Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Antika]

LASHTËSIA SUEDEZE DHE AJO SHQIPTARE

Brenda meje rron një qënie
prej gjakut dhe prej djersës krijuar
Në këtë qënie rrjedh koha e lashtë
Amanet i saj jam edhe unë

Hej, viking i tmerrshëm
vozitës me shpatë-grabitqare!
Hej, bujk i uritur
nëpër arë me shpinë të kërrusur!

Dicka nga ju kam në zemrën time
Grabitqarin barbar dhe bujkun e urtë
Ju rroni atje të bashkuar
si një qënie e stërlashtë brenda meje

Dhe ti, shqiptar, tungjatjeta!
Gjak i shprishur, gjak i lashtë
Nëpër kontinentet kërkon dicka
Kërkon kthimin në vatrën arbnore

Unë jam suedez, i quajtur "svensk"
stërnip i mbretërisë Svea
Ti je ilir, i quajtur "alban"
Bashkohet emri me ëndrrën shekullore

Shqiptari është ilir
Shqiptari është i lirë!
Ti je i vetmi që e mban lirinë në emrin tënd
Dhe asgjë të mungon më shumë....

Më 18 tetor 1992


Po kërkoj falje për ndonjë fjalë ose shprehje që ndoshta nuk tingëllon si duhet.... por për mua kjo është sfida ultimative.... të shkruaj poezi në gjuhën shqipe... si suedez!

[YanYan]

Melodi kitarre,
duar qe u bene njesh me telat e saj,
mendime te ngrime te dimrit
mbi nje tablo pranvere teresisht te pafaj.

Pranvere e vonume??
Apo mbase e mohuar...se di!
Thjesht jo cdo pranvere qe vjen
cel lule dhe buzeqeshje tek cdo njeri.

Jo gjithe "shtegtaret" kthehen
me ardhjen e pranveres,
vetem zogjte e qiellit,
por jo njerezit e zemres.

Nga kjo dritare deperton dielli sot,
cuditshem dje shiu perplasej me mizori.
Ne qiellin e pafundem blu
rete kercejne valle perseri.

O lumturi e diteve pranverore
O dite te lulzume te pranveres plot drite
Ju shkoni e vini pa pyt njeri
por une ketu vazhdoj tuj prit.

Tu prit ate pranveren time,
qe nje dite nga kto do vij me siguri,
e nderkohe qe pres me nje gote vere qe mshoqnon
shoh horizontin... e kitarres i bie perseri!!

Christy Ina

[YanYan]

E lodhur,
ne syte e tu vjen nata pa emer,
te qete,
njerezit flene nen yjet e kesaj bote,
ne ato çastet,
kur merzitja te perkedhel ne zemer,
do doja,
te isha buzeqeshja jote

Me thuaj,
mos ndoshta jemi engjej te harruar,
prandaj,
mendimet nuk na lene rehat,
a ndoshta,
jemi djaj te penduar,
mbase thjesht,
jemi dy njerez pa fat

Dallge,
shkruan deti mbi vale,
diteve,
kur ti sheh qiellin e asgje nuk thua,
por une te shoh,
e ne heshtje them pa fjale,
do doja te isha buzeqeshja jote,
te jetoja aty,
nder buzet e tua…

Nese do ikesh nje dite e me nuk do te takoj,
uji fateve tona,
do shuaje etjen e kesaj bote,
une do jetoj,
do vdes e do mendoj,
sikur te isha buzeqeshja jote…

K.K

[tipi engjellor]

e bukur shume e thurur po edhe pikelluese ......flm nga ti

[YanYan]

Të desha ty dhe ndoshta prapë,
S’do të ndjej të tillë dashuri.
Por nuk dua që shpirti im i ngratë,
Të të trishtojë e dashur përsëri.

Të desha fort, në heshtje, në vetmi,
Në drithma xhelozie vuajta shumë.
Po Zotit çdo ditë i lutem tani,
Një tjetër të të dojë, si të desha unë.

PUSHKIN

[Jana]

Fatjon Hallkaj - Fjale Nga zemra

Lëre shiun të bjerë,
dëshpërimisht zjarrin brenda nesh të shuaj,
Lëre lotin të rrjedhë,
Embelsisht në shpirt të më bëj të vuaj,
Lëri sytë e tu të kryqëzohen me të mitë,
Lëri ndjenjat e tua të të udheheqin të shfarrosin gjithë ligësitë,
Mbyll sytë dhe lëre veten të lirë si një kukull,
Dhe ti shpejt do përfundosh në krahët e mia si një pupul,
Lëri të gjitha këto mënjanë harroi,
Thjesht dua që nën shi të të puth të të përqafoj,
Flake çadrën tutje, është e kotë më ta mbash,
Largoje lotin tutje, është e kot më të qash,
Sepse unë të dua dhe jam pranë teje kudo,
Duke luftuar me frikerat e tua ngado
Që gjejnë terren në mëshirimin e brishtësisë mbi tokë,
Jam këtu që e qeshura të të pushtoi,
Jam këtu që mërzia të të lakmoi,
Tani çohu shpirt, kemi rrugë të gjatë për të bërë,
Tani jemi nje, asgjë sna bën ball as bota e tërë,
Më jep dorën e fillojmë të ecim, rrugës së gjatë
Ma jep yllin e vogël, përjetësisht do të jemi bashkë,
Se të dua, jam i gatshëm të bëj gjithçka,
Thjesht thuaj një dëshirë dhe në mos ta plotësofsha…
Do të vdes duke ja dal!

[deas]

Dritero Agolli
S'mund ti themi te gjitha,,,,,,

....Nuk mund t'i themi gjerat e fshehura kurre.
Macja lot me nje zog qe ka mbytur,
Qeni kap me thonjte e tij nje kocke ne gure,
Andej zuzare e djaj me cngjejt perfytur
Ndaj semund t'i themi te gjitha gjerta e fshehura kurre.

Nese mund t'i themi te gjitha,
Na mbajne meri e na shajne,
Vjen nata me ankth e mbushet shtrati me hithra,
Me hithra nervash qe krruhen e hane,
Ndaj s'mund t'i themi te gjitha.

Per shembull, une i mbaj rezervat e mia:
c'me duhet t'i them ato qe s'i thone as te tjeret?
Nuk dua te kete aq trazira shtepia,
Nuk dua te ngrihem me sy te mbufatur mengjezeve heret,
Ndaj s'mund t'i themi te gjitha nga pika te vija.

Nuk mund t'i themi te gjitha gjerat qe thuhen,
Se brinjet e gjoksit ndergjegjen e mbajne burgosur
Dhe dhembet s'e lene te dale dhembeve gjuhen,
Se dhembet jane hekura burgu mjaft te persosur,
Ndaj smund t'i themi te gjitha qe duhen.

Do vije dikush e do t'i thote te gjitha,
Ai s'do kete as turp, as brinje ne gjoksin e fryre,
As ka per t'u trembur nga shtrati i ndergjegjes plot hithra,
S'do kete as smalt ne dhembe, as cipe, as fytyre,
Ndaj s'mund t'i themi te gjitha.

[deas]

Bardhyl Londo


Kemi dashur shume

...se edhe dashuritë vdesin, e shtrenjta ime...
me një gjeth në buzë, me një fjalë shpuzë...

...se edhe deti vdes, e shtrenjta ime...
...mbi një erë të trishtuar, nën një shkëmb të vetmuar...

...se edhe vjeshta vdes, e shtrenjta ime,
në një livadh pa bar, në një shteg mërgimtar..

...se edhe ujërat vdesin, e shtrenjta ime
...nëpër mjegull të dendur, nën një re si ëndërr...

...kemi dashur shumë, kemi urryer shumë...
s'kemi si vdesim e shtrenjta ime...

[deas]

Robert Berns

Shpesh jam merzitur dhe penduar
dhe mbi jastek kam qare ,
qe fjalen tende kam besuar
dhe syte genjeshtare .

Ku shkoi , ku humbi ngjyre e purpurt
e faqeve te mia?
ku vajti shtati belkeputur ,
Ku mbeti vajzeria?

Degjoj te qeshuren e hidhur
te fqinjeve mbi mua .
Packa se vete jane te krimbur
Me turpe gjer ne thua!

Tim eti kur i shfaqem une
ul syte e s`me veshtron ,
dhe nene e mjere qan ne gjume
kur turpin tim kujton .

Sa ndjej nje hap te atit tim
i fshihem neper dere ,
dhe nenen time skam guxim
ta shoh ne syte e mjere .

E embel lule e dashurise
e hidhur qenka pema .
se syte e tu te djalerise
me lotin tim i bleva !

Mos paste kurre gaz ne jete
u shofte ne su shua
ai qe flaku ne kenete
"dashurine"e tij dhe mua ....

[Gega 1]

ERE TRENDELINE

Sesi m`ju lendon dashuria !
Sesi m`ju lendon pa pushim !
O lotet e syve te mija !
O klithmez e tingellit tim !


Ju shoqe te kohes mitare...
Mikesha...motricka...pa faj !
Ju humbte ne mjegull perfare ,
Dh`u solla nder mend e po qaj !


As flak` e shkendijes q`u shua ,
As syri qe nxihet e plas ,
Nuk lane - o ju vasha per mua
Vurratat e erreta pas :

Haj ! flutur` e zeze me duar
Nje flutur secila prej jush ,
Me la ne gishtrinj dyke shkuar
Pluhurin qe ndrin posi prush...


Sot qela pellemben e dores
Q`u ciku gazmore dikur -
Si pah verbimtar i debores
Se - rish po me ndrin nje pluhur...


Perse nuk m`u shojte perhere ,
Te hesht te pushoj per kurdo ,
Ti mall qe ner to pate lere
Dh`u rrite dh`u ndrite ner to !


Ju shoh pertej mjegulles suaj
E shpirtin prej jush e kam plot ,
Pa s`mund si ta them , si ta shuaj
Ah ! kengen e mbushur me lot.


Se koti - u larguat menjane ,
Me vajtte me kot aqe larg ,
Kur sumbullat lot qe me rane
Si rruazat i shkova ne varg...


Dh`i ndrita me syrin e fshehur...
Dh`i vela me zerin mitar...
Dh`i skuqa me buzen e dehur...
Me shpuzen e flokut si ar...


Oji ! trendelin` e venitur
Ju fali gjith eren e saj...-
Pse rreh kaq me hov te cuditur ,
Haj ! zemra ime , ti haj ?...


Ju lule q`u leu parevera ,
Dh`u cika me gaz nje mengjes !...
Se largu prej jush me ra era ,
E desha prej mallit te vdes !

Lasgushi

[Gega 1]

LAMTUMIRE

Me del e ze pshon me te fshete ,
Nje breng` hije - rende mi sy ;
Perbrenda ne zemren e shkrete
M`i shtje drejt - per - drejt qe te dy.


E loti prej syve te tua
Rrengjethet valome perdhe :
M`ja ndjen veshtrim - bukur - pallua
Ti zemres greminen e re...


Po kenget qe sot me nuk jane ,
Stolisen me mall ne mergim.
Permbytur mjerimesh pa ane ,
Ndrin Yll` i te riturit tim.

Lasgushi

[Oltiana1]

Shembja e një nate dashurie

Ktheva kokën, mbajta hapat,
binin tjegullat, binin trarët,
binte qielli i një nate dashurie.
Atje mbi papafingo, pranë yjeve e pata puthur!!
Shemben yjet tani, bëhen pluhur.
Dritare s'ka, ka sy të zgavërt,
s'ka mure me plasaritje të tejme,
skelete fjalësh në gjysmëerrësirë,
skelete ëndërrash, premtimesh të nesërme.
Ngrihet tymi si një mjegull e bardhë,
një grusht eshtrash të një nate gërmadhe.
Në cep të rrënimit
dy burra po pinë qetë e qetë cigare.
Ej, ju atje! Nuk dëgjoni si ulërijnë brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do të dalë jashtë meje si tek vullkanet.
Mos u kthe në kujtim, i thashë
mos u kthe në harrim, më tha;
botës i falëm një natë dashurie
dhe kjo s'është pak.
Një natë. Dhe çfarë nate!
Dora mbi sup,
hëna mbi mal,
qielli i kaltër i botës mbi krye..
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie...po bie....
Dhe ishte një natë e paemër,
siç ishin të paemërt yjet.
Kini mëshirë, mos e shembni atë natë!
është rënkimi im apo klithma e saj?
Kini mëshirë, kini mëshirë!
Ajo ishte një natë dashurie
që kurrë s'duhej të kish gdhirë.
Kini mëshirë,
në mos po atje nën gurë,
nën peshën e natës së shembur do të shembem,
i vrarë jo nga urrejtja, po nga dashuria,
që përjetësisht quhet dhembje...

Xhevahir Spahiu

[Oltiana1]

Ngadalë vdes

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.

Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.

Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.

Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.

Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.

E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

Pablo Neruda

[YanYan]

Unë me ty, si toka me diellin,
Të vij rrotull vazhdimisht, vazhdimisht!
Por asnjëherë s’të jam afruar sadopak,
As jam larguar sadopak, natyrisht
****
E ja, keshtu, vetëm rrotull të vij,
Po s’jam i marrë që rri e pres më kot!
E di që një ditë, ti do të kesh eklips,
E atëhere, nuk do më djegësh dot!

Skender Rusi

[YanYan]

Ty të dua më fort se natyrën,
Se natyra e gjallë je vetë,
E lirisë ti je shëmbëlltyrë,
Por pa ty dhe liria më vret.

Ty të dua aq fort i shkujdesur,
Sa rrëpira më duket si shteg.
Të pamundurën askush s'e ka prekur,
Dashuria ime e prek.

Ty të dua, të dal'ku të dalë,
Dhe kur pi dhe kur bëhem brutal,
Ty të dua dhe as bëhet fjalë,
Përmbi egon e shenjtë do dal.

Ty të dua më fort se Shekspirin,
Se të dheut këtë bukuri,
Se muzikën pa fund të efirit,
Se muzikë e libër je ti.

Ty të dua më fort se lavdinë
Që kaloi e atë që po vjen,
Se të ndryshkurën perandorinë,
Mëmëdhe s'ësht'ajo,por ti je.

Je fatkeqe? S'pranon ti mëshirë?
Lodhe Zotin me lutjet e tua.
Ty të dua përmbi lumturinë,
Më fort se dashurinë të dua.

Eugjen Eftushenko

[Antika]

PREK NJË FERR

Pak nga pak, dimri po na shëndenë,
Po vjen pranvera, dashnorja e poetëve.
Unë kam zënë radhë në një pllajë,
Ku kanë çelë bisqe lulesh, ndër pemë
Pemë të buta e të egra.

Afrohem me dëshirë prej zogu,
Të prek një bisk të njomë,
T’ia vë kurorë mbi shpinë
Mëkateve të dimrit...
Por dora më prek një ferr,
Që më drithërojë dëshirën...

Mblodha flokët e dhimbjes,
Peshqesh për pikëllimin!

[Antika]

ISHIM
... dhe do jemi...
Isha ishe dhe ato do te jenë,
dhe ata qe ne besë na prenë,
se ti një herë u duke dhe u zhduke,
se me urreje, do te urreja,
se po te me gënjeje do te gënjeja.
Ata po na ndanin e shanin,
dhe qeshnin me grindjet tona,
se kur më sheh nuk të shoh,
se nuk me njeh nuk të njoh,
dhe gjithmonë te acaruar,
të pamëshirë e te egërsuar.
Sot un jam, ti je dhe ata janë,
një luftë mes nesh ata panë,
ishim ne teatër apo realitet,
ne fron mbretëresha qe lufton me mbret!
Unë do jem dhe ti do jesh,
ata ishin, sigurisht qe ishin,
jetët tona ne dorë i kishin!
Pse i lejuam ma thuaj, pse nuk i ndaluam?
sot më urren nesër do me urresh gjithashtu,
unë të urrej dhe nesër asgjë s’ka për të ndryshua..
Jemi dhe do te jemi,
kudo qe te vemi,
ata qe i lejuam të tjerët të luajnë me ne,
ma thua ti pse??
Un do përgjigjen kur do ngritëm nga dheu,
ne te cilën më varrosën,
gjitha ndjenjat mi shfarosën,
dhe kthim prapa nuk do ketë,
ishim shumë te hareshëm plot jetë,
na imponuan dhe kur u takuam
shikoheshim me egërsi,
faji nuk mbeti jetim
isha UN dhe ishe TI!
Nuk i kthejmë do prapa akrepat,
e as kalendarit, fletët nuk ja kthejmë DOT
as gabimet qe i bëmë,
nuk lahen as me GJAK e as me Lot!

R.B

[Antika]

DY FYTYRA.

Thua më pëlqen , por sytë të tradhëtojnë
thua jam i qetë , por të drejt...ë nuk flet
thua jam dakort , por fjalët të dredhojnë
thua që pranon, por zgjidhje s'mund të jetë!

Dy fytyra të kesh, vështirë s'është të kuptohet
tek cila të besoj, që sa të kthej unë shpinën,
mos të më prekë thika, që egër më drejtohet
e pabesë të mos më shtysh, afër me greminën?

Një herë mendimin tënd, të çiltër, s'e dëgjova
gjithnjë duke u fshehur, një maskë të ndihmon
Nga ty realitetin , të drejtë s'e konceptova,
nga shtrembër ç'ka thua , e kush ty të kupton?

Sa mund të durojë maska, që mos të konsumohet,
gjithnjë duke e përdorur, s'u lodhe një herë
Të vërtetës jepi forcën , nga maska të çlirohet,
të ndihmojë edhe ty , njëra faqe të të bjerë!

Sado mbulon fytyrën, me maskë të neveritur,
janë sytë që të dallohen e që të tradhëtojnë,
maskë të konsumuar, larg ta kesh vërvitur,
që dhe sytë, pa frikë, të drejtën të tregojnë!

Adela Kolea
___________

[Antika]

Ta mburrim njëri-tjetrin

Pa ejani ta mburrim njeri-tjetrin
Dhe mos kursejmë as fjalë lavdërimi,
T'ia bëjmë shoku-shokut komplimentin
Në caste dashurie dhe pendimi.

Pa ejani dhe ciltërisht të qajmë
Kur vec e vec dhe ku me shoqërinë,
Mëri për fjalët sharëse mos mbajmë,
Se dashuria fqinje ka mërinë.

Pa ejani, dhe gjysmë fjale qoftë
Për ne pendim, pajtim dhe marrëveshje:
Që kush gaboi, më tutje mos gaboftë,
Nese kupton se jeta ka një vdekje.

[Antika]

PASQYRA, MACJA DHE UNÊ


Mes meje dhe maces në dhomë
Pasqyra qëndron mbi ca rraqe...
Vetveten ne bashkë e vështrojmë
Dhe macja dhe unë në paqe.

Sa mirë që qënkemi unë e një mace
Dhe shihemi drejt në fytyra,
Po të ishim dy njerëz, betohem, se paqe
S'do kishte kjo dhomë, do thyhej pasqyra...

[Antika]

KUR NJE MENGJES!

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
".....Y"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohesh:
"I....!"

[Antika]

S´ka asgje per te qeshur

S´i kam dashur kurre gjerat e bujshme
Dhe shpesh jam menduar duhan duke pire;
Ka gjera lakuriqe qe sjane te turpshme,
Sic ka dhe gjera te cndershme te veshura mire.

Ja,e verteta rri lakuriqe ngahere,
Ja,dhe genjeshtra me petka rri veshur!
Me thoni:cila ka turpin dhe cila ka ndere?
Kjo qe ju thashe s´ka gje
per te qeshur!

[Antika]

- Mos ma kujto

E shkuara ka caste dhe ore te hidhura, mos ma kujto
per shembull, me pe me duar te lidhura, mos ma kujto!
Per shembull me pe ne rruge te pire, mos ma kujto,
Te pire e te humbur, te share e te grire, mos ma kujto!
Per shembull me rrahen dy-tre vagabonde, mos ma kujto,
Tek shihja nje grerez tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!
Per shembull pesova diku nje disfate, mos ma kujto,
Dhe gjumi s’me zinte me dite e me nate, mos ma kujto!
Per shembull me pe duke ecur e qare, mos ma kujto,
Mbeshtetur pas murit me zemer te vrare, mos ma kujto!
Per shembull me pe duke ngrene e genjyer, mos ma kujto,
Te prishur, te shturur, te rene e te thyer, mos ma kujto!
Per shembull ne shtrat s’u bera per burre, mos ma kujto,
I turpshem i drodha si qengj nen lekure, mos ma kujto!
E shkuara ka ore dhe caste te hidhura, mos ma kujto,
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen te thirrura, mos ma kujto!

[Antika]

Vallja shqiptare

Tri here opinga rrahu dheun
sikur kerkoi leje prej tij;
pastaj shamia palet ndehu
me qetesi dhe madheshti.

Keshtu mes qiellit dhe tokes
vallja u lind, vallja u shpall;
kemba sinjale i con tokes
dhe dora qiellit i jep lajm.

Dhe vallja rrokulliset tutje
mbi kohra hedhur si hobe;
prilli persiper i hedh lule,
dhjetori boren shkund atje.

Valle shqiptare, shenja ne ere
ylbere tirqesh tej-e-tehu;
kush ju kerceu ju njehere
dhe kembet rob s'i mbene tek ju?

Kush ra midis vorbulles suaj
dhe s'u pershit dhe s'u perflak,
ju bubullima me opinga
qe neper shekuj brodhet varg?

[elvio]

I tremburi ikën si i ndjekur prej egërsisë
N’jerm bën tunele n’ajër t’hapësirës
Si mbas formës së tij, lëvizjes së tij.
Ah sikur mbas çdo hapi
Ajri të ngrinte-beton,
Duke ruajtur gjithmonë lëvizjen
Kallëp-shabllon
E të tregojë ta gdhendë Sa kohë iku zvarrë
E sa në këmbë.
Sikur të mbeteshin e shiheshin
Rrugët nga vjen kujtimi, mendimi
Brenga, shpresa, vegimet
Të dukej krejt i jetës zigzagu i gjatë
Që nga ardhja në këtë botë e gjer
Tek varri, pikës e llahtartë.

***

A s'e patët ditën plot me diell
Qe bën natë koha dhe e nxin...!
I jep hënë e yje, lart në qiell
E, së fundmi, fare e përpin...!?

A se shkuat shpejt ju fëmininë?
Kjo s'u fsheh për ju e s'humbi fare?
A s'po mbani mbi sup pleqërinë,
E në mendje thellë vitet mitare?

A s'e mbani mend atherë te plepi
Loznit në oborr me hijen tuaj?
Po tani më larg nga ju është djepi
Apo arkivoli, pa më thuaj?

Gjithçka e marrin vitet duke shkuar,
Sërish kthen gjithçka që shkon, humbet
Troket lehtë kujtimi i trishtuar
Mysafiri në shtëpi të vet.

***
Sërish dukesh në udhë
Që ngjan si vijë gjaku
Mes gëlbazës së murrme
Të pështyrë
Nga turbekulë.
I lodhur,
Vetveten mbi kurriz
Shket
Dhe mendja lodhur
Klith: po shkoj,
Mbeç me shëndet...!
Dhe rend barkbosh
Në zorrën bosh të rrugës
Si një shtrëngatë
E qetë.
Dhe gurët kthejnë nga ti
Anën e mprehtë
Dhe njerëzit, ata
Stërnjerëzit,
Ajkë mbi jetët-hirrë
E kanë vështirë
Mëngjesit.
Edhe mbrëmjes
Vështirë,
Kur mbi ju ngecin vështrimin
Mbi ju rreckë-njerëzore,
Masë zhelesh mishi e shpirti
E qepur me fije damarësh
Mendimesh
E hedhur, pa mëshirë
E pa të drejtë
Në anë të rrugës së ndotur
Ku të qetë
Ata rrjedhin gjithë nder e dinjitet
Këllirë.
Dëshirat
Që i ndez thëngjilli i zemrës,
Mbuluar thellë
Me hirin e trupit...
Dhe brodhe prapë rrugëve
Me bujë e pohe
Kërkoje ti vetveten
Që më në fund e gjete
E s'e njohe
Ngaqë pandehje
Është shumë vështirë ta gjesh.
Kur të doli rastësisht
The: s'është kjo
Dhe kalove
Dhe u zhy te mes territ
Të zi pa fund.
Kërkon - një dorë e kurm
Dhe një këmbë
Dhe mbete cung.
Po prap sulesh përpara
Me tallas
Me me gjysmën e thatë
Dhe gjysmën e njomë
E at' që kërkon e arrin
E lë pas
Dhe zvarrë hiqesh përpara
Kërkon...
Vazhdë lënë mbi pluhur
E gjak
Gjymtyrët gjysmë të thara
Gërvishtin trak - trak
Dhe gjer thellë të ngushen
Ato kër - kër - kër - krak.
... kërkon
Mbi këtë tokë shkëmb
Mbi këtë tokë gur
Mbi këtë tokë kockë
E lëkurë.
E as e di ç'të dhemb
Veç sulesh para, shkon
Me zemrën e rëndë plumb
Dhe sa më shumë kërkon,
Ç'kërkon,
Më tepër
E humb.

VILSON BLLOSHMI.

[YanYan]

Rri urtë o Brenga ime dhe falmë qetësinë;


Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani;


Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,


Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.



Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,


Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti


Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,


O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri



Larg tyre. Shih si kërrusen gjith'vjetët e harruar


Lart nga ballkoni i qiellit me petka të vjetruar,


Si ngrihet Mall' i hidhur nga ujrat buzëgaz;



Nën urë Diell i mekur si bje kur vjen ndajnata


Dhe, si qefin ne Lindje, nga hijet ndjekur pas,


Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ecë e ëmbël Nata.



Sharl Bodler

[YanYan]

<3

Me m’i kputë krahët, duart me m’i kputë
e di se kanë me më dalë prapë
se nuk mundem mos me i përkëdhelë
e shtërngue e me i mbushë duart plot me gjinjtë e tu
nuk mundem mos me të kapë e shtërngue gjithkund
në trupin tënd, me ta dëgjue zërin tek bërtet
auuaaa… më vrave, më sakatove, më nxive…
nuk mundem mos me të kapë për beli a për barku
tek më rrëshqet si ngjalë nën krahë e lumë nën urë
nuk mundem të mos ndjej dridhjen e dehjen e trupit tënd
e djersën e lehtë të lodhjes së ëmbël që të bulëzon mbi lëkurë…

Me mi nxjerrë sytë e ballit, me mi qorrue krejt
e di se prapë kanë me më ardhë sytë
se nuk mundem mos me të pa ty
e sytë e tu përmes të cilëve shoh botën…
nuk mundem pa e pa qetësinë hyjnore të syve të tu të qielltë,
s’mundem pa i pi ato dy pika loti që bulëzojnë në ato sy
teksa unë i thith e i pi që të mos rrjedhin faqeve tua,
tek perëndojnë e tulatën e derdhin një dritë qiellore në mua
teksa më thua fjalën tënde të zakonshme, ah i lig, i lig…

Me ma këput kryet në qafë si të pulës
e di se më ngjitet prapë, më del një krye tjetër
se s’mundem me ndenjt pa e vu kryet në gjoksin tënd
mes gjinjve të tu, s’mundem kurrë mos me e futë kokën
mes gjinjve të tu e me heshtë, me heshtë, me heshtë
s’mundem mos me e mbulue kryet me flokët e tu
e me u bë nervoz në çast tek më derdh flokët në fytyrë…

Me më mbytë krejt, me më blue gur për guri a me më djegë
e di se prej hiri kam me u ngritë kështu si jam
njeri që ha përditë fatin e vetën time me dhëmbë
që humbas pa mëshirë si në kumar orët, ditët, kohën time
që i ha e nuk i sos dot as në ëndërr thonjtë e mi
që të puth e të puth e nuk ngopem kurrë me buzët e tua që më çmendin
që qaj, qesh, flas e hesht, ulërij e vdes në të njejtën kohë
që e vras ditën me plumb në ballë dhe ashtu të vdekur e mbaj në krahë
udhës së yjeve me vaj e kujë ditë e natë
e gris, e çjerr përnatë natën e përdalë
ia shpërthej barkun e zi me thonjtë e mi të pistë
në prushin e yjeve ia pjek zorrë e mushkëri

Kam me u ngritë prej hirit të yjeve të djegur e kam me u ba
kështu, si më ke dashtë gjithmonë
ti, që për fatin tim të bardhë, nuk ke kërkue në mua dikënd tjetër...
ti, që më ke dhënë nga vetja jote plot sharm gjithë gruan e botës
dhe pafundësitë e saj…
prej hiri pra kam me u ngritë
e kam me ardhë, i gjallë…

Rexhep Shahu

[Zero Cool]

Më prit se po vij shpejt

Nëse sëmundja vjen tek unë,
Ju mos më shpini në spital,
Më merrni fshehur e pa zhurmë,
më ngjitni lart diku në mal.


Atje dyshek e shtrat nuk dua
Dhe as carcaf e as jorgan,
Por te një cezmë e të një krua
Më shtroni dushk e jorgavan.


Ma lidhni kokën me një kulpër,
Ma njomni buzën në burim,
Dhe kur të vijë andej një flutur
S`ka gjë se rri mbi ballin tim.


As infermier nuk dua pranë,
As nevrolog, as profesor,
Të kem përkrah një dash të bardhë,
Të kem përbri një cjap përcor.


Të m'i lëpijë faqet dashi,
Të qajë cjapi laraman,
Ta ulë sqepin shpejt larashi
Të mors të japë telegram.


Të presë plot trishtim fshatari,
Në shkop mbështetur me mërzi,
Duke përtypur fije bari,
Duke këputur kullumbri.


Nga guvë e lisit të moshuar
Të derdhet bleta gjithë zgjim,
Mbi trupin tim e turbulluar
Si lëmsh të sillet me tërbim.

Të ndalet udhëtari i mirë,
Të pijë heshtur një duhan,
Të thotë: mjaft qëndrove shtrirë,
Për ty e gjora rrugë qan!


Dhe, ju betohem, po s'u ngrita
I madh, i bukur, plot shëndet
Dhe rrugës sime nga u nisa
T'i them: më prit se po vij shpejt!


Dritëro Agolli

[Antika]

Përtej thellësisë

S’e dija, e pranoj, që s’e dija
Veten time përtej thellësisë
Aty ku errësira dhe drita
Tjetërlloj ngrysin-gdhijnë ndjesitë.

Kujtoja, e pranoj që kujtoja
Se fundin e vetvetes kisha mbritur
Vazhdova, e pranoj që vazhdova
Eksplorimin e një bote të paditur.

E fillova, e pranoj që e fillova
Prekjen e një fundi pa fund
E kafshova, vërtet e kafshova
Mollën e Adamit dhe unë.

U zhgënjeva, vërtet u zhgënjeva
Për Evën e kthyer në sirenë
Renda, as vetë s’di sa renda
Pa ditur që po zhytesha më thellë.

mondishall..

[Zero Cool]

Të gjitha Mrekullitë që në botë kanë Ndodhur
që po ndodhin edhe Sot e gjithë Jetën e lume
jam i sigurt se do të Ndodhin edhe në t’ ardhmen e Bukur
si gjitha dashuritë e Hyjnoremëdha Princesh ime e bekueme!

e pastërt dhe e Virgjër si loti Yt kristal i bardhë!
është Ndryshe kjo nga tjerat Dashurimrekullibukuri
t’ vërbërvet Sytë ua kthjellon e Kthen sërish
të Sëmurëvet iu bëhet shërim: ilaq dhe Hajmali!

mos dëgjo Monafiket xhelozar Smirzinjtë çehrepishur
Zemërshpirtëdielldritë këndo Perjetsisht për t ‘madhen dashuri
dashuro Dashurisht gjer në Ekstazë-çmenduri-llahtari
perjetëso Hire e shijo ëmbëlsi të binjakëzura Pakufi!

ndjehem Tepër i lumtur dhe Princ i vërtetë
që ma Dhurove dashurinë shenjtërore pa asnjë të Metë
zemra jote Princesh e madhe ka gjak të kaltër Fisnikërie
ka hiperzotësi e Mbipeshon t'Tokëjetës peshëçmimet !!!

Ti je Zana nimfa mikja magjike e lashtësise Ilirike
strrall e zjarrë i Votrës dhe dashurisë Amërore!
kur fluturoi n’ qiell: Ti dashurisht me zbret mbi Tokë
t’ zhytur n' oqean Vetmie- nga t’ mbyturit si Sirenë më shpëtove!

si Flutura floribardhë me sjell gëzime dhe Dritë
trupi yt si Shtojzavalle nate përherë rrugën ma Shëndritë
nga pika me e ulët e Tokës gjerë n’qiellin e Lartë
të kam aq shumë të Afërt dhe mistikisht Qenie të dashur!

Shpirt,ah shpirt engjëllor dhe i paanë si Kozmosi
je Univers i tërë i një figure Elite të përndritur
gdhendur nga Brilantë të çmueshëm dhe Aurorablicesh
si nusja e Yjësisë së yjeve me Xherdan shqiptarë stolisur!

hej ! kjo Dashuria qenka dhuratë si Kryengjëlli i madh
që vjen kur se Presim as kujtojmë:me urdhër t’ lartë Perëndie
na bën Tepër krenar dhe të paarritshëm nga Xhelozmjerët
diademe Shkëlqimesh stërgjyshore dhe Strumbullarë lumturie!

