë edhe art, bulbëria e lules është shumë shkencë dhe shumë art, kurse aroma e lules është prodhimi final: mendim pozitiv. Nuk bën pa rrënjët, nuk bën pa trupin, nuk bën pa lulen, por – kush e sheh aromën brenda të cilës gjenden rrënjë, trup e lule – pra: tërësia?
Amerika nuk do të ishte Amerikë po të mos ishte kaq e mençur sa është. Të gjitha postulatet e Mendimit pozitiv – të gjitha paradigmat të reja dhe të vjetra - i vërteton përmes formave të ndryshme. Aty ku mund të vërtetohen me metoda laboratorike – kjo provohet me mijëra herë, aty ku laboratorët nuk kanë mundësi të veprojnë, atëherë eksperimentet bëhen në mijëra e mijëra mediumi dhe nxirret një përfundim i saktë, pa dilema, me pastërti dhe siguri të plotë..
Do të na duheshin nja dhjetë faqe A/4 t’i radhisim shërimet, për pasurimin, suksesin dhe arritjen e lumturisë E PLOTËSIMIN E DËSHIRAVE përmes përsëritjes së Afirmimeve pozitive, përmes hipnozës së pastër e pozitive, përmes mënyrës më të fuqishme në botë që quhet VETËDIJËSIM dhe asaj që është maja e bukurisë, që përfshiu edhe Evropën perëndimore e që quhet: MEDITIM.
Për lexuesit që nuk kanë pas rast të takohen me ligjërata konkrete më duhet të them se mendja dhe vetëdija janë pikërisht sikur qielli. Qiellin e errësojnë retë, mbi re kthjelltësia dhe pastërtia e qiellit është e amshueshme. Mendimet e dëshirat e njeriut ( mbi 60.000 brenda 24 orëve lëvizin nëpër mendjen e njeriut), janë pikërisht sikur retë në qiell. Retë në qiell në asnjë çast nuk e kanë të njëjtën formë as të njëjtën trajtë. E çka është tash vetëdijesim? Dalje mbi re, dalje mbi mendime e dëshira, në kthjelltësinë e dritën e pafund të qiellit.
Prandaj ligjet e universit janë këto (fillestarët): secili njeri ka të drejtë të këtë shëndet të përkryer, pasuri sa të dojë, sukses të plotë, lumturi të pastër. Këto janë gjendje normale dhe të drejta themelore të secilës qenie njerëzore. Gjendjet abnormale si joshëndeti, që e kam thënë edhe njëherë më lartë, varfëria, dështimet, vuajtjet dhe mjerimi që të gjitha i shkakton mendja e njeriut që krijon vetëm re të errëta në qiell dhe nuk e lejon depërtimin e dritës në njeriun.
Kur them ligjet e universit ( këtë termë e përdorë shkenca amerikane, sepse nuk do të lëndojë askënd) – ato janë konkrete, shkencë e pastër. UNIVERSIT mund t’i thuash Zot, Perëndi, Allah, Mençuri Universale, Farë Hyjnore apo Fuqi Natyrore – varet nga bindjet tua – ajo, në fakt është e njëjta gjë. Dhe, duhet ditur me saktësi se ato ligje VEPROJNË ME SAKTËSI KOMPJUTERIKE: edhe kur i vejnë në lëvizje planetët e mëdha pa karburante, edhe kur lëshojnë dritë e ngrohtësi pa elektrana, edhe kur lëshojnë shiun pa asnjë liqe akumulues, edhe kur derdhin pasurinë hyjnore pa pas asnjë bankë, edhe kur dhurojnë gëzim e hare pa asnjë shkak material, edhe… edhe… edhe… Dhe të gjitha i bëjnë pa korrupsion, pa ryshfet, pa miqësi, pa...pa…pa…
Shkurt e shqip: mendimi pozitiv ose ngritja shpirtërore është saktësisht ARDHMËRIA njerëzimit. Individi që vendosë të hyjë në këtë mënyrë të të menduarit, ditën që vendosë – le ta regjistrojë në ditar si DITËN MË TË MIRË TË JETËS SË TIJ. Ai që vonohet do ta pësojë me vuajtje, por ajo është zgjedhje personale. Në këtë lëmë nuk ka “duhet”, sepse “duhet” është dhunë, por ka “dua”, e “dua” është dashuri.
Gjatë këtyre njëzet vjetëve që e studioj këtë literaturë, jam bindur, thellësisht jam i bindur, se unë thërmia e tij, popullit tim nuk mund t’i ofroj DHURATË më të madhe, prandaj do të punoj në këtë fushë deri në frymën e fundit. Por do të punojë edhe në aftësimin e studentëve që të më zëvendësojnë dhe të bëhen edhe më të mirë se unë, sepse njëmijë herë ka ndodhë që nxënësi t’ia kalojë Mësuesit jo me kilometra, por me epoka. Por, studentëve dhe nxënësve të mi, disa herë ju kam thënë: mos lejoni që tepër herët t’iu bëhet VONË. Dhe asnjë mënyrë të të menduarit, që është tepër e mirë për të qenë e vërtetë – mos ndalni vetëm për vete. Asnjë krua nuk e pi ujët e vet, asnjë pemë nuk i hanë frytet e veta, asnjë artistë nuk i ndalë vetëm për vete bukuritë që krijon. Veprimi më i bukur në jetë është dhënia: dhuroni që të fitoni gëzimin. Nëse do dashuri – duaj njerëzit, nëse do respekt – respektojë njerëzit, nëse do pasuri – ndihmoju të tjerëve që të bëjnë pasuri, nëse do ardhmëri të fëmijëve mbille farën sot, nëse… (A e keni vërejtur si flasim ne: e humba ditën dje duke ndenjur me fëmijët në shtëpi! O Zot. Po, a ka pasuri më të madhe se investimi në fëmijë? Mos qenka më i rëndësishëm hambari me grurë, apo fëmija që mund të ngris mijëra hambarë?)
Në fund fare: duajeni veten tuaj, faljani gabimet vetes, prindërve, miqve e shokëve, duajeni shumë njerëzit e gjuhës tonë – kështu siç janë – sepse nuk ka të tjerë. Filloni me ndryshimin, por filloni së pari ta ndryshoni veten tuaj, pastaj do të fillojnë të ndryshojnë të gjithë të tjerët. Populli ynë është i vogël, ka nevojë për shumë dashuri se ka përjetuar vuajtje mbi vuajtje, prandaj , o të dashurit e mi – duajeni shumë njëri-tjetrin se ne kemi shpirtin tonë dhe një mik të madh prej të cilit duhet të Mësojmë.
E di që e zgjata, por e di që nuk e kam thënë as të njëmijtën e asaj që kisha dashur t’ua them të gjithë atyre që shqip flasin, shqip mendojnë e shqiptarinë e duan sa shpirtin e tyre.
NJË PËRQAFIM ME SHPEJTESINE E DRITES TË GJITHËVE – KUDO QË JENI.

P. S.
Daut Demaku – “Qendra e Mendimit Pozitiv”
Perball hotelit Grand – Prishtinë,
rruga Nena Terezë nr. 41/25
[email protected]
[email protected]
www.mendimipozitiv.org
tel: 038 225 800
044 679 009
049 438 544

Intervistoi:S. K.
www.sa-kra.ch