...ne Shatervan

[Kronisti]

Mes vuajtejesh e dhembjesh të takova
Mes plagësh, mes lotëve dhe shpresës gati të vrarë
Mes zërash të këngës që nuk i besova
Mes klithjesh, në kujtim të dashurisë së parë

Të takova tek po rrëzohej lulja e tharrë
në ikje të blerimit në ikje të rrezes së ngrohtë
Tek po iknin nga vendlinja zogjët shtegtar
Të takova në bardhësinë e borës së ftohtë

Të takova pranë katër krojeve në Shatërvan
Mes etjesh që vrasin pmëshirshëm me një të shtënë
Të takova në trup njeriu, ty që nuk je njeri, ty që je Zanë
Ty që ditën je diell, ty që natën je hënë

Mes vuajtejesh e dhembjesh të takova
Mes plagësh, mes lotëve dhe shpresës gati të vrarë
Mes zërash të këngës që nuk i besova
Mes klithjesh, në kujtim të dashurisë së parë

[Kronisti]

Harruam jetën, vrapin pas mbijetesës së mallkuar
E shqelmuam trupin, shpirtit i dhamë krihë të fluturon
Në Shatërvan pran katër krojeve që rrjedhin ujë të bekuar
Ia lidhëm nyjë ëndrrat tona stinës së dashurisë sonë

Tek po ia vrisnim të gjithë ushtarët pakuptimsisë
U ngjitëm Marashit perpjetë në pasditen e vonë
E humbëm rrugën, na preku magjia e dashurisë
u zhdukëm përpjetë gurgullimës së Lumit, pran kasolles sonë

Pas yjeve morri krih në fluturim dashuria
Veç unë e ti me blerimin me lulet e zogjt në një kor
U dehën shpirtërat, natyra, u deh edhe kaltërsia
Unë, Ti, blerimi, lulet e zogjtë në një kurorë


Me bukurinë e tyre magjike lulet u bënë kurorë
Kurorë e dashurisë zogjtë - zëri i tyre dehës
U ngjitëm në çast në qiell dhe e prekëm kaltërsinë me dorë
tej për tej nëpër shpirt na shpoi puhizë e lehtë të verës

Ne mbrëmbje çmendet veriu në mjedis të stinës së verës
Tej për tej nëpër qiell i shpartallon retë
Pikat e ëmbla të shiut na i parplas faqeve magji e erës
Të lagur ikim në kasolle shpejt e shpejt

[Kronisti]

Përreth shpirtit ke ngritur mburoja, po shndërrohesh në Muranë
Duke luftuar me rrjedhën e gjakut tënd ik përtej vetvetes
Ka kohë që s'të kam parë te katër krojet në Shatërvan
I bënë lak rrugës frikësohesh nga ndjenjat e ik ngushticave të jetës

E krojet rrjedhin, uji derdhet në Lumbardh e ai vijon të rrjedhë tatëpjetë
Nuk e bëmë botën të këtillë as unë as ti, prandaj se ndërrojmë dot
Po rrjedhim edhe unë edhe ti, si ujë kroji tatëpjetë nëpër jetë
Prandaj eja te Shatërvani të pres, mos e humb kohën kot


Eja të pres te Shatërvani, me shpirtin, me ndjenjat lakuriq të pres të vish ti
...dhe unë e ti, i shtohemi dy kroje Shatërvanit...dhe...le të rrjedhë nga ne dashuri

[Kronisti]

Përdredhja e flokut tënd, shkakton puhi të lehtë
që qetë qetë hynë në zemrën time dhe trazon
rrejdhën e gjakut, e shpejton e rrezaton me jetë
madështinë e jetës, bukurinë e saj ma kujton

Shikimi yt ma rrëqeth trupin, më fton në zjarr
më fton në djegie si të qiriut për ta ndriçuar
çastin e përjetshëm që thonë nuk njeh varr
ndjenjën njerëzore shumë rrallë të përjetuar

E si të mos çohet peshë- shtrëngatë fjala, si,
si të mos zë vend si shkëmbi... me peshë
si të mos ledhaton butë e lehtë... puhi
kur me fjalë shpirtin - bukuri e jote e vesh

Dhuratë hyjnore e të Madhit është floku yt
litar bëhet që shtrëngat e fjalës të zbret
nën ballin tënd mbi faqe te sytë
që gufojnë zjarr, që ftojnë për jetë

[Linka_pz]

Pershendetje , Kronist te pergezoj per keto poezi ,vetem vazhdo ,suksese!

