Lulja E Shpëtimit [p O E Z I]

[Pause_Print_Scroll]

MILAZIM KRASNIQI

LULJA E SHPËTIMIT
Poezi

POEZI SHQIP “LULJA E SHPETIMIT”
NGA MILAZIM KRASNIQI
PER SHQIPTARET QE LEXOJNE SHQIP, FLASIN SHQIP DHE MENDOJNE SHQIP

ALBANUR
POEZIA MË NDIHMOI QË TË KONSUMOJA ILUZIONET

I nderuari Adnan,
Botimi në këtë vëllim i poezisë sime të plotë, sipas seleksionimit që kam bërë vetë dhe sipas formës përfundimtare që u kam dhënë këtyre poezive, më jep një kënaqësi të veçantë, si kënaqësia që ka secili njeri kur e përfundon një punë të mundimshme e të gjatë.

Poezia ime që botohet në këtë vëllim, është finalizimi i tërë një projekti estetik që kam pasur si poet për më shumë se tridhjetë vjet.

Korrigjimet që kam bërë në shumë poezi, janë rezultat logjik i ndryshimit të koncepteve të mia estetike, fetare dhe jetësore, në udhën e vështirë të kërkimit të së vërtetës dhe të kuptimit të jetës sonë njerëzore.

Tash e di se e kam gjetur udhën e vërtetë, e cila më mundëson vetërealizimin si njeri në këtë botë dhe shpresoj edhe shpëtimin në botën tjetër.
Kërkimi im i gjatë poetik dhe jetësor, shumë herë ka qenë si i përhanshëm, kaotik dhe plot vuajtje, e kjo ka ardhur si pasojë e faktit se nuk e pata zbuluar me kohë të Vërtetën.

I jam mirënjohës poezisë sime, e cila më ndihmoi që të konsumoja iluzionet dhe të gjendesha në një truall, ku zgjedhja në mes të humbjes dhe shpëtimit, nuk ishte më e vështirë.

Dhe më duket se në poezi më nuk kam çka të them.

Kjo është forma përfundimtare e poezisë sime, të cilën do të dëshiroa ta kisha si një lutje të përhershme për veten time dhe për të gjithë njerëzit.

Lutem që edhe fjala poetike të jetë në shërbim të afrimit tonë me Krijuesin tonë.

Vetëm poezia që është e shkruar me idenë që të jetë adhurim ndaj Allahut dhe falënderim ndaj Tij, për të mirat me të cilat na e ka mundësuar dhe zbukuruar ekzistencën në këtë botë, është e denjë që të ribotohet.

Në Prishtinë,
1 nëntor 2004

Me respekt,
Milazim Krasniqi

[Pause_Print_Scroll]

KRONIKË
Këto gërmime i bënë
do arkeologë të egër

Të tyret janë shifrat
mbishkrimet
edhe ato që s’thuhen

Thonë kanë thënë të urtët
thonë kanë thënë të marrët

Dikujt duhet zënë besë
Me sytë mes rrënojash,
Kur harron besën e vërtetë

[Pause_Print_Scroll]

DETI
Det o det det o gjëmë e kaltër
këlthitur nga ëndrrime të mëdha

Të shikoj si fërgëllohesh
dhe njësohem me dallgët e shqetësimeve të tua
që vijnë nga ora qiellore që mat kohën tonë
Mbi kokat tona

Edhe në ty e shoh mrekullinë e krijimit
Të qiejve e të tokës
Dhe të jetës sonë
Të cilës Krijuesi i tha: “Bëhu” dhe ajo u bë
Që t’i jep kuptim mrekullisë
Përmes adhurimit

[Pause_Print_Scroll]

NATA E QIRAVE
Sonte kanë zbritur në kulmin e shtëpisë
shpirtrat e engjëjt

Ne s’i shohim dot me sy

Sonte kanë ardhur shpirtrat e engjëjt
për të na dashur o gjykuar

Lehtë ia bëjmë me këto të mira në sofër
Po si t’ia bëjmë
me varfërinë e shpirtit

[Pause_Print_Scroll]

GURI I MEGJËS
Bën po atë gjumë guror
Të shekujve të fjetur

Në faqen e tij të rrahur nga era e shirat
si në një skenë filmi të tmerrit
zgërdhihet nofull’ e vdekjes

Qëndron në një bucë të rëndomtë dheu
Po njerëzit ia bartin peshën në zemër
Që kur humbën paqen në shpirt

[Pause_Print_Scroll]

DASMË
Ja po vijnë dasmorët po vijnë
shtegmalit e breglumit gjithkah
të gjithë të buzëqeshur

