Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Oltiana1]

Si Shiu

Më prit se një ditë do të vij ,
Në shkretirën tënde atje ,
Do të vij si një shi ,
Veç pa gjëmim e rrufe .

Do të vij dhe barin tënd do ta lag ,
Barin e vyshkur në shpirt ,
Po duhet ta dish që jam larg ,
Ndaj pakëz më prit ...


Dritëro Agolli

[zanaa]

MJEGULLIMË NË MUA


U ndal shiu dhe lotët reshtin
e trishtë pamja, mjegullimë në mua?
Në varreza të vdekurit sa thellë heshtin
Nuk kthejnë përgjigje pse u them : U dua!

I shkallmuar endem tek keto varreza
Se kam dashuritë që kisha jetësisht !
S'ka ngjyra të tjera zemra pos të zeza
Syve loti u shterr perfundimisht !

Ku ka force që më kthen buzeqeshjet!
Ku ka rreze qe me kthen ngrohtësinë ?
Nëse befas dalin ndonjeherë ngerdheshjet ,
s'ma kthejnë jo kurrë lumturinë !

Ndaj duhet të ik nga kjo botë e varfër
të shkoj atje ku kam shpirtin tim !
Se këtu gjithmonë e ndjej afër - sa afër
me vargje malli e marr n' përqafim!

Ferit RAMADANI

[YanYan]

Atdheu është dhembje, është dhembje,
Një prill i pikëlluar në shpirt.
Atdheu është kryqi, është kryqi.
E mban – edhe të mban ty – në shpirt.

Atdheu është toka e premtuar.
Ti shkel si një zot dhe s’e ke ndën këmbë.
Atdheu s’ka fjalë, ka sy të trishtuar.
Vdes dashuria në dashuri që të çmend.

Atdheu është buka e uritur:
Të ikën nga duart e dot nuk e ngop.
Ëndërr dhe ankth dhe shpresë e sfilitur.
Me sytë n’errësirë vetveten kërkon.

Atdheu është varr i hapur, është varr.
Një jetë drejt tij shkon me besë që bind.
Në një pikë loti mbyt lotin fatvrarë.
Në një pikë loti lirinë e lind.

Atdheu yt i vogli, i vogli,
ai hyjnori, i pavdekshmi – loti.

Fatos Arapi

[YanYan]

Vaje te kaltra per ty me leshojne floket
dhe goja s'eshte vec nje pasqyre e krisur
prej dhimbjesh te dala nga mishi me shkulje
prej asaj qe te kam pushtuar kurre per mos te te leshuar.
O dendesi bari e gjelber e kraherorit tend
o drure te eger aromeleshues te kembeve te tua,
o krahe qe vetem krahe dhe vetem krahe leshoni,
o ti,qafe e bute dhe e forte njeheresh
O ti gjithcka, gjithckaja ime,
gjithckaja e nates sime, e dites sime,
ti, gjithcka
O rruzull i erret, o rruzull i verber,o rruzull shkaterrues
i sedres sate te kafshuar.
Te gjitha ju, gjithcka te ti.
Vete ti:
Qendro, me veshtro,
mos me vdis ne duar
Nje toke nje here e gjetur
kurre me s'eshte harruar!

Mimoza Ahmeti

[lovely]

Ndanë oborrit ku të pata lënë

Vij atje ku ka pluhur në çdo rrugë
Edhe ngjitem prap i vetëm mbi kodrinë
Kërkoj gruan që kam parë këtu dikur
Ngjitur dy-tre gishat mbi nallanat
Me një fshesë që në dorë kishte ngrirë
Sepse dora tjetër për nën bluzë
Nxirrte jasht një gjoks të fryer, të arrirë
Teksa shihte vetën përmbi xhamat
E dritarës që shkelqente, si pasqyrë.


Ndanë oborrit tend, atje kam ngrirë
Shoh tek kthen e shoh tek qesh, e tek afron
Ndjej se ti që më parë më pate ndjerë
Si në ëndërr shoh që po më fton
“Kam frikë qenin” thashë. Një qen i murmë
“Jo, jo - the ti, - qeni s’të kafshon
Nuk e di, të vijë në paç dëshirë,
Jo nuk vij brënda për të hyrë
Por prap vij, vij atje gjithmonë.


Ti nuk ishe grua e përdalë
Gratë e tilla s’kanë aq ëmbëlsi
Unë çunak qesh, i pa zarartë
Mund ta marresh, merre pak në gji
Se nuk shterret deti me stërkalë
Mund t’ia puthësh pakëz sy e ballë
Se s’është rritur ënde, është femijë
Sa dhe qenin që rrinë shtrirë mënjanë
E ka frikë sa s’guxon të vijë.


Lëri qent. Qentë rrinë menjanë
Hipi kalit, oh, që hingëllin
Edhe ik e çaj në errësirë
Çoje trup-guximin nëpër botë
Bëhu botës shkrumb e shkretëtirë
Se shkoi bryma, këtu,avulloi
Se djeg dielli këtu që pa gdhirë.


Edhe ik-trokita moshë me moshë
Qesh e qava nëpër dashuri
E degdisa vetën nëpër botë
Ndër brengime që zënë fill me ty
E mbarë botës prap më rri ndër sy
Gjysëm-gjoksi yt ashtu mbi dorë
Dora tjetër ah, që s’mund të fshijë
Si ta fshijë ajo kujtimin tim
Kur mësova se çdo bukuri
Nuk do rrjedhën që ndal nëpër gurë
Por vërshimin don e don stuhi
Kur qan zemra, fshehur nën lëkurë.


E unë ika, ika bashkë me ty
Në çdo shtrat femre ku kam rënë
Gjysëmgjoksi yt, si gjysëm hënë
Vajzat lakuriqe m’i ka shpënë
Tek oborri largët ku rri ti
Ndërsa ti avitësh pa u ndjerë
E i bëhësh botës ëmbëlsi.


Kur t’u trëmba isha çilimi
Kur mu dhimbse, napën kishe vënë
E prap shkoj, shkoj nga shkoj e vij
Ndanë oborrit ku të pata lënë.

Sami Gjoka

[YanYan]

Mos loto, q'i n'kujtese
te ruej pa turbullue
kqyrjen tende plot shprese
magdalene e pikellue!

mos qaj! fisnike zija
kur veten nuk e shpalle
ashtu nga dashunija
ti vdiqe tue u ngjall.

e zymte asht dita e motit
nuk dij a kem'me u pa....
n'se jo,ti lutju zotit,
se mire na jemi nda.

Arshi Pipa

[YanYan]

Jeta eshte stacion ndarjesh e takimesh.
Jemi perhere udhetare
dhe nder duar,bagazh te pandare,
nje valixhe te vogel
perpjekjesh,sulmesh,kujtimesh.

Fatos Arapi

[elvio]

JE SKLLAVËRIA IME

Je skllavëria ime, je liria ime,
je mishi im qё të djegë
si mishi lakuriq i netёve tё verёs,
je atdheu im
me reflekset e blerta tё syve tё tu
ti je e lartë, fitimtare,
je përmallimi im.
Tё di
tё paafrueshme
ndërsa unë tё pushtoj ty.


Nazim Hikmet

[elvio]

SHPIRTI IM

Shpirti im
mbylli sytё
ngadalё
dhe siç zhytesh nё ujё
zhytu nё ёndёrr
lakuriq e veshur me tё bardha
nё ëndrrën mё tё bukur do tё tё pres.
Shpirti im
mbylli sytё
dalё ngadalё
hidhu nё harkun e krahëve tё mi
mos mё harro nё ёdrrёn tёnde
mblli sytё dalёngadalë
sytё e tu ngjyrё gёshtenjё
ku digjet njё flakё e blertё
Shpirti im.

Nazim Hikmet

[elvio]

Do të them diçka
me rëndësi thelbësore.
Natyra e njeriut ndërro kur ai ndërron vend.
Këtu unë e dua tmerrësisht
gjumin që vjen si një dorë mike
të hapë drynat e portës sime
dhe të përmbysë muret që më rrethojnë.
Si në atë krahasimin e rëndomtë
unë i jepem gjumit.
Si drita që rrëshqet në ujërat e qeta.
Shoh ëndrra të mrekullueshme.
Jam gjithnjë jashtë,
bota është e kthjellët, bota është e bukur.
Dhe asnjëherë s’e pashë veten
aty të burgosur.
Dhe asnjëherë nëpër ëndrra
s’u rrëzova nga majëmali i humnerave.
Po zgjimet i paske të tmerrshme, do të thuash ti.
Jo, e shtrenjta ime,
jam aq trim sa ëndrrën ta shoh gjithnjë si ëndërr…

Nazim Hikmet

[elvio]

Nga shelgu vajtues që mbolla dikur
në tokën e regjur nga dielli dhe kripa,
merrjani prej trupit një copëz lëkurë
dhe sillmani që nesër, pa dalur drita.

Me fytyren lotuese të fatit të shkruar,
t’u flasë për shijen e ankthit të njomë,
që mban shpresa prej kohësh copëtuar
nën thellësinë e kaltër të qiellit të vonë.

Kur dritës i mësyjnë errësirat e vjetra
e shkrihen trupat në derdhje plot ngjyra,
ndizen melodi nga njëra anë tek tjetra
e davaritet mjegulla nga fusha e fytyra.

P Syku

[YanYan]

Shirat e vjeshtës dhe psherëtimat
Më sjellin pranë shokun e shtrenjtë
Atë që shkrepte si vetëtimat
Dhe tokën nënë e kish të shenjtë.

Malli për ty më dogji xhanin
I pyes zogjt mos të kanë parë
Pyes dhe erën që fryn Gjilanit
Bjeshkë e Koshares më thotë është gjallë!

Agim Doçi

[YanYan]

Sot të tradhtova me një tjetër, nëpërmjet teje
Nëpërmjet meje sot me një tjetër, më tradhtove dhe ti
Si ajo tjetra u shfaqe tek unë, kur më erdhe
Si ai tjetri t'u shfaqa dhe unë ty, sigurisht.

Sot e pashë veten time me ty, tek ai tjetri
Tek ajo tjetra veten tënde, me mua ti e pe
Xhelozia na tërboi e njëkohësisht na ndezi
Në katërshen tonë, që krijojmë vetëm ne.

Edmond Shallvari

[elvio]

Variacion poetik për vajzat korçare -

I shoh tek shfaqen mbi kalldrëme
(kur vijnë ato , gjithë muzgjet vdesin ,)
nga flokët fshijnë një fjongo mbrëmjeje
dhe ndërrojnë unazat me mëngjesin .

Me zor kanë pritur të zbardhë dita
t'i shtojnë asaj ca puthje rozë ,
t'i vënë djelmoshat varg ndër prita
dhe ajrin vetë , ta bëjnë xheloz .

Sikur kanë dalë nga qiej prej nuri
në gjoks të zgjojnë dyzet tërmete ,
kur i ke pranë , të ikën truri
dhe do dy javë të vish në vete .