[Kronisti]

Pershendetje , Kronist te pergezoj per keto poezi ,vetem vazhdo ,suksese!

Falemnderit Linka per pershendetjen dhe pergezimin.

[Kronisti]

Para se te ikje në heshtjen tende
Është dashtë të më thuash shko ne djall
Nese e ke ndermend te me cmend
Ia arrin, po çmendem, po mbytem në mall

Po çmendem duke e pritur veç një fjalë nga ti
Se duroj ikjen nga legjenda në përrallë
Dua të ma thotë troq, s’të duhet në ndihmë asnjë histori
Qyteti i humbur s’bëhet dot i gjallë

....


E lidh plagën s’e lë gjakun të rrjedh
Se shpirti ligshtohet, s'duron dot
Një çast më shumë nga jeta e vjedh
Jam kalimtar i rastit në këtë botë

[Kronisti]

Në qytet
S’e gjej
Asnjë kalë
Të bardhë
Asnjë shpatë
Të mprehtë
Në udhën
E përrallës
Që princeshën time
E ka vënë
Në gjumë

Xhuxhat
Në pritjen
E gjatë
Frikësohem
E humbin
Durimin
Dhe
E varrosin
Princeshën time


Princesha ime
E ka kafshuar mollën
E unë
S’e gjej
Dot udhën
Që ta ia jap
Puthjen e zgjimit

Me makitao
E vras edhe
Një ditë
Duke menduar
Se përralla
Nuk soset
Pa e gjetur
Princeshën time

Më vjen inati
Ta shpall fituese
Shtrigën

[Kronisti]

Edhe kur e kafshove mollën e helmuar
Erdha e të zgjova
Edhe kur mallkimi të vuri në gjumë
Kur duhej dinozaurët t’i mundja
Të shpëtova
......................
Në përrallë

E ndërtova kështjellën
Skaj një lumi që gurgullon
Me buqetë lulesh
I lidha nyjet shpirtrat binjakë
Puthjet i shëndrrova në energji
të ëndrrës sonë
që fluturon
E përqafimit
Ia dhash emrin e Yllit
Që na ndriçon
....................................
Në vargje

Nga përralla e vargjet
Zbrita në realitet
Ku molla e helmuar s’kafshohet dot
E dinozaurët e rinj kush s’i pret
Ku puthja nuk e ka asnjë fuqi kundër helmit
Ku shigjeta e helmuar vret
Nga ku yjet shihen po s’pushtohen
Ku lumit i është rregulluar shtrati e hiq s’gurgullon
E nuk jepen leje për ndërtimin e kështjellave

E mu hidhërove muzë e më braktise
Nuk e di çka po ngjan
Nga e vargjet përrallore të dashurisë u harlise
E inat më mban


E unë
Së fundi një tundimi
Si bëjë dot ball
E pyetem
A është dashuria në vargje
Më e bukur
Apo dashuria në përrallë?

__________________

[Kronisti]

Nje drite me shume kerkoj ne erresire
Dhe e mbeshtjell me dashuri
E gjitha qe e them, keq e mire
eshte rebelim, miqte e mi

Here eshte realitet i perjetuar
here enderr veq e enderruar
Here ecje kembezbathur ne zalle
E heren tjeter aterim ne perralle

Ne enderra ka edhe realitet
Ka ne jete caste perallore plot magji
Ka edhe vuajtje qe zemren e vret
Por gjithsesi ka edhe dashuri

Nje drite me shume kerkoj ne erresire
Dhe e mbeshtjell me dashuri
E gjitha qe e them, keq e mire
eshte rebelim i shkujdeshem, miqte e mi

[Kronisti]

Ik shpirti fluturim
Nje yll ne qiell e ka cak
Tek te shikon ne sy
E kerkon shpitin binjak

[Kronisti]

Në të katër anët i kam ngritur kurthe shpirtit
E më është bërë nevrik...
Kurthe i kam ngritur shpirtit
E nuk e lejoj të ik....