Në oborr është ndezur zjarri
për busull e mirëseardhje
edhe atyre që s’janë të ftuar

Porta është sofër për të gjithë
gëzimi daulle e të gjithëve
një shtëpi kalamaj miq uroni
Dhe dritë në të gjitha anët
Dritë që na shpëton nga humbja
Nëpër udhëkryqet e lumturive
Të rreme

[Pause_Print_Scroll]

IM ATË
Kur flitet për arat
im atë luan nga vendi

Shikon qiellin
sikur kërkon mendimet në re

Palon duart e çara
si për bekimin e fëmijëve

Në atë dramë të tij
diçka gjithmonë mbetet e paparë
diçka gjithmonë mbetet e pathënë

Kur flitet për arat
në shpirtin e tim eti
Mëshira e të Mëshirshmit
Ringjall besimin
si shiu tokën e vdekur

[Pause_Print_Scroll]

HIJA E TIM ETI
Dritarja kap një cop qiell
të mugët si fytyrë gruaje me dhembjet e lindjes

Ka kohë që e vështroj këtë sfond të plumbtë
gjelbër të shkyer nga degëmollët
e të qepur etshëm nga pipëtima e gjetheve

Në këtë soditje të qetë
papandehur më shfaqet porteti i tim eti
me atë shqetësimin e përjetshëm
që lidhte tokë e qiej

Dhe m’i shpalon vrragët e duarve e të buzëve
të ashpra e të thella si të tokës
sa unë vërtet s’mund ta di
i mori ai të tokës apo toka të tij

Im atë i mirë im atë i etshëm
ende endet hije arave duke u lutur
për diell shi e bukë
Dhe paqe në shpirt

Tash nga gjethet po bien pikat e para të shiut
të kthjellëta si lot gëzimi
Të dikujt që kthehet përgjithmonë
Nga mërgimi

[Pause_Print_Scroll]

DITA E TREGUT
Zbresin burrat nga malet
me zemile e thasë
me mushka e kuaj

Qyteti është i tyre këtë ditë
me sheshe me kafene me kënde
pale a ua zë të gjithat që kanë e s’kanë

Në vend e kohë të caktuar
takohen miq e myshterinj
dredhin fjalë e cigare

Dikush shet lopën dikush
blen rrobe për nuset

Kur ia lidhin kërthizën
ditës së tyre të shënuar
marrin udhët kah malet
me veten e tyre për t’u ritakuar

[Pause_Print_Scroll]

PASDITE ME SHI
Nisën të bien pikat e para të shiut
era i hedh tutje me tërbim

Lagjja ka rënë në një gjumë klinik
rrugët prehen si të sëmurët në komë të thellë

Gjithë pamja që kap syri nëpër xham është
e akullt
si përfytyrimi i hedonistit për vdekjen
Që edhe mund të vdes pa e kuptuar
Se kjo është vërtet mëshira e premtuar

[Pause_Print_Scroll]

NJËQIND VJET VETMI

Kot po i sjell numrat
thirrjet i përbin nata

Bota ka rënë në gjumë
Ora e murit bën grevë

Ç’të bëj nëse duhen bërë
flijime më të mëdha se vetvetja

Të hesht edhe unë si muret
të kotem me saksitë

Si t’i shpëtoj vetmisë
që më mbulon me harrim

E dhoma që lëngon e bota që fle
të ma bëjnë një vdekje më njerëzore

Ah
Vetmia qenka brendas vetes
Kur humbim lidhjen me Shpërblyesin

Dhe unë qenkam vetë prodhuesi i saj
Si merimanga
kur pa dashje kurthohet në rrjet

[Pause_Print_Scroll]

ËNDËRR

Përtej muzgut bie briri
në pluhurin e përfytyrimit gjurmë
mamutësh kryqesh avionësh

Gjymtyrët fluturojnë nëpër qiell
duke ndjekur gjahun

E në boshësinë e akullt pastaj
fëmijë epruvetash luajnë me baltë

“prerja e artë” me thikë
pikturon bukurinë e verdhë të murtajës

Dil prej kësaj ëndrre me ngut
Nëpër portën e hapur nga engjëjt

Ajo të rikthen në sprovën fitimtare
Kur me zemër zgjohesh

[Pause_Print_Scroll]

BALADË TROTUARESH

Me delikatesë bie mbrëmja
siç bie perdja e kadifenjtë
pas një akti të kryer në dramë

Ndanë rrugëve ndizen neonët
në farfurinë e dritave të tyre
Qyteti merr frymë si astmatik