Gjithë botës çojnë mesazhe ere
po kënd s'pranojnë pa ''kartëvizitë'' ,
nëse s'ia vlen të lënë pas dere
si mi të lagur në koritë .

S'ka gjë se vishesh me ''Armani''
dhe mban në gushë tri palë zinxhirë ,
ato , janë drerka prej Ivani
që s'i gënjen dot as me sirë .

Ndaj , nëse do t'i bësh për vete
mos iu vërtit si kova - pusit ,
dhuroju një vello prej komete
apo një vjershë të Skender Rusi-t .

Shikimi i tyre diell mbi ftua
koncert për piano nga një xhind ,
unë njoha një që m'u bë grua
dhe s'e ndërroj as me njëqind .

A Molloholli!

[Le jardin des disparus]

Himni i bukurisë

A zbret vallë nga qielli, a del nga ferri i zi
o bukuri, syri yt demoniak e hyjnor
nxit për krim ts ultë ose kall lumturi
njësoj si gota e vërës kur zbret në kraharor

Ti mban në dritë të syrit zjarr dhe dëborë
ti përhap parfume si muzg e si agim
puthjet e tua janë filter e goja një amforë
qe heroin e ben femije dhe fëmijën trim

A del vallë nga humnera apo zbret nga yjtë
fati pas fustanit si qen të ndjek shtigjesh
ti mbjell paqe edhe mjerim, si asnjë e dyteë
se ti drejton gjithçka e për asgje s`përgjigjesh

Ardhsh nga qielli e nga ferri, a ka rëndësi
o bukuri, perbindesh që nuk ke të sharë
nëse syri yt, a këmba me ngjallin kureshti
për të pasosuren që e dua e kurrë s`e kam parë

Nga djalli a nga zoti, a ka rëndësi
engjëll a sirenë, a ka rëndësi, nëse ti
ritem, parfum, dritr o Zana ime e ëmbël
e bën këtë ferr të zi më pak të zi!


Baudelaire

[YanYan]

E puthja...
E ndjeja...
Ikte...
Prap e ktheja!

Ikja...
Vinte me merrte,
Me puthte,
Me kthente...

Duheshim,
ziheshim,
lodheshim,
shtriheshim...

Ishim,
s'jemi...
kujtime, dhimbje...
...kemi!

F.D.

[Le jardin des disparus]

Bie shi

Bie shi, Adrianë
bie shi i qetë mbi qytet
shi që më bluan e më vret
dhe s’di se ku të shkoj nëpër Tiranë

Të kërkoj, Adrianë
me ankth nëpër qytetin e shkretë
kur shtrydhen retë
dhe dielli s’lind e s’perëndon
përmbi Tiranë

O sa çudi, Adrianë
të duash të mos jesh njeri
dhe gurëve t’u kesh zili

Se gurët s’vuajnë kur bie shi
përmbi Tiranë -
Adrianë!

Mitrush Kuteli

[YanYan]

E hirtë lindte hëna, Bethoveni mbi tastierë
nën dorën e saj të bardhë një vaji seç ia niste
Ndërsa i binte pianos në atë dhomë të errët
nën vezullimin e hënës tri herë e bukur ishte
Për ne lulet e zemrës më s’kishin asnjë shije
dhe ndoshta edhe qanim, sho-shokun pa e parë
Çdo notë sikur ndizte një plagë dashurie
dhe pianoja përpiqej të merrte vesh ç’kish ngjarë
Pa hynte nga ballkoni një brymë gjithë yje
një erë e pikur frynte prej botësh të padukshme
Ndërsa ajo më pyeste për gjëra që s’i dija
dhe unë i përgjigjesha për gjëra të pamundshme.

Juan Ramón Jiménez

[tipi engjellor]

Enderrat digjen ~

Syte e nates me shkendije yjesh
me rrokullisen ne nje tjeter bote
Atje ku fjala me ka perhumbur
heshtja me eshte ndryshkur
boja me eshte thare
atje ku enderrat peshojn me realitet
Sa ndot.

Me eshte grisur fleta
skam ku shkruaj rrjeshta...

nates se lagur me pika shiu
mu tret dhe shpresa...
Heshtja !
e vaisa me buzeqeshje
qesha
Ironizova veten...

c'te beja?! Kjo eshte jeta !

[YanYan]

Më di a nuk më di se qaj,
më di a nuk më di se vuaj

në orët e thella të natës,

kur ngrihem i çmëndur të shkruaj

me gjakun e zemrës të shkruaj.


Më di a nuk më di se agimet
më gjejnë pa gjumë në shtrat,

me shpirt të shkretuar nga dhembja,

e dhimbshëm i pres perëndimet,

me ankth i pres perëndimet.


Më di a nuk më di se sot
u drodha kur pashë pranverën, (vjeshtën)

që zbriste me flladet e prillit (tetorit),

e ëmbël siç ishte qëmot,

e hidhur siç ishte qëmot.


Më di a nuk më di se vuaj
në orët e thella të natës,

ku ndjehem nga jeta i huaj,

nga vëndi i lemjes i huaj.


Më di a nuk më di….

Kuteli

[Le jardin des disparus]

Drejt teje vija



Kur ikja larg, drejt teje vija ;

Kur vija afër, ikja larg.

Për dreq më trembte largësia

Dhe afërsia bëhej çark.



As e kuptoja si të desha,

Një mjegull pus, një çmenduri,

Si një poet që shkruan vjersha

Dhe ndez një shkrepse, i bën hi.



Dhe ndofta kjo ish dashuria :

E çakërdisur kuturu…

Për dreq më trembte largësia

Dhe afërsia gjithashtu!


Dritëro Agolli

[elvio]

EJA PRAPE

Ne pangopesi kam ndjere
Dhe uria po me zgjat
Eja moj prap dhe nje here
Eja prap ne ate shtrat

Tek ai vend ku s’kam me mend
Shpartalluar embelsisht
Lakuriq’si e trupit tend
Me c’nderon aq ndershmerisht

Luftrat vec nga ju fillojne
Paqe s’keni as ne shtrat
Eja…luftrat te vazhdojne
Eja prap e prap e prap

B B.

[Le jardin des disparus]

Dhimbjet e zemrës së largët

E dashura ime i harroi fjalët
si te mos ishin kurrë...
u dashurua me heshtjen

Një mollë e kuqe-gjak si faqja jote
midis shpatullave më ra
asnjë plumb s'ka më m'dhimbtë më shumë
në vdeksha pa të pare…

Sa herë mollët të piqen si kësaj dite
hidhi kokrrat udhës nga shkova
dhe unë do të ndiej dhimbje ku shitove,
e miro

Ne u martofsh, mollë mos pastë kund në botë...

Ti me lotë do t'i qash sa herë t'i shikosh
unë dhimbje do ndiej sa herë t`i prek, pse ta fsheh

Dhe në diell të dytë s'të harroj, e miro!


Agim Spahiu

[elvio]

KUR VDIQA UNË

Më hodhët dhe sa mundët,
Më ngjeshët,
Më vutë një mal përsipër!

Më pas ca lot,
Më pas ca lule artificiale,
Më pas më latë e ikët!

Më pas i latë duart,
(Nga dheu
dhe nga unë!)
Dhe shkuat,
Drekuat!

Dhe nisët
të qeshni përsëri,
Të thoni barcaleta banale,
T'i shkelni syrin njeri-tjetrit
Me djallëzi!

Ç'aktorë hororë,
Në tërë këtë lojë
Me gjoja dashuri!

Veç nëna,
Eh,nëna!
Hyri fshehtaz atje brenda,
Si një reze dielli në dimër!

Për të ndarë me mua,
Gjithë atë mal dheu
Që më vutë përsipër!

Veç nëna tani,
Me zogjtë e gishtave
Më çuket si dikur,
Më shpupuris flokët!
M'i thërret
Me emra
Shokët!



Skender Rusi

[Le jardin des disparus]

E fundit

Po më dridhet shpirti
si një fije bar
unë po shkoj drejt dimrit
ti del në behar

Mos u mundoni për varr
sa të vdes
varrosmëni në sytë e saj!


A.S

[YanYan]

Lamsh na perlane –cka mundem me rrembye
prej teshash vrik –e na stivuen si thase
nder kamjona, me shqelma tue na rrase;
prangat nder duer, per s’mbrapshti, ashtu mberthye
sa mishi u-nxi mbas pake e u-fry me plase;
mandej per kame e gjoks litarin nye
tri heresh na e pershuen, tue u-derkrye
ma keq mbi ke u-angue a desh t’u flase.
E mbasi kryen, rrethuen nenkolonelin
qi gjithe at kohe kish ndenjun tue soditun
fetyrat tona t’ajtuna, t’gerdheshna
nen klithmat e paza… Ishin djersitun
e fshiheshin me nge. E mbante belin
njeni tue qeshe me llanet e perveshna.

Arshi Pipa

[elvio]

NËNËS
Gjithnjë po bëhesh më e krrusur,
Sikur po i afrohesh tokës!
Unë jam atje,në sytë e rrudhur
Ku është fillimi i gjithë botës!

Gjithnjë po bëhesh më e vockël,
Ku e ke futur gjithë atë shpirt!?
Si hënëz e ngrënë brenda dhomës,
Mbi kokë më rri edhe më ndrit!

Gjithnjë po bëhesh më e lehtë,
Mos ke ndërmënd që të largohesh!?
Ma bëj një shenjë e ngjitem vetë,
Qiellit t'i them që do vonohesh!

S Rusi!

[Le jardin des disparus]

Zemra ime

Në asnjë dorë të botës nuk më zë gjumi
isha mësuar me kokën në duart e tua
e ke ditur që kam diçka nga deti
breg me breg dhe gjumi s'më zë

Dua të shtrihem dhe të vdes
por vjen ti dhe nga balta më ngre
kur male te tërë dot s'na ndanë
si do na ndajnë dy grushta dhe

Ah, isha mësuar me kokën në duart e tua
tani edhe brigjet më gjumi nuk i zë


Frederik Reshpja

(p.s. Ky lirik i madh shqiptar vdiq në shkurt 2006. I rrënuar, pa para, tejet i sëmurë, Reshpja, ish i burgosur politik, përjetoi ditët dhe netët e vështira, për të vdekur në mjerim, si endacak pa kulm mbi kokë... I mbylli sytë, por jo qepallat e tij në poezitë e mrekullueshme që la për ne. Gjithsesi dhe ndërgjegjen tonë të vrarë si shtet e shoqëri karshi tij!)

[vjeshta]

LALËS

Rudha e ballit
vrragë kohësh

Fjala
mbrumur motesh

Hapi i tij
shteg i ri

Unë
bimë e farës së tij.