Nuk e lejoj
të fluturoj
va e pa va
sa herë të mendoj
se do ta takoj
shpirtin binjak

Nuk e lejoj
E nuk e lejoj
Të fluturoj
Plagë të re
Në trup
Të më shkaktoj

E nuk e lejoj...
E nuk...
E...
Ai e gjen udhën e ik...
Përtej kurtheve e fton
Një shkëndijë
I jep krah të ri
Dhe e merë me vete

E trupi s’e ndjek dot
Përrallë në shkallë
Me dukat në ballë

[Kronisti]

Ka ditë që s‘e di hiq
shpirti ku ka tret
Ka ditë që sillem vërdallë
Më trupin që pa shpirt ka mbet

E ka të veshur harlisjen në fluturim


I harlisur ka ikur kah hiq s'e di
Në një fluturim të ri

P.S. Pikërisht si në përallë. S'ka përrallë pa shpirt...

[Kronisti]

Eshte nje perralle qe quhet realitet
Shpesh ia kalon perralles shume here
Shpesh jetohet si te ish perralla vete
...sido qe te jete nuk te le te qete

Here te hedh ne det si peshk noton
Here ne qiell si zog te dergon
Here perplas dallget e cmendura ne ty
Here verberine ta fal ne dy sy

Heren tjeter te shetit neper pyll
Dhe fluturon me krah si Zane
Here te jep drite e ndriqon si yll
heren tjeter fushes te perlane

Secilen here te merr me vete
Perralla behet realitet, realiteti - perralle
O engjulli im ku humbe ku trete...
Perralla ne shkalle dukati ne balle

[Kronisti]

Mungesa jote në ditët e mia asnjëherë nuk u zhbë
Më lë të bredhë nëpër përralla në kërkim të së vërtetës
E mua më mungon prehëri yt që ta mbështes kokën në të
kur më tërheq zvarrë dallga e vërshimës se detit të jetës

Më dhemb, më djeg, mungesa jote në stinën që ka rinisë
Rritet malli në mua, ndjehem si princi i përrallës që të kërkon
Duke kalëruar tehut të mprehtë mes realitetit endrrës dhe çmendisë
Më mungon shuplakë e dorës tënde, në faqe më mungon

[Kronisti]

Sa më vjen inati, nuk u dha ne media gjithe ajo rëmujë
Gjatë natës në katër krojet e Shatërvanit nuk rrodhi asnjë pikë ujë
Gjatë gjithë natës kisha etje, kish etje shpirti të vetmuar e kishe lënë
Në ngricat e natës, në akuj me të ftohtin gjithë natën ish nxënë

I ftohtë dhjetori përreth Shatërvanit, i ftohtë mëngjesi zbardhi
E ftohtë kaloi nata, i ftohte para mëngjesit jam zgjuar
Të strukur në mëngjes e gjej shpirtin buzë rrjedhës së Lumbardhit
Me krah te thyer, me frymëmarrje të rëndë e të trishtuar

I buzëqesha ëmbël, dhe e parakalova pa i shkuar pas
I thash vuaj nga të ftohtit, dhe kujto a ishte veç një përjetim
E shikova vëngër dhe e lash le të mërdhihet i thash plas
Pse su veshe më trash kur u nise në shtegtim

[Kronisti]

I thash hënës mos shiko vëngër, pse ke zili
ç'je bërë pikë e pesë përmbi retë e dendura
E s'e sheh sa bukur, Shatërvani ka hijeshi
kur nga krojet rrjedhin dashuritë e çmendura

A s'e sheh sa lirshëm, dendësonhen dashuritë
në shetitoren e jetës, mbrëmbja tek bie
Lakmi ia kanë yjet, lakmi ia kanë galaksitë
tek mbushet hapësira me cicërima dashurie

Dhe dehen çmendurisht koha e hapësira
Kur bie nata në Shatërvan
Mos shiko vëngër oj hënë e mira
çmendu nëse do tjetër s'ke çka bën

[Kronisti]

Per Shatervanin thua te ka marre malli
qe e bart me vete ne trup ne brendesi
" Ujin e Shatervanit e marte djalli
S'rri dot pa te nje here kush e pi"

[Kronisti]

Në këtë çast
Sa shumë do të doja
Të jem poet
E të
Fluturoja
Qetë qetë
Në kopshtin e fjalëve
E t’i zgjidhja
Më të bukurat
E t’i lidhja
Në buqetë
Për ty

Magjinë e ndjenjës
Që ma përshkon trupin
Si gurgullimë e valës
Sa shumë do të doja
Të ta dërgoj dhuratë
Mbështjellur në magjinë e fjalës