Nëpër markete kafene librari
hyjnë e dalin njerëz
për të marrë a lënë shqetësimet e veta

Në të gjitha anët njerëzit nxitojnë
dhe çuditërisht u ngjajnë pantomistëve
të harruar në rolet e tyre

E gjitha kjo gjalllëri është rrenë e fantazisë
Nëse nata nuk përqafohet në paqe
Si jastëku i butë
Ku pushojnë edhe ëndrrat

[Pause_Print_Scroll]

METROPOLI

Ku ta hedhësh hapin do të shkelësh
në gjethe të verdha e fjalë të rreme

Kah ta kthesh kokën do të shohësh
reklama verbuese e fytyra të ngrira

Ç’të zë veshi do të dëgjosh
zhurmë motorësh e rrëfime triviale

Ik kah të ikësh do të shkosh
drejt vdekjes nën rrotat e mitit modern
I cili pikë faji nuk të ka

[Pause_Print_Scroll]

ANTIPOEZIA

Sot pasdite në shitoren “Gërmia”
kam parë poetin. Më të famshmin poet

Kish të veshur seksi-pallto. Farmerka Texas
e këmishë brilantini. Një minikravatë e
borsalino kauboji. Këmbëzbathur.

Buzëqeshte. Përshëndeste me duart plastike.
Shkëlqente nga dritat shumëngjyrëshe
Të vitrinës

Dhe derisa e shikoja atë të ngrirë
dhe njerëzit kundruall tij të ngrirë
më bëhej se e ndieja të recitonte
një antipoezi pa fund
me zërin joshës të reklamës

[Pause_Print_Scroll]

IKJE NGA VETJA
Në peizazhin e mëngjesit pranveror
buzëgazi i diellit tjerr ëndrra të arta

Nëpër degët e drunjve cicërojnë zogjtë
e gjethet ua mbajnë ison me pipëtimë

Këtu gjithçka i ngjan përrallës sonë
që e shpikim në një gotë me zhgënjimin
e pluhurosur

Por ç’m’u desh ky uikend
edhe jashtë vetes ta njollos simetrinë

Se tymtarët automjetet bërllogu
gojëhapur më presin t’u kthehem në mbrëmje
sërish

Duke shtrydhur nostalgjinë në këtë oazë
ndiej turpin e ikjes nga vetja

[Pause_Print_Scroll]

GJUETI NË SHTRIGA
Ngrihet siç ngrihet tufani
fjalë e thënë në erë

E përlan para vetes
të veja virgjëresha

Ua bën gjykimin
në kamarën e dhunimit

Në kokën e botës metastazë
E liga
Pse e bëtë jetën një gjueti
Në shtriga

Zotëri Torvemada
Inkuizitor i madh
I krimit

[Pause_Print_Scroll]

SODITJE
Copëdielli si pyll në flakë
fundoset duke lënë pas qefinin gri

Kurorat e rrezeve jermërisht
rikrijojnë përpëlitjen e tyre në xham

Fëmijërisht sodis këtë pamje
si këtu e dhjetë vjet më parë

Po ai perëndim dielli
por tjetër skenë në soditjen time

Kam zënë ta kuptoj mrekullinë

[Pause_Print_Scroll]

MUZGU
Si ushtimë pylli përhapet kumbimi
i trokut çalaman të pelës së zezë

Ajo turfullon e hakërrohet
me vringëllimë patkonjsh fik qirinjtë e dritës

Nga pamja e mugët tulaten njerëz e bimë
vetëm lakuriq farkëtohen vitheve të saj

Ninulla e natës na merr gjithëve në dorëzim

[Pause_Print_Scroll]

PAGJUMËSI
Orenditë koten
si korifenj të gozhduar
Në misionin e tyre të kotë

Ndez transistorin
Tinguj të një muzike të vrazhdë
shpërthejnë si gaz i nëndheshëm

Jashtë fryn
Pikat e shiut dimëror
përplasen xhamave me tërbim

Kujtoj mikun
nisjen e tij në udhë të largët
e kthimin në sarkofag bojëkafe

Tik-taku vazhdon
Akrepat kryqëzohen ashpër
Si brirë mamutësh

Një mjegull klinike shtrihet
si pauzë midis aktesh
Është gjumi që bie si vesë qumështore
Nga dora e përjetshme e mëshirës

[Pause_Print_Scroll]

VJESHTA
Më në fund erdhi
e zymtë flokëshprishur
si një mërgimtare e shumëvuajtur

Dhe po shkel arave trotuareve
rëndë duke derdhur vrerin
që i është lidhur në grykë