H. Muhaxheri

[tipi engjellor]

Vjesht e dyte ~

Qemoti dallendyshet kan ikur
lejleket lagunave nuk duken gjekund
thellezat nder shkurre jan strukur
vjeshta gjethet ka shkundur,pa mund

Rruget horizontin kan humbur
harabeli me nuk degjohet
bilbili nga rryma e ngroht eshte tundur
vetem ca sorra spo largohen

Ne labirinthet e kohes pa fill
as ne me spo e gjejm rrugen
te dy sebashku ne park
atje,me puthjen ne humbem.

[Le jardin des disparus]

Eja

Ku ishe ti kur dola i vetëm nën hënë
në ç'hënë barisnje vallë

Ku ishe ti kur vizitova profilin tënd
në xhamin e muzgut që krisi dhe u thye me trishtim

Pastaj erdhi nata mbushur me mungesën tënde
pastaj erdhi prap nata
dhe kështu ka për të qenë deri në ditën e fundit të netëve

Zbrita tek kroi
duke mbajtur në duar vazon delikate të agimit
pashë sytë e tu ruajtur në kujtesën e ujrave

Lisi plak lëshoi përdhe kurorën e vjeshtës
si një sovran që abdikon

Ani, mua më zuri ky mallkim
po qysh bën pylli pa ty, si del vjeshta
a ndofta nuk do të ketë kurrë më vjeshtë?
atëherë në emër të kujt do të bien gjethet
në emër të kujt do të vijnë shirat, mjegullat, ylberët

Zemra ime, eja vër dorë mbi stinët!

(F.R)

[natyra]

Te mendohesh,
..
Ka shume mallkime
per njerez te liq,
Sic ka dhe urime per shoke dhe miq.

Po une mallkimet aspak s'i kam dashur,
Vec shfryj
rralle-rralle kur jam buzeplasur,

Kur kupa ze mbushet e s'kam nga t'ia mbaj,
Merzitur-merzitur me vete ze shaj.

I them mendjemadhit nje llaf te florinjte
Te gjetur ne popull:ah,mendja t'u rritte!

Sa gjera ke
thene,o popull i shtrenjte,
Qe duhet patjeter te rri te vras mendte!
..
Dritero Agolli

[Le jardin des disparus]

Falmë

Oh, falmë, falmë mikja ime
në ta lëndova përsëri
at’ plagë që s’don më ngushëllime,
që don të mbetet si jetime,
krenare pa njeri!

Oh, falmë, falmë pse kërkoj
prej teje unë dashurinë
e dhëmshurisht pse të qortoj
në çastet-vrer, kur shpesh harroj
se ty ta vranë rininë …

Ësht’ malli im gjithë pikëllim
që djeg e bren aq pushtetplot
e kur s’e gjen ate flijim
që e njeh aq fort në shpirtin tim,
i mbeten veçse lot!

Ësht’ zemra ime q’u mësua
çdo rrahje t’sajën ta durojë,
që kurrë s’i tha njeri “të dua!”
që u ndez përherë dhe u shua…
pse di të dashurojë.

E pra më fal e dashur ti,
tani t’kuptoj unë ty më mirë:
çdo ças dhe unë po ndiej mërzi
e shpesh s’kam mall, s’kam dashuri,
s’kam gaz, s’kam më dëshirë!

Oh falmë, falmë mikja ime,
s’do t’i lëndojmë ne kurrsesi
k’to plagë që s’duan ngushëllime,
që duan t’mbeten veç jetime
ashtu si unë, ashtu si ti …

Robert Shvarc

[Le jardin des disparus]

S’e di...

Nga larg më vjen, nga larg, ky zëri yt i valë
dhe më ndez në gji një afsh edhe një mall
e s’di se ku më dhemb, e s’di se çfarë kam
madje as nuk e di në jam apo nuk jam

Ti flet e flet e flet dhe çfarë flet e di,
por unë vetëm flas, sepse përtej je ti
dhe sot po të më thonë: pa shkundu, mor i mjerë
u them, që mund të flas kështu një jet’ të tërë

Nga larg dëgjoj, nga larg, ah! zërin tënd të butë,
më vjen sikur dhe sytë më ndizen në të tutë
dhe s’di se ku më dhemb dhe s’di se çfarë kam,
madje as nuk e di në jam apo nuk jam!

(R.Sh)

[lovely]

Nga larg vjen edhe mjegulla qe mbështjell mendjen
Një zë i brishtë ne anën tjetër, depërton në dendsinë e saj
Ca shpjegime të kota, dhe vetëm një me vend
Cili je ti? Vegim apo përrallë?

Tingujt e qeshjes në terrin e natës, gufojnë
Nuk e di më në është e qeshur apo ofshamë
Plandaj:
"Nga larg dëgjoj, nga larg, ah! zërin tënd të butë,
më vjen sikur dhe sytë më ndizen në të tutë"..

[Le jardin des disparus]

...

Sytë e tu si qielli janë të kaltër
të kaltër unë i dua e plot shkëlqim
ti nuk e di e dashur sa trishtim
ndiej unë kur ai vështrimi yt i pastër
nis njomet porsi qielli i kësaj nate
nga brengë e fshehtë e zemrës sate

Sytë e tu janë të përlotur
sytë e tu më hapin një botë të tanë
që e kam andrrue por nuk e paskam njohur
sytë e tu e dashur që tash i kam aq pranë

Një ditë do të mëgohesh prej meje
dhe do të kalojnë shumë çaste
shumë ditë e net e vjet
gjersa do ta kuptosh
që unë kam mbetur ai i vjetri –
gjithmonë pranë teje…

..."Prandaj:
Nga larg dëgjoj, nga larg, ah! zërin tënd të butë,
më vjen sikur dhe sytë më ndizen në të tutë.."!

[lovely]

AZIL POETIK (nga libri "Mekatari")

ti që më lexon…nëse guxon…
eja me mua…lakuriq...
eja të të gënjej...
gënjeshtra është më fisnike
se sa i hidhur zhgënjimi...

guxo të të gënjej veç një herë unë
siç guxove tërë jetës të të zhgënjejnë ata...
ato...nderi...morali...besa dhe premtimi...
gënjeshtra ime gjithnjë është më e bukur
se gjithnjë ndodhet përtej...

eja pra...
pa të zhgënjyer guxo të të gënjej...
eja të të marr në një udhëtim të gjatë...
të gjatë...shumë të gjatë...
përtej Tri Pikave në fund të vargjeve të mia…
atje larg…
atje poshtë…
atje lart…
atje përtej…
por kurrë këtu…

Tri Pikat…
trinia ime humnerë...
çast…
përjetësi…
asnjëherë…

trinia ime djegëse…
e nesërme…
e sotme…
e djeshme…

trinia ime e trishtë…
muzg…
natë…
ditë...

trinia ime magji…
bordell…
kishë…
xhami…

trinia ime pa altar…
ëngjëj…
djajë…
transeksualë…

trinia ime gri…
ne…
unë…
ti…

trinia ime pa shenjtorë…
i dashur…
bashkëshort…
dashnor…

trinia ime mëkatare…
orale…
anale…
vaginale...

trinia ime rrënjëdalë…
rënkim…
heshtje…
fjalë…

nëse guxon eja të të marr në një udhëtim të gjatë
si kurrë ndonjëherë alfabetëve të përmbysur…
ndërgjegjes së cakërdisur moraleve të dhjerë...
përtej Tri Pikave në fund të vargjeve të mia…

përtej çfarë shkruajta e çfarë thashë…
përtej çfarë mund të lexohet e mund të shkruhet…
përtej gjithshkaje që mund të thuhet…
përtej çfarë njerëzit lexuan e mund të lexojnë…
përtej çfarë njerëzit harruan e më s'kujtojnë...
përtej çfarë ti kërkove dhe s'ta dhanë...
përtej çfarë nuk doje dhe ta dhuruan...
përtej çfarë besove dhe ta vranë...
përtej çfarë bekove dhe ta mallkuan...

nëse guxon eja pra atje ku pak shkojnë...
eja dhe guxo të të gënjej...
të të gënjej pa të zhgënjyer...
në Arratinë e Madhe Përtej Tri Pikave
atje ku retë pa qiej
azil poetik kërkojnë...

Artan Gjyzel Hasani

[Le jardin des disparus]

Të dua!

Për vjollcën që dridhet
në një vazo lulesh
të braktisur mbi prag
pa u dashur prej askujt
ashtu si zemra jote

Të dua
për gishtat e shiut
që bien mbi tastierë
një melodi për hënën
që i ngjan tëndes këngë

Të dua
për agimin që zbardh
aty mbi horizont
i ndritshëm e delikat
e ngjan me ballin tënd

Të dua
për dritën që çel e zgjon
një zog që del prej folesë
me krahët fluturim
e ngjan me gazin tënd

Të dua
për diellin që lind
e hedh nëpër korije
dantellën e dritës
plot nur e hijeshi
si hareja jote

Të dua
për ditën që feks
pas një nate pa dashuri
e që ngjan krejt
krejt me kthimin tënd

Të dua
për një portë që hapet
për një klithmë gëzimi
dy zemrash bashkuar
që ngjan me zërin tënd!


Jacques Brel

[Le jardin des disparus]

Mos më lerë ...

T’i harrojmë zënkat
mëritë e keqkuptimet
e kohën e humbur

Të harrojmë gjithçka
të harrojmë orët
që vrisnin pa mëshirë
me thika pyetjesh
dyshimesh të kota
zemrën e lumturisë ...

Unë do të të dhuroj
një shi plot me perla
ardhur nga vende
ku nuk bie shi
e do të gërmoj
gjersa të jap shpirt
të gjej ar e zefir
të tërën të të mbuloj

Unë do ngre një vend
ku dashuria të jetë mbret
ku dashuria të bëjë ligjin
e ti të jesh mbretëreshë ...

Mos më lerë
se më s'do vajtoj
e s’lëshoj më fjalë
po do të tërhiqem
aty prapa pemës
për të parë ty
për të ndjerë nga larg
zënë e gazin tënd
këngën e dëfrimin

Lermë që të bëhem
hij' e hijes tënde
hij’ e dorës tënde
hij’ e qenit tënd

Mos më lerë
mos më lerë
mos më lerë !...


(J.B - Ne me quitte pas)

[elvio]

Në udhëkryqe ndanë xhadeve
Ditët e shtuna dalin shpesh
Dhe zgjatin dorën nga makinat
Herë dy nga dy herë veç e veç

Po shpesh ata që janë brenda
Me njëri-tjetrin shkëmbejnë fraza
Si shumë pretendime kanë
Mor shoku Jani, këto vajza

Dhe janë ata që bëjnë zhurmë
Që kanë për vete dyzet gojë
Që i shkruajnë letër presidiumit
Për një guzhinë po t'ju mungojë

Dhe ato presin makinën tjetër
Atje në rrugë atje në shi
Ato të urtat gjer në dhembje
Të thjeshtat gjer në madhështi

Tek presin, java që kaloi
Iu kujtohet si në tym
Klasa me nxënësit, gabimet
Q'u përsëritën në hartim

Në mbrëmje radion dëgjon njëra
Tjetrës në mend i vjen sërish
Shikimi i fotoreporterit
Q'andej kaloj rastësisht

Koha e fejesës i ka ardhur
Dikujt ndoshta i shkon çdo ditë
Pluhur i shkumësit, vello e bardhë
U bie mbi supe e i trondit

Po s'ngrenë ato botën në këmbë
Në komitet në ministri
Ato të urtat gjer në dhembje
Të thjeshtat gjer në madhështi.