Sa shumë do të doja
Ta bëja ndjenjën fjalë
E të ta thoja
Qetë qetë
Si një poet

[Kronisti]

Në jetën tjeter (a) kemi qenë një lule
Në këtë jetë nga farë e saj (a) kemi mbirë dy
Gjembat (a) kanë mbirë në mes
Që të na lënë larg njëri tjetrit - mua e ty

[Kronisti]

Heshtja është ngritur mes nesh mal
Më dhemb në shpirt plaga e vjetër
Shpirti më dhemb veç për një fjalë
Veç një fjalë ma thuaj...s’dua tjetër...

Çka po ndodh me besimin... ku mbet
Më thuaj se jam idealist i pashpresë
Ma thuaj dhe do vijoj të jem një hiq në jetë
Më ëndrrën që në heshtje po vdes

Ma thuaj nje fjalë veç një...
Pas saj le të rrotullohet gjithësia
Një fjal ma thuaj veç një...
Që të prehet në amshim brendësia

[Kronisti]

Po rikthehem
Me plagën e vjetër që kullon dashuri
Po rikthehem me trupin në zjarr
e shpirtin në paqe
Po vij te ti

Po vijë si puhi e lehtë
Që të më ndjesh pran
Po vijë cicërimë në degë
Pran dritares tënde
Po vijë si maragaritar
Në gjoksin tend gjerdan
Në shpirt si zjarr
Po vij

Nga hiri po ngritem
E me forcen e shpirtit po ngjitem
Njenjes…

[Linka_pz]

Sa më vjen inati, nuk u dha ne media gjithe ajo rëmujë
Gjatë natës në katër krojet e Shatërvanit nuk rrodhi asnjë pikë ujë
Gjatë gjithë natës kisha etje, kish etje shpirti të vetmuar e kishe lënë
Në ngricat e natës, në akuj me të ftohtin gjithë natën ish nxënë

I ftohtë dhjetori përreth Shatërvanit, i ftohtë mëngjesi zbardhi
E ftohtë kaloi nata, i ftohte para mëngjesit jam zgjuar
Të strukur në mëngjes e gjej shpirtin buzë rrjedhës së Lumbardhit
Me krah te thyer, me frymëmarrje të rëndë e të trishtuar

I buzëqesha ëmbël, dhe e parakalova pa i shkuar pas
I thash vuaj nga të ftohtit, dhe kujto a ishte veç një përjetim
E shikova vëngër dhe e lash le të mërdhihet i thash plas
Pse su veshe më trash kur u nise në shtegtim

Me pelqeu shume ,suksese i nderuar vendas.

[Kronisti]

Nga qielli e vodha një yll të madh
për ta vrarë natën me dritë pagjumsie
Shtatë plumba ia numërova në ballë
e vrava natën me dritë dashurie
...

Me fijet e flokut tënd gërshet
qetë qetë-zbrita nëpër natë
tik-takun e zemrës e shndërrova në sonet
pran ballkonit ta sjellë - serenadë

[Kronisti]

Athua në cilën udhë në cilën jetë u takuam
në cilin shekull...në cilin mot
në cilin shteg udhët na u kryqëzuan
A beson në Zot

[Kronisti]

Nga plagët, nga dhembja i mundur u ndjeva
S'durova dot, për një kohë ika përtej kaltërsisë
Për asnjë çast kokën pas nuk e ktheva
Edhe plagën e nëntë e bëra kurban të dashurisë

Dhe mblodha focë i gatshëm ndjehem
për të t'u rifalur me çmimin e plagës së dhjetë
Mish e gjak toksorësh sërish rikthehem
Shpirtëra që thehen mbetemi përjetë

Lë te thehem edhe një herë, le të vuaj përsëri
Le të bëhem sërish flakë - zjarr, shkrumb e hi
le të mbijë plaga mbi plagë i bëjë ballë zjarrmisë
në netët e pahëna, në ndjekje të yllit të dashurisë

[Kronisti]

Nëpër Damarë të gjakut shtegton
çdo qelize i jep frymë e dashuri
çdo gjë përpara shemb... marshon
tejpërtej mishit, ashtit nëpër brendësi

Rebelohen rruzat e kuqe, rruzat e bardha rebelohen
formojnë murana mbrojtëse, pyesin çpo ngjet
Kush po na sulmon, bedenat po rënohen
Në Kala kush po ngre pushtet