Vjeshta do të mërgojë sërish
bashkë me pikëllimin e saj të përjetshëm
Ndërsa tonin na e lë pykë në grykë

[Pause_Print_Scroll]

DIMËR
Peizash me një ngjyrë të vetme

Bardhësia rrënqethëse shtrihet
Boshësisë së saj vërshëllen era zemrake

Duke shkelur mbi borën këlthitëse
Provoj t’i gjej kësaj dite një copë vend
Në galerinë e gjërave të harruara

[Pause_Print_Scroll]

GURGDHENDËSI
E bart gurin në krah
pastaj net e ditë e vjet
mundohet të zbërthejë enigmën e fjetur

Duke u thelluar në të me daltë e çekan
shpalos si faqet e një libri enigmën e jetës

Gurgdhendës është më i rëndë guri
a dhembja që skalit në të

Më mirë lëre punën që s’është jotja
Dhe kthehu paqësor në enigmën tënde njerëzore

[Pause_Print_Scroll]

UJËVARA
Nga gurmazi nxjerr një rënkim të mbytur

E kreshpërohet me tërë egërsinë
gjymtyrët e veta kafshon nga tërbimi

Po atë gjëmim ndiej
sa herë mbyllen në një ëndërr të keqe
Nëse nuk e gjej si duhet derën e daljes

[Pause_Print_Scroll]

ARKITEKTI
Ja këtu do të ngrihet lagjja e re
ky kompleks përrallor
që po më zhurmon në kokë

Lart do të jenë apartamentet
poshtë marketet shitoret e lodrave libraritë
përballë fusha e gjelbër dhe pishat

Lagjja duhet t’i ketë të gjitha
ç’u duhet pleqve, punëtorëve, kalamajve
Si ta nxjerr në përmasat e jetës
Pa e shkelur kufirin e të vërtetës

[Pause_Print_Scroll]

MOTIV ARBËRESH

Fryn Vetëtin dhe Gjëmon
Nga ky rrëmet llahtar
Tundet edhe dridhet Dheu

Mot i lig i tërbuar
Si në baladën shumë të lashtë
Edhe gurët vendit shkul

Rrokullisen tatëpjetë gurët
Edhe gjenden mu në majë
Të thepisur si mallkimi

[Pause_Print_Scroll]

NËNAT
Nisen pas yjve djemtë
E nënat mallpërgjëruarat
Ngrohen me shkarpa ëndrrash

Mësyjnë tek bien boritë djemtë
E nënat shpirtpërvëluarat
E shkojnë jetën tek portat

Mbesin fushëtirave djemtë
E nënat shamizezat
Varret në zemra ua mbajnë

Po s’u luten si luten nënat
Për shpëtimin e përjetshëm

[Pause_Print_Scroll]

SERGJENET
Gjithë ajo pasuri oh ç’pasuri
As në tokë as në qiell

Ftoi nga kushedi ç’vjeshtë
Molla e një vere që s’e prek harrimi

Shamia që dikur valles i printe
Zogu në dru gdhendur gjithë vegime

Gjethe të thara të blirit erëmirë
Letra të vulosura me shkretëtirë

Gjithë ajo pasuri oh ç’pasuri
Syrit të kurrkujt s’i fshehej

Muzeume mallli qenë përherë
Sall shpirti mund t’i mbante ashtu në erë

[Pause_Print_Scroll]

SOFRA
Shtrohej në ballë të vatrës
Re vegimi hënë e plotë

Buka u thehej të gjithëve
Edhe atyre që mungonin ngahera

Mikun në bukë s’e në prente
Edhe mik po të mos ishte

Edhe m’e rëndë ish kur çohej
Hark shprese diell i ngrirë

Ndrydhej shtrydhej veten e hante
Frymën gjallë të na e mbante

[Pause_Print_Scroll]

NË SHPELLËN E MERMERTË

Nëpër një portëz
Të cilën na e hap vetë ciceroni
Hyjmë në Shpellën e Mermertë

Tek ecim si të shkelnim nëpër habinë tonë
Hapat gjëmojnë bubullimë
Ndër muzgje vere të vonë

Ciceroni përmendsh si përçart flet
Për do speleologë temperaturën në shpellë
Për të panjohurën që pret

Mijëvjeçarët sipër kokash të gurëzuar
Flokët sa s’na i përkëdhelin
Si prindërit fëmijëve të llastuar

Po prapëseprapë veten e përmbajnë
Në atë gurëzim madhështor
Lotët veçse s’mund i mbajnë