Ismail Kadare

[lovely]

Dritorja


Nje nate e mbaj mend fort mire,
kur hena rrezet argjendore
vershonte permbi mugetire,
nje vashez pashe ne dritore.
Ajo e heshtur po qendronte,
po ankthi po ia digjte gjine,
me padurim ne shpirt,veshtronte
te udheza neper kodrine.


"Un' jam ketu!",-nje ze ne terr
u ndje dhe vasheza gufoi,
dritoren celi menjehere...
dhe terri henezen mbuloi.
"O lum si ti",- i thashe me mall
"te pret gezimi,puthjet ,dhelet,
po mua ndonje mbremje valle,
ndonje dritore do me celet?"


Pushkini

[vjeshta]

Nase Jani


KURBATKA
Mbremë, putha një kurbatkë
të bukur,
Një kurbatkë, nga dashuri kurbatësh,
Nën një çadër, ku flinte një flutur,
Ku dhe nata, s’na shihte
gjithë natën...
Mbremë, putha një kurbatkë
të bukur,
Qeni rrinte, lëpihej nën hënë,
Në puthje kurbatke kisha humbur,
Fshehur, qeni hënën
kishte ngrenë...
Rrëshqita nga buzët e kurbatkës,
Bëra poshtë, por s’rashë dot
në humnerë.
Si s’u shkoqën rruazat e qafës,
Vdekja të kish qeshur
dhe një herë?!
Si s’u xhindos lumi, të kish lënë,
Shtratin ku është shtrirë
mijra vjet?!
Qeni jargëtërbuar, hënëngrënë,
Ulërimë s’lëshoi gjer në mëngjes...
Si s’u sosën buzët me gjakshege?!
Burimi i shpirtit si s’u sos?!
Puthja e kurbatkës ishte vdekje,
Prapa veshit vdekja më thosh:Mos!
Mos! më thoshte vdekja,
se kurbatka,
është e gjitha zjarr e dashuri,
buzët i ka mbushur me gjakshege,
në çdo poretrupi ka magji...
Drita e mëngjesit
mos ardhtë kurrë!
Mbi buzët e kurbatkës isha mbret.
U dogja, i gjithi, përmbi buzë,
Vdiqa, sikur rrojta njëmijë vjet.

[Le jardin des disparus]

Ti nuk erdhe

Vjeshta erdhi herët, ti nuk erdhe
sikur të vije, une do të lija cigaren
në vend të pullave të nikotinës
do më rridhte në vena shiu
dhe vetëvrasja e plakjes
dhe vera e kaluar e rinisë…

Gjiri yt i kthjellët si ylberi
do të rrethonte netët e mia
në ballë do ta puthja errësirën
ulërimën tënde më të gjatë se e gjata
në qerpikët e zinj ngecur
frikën dhe aromën tënde…

Ah! Zjarri i prekjes tënde
si uji që ka ngrirë në acar
dëshira për t’u bërë jorgani yt
digjet n'majën e flokut më të hollë
me buzët e puthjes, prekjes, nuhatjes
do të të puthja…

Me krahët e erës do të përqafoja
trupin tënd që i rri i vogël trupit tim…

Ti nuk erdhe, vjeshta erdhi herët
hija ime nga pragu i dritareve
i ra pas dashurisë tënde të zezë…

Dhe zemra i ra pas trishtimit, dëshpërimit...

Tani pres të kthehesh
siç më ka marrë malli të ikësh…

Që të më ushqesh
me pasionin e dashurisë tënde në errësirë
të më mbytësh me uraganin tënd të zi
të më harrosh në errësirën tënde të zezë

Vjeshta erdhi herët, ti nuk erdhe…

R.D

[Le jardin des disparus]

M'i puthe buzët

M'i puthe buzët gjer në dhembje
tani duhen shëruar
po s'm'i shërove gjer në mbrëmje
ta marrim dhe më shtruar

Përpara ke natën e tërë
e mira ime, ti
ajo çka mbetet për t'u bërë
është puthja mbushur shpirtësi.

Heinrich Heine

[lovely]

Divani i vjetër

Ke parasysh atë dhomën e vjetër
tapetën e vjetër?
Mbi të, dy fotografi në mur,
të vjetra!
Ngjyrat e errëta
të vjetruara.

Ke parasysh shkallët që të qojnë
tek ajo dhomë e vjetër?
Në të cilën gjendet ai divan i vjetër?

Aty! Mu aty priti dashuria
Ajo puthje e njohur
Me lagshtinë e saj si vesë e mëngjesit..

E di, shkallët..
Nëpër to u ndoqën të rinjë të dashuruar,
butshëm, vullgarshëm dhe të ç`orientuar,
Ndjenjës së vjetër mirë dhuruar!

B.P.

[vjeshta]

GRUAJA E MESNATES

Nje grua mbreme me mori nga nata
Dhe me futi n'dhomen e saj,
Une, ajo dhe artet tona
Biseduam ane e skaj.

M'celi zemren per here t'pare,
Embel, ciltas bisedoi.
Te gjumeembli shtrat i saj,
Dalengadale dhe mua m'coi.

Pak poezi me arome gjumi
Ia lash aty mbi jastek.
Nuk e cika, nuk e preka
Se nga gezimi krejt qesh tretur.

Tri here "gezuar" une i thashe,
Me afsh t'madh plot dasuri.
Pasi ia lash 'naten e mir"
Jashtdola e qava si djale i ri!



Ali R. Berisha

[Le jardin des disparus]

Motive pa diell

(Sipas motiveve të I.K)

Zor se në jetë
do të takohemi
adresat humben
s'ka më letra

Ti mjegullat
Unë retë
do t'i dërgojmë
njëri-tjetrit
gjersa dhe vetë
të mjegullohemi...

...e të tretemi
si ngjyra e fotografive
në "Divanin e vjetër"!

[YanYan]

Vizatova të parin e gjithë vizatimeve
mbi një copë letër, për të parën herë
një shtëpizë të bukur, me oxhak e dritare
dhe me klasiken, të mbyllurën derë…

më pas shkrova të parën letër dashurie
naive e të zjarrtë si për të parën herë
kurajo s’kisha në dorë t’ia jepja...
dhe zemërdridhur ia hodha nën derë…

më vonë i thinjur (familjar natyrisht)
ëndrra vizatova mbi letra me vlerë
të gjitha të bukura, të zjarrta sigurisht
të gjitha të ngjajshme me të parën herë…

një ditë do iki ashtu siç erdha
do vij këtu për të fundit herë
do vij më ndryshe…do vij në foto
ngjitur mbi letrën do rri mbi derë…

(1992)
©Artan Gjyzel Hasani

[Le jardin des disparus]

Kini mëshirë

Ajo ishte një natë dashurie
që kurrë s'duhej të kish gdhirë

Kini mëshirë
në mos po atje nën gurë
nën peshën e natës së shëmbur do të shëmbëm

I vrarë jo nga urrejtja, po nga dashuria
që përjetësisht quhet dhembje...

(Xh.S)

[Le jardin des disparus]

Pa titull

Ndoshta s'të shkojë ndërmend
se qielli rastësisht s'u mbyll
se kjo dëborë që shtroi kudo
në të vërtetë ka rënë për ty

U projektua çdo kristal i saj
në qiell të madh diku
dhe nuk pushoi së rëni ajo
gjersa i gjeti flok't e tu

Dhe në mëngjes i zbehtë
ai i plotë hapej me madhëri
nën altruizmin e tij të hirtē
ndërsa shetisnim ne të dy...

(...)

[Le jardin des disparus]

Mos u zhduk...

Duke u zhdukur nga mua
e çmishëruar vetvetes ju zhduke
vetja jote kështu u tradhëtua
me pandershmëri prostitute

Mos u zhduk... të zhdukesh është lehtë
të ringjallesh për tjetrin s’ka se si
vdekja të tërheq shumë thellë
të vdesësh nuk është mënçuri

Mos u zhduk... harro hijen e tretë
s'ka të tretë, dy janë dashurive
bashkë do shkojmë në gjyqin e shenjtë
kur gjaku t’na thërrasë për përgjigje

Mos u zhduk... e kemi shlyer mëkatin
fajtorë s’jemi ne, as damkosur
të denjë jemi unë dhe ti për të falur
në-mos-dashje ç’kemi plagosur

Mos u zhduk...të zhdukesh është çast
por si do takohemi nëpër shekuj
ç'sozi kemi në botë, ti fantazmë
dhe unë? - fëmijët tanë të qeshur

Mos u zhduk... jepma dorën tënde
në të jam shkruar unë - i besoj sekretit
dashuria e fundit është e tmerrshme
s'është dashuri, por frikë e humbjes së tjetrit!

Yevgeny Yevtushenko

[vjeshta]

ISHA I DEHUR

Rrugëve të lashta po iu rikthehem,
ëndrrave tani shumë i frikësohem,
ahh...sa dua edhe një herë të dehem,
me puthjen e saj përsëri të ngrohem.

E t'a përgëdhel me kujdes,
të pushonim nga muzgu që vie,
e të zgjoheshim në mëngjes,
kur agu me rreze do të na bie.

Sa fjalë në gjysmë kishin mbetur,
sa ditë s'i kam parë qysh moti,
si një leckë mbeta i tretur,
i gjetur e i mërdhirë nga i ftohti.

Kurrë e bukura s'më ka shkruar,
asnjë fjalë në një letër,
ku e di nga ka shkuar,
apo e ka gjetur një të dehur tjetër.

Nga: Mark Kuzhnini

[lovely]

Vjeshte, ty nuk t`ka hije me qkru qizi pizija me dushje. A mue po. Une jom e re:biggrin:


E dua trupin tim kur është me trupin tend.
Eshtë diçka fantastike.
Muskuj të tendosur e voluptet.
e dua trupin tend, i dua lëvizjet e tij,
dua atë çka bën, më pëlqen të ndjej
shtyllën kurrizore të trupit tend e gjithë
dridhjen e embel të eshtrave
e atë vibrim të skajit te tij që dua ta
puth, ta puth, ta puth papushim.
të puth plot zjarr çdo pjesë të trupit tend,
e dua atë përkëdhelje të bute të cikjes
me pushin e gëzofit tend elektrik e
mishin që hapet e sytë e tu plot shkëndija,
e për më tepër dua përplitjen tende
poshte meje një gjë kaq fantastike !