Kaq forcërisht, nga vjen kjo shtrëngatë
habiten forcat mbrojtëse, tek bien pa jetë
Krismat bartnin kumtin në këtë natë
Është ajo...është ajo................ajo vetë


Në hyrje të kalas si emblemë e praruar
Me dritën e hënës, ndezet një shëndan
cep më cep të zemrës së pushtuar
E gjithpushtetshme u ngrite... Muranë

[Kronisti]

Nën shtatë palë rathë të jetës marrë frymë
Dhe s’hetoj fare pranin time në këtë jetë
Në mëngjesin e ri jam si një brymë
Që ka rënë mbi kuptimësinë e pavërtet

Nuk e di a jam a s’jam, sepse s’flet gjë gjendja fizike
Për shpirtin s’ka rrugë le të plas s’ka tjetër
Ti kapërceve skaj Shatërvanit, u ndale pak e ike
Duke e lënë pas rrjedhjen e plagës së vjetër

Vërtet s’e di a jam a s’jam fare sepse asgjë s’ka kuptim
As viti i ri, as i vjetri, as tjetri që do të vjen në rradhë
Hëna, dielli dhe yjet kanë pushuar të jenë ngushëllim
Mungesa jote në Shatërvan është çmimi më i madh…

Çmimi, të cilin e paguaj me mungesë të motivit për të qenë

[Kronisti]

Emblemë shpirtërore






jam i lodhur po s'heq dorë
lapsi është miku im i vjetër
thur këngë e thur këtë kurorë
zërin e zemrës e shkrij në letër
i shkrijë n'fjalë zjarrin e mallin mal
që jeton n'zemër e merr frymë n'fjalë



Unë të thërras ti ik më larg
unë të ndjek pas ti hyn në varg
Unë përsëri të përqafoj
ti edhe në varg
me mua
bën
lojë

[Kronisti]

Bie e bie e bie bora, e bardhë bie nga lartësia
E bardhë së bashku me dritën e një ylli ka ardhë
Nëpër bardhësi e bardhë si dëbora dashuria
Vjedh nga fluskat jetë dhe në mua përplaset e bardhë

Përplasen fluskat e bardha në mua me dashuri
Dhe dëgjohet melodia si në kor
Dëgjohen zërat e katër krojeve që rrjedhin përjetësi...
Sa i bukur i bardhë Shëtrvani, i bardhë me dëborë

[Kronisti]

S’dëshiroj të të dërgoj letër në adresë
S’dëshiroj të më thua se e lexove me detyrim
S’dëshiroj të të dal në udhë si pengesë
Nuk dua as mejdan për dyluftim

Copëza ëndrrash dua të shkëmbejmë
Që të shembura na dalin përpara në kujtime
Qoftë edhe kur të akullta me zjarr na rrëmbejnë
Nëpër soditje, nëpër meditime

[Kronisti]

Kur në shpirt ndjenja rebelohet
Ik nga realiteti në ëndrra gjen prehje
Ti mundohesh po ajo s’robërohet
Shpërthen gjithsesi shpërthen si dehje

[Kronisti]

Në natën me hënë kur yjet bëjnë lojë
Nje mesazh dashurie e dërgojnë në përjetësi
Nëse s’do te kem fuqi të vdes me emrin tend ne gojë
Me të në një pranverë do të rilind gjithsesi

[Kronisti]

Ne djall
Me mall
Po pres

Ne mes

Nje yll
Pa emer
Shtegut te
Rrezve te diellit
Bie nga qielli
E pret...

Ta marre emrin tend...

[Kronisti]

Rrufeshëm u përplas për trupin tim
si shkëndijë drite pas përplasje resh
pas bredhjes së gjatë kaltërsive-fluturim
trupin tim shpirti yt e vesh...

