Poezi nga Margaritari

[Margaritari]

Dhimbje shpirti...

Ti qave dhe psheretite thellë
zemra ime u kris, u plas,
më the se isha frymë e ajër për ty
s'e për të jetuar kish mbetur vetëm një çast!

NJë dridhje kaloi mes çarjes
e ty të pushtova me nxitim
nuk do të harroj kurr atë çast
kur loti i parë rrodhi nga syri im...

Ish lot që më kushtoi një jetë,
kristal me dashuri të sinqert....
Lot që do pasohej nga të tjerë
që copat e shpirtit lagte menjëher!

Më dhimbte loti kur binte mbi ty,
më dhimbte zemra kur te shihja në sy...
dikur më ke par në sy dhe më the:
"Në botë vetëm vdekja na ndan ne"!

Ajo mizore , ajo e pafe
ty të mori, të vetmuar më le...
dua që me të edhe unë të vi
dua të të dua, të të kem përsëri....

[Margaritari]

Dikur

Po buzëqeshja së dridhuri duke më puthur në bulëz të veshit
fytyra të shk¨lqente si drita që përhapet mbas shiut të vrullshëm pranveror
syt e tu të bukur po zgjoheshin këndueshëm
notonuam në sferat më të larta,prekëm eterin
ti hyre si lugatesh e fsheur,me klithma gëzimi dhe nirvana dhe gjete vargun lapidary...
dhe u kthyem ne murmuritjen e përronjëve,
lulishtja po vazhdonte të shijonte kënaqësin....po pëshpërisja
ti je romansa,dlirësia,nimfë me arin e pranverës që ndërton kala në breg të detit,
alegjio me shtat të lartë e flokë floriri
tundim fushash e Male
ti më je diell që rrezon me dashuri!