E .E. CUMMING

[vjeshta]

Po t'rri nngat ,se si e re qe je, mos po i qon vetit fjale me kto poezi...:tongue:

Qy anmikjaaaaa! Prej anmiqesis nuk po e sheh se kush eshte autori...:wink:


Mall...!


Edhe pse larg…
pranë të ndjejë,
nuk të harroj,
vetëm thjesht,
dua të të përshëndes,
e pastaj
të shkoj.

Ashtu kot
malli më sëmbon,
jam grua,
me shpirt e trup të bukur,
pse jo,
jam zonjë grua.
Dy herë më e bukur,
joshëse,
tunduese,
në sy,
buzë,
me shpirt e trup,
dikë sundoj,
ndoshta
ty.

Edhe pse larg,
mos harro,
malli më merr,
nuk varet
prej meje
ai shtegton,
atje ku do.
Shpesh humbet ...
symbyllas
ikën..
shkon diku..
diku larg
ikën si i çmendur
e kthehet..
sërish
këtu.
merr udhë,
prapë
shtegton përhumbet,
gjithë qenien përfshin
e harrohet
dhe shpirtin ma tretë.

Një ëndërr e shkurtër
me sytë hapur,
më rri,
e kupton që malli të mund...
del fitimtar,
dhe vjen tek ti.

Edhe pse
nuk zgjat shumë,
është mundje e bukur,
edhe pse zgjat pak
më se e dëshiruar,
kur prehje gjen,
brenda meje
futur.

Në krahë malli lë veten,
të ndjejë jetën,
pëshpërimën,
frymëmarrjen,
prekjen,
aromën,
heshtjen.

Malli im,
më mund,
bëju zoti im
eja
tek mua,
më merre
në gji,
frymo
brenda meje
Jam
Grua!

Nga: Nexhi Baushi

[YanYan]

Gabrielë,e mban mend sa shumë më admiroje,
më deshe, më jepeshe, kur nuk më kuptoje...?

Ish koha kur unë të robëroja me lirinë time për të gabuar..
Pastaj erdhi heshtja...

Hyj sot në shpirtin tënd, Gabrielë dhe s'bëj dot autoportretin tim....
Pasqyrat tregojnë harta memece ku vështrimi im blu
sajon kontinente lumturie që kurre s'egzistuan...
oqeane të stuhishëm...tashmë të qetësuar...
nën ta Atlantidat e mia -brigje pa urë...

Po qiejt e mi, Gabrielë?
Ah...qiejt....
Qiejt s'shënohen nëpër harta kurrë...

©Artan Gjyzel Hasani

[Le jardin des disparus]

Heshtja jote

Unë mburrem se thur vargje me zjarr
ti hesht, por ti dashuron më bukur
të matesh me mua, nuk është garë
gara me ty është garë e humbur

Unë shkruaj gërma pa fund në letër
ti më rimon shenja dhëmbësh në mish
unë them sa ty nuk dua asnjë tjetër
ti qeshë a tallesh me mua, ku ta dish

Unë llafazan si të gjithë poetët
ti e kthyer në heshtje, si vetëm ti
unë rrëmbej yje të të ndrijë netët
ti bëhesh hënë e me merr në gji

Unë flas kaq shumë, se nuk hesht dot
ti hesht, se ti di të flasësh më bukur
të matesh me mua, garë e kotë
gara me ty, më shumë se e puthur...

Sokrat Habilaj

[YanYan]

Do cash mes udhëve ku ata nuk shkuan ndonjëherë
në gremina ku nuk guxuan të hedhin dot as vështrimin
mes shkretëtirës ku vec ti e di që një lule akoma fle
mes brigjesh ku përrenjve do ua ndryshosh drejtimin…

Do njohësh të dëshpëruar me gurin në qafë varur
të pashpresë që harruar i ka fat’ i keq
do njohësh dhe njeriun...atë që akoma s’ka ardhur
atë që nga pas turmat zvarrë tërheq…

Në shpirtëra njerëzish që nga vetvetja kanë frikë
mes atyre që nuk njohin as besën e as nderin
kufomat që do ndeshësh mëshiroi cdo ditë
dhuroju parajsën kur njohin vec ferrin…

©Artan Gjyzel Hasani

[vjeshta]

DHE SIKUR NJË ÇAST

Ajo buz’e saj, buz’e ndezur prush
Yjet rënë nga qielli lule nëpër gushë.
Në pasqyrë të syrit i pash edhe shpirtin
Zot, o Zot im ma bëj një çast vitin!

Shtrat bëje dhe qiellin që të vdes dy herë
Në muzën e vargut do çelet pranverë
Do rënkoj dhe deti, dallga bëhet valë
Zot të lutem shumë, mos ma shuaj zjarrë.

Digjmë në buzë të saj le të bëhem hi
Nese nuk është ëndërr do jet një magji!
Dhe sikur një ças të jetë vetëm ëndërr
Do lutem për të me shpirt e me zemër!

Se ja vlen të rrosh edhe për një çast
Të digjesh me puthje, të dehesh me flakë.
Nuk beson poetin kush s’e ka provuar
Po s’je pak i çmendur, s’je i dashuruar


Myrteza Mara

[Le jardin des disparus]

Ty...

të dua si bukën me krip e piperka që ha
si çastin kur natën i djegur zjarrmie zgjohem
dhe shkoj e vë gojën në çesme të shuhem pak

si çastin kur plot ankth, padurim e gëzim
hap pakon e rëndë postare që s'di nga me vjen

të dua si çastin kur për së pari kapërcej detin
si shumë gjëra që drithërohen në mua
kur mbi ne butësisht bie nata

si atë shprehjen e përditshme:
"gjallë jemi shyqyr" - TY TË DUA!

Nazim Hikmet

[vjeshta]

E DUA NJË SHKAK

Nuk jam harraq, siç ti më quan,
Unë enkas lë diçka nga pas.
Sa herë largohem iki shpenguar
Të kthehem shpesh dua një shkak.

Një buzëqeshje bëj sikur harroj
Diku një përqafim, një puthje
Se shpejt kthehem edhe i kërkoj
Dhe prapë largohem me ngutje!

Ndodh që harroj më shumë
Dhe kthehem si det i etur
Ti-dallgë e ndezur me shkumë
Më pret në gjoks e mekur.

Kështu jam gatuar, me erë harrimi
Harroj plagët, harroj lotët
Por nuk harrroj portën e betimit
Si të harroj dritën e Zotit?!

Ti qesh, si lulja në pranverë,
Të pëlqen që unë di të harroj
Dhe s’do të ndreqem asnjëherë
Këtë sëmundje nuk do e mjekoj!

***
Nuk jam harraq, siç ti më quan,
Unë enkas lë diçka nga pas
Sa herë largohem iki shpenguar
Të kthehem shpesh dua një shkak!


Myrteza Mara

[Zero Cool]

Eja edhe një herë



Eja!
Eja dhe pastaj ik prapë e me më ler ta shijoj dhimbjen e ndarjes
E ëmbël është vuajtja që shkaktohet nga mungesa jote
Sepse mungesa jote gjithmonë ma kujton praninë tënde
Eja edhe një herë dhe më godit mu në zemër
Që të bindem se ende kam fuqi të përballem me dhimbjet!

Kur unë të jem dënuar nga harresa
Eja dhe më bëj të vuaj edhe një herë
Eja se dua ta kem plagën e freskët
Që edhe kujtimet për ty të jenë të freskëta
Eja edhe një herë dhe më çmëso
Se më kanë mësuar aq shumë sa desh m’u zbraz zemra nga ndjenjat
Eja të bashkohemi edhe një herë që ta kuptoj sa të fortë më ka bërë ndarja!

Kur unë të jem harruar pothuajse nga krejt bota
Eja ti me vesën e të gjitha mëngjeseve të jetës
Dhe m’i kujto lulet që u thanë pa ua ndier aromën
M’i kujto gjynahet e mia që kanë arritur majat e maleve
Kështu s’do ta harroj se nuk ka mal pa majë
Dhe do ta kujtoj sot e përmot që edhe pse majat e maleve janë më afër diellit
Prapë se prapë ato jetojnë me borën.

Kur shpirti im të jetë nisur drejt Qiellit
Eja ti me lotët e krejt syve të të dashuruarve të Tokës dhe laje trupin tim
Që ta ndjej edhe një herë se në botë lashë njerëz më të dashuruar se vetja
Që shpirti im t’i thotë gjithë botës se nuk ka ndarje që s’na e kujton takimin,
Nuk ka pendim që s’na e kujton gabimin,
Nuk ka ikje që s’na e kujton kthimin.

Nëse s’jam i denjë të vish derisa unë të jem këtu
Ti eja kur të kem shkuar unë atje
Dhe thuaja gjithë botës Të Vërtetën për të cilën u lavdërova e u shava
Thuaju që unë edhe pse u largova, nuk u ndava
Edhe pse nuk derdha lotë, prapë qava
Se që kur u ndanë Ademi e Hava
Edhe rrugët e njerëzve u ndanë në dy:
E para: “Kam nevojë për ty se të dua”,
E dyta: “Të dua se kam nevojë për ty”.

[Le jardin des disparus]

Ëndërr

E shoh shpesh këtë ëndërr të cuditëshme

e drithëruese

Të një femre të panjohur,

që më do dhe e dua

E që s’ështe krejtësisht e njëjta,

as krejtësisht një tjetër

Ajo më dashuron e më kupton

E përderisa më do e më kupton,

zëmra ime e çiltër, e tejdukëshme,

vëtëm asaj tashmë i është falur.

Djersën e ballit,

veç ajo di ta freskojë

Ështe brune a bjonde, s’e di

Emri i saj është…

është i ëmbël

Si ai i të dashurve,

që jeta i mërgoi

Shikimi i saj i ngulitur, si i statujave

Zëri i saj…

I qetë, i rëndë, i largët,

ka dridhjen e zërave të dashur,

e që tani kanë heshtur!


P. Eluard

[vjeshta]

AJO ERDHI

Ajo do të vijë nga çasti në çast,
Me erën e mallit, ëndërr e gjallë.
Ajo do të vijë siç vjen një varkë,
Etur për bregun rrëshqet mbi valë.

Ajo po vjen, ia ndjej hapin,
Dhe zërin e ëmbël pranë ia ndjej.
E para herë që jemi kaq afër,
Herë të tjera jemi takuar në qiej!

Ajo erdhi, tek dera po troket,
Prit të lutem të mbaroj këtë varg!
Po ku të le zemra, ajo s’di të pres,
Lavdi Zotit!- dhe unë brohoras!

Ajo është me mua, unë jam i saj,
Dy trupa, një shpirt, një zemër.
Më vjen turp, por dua të qaj,
Qaj nga gëzimi që s’jam në ëndërr!



Myrteza Mara

[vjeshta]

PAJ, JAM DASHNOR

Krah Dall´ndyshe atë çerpik,
moj mbretëreshë që pret kurorë,
do ta vjedhi diten për dritë,
në më thënçin mua dashnor!