Me dritë të rufeve, me kaltësri të qiellit
me flatra zogjsh, me bardhësi lulebore
me fshehtësi yjesh, me zjarr dielli
me magjinë e ndjenjës përrallore

[Kronisti]

Dhurate hyjnore e te Madhit- je ti
fjala është e para po ska kuptim pa ty

Fjala...para teje...ndjenje dashurie
lekundet si gjethja në vjeshtë dhe bie

[Kronisti]

Nëpër Damarë të gjakut shtegton
çdo qelize i jep frymë e dashuri
çdo gjë përpara shemb, marshon
tejpërtej mishit, ashtit nëpër brendësi

Rebelohen rruzat e kuqe, rruzat e bardha rebelohen
formojnë murana mbrojtëse, pyesin çpo ngjet
Kush u përvodhë kaq hajnisht, bedenat po na rënohen
Në Kalanë e papushtuar kush po ngre pushtet

Kaq befasisht, nga erdhë kjo shtrëngatë
habiten forcat mbrojtëse, tek binin pa jetë
Krismat bartnin kumtin në këtë natë
Është ajo...është ajo...po ngre pushtet

Me dritën e hënës, ndezet një shëndan
Në hyrje të kalas emblema e praruar
E gjithpushtetshme u ngrite muranë
cep më cep të zemrës së pushtuar

[Kronisti]

Jam fllad pranvere, puhizë e lehtë
pse nuk e vëren
Të përshkoj në trup, valë e qetë
pse nuk e ndjen

Jam ngjyrë Ylberi, mozaik
Pse nuk e njeh
Jam yll qielli që shëndrit
Pse nuk e sheh

Jam rreze dielli, që rrezon
pse nuk të nxen
jam lule prilli, që erë lëshon
te ti pse s' vjen

Jam zjarr që digjet, veç për ty
sepse dua
nga zjarri të digjem të bëhem hi
nën këmbët tua

[Kronisti]

...

Dhe u dogj i tërë trupi, tu fal ty e bekuar
kur atdheu e kërkonte dashurinë
dhe mbet hiri, mbet shpirti i farkuar
që ta bredhë në kërkim GALAKSINë

Stinët venë e vijnë unë mbetem hi
edhe kur pranvera bëhet verë
mishi i robëruar shpirti n'GALAKSI
do na kujtojnë zjarrin plagët përherë

Në pranverë qelin lulet në vjeshtë hidhet fara
lulja farë edhe fryt do të jetë përgjitmonë
e dashur mishi dhe shpirti të ndara
xixa drithërimash s'di amund të dhurojnë

Nëse mjafton hiri si dëshmitar i flakës përvëlim
do të na mbetet shenja në lëkurë veç si kujtim
Ne mund ta lëmë të lirë shpirtin të fluturoj
Por kur të zgjohet mishi nga gjumi do e kërkojë

[Kronisti]

Buzëqeshja jote më mban peshë
Me vlon gjoksi nga ndjenjë e trazuar
E kam shaluar trazimin e jam në shesh
Pas teje Borëbardhë e helmuar

Jam i gatëshëm të kapërcej male
Të udhëtojë edhe përtej detit
Shaluar mbi ndjenjën si në atë shale
Skajeve përrallore të realitetit

I shkoj pas etjes se trazuar
e ndjek ndjenjën kudo që më çon
E kërkoj për ty Borëbardhë e helmuar
Puthjen që nga gjumi të zgjon

[Kronisti]

Jetën e ngyrosim me përrallë
Kur në tehun e mprehtë romantik marshojmë
Diten, kafen e zezë e zbardhim me mall
Me verë në mbrëmje realitetin e mashtrojmë

[Kronisti]

Ate qe e ndjen zemra
S'shihet dot me sy

Eshte perralle
eshte varg
Eshe e gjalle
por larg
nga realja


Ne toke nuk zbret
As perralla as vargu
s'behet realitet

Perjetohen ne cast
dhe ikin ne libra, si te kish qene loje
e na lene ne perballje me realitetin
me gishta ne goje

Duke i lepire plaget...
qe s'mbyllen...

[Kronisti]

Dallgëve
të jetës
përplasem
shkëmbinjëve
e bëhem
më i fortë
çdo orë
Të ndjej
nëpër përplasje
dallgësh
që smë lënë
të të prek
me dorë

[Kronisti]

Kujtimet shihen në sy, të përvëluara, të vrara nga malli shterës
Me frikë shpërfaqen dhe ia zavendësojnë tisin e ftohtë fytyrës
Pranvera nuk vjen gjithmonë me ditën e parë të pranverës
Dimri nga marsi i merr hua ca dite dhe ia shkund trupin natyrës

[Kronisti]