[Zero Cool]

Deshta te t`harroj por nuk
mundem dot
nga larg kur te shoh syt
me mbushen lot
Deshta te t`harroj por e
kam veshtir
nuk po mundem dot emrin
pa ta thirr
Deshta te t`harroj e per ty
mos t mendoj
zeri yt i embel te mos me
mungoj
deshta nga mendja ime
pergjithmon me t`fshi
por s mundem dot pa i pa
ata sy

Deshta nga jeta t largoj
por u mundova kot
si t largoj nga jeta
kur nga zemra s mundem dot...!!!


e vodhe n`fb :tongue:

[YanYan]

Ti në kanape tani dremit
Ndofta gjumi ende s'të ka zënë,
Abazhuri mbi qerpikë ndrit
Libri nga gishtrinjtë të ka rënë.

Para teje ndal mendimi im:
Jemi dashuruar edhe sharë
Jemi ndarë shpesh në udhëtim,
Por drejt njeri- tjetrit kemi ngarë.

Dhoma hesht e rruga larg gjëmon
Ti sheh ëndrra kaltëroshe shumë
Unë, ndonëse pi dhe mogadon,
Mezi fle, se jam njeri pa gjumë.

Të kam pasur ëndërr çast e orë,
Endërr të trishtuar dhe të mirë
Po të jem vërtetë një Pitagorë
Ti je teorema më e vështirë…


Dritero Agolli

[Oltiana1]

Nëse më harron

Nëse më harron,
atëherë të dish
një gjë.
Ti e di si është:
kur vështroj Hënën e kristaltë, degëzën e kuqe
të vjeshtës kërmill në dritaren time,
kur pranë zjarrit prek
hirin e shpërbërë
ose trupin gërvishtës të drurit,
gjithçka më sjell tek ti,
gjithçka që ekziston: Aromat, drita, metalet,
barka nisur drejt ishujve të tu që më presin.
Mirë, atëherë.
Nëse pak nga pak s`do më duash më,
pak e nga pak s`do të të dua as unë.
Nëse dikur më harron, mos më kërko më kot,
sepse atëherë do të të kem harruar.
Po t’u duk e gjatë dhe e marrë
valvitja e flamujve
te jetës sime,
dhe vendos
të më harrosh në bregun
e zemrës ku kam rrënjët,
dije se
atë ditë,
atë orë,
do t`i ngre krahët
do shkul rrënjët e mia
për diku tjetër
Por
nëse çdo ditë,
çdo orë,
ndjen se je përjetësisht e imja
me ëmbëlsi të paprekshme,
nëse çdo ditë një lule çel
në buzët e tua për të më kërkuar,
ah, e dashura ime, ah, e imja,
në shpirtin tim ndizet përsëri ai zjarr
tek unë asgjë nuk shuhet, as harrohet,
dashuria ime jeton në dashurinë tënde, e dashur,
dhe sa të jesh gjallë do e kesh në krahët e tu,
të mbështjellë nga të mitë…

Pablo Neruda

[Zero Cool]

..kur te jem larguar fare
jo nga bota,
por nga ti,
do kerkoj nje varr per shpirtin
Shpirti vdes pa dashuri...

Permbi varr nuk do ve gur,
s'do ve shenj, e as selvi,
se ai lugat do ngrihet,
e do kthehet prap te ti....

Here do shfaqet porsi engjell,
here do shfaqet porsi xhind,
neteve ankth ne enderr,
diteve diell qe rilind.

[YanYan]

Bie borë
Ti nuk do të vish këtë mbrëmje
Bie borë
Nuk do të shihemi, e di
Qyteti fle, mbulohet me të bardhë
Zemra ime ndrydhet në vetmi.

Bie bore
Nga qielli lehtë lehtë
Në rrugën time të shkretë
Të paktën një zë
E ndjej se po vdes
E ti s’më je pranë
Më kot po të pres.

Këtë mbrëmje nuk do të vish
Më është mbrëmje e zbehtë!
Dhe bie borë, ta dish’
Nga qielli lehtë lehtë.

V.P.

[tipi engjellor]

Bie borë
Ti nuk do të vish këtë mbrëmje
Bie borë
Nuk do të shihemi, e di
Qyteti fle, mbulohet me të bardhë
Zemra ime ndrydhet në vetmi.

Bie bore
Nga qielli lehtë lehtë
Në rrugën time të shkretë
Të paktën një zë
E ndjej se po vdes
E ti s’më je pranë
Më kot po të pres.

Këtë mbrëmje nuk do të vish
Më është mbrëmje e zbehtë!
Dhe bie borë, ta dish’
Nga qielli lehtë lehtë.

V.P.
ku eshte ajo bore kaq heret po don me na shti me qit dru a ...........

[YanYan]

Dymbëdhjeta ra ngadalë
Dritat flenë nëpër lokal
Sa mezi na del një fjalë…
Eja mik, të kam në zemër
Pse më hedh vështrime shtrembër
Dhe më pyet: Brodhe botën?
Ç’ far’ të them?... Pa mbushma gotën.


Mbushe dhe një gotë për vete
Të këndojm’, kemi siklete
Ule radion, le t’ ia themi
Këngë të vjetra, xhan i kemi
Nga ato që vetëm flasin
Dashurinë në shpirt e ngasin
Si me thikë në gjoks godasin


Dhe thërret kjo zemra ime
Po zërat mezi dëgjohen
Jepmë dhimbjen, dritën time
Ah, k’ ta gjela, pse nuk zgjohen?!...
Brenda gotës seç pikokan
Pika loti s’u mbarokan
Verës ngjyrën ia kthjellokan.


Dashuritë të tilla janë
Kush mërzitet rrin mënj’anë
Si udhëtarët, udhëve mbesin
Llogari pashlyer tresin
Eja mik, ta ngrem’ një gotë
Mos më hidh vështrime kot
S’e ndryshojm’ ne botën dot…


Vaso Papaj

[natyra]

Vallja shqiptare

Tri here opinga rrahu dheun
sikur kerkoi leje prej tij;
pastaj shamia palet ndehu
me qetesi dhe madheshti.

Keshtu mes qiellit dhe tokes
vallja u lind, vallja u shpall;
kemba sinjale i con tokes
dhe dora qiellit i jep lajm.

Dhe vallja rrokulliset tutje
mbi kohra hedhur si hobe;
prilli persiper i hedh lule,
dhjetori boren shkund atje.

Valle shqiptare, shenja ne ere
ylbere tirqesh tej-e-tehu;
kush ju kerceu ju njehere
dhe kembet rob s'i mbene tek ju?

Kush ra midis vorbulles suaj
dhe s'u pershit dhe s'u perflak,
ju bubullima me opinga
qe neper shekuj brodhet varg?

Pershendetje per Ty Antika..me lejo te falinderoi per poezin qe ke sjellur para nesh..Edhe poezia ishte "Antike vet.( se ç'ma beri trupin me pupla nga po e lexoja) Eh,si na qenka jeta,i/e gjalle te jesh,dhe sikur nuk je ne nje çaste,valle! :mad:

respekt per autorin/en
Natyra

[Zero Cool]

ANXHELINA KRASNIQI-BARDHAJ ENXHI




MOS ME LARGONI PREJ TRUNGUT DHE ASHTIT

Sa netë të gjata,
në gjumë numëroj,
që ditët të ikin shpejt
në vendlindje të shkoj.

Një vjet të tërë
e pres këtë pushim,
të lumturohem,
shpirti të ketë gëzim.

Secilës ardhje i gëzohëm,
flas pa rezerva
e nuk keqkuptohëm,
ky shpirt i imi
mbyllur në kuti,
ka nevojë të shpërthejë,
të shprehet në liri.

C qetësi, c lehtsim,
c guxim ndiej ,reflektojë,
ju lutem mos e ngacmoni
lejoni tek une të sundoj.

Mos thuani na erdhen të huajt
apo te jashtit...
mos më largoni
prej TRUNGUT E ASHTIT...

Nëna me zë të mekur,
thërret nga pragu,
mirë se erdhe bijë,
tek lisi ,kulla e oxhaku...

Nese për ju jam e huaj
Kuptoni!...
vendlindjen dhe nënën,
s mund t ma ndaloni.

Por as token e Kosovës,
mos ma mohoni,
kur na thërret vdekja,
me të njetin DHE do t mbulohemi...

[Antika]

PETRO MARKO

APOLOGJIA IME
(JETES)

...Marrezi, turp turp dhe
mekate
per jeten e terbuar
se kur me ndal, o gjenerate,
qe vuan rruges ndonje nate,
me merr per te denuar
dhe, me nje ze qe vret,
ngahera me pyet:
-Ku linde, o i ri?
-O jete, linda ne shkreti!
-Ku rron dhe ku vete,
ne c'dhera e ne c'dete?!
-Cudi! C'kerkon prej meje ti
dhe si, o jete, pyet,
kurse ne varferi
me hodhe kur me gjete
te lindur nga skelete
pa drite, pa liri?
-Njeri!
Nga vete, as me thua?
-S'e di! Jo, Nuk e di!
Po lerme, o jete, c'ke me
mua?
-Dua ta di, po dua!
-Atehere, jete e krisur,
per mua mos pyet
se qysh ne n'agim kam nisur
te shkel si skllav i shkrete
mbi gjurma shprese drite...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[Antika]

NË PARKUN QË MBULUAN FLETËT

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.

Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.

Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.

Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.

Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...

[YanYan]

Antikaaaa :smile: Fantastike! Kisha kohe pa e lexu.


~


Çdo gjë në univers është pafundësi,
Ti je muzikë, ti je kupë qiellore,
Ti je pallate, lumenj, shpirt intim,
Trëndafil i ndezur me pamje engjëllore.
Që syve të mi të shuar Zoti do t’ua tregojë.

J.L. Borges

[jadore]

...
ishalla miku nga facebook nuk me azkuon per guximin e tepruar ..!

[jadore]

DIÇKA SI IKJE
Je magji a trill i ndrydhur
ti moj ndjenja fuqiplote
që më mban këtu të lidhur
derisa ikë nga ardhja jote?

Ndoshta je shkumë e trazuar
që shkrihet e bëhet pikë
përtej valës së dallgëzuar
që godet bregun, pastaj ikë!?

Je çfarë je, dot s'e kuptoj
Ti ëndërr që zgjohesh me frikë
unë i krisuri çfarë premtoj
në vend tëndin, unë të ikë...

Është shpërfillje e kësaj bote
të ikësh nga ardhja jote...


(A.T)

[jadore]

Atdhe

Të vrasim çdo ditë nga shumë e nga pak
Të vrasim pas shpine të vrasim në pusi
Dhe buzëqeshjen ta vizatojmë me gjak
Qiellin tend të virgjër ta veshim zi…

E ty të duhet një dorë e butë, që ledhaton
Atdheu ynë i mjerë, o plagë që rënkon.

Të biem çdo çast, ne hajdutë e harbutë
Mëngjes e darkë, me terr e me dritë
Ma varre ta mbushim tokën e butë
Shpresën ta vrasim, ta çnderojmë përditë.

E ti ke nevojë për një fjalë të mirë, ngushëllim
Atdheu ynë i mjerë, peisazh gjithë trishtim.

Ti heshtesh në dhembje pa ofshamë a kujë
E zverdhur nga dhembjet, e djegur, bërë hi
Në buzët shkrumb që duan një pikë ujë
Përshpëritë brengën – a u lodhët bijtë e mi?

( A.T.)

[tipi engjellor]

Kape çastin

Dashuro dhe nga askush mos kij frike
Kape castin dhe mos e ler te te ike
Jeta jepet vec nje here
Ndaj dhe eshte me shume vlere

Shekujt ikin rradhe-rradhe
Si te ishin muaj
Emri yne do harrohet
Do mbesim te huaj.

Nje tjeter brez me pas do vije
Dhe gjurmet tona do te zhduken
Mbi eshtrat tona bar do mbije
Dhe re te zeza ne qiell do duken.

Dhe qielli me ne do te zemerohet
Me re i vrenjtur do jete plot
Gjithcka e jona do te harrohet
E ne te dy do qajme me lot

[Gega 1]

Kape çastin

Dashuro dhe nga askush mos kij frike
Kape castin dhe mos e ler te te ike
Jeta jepet vec nje here
Ndaj dhe eshte me shume vlere

Shekujt ikin rradhe-rradhe
Si te ishin muaj
Emri yne do harrohet
Do mbesim te huaj.

Nje tjeter brez me pas do vije
Dhe gjurmet tona do te zhduken
Mbi eshtrat tona bar do mbije
Dhe re te zeza ne qiell do duken.

Dhe qielli me ne do te zemerohet
Me re i vrenjtur do jete plot
Gjithcka e jona do te harrohet
E ne te dy do qajme me lot


Autor : INDRITI (F.sh.com)

Postuar me 02.02.2005 , ne ora 07.08




PS: Ju lutem shume ! Eshte borxh moral dhe njerezor, qe bashke me shkrimin e

huaj te sjellur ketu, te sillet edhe emri i autorit te shkrimit ne fjale!
Ndryshe,krijohet pershtypja e rreme se, postuesi eshte autor i shkrimit ne fjale!
Nje gje e tille nuk guxon te lejohet nga trupa e forumit!
Si zakonisht,ju falenderoj per mirekuptimin.

[lovely]

"Heshtja"- [Fyodor Ivanovich Tyutchev]

Hesht, ëndrrat, ndjenjat mos i shfaq,
Fshehur thellë e thellë mbaji.
Atje në shpirt, në thellësi,
Të rrinë bashkë qetë e qetë.
Të heshtura, si yje nëpër natë.
Si ëndërrimet, mbetur shkretë.

A mund të jehojë zemra ?
A mund të thuhet ëndrra ?
Të kupton kush, si jeton,
Fjala e thënë, të mashtron.
Duke folur ti gënjen,
Hesht, se fjala nuk të vlen.

Jeto me shpirtin tënd të thellë,
Një botë e tërë, atje do të jetë.
Një botë e shpirtit plot magji,
Që s’mund të duket kursesi.
Dita, dritën e ka përpirë,
Ajo ndrin veç në errësirë.

Përkthyer nga Aleko Ballauri

[e_martumja]

Nje Poezi qe me pelqen shume...


Fjalet e Qiririt. Nga Naim Frashëri





Në mes tuaj kam qëndruar

E jam duke përvëluar,

Që t'u ap pakëzë dritë,

Natënë t'ua bënj ditë.





Do të tretem, të kullohem,

Të digjem, të përvëlohem,

Që t'u ndrinj mir' e të shihni,

Njëri-tjatërin të njihni.





Për ju do të rri të tretem,

Asnjë çikë të mos mbetem,

Të digjem e të qanj me lot,

Se dëshirën s'e duronj dot.





Unë zjarrit nuk i druhem

Dhe kurrë s'dua të shuhem,

Po të digjem me dëshirë,

Sa të munt t'u ndrinj më mirë.





Kur më shihni se jam tretur,

Mos pandehni se kam vdekur;

jam i gjall' e jam ndë jetë

jam në dritët të vërtetë,





Unë jam në shpirtin tuaj,

Mos më kini për të huaj,

M'është falurë durimi,

Andaj po digjem si trimi,





Se ma k'ënda t'u bënj mirë,

Të mos mbeti n'errësirë.

Jakëni rreth meje rrini,

Flisni, qeshni, hani, pini,





Në shpirt kam dashurinë,

Pa digjem për njerëzinë,

Lemëni të përvëlohem,

nukë dua më të ftohem,





Dua ta djek trupn' e kretë

Për atë zotn' e vërtetë.

Me zjarr ta djek mushkërinë

E të tretem për njerinë,





Bashkë me gëzimt të tija

të vete te perëndia.

Unë dua njerëzinë,

Mirësin' e urtësinë.



Në bëhi shokë me mua,

Në më doni si u dua,

Njëri-tjetërin në doni,

Të paudhë mos punoni.





O zëmëra fluturake,

Qasju pakë kësaj flake!

Mase krahët t'i përvëlon,

Po dhe shpirtin ta shënjtëron.





Unë duke përvëluar,

Njerëzit i kam ndrituar.

Kam qënë mik me njerinë,

Andaj i di e më dinë.





Gjithë tuajt' i kam parë,

Mëm' e at' e fis e farë,

Si tani gjithë i kam ndër mënt,

Që rrininë më këtë vënt.





Edhe sot nër ju ata shoh,

Se shpirtin e tyre ua njoh,

Dhe unë si ju jam ndruar

E jam përzjer' e ndryshuar,





Pa jam bërë shumë herë

Zjar e uj' e balt' e erë.

Jam një shkëndijë pej qielli

Dhe një drudhëzë pej dielli.





Edhe ndër qiej fluturonj,

Edhe brënda në det qëndronj,

Shumë herë fle në baltë,

Diku ndodhem dhe në mjaltë





Bënem qëngj e kec i pirë,

Lul' e bar e gjeth i mbirë.

Dua shumë fjalë t'u them,

Po trëmbem mos i bënj ujem.

E ku shkruhenë në kartë

Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?

[tipi engjellor]

Postimi origjinal është bërë nga mondsha
tipi engjellor, te falenderoj e pershendes me...

Mes pyllit prej ëndrre

Jam pyllit të ëndrrës
Endrrës së pyllit
Ndriçuar prej Hënës
Prej Hënës së syrit.

Ky sy prej hëne
Magji e shikimit
Mes pyllit prej ëndrre
Prej ëndrre të princit.

Të princit që pret
Princeshën e qielltë
Nga yjet i zbret
Kalëruar - kometë.

-Më merr, ja ku jam
Mes pyllit ngujuar
Më digj n'atë zjarr
Kometë - kalëruar!

Ky pyll i zjarrtë
Pishtar i shpirtit
Ç'më solli kët' natë
Princeshën e princit.

Qe ti haver me larte nje poet qe me pershkruan mua....

[YanYan]

DY GJYSMA DASHURISH

Asgjë s’mund të jetë siç ishte më parë,
Sepse kemi brenda vetes diçka tepër.
Një gjysmë dashurie nga ty e vrarë,
Dhe atë që ruaj unë, gjysma tjetër.

Por sot të ndara janë ato, veç e veç,
Ashtu siç jemi të ndarë unë dhe ti.
Tek njeri rri ajo që nuk di të vdesë,
Dhe e vdekura pa një varr tek tjetri rri.

Ndodh rrallë të shihemi në sy të heshtur,
Mbështjellë me urrejtje, mbështjellë me mall.
Unë që s’vrava kam pjesën tënde të vdekur,
Ti që vrave ke pjesën time të gjallë.

Sokrat Habilaj

[lovely]

Nuk kam vdekur -Mary Elizabeth Frye

Te varri im kur të vish mos qajë,
Nuk jam aty,
Unë gjumë nuk mbajë
Unë jam në puhitë që fërfëllojnë,
Jam në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Më gjenë në shkëlqimin e artë të grurit,
Jam në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Më gjenë në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Jam në qarqafin e yjeve që natën të mbulojnë
Te varri im vajit pse i je rrekur.
Unë nuk jam aty.
Unë nuk kam vdekur.




Përkthyer dhe përshtatur në shqip nga Daut Demaku






Ti ishe aty
Dhe në gjumë ishe
Të gjeta në puhitë që fërfëllojnë,
Në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Në shkëlqimin e artë të grurit,
Ishe në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Të gjeta në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Je në qarqafin e yjeve që natën mbulojnë
Te varri yt vajit i jam rrekur.
Ti je aty.
Ti ke vdekur.

Por ti je këtu, kujtim i gjallë
Je në secilin qosh, në të madhin mallë.
Je në mengjeset e hershme, plot ngutë
mbrëmjeve të vona, në cdo skutë!

[jadore]

Ti ishe aty
Dhe në gjumë ishe
Të gjeta në puhitë që fërfëllojnë,
Në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Në shkëlqimin e artë të grurit,
Ishe në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Të gjeta në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Je në qarqafin e yjeve që natën mbulojnë
Te varri yt vajit i jam rrekur.
Ti je aty.
Ti ke vdekur.

Por ti je këtu, kujtim i gjallë
Je në secilin qosh, në të madhin mallë.
Je në mengjeset e hershme, plot ngutë
mbrëmjeve të vona, në cdo skutë!

cdo fjal e qelluar..sdo koment me shume

[jadore]

Në ikje
Ne ikim nga dashuria, malli
jo s’e e kemi shpirtin gur
na ka djegur, bërë shkrumb halli
i kohës që iku dikur…

Ne ikim nga loti që rri strukur
si kristali nën qerpikë
nga fjalë e ngrohtë dhe e bukur
që zemrën e bën pikë pikë.

Ne ikim dhe nga një buzëqeshje
që befas mund të na e fal dikush
e biem përtokë si gjeth vjeshte
se hiri i kohës s’bëhet prush.

Ne ikim gjithnjë të trishtuar
prapa nesh as hije a gjurmë
si duket keq jemi trazuar
nga një tik tak a një zhurmë!

Ah sa i vogël ai tik tak
na vë në ikje, na lidh lak!
(A.T)

[Antika]

Vetkujtesë

Mos e mat ecjen me hapat e hedhur
Me hapat e pahedhur, largësinë mos e mat
Kur para teje shumë udhë ka mbetur
Kurse kohë, ah kohë, ka mbetur shumë pak!

Mos e mat moshën me kohën e ikur
Me kohën e pa ikur, ç’ka mbetur mos e mat
Mund edhe para një shekulli të kesh lindur
Dhe ti të ndjesh, lindvdekjen çdo çast.

Mos e mat mendjen me fjalët e thëna
Me fjalët e pathëna, heshtjen mos e mat
Shiko shpirtit tënd, çfarë bote mban brenda
Dhe botën shiko, çfarë nga shpirti tënd mban.

Mondishall

[Zero Cool]

Ti më the

Ti më the se ndihesh mjaft e vrarë,
Se të vajti jeta brengë e lot.
Po ndriçimn’ e syve aq mitarë
Dëshpërimi s’ta ka errur dot.

Unë shoh një foshnjez brenda tyre,
Ëndrra të kaltra tek thur…
Kot i ndrydh në gonxhe ti dëshirat!
Ku ka gonxhe, që nuk çel dikur!?

Deri vonë vjeshtës, trëndafili
Çel e na verbon me bukuri.
Kohë lulesh s’është vetëm prilli,
Zemra në çdo stinë ndjen rini!

JORGO BLLACI
(1938-2001)

[jadore]

Heshtje

Për ty askujt nuk do t’i flas një fjalë
as më të voglën, asgjë dhe hiç asgjë
do të hesht si guacë e hedhur në zall
o si një peshk i kapur hë për hë.

Do përpëlitem gjuhëlidhur, frymëpak
por asgjë s’do të them, këtë e di dhe ti
sado që tundimi shpesh na bën farmak
sado që malli me një gëllënjkë na pi.

(A.T)

[Etnical]

Dy Buzë

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma ikën
ndër do bota të larta...
Dy buzë të përgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithen
në buzë kur m'u njitën
andjet m'i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trunin ma helmuen
e në fund u mërguen...
Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një grueje stërzane
një pranverë të tanë më mormë
një pjesë zemre më nxormë,
dhe gëzimin ma vodhnë...
Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lotë të mia
qenë shenjat e dhimbjes
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rini

MIGJENI

[tipi engjellor]

U zhyta si papritur në llumin e njerëzimit,
Me shpresën të shpëtoja këtë botë,
Më trëmbi dhe më lodhi kalvari i mjerimit,
Dhe mundi im i marrë..Mu duk i kotë!
Kapitur,fyer,humbur në mes dhimbjesh,
Në botën e përtejme e pashë një dritë të zbehtë,
Dërrmuar,e brengosur nga episodi dhimbjes,
Tentova arratinë...!! S'më la e shenjta JETË!
Lediana Kapaj

[e_martumja]

Sikur dhembja te mund te fliste
Te gjitha do ti tregonë
Dhembjen qe kam permbrenda
E cila me mundonë.

Dhembja nuk ka fjalë
Ajo ka vetëm lot
Lot malli që dalin
E lagun letrën sot.

Zemren e kam akull
Fytyra më është ngrirë
Një plag e tmerrshme përhapet
Sho vetëm errësirë.

Ike dhe për ne le shumë plagë
Plagë të rëndë dhe shumë lotë
Do të na trembin gjithnjë
Për shumë kohë e për shumë motë.


Shumë herë njerëzit më thonë
E ke parë vetëm njëherë
Por një zë është si jehonë
Eshtë i gjakut tënd' më tremb!

Njëherë të pashë
Dhe te shihja përsëri mbaja shpresë gjithëherë
Po që sdo të shihja kurrë më
Se kam menduar asnjëherë.

Thonë shpresa vdes e fundit
Dhe shpresë mbaja gjithmonë
Po të vazhdojë ajo nuk mundi
Kishte vdekur qe shumë kohë.

Për ty po shkruaj poezi
Se më bën të ndihem më mirë
Nuk më bën mua me mërzi
Se mërzinë e kam në brendësi.

M. K.

[Antika]

Lulzim Kalaj
DORA

Gishtërinjtë e dorës të gjithë të shpërndarë
Të gjithë të fryrë si gungat e ftoit
Me njëri-tjetrin gjithmonë të paparë
Dikush bjeri thumbit,tjetri patkoit

Gishtërinj shtrembëruar ,me nyje e gremca
Të gjithë të zgjuar,të tjerë të mohojnë
E ngrihen me vrull si anza,si grenza
Kë të përdhosin e kë të thumbojnë

Muskujt e dorës janë krejt të sfilitur
Dora rënkon se dot si mbledh gishtat
Rri në mendime,mrekullinë duke pritur
Si tavull cigaresh veçse mbledh bishtat

Qëndron e përçartur si vera në gusht
E lutet në Zot:-mi bëj gishtat grusht

[YanYan]

Të pashë në ëndërr dhe u zgjova,
dhe përsëri ndjeva një mall...
Nën kokë duart kryqëzova
me një tronditje të paparë.

Dhe nisa veten ta qetsoja ,
t'i mbushja mendjen se ish ëndërr...
Se ty më kurrë s'do të takoja.
Po hajde që ta bindësh zëmrën.

Kanë kaluar kaq vjetë,
larg e me tjetër dashuri ,
po zëmra nuk të harron lehtë,
i ka mbet mendja si fëmi.

Dhe nis të rrahë me drithërimë,
kur rastësisht të sheh në ëndërr...
Përjetë si gurin e Sizifit,
si peshë të rëndë të mbaj në zemër.

Sulejman Mato

[Zero Cool]

NJERËZIT E EGËR

Njerëzit e egër
s’ishin të egër si modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse
pas shfrimit nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan
s’ia hiqnin nga trupi kokën.
Dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.

Nuk u vinin zjarr shpellave
dhe kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk i hidhnin
fëmijët e gjirit shkurreve.

Femrat e reja linin ç’kishin
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.

Njerëzit e egër
nuk shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
U faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por s’linin figurën e prijësit
në çdo perimetër.

Kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me erëra parfumesh.
trupin e linin si kafshët pis,
por binin era njeri në shpirt.

[Zero Cool]

MË THANË TË BËHEM PRIFT

Me propozuan ca miq të bëhem prift,
me një mjekër të madhe larushane.
U thashë, emri im s’i kënaq të gjithë,
besimtarët e shumtë të fesë kristiane.

Vërtet di të psalt e të këndoj mirë,
me fjalë poetike të prek shpirtrat.
Por i zhgënjen njerëzit ky emri im,
që tregon në shqip pasion-dëshirat.

Më sugjeruan emër të përkthyer,
në gjuhën helene, që kërkon feja.
Papa Pizmo, më shkoka shkëlqyer,
se tërheq në rrëfime femrat e reja.

Këtu qesha fort me gjithë shpirt,
se edhe sikur kjo të bëhej vërtetë,
unë kam një zemër që në rrëfim
shndërrohet në trëndafil me fletë...

Dhe kisha e vogël Shën Kostandin,
ngritur mbi një liman që rreh dallga,
do të kthehej në disko për pelegrinë,
ku të kënaqnin shpirtrat djem e vajza.

Dhe predikimet e mia për qiellin kozmik,
do shndërroheshin në ekstaza të tokës.
Ndaj të më linin në qiellin tim poetik,
ylber që i tregoj ngjyrat artistike kohës.

[Zero Cool]

Kur syt` e tua un` i shëkoj,
Çdo vojtj`e dhembje un`e harroj;
Po kur të puth me aq dashuri,
Shërohem krejt si për çudi.

Hajnrih Hajne
Shqipëroi:Lasgush Poradeci

[Stuhi Rere]

Si nuk kam krah sot,
zog të bëhesha
qiellin me vrull ta çaja
retë t i flakja tutje
fundit të oqeaneve.

Si nuk kam flatra
sot,
të bëhesha, të bëhesha...
Kronosi vetë,
t i zhdukja motet e liga.

Si feniks të vija pastaj
sërishmi e sërishmi ribërë nga hiri.

Alketë Gashi- Fazliu

[Murgesha]

Naim Frashëri


Tradhëtorëtë

Shokë, kemi në mest tënë
Shum' armik' e trathëtorë!
Popo! mos u qoftë thënë!
Veç që s'kanë gjë në dorë.

Harruanë mëmëdhenë
Dh' e lanë kombinë tënë
E një tjatërë na gjenë!
Popo! mos u qoftë thënë!

Lanë zonjën e lëvduar
E zunë një kurvë shtrigë,
Të ndyr' e të mallëkuar,
Të fëlliqur e të ligë.

Lanë mëmën të xhveshur
Dhe mundohenë për botë,
Pa dhe bota duke qeshur
U thotë: mundohi kotë!

Qysh u bënë Efialtë
E nuk e njohin të mirën,
Uthullën pandehin mjaltë
Edhe dritë errësirën!

Buk' e mëmëdheut zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Dhe Zoti dërrmën u dhëntë,
Kurrë mos paçinë pjesë!

Miqt' armiq i kanë bërë,
Armikëtë miq i zunë,
Qysh janë fyell të tërë!
Ç'është kjo e madhe punë!

Fajn' e math kur do ta njohin
Njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk e shohin,
Apo janë të verbuar?

Janë së gjithash të marrë
Dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut bëjnë varrë,
Po do të bienë vetë,

Se mbretëron e vërteta,
S'del kurrë gënjeshtr' e shkretë
T'ish ashtu, qe prishur jeta,
S'kish mbetur gjë e vërtetë.

Ata turpinë fitojnë,
Nder' e tyre posht' e hedhin
Dhe armikëtë gëzojnë
E në errësirët bredhin.

Nuk është kurrë haruar
Dh'e mira dh'e lig' e shkretë,
Të gjitha janë paguar,
S'ka mbeturë gjë në jetë.

Lerini, pa do ta gjejnë,
Të vërtetën do ta njohin,
Se tani s'e dinë ç'bëjnë,
Janë të verbër e s'shohin.

O, popo ç'turp kanë marrë!
Janë bërë tradhëtorë
Dhe s'janë më shqipëtarë,
Se nga kombi hoqnë dorë.

Me të huajnë u bënë,
Me armikn' e Shqipërisë,
S'duanë gjuhënë tënë
Armikët' e Perëndisë!

Ndjej, o Zot, se nukë dinë
Se ç'bëjnë, janë mahnitur,
Rrahin të prishin shtëpinë
Pun' e lig' edh' e mërzitur.

Të gjorët janë në gjumë,
Të vërtetënë s'e dinë,
Do të mundohenë shumë,
Pasdaj mënttë do t'u vinë.

Vëllazërin' e harrojnë
Dhe kombin e mëmëdhenë,
Dhe armikëtë dëgjojnë
Edhe s'dinë se ku venë.

Hiqni dorë, hiqni dorë!
Mblithni mëntt' e tupërohi,
Mos u bëni trathëtorë,
Se pasdaj do të pendohi.

[Antika]

MOS TË TË VIJË KEQ PËR ATË QË KE BËRË

Mos të të vijë keq për atë që ke bërë
Trëndafilet kanë gjemba dhe baltë kanë burimet argjendorë;
Retë dhe eklipset errësojnë diellin e hënën
Dhe në lastarin më të bukur fshihen krimbat më mizorë.

Çdonjëri nga ne gabon dhe edhe unë jam mashtruar
Duke shfajësuar fyerjet e tua me ngjashmëri
Duke poshtëruar veten time për të falur mangësitë e tua,
Duke bërë sikur i fyeri nuk jam unë por ti:

Pasi fal mëkatet e shqisave tua nis
Ana jote e mbrapshtë të bëhet avokati yt-
Dhe kundër meje ndërmerret mirëfilli një proces:

E tillë është lufta midis dashurisë dhe urrejtjes sime,
Ku fatalisht edhe unë jam bashkëfajtor i atij
Hajduti të dashur që pa mëshirë gjithçka më vjedh.

[elvio]

Gjumashi luginës

Është një shteg gjelbërimesh ku lumi si i marrë,
Nëpër lyshtra të argjenda kacavirret ligjëron,
Ku shkrep e llapëtin dielli nga mali krenar:
Është një lug i vogël që rreze shkumon.