Buzën tënde kuq si gaca
që pa e prekur më përvëlon,
do ta puthë moj unë, lum baca,
n´ballkon tëndin sonte vonë!

Në Natë të Sh´Mitrit më raftë lia,
po nuk të erdha sonte në lamë,
qyqan t´vetëm më zëntë pleqnia,
mi marrtë dreqi krejt çka kam!

N´Ditë Shën Gjergji m´qëlloft reja,
po nuk ti putha moj ata sy,
teshat n´trup m´i brejtë teja,
n´zemrën tënde po s´munda t´hy!

Nuk i trembem plumbit t´pushkës,
n´konak tëndin sonte pa t´ra,
se jam nipi i Cub Kolushës,
që kaloi jeten me shkallë në krah!

Jo jo, baca nuk është zagar,
po jam dashnor moj të lënça shkret,
shumëçka n´jetë mund t´bën zarar,
por dashnia, jo kurr përjetë!
...
Mentor Thaqi VS., 15.05.2014

[power8]

Ëndërr

E shoh shpesh këtë ëndërr të cuditëshme

e drithëruese

Të një femre të panjohur,

që më do dhe e dua

E që s’ështe krejtësisht e njëjta,

as krejtësisht një tjetër

Ajo më dashuron e më kupton

E përderisa më do e më kupton,

zëmra ime e çiltër, e tejdukëshme,

vëtëm asaj tashmë i është falur.

Djersën e ballit,

veç ajo di ta freskojë

Ështe brune a bjonde, s’e di

Emri i saj është…

është i ëmbël

Si ai i të dashurve,

që jeta i mërgoi

Shikimi i saj i ngulitur, si i statujave

Zëri i saj…

I qetë, i rëndë, i largët,
rancez
ka dridhjen e zërave të dashur,e poetit te madhe f

e që tani kanë heshtur!


P. Eluard
__________________________________

Poezi e perkryer por jo e P.Elouard por Paul VERLAINE (1844-1896)

"Mon rêve familier".

C'est du grand art. C'est l'apogée de la pola prose poésie française. Elouard c'est de la prose à côté !

[elvio]

Kur ikja larg ,drejt teje vija
Kur vija afër ,ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark.
As e kuptoja si të desha
Një mjegull pus ,një çmenduri
Si një poet që shkruan vjersha
Dhe ndez një shkrepse , i bën hi
Dhe ndoshta kjo ish dashuria
E çakërdisur kuturu…
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia gjithashtu...



|Dritero Agolli|

[Le jardin des disparus]

Poezi e perkryer por jo e P.Elouard por Paul VERLAINE (1844-1896)

"Mon rêve familier".

C'est du grand art. C'est l'apogée de la pola prose poésie française. Elouard c'est de la prose à côté !


http://pleiadesblog.blogspot.com/2010/07/artpoezi.html?m=1

...megjithatë, keni të drejtë!

Ditët pa hije

Ti e do jetën
unë e dua lindjen
ti e do lumin
unë e dua burimin

asnjë mjegull
nuk na ka mbuluar
unë ty do t'takoj
përsëri në dritë...

P. Eluard

[elvio]

SHPIRTI
Ç’ta bëj, si ta mbroj këtë shpirt
të ngrënë nga përdorimi?
Ky kurm që e barti çdo ditë -
bregore e lartë pikëllimi.
Sa trupa, sa trajta braktisi
ky shpirt i pangushëllim?
Mos ndoshta Udhën që nisi
e ngryska në kurmin tim?
Dua t’ia di gjitha Udhët,
bujtinat, sfilitë ndër shtresa.
Ç’më solli nga kohë e mugët
dhe cilat reminishenca?
Që ditën kur kurmin ma veshi
si rrobë dhe m’u ngul në ashtnor,
ky shpirt m’i kalli gjithë pengjet
e fatit të lashtë njerëzor.

[Le jardin des disparus]

Mungesat nuk thuhen

Qysh t’i them mungesat?! S’mundem,
mungesat nuk thuhen,
mungesat veç ndjehen, të zënë si ethet
e s’ke më gojë as fjalë, mbytesh në ankth e mall,
veç sytë të thonë se je gjallë.

Po t’i fal sytë. Merri sytë!
Me dy drita syri të flas nga thellësitë,
të them je gjëma ime, je shpresa ime –
e heshtura me gjëmime. Të them – je muzikë,
gjëmëtare kundër gjëmës, këngë e mbushur prej ëndrrës.
Me dy drita syri të them je e vërtetë
që më mban në jetë, plagë që dhemb e vdekjen
e tremb.

Q t’i them mungesat?!
Druhem, mungesat nuk thuhen,
mungesat me ty shkrihen, flenë dhe ringrihen,
në ty përpëliten, dridhen, të shtojnë dhimbën –
drita i largon, terri i afron.
Po t’i fal sytë! Merri sytë!
E në dy drita syri, në dy drita syri të ndiej
si më ndrit ylli.

Agim Spahiu

[Le jardin des disparus]

Në këtë botë

Ti më shoqëron kudo në këtë botë të ndërtuar keq
pesha jote është më e lehtë se avujt e ditës së parë
të frymoj përmes tërë poreve të lëkurës sime të trishtë
dhe gjaku yt e njeh pa vështirësi labirintin përvëlues
të venave të mia

Në këtë stinë hekuri nuk e ndiej më veten fillikat
se ti më jep forcë të jem ai që jam
i përziej shpresën e brengën, gëzimin e vuajtjen
i pikturoj frikën dhe kurajën me të njëjtat ngjyra
u jap hithrës e grurit shiun e diellin
i vë kokrrën e kallirin në të njëjtën peshore

Pa zgjedhur midis tyre i pranoj lotët dhe dashurinë
heq dorë nga qielli për këtë tokë të hidhur
por i mbyll sytë për të mbajtur në ta hijen tënde
që rri në këmbë pa lëvizur në gjakun tim të lëbyrur
vetëm me ty flas për jetën, për vdekjen.

A. Ayguesparse

[vjeshta]

KUR NJE MENGJES!

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohesh:
"Ti cele heret, moj bajame!"


Dritero Agolli

[lovely]

Kam njohur sy – o, ata sy!
Sa fort i desha, e di një Zot!
Kish kaq magji dhe zjarr aty,
Sa shpirtin s’mund ta shkulnja dot.


N’atë vështrim të pakuptuar
Zbulohej jeta gjer në fund.
Kish kaq pasion të përvëluar,
Kaq pikëllim sa s’ka kurrkund!

Dhe shihte rëndë, madhërishëm,
Që nën qepallat, mengadalë.
Dhe ish gazmor dhe ish i hijshëm
Dhe si një vajtje ish fatal.

Shpesh rrija shihja i mahnitur,
Por asnjëherë s’munda dot
Që ta vështroj pa u tronditur,
Ta adhuroj pa derdhur lot.

F.I.TJUTÇEV

[vjeshta]

Michel Deville

Takim

Turma, një burrë, një grua.
Ata kryqëzohen, ndalen,
Vështrohen.
Gruaja, rrezatuese, përvijon një buzëqeshje.
Burri, me një buzëqeshje, pulit sytë, rrezatues.
- Ju njoh, më duket, thotë ai.
- Edhe unë, besoj, thotë ajo.
- Ju quheni Mathilde.
- Po. Dhe ju, Mathieu. - Po.
- E çuditshme, thotë ai.
- Shumë e çuditshme, thotë ajo.
- Sa mirë, thotë ai.
- E mrekullueshme, thotë ajo.

Ata kanë pirë një gotë,
Kanë marrë një dhomë,
Janë dashuruar,
Braktisur,
Ai quhej Martin,
Ajo Martine.

[YanYan]

Ti s'erdhe ne pranvere,
kur erdhe ti nuk ishte vjesht
as vere, as dimer

kur erdhe ti,
nuk e di sakte cka ishte,
por ishte krejt.

K. K.

[vjeshta]

MALLI

Syri-i bukur qe t'u mvrenjt -
Syri yt qe me lendon
Do me lere-a von a shpejt,
Do me lere-a shpejt a von.

Sapo shpirti m'u delir -
Shpirti im i nxire krejt -
Do me lere me pahir
Syri-i bukur qe t'u mvrenjt.

E do mbetem pernjemend
Varfanjak si mbret pa fron:
Mbreteresha qe me çmend
Do me lere-a shpejt a von.

Do me lere-a von a shpejt,
Do me lere-a shpejt a von,
Syri i bukur qe t'u mvrenjt -
Syri yt qe me lendon.

Do me lere...A! po si -
Qofte-ahere-ose tani -
Do te qaj aq dashuri
Qe te humb me mall te ti?



Lasgush Poradeci

[vjeshta]

Syt' e lumtur

Ishe vogeloshe...isha mituri...
Kur me dole mbudhe, ti moj lumja ti!

Vinte perendimi me te vagelluar
Pa m'i shtire tines ata syt' e shkruar.

Ata syt' e shkruar, syte moj te fjetur,
Shtate vjet me-radhe t'i kam pershendetur.
Kur me pe se pari, more-e m'u largove,
Kur me pe se dyti, more-e m'u afrove,
Kur me pe se treti, more-e me pushtove,
Te putha ne gushe, ti m'u turperove,
Papo ule kryet e shkove vajtove.


Lasgushi

[Le jardin des disparus]

...

Zemrën tënde e mbaj me vete
e mbaj tek e imja

Nuk ndahem kurrë
aty ku shkoj unë vjen edhe ti

Ky është sekreti ynë i thellë
rrënja e të gjitha rrënjeve
origjina e të gjitha origjinave
qielli i të gjithë qiejve
të një peme të quajtur jetë
kjo është mrekullia që ndan yjet

...zemrë tënde e mbaj me vete
e mbaj tek e imja!

E.E C

[Le jardin des disparus]

Ishte koha

Të fluturonte dallëndyshja
pa inicialet e emrave tanë në petkun e saj
ku lule kampanelat dhe pjergullat zverdheshin
pa ballkone dhe yje për t’u mbërthyer

Ishte koha ku s’kishte asnjë lule
që ta mbështeste kokën në supin e një zogu!

(R. A)

[vjeshta]

PS; kush e kputi zingjirin poetik?:tongue:



LOJË ME MEND

bashk me erën, të ledhatoj faqet, sytë ...
nuk freskohem, më djegë zjarri yt

unë dhe uji të fërkojmë trupin,
ah, n´fërkim syshë, mendtë më hupin

punë e madhe ... le të humbin mendtë,
sall le t´freskohem me ëndërrimin tënd
...
M. Thaqi 6.7.2014

[vjeshta]

... mjaft iu fala tokës,
qiellit dhe detit,
iu fala nanëlokes,
... më shumë se vetit,
iu fala lirisë,
s´di më kuj t´i falem,
po i falem dashurisë
dhe, këtu do t´ndalem ...
...
M. Thaqi R. 09.11.2005

[Ylli-1]

KUSHTETUTA

1.
Sot kemi një festë që nuk di si ta quaj
Festë e dështimit apo festë për fitore
Të aktit më të lartë katër vite kaluan
Ne çdo ditë po humbim, asgjë nuk fituam!