Ndërsa ne vërtet asgjë nuk kuptojmë
Përderi nuk e masim kohën
Ashtu si Krijuesi e ka krijuar

[Pause_Print_Scroll]

PËLLUMBAT
Imazh rrënqethës krijojnë
Tek hyjnë në guvë syakuj
Tek dalin

Ajo vërtitje përmbi kulme
Ankth që bebzën rrit

Sado ulokë që të jenë
Qiellin e çukasin në rrashtë

Tek fluturojnë nëpër shqotë
Tek çojnë në vend fshehtësinë

Flatrat plumb u rëndojnë
Nga kuje netve me hënë

Ankth që bebzën rrit
Ajo vërtitje përmbi kulme
O nënë

[Pause_Print_Scroll]

ILION
Të mbuluan kohët me lava hiresh
Të mbuluan me mollokë gënjeshtrash

Para shkëlqimit dhe mjerimit tënd
Fjalës i ngatërrohet gjuha ndër dhëmbë

Të mbuluan kohët e ikën kokëpërgjakura
Të harruan kohët e t’u kthyen zemërplasura

Në zjarret që të shkrumbuan s’u dogj liria
Se kish humbur më parë
Në mjegullat kobsjellëse të miteve

Atë ditë e sot
Kornizë për portret s’të gjen historia

[Pause_Print_Scroll]

KURTHI
U nis në sa e sa luftëra
Veten duke bërë fli

Nuk qe Helena e bukur si thonë
Po bota e shëmtuar ish

E ra dhe Ilioni së fundi
Pus i thellë në atë rrugë

Po kurthit të ngrehur
S’i shpëtoi as Agamemnoni

Zgjidhte nyjë zemërimi Klitemnestra
Jo
Mirrte hak Ilioni

[Pause_Print_Scroll]

THEMBRA E AKILIT
E çka po të mos ktheje në betejë

Nëpër qiellin gri të antikës
Imazhe mitesh më pak do të kish

Po thembra jote do t’i bënte bisht harrimit
Kohën tonë çaltas do ta arrinte

E çka po të mos ktheje në betejë

Mallkimi që ti e barte në thembër
Atyre që harruan besën e dhënë
Edhe ashtu do t’u rëndonte në zemër

[Pause_Print_Scroll]

AVE CAESAR
Ave Caesar
Saç i zjarrtë mbi Dhe kurorë
Ëndrrash në mes të këputura

Ave Caesar
Edhe kur përfytem me luanin
E tërbimit tend të madh
Gjaku im qiellin kur spërkatë

Ave Caesar
Edhe kur i fundmi kuadër i jetës
Ndër bebëza më ngrihet
Me dhe kur të më mbulojnë

Ave Caesar
Që vdekjes sime i duartroket
Për tënden unë dhe do të bëhem
Dhe që në gji do të të merr

Deri në ferr

[Pause_Print_Scroll]

RËNIA E KARTAGJENËS
Thonë ra Kartagjena
Se qe strateg Scipioni

Thonë ra Kartagjena
Mbi hirin e saj të stërngritej Roma

Po Kartagjena s’kish si të mos binte
Përderisa hijes së vet
Dronë si një fantazme ia kishte

[Pause_Print_Scroll]

ARRËZA
Cingërima e orës më nxori a më mbërtheu në pezhishkën e asaj ëndrre llahtarinë e të cilës mendja s’mund e peshon
Diçka si recital robotësh diçka si kor shurdhmemecësh
Pastaj më zuri një kollë gulçitëse një ngulfame përmbytëse
E ndeza cigaren e thitha një here thellë dy tri herë
Fërkova sytë hundët theva gishtrinjtë kafshova thonjtë krova flokët
Barkzbrazët dola në rrugë shpirtzbrazët
Mure Balkone Shtylla Kartmortale Asfalte Shitore kafeçajtore
Kalimtarë Kalimtarë Kalimtarë Kalimtarë Kalimtarë
Thithin cigare përtpin çamçakëz pështyjnë reklamat shikojnë
Njerëz-gjymtyrë Njerëz-gjeste Njerëz-hije
Rruga i ngjet një skene teatri eksperimental
Ku përdhunshëm reprizohet një shfaqje pantomime
Zgjat shfaqja apo aktorët janë harruar në role të tyre
Si na u fry kështu Arrëza si na u bë digë që ndal fjalët
E si vetmia vërshëllen nga të katër anët si veri vjeshte të vonë
E na ther në shpirt për një humbje që i bëmë vetes
E një hidhërim që i bëmë Krijuesit