Një ushtar i ri, gojëhapur, nën një re,
Me zverkun zhytur në lakrën blu të njomë,
Ri shtrirë mbi blerinë kokëqethur; fle
I zbehtë përmbi bar, në dritën që pikëlon.

Me këmbë mbi luleshpate, fle. Dhe buzëqesh
Si fëmijë i sëmurë, përgjumet pak e hesht,
Natyra e lëmon e ngroh : ai mërdhi.

Ama e luleve flegrat tani nuk ia shpon;
Fle në diell i qetë me dorën mbi kraharor,
Ka dy zgavra të kuqe djathtas përmbi gji.


Arthur Rimbaud

[Antika]

Mjafton dhe Një

S'më duhet kurrë sasia
Në miqësi për numur
Ku rrënjë hipokrizia
Mbin shpirtra të përkulur.

Sasia kurrë s'më duhet
Nëpër lëvdata kote
Ku e vërteta zhduket
Si boshësia boshe.

S'më josh ajo sasi
Mbushur me skarcitete
Nga njerëz të pashpirt
Që tjetërsojnë veten.

Sasinë e përçmoj
Kur merr formën e turmës
Dhe Një Njeri mjafton
Në jetë mos ndjehem humbës.

mondi...

[Zero Cool]

"Shpirti" i dhespotit

Dëgjomni Shqipëtarë
T’u dëftenj një gjë të rallë,
Ndë Shqipëri që ka ngjarë
E ka mbetur si përrallë.

Mos thoni se flasë fjalë të kota;
Se çdo gjë a punë q’është bërë
Del sheshit; se ashtu është bota
Ç’dëgjon edhe sheh, e nxjerr të tërë.

Pra, edhe kjo ç’u them unë
Është fare e vërtetë,
Se e panë edh’ e zunë
E më s’është pun’ e mshehtë.

Ish ndë qytet të Shqipërisë
Një dhespot me mësime të mëdha,
Qi kish ardhur ng’anët e Greqisë
Që të na predikojë feja ç’ka.

Ndër kishe kurdoherë që vinte
Mbante fjalë, dhe këshilla jipte,
Kurrë 'nonjëherë më vënt s’rinte
Po gjith kështu besnikët i kripte:

O vëllezër dëgjoni,
U thosh me ëmbëlsirë,
Besën mos e mohoni
Se si këjo s’ka m’e mirë!
Kjo na mëson ndë jetë
Të rojmë të nderuar,
Dhe pastaj Zoti vetë
Na ka për të bekuar.

Gjën’ e tjetrit kurrë mos lakmoni
As sytë të mos i shtini mi ‘të,
Po atë që kini të shëkoni
Se pastaj kjo në mëkate u vë.
Këto kështu ay duk’u thënë
Vetvetëhen nuk e numuronte
Po më nj’anë ng’ata e kish vënë;
Se asnjeri ta pyesë s’kuxonte!

Pa pyesni tashi uratën,
Ay që këshillon të tjerët,
Vallë ç’bën ditën edhe natën
Kur nuk e shohin, si ndë t’errët?
Këtë punë asnjë s’e dinte
Përveç fatit q’ashtu e solli,
Se me miken ay kur rinte
Askujt mendja nuk’ ja polli,
Ay që botën e mësonte
Si të sillet e si të mbahet,
Vet’ ay këto i punonte;
Si një ujk deles që s’i ndahet.

Ashtu pra një ditë kur po hante
Bashkë me një mike bukuroshe,
Mezin e saj me duar ja mbante
Edh’ i shtrëngonte duart bardhoshe.
Oh! ti je shpirti im! sa të dua
Si ty më s’ka tjatër asgjëkundi
Ti o shpirt, o pëllumb më do mua?
Dhe si e puth, mjekrën e shkundi!

Po atë çast për fat të keq
Një djalosh qi jashtë ishte,
Ndë një vërë syrin e ndreq
E, pa uratën kur e çvishte!
Haj o shpirt të rimë këtu
Të lozim të dy, të qeshim
I thosh urata, ja kështu
Edhe valles t’ia ngjeshim!



Ish e Djelë. Shkolla kish provime
Dhe parësia qe mbledhur atje,
Mësonjësi i priste me nderime
Gjithëve sa vinin brënda vënt u le.
Ja dhe Dhespoti vjen duke qeshur
Dhe mi një fron të lartë zë vënt,
Parësin’ e mer si me të përqeshur
Se ishin të paditur munt e pa mënt.
Nisen provimet, djemt’ i pyesin
Për çdo punë që ka dituria,
Për njerinë a kafshët që vdesin
Ç’bëhet shpirti q’u dha Perëndia.

Më kot djemtë po përpiqen
Që të përgjigjen si ç’duhet
E nga robat gjith po hiqen.
Kur, një, nd’hundë kruhet:
Ç’ke ti, or djalosh, i thotë
Mësonjësi me një çudi,
Pse kthehesh ashtu si rotë
Po s’thua gjëkafshë në di?
Pra, thuaj, në di pa frikë
Si është shpirti që kemi?
Eja më pranë një çikë
Që të dimë se ku jemi.

«Unë di, thotë djali, m’emër të Zotit
Se shpirti është një grua e çveshur,
Se e pashë mi gjunjët të Dhespotit
Kur ay i thoshte: o shpirt! duke qeshur!!»

ASDREN

[Zero Cool]

DY TRUPA

Dy trupa ballë për ballë
janë nganjëherë dy dallgë
dhe netëve oqean.
Dy trupa ballë për ballë
janë nga një herë dy gurë
dhe netëve shkretëtirë.
Dy trupa ballë për ballë
janë disa herë rrënjë
dhe netëve gërshetim.
Dy trupa ballë për ballë
janë nganjëherë thika
dhe netëve rrufe.

Octavio Paz (1914-1998, Meksikë)

[Zero Cool]

PABLO NERUDA
(1904-1973)

Më lini të qetë tani tani
pa mua mësohuni.

Sytë tani do të mbyll.

Vetëm pesë gjëra dëshiroj
pesë rrënjë që i veçoj.

Njëra është dashuria pa fund.

Të vështroj vjeshtën e dyta.
S’mundem nëse s’fluturojnë
dhe nuk i rikthehen gjethet tokës.

E treta dimri i thellë është,
shiu që dashurova, përkëdhelja
e zjarrit brenda acarit të egër.

Vera vjen e katërta
e rrumbullaktë si shalqi.

E pesta gjë sytë e tu.
Matildë, e dashura ime.
Pa sytë e tu nuk dua gjumi të më marrë,
s’dua të ekzistoj, nëse ti s’më vështron:
vjeshtën e zboj
vetëm se ti më sheh.

Miq, këto janë ato që dua.
Janë pothuajse asgjë dhe pothuajse gjithçka.

Nëse doni tani shkoni.

Kam jetuar aq sa ndonjë ditë
do detyroheni të më harroni,
duke më fshirë nga lista:
e pafund zemra ime ishte.

Por, sepse heshtje kërkoj,
mos mendoni se do vdes:
po më ndodh thuajse e kundërta:
po ndodh që do të jetoj.

Po ndodh që ekzistoj dhe vazhdoj.

Jo për ndonjë gjë, por brenda meje
do bulëzojnë të lashta.
Më parë farat që çajnë
dheun për të parë dritën.
Por nëna tokë është e errët:
dhe brenda meje i errët jam:
jam si një pus që brënda
ujrave të tij nata lë yjet,
dhe hapon në fushë e vetmuar.

Dhe nëse rrojta kaq,
dua të jetoj dhe njëherë kaq.

Kurrë nuk u ndjeva kaq i mbushur me tinguj,
kurrë nuk kisha kaq puthje.

Tani si gjithmonë, është shpejt.
Fluturon drita me bletët e saj.

Më lini vetëm me ditën.
Lejen kërkoj të lind.

[Zero Cool]

Ne u takuam përsëri,
Por që të dy kishim ndërruar!...
Gjithato vite me shpejtësi
na kanë shkuar pa kuptuar.
Kërkova zjarr në syt e tu
edhe në shpirtin tim të tharë.
Ah, posi mua edhe ty
kjo jet' e ndyrë na ka vrarë...

MIHAIL JUREVIÇ LERMONTOV
(1814-1841)

[YanYan]

Mberthej duart e saj
dhe e shtrengoj ne gjoksin tim.
Tentoj te mbush krahet e mi
me bukurine e saj,
te plaçkis nepermjet puthjeve
buzeqeshjen e saj te embel,
te pi shikimit e saj te murrte
me syte e mi.
Po ku eshte?
Kush mund te shtrydhe kaltersine e qiellit?

Kerkoj te rrembej bukurine,
ajo me zhgenjen,
duke lene vetem trupin
ne duart e mia.
I lodhur e i gerryer terhiqem.
Si mundet te preke trupi
lulen qe vetem shpirti
mund t’i avitet.

RABINDRANATH TAGORE

[YanYan]

Ti qe ne jeten time u fute
gjanë e gjatë,
si damar lagshtine
në nji mur prej ashti.
Ti e pavdekshme
e unë nji ditë do të vdes
s'e di se si
s'e di se pse
s'e di se sa
e syni im
qysh tash
shtërzen nji lot të fortë
si breshën.

PRIMO SHLLAKU

[Domira]

Sa te bukura keto poezi YanYan:smile:

[emine]

"Gruaja"

Disa thone se gruaja
eshte per te ndare shtratin
ne netet e gjata te dimrit
Dikush thote se eshte
nje kercimtare me nente zilka mbi krye
qe e vini te luaje ne mes te nje pylli te gjelber;
Dikush thote , se eshte bashkeshortja ime,
eshte mekati qe mbaj mbi shpine;
Dikush thote se eshte ajo qe ze brumin..


Nuk eshte as ajo , as kjo, as nje shtrat, as nje kercimtare
as nje bashkeshorte, as nje mekat;

Ajo eshte krahet e mi dhe kembet e mia
Ajo eshte foshnja, nena,gruaja,motra ime
Ajo eshte shoqja e jetes time...

Nazim Hikmet_

[vjeshta]

Shënuar të Mërkurën


Të mërkurën për të parën herë u takuam
e deri atëherë nuk qemë njohur, besa.
Të premten ne u dashuruam.
Të hënën ,na shpërtheu ngatërresa.


Prapë e mërkurë. Tani të gjithëve u them
duke bredhur në korzo vet':
ajo s'është më e bukur as më e dashur
se gocat tjera që i njoh n'qytet


E kur e shoh,i fshehi sytë
fishkëlloj, shikoj diq tjetër më tej...
mendoj: vërtet krejt m'është njësoj...
Por gjatë ...gjatë kokën pas saj e kthej.

[YanYan]

Sa te bukura keto poezi YanYan:smile:
Faleminderit shume e dashur! Gezohem qe te kan pelqyer. Me pelqen ti koleksionoj poezite qe me pelqejne dhe pse jo ti ndaj dhe me ju.

~

Qëndron ngritur në qerpikët e mi
Dhe flokët i pleksen me të mitë
Ka formën e duarve të mia
Ka ngjyrën e syve të mi
Zhytet në hijen time
Si një gur në qiell

I ka sytë gjithnjë hapur
Dhe nuk më lë në gjumë të bie
Ëndërrat e saj brënda në dritë
Shuajnë diellin
Më bëjnë të qesh, të qaj dhe të shkrihem
Dhe të flas pa patur gjë të them.

- Pol Elyar -

[YanYan]

Ndoshta e kam postu edhe njehere kete perle te Dritero Agollit, por gjithsesi ketu e ka vendin..

Kesaj nate me hene te vjeshtes
Dola fushes te bredh kuturu.
Rete shtohen me vrap pa reshtur,
Hena duket aty-ketu.
Porsi vete mendimet e mia
Po me shtyhen nder mend me shpesh
dhe pas tyre gjithnje gjendesh ti
si kjo hene qe duket mes resh.
Hena shpejt do te zhduket dhe netet
do te mbeten pa te, kurse ti
ne enderrimet e mia pa jete
perendim s’do te kesh kurresesi.

[YanYan]

Kjo natë pa ty, nuk dashka të mbarojë
Ah, si s’ gjeta një ëndërr, të flija tjetërsoj.
Po ëndërrën ku ta gjej?...
S’ ishte aq e lehtë, të të humbisja, Mike,
Se gjurmë buzësh më kishe lënë relike
Mbi duar, supe, gjithandej…

A mund të rebelohesha, vallë, në këtë rast
Dhe grushtat t’i shtrengoja për një çast?
E mandej?!…
Gjithçka që kisha,
Do të më rridhte si rëra nëpër gishta.
Prandaj dhe duhej të luftoja,
Të rezistoja
Dhe zemërimin menjëherë ta gjunjëzoja.

Me thirrjen tënde
Duart përpjetë s’do t’i ngrija
Kurrsesi
Në vendin tim një tjetër kurrë s’ do të lija…
Ti e di
Ai do të kishte thënë gjithnjë: po
Ndërsa unë: vetëm jo
I tillë jam,
Të shkruar në ballë e kam
E në u rebelofsha,... shamë!...
E pakta, do të them një mjaft,
Tashmë mezi pres të vij agimi
E mira a e keqja ngjaftë…

Do të jetoj siç di
Dhe fjalët e mia nuk i ndërroj,
Po a mund të rebelohem, vallë?
Jam ai që njeh mirë ti,
Ai që di të rebelohet
Ditën, që thellë në shpirt lëndohet.

Vaso Papaj

[YanYan]

Në makth nga gjumi zgjuar, ç’tmerr!
M’u bë se s’do vdes kurrë! mendova nëpër terr,
Ku drit e qiellit prej kohe ishte fikur,
Të vinin dhe njëherë, vitet tashmë ikur.
Që asgjë në botë, s’mundet, dot s’m’i jep,
Jo për t’i përkundur i vockël, eh, në djep,
Që në rritje të më priste jeta si gogol,
Po për të rënë shtrir në arkivol.

Vilson Blloshmi

[Antika]

Nuk erdha kësaj bote, një i thjeshtë shëtitës

Jam kryengritës ndaj jetës
Boll me paqen, sa për sy e faqe!
Do jetoj çastin, si të jetë nesër
Dhe fundin do i nxjerr të tashmes.

Do i them vetes, që je me fat
Ti e bën fatin, vetes do i them
Do i them vetes, je ky, që jam
A ka më bukur, vetvetja të jesh?

Ndaj jetës jam kryengritës
Boll e lashe atë, në tekat e saj!
Nuk erdha kësaj bote, një i thjeshtë shëtitës
Por erdha ta bëj botën, të më ngjajë e ti ngjaj.




mondishall

[Antika]

Ç'të them më shumë mike

Diku në mes të udhës t'u ngatërua dashuria, mike
S'është faji im, thua ti, i tij faji është
E ç'rëndësi ka shkaku i një pasoje vërtet tragjike
Pas vitesh lumturie, në mes të udhës lënë?

Nodhi, ja që ndodhi, në udhën e pashkelur
Mbase një tjetër prag ju ndau rastësisht
Një portë dikur e hapur, për ju mbyllur ka ngelur
Një portë dikur e mbyllur, u hap njëkohësisht.

Dhe ndërsa njëri doli, një tjetër aty hyri
Dhe ndërsa tjetra hyri, një tjetër prej tij doli
Ç'të them më shumë mike, i tillë qënka syri
Apo i tillë ësht' shpirti, që tjetrit fluturoi.

[natyra]

NË PORTAT HIJERËNDA

Në shkofshi ju stërnipër në shtëpitë e të parëve,
Udhëve të monopatit do të gjeni gjurmë,
Në krojet e shumta me burime nga mali,
Këpusni gjethen e lofatës, e vini për pak buzën,
Aty do të shuani etjen per uje.
Bisedoni përqark me zogjtë e malit,
Sec gjyshër jetonin në Mezhgoranin e lashtë,
Edhe pse së largu s’dëgjohet troku i kalit,
Zogjtë do çuçurrisin është legjendë e rrallë.
Edhe nëse portat kanë ngelur si gërdalla,
Me kyce gojë hapur të ndryshkur nga koha,
Qëmtoni me kujdes gurët e sokakut,
Në carjet e tyre do të gjeni plagëdhimbjet tona.
Me vellon e rënde të trishtimit hedhur,
Mbuluar do të jenë shtëpitë e gurta,
Nga pllakat e portave me hije të rënda,
Do të pikojnë lotët për gjurmët e humbura.
________________
autori:Keze Zylo

[YanYan]

Mendimet e mija per ty
m'ikun si plluma krahbârdh
e xajn vend te pema e harreses tande, perbâll
Njashtu t'lagun
prej shiut t'lotve t'mi
hjellin syte
pertej xhamit te andrrave, ku flen ti..
Erna fryjn
e ata t'shkret bajn veç gu-gu-gu...
dije se asht gjuha e shpirtit tem
qe pret e t'pret çdo nade
ty per me u zgjue...

Vasil Marku

[Domira]

Mendimet e mija per ty
m'ikun si plluma krahbârdh
e xajn vend te pema e harreses tande, perbâll
Njashtu t'lagun
prej shiut t'lotve t'mi
hjellin syte
pertej xhamit te andrrave, ku flen ti..
Erna fryjn
e ata t'shkret bajn veç gu-gu-gu...
dije se asht gjuha e shpirtit tem
qe pret e t'pret çdo nade
ty per me u zgjue...

Vasil Marku

Qysh ska me bo like :smile:

[lovely]

Poezi nga Nënë Tereza, përkthyer nga Visar Zhiti



Njeriu shpesh është i pakuptueshëm, spontan, vetanak.
E ç’rëndësi ka, duaje!
...
Nëse bën mirë, do të thotë se plotësohet qëllimi i vetes
E ç’rëndësi ka,
bëj mirë!

Nëse do të jeni i suksesshëm, miq të rremë do të gjeni
dhe armiq të vërtetë.
E ç’rëndësi ka, vazhdo!

E mira që bën do të harrohet nesër.
E ç’rëndësi ka, qofsh i kthjellët!

Sinqeriteti dhe nderi do të bëjnë të plagosesh kollaj.
E ç’rëndësi ka, krijo!

Le te shembet natën ajo që ke ngritur me vite.
E ç’rëndësi ka, ndërto përsëri!

Le të mos kënaqen njerëzit kur u gjendesh pranë.
E ç’rëndësi ka, ndihmoji!

Botes jepja pjesën më të mirë të vetes.
S’do të jetë e mjaftë. Do ta flakin.
E ç’rëndësi ka.
Po ti dhuroje pjesën më të mirë të vetes!
Dhe do të vazhdosh të jesh i lumtur.

Të kuptohemi mirë, e gjitha kjo
S’është kurrë midis jush dhe atyre, por
midis nesh dhe Zotit.



(Kjo poezi është gdhendur në një mur në Kalkuta)

[Neferta]

nga Vitore Stefa Leka

M’u shfaqe ti madhërisht e lartë
e bukur , e magjishme si një poezi
megjithate me shpirt te thashë
Shqipëria ime është SHQIPERI!
PLAGE TE HAPURA
Në ç’kohë kohërash jeton ti
O i përvuajturi shekullor , populli im?
Pabesia e pabesushme të ka zënë pritë
Gënjeshtra, mashtrimi të bëjnë rrethim..!
Detet që të lagin ty kanë dallgët me huqe
Otrantoja aty t’i sjell e t’i përcjell
Ditën vijnë të bardha, natën gjak të kuqe
Plaga jote e hapur të rrjedh e të rrjedh
S’po gjen qetësi, s’po gjen dot shërim
Shkatërruesit e tu
pijnë të njëjtin burim…

[YanYan]

I kërkoj ata sy që feksnin dhe iknin në zjarr.
Ata sy, ata sy i dua se shpirti rehat s`më lë,
po me një namë më mbyt dhe në vend më lë.

I kërkoj ata sy kudo – ashtu siç kanë qenë,
që pa zë mirrnin frymë – flitnin pa zë…
Vetëm ata sy i dua çdo gjë tjetër është rrenë,
sall një plagë mbart njeriu – tjerat s`janë gjë.

Nëse s`i gjej ata, më mbuloni me plagë,
s`e dua jetën që merr frymë me një fjalë…
M`i ktheni ata sy si flakën në flakë
ngase jeta është e ëmbël sall kur digjet në mall…

Murat Isaku

[YanYan]

Ti je për mua
gëzim zemërcopëtues
i një agimi mbi det.

Buzëqeshja që papritur,
në fytyrën time pikturohet.

Aroma e bukës,
së sapo pjekur.

Je një kopësht i lulëzuar,
brenda një kështjelle të magjepsur.

Perëndimi përrallor që m'pushton,
në çast me flakën e kuqe të zjarrtë.
Ti je për mua
kënga e lumtur
që veten befasoj,
duke e kënduar.

Je mendimi i parë,
i çdo dite të re.

Përkëdhelja e lehtë,
e një fluture të mëndafshtë.

Ti je për mua
diamant i vërtetë i shndritshëm,
shtrirë në kupën time qiellore të ëndërrt.

Edhe pse, unë sapo të kam takuar.

Zemra ime të njeh,
që nga rrahja e saj e parë,
që nga nota e parë,
që në zemrën time tingëlloi.

Alessandro De Iaco

[Virti]

pa2xMhCmthY

[YanYan]

Une do vdes, ti do rrosh, kjo gje gjumin ma nxjerr
Ç’gje tjeter me tremb sonte?
Te mos degjoj nje dite se si ti fryme merr
Si rreh kjo zemra jote.

Ah do doja me gushen perbri fytyres sate
Permes gojes plot vesk
Te degjoj nga gjiri yt kete faske delikate
Te fryje gjer te vdes.

J. Cocteau

[YanYan]

Syt’ e tu, e dashtun, janë të përlotun
Sytë e tu, e dashtun më hapin një botë të tanë
Që e kam andrruem, por nuk e paskam njoftun,
Syt’ e tu, e dashtun që tash i kam aq pranë ...

Në shregull shpresash të marra jam kotun,
Maleve të nalta, që puthen me qiejt, jam ngjitë
Dhe greminave të thella, ku lëvrijnë
kaçamijt’ e krimbat kam rrëshqitë
Dhe kam vra, sepse kam dashunue
Dashuninë që s’ishte dashuni
Dhe kam pëmbysë me hov të çmendun
Kështjella fantazish që kisha ngrefun
Në trunin tem të smuet e n’zemrën teme t’lodhun
Për me gjetë ndër mija sy
dy sy, e dashtun, si tuejat, të përlotun

Robert Shvarc

[YanYan]

Ti je kaq e bukur sa më jepet të pyes:
“Çfarë më je ti? Njeri apo art?”
Të shoh dhe vjershat e shkruara i gris
se para teje zbehet çdo varg.

Ti je poezia. Të tjerat janë proza.
Ti je poezia që s`bëhet dy herë,
ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.

Kaq ditë ti ecën përkrahu me mua,
ditë e përditë ne rrimë kaq pranë
sa që më e dashura fjalë “Të dua”
u bë e zakonshme si buka që hamë.

Kur më jepet e tëra qenia jote
marr botën në dorë dhe të fshehtat ia di
dhe puthja përsëritet e bëhet si kopje
them gjëra të mençura që s`kanë poezi.

Prandaj ik e më ler deri në mbrëmje
ose largohu një javë se vij e të marr
unë dua të jetoj me mungesën tënde,
të krijoj pa ty në vetvete një hall.

Më duhet një bosh që kërkon të mbushet,
më duhet një gjemb që nga brenda më ther,
më duhet të krijoj një dimër pa lule,
më duhesh të të dua edhe një herë.

Ndoc Gjetja

[Neferta]

Din mehmeti
Kosovë zog i diellit

Je fjalë e ruajtur nga dheu
Që hyn nëpër gjak
E del nëpër diell

Je kraharor i shpuar nga plumbat
Krua i gjetur në palcën e shkëmbit
Të nxirë nga gjuajtjet nëpër kohë

Kosovë lahutë e djegur këngësh
E thirrjesh ndër revolucione

2
Je emër i pakësuar në luftë
Për të mbetur e bukur
Për gjuhën që s’deshi të këputet
Nga rrënjët e legjendës së vjetër

Je stuhi e vringëllimave të shpatave
Tokë e bleruar ndër ëndrra
Tokë e rritur në gjinj
Nëpër vite e shekuj

Kosovë, pushkë e gjatë e zbrazur
Nga rruga e nga pylli

3
E gurë të thyer mbi gurë
...................................... e mur –
Shpend i vrarë në bebëza

E gurë të ngrënë mbi rrashtë
....................................... e duar –
Durim i gjakut në emër

E rrashtë e shpuar mbi gurë
...........................................e flamur
Lumë i zi, lumë i kuq në zemër

4
Je ylli im dhe vdekja ime
Ke zërin e ninullave
Ninullave të kënduara kryengritjeve

Je gjuha ime dhe ashti im
Ke formën e sofrës –
Sofrës së dasmave të kuqe

Je e tashmja dhe e ardhmja ime
Ke syrin prej lulediellit –
Lulediellit të skuqur nga flaka e pushkës
Nga gjaku e djersa

5
Djepi yt më ka rritur
Djepi yt më ka plakur
........................ Rrugët tymojnë

Në prehrin tënd jemi gjetur
Në prehrin tënd kemi mbetur
............................Këngët jehojnë

Kosovë tokë e paepur

6
Pas teje
Shekujt gurë të shpuar breg rrugëve
........................................ëndërrojnë

Pas teje
Dejtë e tharë rreth zemrave
.................................lotojnë

Pas teje
Kullat e verbuara ditëve të përflakura
........................................recitojnë

Pas teje
Tokë e qiell muze eshtrash e dritash
........................................gjakojnë

Pas teje
Fjalët e mia të gurëzuara në shkëmb
..................................... të kërkojnë

7
Të kërkoj ndër libra
E të gjej në gjuhë –

Rrethatore e ngrirë e brezit

Të kërkoj nëpër dete
E të gjej në shkëmb

Fanar i dritës dhe i gjakut

Të kërkoj ndër varre
E të gjej në tufat e kallinjve
Si mustaqet e rritura të nipave

Kosovë lavër e skuqur e ballit tim

8
Të dua për farën
Që tufoi edhe ndër varre
Edhe mes gishtërinjve
Edhe ndër sy

Të dua për farën
Që s’e kalbi as gjaku
Që s’e mërdheu as acari

Që s’e shteri as thatësia

Të dua për duart
që libra shkruajnë
Për ikjet e kthimet e tua
Nëpër fërfëllaza e të reshura

Të dua për kullat tri herë të kallura
E të ndërtuara sërish nëpër krisma

Të dua për emrin që shkrove
Me majë të briskut nëpër lisa

Për shqiponjat që i qëndise
Shamive të djemve të vetëm
Për ndjekjet rrahjet vdekjet
E Mehmet Dinës
Për yrishet e tij sukave
Për pushkën e tij pa rrip
Për fishekët e tij nëpër xhepa
Të dua për damarët e dritës
Në duart e Din Mehmetit

9
E kullat e djegura të mbikullave –
Lëmsha flake në qiell

E pushkët e heshtura nga pushkët
............................................. për një emër
Për një djep për një qiell –
Recital i gjuhës

Kosovë krismë e gjatë

10
Qëndroj para teje me një pushkë
E me një laps –
Porosia jote më kall
Fryma jote më jep zemër jetë më jep

....

11

....

Të dua për këngët e babait
Mbrëmjeve pa dritë
Për lutjet e nënave vetëtimave
Për pranverat që nxore nga gjoksi
Për yjet diejt tokës së pëlleshme
Të dua për duart që ngrenë ura
Që lidhin në mes veti popujt
Për ato që ndërtojnë shkolla në fshat

Kosovë shqiponjë valltare shkëmbinjsh
Dhe fushash të bleruara

Të dua për një kështjellë eshtrash
Për një shpatë
Për një emër
Për gjithçka që shihet e preket
Për gjithçka në ëndërr e zhgjëndërr

Të dua kur qeshi kur qaj
Kur ngrihem kur zbres
Kur eçtohem kur kam uri
Kur dashuroj kur çmendem

Kosovë zog i Diellit.....

[lovely]

Kukulla



nëse Zoti për një moment do të harronte
që jam kukull lecke
dhe të më jipte një copëz jetë
ndoshta nuk do të thoja gjithcka që mendoj,
por definitivisht do të mendoja gjithcka që do e thoja.
Do t`i vlersoja gjërat
jo për vlerën që kanë
por për domethënien e tyre.
Do të flija pak, ëndërroja më shumë,
e di se për cdo minutë që i mbyllim sytë,
humbasim 60 sekonda drite.
Do të shetisja kur të tjerët sillen kot,
do zgjohesha kur të tjerët janë në gjumë
Do t`i dëgjoja kur të tjerët flasin
oh si do e shijoja një akullore të cokollates.
Nëse Zoti do më dhuronte një copëz jetë,
unë do vishesha thjeshtë,
do të hudhja veten barkas nën diell
ekspozuar jo vetëm trupin tim
por edhe shpirtin tim.
Zoti im, nëse do kisha zemer,
do të shkruaja urrejtjen time në akull
dhe do prisja të dal dielli..
Me ëndrrën e Van Gogh do të shkruaja ne yje
një poemë të Benedetti-t
dhe një këngë e Serrat-it do të ishte
serenatë e hënës.
Me lotët e mia do i ujisja lulet
të ndiej dhimbjen e gjembave të tyre
dhe puthjen mishërore të petaleve të tyre
Zoti im, sikur të kisha një copë jetë..
Nuk do lejoja të kaloj një ditë e vetme
pa ua thënë njerzve që dua;
iu dua
Do të bindja cdo burrë ose grua
që ata janë të preferuarit e mi
dhe se unë do jetoj
në dashuri
me dashuri.
Do ia vërtetoja njerëzimit
se sa shumë gabojnë kur mendojnë
që ata nuk dashurojnë mbas mplakjes
duke mos e ditur
se ata mplaken kur ndalojnë së dashuruari
Femijëve do u jipja krahë
por do i lejoja të mësojnë të fluturojnë vet.
Të moshuarve do u tregoja se
vdekja nuk vjen me moshën
por me harresën.
Kam mësuar aq shumë nga ju njerëz..

Kam mësuar se të gjithë dëshirojnë të jetojnë
ne majë te malit
duke mos e kuptuar që
lumturia e vërtetë
qëndron gjatë ngjitjes së shpatit..
Kam mësuar se kur një i posalindur
shtrëngon gishtin e babit
në grushtin e tij të vogël,
ai e ka bërë atë për vete pergjithmonë.
Kam mësuar se njeriu ka të drejtë
të shikojë poshtë në tjetrin
vetëm atëherë kur do i ndihmojë të ngritet lart përsëri.
Kam mësuar aq shumë nga ju
por së fundmi
pjesë e madhe e diturisë
do mbetet e pashfrytëzuar
sepse kur ata të më fusin
brenda në valixhe
fatkeqësisht do të vdes.

[emine]

PA DASHJE

Pa dashje kam plagosur një grua!
(S’e dija që më desh aq marrëzisht!)
Ajo ishte një yll,nga qielli larguar,
E zbritur në tokë rastësisht!

Pa dashje,kam fyer një grua!
E putha në faqe në një natë pa drita!
Pastaj dhe në ballë një puthje të dytë,
Ia shtypa pak hundën me gisht,edhe ika!

Pa dashje , kam vrarë një grua!
(Eh,gratë u vrakërkan kaq shpejt!)
Ajo iku në qiell,prej nga ish larguar,
Të vuante zhgënjimin e vet!

Skender Rusi_

[emine]

Lermeni vetem.

Nese me shihni me sy te skuqur prej mundimit qe i kane bere lotet,
lermeni vetem,
dua pak qetesi.
Nese me shihni te heshtur,fjalepak dhe te vecuar,
lermeni vetem,
dua pak meditim.
Nese me shihni te perhumbur nen madheshtine e nje qielli,
lermeni vetem,
dua ta ndjej veten pjese te universit.
Nese me shihni tek i ngjesh kembet me sa te mundem mbi toke,
lermeni vetem,
dua ta ndjej boten nen kembet e mia.
Nese me shihni tek stermundohem te arrij dicka me kokefortesi,
lermeni vetem,
dua te tregoj se jam e zonja e vetes.
Nese me shihni te inatosur,
lermeni vetem,
nuk dua t'ju them dicka qe nuk do te doja.

Lermeni vetem.
Kur te dua do t'ju kerkoj serish.
Por per momentin,lermeni vetem.

[Zero Cool]

Malli

Ca pika shiu rane mbi qelq.
Per ty une befas ndjeva mall.
Jetojme te dy ne nje qytet,
Dhe rralle shihemi sa rralle.

Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshte, ky mengjes.
Qiejt e ngrysur pa lejleke
Dhe shirat pa ylber ne mes.

Dhe thenia e vjeter e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot per dreq:
"Te zgjuarit jane bashke ne bote,
Kurse te fjeturit jane veç".

Ne ç'enderr kemi rene kaq keq,
Qe dot s'po zgjohemi valle?...
Ca pika shiu rane mbi qelq
Dhe une per ty seç ndjeva mall.

Ismail Kadare

[elvio]

AH, VETMI !...