2.
Sot e katër vjet ishim në eufori
Shpallëm shtetin tonë, pavarësinë fituam,
Tash dhe kushtetutën, ligjet e shtetit
Që as pushtetarët vet nuk i zbatuan!

3.
E shkelën me këmbë sikur t’ish një letër
Që në vehte nuk ka as edhe një vlerë,
Thanë sot po e shkelim se kështu na duhet
Do ta respektojmë ndoshta tjetër herë!

4.
Mos vallë menduan që janë mbi ligjin
Dhe kushtetuta mbi ta s’ka fuqi,
Mund të bëjnë ç’të dua dhe nuk i dënon kush
Secili e konsideronte vehten tamam mbinjeri!

5.
E tërë bota moderne bie në gjunjë
Para kushtetutës, ligjit më me vlerë,
Me këtë repektojnë vehten, respektojnë vendin
Dhe shtetit të tyre i bëjnë shumë nderë!

6.
Kjo nuk ndodhë tek ne
Tek njerëzit në pushtet,
Sepse ata vet i krijojnë ligjet
Dhe i zbatojnë veç kur duan vet!

09.04.2012 / 13:30
Shaban Ajvazi

[Le jardin des disparus]

...

Jeta do të kishte qenë
shumë më e thjeshtë
nëse unë
nuk do t'kisha
takuar asnjëherë

Më pak trishtim
çdoherë që
do duhej të ndaheshim
më pak frikë
nga ndarja e ardhshme
dhe ajo që akoma do vijë...

edhe pak nga
ajo nostalgji e pafuqishme
që kur nuk je
dëshiron t'pamunduren

Jeta do të kishte qenë
më e lehtë nëse unë
nuk do t'kisha
takuar

Vetëm se nuk do të
kishte qenë jeta ime…

(E. F)

[vjeshta]

... LE T´MË DJEGË DASHNIA

ajo, po po ajo ... dikushja nga dikushi
ëndërrat e zjarrta mi shprushi

të tepërta mbeten fjalët,
dëshirat n´kumbim ... gjetën valët

përflakje që zemrën vërshuan,
përndjekje që ëndërrat pushtuan

a na duhej, a s´na duhej më
ajo e djeshmja: si dhe pse

le të copëtohet zemra, të lidhet mendja,
por, jo edhe t´më cënohet ëndja

kush të dojë, mbulojës le t´i nxjerrë cuklat
e zogqejfit të ia heqë puplat

e vërteta e zhveshur "cullake",
mbetet puthjeëmbla fjalëpake

bota ... le t´ia qaj vetes hallin,
e ne ... t´ia heqim vetes mallin

paj, pasha shtatëpalë dëshirat e mia,
po dorëzohem, le t´më djegë dashnia

pa le t´më shkruhet edhe epitafi:
"vdiq nga zjarrafshi dhe puthjet prej mëndafshi"
...
Mentor Thaqi VS., 21.07.2014

[Ylli-1]

SA E AFËRT, SA E LARGËT MË JE

Sa e afërt më je dhe sa larg të kam
Në ëndërra me vjen dhe më shkon
Mundohem të ta puth
Buzët s’mi afron!

Unë ngritem nga shtrati
Nisem drejt teje në përqafim,
E ti më ikën sikur era
Në buzë më len një idhëtim!

Zgjohem nga gjumi duke menduar në ty
Ti nuk je me mua as në këtë ditë
Po nisem tani drejt teje të vij
Po afron dita që gjatë e kam prit!

19.03.2011 / 16:55
Shaban Ajvazi
BAGRAM

[Le jardin des disparus]

...

Ti je thirrja dhe unë përgjigja
ti je dëshira dhe unë përmbushja
ti je nata dhe unë dita

Kjo është pothuaj parajsë
është mrekullisht e gjitha

Ti dhe unë
çfarë tjetër?!

(D. Lawrence)

[vjeshta]

GRUAJA E NJË ËNDRRE TË BARDHË (*)


Ajo grua që kalon në bulevard
Më duket se e kam parë prej vitesh.
Ndoshta është thjeshtë një imazh
Ndoshta zjarri i kujtimeve që digjen!
Por unë ve bast me të gjithë botën,
Se këtë grua, dikur, e kam takuar
Me buzën e nxehtë ia kam pirë lotët
Kur etja për puthje na kishte robëruar.
Kjo grua më ka dashuruar, dikur
Dhe ajri, për mua, kish aromën e saj
Më dukej si lodër kështjella me mur
Më dukej si gjethe një mal me zjarr.
Këtë grua unë e kam takuar vërtet
Është “gruaja e ëndrrës së bardhë”
S’ja mësova as emrin, i flisja “Jetë”
Gruaja që tani shkon në bulevard.
Në këtë qytet ka plotë gra të tjera,
Në sytë e burrave si mjelma liqeni
Por kjo grua me fustanin si era
Nga letargjia e viteve më përmendi!
Në flokët e saj shndrit akoma vjeshta
Ajo stinë që më marrosi dikur
Pa tualet, me ato faqe të zbehta
Dhe me diellin e gazit në sy e në buzë.
***
Ajo grua që kaloi në bulevard,
Më duket se e kam parë prej vitesh.
Ndoshta ishte thjeshtë një imazh
Ndoshta zjarri i kujtimeve që digjen!

M.M

[lovely]

Ah grate.. Edhe une ia kom nis me i dashte ...:biggrin:

[vjeshta]

Eh, lumja ti qe je e re.:tongue:




SYTË E TU TË BUKUR
(Vajzës Iliridase)
Sytë e tu të bukur, si shkëndija ndezur
Rrezatojnë shikim aq depërtues n’behar
Stolis fëtyrën tënde kjo bukuri e rallë?!
E sikur t’mos ishe ti kjo që je vallë ?
Ata, do të shndritnin si dy Yje bashkë?!
N’hënën e plotë, qiellin që puthin me ashk !
Ngjyrat e detit në to janë shkrirë
Bashkë me t’qiellit puthen n’harmoni
Dashuria jote është dashuri e dlirë
Ëndrra e mëndafshtë të përkund në gji
Seç e pyet poeti realitetin tash !
Pse zgjohet Afërdita n’Pranverë ?
A thua vallë mosha mos ka vakur ?!
A Muzat e grishin dhe i bëjnë nder?!
Edhe Thinjosh t’i hypë Kalit me Flatra
Zemrën poetit për t’ia përflakur ?!
Akoma ka, them, do t’them e thash
Për miqësi s’ka zemër të plakur !!!
As që ka pasur dikur, as që ka dhe tash!
Eh! -sa do të kisha pasur dëshirë !
Të isha unë, pikërisht ai
Që me afsh do ta shuante zjarrin
E atij shpirti të kallur n’dashuri ?!
Thuan që, bukuria fizike bëhet e fortë atëherë,
Kur e ushqen fisnikria e shpirtit- të afshët !
Në djepin e përshëndetjeve të mia, ngrohtë !
Le të përkunden ëndrrat e tua të mëndafshta,
Deri në zhgjëndërrimin e vet, të ëmbel e t’fortë


Kasam Shaqirleva

[elvio]

Ne thithim ajër
pimë ajër,
Nxjerrë nga fryma
e njeri-tjetrit!
Ndaj duhet të quhemi
"Të dashur!"
Jo unë e ti,po gjithë njerëzit!
lindëm nga puthje
që nuk i pamë
(Puthjet i japin jetë
planetit!)
Ne thithim ajër,
pimë ajër,
Dhe prapë nga fryma
e njeri-tjetrit!
Jemi të lidhur me meridianë,
(Të lirë janë vetëm të vdekurit!)
Dhe thithim ajër,
pimë ajër,
Dhe veç nga fryma e njeri-tjetrit

I madhi Skender Rusi.:smile:

https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/v/t1.0-9/10540805_889649294396337_1172309888532363588_n.jpg ?oh=72a7dddb23875bb1c1bf7403f9002b4f&oe=547FCE3A&__gda__=1416678224_1865b3dcae4bbe632329ce7633ef949 5

[Le jardin des disparus]

Më pyete pse të dua

Të dua për atë të qeshur të bukur
kur të shkëlqen syri i kthjelltë
nën ballë të qëruar

Të dua për ato flokët
ku është pështjellë
gjithë thellësi e natës
dhe për atë vështrimin
ku këndohet gjithë gaz i ditës
që është si një yll i lumturisë

Të dua se kur flet,
ai zë më zgjon në zemrën time
gjithë zërat e fshehtë të shpirtit

Të dua se pranë teje
e ndjej vehten time
më të madh dhe të fortë
se në dashurinë tënde
shoh zbardhëllimin e jetës

Të dua se edhe kur zbres
në thellësi të shpirtit
dhe në fund të zemrës
edhe atje thellë të gjej!

(M.F)

[vjeshta]

PABLO NERUDA

Ngadalë vdes

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

[Ylli-1]

Dritero Agolli - Poçari



Vajta në Stamboll të bëj pazar,
për kujtim të ble një vazo balte:
- Paqe dhe selam, usta poçar,
Vazon më të mirë po e pate
Paqe dhe selam, usta poçar!

Vazoja nga dora shkau e ra
Dhe m'u bë njëzet e pesë copë,
Më erdhi rrotull deti Marmara
Dhe m'u hap dyqani turk si gropë,
Më erdhi rrotull deti Marmara.

Pa më shau poçari keq turqisht,
Unë e shava shqip e mend i rashë;
Për çudi poçari nuk u ligsht,
Veç dy lot në sytë e kuq i pashë,
Për çudi poçari nuk u ligsht!

Mos u çmend ky turk, ky musliman?
Unë e shaj, ai me duar në qafë!
Poçe tjeter mori në dyqan
Dhe më tha: " Më shaj, për besë, prapë!"
Poçe tjetër mori në dyqan.

Psheretiu si unë: " Jam shqiptar,
Shqip, vëlla, ti shamë dhe një herë,
Fjala shqipe s'blihet në pazar,
Në dyqan ka vjet që s'e kam ndjerë,
Fjala shqipe s'blihet në pazar!"

Ikën nga dyqani burra e gra,
Unë e një poçar e tjetër s'kishte,
Vazot frynte deti Marmara,
Vazove poçari shqip u fliste,
Vazot mbushte deti Marmara.

[vjeshta]

HEINRICH HEINE

Sa herë që shtëpisë sënde

Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.

Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
- I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?"

- Unë jam poet gjerman,
I njohur n'atë vend;
Askush mua s'më ndan
Më t'mirët kur përmend.

Çka mua më mundon,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen, që s'mbaron
Çdokush dhe timen njeh."

