Abdylazis Islami

[rilinda]

Përkushtim

T’i brengë më e keqe se brenga që ngërcit,shtang
Në hirin e këngës.Sharjet mbillen,rriten
Duke futur rrënjë në vesh.Kohë meskine
Me gojë të cara meskinësh, ujqër nëpër trarë.

Gjakun nuk ua fali për ëndërat tuaja me duar
Mbi zjarrin e trupit tim.Bliri im i molltë
Ka nxjerrë filiza të rrinj.Të qartë e kanë rrugën
Edhe pa ju.Ujësisisë i riten kuajt e pegazit.

Buzët i lëpini e keni mbetur pa gishtërinj
Në dorën e fatit tuaj.Fat i thënshin erësirës
Që ua shndrëit rrugën e verbër! Kujtimi im
E ka mëngjesin e vet,i juaji këmbët a i ka?



Amaneti

Shkëmb i dashur,po ta lë amanetin tim:
Të flasësh për mua,për zjarrin që kam
Në zemër,për ëndërrat,për shpresën,
Për diellin ngri që nuk më shuhet në gji.

Poezinë e kam ninëz,të mos ma lëndosh,
Shpirti im është zog që cicëron në të.
Te ti e nisa fjalën dhe këngën e parë,
Erdha t’i them mbase edhe të fundit.

Besomë,nuk kam ndryshuar as me ëndërra,
As me vision.Në vargun tim ka pranverë
Në vazhdime.Shtatë zemra regëtinë në të
Për jetën,për këngën,për poezinë e re.

Zirë njëshmërie

Nga puplat e drurit
I njejti gjeth përsëritet
Me të njejtën erë,
Me të njejtën ngjyrë ezirë,
Me të njejtën bukuri dhe shëmti,
Me të njejtën vujtje dhe lumturi.
Asgjë s’është e njejtë
Pa njëshmërinë e vet;
Ndryshimi kryhet
Brenda ndryshimit të vet,
Për të mbetur i njejtë
Me rrënjën që s’i ndërron.
Me fanatizëm e ruan qenësinë
Dhe harrohet në identitet
Të jetë vecse cka është vet:
Edhe prej hirit veten e zgjon.
Gjithcka ndodh në lëvizje
Në marrëveshje me lavdërinë
Qenësia mbetet e njejtë,
Pa të njejtët,
Me ëndërrat
e dashurinë.