Në errsinë ç’po kalon jeta,
... Çdokush ka hallet e veta,
Por ma të randa më duken mue
Që më kan tretë e përvlue.

Prej shumë vitesh me mundime
S´troket kush në derën time,
Gja s’kam ba, me i pas randue,
Pse kështu, me më harrue?

II

S’e mbaj mend, sa ishte moti,
Prej atdheut kur jam dalë.
Për mall t’tij e nanës sime,
Shpirt e zemër më janë kallë.

Sa më ka smu merzi e shkreta,
Ma shumë n´spitale se sa n´shtëpi,
Me bukë të huej tue mbajt shpirtin,
Me shumë ilaçe e terapi.

III

Ah, atdhe! Ah,nana ime!
Ç’qe ky fat kështu për mue,
Që s´la Zoti me Ju të plakem,
Për Ju me qeshë e me këndue?

Dalngadal po shkon kjo jetë,
Me plot halle e mundime,
E unë s’po mund me i ndal lotët,
Për Ty, atdhe, e ty, nana ime.

IV

Po vjen koha me u nda nga jeta,
Me brengë shpirti, që spo vdes n´atdhe,
Do t´më varrosin nën shkurra t´hueja
Me sy çel do t´më lshojnë në dhe.

Nji amanet po e la tani
Të m’i shkrueni këto fjalë:
„Për dashuni t´atdheut e dashuni t´nanës
Kangë e vaj as në vorr s’po i ndal“!


Agim Gashi

[YanYan]

Po i vecoj kto strofa. Ahh :frown: (flm qe i solle ketu elvio)

AH, VETMI !...

Në errsinë ç’po kalon jeta,
... Çdokush ka hallet e veta,
Por ma të randa më duken mue
Që më kan tretë e përvlue.

Prej shumë vitesh me mundime
S´troket kush në derën time,
Gja s’kam ba, me i pas randue,
Pse kështu, me më harrue?

IV

Po vjen koha me u nda nga jeta,
Me brengë shpirti, që spo vdes n´atdhe,
Do t´më varrosin nën shkurra t´hueja
Me sy çel do t´më lshojnë në dhe.

Nji amanet po e la tani
Të m’i shkrueni këto fjalë:
„Për dashuni t´atdheut e dashuni t´nanës
Kangë e vaj as në vorr s’po i ndal“!


Agim Gashi

[elvio]

Po i vecoj kto strofa. Ahh :frown: (flm qe i solle ketu elvio)

Autori eshte ne nje gjendje kritike per jeten pas nje nderhyrje kirurgjikale,edhe teksa po i lexoja sollen vec rrenqethje te trupit.:redface:

Sherim te shpejte ajo pene:smile:

[tipi engjellor]

Mendimi ndjek mallin e vrarë,
Mes ëndrrash endem si e marrë,
Dhe tënden pamje kam me vete,
O zot në ëndërr, lërm’ të mbetem!

(Manjola Shyti)

[elvio]

Vilson Blloshmi

I tremburi ikën si i ndjekur prej egërsisë
N’jerm bën tunele n’ajër t’hapësirës
Si mbas formës së tij, lëvizjes së tij.
Ah sikur mbas çdo hapi
Ajri të ngrinte-beton,
Duke ruajtur gjithmonë lëvizjen
Kallëp-shabllon
E të tregojë ta gdhendë Sa kohë iku zvarrë
E sa në këmbë.
Sikur të mbeteshin e shiheshin
Rrugët nga vjen kujtimi, mendimi
Brenga, shpresa, vegimet
Të dukej krejt i jetës zigzagu i gjatë
Që nga ardhja në këtë botë e gjer
Tek varri, pikës e llahtartë.

***

A s'e patët ditën plot me diell
Qe bën natë koha dhe e nxin...!
I jep hënë e yje, lart në qiell
E, së fundmi, fare e përpin...!?

A se shkuat shpejt ju fëmininë?
Kjo s'u fsheh për ju e s'humbi fare?
A s'po mbani mbi sup pleqërinë,
E në mendje thellë vitet mitare?

A s'e mbani mend atherë te plepi
Loznit në oborr me hijen tuaj?
Po tani më larg nga ju është djepi
Apo arkivoli, pa më thuaj?

Gjithçka e marrin vitet duke shkuar,
Sërish kthen gjithçka që shkon, humbet
Troket lehtë kujtimi i trishtuar
Mysafiri në shtëpi të vet.

***
Sërish dukesh në udhë
Që ngjan si vijë gjaku
Mes gëlbazës së murrme
Të pështyrë
Nga turbekulë.
I lodhur,
Vetveten mbi kurriz
Shket
Dhe mendja lodhur
Klith: po shkoj,
Mbeç me shëndet...!
Dhe rend barkbosh
Në zorrën bosh të rrugës
Si një shtrëngatë
E qetë.
Dhe gurët kthejnë nga ti
Anën e mprehtë
Dhe njerëzit, ata
Stërnjerëzit,
Ajkë mbi jetët-hirrë
E kanë vështirë
Mëngjesit.
Edhe mbrëmjes
Vështirë,
Kur mbi ju ngecin vështrimin
Mbi ju rreckë-njerëzore,
Masë zhelesh mishi e shpirti
E qepur me fije damarësh
Mendimesh
E hedhur, pa mëshirë
E pa të drejtë
Në anë të rrugës së ndotur
Ku të qetë
Ata rrjedhin gjithë nder e dinjitet
Këllirë.
Dëshirat
Që i ndez thëngjilli i zemrës,
Mbuluar thellë
Me hirin e trupit...
Dhe brodhe prapë rrugëve
Me bujë e pohe
Kërkoje ti vetveten
Që më në fund e gjete
E s'e njohe
Ngaqë pandehje
Është shumë vështirë ta gjesh.
Kur të doli rastësisht
The: s'është kjo
Dhe kalove
Dhe u zhy te mes territ
Të zi pa fund.
Kërkon - një dorë e kurm
Dhe një këmbë
Dhe mbete cung.
Po prap sulesh përpara
Me tallas
Me me gjysmën e thatë
Dhe gjysmën e njomë
E at' që kërkon e arrin
E lë pas
Dhe zvarrë hiqesh përpara
Kërkon...
Vazhdë lënë mbi pluhur
E gjak
Gjymtyrët gjysmë të thara
Gërvishtin trak - trak
Dhe gjer thellë të ngushen
Ato kër - kër - kër - krak.
... kërkon
Mbi këtë tokë shkëmb
Mbi këtë tokë gur
Mbi këtë tokë kockë
E lëkurë.
E as e di ç'të dhemb
Veç sulesh para, shkon
Me zemrën e rëndë plumb
Dhe sa më shumë kërkon,
Ç'kërkon,
Më tepër
E humb..

[YanYan]

Autori eshte ne nje gjendje kritike per jeten pas nje nderhyrje kirurgjikale,edhe teksa po i lexoja sollen vec rrenqethje te trupit.:redface:
Sherim te shpejte ajo pene:smile:
Vertet? Sa gjynaf! Ishalla e kalon rrezikun dhe kurohet. Kam lexuar disa poezi nga ky autor dhe shkruan shume bukur!

Mendimi ndjek mallin e vrarë,
Mes ëndrrash endem si e marrë,
Dhe tënden pamje kam me vete,
O zot në ëndërr, lërm’ të mbetem!

(Manjola Shyti)

Fjale te ndjera! Prandaj, per mua, kjo eshte tema me e bukur e forumit :smile:

[Denim]

E plotë nata kurrë s`mundet të jetë,
Besomëni për çka po ju them,
Besomëni për çka po ju betohem,
Çdo hidhërim ka një dritare të hapur,
Një dritare të ndezur,
Ka një ëndërr që lind,
Ka një dëshirë që pret të mbushet,
Ka një uri që pret të shuhet,
Ka një zemër fisnike,
Ka dhe një dorë të zgjatur,
Ka dhe dy sy në pritje,
Ka dhe një jetë që hyn në një jetë.

[YanYan]

Ndizmë, vëlla, një shkrepese
nën qiellin e zi,
Një shkrepese të brishtë shprese
në errësirën me shi.

Në errësirën e dhjamur si pelte,
Kur ndihet të zbresë acar.
E dini ç'do të thote një shkrepëse,
Një fije e hollë si bar ?

Dritëro Agolli

[YanYan]

Kur të bjèn bloza e nàts
ti qeshu,
kur të vîjn dita të ndriçoj' hana
qeshu shtêgjeve të rrpînjta dhe ishujve,
qeshu me njât' djalosh t'marr'
që t'dashunon,
por kur ti çelsh syt'
edhe kur ti mbyllsh,
njatëher kur hapat e mi t'lshojn
edhe kur kthêhem prâp,
merrmâ buken dhe ajrin,
drîten dhe pranveren,
por kurrë buzagazin tând
se pà tê do të vdes!

Pablo Neruda

[elvio]

Mbreti i Elfëve

Natës me erë, kush rend nxituar?
Janë at e bir, ecin kaluar.
Burri në gjoks djalin mban fort,
Mos ta rrahë era, të rrijë ngroht'.

"Bir, pse e rrudh ashtu fytyrën?"
"At, nuk e sheh Mbretin e Pyllit?
S'ia sheh kurorën, shpatën e mprehur?"
"Bir, para nesh është veç pak mjegull."

"O djalë i mbarë, eja me mua!
Kam lodra shumë, të dy të luajm',
Të shohësh bregut, çfarë lule paska!
T'qep nëna ime tesha të arta."

"O at, o at, ti s'e dëgjon,
Mbretin e Pyllit ç'po më premton?"
"Qetsohu bir, ësht' era, e marra,
Që tund ndër degë gjethet e thara."

"Ti djal' i mirë, a s'vjen të shkojmë?
Vajzat e mija presin, ka kohë.
Zënë dorpërdore, vallen po hedhin,
Për ty këndojnë, të përshëndesin."

"At, ati im, ti nuk i sheh,
Bijat e Mbretit tek rrinë atje?"
"Po, biri im, i shoh vërtet:
Përpara nesh janë shelgjet pleq."

"Ç'je sa i bukur, të dua shumë!
S'vjen me të mirë, ta kthej me dhunë!"
"O at, më vrau! Nuk e sheh, vallë!?
Mbreti i Pyllit don të më marë!"

Trembet dhe burri, me ngut grah kalin,
Në gji më thellë e pushton djalin.
Mbrin në oborr me mund, i mekur;
Ndër duar djali i kishte vdekur.


Johan WoWolfgang Goethe

[Alima]

...


EVROPË, KËLYSHET E RUSISË JE DUKE I LEDHATUAR



Evropë, në histori është qartë e s...hënuar,
Se para një shekulli rëndë na ke dëmtuar,
Kur me lejen tënde tokat shqiptare janë copëtuar.
Nejse, qoftë e shkuar edhe pse vështirë për t’u harruar.

Shpresoja se në ndërkohë je vetëdijesuar,
Por kërkesat tua nënshtruese më kanë hutuar.
Ti sërish trysni mbi shqiptarët je duke ushtruar.
Fqinjësi të mirë me tjerët nga ne janë duke kërkuar!

Evropë, kërkesën tënde gabimisht e ke adresuar,
Kërkoje prej atyre që Rusinë e kanë “nënë” të preferuar.
“Shqiptar i mirë, shqiptari i vdekur!” shpesh e ke dëgjuar,
“Fqinjët” tanë ndër shekuj janë duke e kënduar.
Evropë, kujdes, pjellën e Rusisë je duke e ledhatuar!

Harruat se nga tokat stërgjyshore na kanë dëbuar.
Evropë, shkau s’ndihet i qetë në tokën e uzurpuar.
Ti e di se ai vazhdimisht është duke na sulmuar,
Me shpresë se dikur në pronë të huaj ka për t’u rehatuar.

Evropë, më në fund jemi vetëdijesuar,
Se Rusi e dobësuar nënkupton Shqipëri (Iliri) e forcuar.
Me të drejtë, këlyshët e Rusisë duhet ndëshkuar.
S’ka tjetër mundësi në Iliri për t’u bashkuar.

Për çudi disa mendojnë se kjo mundësohet në Evropën e bashkuar!
Zëra të ngjashëm me ata që dikur në ish Jugosllavi i kemi dëgjuar.
Të gjorët ende në ëndërr janë duke jetuar,
Se çështjen Shqiptare, Evropa drejtë ka për ta trajtuar.

O shqipe, vetëmbrojtjen vetes t’ia obligojmë,
Asgjë më shumë, vetëm se drejtësi kërkojmë.
Të bindur se gjendjen për të mirë duhet ndryshuar,
Janë shumë trima që pa përtesë luftën kanë për ta vazhduar.

Është fakt i pamohueshëm që duhet ta besojnë.
Ata që dyshojnë, e kanë nga frika, këtë e kuptojmë,
Ama së paku të mos na pengojnë.
Nëse po, ua bëj me dije se rëndë gabojnë.




Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 14.03.2012

[Alima]

...

FILLIMISHT NDËSHKIM HISTORIK, DHE PIKË



Heu politikë, he politikë, kërkohet nga ne “Pajtim historik!”!
Sa të pagdhendur që jeni, po si me u pajtuar?!
Kur shkau ndër shekuj na ka masakruar,
I pa penduar, për asnjë vrasje të vetme falje s’ka k...ërkuar.

Sa që edhe vrasjet e fëmijëve i ka arsyetuar,
Si i pamëshirshëm aq shpesh i dëshmuar.
Gjithmonë i gatshëm krimet për t’i vazhduar,
Mbetet gjakatar, s’ka për t’u përmirësuar.

E ti “lider” në postin tënd i rehatuar,
Paturpësisht e thua se gjërat kanë ndryshuar!
Për ty, o “shqiptar” faqezi, si duket turpi s’ka kufi!
Jo gjak shqiptari, por as gjak njeriu s’ke ti.

O mjeran, kujto familjet që shkau i ka përdhunuar,
Shumë prej tyre për të afërmit e humbur ende janë duke lotuar.
Mos harro se të mbijetuarve shpirti s’ka për t’iu qetësuar,
Përderisa pjella e Rusisë jeton e pa ndëshkuar.

O i pafytyrë kur e thua se e tëra ka ndryshuar,
Dhe se drejtë ardhmërisë duhet shikuar,
Vetëm se popullin tënd e ke mashtruar,
E le të papërgatitur, dhe të hutuar!
Kështu, shkaut i krijon hapësirë për të vepruar.

O, jo, me diplomatin e huaji s’jam i befasuar,
S’vonon shumë dhe xhep mbushur ka për t’u larguar.

Por me ty o “mikë”, që e lodhe shqiptarin me politikë!
Kthjellohu, jo “Pajtim historik!”, së pari “Ndëshkim historik.”.
A kuptove, ore “mikë”, mjaft më, fund dhe pikë.
Ose largohu nga ai post i mallkuar, që arsyen ta ka verbëruar!





Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 18.03.2012



.

[Zero Cool]

Kam drojë se më thyhesh në dorë
si një gotë kristali
si një vazo lulesh
si një amforë detesh
E brishta ime.
Kam frikë se më shkrihesh në gojë
si fjollë bore
Se më thahesh në diell
si fije bari
Kam frikë.
Kur jam me ty…

Në ato çaste të ëmbla amshimi.

Agim Vinca

[Alima]

...

PO KU JE, O SHQIPTAR?!



Sa ka male, sa ka shkrepa!
Heu shqiptar, he tungjatjeta.
Po ku humbe, që s’të gjeta?!
Zëri yt askund s’dëgjohet!
Në shumë çështje shqipja vonohet!
...
Besa besë, besën ta kam dhanë,
Më herët jehonte në çdo anë.
Kur shqiptari diçka të ka premtuar,
S’kishte arsye për të dyshuar,
Burrërisht pas fjalës së dhënë ka qëndruar.

Fatkeqësisht, besa ka humbur tani!
Ti o shqipe aspak krenar,
Fjalët tua s’peshojnë n’kanar!
Odës ja harrove rendin,
Në kafene e bën kuvendin!

S’të ka mbet shumë nga burrëria,
Shprehi të është bërë tradhtia!

Eh moj shqipe shkreta,
Ku të mbeten ato kthetra?!
Për to miku ta kishte lakmi,
Armikut në palcë frikën ja ke shti!

Krahët e bukur me të cilët lartë ke fluturuar,
Heu sa shumë të janë shkurtuar!
Dikur krenaria e qiellit të shqiptarisë,
Sot rrafsh për toke, shembull i pasigurisë!




Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren)


.

[natyra]

...

PO KU JE, O SHQIPTAR?!



Sa ka male, sa ka shkrepa!
Heu shqiptar, he tungjatjeta.
Po ku humbe, që s’të gjeta?!
Zëri yt askund s’dëgjohet!
Në shumë çështje shqipja vonohet!
...
Besa besë, besën ta kam dhanë,
Më herët jehonte në çdo anë.
Kur shqiptari diçka të ka premtuar,
S’kishte arsye për të dyshuar,
Burrërisht pas fjalës së dhënë ka qëndruar.

Fatkeqësisht, besa ka humbur tani!
Ti o shqipe aspak krenar,
Fjalët tua s’peshojnë n’kanar!
Odës ja harrove rendin,
Në kafene e bën kuvendin!

S’të ka mbet shumë nga burrëria,
Shprehi të është bërë tradhtia!

Eh moj shqipe shkreta,
Ku të mbeten ato kthetra?!
Për to miku ta kishte lakmi,
Armikut në palcë frikën ja ke shti!

Krahët e bukur me të cilët lartë ke fluturuar,
Heu sa shumë të janë shkurtuar!
Dikur krenaria e qiellit të shqiptarisë,
Sot rrafsh për toke, shembull i pasigurisë!




Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren)


.


Ndaj me Ty ket poezi e nderuar...Alima

Falemnderit qe ke sjell mes nesh...respekt per autorin!

Natyra.

[Zero Cool]

Andej nga vij unë, vrisnin ëndrra,
Dhe lot s'derdhte njeri për to atje.
I varrosnin në hithra e shpendra,
Pa një gur të bardhë, një grusht dhé.

Andej ishte luftë e çuditshme.
Dhe dukej, s'kish’ viktima e frikë.
Po armët ngriheshin pas çdo prite:
"Ndal! Dorëzo këtu ëndrrën, pastaj ik!"

Ëndrrat merrnin shenjë, si ushtarë.
(Nuk vrisnin njerëz në atë luftë).
Njerëzit mbetur skelete të tharë,
Çapiteshin në një teatër absurd.
...
Ndodh që për njerëzit nuk lotoj shpesh,
Por për një ëndërr më pikon zemra.
Dhe si i zënë në faj, për to hesht.
Andej nga vij unë, vrisnin ëndrra.

[Zero Cool]

Cicėrrimė
-
Cicėrrimė zėri i Atdheut
nė derėn e ndjesisė sime,
si kristale lehtė troket,
emrin e trimave kur e thėrret.
-
Thėrret zėri i kushtrimit
Si valėt e detit mė pushton
Zgjohet kujtesa si fosile
pėr burra tė Besės pėr heronj
-
Marrė nektarin pranverorė,
Si njė bletė me kurorė.
Emrin Jusuf,Kadri,Bardhosh...
Zėshėm prore i kujtojė,
Aroma e lirisė mė pushton.
-
Cicėrrimė zėri i Atdheut
Sot mė thėrret nė oretqet tė lavdisė
Kur kėndoj e vargjet thurrė
Tre pishtarėt e lirisė...

Fehmi Korca
Kirchenthumbach

[Zero Cool]

Ngopur me zjarr



Në terr ëndërroje e ngopur me zjarr.
Nata hidhte supesh vellon yjeplotë.
Kush prej dore sonte mua do t’ më marrë?
Ti dhe vetëm ti, ç’frikë kishe, o Zot?

Sa të largëta malet zbardhur nga dëbora!
Dhe kjo erë që fryn, ç’më rrëshqet në buzë.
Sesi fishkëllen,si mesazh e mora,
apo si një ninullë që përkund në muzg.

Natë e gjatë kalon, orët shkojnë karvan.
Dhoma jonë e ftohtë, nuk ka më thëllim.
Kush gjoksin ma gjen të ftohtë si kallkan?
Pa frikë zemrën time do të ketë si çmim.

Kush vallë do ta ndesh, jetën brenda meje?
Dashurin time do të ketë për jetë.
Dritë e fshehtë spiune hije hedh rreth teje
dhe atje mbi kodër vallzon hënë e zbehtë.

Kush do t’ma këpusë këtë lule me vesë?
Ti princesh’ e kaltërt ? Oh sa qënke rritur!
Do ta mbjell tek ty, do t’kesh nip e mbesë
dhe një çmim do t’kesh’, mua përjetë ngjitur.

Nata hidhte supesh vellon yjeplotë.
Ti ngopur me zjarr, flije krejt magjike.
Kush do t’ më dhurojë “natën e mirë”, o zot?
Nata,… yjet,… hëna,… apo ti moj mike?

[Zero Cool]

'' DJEPI''


http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/429290_315759235139356_100001158472440_827726_9666 94288_n.jpg


Ec nje nane me djep ne dor
djepin plot , e pushken ne dor
e bertet nana shqiptare
o ju shkije e barbar
kthehuni nga une
e shiqo, shiqo
kete djep qe eshte prej druri
ktu eshte rritur BAJRAM CURRI'
Ktu eshte rritur AZEM BETA
SHOT GALICA me gersheta
HAXHI ZEKA, YMER PRIZERENI
MIC SOKOLI, AVNI RRUSTEMI
HASAN PRISHTINA, ISA BOLETINI
BAC ADEMI, RAMUSH HAJRADINI
Me Kete dor Djepin e kam perkun
u kendova kengen per liri e flamur
Kto fjal pi shkruan nje nane shqipetare
LAVDI DESHMORVE e Vdekje TRADHETARVE

[ssara]

Lasgush Poradeci


Syt` e Lumtur

Ishe vogeloshe...isha mituri...
Kur më dole mbudhe, ti moj lumja ti!
Vinte perëndimi me të vagëlluar
Pa m`i shtire tinës ata syt` e shkruar.
Ata syt` e shkruar, sytë moj të fjetur,
Shtatë vjet me-radhë t`i kam përshëndetur.
Kur më pe së pari, more-e m`u largove,
Kur më pe së dyti, more-e m`u afrove,
Kur më pe së treti, more-e më pushtove,
Të putha në gushë, ti m`u turpërove,
Papo ule kryet e shkove vajtove.

[lovely]

Ku shtrohet Vala

Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar,
... Të pashë, motër, plot me mall,
më pe me shpirt të llaftaruar.

Q'aherë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet'e dytë...
Dh'i shtinja sytë gjith përdhe-
Gjithë përdhe m'i shtinje sytë...

Po me t'u ndarë vet e vet,
Më s'kishim turp që s'kishte fjalë...
Na ritej malli posi det,
Posi një det që vjen me valë:

E prapë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet-e dytë;
E prapë sytë gjith përdhe,
Gjithë përdhe pikonin sytë.

Q'aherë qamë plot me mall
Atë vështrimin e kaluar,
Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar.

Se kish kuptim që s'kish kuptim,
Kuptim'i fellë-i mallit t'onë;
Se malli jon'ish zotërim,
Që robëron përgjithëmonë;

Se s'dashuronja-as un' as ti,
Po dashuronte dashurija:
Një dashuri - një fshehtësi
M'e fshehur sesa fshehtësija.

LASGUSH PORADECI

[lirik]

Isha ne nje vendë
autori xhelal ferizi

isha ne një vendë
ku më deshtën
kohrat e larmishme
dhe me pshtynë,njekohsisht
isha ne nje vendë
,kut nuk merresha dot vesh
ne gjuhë te ndryshme
as në shqip
e kam perdorë edhe gjuhen e damarëve
e deshiren ma ma të madhe
per tu kuptuar
isha ne nje vend
ku u mohova boterisht
aty
ku ku provova per te lulezuar

un isha ane nje vend
ku me sy
kekroja dashurine e endrruar
endrruar
e mohuar
e ne jetë
sa her jam thy
ne at vebdë
jam bërë hap i vonuar

si syth kam qelë
pas joshjeve të jetes kam vrapuar
, i qelur si syth
shqip

mandej si pip
thava perseri
per me mbi duke u rigjallruar
rrenjet i pata ne dashuri
her her
mbeta idilik i harruar



me duani tash
me duani
ju te tjerë
kureshtarë te ri
ju
qe erdha ne ket vend
un ju sjellë besë
ju fali mierësi
mos me leni te vdes
neper anomali
qe shekulli i ka ves


me qelni prap,
si,. lule ne saksi
ma shihni lotin si vesë
qe kekron paqe me pi
e vlerë

me mbani me njomsi
,me qeshni me shend
kekroj dashuri
bukuri
se erdha ne ket vend
te gjejë qetsi
per vargun tim
qe gjalloj
duke endrruar liri

se helm me dhanë ata,
shekulli
e bijte e ti te zi
ata
me dhan udhte te ngrira
e mergim me pi
me pi
as ne vargjet e lira
nuk me lan
cak
ne kthimin tim me mbrri
që më njihet mundi
mirnjohja te me shpallë
i gjallë
ne rikthim perseri



me shpërlani me sherbet dashurie

me shihni me sy te mirë
më leni varg lirie
ne romantike hane
me shperlani
, me ,uj t e,bekuar,
me shplani me ujë shalqini
, e kroje,dardane

ma falni ndonje urim
a, fjalë,te te butë
n'gjuhë nane
mos me leni keshtu
te perlvluar
neper ndonje skutë
ii harruar


mos qeshni
me buzqeshni
kur une therras ,me zemer,

ne ndonje metaforë
a shpresë
a mallëngjim
nuk dua te vdes
ne udhe te pakuptim
dua ne emrin tim te mbes
e jo te me quajne harrim


nuk dua te me harrojne as lulet
qe te gjitha nuk i di me emer
as shprehjet
qe ,nuk kan mbarim,


un jam tha
jym vyshkë
për nje pikë shpëtim
per nje grusht dhe
kam qa neper mallengjim
sa her dore kam dhene pa djallzi
duke i besuar entuziazmit tim
e qasteve
e shekullit

e atij që ,doren i dhash
e ai
qe un e nxora ne udhe me ndriqim

me shtyu
me pshtyu
ne humnerë,
me me rrokullisi
pa ndonjë , pendim
.un,te ju erdha , tash
kerkoj rigjallerim


nuk ju njoh,
as sy
as mendje,
mos me leni ne moh

as besen
nuk ua njoh
a ,e,keni
lukset,ne pjatë
nuk e di
un kekroj dolli
pa djallzi
dua jete me pi perseri
e gezim
e kthim
ne postin tim
ku isha me plot dashuri
ne ledhatim

ndoshta ju shikoj me dro
e me ,endje
e me shprese
un kekroj dheun tim
ringjallje
nuk dua te vdes ne harrim


me pritjen time te gjatë
dua kthim
aty ku shpirti im
nuk ece neper krajate
mos me leni jetim
se keshtu qasti me duket shekull i gjatë
meshire te keni per vargun tim
fjala ime esht uratë
ne secilin cilin vend
e thash me cicerim
nuk dua greminë
as un
as kombi im
me leni penden
punen
dheun
lirinë
artin
me zbukurim



nder ju kam ardhë
me nje vyshkje
e me mallë
udheve te gjata me halle
plot rrudha
ju flet vargu i shpirtit tim

e kujtime
mallë
mallengjnime
odise rruget me kan shpalle
e vuajtjet
ja ju tregon penda ime


nder duar
qe drdihet nga njiher
e pa faj
e me lot
me rrudha
nj e pend ë
neper mot
qe e qiti udha
ne shtigje te krajatave
dje pardje e sot
mallin e ka ruajtur ne gji
sa her
esht bere hi
e ka mbi perseri


nuk di,
a mund te gjejë,
ketu ndër.ju
burime
e kroje
me fjalë
e argjend
un dhe penda ime
tash
qe erdhem ne kët vend ë

autori xhelal ferizi

[Alima]

...

PO Ç’U BË ME ARMIKUN?!

Heshtje, s’dëgjohet asgjë.
S’ka të vrarë, plagosur e as të arrestuar, çudi!
Çfarë ndodhi tani, ku mbetën gjithë ato ngatërresa?!
Vërtet mrekulli, në Ballkanin e përgjakur, tre ditë qetësi.
...
Jo, s’dua të besoj se është vetëm rastësi.
Iku koha kur për luftën duhej shkruar porosi.
Njëjtë si tjerët, të filloj me poezi për dashuri.
Urra, e tëra përfundoi, gati se kalova në eufori!

Po ç’u bë me armikun?!
I preokupuar me problemet e tij,
Mos vallë u dorëzua, s’ka më fuqi?!
Apo në kuzhinën e dreqit vazhdon me djallëzi, s’di?!

Jo, jo assesi, s’dua të di se çfarë planesh bën ai.
I pa brengosur për tjerët të jetoj jetën time, që tani.

Fatmirësisht një zë, diku nga një thellësi,
M’i përkujtoi disa përgjegjësi,
Të cilat për hir të All-llahut vetes ja kam obliguar që moti.
S’guxoj të ngutem, syçelë më duhet të vazhdoj me urtësi.

Edhe nëse vëllezërit e mi gjumë i rëndë i ka kapluar,
Shumë prej tyre, madje masakrat e shkaut i kanë harruar!
Së paku ndonjëherë të kaluarën e hidhur t’ua rikujtoj,
Përndryshe armiku sërish mund të na befasoj.




Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 14.05.2012







.



http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/p480x480/545666_454453554581430_349140591779394_1711835_154 8664146_n.jpg

[Antika]

Ku shtrohet Vala

Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar,
... Të pashë, motër, plot me mall,
më pe me shpirt të llaftaruar.

Q'aherë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet'e dytë...
Dh'i shtinja sytë gjith përdhe-
Gjithë përdhe m'i shtinje sytë...

Po me t'u ndarë vet e vet,
Më s'kishim turp që s'kishte fjalë...
Na ritej malli posi det,
Posi një det që vjen me valë:

E prapë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet-e dytë;
E prapë sytë gjith përdhe,
Gjithë përdhe pikonin sytë.

Q'aherë qamë plot me mall
Atë vështrimin e kaluar,
Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar.

Se kish kuptim që s'kish kuptim,
Kuptim'i fellë-i mallit t'onë;
Se malli jon'ish zotërim,
Që robëron përgjithëmonë;

Se s'dashuronja-as un' as ti,
Po dashuronte dashurija:
Një dashuri - një fshehtësi
M'e fshehur sesa fshehtësija.

LASGUSH PORADECI

Ishte ne recital per dite te shkolles ...
..e vakt o vakt !

[YanYan]

Thellë në veten teme flejnë kangët e pakëndueme,
të cilat ende vuajtja as gëzimi s'i nxori,
të cilat flejnë e presin një ditë ma të lumnueme
me shpërthye, m'u këndue pa frigë e pa zori.

Thellë në veten teme kangët e mija jesin...
e unë jam vullkani që flen i fashitun
por kur t'i vije dita të gjitha ka me i qitun
në njëmijë ngjyra të bukura, që nuk vdesin.

Por a do të vijë dita kangët me u zgjue?
Apo ndoshta shekujt me ne prap po tallen?
Jo! Jo! se liria filloi me lulëzue
dhe e ndjej nga Dielli (alegorik) valën.

O kangët që fleni, reliket e mija
q'ende s'keni prekun as nji zemër të huej,
vetëm unë me ju po kënaqem si fëmija,
unë - djepi i juej, ndoshta vorri i juej.

MIGJENI

[Zero Cool]

Gjysem njeri, gjysem amerikan !

Kur botes i digjet njaj bisht
atlantida ndahet ne dysh
gjysma njeriut bën një qudi
var pushken ku s´mund e arrin.

gjysma e tjeter pak më e vjeter
permes atlantides një ditë tjetër
arrin te pema mu të rrënja

kur kokën mbeshtet në Ballkan
adriatiku i ngroht ballin i´a lag
Rozafa nuse në sy te Evropës
shendrit Bardylli i ri i botës

kushtrimin kur mori dheu
sternipërit e Aleksandrit
e nipat e Skenderbeut
mbuluan qielli e dheun

kur zogjet e pyesin perseri
kush je e nga vjen ti
unë vij nga krahu i tjetër
pran dheut të rrënja e vjetër.

[Zero Cool]

Fjalen fjalë besën besë,
nuk e ndërrojë për ketë jetë
jam shqiptare e gjak shqiptari
ket ma la gjyshi e i pari.

Jamë nga ky vend
si shqiponja në folen
jetojë me një gjuhë,
një atdhe e një flamur,
besë shqiptari nuk shkel kurrë.

Vijë vetimë , nap besën vllaut
ja sot ja kurr, luftojm kunder shkjaut
qmallem me baben dhe me ty oj loke
i thrret kosova bijt e kësaj toke.

Ne duart e huja nenë nuk rrin shqiprija
U vra Fahri Fazliu e Afrim Zhitija,
jam shqiponjë e besën e jap
Vdes për ketë tok si me lindun prap.

Ne krah me Zahirin do e mbroj vatanin
Gjallë e kam Luanin, Mujen, Adrianin
Edmondi e Hakifi, luftojn si shqiponja
Me pushkë në dorë, në ball tri shkronja.