[vjeshta]

NJE FEMER




Ata u deshen me afsh e me zjarr.
Ajo capkene, ai kusar.
Kur ai ndonje mufke ja veshte,
Ajo kercente ne shtrat dhe qeshte.

Diten e kalonin per bukuri,
Naten ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futen ne burg ate, ajo s'rreshtete
Ne dritare qendronte dhe qeshte.

Ai i fliste"O, eja ketu
se me merr malli kaq fort per ty...
ty te therres se do vdes..." i theshte
Ajo tundte koken dhe qeshte.

Ne oren gjashte ai u var.
Ne oren shtata e kallen ne varr.
Ne oren tete ajo qe e deshte,
Pinte vere te kuqe dhe qeshte..

H.H

[lovely]

Syte


Te zes a blu plot gaz e zjarr
Sy te panumert pane agimin
Tani po flene atje ne varr
Po dielli nuk e err shkelqimin.

Dite dhe nete, sa sy o Zot!
Shkelqyen mu si xhevahire
Shendritin yjet jete e mot
Po syte u krodhen ne erresire.

Vecse veshtrimin plot magji
Jo, jo, se humben syte e bukur
Do jene kthyer kushedi
Nga bote e shpirtit e padukur.

Si yjet qe kur perendojne
Na lene, po ne qiell mbesin
Keshtu dhe syte vine edhe shkojne
Po per te vdekur nuk vdesin.

Te zes a blu, plot gaz e zjarr
Celur ndaj Drites se vertete
Syte qe u mbyllen atje ne varr
Shohin ende, shohin perjete!

Nga poezia franceze

[vjeshta]

Botë pafundësie


Nata më tha:
ka natë e natë;
dita më tha:
ka ditë e ditë;
drita më tha:
ka dritë e dritë…
E panjohura foli:
Syri yt njeh pak errësirën,
pak e sheh ditën,
më pak e dallon dritën!
Të njohurat i ke afër,
s’di gjë për ato që janë larg,
e të fshehtat,
ah të fshehtat,
ato janë kudo,varg e varg,


Rr.S.

[ssara]

DHE SONTE..

Dhe sonte nata më vodhi ,tek ti më solli,
flisja me ty,,edhe në heshtje shpirti im të fliste,
zëri yt ,,mbrëmë tik-taket lodhi,
të një zemre që ëndërrat i ujiste.

Po me ëndërrat e tua,,që sot janë pak shpërndarë,
lodhur pak,,edhe pse ti prap dëshiron,,
në jetën ku dëshirat bëhen varg,
ku fjalët ëmbël thua: po kur thua se më don.

Dhe sonte i fola natës,,fola dhe me ty..
zëri yt gjumin keqas më largoi,
në melodinë e kësaj nate të dy,,
ëndërruam bashkë,,po ,,po..mendoj.

DRR

[Ylli-1]

PA TITULL

1.
Sa fuqi ka një shiqim
Që të therrë drejt në zemër,
Prej nga vjen tërë kjo forcë
Që të prekë gjer në thembër!

2.
Të molis, të këputë
Me gjithë forcën tej të shpon,
E ndjen dhembjen, e ndjen therrjen
Prap pa të dot nuk jeton!

3.
Të përplas nëpër gremina
Pastaj të bartë lart në qiell,
Shpesh të bëhet errësirë nate
Dhe pastaj dritë dhe diell!?

4.
Të bën me lotë, të bën me gaz
Pastaj në flatra të fluturosh,
Të bën të fortë, të bën të ditur
Dhe pastaj t'bën të gabosh!?

5.
Kush me botën kështu vepron
Kush e ka tër këtë fuqi,
Me ndjenjat tona kush kështu luan
Përveç teje DASHURI!?

SH.A.
11.01.2005/Ferizaj

[vjeshta]

Me piktoren vjeshtë



Risi ndër ne, na erdhi një piktore,
e pa fjalë, shumë punëtore,
e ta shtroi pëlhurën gjërë,
livadhe e fusha i mori model,
e t’i ngjyrosi, ashtu mbarë, të tërë!


Majat e lisave i ka bërë tërë lara,
diku nis e kuqja, nuk mungon e bardha,
kaltër e verdh i shkriu me mjeshtri,
gjithjë fëmijët u habitën: o, mrekulli,
vallë, sa e shpejtë, sa ka fantazi!


Ngjyra e gjelbër na është hidhëruar,
përzier me tjerat, ndjehet e harruar!
Edhe e zeza ka vend në atë pikturë,
ajo shikon veten, po, është e habitur:
se kam bukuri nuk do e besoja kurrë!


Nganjëherë në ndihmë i vjen bryma,
ajo natën se ku mbledh kristale,
i hedh nëpër degë, në livadhe,në kreshtë
mandej artistja në pikturë i mbarështron!
E, tre muaj nuk pushon piktorja vjeshtë!


Rr. S.

[vjeshta]

GJAKU S'MA LEJON.....

Një zonjë e bukur greke,që në dorë një trëndafil mban
Më shikon ëmbël dhe ma bën me sy
"Eja mik-më thotë-E di që je çam
Kjo hënëz e bukur na fton për dashuri."

O zonjës e bukur dhe fisnike e Greqisë.
Pak dashuri dhe shpirti im këtë natë me hënë kërkon.
Do desha të zhytesha sonte në puthjet e ëmbla të dashurisë.
Por është gjaku çam që nuk më lejon.

Për dashurinë do dhuroja gjithçka të shtrenjtë që kam.
Veç kurrë nuk do të shkelja mbi gjakun çam.



Kamber Cano.

[vjeshta]

EH, TOPLICË
(Toplicë, Djep i shenjtë i Kostandinit,
Toplicë, zë i lashtë i Qytetnimit!)
...
Loti i ngrirë në sy, afër dyqind vjet,
o Toplicë për ty, si kristal m´ka mbetë,
edhe kur lëvizë, ai faqes rrëshqet,
len gjurmët e dhimbjes, të trishta përjetë!
...
Pabesisht pas shpine, thikë më ra komshiu,
mureve të shtëpive, therra egër mbiu,
ah, aty është Qyqalla, Surdulli, Gagica ...
n´rrënjë ... te Molla e Kuqe, më loton Toplica!
...
M. Thaqi
(Një copëz teksti i një kënge në përfundim ... )

[Ylli-1]

NË PAFUNDËSI

Ditët në pafundësi udhëtojnë
Shpesh më tërheqin dhe mua në thellësi
Jam gjithkund ku mendja mund të jetë
Vec se nuk jam tek Ti!

Dielli me mëngjesin sjellë dritën
Dhe errësirën e largon menjëherë,
Por në mua akoma mbetet errësira
Dhe drita si duket nuk e gjen këtë derë!

Dhe natë pandërprerë është në jetën time
Natë e errët skëterrë
Ti je atje, e unë shumë larg teje
Dimër, dimër e kam dhe këtë verë!

Më humbe kur më duheshe shumë
Ike nga unë sikur një fantazmë
E në zemrën time e fute me forcë
Një goditje të fortë sikur me një kazmë!

Edhe vuajtja tashmë është pjesë e imja
Më përcjell një cdo hap që e bëj në jetë
Asgjë më nuk është si ishte dikur
Vetëm vuajtja ime po e njejtë ka mbetë!

Nga une
SHANK - Afghanistan

[vjeshta]

N´KRYQËZIM

plot një jetë n´kryqëzime të dhimbshme
trup e tërthorë

n´udhëkryq i humbur,
duarkryq nga pamundësia,
këmbëkryq nga zori,
n´fjalëkryq i heshtur,
n´kryqëzimshikimi miop,
... kot bëra hop

me dreqin
rrugën i premë njëri-tjetrit,
kryqëzim i dhimbshëm, qebesa

nuk e di
kur do kemi kryqëzimin e duhur
në pikëtakim mbarësie.


M.Th.

[UniCorN]

PABLO NERUDA

Ngadalë vdes

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.”

― Pablo Neruda

[vjeshta]

Dy buzë...

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma hikën
ndër do bota të larta...
Dy buzë si tëpërgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën
në buzë kur mu njitën
andjet m'i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trurin ma helmuen
e në fund u mërguen...
Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një gruaje stërzane
një pjsë zemre më nxorne,
një pranverë të tanë më morne
dhe gëzimin ma vodhne...
Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lote të mija
qenë shenja të dhimbjes,
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rinia.


Migjeni

[vjeshta]

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.”

― Pablo NerudaNESE ME HARRON

Nese me harron,
ateherë
te dish nje gje.

E di si eshte:
kur veshtroj
henen e kristalte, degezen e kuqe
te vjeshtes kermill ne dritaren time,
ne se prane zjarrit
prek
hirin e shperbere
a trupin gervishtes te drurit,
gjithcka me sjell tek ti,
sikur gjithcka qe ekziston:
aromat, drita, metalet,
te ishin barka nisur drejt ishujve
te tu qe me presin.

Por,
nese pak nga pak s'do me duash me,
pak e nga pak s`do te te dua as une.
nese papritur
me harron,
mos me kerko me,
sepse do te kem harruar menjehere.
Po tu duk e gjate dhe e marre
valvitja e flamujve te jetes sime,
dhe vendos te me harrosh
ne bregun e zemres
ku kam rrenjet,
dije se ate dite,
ate ore,
do t`i ngre krahet
e rrenjet e mia
do kerkojne tjeter toke.

Por
nese cdo dite,
cdo ore,
ti ndjen se je perjetesisht e imja
me embelsi te paprekshme,
nese cdo dite
nje lule cel ne buzet e tua per te me kerkuar,
ah, e dashura ime, ah, e imja,
ne shpirtin tim asgje nuk shuhet, as harrohet,
dashuria ime ushqehet nga e jotja dashuri, e dashur,
dhe sa te jesh gjalle do e kesh ne krahet e tu,
shtrenguar fort nga imja.


Pablo Neruda

Ps: Edhe shqip po tingllon bukur.

[vjeshta]

Vjeshtë

Dhe ja, na vjen sërish vjeshta
gjethet ngadalë nisin të bin,
muza ëmbël zgjohet në vjersha
dehet shpirti në ktë stinë!

| Ylber Mehmeti |

[power8]

Kur Te Jesh Merzitur Shume

Ketu s' do te jem, do jem larguar;
Ne toke i tretur si te tjeret,
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret.

Dhe neper udhet ku kam ecur,
S'do ndihet kolla ime e thate,
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Nje qiparis si murg i ngrate.

Ti do trishtohesh atehere,
Se s'do me kesh ne dhome gjalle,
Dhe, kur ne xham te fryje ere,
Do qash me eren dalengadale.

Po kur te jesh merzitur shume.
Ne raft te librave kerkome,
Atje do te jem i fshehur une,
Ne ndonje varg a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe une do zbres, do vij pas teje;
Ti si dikur me mall do qeshesh,
Si nje blerim pas nje rrekeje.
___________________________________________

Dritero Agolli