Acar i ashpër më ka ngrirë në zemër
Me re jam mbuluar, nuk më nxeh dot dielli
Sillem poshtë e lartë i humbur pa emër
Në kërkim të yllit që (s)ka rënë nga qielli

Ndjehem i lodhur - qiri i tretur
Acari në mua ka mbjell trishtimin
S’ndalem, në kërkim jam i etur
I zhgënjyer në pritje, pas e le mallkimin

Dhe hapëroj drejt teje e s’më ndal asgjë
Deri të më ndalet fryma dhe të mos jem më
Në netët me hënë e ditët me diell
Të kërkoj në tokë, të kërkoj në qiell

E kur të mbetem pa asnjë fuqi
Kur të më plandosin për tokë plagët
Përsëri e përsëri do të të mbaj në gji
Si gjënë më të shtrenjtë do të të ruaj me xhelozi

[Kronisti]

Mbretëria e heshtur është trazuar
Në shpirtin e lodhur tik taku rebelohet
Po i bien gurët kalasë së (pa)pushtuar
Ka hapur portat shpirti e dorëzohet

Në djall mbretëria le të shkojë
Bien ushtarët, viktima të stuhisë
Askush s’mund ta ndal shpirtin ta jetoj
Çastin e përjetshëm të dashurisë

[Kronisti]

I kredhur ne mendime
i kërusur përmbi letër
nëpër shtegëtime
"lëpijë plagën e vjetër"

bredhë nëpër orbitë
pa trup pa kokë
Që ta mbyll edhe një ditë
pa dritë në tokë

Nuk e di ç'ngjau
...ku është, kam mall
Pa plumb më vrau
me heshtje pa fjalë

Është zhdukur, gjë s'tha
e kërkon shpirti im
Peng mua më la
prore në kërkim

Ku gabova djall
Pse nuk ma tha
prore me mall
në kërkim më la

Nuk e di ç'ngjau
...ku është, kam mall
Pa plumb më vrau
me heshtje pa fjalë

[Kronisti]

Për pak caste ikëm nga jeta, i ikëm pritës
Jemi me vetveten duam ta harrojmë botën
Ikëm për pak çaste ta pimë helmin e mesditës
Ta pimë helmin e ta bëjmë cope e grime gotën

[Kronisti]

Nganjeherë si engjuj, me gjoks i dalim përpara djallit
Mundohemi të mos e lëmë jetën, të na mashtroj
Ti vijon te mbetesh “perkufizimi i idealit
ne fjalorin qe ne gji shtrengoj“

[Kronisti]

Më tha:
Po pres o djal, në një gjumë përrallor
e veshur me të bardha si borëbardha
Të ftoj ëmbël, me shikimin hyjnor
Të pres të vish, si princi nga përralla

I thash:
S’jam leter as fjal
As princ me kali të bardhë
As engjull as djall
Jam njeri nga mishi e gjaku

[Kronisti]

Ndodhi kthimi në folen që e ndërtove vetë
vërshimë e pas shiut këtej të solli sërish
e kuptove se mes stinëve një është e vërtet
një është e vertetë-mes dashurish

[Kronisti]

E gozhdoj në shpirt ndjenjën
I jap jetë një kujtime
Aty ku përfundon ëndërrimi
Fillon çmendia ime

[Kronisti]

Shi bie ne lirike
E fjalet jane futur nen ombrell
Nga vershima kane frike
qe daten ta mbjell

Mungojne fjalet ka mall
ka mall ne mesin tone
ku ka engjull ka dhe djall
ka dhe ikje pergjithmone

Por gjtihmon te mban peshe
nje tundim
besimi dhe nje deshire
per rikthim

[Kronisti]

I lash kujtimet pas, fjala kur me la
Në vrap pas rrjedhës e harrova burimin
Zvarrë u ngjita në breg , dallgë më s’ka
Krojet ne Shatërvan e kanë përqafuar trishtimin

E rrjedh në kroje heshtje e ftohtësi…

[Kronisti]

Njenja nga shpirti
me kaploi në cdo qelizë mua
po ndihem si zog me krah
Pas fjalëve të tua


me fjalët tua - flatra
po vijë te ti
të ta fal ndjenjën
të të fal dashuri

po vij të bëhem forcë e shpirtit tënd
tiktaku i shpirti tënd me dëlirësi
perjtesisht i yti jam
e imja je deri në përjetësi

[Kronisti]

Në bebëzat e syve të tu
në bebëzat e syve të mi
urrejtja për largësinë
shndërrohet në dashuri

[Kronisti]

Më prit se po vi
përmes vargut tek ti
si rrufe
të të futem në gji
Me prit krahapur
po vijë përmes vargut
në përrallë
lojën filloimë ngadalë
me epshe dhe dashuri
ta shuajmë këtë mall
që na dogji mua dhe ty..!!