Besë shqiptari,
mirkpritje e trimri
të mbroj me gjak
e shtrënjta malësi.

Jamë nga Tuzi e quhem shqiptare
ku Cemi i akullt ujë m´dha me pi
mirë se vjen Hot e Grudë,
Ulqin e Tivar, Plavë e Guci .

po thrret Marash Uci
në Shkrel e Kelmend
ma mire se n’këtë tokë,
nuk ka tjetër vend.

Shalë e Shosh po thot Mirdita
s´bashku me Lumën n´pashtrik na qel drita,
si trim Koloshjani e një mirditor
do pritemi e vritemi për vendin amnor.

Dy fjalë për ty
Evropë e vjetër
Du bashkim me Kosovë
dhe pa detyrimi tjetër.

Sa shumë vite, luftë e barbarit
S´ka marveshje me grekun e serbinë ,
Strembet syri i shqiptarit
kur është fjala për shqipërin.

Kush është burr qohuni në këmb
Nuk e falim na ket votër,
Një cop bukë bashk vllaznija
e ndajm me një soferë.

Jam ushtrija qlirimtare
Me pret Lleshi në Ternovc
E kam dellten shoshajm
një medvegj e Bujanoc.

Te hyn tmerri moj shkini
në karpate ndihet zani
Trimat e lugines
si krahet e një vullkani.


Mitrovicen mos e prek
Se nuk du kompenzim
prap ja nisim ku e lam,
fundi do na dali si në fillim.

jam baca Kurti e Smajl Martini
më thonë Qun Mula besën nuk shkeli
po thrret Kastrati Tuzi e Shkreli
ku ja ke msyrë mor Esat Pasha
s´është ky vend për turk as shkja
armiqët ketu te hynë nuk mujnë,
Ded Gjon Luli mua me qujn.

Degjonë kosova, degjonë shqiprija
t’fala u qoka e gjith malsija
Ju betohemi në flamur
Ded Gjon Luli nuk vdes kurr.

Ne do vemi me kënget tona
se keshtu na bashkon nëna
Për flamurin kuq e zi
t´qofshim fal nënë Shqipri.

Jam libun e molos dardan
jam dalmat arber unë jam
Adrian, jam gjak Ademi
unë jam shpatë e kastrioti
si shqiponja n´fushë t´barotit.

Shqiptare me shekuj me fali zoti
Një nanë kena shqipri i thona
i madh e i vogël me gjak e mbrona
Strembet syri nga armiku
Luften se ndali se vijë nga kopliku
Ura e levajes thrret Malok Gjeka
Jamë trim malsije e nuk di ç´është deka.

Po vjen një zë nga kolashini
Cetinë ku është Isa boletini
Shqipri etnike don flamuri jonë
të lumtë ajo dorë motër marigo
krejt shqiptarija po e luan kët valle
Të paqim gjithmon shqipëri e madhe

or armik more shkja
kurr me ty nuk bëhem vlla
se për të madhen shqipëri
dhe babgjyshi im u vra.

a vjen dita more zot
me u shliruar ky vatan
me fluturu shqiponja lirë
nga Presheva në Gllogjan.

Sa hije i ka flamurit
a e dini or vllazni
me valu nga dobrosin
gjer të shënjta Qameri

falem jetë ti perëndi
gjer të bashkohet kjo shqipëri
s´ka kosovë pa luginë
Iliridë pa Qamerinë
jam Plavë e Gusi
a degjon o shkja zi
se n´atdhe nuk du kufij .

falë me shëndet kësaj politike
herë e dita, herë se dita
thirrni mendjes more vlla,
s´ka marrveshje me ket shkja



Të bekum njëherë prej zotit
trimat t´shqipes si dikur motit
sqep e thonj shqipja lufton
burri i tokes pragun se leshon.

Plumbat drejt nga ne janë dhunshem
nga armik i pazakonshem
Ndihmo o zot si m´ke ndimua
një dragan n´konak se dua.

ish idea me u bashku kjo shqiptari
Gjak deshmori po na thirr
Mos na koritni o vllazni
Po thirr hamza e ademi baca
Ska me shkije negociata.

Thrret gjaku nga Reqaku
Thrrasin nenat dhe femija
Krejt janari në gjak u la
Me gjymëtyrt e mija.

Oj kosovë rujma nderin
Ne dorë t´shkjau mbet lugina
Eulexi qohet peshë
i burgosen djemt e lirisë
Kurva plak m´kallaxon kufijt.

Du Preshevë e Mitrovicë
me bashku me Qameri
prit Tetov e prit Ulqin
bashk e bejmi ilirin.

kam nje fjal për president
qeveri e deputet
Demostratat studentore
ju vllazni jeni ken vet
nuk rri bukur tradhëtija
kur mendoni skenderben


Nuk durohet robëria
kur në fyt te vjen litari
Veq nje komb e një flamur
n´histori e njef shqiptari...

Xhesika Vula

[Denim]

E ndjej, or mik, të shprehesh ke nevoje
Një zile po ta bëj, të dalim, bisedojmë,
Si psikolog nuk kam asnjë përvojë,
Por m’fiket shpirti, në rast se s’të dëgjoj.

Të vdiq femija! Nuk ke te ngushëlluar
Me fjalë standart: “të rrosh e ta kujtosh”
Në zemrën tende, zgavrën e krijuar
Këto fjalë të mençme ta bëjnë edhe më bosh.

Te gjithëve u erdh keq dhe nuk mënuan
Te ta lehtësonin shpirtin që të qan,
Por ish diçka që s’ditën a s’kuptuan.
Ndaj fali qe s’të gjënden dhe aq pranë.

Me ty do bëj rrugë shumë të gjatë
Do pres pa u mërzitur tek vajton
Për çdo ofshamë që t’rrjedh nga shpirt’ i ngratë
Do gjej një fjalë që ngushëllon.

E di, me ty do jetë e rëndë
I dobët je, dhe shpirt-coptuar,
Do kohë buzqëshja të zerë vend
Ndaj kohën ta kam përkushtuar

Se kam një borxh , dhe ti do më ndihmosh
Ta shlyej sa më parë. S’kish të paguar:
Në vaj dikush mu gjend kështu pranë
Me mish e shpirt i përkushtuar.

Më tha se dhimbja s’ikën asnjëherë
Vajtim i shpirtit s’heshtet me përdhunë
Buzëqeshja vjen ashtu si pa u ndjerë
Kur dhimbjen dysh e ndajmë, ti dhe unë.

[YanYan]

E bën këtë dorë një laps të lypë
Të derdhë mbi letër vargje një ton
E të mos ketë forcë të shtypë
një varg butonash në telefon!

Saimir K. http://www.bitvertiser.com/emos/love/emoticon-in-love.gif

[Antika]

Paradoksi i vetes

Kujton se e njeh veten ashtu si ajo është
Kujton dhe vetja tënde se shfaqet lakuriq
Habitesh ti me veten, kur nuk e ndjen të tërë
Më shumë habitet vetja, kur mangut shfaqesh ti.

Mes vetes edhe teje, qëndron një paradoks
E ndiqni njeri-tjetrin, pa e arritur dot.

mondishall

[lirik]

Isha ne nje vendë
autori xhelal ferizi

isha ne një vendë
ku më deshtën
edhe kohrat e larmishme

dhe me pshtynë,
njekohsisht
isha ne nje vendë
,kut nuk merresha dot vesh
ku edhe më shtynë

në gjuhë te ndryshme
e nuk merresha dot vesh
as në shqip
.......

e kam perdorë fjalen
edhe gjuhen e damarëve
e deshiren ma ma të madhe
per tu kuptuar
edhe emocion valen
perlotshem kam gurgulluar
......
isha ne nje vend
ku u mohova
edhe boterisht
aty
ku ku provova
per te lulezuar
njerzisht
.........


un isha ne nje vend
ku me sy
kerkoja rotull
dashurinë e ëndrruar
un isha aty
e atje
fjalë
e pendë
e mohuar

e ne jetë
sa her jam thy
ne at vendë

sa her jam bërë
pendim
mohim


e hap i vonuar
------
e perseri

si syth kam qelë
per ideal
per dashuri

pas joshjeve
të jetes
kam vrapuar
shprtezim u bëra
per dhe
toke e fushë e mal

, i qelur si syth perseri
i qlur shqip



si pip
e u thava
perseri
neper zgrip
ne kohen plot larmi
vyshku
e ringallu

per me mbi
perseri

duke u rigjallruar

rrenjet i pata
ne shprese
ne dashuri
her her
mbeta idilik
varg i harruar
e her lirik
ne cicerimen time te vetmuar




me duani tash
me duani
edhe
ju
te tjerë

e ju kureshtarë
te ri
ju

qe erdha
tash
ne ket vend

un ju sjellë besë
ju fali mierësi
mos me leni te vdes
neper anomali
qe shekulli i ka
e koha me ves
kur un cieroj pa ja nda
-------
si ngriteniu ju ne qdo mengjes
si i thoni kohes
kah cila udhe un me ra
.......
kah te ciceroj
me thoni
apo te iku per seri
te fluturoj
e ju
perseri
te me harroni
......


me qelni
me qelni si lule
ju prap,
si,. lule ne hapsirë
o ne saksi
un me vargun e lirë
nga hiri ne hi
po mbij perseri


ma shihni lotin tim
qe kullon si vesë
qe kerkon paqe me pi
e vlerë
besë
pranverë
dashuri


me mbani
me ushqeni me njomsi
,me qeshni me shend
kerkroj jetë
dashuri
bukuri
se erdha ne ket vend
un jam i vuajturi vet

dua te gjejë qetsi

.......
kohrat e fjalen
mos mi leni shkret
dua buk shpirti

per vargun tim
qe gjalloj
mbi dhe
mbi toke
e det

duke endrruar liri
e dashuri
...


se helm
neper kohra
me dhanë ata,
e shekulli
e bijte e ti
te zi
ata

me dhan udhët
e stine te ngrira
e mergim
me pi
mua e vargjeve te lira
me ktheni ne njomsi


me pi
......
se ata
as ne vargjet e lira
nuk mi lan
ne cak
ne kthimin tim
me mbrri
lotin ma bene gjak
nuk di
si quhet ky art i zi
i pa shpirtsi
me ktheni
me ktheni ne dasshuri
------
me lejoni

që te më njihet mundi
per liri

mirnjohja
shpirte
te me shpallë
i gjallë
zog
qe kendon per dashuri
per dhe
te parave
toke
e zallë
me leni

ne rikthim
perseri
se kam mallë

më duani
perseri




me shpërlani
me sherbet dashurie
mos me ndani
me mbani
per dashurie


me shihni me sy te mirë
më leni varg lirië
ne romantikë hane
me shperlani

, me ,ujë t e,bekuar,
me shplani
me ujë shalqini
, e kroje,dardane
dua te shkoj aty
edhe atje
ku buron ibri
e drini
te shoh
ne gjuhe nane
si flet dhe i imi


ma falni ndonje urim
a, fjalë, te butë
n'gjuhë nane

mos me leni keshtu
te perlvluar
neper ndonje skutë
i harruar

...
mos qeshni
mos perqseshni
ju

me buzqeshni
kur une therras
lotin
e gezimin
,me zemer,

ne ndonje
shprese
a
metaforë
a fjale
ne mallëngjim
........
nuk dua te vdes
ne udhe te pakuptim

dua ne emrin tim te mbes
e jo te me quajne harrim



nuk dua te me harrojne
as lulet
qe te gjitha nuk i di me emer
as shprehjet
qe ,nuk kan mbarim,

...
un jam tha
jym vyshkë

për nje pikë shpëtim
,,,
per nje grusht dhe
kam qa
neper udhet e kohes
me mallengjim

sa her dore kam dhene dasahuri
pa djallzi
duke i besuar
entuziazmit tim
e qasteve
e shekullit
nuk dua ne varr me ra

i pa kthim
i pa
gezim
i pa lulzim
i pa shpetim
.......
e dua te drejten
e drejta te me quan
rigjallerim

........
un njiher thash
se kam kaluar neper zhegnjim


se atij
ah atij
që
,doren i dhash
e ai
e ajo kohe
me mashtrim

qe un e nxora
ne drite
e ne udhe
me ndriqim
........
nga ajo mora lendim
.........
ajo
ah ajo

me shtyu

me pshtyu
me qoj

ne humnerë,

me me rrokullisi
pa ndonjë , pendim

.un,te ju erdha , tash
kerkoj rigjallerim
kerkoj perseri pranverë
dua cicerim
me leni te ciceroj nje her
.........


nuk ju njoh,
kush jeni ju

as sy
as mendje,
nuk ua di

mos me leni
mos ne moh
a keni ju ndjenjesi


as besen
nuk ua njoh
a ,e,keni

lukset tuaja
a i leni
,ne pjatë
nuk e di
un kerkoj dolli
pa djallzi
rruga im e ishte e gjate

dua jete
me pi
perseri
e gezim
e kthim

ne postin tim

ku isha me plot
dashuri
ne ledhatim

ndoshta ju shikoj
me dro
e me ,endje
e me shprese
un nuk ju mohoj

un kerkroj te mos vdes
ne dheun tim
neper kerkim
e ne dhe te huaj
kerkoja
ringjallje
gjaku po behet uje
mjaft ma me keto tallje

nuk dua
nuk dua
te vdes
ne harrim
q jan keto
kallje
qka je duge djegur
o shekulli im


..........
u dogja
un
me pritjen time
te gjatë
neper kerkim
kerkoj
rikthim
aty
ku shpirti im
do te ket sy
e ku dashuria
shpresa

nuk ece ma
neper krajate
mos me leni jetim

si vesa
kur bie
mbi lulen e thate


se keshtu
qasti i pa mshirë
me duket
shekull i gjatë

kekroj bukuri
meshirë

e art
te keni shpirte
per vargun tim

qe yjet
i ka i ka shpirtezuar
lart
fjala ime
penda ime
esht uratë

ne secilin cilin vend
e thash
me cicerim
nuk dua greminë
as un
as kombi im

me leni penden
punen
dheun

lirinë
artin
me zbukurim
...


nder ju kam ardhë
nganjiher
edhe
me nje vyshkje
e me mallë

udheve te gjata
me halle
plot rrudha
ju flet
prej se largu
vargu
poema e shpirtit tim

e kujtime
mallë
mallengjnime

ti nuk po me flet
o vendi im
o toka ime

un jam
odise
rruget te tille
me kan shpalle
e vuajtjet
mbi det e mbi dhe
ja perseri ku jam
gjallë

ja
ju tregon penda ime
sa shum kam mallë
sa shum rruget
odise
me kan shpallë


e penda ime
nder duar
qe drdihet
nga njiher
e pa faj
e me lot
ajo nuk po lidhet
e gjallë
esht
me rrudha
nj e pend ë
neper mot

qe e qiti udha
ne shtigje te krajatave
dje pardje e sot
shtegtare q ee kan shpalle
vargjet neper mot

mallin e ka ruajtur ne gji
sa her
esht bere hi
dje eüardje
e sot

ka mbi perseri
........
koha nuk kupton lot
qe ajo
mbu vargun
i ka derdhur
si shii



nuk di,
a mund te gjejë,
ketu ndër.ju
burime

fjalë
valë me gurgullime

neper troje

me fjalë
e argjend

un
e penda
ime
tash
qe erdhem
ne kët vend ë
nuk di si ti quaj
keto ndjenja
keto shpirtezime
nuk di si quhet ky vend
o fjala ime


autori xhelal ferizi

[Antika]

Padukshëm

E di që më shumë do mbetem padukshëm
Më mirë kështu, dukshmërisë së kësaj bote
Ku dukshmëria xhvishet më keq se paturpshëm
Sado që vishet me rrobat e çdo mode.

Më pëlqen pra veshja e modës sime
Larg sfilatave të dukshmërisë mashtruese
Më mirë mbetur kohës, një firmë anonime
Se një monument i vetvetes dyzuese.

m

[lovely]

Esad Mekuli - Popullit tim

Deshta, shum’ kam dasht-dishrue
që me këng të trimnoj, me fjalen tënde të ndrydhun
të ngrej fuqitë prej gjumit…
... Këndova (dhe kur m’ishte ndalue)
se liria do të vinte edhe për ty, të përbuzun.

Këndova mbi ditët fatlume që do të lindshin, pa dhun,
n’agimin e lirisë për ty me popujt këtu e ngjeti,
mbi forc të bashkimit mbarë:
mbi vrullin tand të mëshehun
-unë, biri yt dhe-poeti.
Po! N’errsinën e shtypjes së randë sa shkambi,
ndëgjova thirrjet që të bana me dal n’dritë-
pse për liri-me tjerë
ke dhanë dhe ti
djers e gjak si etnit.
Kam dhanë, i dashtun…Dhe sot, në liri-
kur thembra e gjaksorit s’na shkel dhe dora pa
pranga mbeti,
me ty këndoj mbi fuqinë e ngjadhun nën yllin që na pri’
-unë, biri yt besnik dhe-poeti.

[YanYan]

Qe, ky ishte gjaku im.
Nji çast ma parë ai më vraponte nëpër zemër.
Merre ket gjak dhe vene në qiellin tand
si diell.
Në s'ban
atëherë vene si hanë.
Në prap nuk ban
vene siç âsht,
si gjak që disa çaste ma parë
vraponte në zemrën time
dhe ndoshta atje i pa,
në errsinën e kuqe,
sýtë e tu plot dritë.

Primo Shllaku

[Zero Cool]

Kam marrë rrugën për Dardani
Disa dite vizitë me i ba,
Me u çmallë me miqë e shokë
E nanën time me e pa.

Kur kam hypë në aeroplan
Dhe ashtë nisë me fluturu,
Kanë fillue turbulencat,
Si n' shpirt timin kur m' kapin mu.

Ngrheshim lartë qiellit përpjetë
Në dhetëmijë kur ka mbërri,
E kam lutë Zotin e Madh
Më ndëgjo o Naltëmirësi.

I jamë drejtue me gjithë zemër
Zotit të Madh që ashtë n' gjithësi,
Kthehu njiherë në toka t'Arbnit
E dhuro n' shqiptar mirësi.

Shumë Ju luti, jamë afer Teje,
Kurr ma afër stë kam qendrue,
Lësho mëshirë te populli im
Tokat shqiptare me i bashkue.

Fort po të lutem nga kjo lartësi,
Po të luti tuj tu përgjëru,
Ka ardhë koha me harta të vjetra
Me ja nisë prap me punu.

Me e bashkue atdheun plak
Kah ashtë uji e toka e jonë,
Ndoshta Ti sna ke denue
Të vetërobnuem me ndej gjithmonë.

Më ka ardhë një za nga qielli
Za i ambël dhe i butë,
Ka ardhë koha dhe për shqiptar
N' lëvozhgë t' veten me u futë.

Mendjen n' kokë, mos e vidhni vendin,
Vllau-vllaun mos me vra,
Se shqiptari i vërtetë
Tjerë anmiq sa shumë i ka.

Iku zani, ma nuk erdhi
Më dha mue me kuptu,
Se ka mbetë edhe shumë kohë
Atdheu im me u bashku.

Më rrodhen lotët u përmallova
Sa mendova dhe në smundjen time (sjam i smutë jo veq rimet po përshtaten),
Derisa të vjen te bashkimi
Sdo ta pret kjo jeta ime.

[YanYan]

Nuk e di pse harrova!
Harrova për me dashunue
ashtu siç i ka hije nji shpirti të ri
As' nuk e ndjeva se ku përfundoj,
ku shkoj ajo copë e ambel,
e mbetun'
nuk e di ku u trazue...

Sa larg janë ditët e dashunisë!
Kalon nji jetë e vdekun në mes tyne
e gjurmë nuk len',
veç do shenja si hije harrimi

Sa afër asht tash qielli,
e ngreh dorën me e kap
e të mbështillet si fmi i friguem'
thue se ka frikë mos mbetet vetëm.
Asht e tana nji drite që ndezet aty ku ngjallet jeta!

Sa anderr e tmerrshme ishte mbram'
por jo sot,
as dje!
Vetem mbram!

©Unknown

[lovely]

Një femër

Ata u deshën me afsh e zjarr,
Ajo - çapkëne, ai - kusar.
kur ai ndonjë mufke ia veshte,
... Ajo kërcente në shtrat dhe qeshte.

Ditën shkonin për bukuri,
Natën ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futën në burg atë, ajo s'reshtte
në dritare qëndronte dhe qeshte.

Ai i fliste." O, eja këtu
se më merr malli kaq fort për ty.
Ty të thërres se do vdes," - i theshte,
ajo tundte kokën dhe qeshte.

Në orën gjashtë ai u var.
Në orën shtatë e kallën në varr.
Në orën tetë, ajo që e deshte,
pinte verë të kuqe dhe qeshte.

M'i puthe buzet
M'i puthe buzët gjer në dhembje,
Tani duhen shëruar,
Po s'm'i shërove gjer në mbrëmje,
Ta marrim dhe më shtruar.

Përpara ke natën e tërë,
E mira ime, ti!
Ajo çka mbetet për t'u bërë
Është puthja mbushur shpirtësi.



Heinrich Heine

[Denim]

A thue vallë gjithmonë me vujtje ?!
Gjithmonë t'ndam, gjithmonë me lutje
Për nji kafshat bukë, për atë kore t'premtuem
Na kanë rrejt, na kanë tradhtue.

Prandaj, cohnju SHQIPTAR cohnju
Nga ky gjum shekullor për nj'at Zot bashkohnju
Se t'part tanë mirë na e kanë thanë
Ne gjithmonë kem meu kanë bashk, ani pse na ndan!

[YanYan]

Një vizitë në varrezë
Troket dhe thërret: “O plak!
Të lutem hapma portën pak,
Dhe shkopin merre, ec me mua,
të më tregosh një varr që dua.”

Ish një ushtar, një luftëtar.
Pa rruar, shkuar nëpër zjarr,
“Kush qe i ndjeri, ma rrëfe,
Dhe ti, o bir, atë ç’e ke?”

“Kam nënën, nënën kam atje,
Jam djali i Martës, nuk më njeh?”
“Sa qënke rritur ti, o Zot.
E si mund të të njihja dot?!”

“Ja pra dhe varri, eja shih
Ky është varri që do ti
Këtu mbuluar nën dhe
E gjora, nëna jote fle.”

Ushtari hesht, hesht e s’flet
Dhe kryet ul mbi gjoks të vetë
Qëndron, vështron të shtrejntin varr,
Me sytë plotë me lot e zjarr.

Pastaj tund kokën dhe thotë: “Jo!
Këtu nuk mund të jetë ajo,
Ky varr i ngushtë si ka nxënë
Aq dashuri sa ka një nënë?”

Johan Fogel

[Domira]

Një vizitë në varrezë
Troket dhe thërret: “O plak!
Të lutem hapma portën pak,
Dhe shkopin merre, ec me mua,
të më tregosh një varr që dua.”

Ish një ushtar, një luftëtar.
Pa rruar, shkuar nëpër zjarr,
“Kush qe i ndjeri, ma rrëfe,
Dhe ti, o bir, atë ç’e ke?”

“Kam nënën, nënën kam atje,
Jam djali i Martës, nuk më njeh?”
“Sa qënke rritur ti, o Zot.
E si mund të të njihja dot?!”

“Ja pra dhe varri, eja shih
Ky është varri që do ti
Këtu mbuluar nën dhe
E gjora, nëna jote fle.”

Ushtari hesht, hesht e s’flet
Dhe kryet ul mbi gjoks të vetë
Qëndron, vështron të shtrejntin varr,
Me sytë plotë me lot e zjarr.

Pastaj tund kokën dhe thotë: “Jo!
Këtu nuk mund të jetë ajo,
Ky varr i ngushtë si ka nxënë
Aq dashuri sa ka një nënë?”

Johan Fogel

Sa e bukur kjo poezi uff :frown:

[YanYan]

Me ndrojtje në fillim të erdha pranë.
U shkul huri.
Tekefundit, unë jam burrë, dreqi ta hajë,
nuk jam prej druri.

Trokiti maji. Verdhashi këngën ka filluar.
Ndryshoi gjithçka.
Kush rastin le tani që t'i shkojë duarsh,
është budalla.

Se veç me lidhje shpirtërore - e shtrenjtë grua,
këto dy - tre vargje,
na thonë saktë, pa gabuar ty dhe mua:
Nuk shtyhet fare.

Nuk shtyhet kur erë bliri vjen prej fushe
dhe këndon mëllenja.
Kemi nevojë të gjithë për dy buzë të kuqe,
të na ndizet zemra.

Kemi nevojë për diçka që gjaku të lëvizë
me hov nëpër damarë.
Njeriu ngjishet dhe shtrëngohet dy herë më mirë
me femër pranë.

Por më i mprehtë do më tingëllojë zëri i lirës
po qe se s'vlen;
ajo që të ofrova ty kaq vjet të hidhët
nuk të pëlqen.

Kënga për dashurinë nuk ka kaq ëmbëlsi,
as dushi fresk,
asnjë gjoks i vogël s'është i dhembsur sa ai
që s'mund ta kesh.

Realiteti s'ia doli mbanë as sot, as mot.
Ai s'di ta mbajë.
Rezatues, prarimi YT si vello ma mbuloi
gjithë botën mbarë.

Kurt Tuholski

[YanYan]

Nën këto palma, me veshtrim të mpirë
Mundohem të lexoj, kjo erë
Seç zhgarravit nëpër të kaltrin ujë
Me penën që s’i ndal një herë

Miliona gërma shfryjnë edhe harbohen
Në mes të ujit gjithë zhurmë
Dhe rreken pa durim të më tregojnë
Kush qënkam e përse rrokam unë

Për kaq dhe asgjë tjetër
Zhurmon duke shkumëzuar
E gjithë kjo rrafshirë valë – valë
Që tundet, rrudhet pa pushuar?

Dhe i përgjigjem: Rroj ashtu si mund
Shpesh me halle, i sëmurë
Porse në dhé e ujë kam sundim
E s’i përkulem fatit kurrë!

Endre Ady

[YanYan]

Asgje s’eshte dhurate, çdo gje eshte borxh.
Jam mbytur ne borxhe deri ne fyt,
do jem e detyruar te paguaj per veten
me vetveten time,
te kthej jeten ne shkembim te jetes.

Keshtu eshte vendosur,
zemra duhet kthyer,
mushkeria duhet kthyer
dhe secili nga gishtat.

Eshte teper vone qe te rrokim kontraten.
Aq sa detyrohem
do me hiqet me gjithe lekure.

Po rend neper bote,
mes nje turme tjeter borxhlie.
Mbi dike rendon detyrimi,
qe te paguaje krahet,
te tjereve do u duhet,
me zor o me dashuri,
te pergjigjen per secilen gjethe.

Ne kollonen “Dhenie”,
çdo cope qe eshte ne ne.
Asnje qerpik, asnje syth,
qe ta ruajme pergjithmone.

Lista eshte e sakte
dhe me sa duket,
do na duhet te rrime me asgje.

Nuk arrij te kujtoj,
ku, kur dhe pse,
kam lejuar qe te hapnin,
kete llogari ne emrin tim.

Protesten kunder kesaj
ne e quajme shpirt.
Ky eshte i vetmi ze
qe mungon ne liste.

W. Szymborska

[Denim]

Bukuria jote, leshërat e tua
posi pëndë korbi, të gjata mbi thua,
ballëtë si diell, faqetë si mollë,
qafa jot' e gjatë, mesi yt i hollë,
sisëtë si shegë, dhëmbët si thëlpënjë,
buzët si burbuqe, sytë si gështënjë,
dora si dëborë, fjala jote mjaltë,
kurmi yt i derdhur, shtati yt i naltë;
gjithë më kënaqin, të tëra t'i dua,
po zëmëra jote u bë gur për mua!

Andon Z. Çajupi

[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO!

Ah, sa më vjen të qajë e të rënkoj.
Të lutem, pa më thuaj, si të mos lotoj?!
Madje në dënesje i rënduar të vajtoj,
E si jo, kur popullin tim më fare nuk e njoh!
...
Gjithandej aq shumë rini e hutuar,
Jo, as të moshave tjera s’janë duke munguar,
Të gjithë, disi në garë pas epsheve të lëshuar!
Po ç’u bë me at popull me të cilin dikur jam krenuar?!

O, si t’ia bëjë, kur as këshillat më s’ndihmojnë
Për t’i bindur që për të mirë të ndryshojnë.
S’di, të vazhdoj me ata që përmirësim dëshirojnë,
Apo nga sikleti të bërtas, që bjeshkët të ushtojnë.

Edhe ti, o Tokë, qajë e rënko,
Po deshe, gjëmo e ushto,
Ama të lutem, plasaritjet mos i zgjero,
Ende jo, se po u hape e zemëruar,
Kam frikë se asnjëri s’ka për të shpëtuar.

O ju shkrimtarë të hershëm që për skamjen keni shkruar,
Ju informoj se kërkesat e popullit plotësisht kanë ndryshuar.
Gjersa dikur kafshatë që s’kapërdihet ishte, or vëlla, mjerimi,
Jo më, sot kafshatë e madhe që ta zë frymën është shfrenimi.

Realitet i hidhur që ngulitet thellë në tru dhe të kap trishtimi,
Kur sheh gjithë ato fytyra të njoma, sy shëndoshë të verbëruar,
Me arsye të zbehur dhe tërësisht nga errësira të pushtuar,
Që moralin, gati se plotësisht me imoralitet e kanë zëvendësuar!




Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 20.06.2012


.

[YanYan]

Ndarja ...
Një fjalë goje
Por ndarja është e rëndë, shpirtin ta qit.
Të ndërtosh një ndarje për të qenë
Ësht' m'e zorshme se të ngresh një piramidë.
Si yjet janë vërtetë dashuritë,
Kërkojnë hapsira të mëdha e po aq mund.
por jet` e njeriut s'është galaktikë
Që të nxejë kaq yje e katastrofa e shkrumb.

Ismail Kadare

[Alima]

...

E PRA, CILI NGA TA ËSHTË MË FUKARA?!

Ty, o i pakënaqur, që pasuria nuk të mungon,
O, jo, s’të them që është gabim nëse më tepër synon,
Ama, së paku një herë i kënaqur të thuash se mjaft posedon,
E jo aq shpesh ta ripërsërisësh se gati hiç,... ose fare pakë fiton.

Por jo, të pangopurit, ankesa që moti i është bërë shprehi,
Kërkesë pas kërkese, vetëm se i shtohen brengat e tij!
Çudi, krahasuar me ankesat e atij që ka pasuri,
Skamnori është duke jetuar për mrekulli!

E pra, cili nga ta është më fukara?!
Ai që pakë ka, dhe i gëzohet asaj që ka,
Apo ai tjetri që as vet nuk e di se sa ka,
Por kurrë s’mjaftohet me gjërat që i ka?!

Po i the një besimtari se është fukara,
Të hidhërohet, por jo për shkak që s’ka,
Ai ta thotë se ndoshta s’ka sa ai tjetri që ka,
Por është i bindur se vetëm dreqi është fukara.

Ai tjetri, nga dreqi i nxitur, pasurinë nuk e gëzon,
E që në vazhdimësi vetëm se dhimbje i shkakton,
Aq shumë net të pa gjumë, ku nuk e zë vendi vend,
Në fakt, për të, është një lloj mjerimi që e le pa mend.

Shpresoj, që pa u bërë vonë do ta kuptosh,
Se as pasurinë tënde kurrë s’mund ta gëzosh,
Nëse s’ke ndërmend që nevojtarëve t’u ndihmosh.
Të jesh i bindur se po nuk ndryshove, dikur do të pësosh.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 21.06.2012



.

[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO (pjesa edytë)!

A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi,
Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri,
Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi,
E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini.
...
Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar,
Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar,
Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar!
S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar.

Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar,
Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar.
Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë,
E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë.

Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet,
Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet.
E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet.
Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet.

Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri?
Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij,
Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet,
Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet.

Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri.
Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri.
Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki,
I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani!

Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin përplot krenari,
Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi!
Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë,
Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini.

Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra!
Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha,
Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda,
Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla.

E ti më thua të mos qajë e rënkoj!
O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj,
I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj,
Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj.

Padyshim se do të vazhdoj ...




Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 22.06.2012



.

[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO! (pjesa e tretë)

Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti.
Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi.
Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari,
Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri.
...
Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty,
Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty.
Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë,
Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë.

E që veten më tepër të mos e shqetësoj,
Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj.
Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit.
Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.”

Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi!
Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati,
Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar,
Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?!

Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë,
Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë.
Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?!
I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!”

Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar,
Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar,
Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar,
U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar.

Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi,
Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi,
Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi!
Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi!

Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar,
Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar!
U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar,
Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar!

Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi!
Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?!
Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi,
I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di!

Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi!
Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi.
E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që të ndryshojmë për së miri,
Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, s’do të përfitonte asnjëri.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 23.06.2012



.

[Ora e ligë]

Ti hape nje teme; Poezi nga Komandant Hoxha.

[Denim]

Që ditën që vdiqe, që kur s'të kam parë
Lotët që kam derdhur, s'më janë dhe tharë
Shumë vjetë u bënë sot u mbushen dhjete
Që kur më ke lënë dhe s'të shoh ne jete!


