Reflektime

[lovely]

Njana ne pune thote;

Ne dite te sotit, me mjetet edhe ilaqet qe posedojme, po i mbajna njerezit gjalle, me gjate se qe eshte e nevojshme.

Erdh plaku 90 e kusur vjet. Kah dita e dyte po thote; Po kam dhimbje n gjoks, edhe me zor po marr fryme.

Une menova; Infarkt.

A shkojme deri nalt te bojna ni EKG po i thom?

Harroje, me tha shume i vendosur. Po du me dek, boll mo.

U nala po e kqyri, a din situate ku nuk osht lete me i gjet fjalet e duhuna. Ish shume i sigurte ne ate qe thojke.

U ula ne ni karrike ngat tij, edhe po i thom, A je lodh prej jetes?

Jo- tha, por prej kur ma ndalunen me vozit ne janar te ketij viti, nuk po kam per qka me jetu mo. Gruja m ka vdek qe 2 vjet, me vozit nuk po muj, po rri ulun ne sallon edhe po e kqyri oborrin. Nuk jam msu une kshtu, edhe nuk po muj me u msu. Po du me shku pej ksaj bote.

Une, e respektova ate deshire. E harrum EKG-ne.

101 menime m fluturojshin n kry, ka vozit kerr deri ne 91 vjet. Tash, nuk sheh arsye as qellim as gezim as kurgjo e mire nuk e pret, per me vazhdu me jetu. Dmth, ai osht gati per me dek. Po e pret deken.
Ne ni menyre, na krejt po e presum ate...

Tani, e krahasova me pleqt tane, qe rralle bohen kaq pleq.. E me ato kushte, e me ato hjeka...