[Kronisti]

E ndjejmë të dy* sa e fortë
sa e fortë është ndjenja jonë
me gjuhën e shpirtit të them
TË DUA PERGJITHMONË


Si varg po vij te ti
po vije si drite
si dashuri
per te te shendrite
në shpirt

[Kronisti]

Po të pres te vish me më marr
Princ me kali te bardh
Po të pres si lule në shkallë
Veshur me vello të bardhë
Po te pres me krushqi me ardhë
Me i mlbedh gjithë krerët kah janë
Llap e Gollak* Rugovë e Gjakovë
Dukagjin* Pejë e Fushë Kosovë
Prishtinë Prizren e Ferizaj
Gjilan Mitrovicë e Skenderaj
Me Ibrahim Rugoven
E Adem Jasharin..
Thirrju trimave te zgjohen
Nga të gjitha trojet të qohen në këmbë
Mos harro dhe Malishevën
Bujanocin e Medvegjën
Tetovën edhe Shkupin
Tropojën bashkë me Shkodrën
Gjithë krerët e Malësisë...
Mos harro Plavën e Gusin
Ulqinin e krejt Shqipërinë..
Qamerin e Maqedoninë
Kam një nuse me e marr
Në kalë të bardhë
Si në përrallë
Në varg
Unë princ ajo princesha

[Kronisti]

Në mëngjes kur zgjohem më mungon
më mungon në mesdite kur e shikoj jetën në sy
Mungesn mbrmja edhe me shume ma shton
Kur e kuptoj se pranë s'të kam ty

Kur e kuptoj se je larg* se je shume larg
Ngushëllimin e gjej në fjale* e gjej në varg

[Kronisti]

Në mengjez kur u zgjova
prita pranë të të shohë
u ngrita* dritaren e hapa
Në fluturim të të shohë
Si zog erdhe
Në fluturim më pe
me vrap erdhe n'dritare
Të dua më the..

[Kronisti]

Ta dërgoj një puthje plot mall e magji
Nga larg ta dërgoj Një puthje plot dashuri

Ta dërgoj nga larg engjulli im
ta dergoj plot zjarr një perqafim

Ta dërgoj me këtë varg
Një puthje e një perqafim bashkë

[Kronisti]

Më ndjenjën time e ndjenjën tënde lidhur gërshet
qetë qetë do të zbresë nëpër natë
tik-takun e zemrës po e shëndërroj në sonet
pran ballkonit po të ta sjellë – serenadë



Melodisë së dashurisë plot jetë
I jap udhë përmes shkronjave qetë qetë
Plot dashuri e dërgoj të vjen te ti
Nga atje dua të kthesh përmes fjalëve me dashuri

[natyra]

Më ndjenjën time e ndjenjën tënde lidhur gërshet
qetë qetë do të zbresë nëpër natë
tik-takun e zemrës po e shëndërroj në sonet
pran ballkonit po të ta sjellë – serenadë



Melodisë së dashurisë plot jetë
I jap udhë përmes shkronjave qetë qetë
Plot dashuri e dërgoj të vjen te ti
Nga atje dua të kthesh përmes fjalëve me dashuri


E bukur shum poezia...Pershendetjee per Shatervaninn..:wink:

P.s.Eja ma shpesh na frymzo me vargje serenade,o ti nga Shatervani..:smile:

respekt

N.

[Kronisti]

Në bebëzat e syve të tu
në bebëzat e syve të mi
veshtirsitë qe e shkakton largesia
shndërrohen në dashuri

Shndërrohet në Njdenjë shpirti
që ma mbështjell çdo qelizë mua
e me bene të ndihem si zog me krah
Pas fjalëve të tua

E nga larg bëhem forcë e shpirtit tënd
bëhem tiktaku i shpirti tënd me dëlirësi
Kur te them te dua shpirti shton
shpirti thote te dua deri ne përjetësi

[Kronisti]

Te falemdnerit natyra..te pershendes edhe une me shume respekt....