Në ç'kopshte me lule ke qëndruar vallë?
S'të vjen keq për mua?S'të vjen mallë për djalë ?
O ëngjëll I bukur mos meno në botë
Kthehu të të shomë të na mbeten lotë


S'rrojmë dot pa tynë ti si rron pa neve?
Motëmot që rrojtëm bashkë s'më urreve
Atje tek rri janë qipariz' e varre
Kthehu të të shomë mos na lër përfare


Mos na lër të gjorë me zemër të ngrirë
Kthehu të gëzohesh kur të shoç tët birë
E ke lenë foshnje tani u bë burrë
S'arrite ta rritje s'të ka parë kurrë


Për ty shumë herë çoç do të më thotë
Por s'mund ti përgjigjem se më mbytin lotë
Kthej kokën mënjanë dhe vështroj përpjetë
Duke psherëtitur te zot' I vërtetë


O zot I vërtetë s'të erdhi keq për djalë
Kur i more mëmën dhe më le të gjallë
Të më keshe marrë do të qe më mirë
Dhe të rronte mëma të rriste të birë
Me se rrojnë foshnjat çi rrit çiliminjtë
Dashuri e mëmës dhe përkëdhelitë
Doje dritë o qiell more dritën time
dhe ma mbushe jetën plot me hidhërime
Tani rroj pa shpresë ndaj s'dua të rroj
Se dhe perëndinë tani s'e besoj.

[Alima]

...

ÇUDI, NË MAJE TË PLEHUT, PLOT KRENARI!

Ju që keni sy e nuk shihni, do të hasni në vështirësi,
Për ta kuptuar ashtu si duhet, drejtë e mirë këtë porosi.
Tjerët, që sytë nuk i kanë vetëm stoli, e kuptojnë me lehtësi,
E ata që qëllimisht janë... verbëruar, atyre këshilla s’u bën dobi.

Tregim për realitetin e hidhur që e hasim në përditshmëri,
Ku aktor janë pula dhe gjeli, që vetes ia kanë shumë lakmi,
Pa përfillur rregullat e moralit, bukuritë i shfaqin me krenari,
Ndërsa nga zëri i tyre tmerrohen të gjallët por edhe i vdekuri.

Gjeli, mëngjes e mbrëmje, në maje të plehut qëndronte,
Ku, pa bërë asgjë, me zërin e tij, tjerët tepër i shqetësonte,
I bindur se në bukuri e zë, askush, as për së afërmi s’ia kalonte,
Në vetëkënaqësi i thelluar, pulat që shkonin rrugës, i ngacmonte.

Disa nga to, për t’u parë dhe për ta parë, afër plehut afroheshin,
Kryesisht të po atij lloji, që me ato pakë puplat e tyre, krenoheshin,
Të hutuara pas gjelit, era e rëndë kundërmuese, aspak s’u pengonte.
Ai i gëzuar, nga njëri në grumbullin tjetër të plehut, pa ia nda fluturonte.

Gjelat tjerë përplot xhelozi, e lakmuan “suksesin” e tij,
Kështu që përzgjodhën grumbujt e plehut, jo aq larg nga ai.
Për ato pakë pula të lira, filloi gara e madhe, më s’kishte qetësi,
Kënga dhe kakarisja e tyre, në veshët e kalimtarëve, bënte kërdi!

Fatmirësisht, janë disa tjerë, që në zë e bukuri ua kalojnë,
Për ta turpi është vlerë, kryesisht brenda oborrit qëndrojnë,
Me besnikëri pasojnë rregullat e përcaktuara që në lashtësi,
Gjithmonë të paluhatshëm, jetojnë një jetë përplot harmoni.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 24.06.2012



.

[Alima]

...


POEMA E TRISHTIMIT! (E kompletuar / 25 strofa)

Ah, sa më vjen të qajë e të rënkoj.
Të lutem, pa më thuaj, si të mos lotoj!
Madje në dënesje i rënduar të vajtoj,
E si jo, kur popullin tim, më fare nuk e njoh!
...
Gjithandej aq shumë rini e hutuar,
Jo, as të moshave tjera s’janë duke munguar,
Të gjithë, disi në garë pas epsheve të lëshuar!
Po ç’u bë me at popull me të cilin dikur jam krenuar?!

O, si t’ia bëjë, kur as këshillat më s’ndihmojnë
Për t’i bindur që për të mirë të ndryshojnë.
S’di, të vazhdoj me ata që përmirësim dëshirojnë,
Apo nga sikleti të bërtas, që bjeshkët të ushtojnë.

Edhe ti, o Tokë, qajë e rënko, po deshe, gjëmo e ushto,
Ama të lutem, plasaritjet mos i zgjero,
Ende jo, duro, se po u hape e zemëruar,
Kam frikë se asnjëri s’ka për të shpëtuar.

O ju shkrimtarë të hershëm që për skamjen keni shkruar,
Ju informoj se kërkesat e popullit plotësisht kanë ndryshuar.
Gjersa dikur kafshatë që s’kapërdihet ishte, or vëlla, mjerimi,
Jo më, sot kafshatë e madhe që ta zë frymën është shfrenimi.

Realitet i hidhur që ngulitet thellë në tru e të kap trishtimi,
Fytyra të njoma, sy shëndoshë u është kufizuar shikimi,
Arsyen të zbehur, tërësisht nga errësira të pushtuar,
Moralin, plotësisht me imoralitet e kanë zëvendësuar.

A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi,
Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri,
Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi,
E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini.

Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar,
Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar,
Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar!
S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar.

Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar,
Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar.
Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë,
E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë.

Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet,
Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet.
E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet.
Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet.

Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri?
Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij,
Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet,
Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet.

Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri.
Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri.
Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki,
I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani!

Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin me krenari,
Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi!
Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë,
Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini.

Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra!
Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha,
Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda,
Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla.

E ti më thua të mos qajë e rënkoj!
O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj,
I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj,
Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj.

Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti.
Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi.
Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari.
Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri.

Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty,
Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty.
Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë,
Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë.

E që veten më tepër të mos e shqetësoj,
Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj.
Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit.
Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.”

Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi!
Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati,
Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar,
Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?!

Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë,
Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë.
Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?!
I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!”

Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar,
Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar,
Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar,
U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar.

Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi,
Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi,
Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi!
Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi!

Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar,
Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar!
U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar,
Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar!

Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi!
Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?!
Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi,
I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di!

Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi!
Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi.
E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që për së miri të ndryshojmë,
Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, asnjëri s’do të përfitojmë.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 20-23.06.2012


.

[Alima]

...


S’JAM I KËNAQUR, ENDE I PIKËLLUAR, O SHQIPËRI!

Jo, më s’të fajësoj, e ç’faj ke ti?!
Si prind që jam, tanimë e di, si ndiheshe ti, Shqipëri.
Shqipëri, si fëmijë assesi s’kuptoja arsyen e largimit tënd,
... Mungesë, që përvëlon loçkën e zemrës, gati se të çmend.

Tërësisht i thelluar në lotët e mi,
S’dija që në dënesje vajtoje për ne, Shqipëri.
Shpesh dëgjoja: “Ja, përtej bjeshkëve është Shqipëria!”
Fjalët, nuk e zëvendësojnë ngrohtësinë që e dhuron afërsia.

Dëshira për të shijuar afërsinë,
Në rrugëtimin e vështirë, më dhuroi fuqinë.
Luftërat e qartësuan që kot së koti s’kam qarë,
Më në fund e kuptova që dhunshëm na kishin ndarë.

Angazhim shekullor, breza të shumtë trimash,
Sypatrembur, me të vetmin synim, jetësim ëndrrash.
Shumë prej tyre ranë si dëshmor (shehid) të vërtetë,
Insha All-llah gjaku i tyre u shërben si çelës për Xhennet.

Edhe pse i shijoj gjithë ato bukuri,
Vërtet, s’jam i kënaqur, o Shqipëri,
I pikëlluar për Motrat e Vëllezërit të veshur në zi,
Të cilët, në shtetet fqinje, ende sot, vuajnë në robëri.

E që gjithashtu, me të drejtë kërkojnë të njëjtën afërsi,
Një jetë të dinjitetshme pranë familjes së madhe, në Iliri,
Patjetër, s’guxojmë të harrojmë se duhet vendosur drejtësi,
Si duket, shumë për t’u bërë gjersa atyre t’u kemi ofruar siguri.

Të sqarohemi, s’na ka hije të keqkuptohemi.
Shqipëri, si vëllai i madh që je, ti ke përgjegjësi,
Të ra hise të marrësh përsipër detyrat e një prindi,
Ama, si “Republikë e Shqipërisë”, e vetmuar s'je Iliri.

Vëllai i dytë “Republika e Kosovës”, pjesë e Ilirisë,
Më në fund, pas një shekulli e largoi thundrën e Serbisë.
Vëllai i tret ndodhet në Maqedoni, i katërti ende nën Serbi,
I pesti në Mal i Zi dhe i gjashti në Greqi, ku asnjëri s’gëzon liri.

Më herët kishim disa vëllezër tjerë,
Fatkeqësisht, që moti, prej trungut familjar i kanë ndarë.
Të tjetërsuar, nga gjuha shqipe s’u ka mbetur asnjë fjali,
Jetojnë në Bosnje, Kroaci dhe Slloveni, në të njëjtën Iliri.

O, po, e di që ti e di, o Shqipëri,
Por fëmijët tu, farefisit pakë i kushtojnë rëndësi,
Madje disa nga ta, as pronat e tyre ende s’i dinë,
Të kujdesemi në edukimin e tyre, t’i mësojmë për Ilirinë.

Secili me aq sa ka mundësi,
Përndryshe s’do të gëzojmë pleqëri,
Ashtu si na ka hije, në emër të Zotit, në harmoni,
Përplot respekt me njëri-tjetrin, të bashkuar në Iliri.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 01.05.2011



.

[Alima]

...

O SHKA, S’JE TRIM, E AS ATDHETAR, VETËM SE GRABITQAR

O shka, pse je aq kokëtul?!
Fjalët: “grabitqar” dhe “gënjeshtar”
Gjithashtu dy tjerat: “qyqar” dhe “tinëzar”
... S’guxojnë të krahasohen me “trim” dhe “atdhetar”.

Pse nuk interesohesh për Karpatet tua,
Kur pa pikë turpi, vetes “atdhetar” i thua?!
Ti je “atdhetar” i mbetur pa atdhe, o shka.
Kështu e thotë historia, kjo është e vërteta.

O, jo, ti kurrë s’mund të jesh atdhetar, o frikacak,
Përderisa turpërohesh ta pranosh që je ardhacak.
Kaloi kohë e gjatë, ke mbetur i pa themel, endacak,
I gatshëm të shtrembërosh historinë, thjesht, rrenacak.

O farë e egër, e di se të nervozojmë,
Kur qëllimisht, prejardhjen ta rikujtojmë.
Të pëlqeu ose jo, historinë s’mund ta ndryshosh,
Po deshe plas, ama fakti mbetet fakt, s’ke si ta mohosh.

Është qartë e shënuar, je një pjellë pa histori,
Njëri ndër këlyshët e shumtë të bushtrës Rusi.
E cila kohë pas kohe, ndonjë kockë të vjetër u ofron,
Sa për të qëndruar larg Karpateve, ku as ajo s’ju dëshiron.

O Shqiptar, me kujdes përzgjidh fjalët, qëndro krenar,
Kurrë mos thuaj që shkau është trim dhe atdhetar.
Bindu, ai është qyqar, tinëzar dhe grabitqar,
Së fundi, asgjë tjetër, vetëm se gënjeshtar.

Shkau, moti e ka kuptuar që shumë lehtë,
Pa u kujtuar, rrenën e pranojmë si të vërtetë!
Kështu, falë naivitetit, përhapjen ia lehtësojmë,
Ndërsa për pasojat e hidhura aspak s’mendojmë.

O vëlla, në pamundësi që shkaun ta luftosh,
Kujdes, së paku, rrenës së tij, të mos i besosh.
“Gënje shumë, diçka mbetet!”, nga shkau e preferuar,
Armë e suksesshme kundër shqiptarëve, tanimë e dëshmuar.

Shkau, trimërinë nuk e ka në gjak, me fjalë është mashtruar,
Rrena ua kompenson guximin që gjithmonë u ka munguar.
Trima pas shpine, kështu janë shndërruar në tinëzarë,
Sulmojnë kur më së paku e pret, që me rastin e parë.

Fatkeqësisht, gënjeshtra e tyre shpesh është dëshmuar
Më e fortë se trimëria, që ne, nga të parët e kemi trashëguar.
Andaj, assesi, në asnjë rrethanë, kurrë shkaut të mos i besosh.
Rrenën me rrenë t’ia kthesh, që prej sherrit të tij, veten ta mbrosh.

Ka kohë që edhe shkiet porositë i lexojnë,
Megjithatë të hutuar, assesi nuk e kuptojnë,
Pse spiunët e tyre, ende asgjë nuk zbulojnë!
I kemi mësuar hilet e shkaut, le të hulumtojnë.

Fatmirësisht, shkaut dukshëm i është vështirësuar,
Jo të gjithë shqiptarët është lehtë për t’i kontrolluar,
E t’i nxis, si dikur, ashtu si dhe kur atij i ka konvenuar.
O shka, gjërat kanë ndryshuar, tanimë jemi vetëdijesuar.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 13.03.2012

[Alima]

...

AH, SA TË PËRQARË, ASNJË THUPËR E BASHKUAR!

Ende në kërkim, o, jo, s’mund ta gjejë!
Liri e quajnë, athua pse nuk e shoh si të tillë?!
Gjithandej të përçarë, asnjë thupër e bashkuar!
S’dua të ankohem, por as vend për gëzim nuk ka.
...
Tërësisht ndryshe e paramendoj,
Mos vallë në fantazinë time e teproj?!
Sa që edhe në ëndërr liri të plotë synoj.
Jo, s’pushoj, të kompletuar dua ta shijoj.

Në Zot betohem, që do të vazhdoj.
Insha Allah ndihma e Tij s’do të mungoj.
Por mbetem i brengosur, s’dua t’ju shqetësoj.
Vërtet, s’di si t’ia bëjë, assesi s’mund t’ju bashkoj.

Shqipëri, ti të ishe shembull, çka u bë me ty?!
Kthjellohu, patjetër, afërsinë tënde e dëshirojmë.
Kujdes, mos lejo që sërish krye në vete të veprojmë.
E nëse po, mos na fajëso, ti e di se liri të vërtetë kërkojmë.

Shqipëri, të rritur s’të garantojmë dëgjueshmëri në pafundësi.
Të paralajmërova që nesër të mos thuash, të zuri në befasi.
Jemi në Ballkan, ku lufta vazhdon, deshe apo s’deshe ti!
S’ke çfarë presësh, zgjohu, t’i ndryshojmë këta kufij.

Sinqerisht në rrugë të drejtë të përkushtuar,
Vetëm kur për hir të Zotit të jemi bashkuar,
Atëherë shumë shpejtë, fare pa vonuar,
Që të gjithë lirisë kemi për t’ju gëzuar.


Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 06.05.2011


.

[elvio]

Me fole me ne fund se duhet te largohem
Se bota na gjykoi, se shprese ska per ne
Se e trishtuar je, se duhet te mundohem te haroj
Ish mbremje, ndrinte hena e re
Mbi kopeshtin e pergjumur nje avull ishte shtrire
Une te degjoja ty dhe s'kuptoja dot
Nen afshin e pranveres, nen syte e tu te dlire
Aq fort pse derdhje lot?

Po, te kuptova;ikë, je i lire
T'u binda, pra, do shkoj, po si te shkoj,
Te shkoj keshtu, pa fjale si i ngrire
Kur ndjej ne shpirt kaq dhimbje sa s'duroj?
S'them dot s'e sot te dua si me pare
Ajo qe shkoi me s'kthehet perseri
Por dashurine nga jeta s'e kam ndare
S'rroj dot pa dashuri.

A mos mbaroi vertet gjith'ç'ish e dlire
Sikur asgje s'na pati lidhur ne!
Sikur dy zemrat tona s'ishin shkrire
Edhe kaq lehte u shemb gjithcka perdhe!
Te desha fort por ti s'me dashurove
Jo, jo! Mos me thuaj: Po!- se ti,
Vec fjale e buzeqeshje me dhurove
Une shpirtin bera fli.

Pra ja si mbeta sot, por prape jam betuar
Se s'do te rri pa njohur dashuri
Serish do dashuroj si i shkalluar
Me etjen e nje shpirti qe s'u ngi.
Dhe ndoshta po; por bota magjiplote
Me mrekulli e gaz e dashuri
Dhe shpirt i ri e dhimbja lote-plote
Me s'kthehen perseri.

Do te shkoj, po prit, nem doren dhe nje here
Dhe ja mbaroi e shkoi kjo dashuri
Ky cast tani, ky cast i ndarjes se mjere
Dhe prape gjume, prape ftohtesi...
O Zot i madh! Nem forca te besoj
se jeta s'me shkelmoi, se prape jam i ri
Se mund te dashuroj!

:smile::smile:

Turgeniev

[Alima]

...

“KOKËTRASHI DHE KOKËTULI” NË POLITIKË TË REHATUAR!

Jo, të mos harrosh,
Fjalët “kokë” dhe “tul”,
Njërën me tjetrën s’bën t’i afrosh!
... Përndryshe, fjalën “kokëtul” mund të fitosh!

A të kujtohet kur nga pakujdesia gaboi,
Fjalës “kokë”, fjalën “trashë” ia shoqëroi,
Pa dashur me një “kokëtrashë” e përfundoi!
Kështu vetëm se vetes, së tepërmi ia ngatërroi.

Andaj, shkruaj me kujdes të shtuar,
Përndryshe, “kokëtrashi” tejet i hidhëruar,
Së bashku me “kokëtulin” shumë të ofenduar,
Veprimtarinë tënde, dukshëm kanë për ta vështirësuar.

Që të dy, “kokëtrashi” dhe “kokëtuli”, në politikë të rehatuar,
S’duan që nga dikush, vazhdimisht të jenë të shqetësuar,
Në rastet kur ata në postin e tyre ndihen të rrezikuar,
Të frikësuar, nuk zgjedhin mjete për të vepruar.

Të lig si janë, shpesh e dëshmuar, ku fare pa ngurruar,
Policinë vendore, ndërkombëtare e kanë angazhuar,
Me ndihmën e tyre, zërat qortues i mënjanuan.
Në emër të “drejtësisë”, në burg i dërguan.

Realitet i hidhur, të shpresojmë që s’ka për të vonuar,
Kur “kokëtuli” së bashku me “kokëtrashin” të jenë ndëshkuar.
Padyshim, për bëmat e tyre, lloji i tillë, që moti burgun duhej shijuar.
Gjithsesi, drejtësisë së Zotit, mjeranët, assesi s’kanë për t’i shpëtuar.







Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 15.07.2012







.

[elvio]

Nese nuk munda brenges ti bej balle
Zjarr perseri kam une ne shpirt te djegur
Nese me i vdekur jam se c'do i gjalle
Mire pra,me i gjalle jam se c'do i vdekur.


V.B.

[YanYan]

Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.
Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.
Tani ne fusha shkoj menduar
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si Don Kishote.
C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Ku qerrja baltave ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?
Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.

Ismail Kadare

[YanYan]

Me pelqen kur flet…
Zeri yt gurgullon pergjate kraharorit
e kur del
si avuj qe shkeputen nje liqeni te madh
tere ngjyra
e te lashte,
si nape
e bardhe
e pak e tejdukshme
vjen te me mbuloje
gjuhen,
buzet…
..fjalet…
…e mekem
perballe esences tende
qe luan me fluturat e mia,
krejt e paditur
per frymen e eres se leshuar
ashtu kot
tokes,
e qe behet uragan tek une,
ne ulesen perballe:
anen tjeter te botes!
I fshehte rri pasioni im
vec ngjyres qe leshon ne molleza hera-here,
petla te brishta si rrahjet e shpeshta
qe ti, gabimisht, i merr per pranvere…
Keshtu pastaj, shkon me napen e bardhe
qe fjalet m’i ka mbledhur te gjitha dhe njehere,
ngadale…ngadale…
“Me pelqeu dita mike, – me thua e qesh,
- po s’di pse, prape sot, s’fole asnje fjale…”

Aida D.

[elvio]

VETEM

Une nuk kam qene si te tjeret,
Qysh i vogel nuk kam folur heret;
Nuk kam mundur t'i nxjerr jashte
Pasionet e mia te ndrydhura bashke;
Dhimbjet kam njohur ne trishtim;
Dhe ato s'rridhnin nga i njejti burim.
Nuk kam mundur ta zgjoj kete zemer
Prane gezimit qe s'i vija dot emer;
Por edhe une kam dashur nje femer...
I vetem, ne prag te nje jete te stuhishme,
Nga thellesite e erreta e te ndritshme,
Me terhiqte nje mister; te terin me pushtoi.
Ende lidhur pas tij jam; pas nje perroi,
Pas vershimit t nje lumi, ku veten e harroj.
Pas shkembit ne rreze te nje mali,
Pas diellit qe rrokte si vajzen djali,
Pas rrufese ne nje mbremje te mekur,
Qe shkrepte e godiste pa me prekur...
PAs gjemimit dhe stuhise.
Qe ngjallnin friken e femijerise;
Dhe mbi te gjitha, pa levizur rri
Nje perbindesh para syve te mi.

Edgar Allan POE-TI.

Yan Yan pres radhen.

[YanYan]

VETEM

Une nuk kam qene si te tjeret,
Qysh i vogel nuk kam folur heret;
Nuk kam mundur t'i nxjerr jashte
Pasionet e mia te ndrydhura bashke;
Dhimbjet kam njohur ne trishtim;
Dhe ato s'rridhnin nga i njejti burim.
Nuk kam mundur ta zgjoj kete zemer
Prane gezimit qe s'i vija dot emer;
Por edhe une kam dashur nje femer...
I vetem, ne prag te nje jete te stuhishme,
Nga thellesite e erreta e te ndritshme,
Me terhiqte nje mister; te terin me pushtoi.
Ende lidhur pas tij jam; pas nje perroi,
Pas vershimit t nje lumi, ku veten e harroj.
Pas shkembit ne rreze te nje mali,
Pas diellit qe rrokte si vajzen djali,
Pas rrufese ne nje mbremje te mekur,
Qe shkrepte e godiste pa me prekur...
PAs gjemimit dhe stuhise.
Qe ngjallnin friken e femijerise;
Dhe mbi te gjitha, pa levizur rri
Nje perbindesh para syve te mi.

Edgar Allan POE-TI.

Yan Yan pres radhen.

E bukur kjo e POE-s! E shqiperuar per mrekulli.
Paskemi postuar ne te njejten kohe :)


Ja dhe nje tjeter nga Primo Shllaku qe me pelqen jasht maset shume. E kisha lexuar edhe me perpara disa here po ma kujtoi fcb perseri sot.


Jam msue me të vra
me sendet ma të buta
me heshtje, me nji ''mirë, s'ka gja'',
me mendje të lehtë
ty që e vdekun dukesh
n'ballkon të pozës tande.
Kam me vra me mija herë dëshirën tande
me sendet ma të buta:
me ikje, me ndrojtje e mosvendim,
bile me gazin tim të kotë,
ty që dora ime kurr s'arrika me të ngjallë
nga hija e baltës tande.
Do të vras prap
prap e përsëri prap
mendimin tim për ty,
me çka të më vijë përdore
dhe mendimi yt,
në vdekjen e vet,
kah pak, kah pak
do të marrë me vete
pjesë nga unë,
të vrame edhe ato
me sende të buta
me ç'të vjen përdore,
me kohë, pritje,
indiferencë...

[elvio]

Lulja

Nje lulez mes nje libri gjeta,
Te thare edhe pa kundermim;
Dhe per nje cast i shtangur mbeta
E humba thelle n'enderrim.

Kur lulezoi? C'pranvere thua?
Kush e keputi edhe ku?
Nje dore e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri valle ketu?

a per kujtim te nje takimi?
Apo per ndarjen plot trishtim?
A per nje endje pikellimi
Ne heshtje fushash pa mbarim?

Ai, ajo, jetojne valle?
Ku thua jane, ku bredhin ku?
Apo mos ndoshta jane thare,
Si dhe kjo luleze ketu?

Pushkin

[YanYan]

Fantastike!!!

[elvio]

Fantastike!!!
Yan Yan.

Njeri nder mjeshterit qe admiroj per perkthim eshte Z Cezar Kurti ne Sonetet e Shakespare.



Si një aktor që lot për herë të parë

Edhe nga ndrojtja rolin e harron,

O fjalë tmerri përsërit plot zjarr,

Sa zell i tepërt zemrën ligështon,



Nga frika unë po harroj të flasë

Siç lyp i shenjti rit në dashuri,

Nga dashuria ime po pëlcas,

Që është e thellë e s'njeh asnjë kufi.



Por heshtaz drithërimë e shpirtit tim

Më bukur le të shprehet nga ky varg,

Që lut për dashuri e do shpërblim,

Se nga një gjuhë që kot fjalët zvarg.



Shih dashuri e heshtur çfarë shkruan:

Dëgjojnë sytë veç po dashuruan !

Shqiperuar nga Cezar Kurti

[YanYan]

Nuk kam kohe te pres,
gjersa ti ta kuptosh,
se kjo jete nuk eshte thashethem,
nuk kam kohe te te pres ty,
qe ti te dalesh nga shpella,
e te errtit mendimit tend!

Nuk kam kohe te merrem me ty,
o ti qe mengjezeve' pa i lare as syte,
del e i jep udhe neper komshinje...
thashethemit tend qe helmon cdo shpirt!

Nuk kam kohe, se kam pune te tjera,
oh, me pret yjesia Kumtrit rrezatuar,
me presin shpirtra qe melodive te reja...
te kendojme mall-dashurise se perqielluar!

Lamtumire o pseudomik,
o ti qe me dy luge ne brez me rri...
me njeren do te hash ne sofer me fisnike,
e tjetren e zgjat ne corbe me thashethemexhi!

Llemadeo

[elvio]

Ti je i vetmi student qe ke

Ti je i vetmi student besnik qe ke.
Gjithë te tjerët ikin herët a vonë.

A ke qenë duke e bërë veten te ceket
duke bërë tjetër te dukshëm?

Mos harro, kur ti je i bashkuar,
nuk ke përse të kesh frikë
qe do të kulloheshe.

Komanda kthehet ne te folur,
dhe ti ndjen oqeanin
duke levizur perbrenda teje.
Pastaj vine, Ji i qete,
ashtu si kur shiu ndalon,
dhe pemët ne pyll
fillojnë te thithin njomeshti
brenda tyre.

~ Jalal Din Rumi

[YanYan]

Qiell dimri,
Dyndje kujtimesh.
Unë ndeza një cigare, u afrova te dritarja.
Më ngjan, se nuk bien flokë dëbore nga qielli.
Por mijëra letra, që kurrë nuk i mora.
Letra të largëta,
Shkruar nga duar të largëta,
Edhe se retë më të largëta.

I.Kadare

[Bajlozi i Zi]

POEZIA E NEFERTITIT

Është bukur të lahesh në liqen me Ty
të kridhesh në ujë me Ty
e Ty të të shfaq bukurinë time
mërtisë në të linjta t' holla mbretërore
me një peshk të kuq ndër gishta.
Eja më tako...
* * *
Vdekja s'është veçse pragu i një jete të re...
sot ne jetojmë, dhe kështu do jetë përsëri...
në shumë trajta ne do të rikthehemi.
* * *
Është kaq i shkurtër
udhëtimi ynë në këtë ëndërr:
Bota e një trëndafili.
Por ne e bëjmë
të pafund
me prehje puthjesh të ëmbla të gjata
mbi fletët e hapura.
* * *
Ja, shikoje:
është si ylli i shndritshëm
në fillim të një moti të mirë.
Ajo, që shndrin përsosmërie,
me lëkurë të lëmuar,
me sy të bukur kur shikojnë
e buzë të ëmbla kur flasin,
kurrë nuk thotë një fjalë të tepërt.
Qafa e gjatë,
gjoksi i dëlirë
flokë si lapislazulë,
krahë që lënë pas feksjen e arit,
gishta që ngjajnë me sytha lotusi,
mesi i këputur,
të hijshme vithet.
Ajo e bën çdo burrë
të kthehet për ta parë...
* * *
Shiko... lulegruri!
zemra ime të përket ty
ashtu si lulegruri i përket grurit.
Çdo gjë që ti do të dëshirosh
do ta vë mes krahëve të tu.
Ti, shëmbëlltyrë e dëshirës sime
je balsam për sytë.
Kur të shoh, vështrimi im merr dritë,
e të shtrëngoj fort pas vetes
për të ndjerë më shumë dashurinë tënde,
ti, nuse e zemrës sime.
Sa i bukur është ky çast!
Sikur - mes krahëve të tua -
të shtrihej në përjetësi.
Ti ma rilinde zemrën,
e tani, nëse gëzon a nëse qan,
kurrë mos u ndaj nga unë, kurrë!



HIMN IZIDËS

Sepse unë jam e para dhe e fundit
Unë jam e nderuara dhe e përçmuara,
Unë jam e përdala dhe e shenjta,
Unë jam nusja dhe virgjëresha,
Unë jam mëma dhe bija,
Unë jam krahu i nënës sime,
Unë jam shterpa, por të shumtë janë bijtë e mi,
Unë jam gruaja e martuar dhe lënesha,
Unë jam Ajo që lind fëmijë dhe Ajo që
s'ka lindur kurrë,
Unë jam ngushëllimi për dhimbjet e lindjes.
Unë jam nusja dhe dhëndëri,
Dhe qe burri im që ushqeu pjellorinë time.
Unë jam Nëna e tim ati,
Unë jam motra e tim shoqi,
Dhe ai është biri im i mohuar.
Më nderoni gjithnjë,
Sepse unë jam e Paturpshmja dhe Madhështorja.



KËNGA E NJË HARPISTI

Breza vdaren e shkojnë,
të tjerë ua zënë vendin, nga koha e të parëve:
mbretërit që qenë një herë e një kohë
prehen piramidave të tyre,
në varret e veta janë të varrosur
po njësoj, fisnikë e zulmëmëdhenj.
Ata që dikur selitën saraje
që tashmë nuk gjenden kund...
Ç'u paska ndodhur atyre?
Ua kam ndjerë zërin fjalëve
të Imhotepit dhe Hergedefit
I përsërisin në thëniet e tyre shumë njerëz:
Ç'u bë me selitë e tyre?
Të shembura janë muret.
Ato shtëpi janë bërë fir,
sikur të mos kishin qenë kurrë.
Askush nuk na vjen prej andej
e të na flasë për gjendjen e tyre,
hallet e tyre të na i rrëfejë,
zemrën tonë ta qetësojë,
derisa të mbërrijmë edhe ne
atje ku ata kanë shkuar.
Galdoje zemrën tënde:
harrimi të bën mirë,
dëgjoje shpirtin tënd,
sa të jesh i gjallë!
Derdh aromë mirre mbi krye,
vishu me li të hollë,
erëmuar me mrekulli të vërteta,
ardhur prej mblatimit hyjnor.
Lumturinë tënde shtoje,
të mos meket zemra jote.
Ndiq zemrën e lumturinë tënde
në tokë përmbushe fatin tënd.
Mos e mundo shpirtin,
gjersa për ty të vijë ajo ditë vaji.
Por nuk e dëgjon vajtimin e tyre,
ai që zemrën të lodhur e ka:
ofshamat e tyre
nuk shpëtojnë nga varri askënd.
Mendohu,
kremtoje të bukurën ditë,
e mos u lodh prej saj.
Pa shih: askush s'e ka marrë pasurinë me vete,
Pa shih: s'kthehet më kush na la përgjithnjë.



SHËRBEJI ZOTIT TËND...

Shërbeji zotit tënd, që ai të të mbrojë,
Shërbeju vëllezërve të tu, të kesh emër të mirë.
Shërbeji njeriut të urtë, që ai të të shërbejë.
Shërbeji atij që të shërben.
Shërbeji atit dhe mëmës, të bësh udhë e begati.
Shqyrtó çdo gjë, që ta kuptosh.
Ji fisnik e durimtar, e zemra jote do të jetë e buku.



FJALË TË NJË PROFETI

Është vërtet kështu: plaçkitës ka kudo.
Është vërtet kështu: sot skamnorët janë të pasur.
Zot thesaresh është sot ai që dikur qe
këmbëzbathur.
Është vërtet kështu: Fisnikët janë zhytur në mjerim
dhe njerëzit e kamur janë plot gëzim. Çdo qytet
thërret: T'i zbojmë të fortët që ndodhen mes nesh.
Është vërtet kështu: E qeshura ka vdekur,
nuk qeshet më. Zia ka pllakosur gjithë vendin,
mbushur lotë e vaj.
Është vërtet kështu: Ka vdekur ajo që ende
shihnim dje.
Vendi është lënë në mëshirë të lodhjes së vet,
si atëherë kur shkulet kërpi.
Ah, u shoftë fara njerëzore!
....
E vendi vërtitet si taja e poçarit.



