Unë, Drenica

[Lapsi]

Unë, Drenica

nga Agim Jakupi

Jam gjallë, ngase i′u shpëtova syrit të tyre, tha një djalë nga qyteti. Pa përfunduar djaloshi, plaku i ulur në një karrige, nën hijen e qershisë duke e vënë në tallje te riun filloi tregimin. Po, je gjallë, ata nuk të kanë pa. Fat i mirë, apo... Ndryshe nga ti, mua më kanë pa, por siç e shehë jam gjallë. Sfidova vdekjen! Edhe pse jam plak, për mua ka rifilluar jeta. E di, e keni vështirë të më besoni, por të kishit historin e jetës sime do e kuptoni. Jam i lindur me shpres, çdo ditë që do të vjen do sjellë të mirën e vetë. Afër meje kisha disa që mendonin se e humbëm Kosovën. Ata flisnin shumë për këtë gjë, jepnin shembuj të ndryshëm... E kam vështirë të pranoj, mirëpo ata edhe pse më lanë anash, unë sikur u bëra i varur dhe iu shkosha pas. Fillova të dyshoj, nuk e kisha të qartë pse u tremba nga sjellja e tyre. Ju e dini për çka shkruaj? Me siguri se po, për vitet e sakrificës. Për majin, lulet e shkelura, për pranverën që erdhi me një ngjyrë tjetër nga ajo që jemi mësuar të shohim. Jeshilen nuk e panë sytë, ishte humbur dhe ate po e gëlltiste zjarri. Para meje tanke, ushtarë të armikut. Dhe sikur në një pikturë e keqe, nga ana tjetër shohë varre. Mendoj, të vrapoj e të prek ata varre. Nuk dua të heshti para asaj që më prezentohet. Në moment po gjykoj ata të politikës. Ka nga ata që provokojnë, nga ata që thojnë gjëra interesante, nga ata... në fakt ka shumë ngjyrime. Më shqetëson një fakt, mospregaditja për një lufte kundër Serbisë, luftë që ishte e domosdoshme dhe e pashmangshme. Kjo tregon paaftësin politike të atyre të ulur në lozhe, atyre që me �durim� e përcjellin situatën dhe mua, plakun më quajtën terrorist. Në këtë rast edhe ju do më quajni vrasës, por nuk jam i tillë. Edhe unë e urrej luftën, ashtu siç e urrejnë �durimtarët�, vetëm se e kam tmerr të qëndroj duarkryq dhe të tregohem i pafuqishëm përpara asaj që ndodhë para syve. Ate që pashë nuk dua që edhe ju ta shihni. Janë pamje të tmerrshme: fëmijë të masakruar, gra me barrë me thikë të ngulura në bark, pleq të keqtrajtuar me gjymtyrë të prera...Nuk di si ti plasoj para jush portretet e djemve dhe vajzave të reja, aq dinjitoz para vdekjes dhe para shpresës. Tani me siguri që jeni bë kurioz, doni të dini më shumë për mua, doni te dini se kush jam unë. Jam më shumë se një tregues, mund të më thoni se jam vetë historia... por unë quhem Drenicë. Unë durova shumë, në tokën time u bënë shumë vrasje, dhunime dhe masakra. Armiku më kishte në sy. E dini përse? Nuk është thënë kot, luftëtari edhe pse është i vdekur, në varrë, emri i tij shkakton frikën në palcë tek armiku. Nuk dua që t�iu shkaktoj mërzi me tregimin tim, por dua t�iu kujtoj diçka. Të gjithë keni dëgjuar për Azem Bejtën dhe për trimërit e tij. Keni dëgjuar edhe për Shaban Polluzhën, Mehmet Gradicën dhe për rezistencën e tyre. Mandje, Mulla Asim Luzhën, deputetin më me ndikim të kohës. Ju pa dyshim se keni dëgjuar për Miftar Bajraktarin i njohur në Drenicë dhe më gjerë për pajtimin e gjaqeve. Pas çlirimit nga pushtuesit nazist, kur edhe në Kosovë duhej të vendoset pushteti popullor dhe të shijohej liria, ushtrit serbe e riokupuan Kosovën. Biri im, Mulla Iljaz Broja me shokët vazhduan rezistencën... Të nderuar, e kemi vështirë të përmbanim urrejtjen edhe pas viteve të prezentuara. Asnjëherë nuk u gjunjëzuam dhe nuk i përqafuam doktrinat serbe. Besoj se edhe ju keni qenë të ritur gjatë viteve 1998 � 1999, edhe atëherë serbi deshti të vjedh histori, varret, monumentet, tokën... ai sikur të ishte vetë djalli, filloi të masakroj pamëshirshëm. Por, hovin ia ndali biri i kësaj toke, Adem Jashari. Ai sakrifikoj jetën, familjen e tij për të mirën tonë. Ai rrënoi diktaturën e fundit në botë. Hapat e tij lanë gjurmë të thella në histori, themeloi një ushtri që çliroi Kosovën. E di se ka nga ata që e kontestojn këtë gjë, por të tillët janë sikur shkuma e detit, të pavlerë. Të njejtit le ti japin sovranitet ndërgjegjës brenda trurit dhe shpirtit të tyre dhe le të binden se nuk është e rastësishme që me 17 shkurt 2008, biri i kësaj toke, Hashim Thaçi lexoi Deklaratën e Pavarësisë dhe shpalli Kosovën shtet të pavarur.

Drenicë, sa hije të paska fjala dhe pushka.