Poezi nga Mendjeni

[Mendjen]

Zogu

Një zogë i bukur me shum ngjyra
Niset në folen e vet te shkoj
Gjatë rruges per në fole te bukur
Shumë njerez te ndryshem takoj

Keshtu e takon nje fshatar te lodhur
dhe nje kohe te gjatë me te bisedoi
Zogu i vogel me shumë ngjyra
e pyeti fshatarin nese don ti ndihmoj

Mandej pa nje njeri punetor
Qe bart mbi krah nje peshe te rend
Zogu mbeti shum i lenduar
por smundi ti ndihmoj ngase skishte duar

Duke ecur neper male e fusha
Doli ne qytete me ndertesa te larta
shikonte pallate e rrugë te asfaltuara
qe per sy te tij ishin te pa shikuara

Edhe aty takoi nje lypes
dhe me te shumë ai bisedoi
I tha lypsit te mjer e te shkret
me mire ne fshat te shkoj te jetoj

Shkoj ne nje ndertes te lart
dhe bazene kishte brenda tij
shikoj zogu i lodhur teper
mos po e sheh aty ndonje njeri

Ne pallat pa nje te moshuar
dhe me te foli vetem dy fjalë
I tha plaku me mjekerr te gjatë
Pallatin tani dua ty me ta falë

Zogu u gezua pa masë
I mblodhi njerzit qe me ta bisedoi
I vendosi ne pallatin madheshtor
dhe aty me ta se bashku jetoj