KUJT T'I FLASËSH SOT

Kujt t'i flasësh sot? Vëllezërit janë të ligj;
e pamundur, sot, t'i duash miqtë, lakmia sundon
gjithkush pasurinë e fqinjit grabit.
Kujt t'i flasësh sot? Fisnikëria s'gjendet më,
Gjithkujt i ka plasur cipa.
Kujt t'i flasësh sot? Kush ka fytyrë të kënaqur
është i lig, kudo nëpërkëmbet mirësia.
Kujt t'i flasësh sot? Nuk shihen më fytyrat
secili e fsheh fytyrën përpara vëllait.
Kujt t'i flasësh sot? Lakmitare janë zemrat,
njeriu nuk ka zemër ku mund të mbështetet.
Kujt t'i flasësh sot? Nuk ka më njerëz të drejtë,
pre e keqbërësve është toka.
Kujt t'i flasësh sot? Jam mbushur me mjerim
e nuk di as kujt t'i besoj.
Kujt t'i flasësh sot? S'ka kufij
mëkati që vendin po sfilit.



NJË HIMN PËR AMONIN

Teba qe përpara cilitdo vendi tjetër.
Në kohë të kohëve aty qe uji dhe toka.
Dhe ngjizja e botës dhe e perëndive
u bë në Tebë nga Zoti i saj, Amoni.



VDEKJA MË SHFAQET...

Vdekja më shfaqet si shërimi të sëmurit
si shëtitja e parë pas lëngatës së gjatë.
Vdekja më shfaqet si aromë mirre
si prehja nën vela në një ditë me erë.
Vdekja më shfaqet si erëmim lulelotusi
si atëherë kur ulesh në bregun e dalldisë.
Vdekja më shfaqet si një rrugë e dashur
Si atëherë kur nga lufta kthehesh në shtëpi.
Vdekja më shfaqet si atëherë kur dikush
pas vitesh robërie ndjen thirrjen e shtëpisë.



MËSIMET E ANIT

Mos bërtit në shtëpinë e Zotit.
Ai tmerrohet nga zhurma.
Po nëse do të lutesh me zemër të dhembshur
Duke i derdhur fshehtas gjithë fjalët e tua
Ai lutjet e tua do t'i përmbushë
Atë që i thua do ta dëgjojë
Do të pranojë flinë tënde.



HIMN PËR NILIN

Lavdi ty, o Nil, i mistershëm, i terrtë ditën
që nga toka del e mbërrin, të ushqesh Egjiptin:
Ti që fushat i ujit; ti, që Ra-ja të krijoi për të ushqyer
gjithë gjënë e gjallë. Ti lag shkretëtirën që larg ujit
gjendet;
vesa e saj është ujë që bie prej qiellit.
I dashur nga Ghebi, udhërrëfyes i zotit të grurit;
ti që begaton çdo fidanishte të Ptahut.
Zot i peshqve, ti që zogjtë i ngre fluturim.
Ti që rrit grurin e kokrrat i pjek,
për të kremtuar festën e Tempullit.
Kur ti je i plogësht, hundët janë të zëna
e gjithë njerëzit të varfër janë;
Pakësohen ushqimet e Zotave
e miliona njerëz rrënohen.
Ti që sjell bollëkun e je plot ushqim;
ti që krijon çdo gjë të mirë.
Ti që je kaq i madh, me të ëmblën aromë.
Ti që barin krijon për grigjat
e i jep çdo Zoti flitë e blatimit
në qiell qoftë, në ferr a në tokë.
Ti që depon e mbush plot, të vobektëve u jep
dhe hambarët i madhon.
Ti drurët i rrit sipas dëshirës së gjithkujt
e prandaj s'vuan njeriu; prej forcës tënde
ndërtohet barka, sepse prej guri s'mund të bëhet…
Kur Nili fryhet, për ty bëhen flira, për ty theren buaj,
kremte të mëdha flijimesh bëhen për ty.
Për ty majmen zogj, antilopa gjuhen për ty, në
shkretëtirë.
Mirësia që bën të kthehet sërish.
Ashtu si Nilit, çdo Zoti tjetër i bëhen flira:
me miklim, mëshqerra, buaj edhe zogj.
Nili e ka mihur të vetën guvë në Tebë
dhe skëterrave u ka humbur emri.
Të gjithë ju, lëvdoni nëntë Zotat e nderoni
fuqinë që dëshmoi biri i tij, zot i gjithësisë,
ai që të dy brigjet i bën të blerojnë.
Je i gjelbëruar, je i gjelbëruar,
o Nil, ti je i gjelbëruar.
Ti që njeriun e mban gjallë me bagëtinë,
dhe bagëtinë e tij me fushën e ushqen!
Je i gjelbëruar, je i gjelbëruar,
o Nil, ti je i gjelbëruar.



MBI KOTËSINË E DREDHIVE NJERËZORE
MAKSIMA VI

Mos iu kushto kurtheve kundër njerëzisë,
se Zoti e ndëshkon një mashtrì të tillë.
Le të thotë një njeri: "kështu do të jetoj",
e do t'i mungojë buka e gojës.
Le të thotë dikush: "Do të jem i pasur",
më pas do thotë: " Rashë në lakun e djallëzive të
mia".
Të thotë një njeri: "Do t'i grabit të tjerët"
e do të bëhet pre e një tjetër cubi.
Dredhitë e farës njerëzore s'ia dalin mbanë,
përmbushet veç ajo që Zoti urdhëron.
Mendo në paqë të jetosh
e ajo çka ata japin do të vijë vetiu.



MAKSIMA X
MBI NEVOJËN E TË BESUARIT TE NJË NJERI
I NDRITUR

Në je i dobët, ndiq një njeri të ndritur,
të denjë për besim,
e sjellja jote do ketë miradinë e Zotit.
Po more vesh që ky njeri,
i varfër paska qenë dikur,
mos e mbush shpirtin me përçmim kundrejt tij,
meqë tani ia di gjendjen e dikurshme.
Drojë ki për të, edhe respekt,
nderim për gjithë ç'ka bërë,
se gjërat, sigurisht, nuk vijnë vetiu.
Ligjet e tyre janë për ata që duan.
Sa për kamjen, njeriu i ndritur
mund t'ia dalë mbanë vetë.
Por është Zoti ai që e bën të shquar,
e që e mbron, edhe në gjumë.



MAKSIMA XXXIII
SI TA VËSH NË PROVË NJË MIK E TË
NJOHËSH NATYRËN E TIJ TË VËRTETË

Në do të njohësh natyrën e vërtetë të një miku,
mos e pyet, por qëndro pranë tij.
Duhet ta bësh vetë këtë gjë, e vetëm me të,
derisa të jesh i qetë për sjelljen e tij.
Fol me të gjithë kohën që lypset.
Vëre në provë zemrën e tij duke kuvenduar.
Nëse ajo që ai ka parë i rrëshqet
e nëse kryen një veprim që të idhnon,
i dhembshur ji me të, ose hesht,
dhe shihe drejt e në fytyrë.
Zotëroje veten kur sqarohesh me të,
mos iu gjegj me një gjest armiqësor,
mos i dil kundër, mos e shkel me këmbë,
se çasti i së vërtetës një ditë do të vijë,
e s'mund t'i ikësh atij që e ka caktuar.



MAKSIMA XLIII
PËR FJALËN E DREJTË

Mos e grabit një fjalë e mos e ço tutje,
mos e ngatërro një gjë me një tjetër gjë,
Përpiqu t'i thyesh pengesat brenda teje,
këqyr atë që thotë i urti:
Dëgjo, nëse ke dëshirë
të mbetesh në gojën e atyre që kuptojnë,
fol vetëm kur të jesh bërë mjeshtër fjale,
Nëse flet në mënyrë të përkryer,
e drejtë do të jetë jeta jote.



POROSITË E PRINCIT HERGEDEF

Fillim i mësimeve të princit trashëgimtar, kont, bir
mbreti, Hergedef, për djalin që ka nën përkujdesje,
Au - ib - ra.
Ndërtoje mirë varroshin tënd
e selinë e Perëndimit, të denjë.
Meqë vdekja na përul
dhe jeta na ngazëllen,
për jetën është shtëpia e vdekjes.
Gjej fusha që ujiten mirë e mirë...
Zgjidh për të një ngastër mes tokës sate,
tokë që uji e lag çdo vit.
Për të gëzohu më shumë se për vetë birin tënd
Pëlqeje edhe për trashëgimtar.
* * *
Bëj që emri yt të ecë përpara
e, ndërkohë, e mbyllur të mbetet goja jote.
Të thirrën, mos u mburr me forcën tënde
mes vërsnikëve, të mos i bësh armiq.
Nuk e dimë atë që mund të ndodhë
Çdo të bëjë Zoti, kur të na ndëshkojë.
Kështu ai thotë:
* * *
Pastrohu para vetë syve të tu,
që askush tjetër mos të të pastrojë.
Ndërto shtëpinë tënde kur begatia mbërrin,
merr një grua bujare e një mashkull do lindë.
Kur ngremë lart shtëpinë
e bëjmë për birin tonë.


Shënim:
Janë poezi të shkruara në kohën e Egjiptit të lashtë.

Nuk po me kujtohet emri i shqiperuesit (me duket se Gëzim Krutaj duhet te jete).

[lovely]

Parisi naten


Tri shkrepse te ndezura ,
nje nga nje ne erresire...
E para per te pare
fytyren tende,
E dyta per te pare
syte e tu,
E fundit per te pare
gojen tende...
Dhe tere nata per te mi kujtuar perseri
duke te te shtrenguar ne krahet e mi...!

Jacques Prevert

[Alima]

...


SIRI,MOS E HUMB SHPRESËN TEK ZOTI





Çdo shtet e ka nga njё tiran
qё varros fёmijt bashk me nane,
tё pashpirtёt dhimbje s’kuptojn
me mizori vrasin e masakrojn.

Çdo shtet ku sundon fuqia
nё çdo skaj pёrhapet padrejtёsia.
Sa forc ndriçuese ka kandili nё mes tё stuhis?
poaq forc pushtuese ka drejtёsia nё shtetin e Siris.


Çdo ditё ju malltretojn
ju vrasin e ju masakrojn
me munges uji ju sprovojn
qё ju t’heshtni e ata t’sundojn.


Gjaku i derdhur shejtёrohet
loti i dhimbjes shtrejtohet
shpirti i munduar lartёsohet
trupi i varosur ndriçohet.


Kur e keqja arrin kulminacion
Zoti me fuqin e tij ndihmon.
Kur me ujё tё pijshёm u sprovuat
Zoti lёshoj shi me t’cilin u freskuat.



Sikur ju tha:Lutuni o Sirian
lutuni e duroni o musliman
lutuni se Zotin tuaj keni pran
lutuni pёr t’mos u mposhtur nga njё tiran.



Ne do t’lutemi nga largёsia
ju lutuni nga afёrsia
ti bashkojm lutjet nga lartёsia
pёr t’marr ndihem nga Perendia.





Xh. J. 25.Qershor.2012

[lovely]

Ngaqë Parajsën Fal Në Fillim

Nganjëherë të kam urryer cep më cep të shpirtit tim
E kjo është krejt njërëzore kam menduar
E gjithnjë, gjithnjë kam thenë se sa mirë do kishte qenë
...Sikur të mos qemë takuar.

Por sakaq në mendje feksin, dhëmbshur sytë e djemve tanë
Që çdo natë ikin heshtur, shtratit, sikur janë tërë plagë
Se vetëm në nuk ke zemër e s’të dhëmb asgjë në shpirt
Beson se debohet terri brënda nëse jashtë ka dritë
Beson shendin e fëmijës nëse klithë mes dashurisë
E lajthitur prapa derës, kyçur brënda ekstazisë.

Psherëtij e klith sa mundesh, qesh po deshe e hidh valle
Por fëmijët, ah fëmijet, hedhur, shtrydhur janë në ferr
Sepse ferr është çdo shtëpi që nuk mbahet më me trarët
Me të cilët qe lartuar me aq ngut e me aq zell
Se gëzimi është ì huaj, krejt ì huaj për gërmadhat.

Ngrënë e bluar prej trishtimit e prej dhëmbjes së pacak
Çast pas çasti kamxhikuar prej pendimit e keq-ardhjës
Nëse do të ngrihem neser ì dërrmuar nga ky shtrat
Për t[ gjetur veten time të degdisur diku larg
Me një dorë mrekullie, ku kam qenë e nga kam ardhur
Per të ndrequr jeten time, nëse ndreqet sadopak
Unë e di që përmes fshatit tënd do rentja pa u ndalur
E as kokën s’do ta ktheja tek shkoj vrap.

Por jo, jo, jo unë prap do ndalëm e do të hidhem prap nga kali
Në më dalçin para syve hijët e djemeve të mi
Që me lotet e paderdhur, kanë përbrënda oqeane
Dhe e di që prap mes turmës do të zgjidhja vetem ty
Do të zgjidhja ty ndër vajzat që veç paqe mund të falnin
Ty qe flakën ndez përpara të më djegë, të më përpijë
Se e di që para ferrit ti parajsën do më falësh
Nëse prap ti do më falesh pak më tutje djemt e mi.


Sami Gjoka

[Kalimero]

Ra tupani n`are t`Avdushit!
Hanumshahi duel me pa;
Tuj ngjite shpatit,po i sheh krushqit !
Qpejt Alimes i lshoi za :

Oj kullerke,qu se erdhen !,
Mercedesin me shterngue;
Thuj Artistit, mos t`fole jerem!
Drejt en ode , gjinen me i que.
Qka teprojne , i qojme te lama;
Sane e kashte qe iu kem shtru.
Do n`qilima , do mi jana,
Krejt mahalla qe i kane pru.

Kua dhanrri ?! , tha Alimja

Qe ku jam oj patriote !,
Tha Hajrushi , e duel te kerri :
Mercedes , ta lumsha brimen ,
N`men t`kom pase tu ardhe pej shehri!
Hiq ma shume s`e due Alimen… !
Bo me hi , e s`qelet kerri !

Oj Alime , qika e fisit ,
Qata qelsa m`i jep mue !
“ ja ,t`um falsh ,kerrin Artistit !
E kom bac , ia kom premtue ! „

Kadal qike , se ftyre o` kjo,
Mos um shti qetash me vujt !
Vet m`ke thane , qe jemi njo !
Tash po do me mue me lujt !

“Po m`vje keq , qe po i bje malit !
A 1 kshtu dokesh burre !
Mercedesin ia dha vllavit ,
E kom bac , s`e kom rrejt kurre ! „

Hanumshahi , ish kane tuj ngue,
U afrue , e ka fole t`vogel :
Mercedesin lemna mue !
Ty t`kom dhanerr , kto e kom moter.

Ja llavice , nuk ke fole drejt !
Mercedesi nuk t`bje ty !
U` Alimen pe marre krejt ,
N`mercedes e me shami !

gega1

[Kalimero]

heu bre bac qka m'ke merzit
per pdhavushka menoj purdit
mus u muno me m'mashtrue
se me nja s'muj me rrnue

nja hasret , nja me vllazni
nja katunark ,nja sheherli
nja per pune , nja per shpi
nja viq pur qef me dal n'sheher
me t'ba ty e panten zeher

Kur t'um shkon njana n'gjini
e kam tjetren e shti n'gji
kur tum shkon njana tu ara
vjen um del tjetra purpara:biggrin:

kalimer he burr dai
renin e kam me ardh te ti
kamt ti laj po s'ti xigloj
ec n'çiler dicka t'kallxoj

ec thot shtratin ty ta shtroj
e m' karzan diqka un vesh
heu dejuzka ,mi mer ment
e ni qaff ja dha peshqesh:biggrin:

dejuzja tutet ,a s’di qa ka
viq nuk fleni dej n’saba
heuu ,thash,a ka ma taksirat?!
shtat pdhavushka me i pas nafak:cool:

me u da um vinte keq ,
mora zemer e i thash.
e mir je be si purpeq :P
viq me ty e kam pak:cool:

Kur na qeli e bardha drit'
ish kan tjetra qaty tuj m’prit
ec um tha “ u pjek pitja”
Uh qka m’gjet bre ty t’raft pika:biggrin:

Ehhh,me pas ngue bacin Geg
pdhavushka ish tash un gjini
une drejt e te qika e ingjes fari :biggrin::biggrin:

:D

[YanYan]

Burre te thone se je i madh
e atehere c’ben i vogli ne gjirin tim
e ne preherin tim kryet
pse i mbeshtet

Burre te thone se je i forte
e atehere perse me ulesh nder gjunje
te puthesh kembet e se dobtes tende
per te te pshehretish

Burre te thone i pagabueshem
e atehere pse me kerkon ndjese
pse varesh nga buzet e mia
per falje e per vese

Burre te kane bere gur
e me dhimsesh se ti je vec si une:
bashke i ndajme sherret e tokes
bashke thithim shprese edhe buze

Aida D.

[ssara]

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.
Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

|Charles Baudelaire|

[lovely]

Buka e ndarë ka shije më të mirë.

"Tani është e njohur për secilin:
miliona njerëz vuajnë nga uria –
dje, sot, nesër.
...Ata nuk mund të punojnë,sepse s’kanë çka të hanë.
Ata sëmuren,sepse s’kanë të hanë.
Ata vdesin të rinj, sepse s’kanë cka të hanë.
Miliona njerëzve iu është shkruar vdekja në fytyrë e në trup.
Ky është skandali më i madh i shekullit tonë!
Të pajetët shtrihen njerëzit, shpirtshuar nga uria në të njëjtën tokë,
mbi të cilën e të ushqyer me bollëk ecim, fluturojmë, kalërojmë,
shëtisim e marshojmë, vrapojmë e tërbohemi,
si sportistë, politikanë, menaxherë, turistë ose gazetarë.
Ç’bëjmë ne?
Ne njerëzit me sofra të stërmbushura, bife të mbushura dhe me shtrat të butë?
A na është futur frika në palcë, kur për të parën herë u ballafaquam me këtë tragjedi botërore?
A jemi pajtuar me këtë?
A na shtyn neve mëshira?
A bisedojmë ne për këtë?
A ia hedhim fajin tjetrit?
Të tmerrohemi – nuk ndihmon!
Mëshira – nuk ndihmon!
Të flitet për këtë - nuk ndihmon!
Shmangia e fajit është arratisje!
Ne duhet të bashkëndajmë!
Ta ndash bukën do të thotë:
t’i ndash të mirat dhe pasurinë, mirëqenien dhe trashëgiminë, luksin dhe komoditetin.”

Phil Bosman

[YanYan]

Në ato netë të ftohta me hënën kallkanisur
Kur s’ dihej në të gjente në shtrat ndonjë agim
Në gjoksin tënd i zhytur, me heshtjen nanurisur
Të thoja lehtë te veshi: Je vendstrehimi im.

Kur bora qetësisht gjithçka e kish mbuluar
Dhe flokët dhe çatitë dhe fjalët tona ngrinë
Në gjirin tënd u zhyta me heshtjen përqafuar
E përsërita prapë: Je vendstrehimi im.

E në shetisnim rrugës me gishta gërshetuar
Dhe ca vështrime shtrembër na shponin pambarim.
Me puthje të padhëna aq shpesh të shoqëruar
Unë ty sërish të thosha: Je vendstrehimi im.

E nëse ndodh një ditë, prej teje larg të jem
Do t’ doja prapë te veshi dy fjalë të të arrijnë
Nga tjetra botë qetësisht, përsëri do të t’i them:
Të dua fort! E di?... Je vendstrehimi im.

Vaso Papaj

[emine]

PA DASHJE

Pa dashje kam plagosur një grua!
(S’e dija që më desh aq marrëzisht!)
Ajo ishte një yll,nga qielli larguar,
E zbritur në tokë rastësisht!

Pa dashje,kam fyer një grua!
E putha në faqe në një natë pa drita!
Pastaj dhe në ballë një puthje të dytë,
Ia shtypa pak hundën me gisht,edhe ika!

Pa dashje , kam vrarë një grua!
(Eh,gratë u vrakërkan kaq shpejt!)
Ajo iku në qiell,prej nga ish larguar,
Të vuante zhgënjimin e vet!

Skender Rusi

[YanYan]

Era hyn ne dhomen time
duke shtyre lehtas perden e gjelber
petka gri e arome shiu
ka veshur.
Shket si fryme mbi parket
e dhomen ma mbush me freski,
me vjen me puth permbi kolltuk
tek jam ulur e rri.
Pastaj luan me tymin tim,
peshtjellon letrat mbi tryeze,
gishtat m’i zhyt nder floke me ndonje shkulm,
me kujton sa bosh eshte kjo foleze.
Kaq me ka marre malli per ty
e aq shume te mendoj
sa per nje cast me doren tende
dhe eren ngaterroj…

Aida D.

[emine]

Keshtu te dua!

Nuk të dua sikur të ishe trëndafil kristali apo topaz
Ose shigjetë e karafiltë që përhap zjarri;
Të dua siç duhen disa gjëra të panjohura
Fshehurazi, mes hijes dhe shpirtit.
Të dua si bima qe nuk lulëzon dhe mban
Brenda saj fshehur aromën e atyre luleve;
Falë dashurisë tënde jeton në errësirën e trupit tim
Esenca e aromës që buron nga toka.
Të dua pa e ditur se si, kur dhe ku,
Të dua drejtëpërdrejtë pa probleme apo krenari:
Të dua kështu, sepse unë nuk e di ndryshe.
Pra, në këtë mënyrë ku sjam dhe nuk je,
Kaq afër sa dora jote mbi gjoksin tim është imja,
Kaq afër sa mbyllet sytë e tu në gjumin tim.

Pablo Neruda

[lovely]

Keshtu te dua!

Nuk të dua sikur të ishe trëndafil kristali apo topaz
Ose shigjetë e karafiltë që përhap zjarri;
Të dua siç duhen disa gjëra të panjohura
Fshehurazi, mes hijes dhe shpirtit.
Të dua si bima qe nuk lulëzon dhe mban
Brenda saj fshehur aromën e atyre luleve;
Falë dashurisë tënde jeton në errësirën e trupit tim
Esenca e aromës që buron nga toka.
Të dua pa e ditur se si, kur dhe ku,
Të dua drejtëpërdrejtë pa probleme apo krenari:
Të dua kështu, sepse unë nuk e di ndryshe.
Pra, në këtë mënyrë ku sjam dhe nuk je,
Kaq afër sa dora jote mbi gjoksin tim është imja,
Kaq afër sa mbyllet sytë e tu në gjumin tim.

Pablo Neruda


Po m`pelqen:smile:

[emine]

https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc7/380434_460059064026773_1536317259_n.jpg

[emine]

Ti je kaq e bukur sa më jepet të pyes:
“Çfarë më je ti? Njeri apo art?”
Të shoh dhe vjershat e shkruara i gris
se para teje zbehet çdo varg.

Ti je poezia. Të tjerat janë proza.
Ti je poezia që s`bëhet dy herë,
ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.

Kaq ditë ti ecën përkrahu me mua,
ditë e përditë ne rrimë kaq pranë
sa që më e dashura fjalë “Të dua”
u bë e zakonshme si buka që hamë.

Kur më jepet e tëra qenia jote
marr botën në dorë dhe të fshehtat ia di
dhe puthja përsëritet e bëhet si kopje
them gjëra të mençura që s`kanë poezi.

Prandaj ik e më ler deri në mbrëmje
ose largohu një javë se vij e të marr
unë dua të jetoj me mungesën tënde,
të krijoj pa ty në vetvete një hall.

Më duhet një bosh që kërkon të mbushet,
më duhet një gjemb që nga brenda më ther,
më duhet të krijoj një dimër pa lule,
më duhesh të të dua edhe një herë.
Ndoc Gjetja

[emine]

E dashuruar ...

Kam rene ne dashuri
me eren qe floket ledhaton
me henen qe me mister me shikon
me yjet qe shpirtin tim ndricojne...

Kam rene ne dashuri
me gjethet e pemeve qe nga gjumi me zgjojne
me gjinkallat qe melodi krijojne
me lulet qe arome dhurojne...

Kam rene ne dashuri
me dallget e detit qe mua me qetesojne
me shkumen e tij qe kuaj te bardhe formon
me perendimin e diellit qe mua me frymezon...

Kam rene ne dashuri
me qiellin,token ku jetoj
me detin,malin qe shpesh i vizitoj..
Kam rene ne dashuri,edhe me veten,besoj!...


-Kristi Gongo

[emine]

Ndryshe nga ti
une ne erresiren e nates,diten kaloj
ti diten jeton e naten,gjumi te kaplon
Te dy ne shume ndryshojme...

Ndryshe nga ti
une qiellin ne melodine e eres kundroj
ti as koken lart se ngre,qiellin te pershendesesh
Jam une e cmendur apo ti...se di!

Ndryshe nga ti
une henen,yjet degjoj,eshte mesuar veshi me to
ti ke frike edhe diellin,ndoshta se mos te verbon
E di...s'jemi njesoj!


Ndryshe nga ti
une trishtimin se le te me mbys,e perkedhel,e ledhatoj
ti ankohesh gjithmone se trishtimi te mundon dhe ate e torturon
Pse njeri-tjetrin ne s'kuptojme?!


Ndryshe nga ti
une buzeqesh me zemer e besoj se shpirti s'do me plaket kurre
ti buzeqesh rralle, as kur duhet...nuk e kupton
Uh...sa shume ndryshojme!!!

[YanYan]

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohesh:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Dritëro Agolli

[Denim]

Ne mundsh

Ne mundsh ta ruash arsyen kur bota humb fillin
E fajin ty ta hedh- dhe vetesh t’I besosh,
Sa here te te dyshojne e s’te perfillin,
Por edhe dyshimet drejte t’I gjykosh.

Ne mundsh te rrish ne pritje, nga pritje pa u lodhur,
E kur t’urrejne, urrejtje mos t’ushqesh
Madje ndaj shpifjeve te rrish pa folur
Me thjeshtesi, me to pa rene ndesh.

Ne mundsh t’mendosh por jo ne shkaterrim
Te endrrosh, por jo si rob endrrimesh,
Dhe t’I trajtosh njelloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim-burim mashtrimesh
Ne durofsh dot qe theniet e tua te drejta
Ne kurthe, trutharet kopuket te t’I kthejne
T’I shohesh te thyera, gjerat me te shtrenjta
E prap t’I ndertosh me vegla qe nuk vlejne.

Ne mundsh fitoret qe ke korrur t’I flijosh
Si kumar, ne nje te vetme loje,
Te rrezikosh, te humbesh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurre te mos e zesh ne goje.
Ne durofsh dot muskul, nerv, puls e zemer
Te te sherbejne edhe kur gjithcka te duket e kote,
E te qendrosh kur ske me asgje veq vullnetit
Qe veq nje fjale “QENDRO” gjithnje ta thote.

Ne mundsh te flasesh me maskarenj, por nderin tend ta ruash
A te ecesh perkrah mbretit pa krenarine qe te verbon.
Nese armiku ose miku s’te bejne dot te vuash
Dhe gjithqka e cmon, por veq sa meriton.

Ne mundsh t’I mbushesh ti minutat aq te renda
Me vepra qe peshojne-
Dije dhe mos ke asnje dyshim
Se jotja do te jete bota me cka ka brenda,
Dhe I forte do jesh, o biri im!

Rudyard Kipling (Cmimi Nobel, 1907)

[Zero Cool]

Iku vera e vjeshta vjen.
Siç ka ndodhur për çdo vjet,
Zilja e shkollës përsëri,
Të gjithë nxënësit po i thërret.

Eni ju, engjëj të Arbrit,
Eni në shkollë që të mësojmë,
Më shumë këngë e valle tonat,
Njëqinëdvjet Shqipëri festojmë.

Klasa e parë mbushur lule,
Me aromë Arbërie,
Në damarë të engjëjve tanë,
Qarkullon gjak Shqipërie.

[emine]

Thesari im - Charles Baudelaire

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.
Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

[Bona-us]

Digjem, përvëlohem
se të dua shumë,
ditënë mendohem,
natën rri pa gjume

Lulete të dilnin,
mike, sa të dua, :tongue:
këtu do të vinin
të qajnë me mua.

Zogjtë të dëgjonin,
do t'më rrinin prane
dhe do të këndonin,
të harroj sevdanë.

Asnjeri ne jetë
plagën s'ma shëron,
përveç mikja vetë,
qe vjen e lëndon!

[Zero Cool]

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

Pablo Neruda

[lovely]

DHE SIKUR - Dritëro Agolli

Dhe sikur ne bote ti mos ishe,
Do jetoja si cdo gje qe jeton,
Vec pa ty kjo bote do levizte
Sic leviz pa ngrohje nje vagon.

S'ma zevendeson ti boten mua,
S'te zevendeson as bota ty,
Por sa boten sigurisht te dua,
Kur jetojme e vdesim tok te dy.

[lovely]

Ngadalë vdes..

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.

Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.

Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.

Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.

Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.

E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.


Pablo Neruda

[elvio]

Une tregoj histori te bukura,
Ti behesh si foshnje kureshtare
Shikon me faqet te skuqura
Dhe hesht e humb fare

E di historine e Van Gogut
Historine e veshit te tij?
Ty zemra te rreh si e zogut
Dhe thua ngadale: S'e di!

Van Gogut i thoshte nje femer
"Vincent ke veshe te bukur!"
Dhe qeshte me gjithe zemer
Sic qesh ti me mua moj flutur.

Van Gogu ne kembe kerceu
E nxori thiken nje dite
Dhe veshin e bukur e preu
Dhe tha: "Mbaje kujtim moj drite!"

Habitesh?
Keshtu ka ngjare
Njehere nje mengjes.
Pse trembesh?
Ai ish i marre.
Pse trembesh?
Une veshin s'e pres!

Dritero Agolli

[emine]

Përse më shkrove sërish letër?

Përse më shkrove sërish letër,
kur koha jonë flinte në hi?
E di ç'më bëre? Më ke ndezur,
për më të shuar përgjithnji.

E mbaj në duar, më djeg dorën,
e hedh matanë, shpirtin më djeg,
në zjarrin që më ke dërguar,
më thuaj ku ta gjej një shteg?

Përse s'më le në punën time,
të flija lirshëm në harresë?
Ç't'u desh t'i dilje kohës kundër,
të fshije pluhur në kujtesë?

Nëse tek ti lashë disa borxhe,
mos m'i përmend, të lutem, kot,
më thuaj, pra, kush dashurisë,
iu dha dhe nuk i mbeti borxh?

Përse më shkrove sërish letër,
kur koha jonë flinte në hi?
E di ç'më bëre? Më ke ndezur,
për të më shuar përgjithnji.

[vjeshta]

Edgar Allen Poe


Annabel Li



Ka shumë e shumë vjet

Në një vënt afër në det,

Ish një vajzë që muntni ta njihni tani

Nënë emërin Annabel Li;

Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte

Veç ta deshnja sikundër më desh.





Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet

N’atë vënt afër në det;

Po duheshin më tepër se me dashuri

Unë dhe Annabel Li;

Me një dashuri që dhe Engjëjtë lart në lavdi

Që të dyve na kishin zili.



Andaj, tani e shumë vjet,

Tek ky vënt afër në det,

F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu

Të bukurën Annabel Li;

Edhe motrat e saj ëngjëllesha

Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha,

Dhe kështu më la shëndet

Nga ky vënt afër në det.



Engjëjtë që skishin sa ne dashuri

Që të dyve na mbanin mëri.

Po përandaj, siç e dini vërtet,

Tek ky vënt afër në det

Fryri veriu një nat’ e ma ngriu

E ma vrau tim Annabel Li.



Dashuria që kishim ish m’e fortë se çdo dashuri,

S’e ka patur as plak as i ri,

As i marr’, as i urtë njeri

Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,

As demonët përposh në skëterrë;

Shpirtin tim s’munt ta shqitin nga shpirti

I së bukurës Annabel Li.



Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit

Për të bukurën Annabel Li;

Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen

Të së bukurës Annabel Li;

Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh,

Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,

Përmi varrin ku deti buçet,

l rri pranë mi varrin në det.



Përktheu: Fan Noli

Përzgjodhi: Mia Mia

[elvio]

Edgar Allen Poe


Annabel Li



Ka shumë e shumë vjet

Në një vënt afër në det,

Ish një vajzë që muntni ta njihni tani

Nënë emërin Annabel Li;

Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte

Veç ta deshnja sikundër më desh.





Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet

N’atë vënt afër në det;

Po duheshin më tepër se me dashuri

Unë dhe Annabel Li;

Me një dashuri që dhe Engjëjtë lart në lavdi

Që të dyve na kishin zili.



Andaj, tani e shumë vjet,

Tek ky vënt afër në det,

F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu

Të bukurën Annabel Li;

Edhe motrat e saj ëngjëllesha

Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha,

Dhe kështu më la shëndet

Nga ky vënt afër në det.



Engjëjtë që skishin sa ne dashuri

Që të dyve na mbanin mëri.

Po përandaj, siç e dini vërtet,

Tek ky vënt afër në det

Fryri veriu një nat’ e ma ngriu

E ma vrau tim Annabel Li.



Dashuria që kishim ish m’e fortë se çdo dashuri,

S’e ka patur as plak as i ri,

As i marr’, as i urtë njeri

Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,

As demonët përposh në skëterrë;

Shpirtin tim s’munt ta shqitin nga shpirti

I së bukurës Annabel Li.



Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit

Për të bukurën Annabel Li;

Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen

Të së bukurës Annabel Li;

Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh,

Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,

Përmi varrin ku deti buçet,

l rri pranë mi varrin në det.



Përktheu: Fan Noli

Përzgjodhi: Mia Mia

Anna bel Li eshte kryevepra e Poe(POETIT):smile:

[vjeshta]

Anna bel Li eshte kryevepra e Poe(POETIT):smile:


Me Zë ,nuk gjeta asgje ne gjuhen shqipe .Keshtu qe te ndahemi te knaqur me kete .:smile:

[Zero Cool]

Nëse ti hesht, hesht për dashuri;
nëse ti flet, fol për dashuri;
nëse korrigjon, bëje për dashurinë;
nëse ti fal, fal për dashuri;
rrënjët e dashurisë të jenë me ty,
sepse nga këto rrënjë
nuk mund ketë asgjë përveç se të mira ...
(S.Augustini)

[emine]

Trishtimi ( Dritëro Agolli)

Po iki me trishtim i zhgënjyer nga miqtë
E mbylla dhe derën që rrinte e hapur
Për lajkatarët, për rrenacakët e smirëzinjtë
Që shtireshin engjej të dashur ...

Ku vete s'e di, veç s'dua të kthehem
Sërishmi në rrenat e jetës
Diku në një skaj të largët do prehem
me qafën e futur në jakën gri të xhaketës ...

[Oltiana1]

Ka njerëz që ecin me këmbë,
Ka që me këmbë shtypën;
Ka njerëz që hanë bukë me dhëmbë,
Ka që me dhëmbë mbytën...

Ka njerëz që puthen me buzë,
Ka që me buzë pështyjnë;
Ka njerëz që flasin me gjuhë,
Ka që me gjuhë ndyjnë.

Dritëro Agolli

[Alima]

...

VËLLEZËR SHQIPTARË

Vëllezër shqiptarë mbrojeni nderin,
Kurse paturpësia nuk ua sjell verën.

Fraksionet e huaja keq na tradhtuan,
Pa masë dhe pa hesap na dëmtuan.

Na zhdukën të gjitha traditat e mira,
E humbëm thelbin, po na pason fira .

Ligjeve të pahijshme i dolëm zot,
Pa menduar fare se ato janë kot.

Nga kokat e burrave e hoqën plisin,
Ky është fillimi, për ta humbim fisin.

Nga kokat e grave u hoq shamia,
Nuk shkoi vetëm ajo, po dhe lumturia.

Burrat u shndërruan e u bënë si femra,
E humbëm burrërinë së bashku me emrat.

Me forcat e huaja e kundërshtuam fesë,
Tek ne nuk mbeti, as respekt as besë.

Mbrojini vëllezër cilësitë e larta,
Dhe ligjet e fesë, se ato janë të arta.

O vëlla! Traditat e tua kombëtare,
Janë përgatitur me brume fetare.

Kombi me fenë janë si thoi me mish,
Ato nuk ndahen, këtë duhet ta dish.

Nderi, respekti dhe bujaria,
Janë fama jonë nga historia.

Ngaqë shumë na do neve Perëndia,
Ajo na përmblodhi nga gjithësia.

Ai na hijeshoi me shumë bukuri,
Na ka parashtruar shumë lloj pasuri.

Ai na ka afruar frymën tek hunda,
Asgjë krijimit nuk i vjen kundëra.

Gjithçka i është, njeriut shërbëtor,
Madje edhe dielli madhështor.

Nuk mund të luajë rol asnjë mençuri,
Që të shpëtojmë pa dhënë llogari.

Pa hyrë në varr s’mund të shpëtosh fare,
Pa e dhënë këtë shpirt nuk ke ti qare.

Secili në varrin e tij ka për të hyrë vetë,
Duhet të përgatitemi që të flemë të qetë.

Kurse nga kjo jetë ikin të barabarta,
Të gjitha të ëmblat dhe ato të tharta.

Ndërsa mizori shkon me të shtypurin,
Edhe i vobekti bashkë me të ngopurin.

Çdo mirësi duke pritur falënderimin,
Pa u përgatitur presim mbarimin.

Të bëhemi gati se na pret lumturia,
Ndërsa mëkatarin e pret vështirësia.



L.D.



.

[Alima]

...


ËSHTË BËRË KOHA VIKTIMË!

Nuk është koha e cila e humb njeriun
por është njeriu i cili e humb atë,
as nuk është koha e cila e ndryshon njeriun
por është njeriu i cili ndryshon në të.

O njeri edhe pasi të skadoi afati i kohës tënde,
koha përsëri do të ekzistojë, sepse nuk është koha,
e cila i afrohet fundit të saj, por janë njerëzit
të cilët i afrohen fundit të kohës tyre.

Nuk më dhimbsen njerëzit
të cilët thonë ’’në çfarë kohe të keqe po jetojmë’’,
por më dhimbset koha
për shkak se ata ashtu thonë,

Nuk është koha e cila të keqen tek ata e ka dërguar
por janë njerëzit të cilët të keqen në kohë e kanë krijuar,
sa të verbër janë
shumë pak janë duke menduar.

Të mjerë ata që kohën kot janë duke e kaluar
të cilët vlerën e kohës ende nuk e kanë kuptuar,
të gjorë janë ata të gjorë
për shkak se në labirintin e injorancës janë duke jetuar


L.D.


.

[ssara]

Rri urtë o Brenga ime dhe falmë qetësinë;
Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani;
Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,
Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.

Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,
Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti
Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,
O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri

Larg tyre. Shih si kërrusen gjith' vjetët e harruar
Lart nga ballkoni i qiellit me petka të vjetruar,
Si ngrihet Mall'i hidhur nga ujrat buzëgaz;

Nën urë Diell i mekur si bje kur vjen ndajnata
Dhe, si qefin në Lindje, nga hijet ndjekur pas,
Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ecë e ëmbël Nata.

Charles Baudelaire

[Paradox_13]

Ka shume tregime te sajuara, mike
universi virtual sfidon ashper boten reale....
....e godas idhshem tastaturen e rrenuar nga baticat e shpirtit ,..pa mëshire ulerine ekrani
jane shlyer shkronjat ... mike
eshte shlyer ngjyra e bardhe mbi te zezen
ne leter shkruhet ndryshe ... e zeze mbi te bardhe
shit ... askush ma nuk e do grafiken
daltonizmi eshte bere ideologji zyrtare
prandaj nuk qojme dashuri publike me te
zot...falem sonte
qe s’po i kreh dot fjalet
kam frike se po i kreha do te duken sikur floke bjondinash
dhe pastaj do te hapen llafe
nuk jam aq trim me fjalet e kam vetem blof
mbase vetem frojdi ka pasur guxim të perflas ashiqare dashurine e vet per nenen
duke e shenderruar edipin ne hero urban...
Ka shume tregime te sajuara, mike
universi virtual sfidon pameshirshëm boten reale...!!!

[Oltiana1]

Dhe sikur ...

Dhe sikur në botë ti mos ishe
Do jetoja si çdo gjë që jeton
Veç pa ty kjo botë do lëvizte
Siç lëviz pa ngrohje një vagon ...


S`ma zëvendëson ti botën mua
s`të zëvendëson as bota ty
Por sa botën sigurisht të dua
Kur jetojmë e vdesim tok të dy ...

Dritëro Agolli

[Le jardin des disparus]

Kambanë në qafë!

(Rekuiem për veten dhe shokët e mi)


Qe ditë me diell, muaji maj. Më e bukura stinë,
kur mora pusullën me vulë e nënshkrim!
Tani jam i lirë, plotësisht i lirë, të dashur miq!
I kam gjashtëdhjetë e pesë dimra e beharë mbi kurriz
dhe shtatëdhjetë e pesë euro në xhep!
Mund të bëj ç’të dua. Po, për besë!
Të shkruaj kujtime për veten dhe të tjerët,
të vajtoj për ëndrrat dhe iluzionet e mia djaloshare…
Mund të dal në Gërmi çdo mëngjes,
të pi kafe te vila Lira për vetëm pesëdhjetë centë;
t’i mbush mushkëritë me ajër e klorofil
a të vetëhelmohem me tym e nikotinë.
Mund të zgjohem pa zbardhur drita,
të fle po desha deri në drekë a të bredh natën si somnambul.
Mund të protestoj, të hedh parulla, të gjuaj me gurë;
të përleshem me policinë e të shkoj në burg si dikur… Kot!
“Sundimtarë të rinj sundojnë në Olimp;
Jovi mbretëron ashtu si do vetë…”.
Ç’nuk mund të bëj! Ç’nuk!
Mund të sillem rrugëve ditë e natë
me duar thellë në xhepa a në kontejnerë. Pse jo?
Edhe ata që rrëmihin plehrat njerëz janë, për besë,
Njerëz. Me “Nj” të madhe,
siç na mësonin dikur mësuesit tanë të mirë
dhe ne pas tyre nxënësit tanë…
Ji i lumtur, më thonë. Dhe jam. Pse të mos jem!
Migjeni nuk e pati këtë fat. Për të kjo qe një ëndërr e largët.
Për moshën e kam fjalën.
As Naimi jo. I mori para kohe që të dy tebeceja.
Luigjin plumbi, Bilalin thika,
Jusufin prita në Untergrupenbah vetë i tretë…
Enigma e një vrasjeje të trefishtë!
As rusi Majakovski, i mbiquajtur Vologja;
as andaluziani Garsia Lorka, as turku Nazim Hikmet;
as pelegrini i madh Xhorxh Gordon Bajron,
që edhe gurët i mësonte të ngrihen kundër tiranisë,
nuk e pritën këtë ditë.
E sa e sa të tjerë. Artistë, poetë.
Ikën më të rinj se unë dhe shokët e mi.
Plaku i Makit, De Rada ynë, po.
Ndërroi jetë me një cironkë në xhep në prag të të nëntëdhjetave
Ai që këndoi: “Ardhi ditë e Arbërit!”
A thua erdhi vërtet kjo ditë?
E shoh qortimin në sytë tuaj: ”Je në vete, mik!
Mos u bëj qaraman, heretik…
Nuk të ka hije në këtë moshë!”
Keni të drejtë. E pranoj.
Tani jam plotësisht i lirë!
Mund të kthehem andej nga kam ardhë
të zë peshkun e artë në ujërat e liqenit,
të shtrihem gjerë e gjatë buzë lumit tim,
të kapem në rrjetë a ta gëlltis karremin vetë…
Mund të iki nga sytë këmbët, të shkoj ku të dua,
në Europë, Amerikë e më larg akoma.
Mund të blej litar të ri fringo si Klosi
e lakun në fyt në papafingon sterrë
në Tiranën përplot tiranë të vegjël e të mëdhenj.
Mund të puqem befas me ndonjë makinë një ditë,
duke kaluar rrugën “Eqrem Çabej”
e të bëhem njësh me asfaltin e valë…
Sa shumë mundësi që kam, të dashur miq.
A s’është për t’u lakmuar kjo.
Mund ta shkruaj testamentin si Dhimitër Pasko
e t’u lë porosi gruas dhe fëmijëve:
“Adheu është atdhe edhe kur të vret!”
Pardon, kur të nxjerr në pension!
Me shtatëdhjetë e pesë euro në muaj
për bukë, ujë, qumësht, ilaçe, qefin a plaf…
Dhe titullin kumbues Profesor Doktor
varur si kambanë në qafë!
Si kambanë në qafë!
Kambanë në qafë!
Në qafë!
Ah!

Agim Vinca

[Bona-us]

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.
Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

[Le jardin des disparus]

Mike

Ti s'më do, s'të dhimbsem sado pakëz
nuk ta mbushkam syrin apo si?
prapseprap ti ndizesh e merr flakë
tek shtrëngohesh supeve të mi

Mike, epsh e tëra, lajka s'dua
as i vrazhdët nuk të sillem dot
veç më thuaj: sa kështu si mua
puthur e shtrënguar ke gjer sot?

Unë e di, të gjithë hije u bënë
dhe s'ta shuan zjarrin pa mbarim
prehër pa ulur ti s'ke lënë
si po rri tani në prehërin tim

Nëse këto çaste ndonjë tjetër
sjell ndërmend ti, syçkat kur pulit
mos pandeh se po mërzitem tepër
tjetër kend dhe unë kam në shpirt

S'është fat kjo lidhje mendjelehtë
po një flakë çasti veç, ta dish
si të njoha rastësisht i qetë
"Mirëmbetësh" do të them sërish

Edhe ti do marrësh udhën tënde
do bësh pluhur ditët plot mërzi
veçse mos lakmo t'i marrësh mendjën
kujt s'ka njohur puthje e dashuri

Krahë për krahë me ndonjë tjetër djalë
udhës kur të shkosh ti, ku ta dish?
mbase dhe unë do kem dalë
për shëtitje, e shihemi sërish

Ti më fort pas tjetrit do të ngjitesh
dhe me kryet ulur ftotësisht
"Mirëmbrëma " do më pëshpëritësh
kurse unë "mirëmbrëma, Miss"

Dhe asgjë nuk do më trubullojë
s'do më dridhet shpirti për asgjë
kush ka dashur s'mund të dashurojë
kush u dogj një herë, s'digjet më

Jesenin

[Oltiana1]

Ti je kaq e bukur sa më jepet të pyes:
“Çfarë më je ti? Njeri apo art?”
Të shoh dhe vjershat e shkruara i gris
se para teje zbehet çdo varg.

Ti je poezia. Të tjerat janë proza.
Ti je poezia që s`bëhet dy herë,
ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.

Kaq ditë ti ecën përkrahu me mua,
ditë e përditë ne rrimë kaq pranë
sa që më e dashura fjalë “Të dua”
u bë e zakonshme si buka që hamë.

Kur më jepet e tëra qenia jote
marr botën në dorë dhe të fshehtat ia di
dhe puthja përsëritet e bëhet si kopje
them gjëra të mençura që s`kanë poezi.

Prandaj ik e më ler deri në mbrëmje
ose largohu një javë se vij e të marr
unë dua të jetoj me mungesën tënde,
të krijoj pa ty në vetvete një hall.

Më duhet një bosh që kërkon të mbushet,
më duhet një gjemb që nga brenda më ther,
më duhet të krijoj një dimër pa lule,
më duhesh të të dua edhe një herë.

Ndoc Gjetja

[Domira]

Kush je ti, kush je?


Duke menduar, duke pleksur hije në vetminë e thellë.
Edhe ti je larg, oh, më larg se të gjithë.
Duke menduar, duke çliruar zogj, duke zhdukur imazhe,
duke varrosur drita.

Këmbanore mjegullash, kaq të largëta, atje në lartësi !

Duke mbytur rënkime, duke thërmuar shpresa të errëta,
mullis i heshtur,

Nata bie si kafshatë në këmbët e tua,
larg nga qyteti.

Prania jote më është e huaj, kureshtare si një objekt.
Mendoj, ec gjatë, jeta ime para teje.
Jeta ime para të gjithëve, jeta ime e ashpër.
Britma përballë detit, mes guriçkave,
që vrapon e lirë, e marrë nëpër avullin e detit.

Tërbimi i trishtë, bitma, vetmia e detit.
Bleronjëse, e ashpër, nderë drejt qiellit.
Ti, çfarë ishe aty, ç’përthyerje, ç’purtekë
të asaj freskoreje të pamatë?

Ishe larg si tani.

Zjarr në pyll !

Përvëlon në kryqe kaltëroshe.
Përvëlon, zhurit, përflak, përshkëndit në pemë drite.
Lëshohet, brambullit.

Zjarr, Zjarr.

E shpirti im i plagosur vallëzon prej bujashkave të zjarrta.

Kush thërret?
Ç’qetësi e populluar jehonash.?

Çast i mallit, çast i gëzimit, çast i vetmisë,
çast imi mes të gjithave!

Guackë në të cilën era kalon duke kënduar.
Kaq pasion vaji mbërthyer pas trupit tim.

Tronditje e të gjitha rrënjëve,
Sulm i të gjitha dallgëve !

Endej, i gëzuar, i trishtuar, i pambarim, shpirti im.
Duke menduar, duke varrosur dritën në vetminë e thellë.

Kush je ti, kush je?


Pablo Neruda

[Oltiana1]

Kujtoj me mall një çast gëzimi

Kujtoj me mall një çast gëzimi:
Përpara sysh m'u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi,
Si engjëll plot me bukuri.

N'andrralla jete zhurmëkote,
Në dhembje brengash e mërzi,
Më grishte larg fytyra jote
Dhe zëri yt plot ëmbëlsi.

Nga shqotë e kohrave që shkuan,
Kështjell' e ëndrrave m'u shemb,
Me mjegull vitet ma mbuluan
Fytyrën tënde, zërin tënd.

Ç'i ngrysa ditët gjithë brengë.
I zymtë dhe në shkretëti,
Pa perëndi, pa shpresë e këngë,
Pa lot, jetë, e dashuri.

Po ja më shkrepi prapë agimi,
Se përsëri m'u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi,
Si engjëll plot me bukuri.

Dhe rreh me gas kjo zemra ime,
Sepse iu kthyen përsëri,
Dhe perëndi dhe frymëzime,
Dhe lot, jetë e dashuri .

A. Pushkin

[Oltiana1]

JETA...

Jeta është stacion ndarjesh e takimesh.
Jemi përherë udhëtarë
dhe nder duar,bagazh të pandarë,
një valixhe të vogël
përpjekjësh,sulmesh,kujtimesh.

Fatos Arapi

[emine]

Nese pranon nje keshille
mos u dashuro kurre me nje si une.

Do te gjendeshe ne nje bote qe nuk te perket
e dite pas dite dite do te te duhej te zbuloje fytyren e saj te vertete.

Do te te duhej te mesoje te pasqyrohesh ne endrrat
te shikosh pertej aparencave.

Do te te duhej te kuptoje heshtjet
fjalet e pathena...lotet e fshehur...

Do te te duhej ta pranoje ate vajze ashtu siç eshte
bashke me te qenurit e saj e thjeshte dhe e komplikuar njekohesisht.

Do te te duhej te gjeje vend ne historine e saj
ta vendosje ne qender te botes tende
ashtu siç ka bere ajo me ty.

Nese do nje keshille te sinqerte
mos u dashuro kurre me mua...

Bota eshte plot me njerez me pak te komplikuar...

[YanYan]

Bardhyl Londo - Tetor Tiranas

Na jane mbaruar fjalet.
Buzeqeshja ka mbetur ne mes te udhes.
C’te bejme?
te shkojme a te mos shkojme per nje kafe
ne pallat te Kultures?
Tavoline e zakonshme
tej dritares qyteti vishet ne muzg.
nje gote uje per te dy,
kafja jote mbetur pergjysme,
imja pire me fund.
pergjysme, pergjysme, pergjysme,
fjala,
buzeqeshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele perjetesisht te privuara nga ndarja,
perjetesisht nga takimi.
Sa here t’i puthja syte e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohe e ashper :
Ne qe ishim aq te etur per njeri-tjetrin
te ndare na duhej te vdisnim

[Le jardin des disparus]

Të vish siç je

Nëqoftëse gërsheti t`është shpleksur
a vij` e flokëve s`t`është ndarë drejtë
a rripat e këmishës s`i ke lidhur
mos verë re, më eja ashtu siç je
dhe kohën mos e humb për t`u stolisur

Të vish me hap të shpejtë përmbi bar
të kuqt` e këmbës në ta laftë vesa
në t`u çlirofshin xhinglat nëpër këmbë
a nga gjerdani në të rënçin perlat
mos vërë re, e mos u bëj merak
të vish me hap të shpejtë përmbi bar

I sheh ti retë si pushtojnë qiellin
nga buz` e lumit ngrihen varg lejlekët
dhe era fryn me hope mbi djerrinë
nëpër patoze, bagëti e fshatit
vërsulen me një vrull si t`ishin trembur
i sheh ti retë si pushtojnë qiellin

Më kot ndez llambën ti për t`u stolisur
se përpëlitet e ta shuan era
kush mund të dijë se qepallën tënde
nuk e ka nxirë kaq tym` i llambës
se syt` i ke të zezë si ret` e shiut
pra llambën mos e ndiz se ta fik era
të vish siç je, e mos prit për t`u stolisur

Nëqoftëse kurorën e ke thurur
askush nuk pyet, n`është se bylyzykun
s`e ke kopsitur, lere ashtu siç është
është von` e qielli vrënjtur plot me re
të vish siç je, mos prit për t`u stolisur.

Rabindranat Tagora

[Le jardin des disparus]

Kam shijen tënde

Kam shijen tënde nën lekurë
nëpër flokë
gishtërinj
pas veshëve
dhe në kërthizë

Kam aromën tënde në frymëmarrje
të ndjej tek rrëshqet brenda meje
mes përmes kraharorit
në mushkëri
dhe nëpër gjak
ndërsa vrapon
drejt zemrës

Kam pikla shiu në kujtimet e mia për ty
të freskëta
si heshtja pas rrapëllimave
dhe pasqyra e lumit
mëngjeseve

Kam emrin tënd brenda meje
dhe sytë me fijëza drite
vështrimin e thellë
ku gjej vetveten
zhveshur
prej mëkatit


Charles Baudelaire

[ssara]

Deshire dhe Heshtje

Tej dritares eshte ngrohte
njerez jan ulur ne tavolina
qyteti nis e del prej vetes
ne rruge bredhin klube e makina
Nuk eshte e thene te jem krejt i vetem
s'eshte e then te jem as vete i dyte
me miq te rastit po te mbushet nata
nje vend do gjej ku the clodh syte.
Kam ftohte e s'te shoh prane
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohte te frymes time
si zogj te bardhe e te verbuar mberrijne te ti
ne enderr vijne, e qete kendojne
e une me syte pak mbyllur ri
koken ngre lart, degjoj ngadale
kengen e hene te brisht si zane qe solle ti.
E di se hesht hija ime
e di se lotet s'flasin kur
ata ata degjojne vec fjalet e mia
ne heshtje qendrojn dhe ata si une
Pas pak ngadal do te iki
qe lotet te shkoj ti fshi diku
ketu prane mbase atje larg
pas pak ngadal do kethehem une

[zanaa]

O Dashuri E Pa Parë
O Jetë E Pa Shijuar
O Vdekje
O Nënë
Që Stu Hoqen Kurrë
Lotet
Oj Tokë Që U Njome
Me Gjakun E Bijeve Dhe Bijave
Oj Liri
Që U Vonove
Për Dike Varrë
Për Dike
Nuse
E Krushqit E Vrarë
Për Mua ënderrë
E Realizuar Përgjysm.
Hapu O Qiell
Hapu O Tokë
Dergoju
Tingullin
E Lirisë
Sepse
Sotë Po Lind Dielli
Në Tokën E Dardanisë
Aty
Ku Gjithmonë
Binte
Vetem Një Tupan
Aty Ku Krushqit
U Vran
Pse
E Deshen Ma Të Mirën Nuse
Atje Më Sdo Të Jetë
Mjegull
Atje Rrezja
Do Të Bie Edhe Mbi Ilirid
Kurse Qamerisë
Po I Dajn Vadën E Dasmes
E Nusen
Do Do Ta Sjellin
Kurse Dhëndërri
Do Të Jetë Shqiptarija


( nuk eshte e shkruar nga une por nga nje njeri qe me vite jeton ne mergim ,por ne luften e fundit ju bashkangjit UCK-s.)

[ssara]

MENDO POZITIVISHT

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur ëndrrat të duken të largëta
Edhe atëherë kur ngjyrat e jetës janë të pakëta
Edhe atëherë kur idetë mungojnë
Edhe atëherë kur disa mendime skadojnë.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur gjërat janë të ngrysura, të errëta
Edhe atëherë kur shpresat janë të pakëta, të zbehta
Edhe atëherë kur ditët kalojnë në monotoni
Edhe atëherë kur fjalët mbajnë heshtje, qetësi.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur s’je mirë me shëndet
Edhe atëherë kur një punë s’ke gjetë
Edhe atëherë kur s’të ecën studimet
Edhe atëherë kur bie nga provimet.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur s’ke një motiv
Edhe atëherë kur vendi s’ka perspektiv
Edhe atëherë kur të duket se asgjë nuk ecën
Edhe atëherë kur ka pak shenja për jetën.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur ndien se askush s’të kupton
Edhe atëherë kur koha shpejt fluturon
Edhe atëherë kur njerëzit ndryshojnë
Edhe atëherë kur mbështetja mungon.

Meno pozitivisht,
Edhe atëherë kur dëgjon histori të dhimbshme
Edhe atëherë kur përjeton ngjarje të frikshme
Edhe atëherë kur merr kritika
Edhe atëherë kur ke merita.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur s’ke kohë për vetën
Edhe atëherë kur e sheh bardh e zi jetën
Edhe atëherë kur s’mund të bësh gjithçka që do
Edhe atëherë kur në shpirtin tënd bën ftohtë.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur ndihesh i harruar
Edhe atëherë kur të tjerët të kanë trazuar
Edhe atëherë kur sheh vetën tek po bie
Edhe atëherë kur s’ke forcë të ngrihesh.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur të tjerët nuk sjellen mirë
Edhe atëherë kur ta keqpërdorin mirësinë
Edhe atëherë kur mungon kujdesi e mirëkuptimi
Edhe atëherë kur s’shihet mirënjohja e falenderimi.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur s’ke vullnet
Edhe atëherë kur stresi të troket
Edhe atëherë kur je nën presion
Edhe atëherë kur përditshmeria të demotivon.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur je tronditur
Edhe atëherë kur diçka s’ke pritur
Edhe atëherë kur ndihesh i lodhur
Edhe atëherë kur fatkeqësi të ketë ndodhur.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur të mungon frymëzimi
Edhe atëherë kur të kaplon hidhërimi
Edhe atëherë kur tretën dëshirat
Edhe atëherë kur s’ke kohë për librat.

Mendo pozitivisht,
Edhe atëherë kur nuk i zgjedhë dot enigmat
Edhe atëherë kur të kaplon nostalgjia
Edhe atëherë kur të cilësojnë të marrë
Prap je vetvetja, mendo pozitivisht ndihu krenarë.

Mendo pozitivisht për njerëzit dhe jetën
Mendo pozitivisht është mirë për shëndetin
Mendo poziitivisht për gjithçka që të rrethon
Mendo pozitivisht se jeta vazhdon
Mendo pozitivisht dikush atje lartë të vëzhgon
Është Zoti me ty që kurrë s’të harron.

[YanYan]

Kur ishim të vegjël
i shkruanim njëri-tjetrit nëpër avionë prej letre.
Tani avionët janë prej duralumini,
po të tërë janë bosh.

Je ftohur nga drurët, metalet dhe retë,
lartësive të mëdha.

Këto shpikje na ndanë;
Ishim aq mirë kur qemë të vegjël,
nuk na duheshin hapësirat dhe largësitë.

Bëje një letër, po jo prej duralumini:
Kam nevojë për ty, jo për metalet.

F.RR.

[ssara]

Në parkun që mbuluan fletët

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.


Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.


Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.


Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.


Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...


Ismail Kdare

[Zero Cool]

Satirë nga dorëshkrimet e ASDRENI-t


Portret diplomati shtatanik

E ka shtatin tri pellembe
Dhe fytyren qeramidhe
Si sqepare ka ca dhembe
Dhe nje t'ecur karavidhe

Nje grusht kembe i ka miku
Ne kepuce fron te larte
Bark e koke si shiniku
Dhe nje pamje sysh, te tharte.

Dhe nga duart eshte i gjate
Po:shpesh-her i ka te gjata...
Gjith te duket t'jet'i urte
Po ne shpirt m'i zi se nata.

Kur shkon rruges s'e nxe vendi
Shkel e mfryhet si gjel deti
Djathte e mengjer hedh sy shpendi
Me menyra mendje-lehti.

Kur me shoket rri me fjale
Per t'i bindur sa q'u thote
Perpelitet mun si ngjale
Pa dhe trupn' e kthen si rrote.

Miqesine e ka per cipe
Peshe kurre s'i ka vene
Dhe sado q'i shtije kripe
Kripa shije s'i ka lene.

Di te sillet qysh te duash
Plot menyra ledhatare
Por menyrat po t'ia gjuash
Sheh si dhelper qenka fare.

Jet' e tija plot mistere
Si dhe letrat sibiline
Veperat si gjemba ferre
Rend si korbi pas stervine.

Ndrron perdita mij besime
Per qellime satanike
merr e jep e cfaq mendime
Me dredhi makiavelike.

Fjal' e tija ka te bindur
Vec per sa qe nuk e njohin
Sa per vepra s'eshte i lindur
Flas per vepra qe te ngrohin.

Nje bisede porsa nisi
I cthur fjalet si te doje
Djallezi q'e ka prej fisi
Sipas castit ne nevoje.

Se ka fryme diplomati
Le te mburret zoterija
Por qashtu me q'e do fati
Si lum ne dhe Shqiperija!

[Oltiana1]

Mos ma kujto !

E shkuara ka çaste dhe orë të hidhura ,
mos ma kujto !
Për shembull , më pe me duar të lidhura ,
mos ma kujto !
Për shembull pësova diku një disfatë ,
mos ma kujto !
Dhe gjumi s'më zinte me ditë e me natë ,
mos ma kujto !
Për shembull më pe duke ecur e lotuar ,
mos ma kujto !
Mbështetur pas murit me zemër të vrarë ,
mos ma kujto !
E shkuara ka orë dhe çaste të hidhura ,
mos ma kujto !
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen të thirrura ,
mos ma kujto !

Dritëro Agolli

[Oltiana1]

Maska

Kush je ti që flet
e fytyrën akoma s'ta pamë
sa të doni maska
rreth meje e botës
maska që flasin
maska që s'flasin
maska që ecin
maska që s'arrijnë askund
maska që lindin
maska që s'vdesin
maska që tërë jetën mbesin
veten pa e parë në pasqyrë
maska gjithfarë ngjyrash
maska të panumërta
maska në kisha e xhamia
maska para Zotit e djallit .

Ali Podrimja

[ssara]

Një dëshmi që udhëton mbi pëshpërima.
E shkruar me ngjyrën e heshtjes.
Dhe e vulosur me lotët e mallit.
Niset nga këtu!
Drejt çdo vendi ku mund të jesh ti.
Dëgjo pëshpërimat.
Dhe më kujto.
(A.R)

[Le jardin des disparus]

Pa titull

Në duart e mia mbaj
ëndrrën që u thye
ëndrrën që gjak pikon
nga ajo puthje

Dhe teksa më sheh me butësi
si frikacake pëshpërit një "lamtumirë"
e në zemrën time të dobët
shiu fillon të bjerë

Dhe fsheha fytyrën
që të mos më shihje
që mos të marrësh me vete këtë imazh
mos të brengosesh e të kesh shqetësime

Por kur ti ke mbyllur derën
agimi thyhet
atëherë unë ia plas të qarit
dashuria ime

Dhe thërras emrin tënd
gjërat e tua thyej
padrejtësi që më pushton
papritmas gjithçka përfundoi

Dhe zemërohem me veten time
se dhimbjen e fsheha aq mirë
dhe që të lash të shkoje
nga jeta ime pa u ndier

Në duart e mia mbaj
retë që mbetën
retë që u shndërruan
në reshje të shpirti tim

Kujtoj gjithçka që kemi jetuar
që kemi urryer apo dashur
dhe në zemrën time të mjerë
përsëri shiu nis të bjerë


(Unknown)

[Zero Cool]

Qe një poezi nga poeti i ndryshëm ...:P


Çeli lulja në mëngjes
te dritarja afër xhamit
puthte dritën e agimit
rritej rrezes t‟u u shtri
Atje ishte sipër udhe
në ballkonin e shtëpisë
në një vazo n`vija qielli
syth i saj vjen e ndrit
Po hapej lulja në dritare
sikur xhami n`diell shkëlqen
është një lule shtrirë në erë
syth i saj si rreze n`qiell
Lule-bukur, lule-jete
si një gocë e brishtë e d`lirë
pranë xhamit si dy gërsheta
fytyra e saj e prarueme erëmirë
çeli lulja në dritare, afër xhamit n`erë puhit
tinguj qielli, n`pika drite, sythit rrjedhin plot shkëlqim
lulebukur, lulejete, si një gocë e brishë e d`lirë
është n`petale shtrirë në erë, syth i saj si rreze n`qiell.

[Le jardin des disparus]

Do të kthehet në përqafimin tim një ditë...

Vështroj në albume të vjetra
copëza nga historia jonë
vështroj në foto të vjetra
buzëqeshje që të ngjitura në letra janë

Lexoj kartolina, letra nga ty
disa shënime në frigorifer ngjitur
dhe e shtyj ditën me gjithçka
që prej teje ka mbetur

Jo, ne nuk i kemi dhënë fund
s`mund të ndodhë ta them unë
nuk ka mbaruar
thjesht për pak do reflektoje
kjo është çka mbaj mend
këtë më the para se të shkoje

Ti mu betove
dhe tani je zhdukur nga jeta ime
por ne akoma si kemi dhënë fund
dhe pse kurrë nuk u binde për dashurinë time

Shkruaj këngë që dhembin
dhe nga sytë më bien
stuhi lotësh që për ty pyesin
dhe kur nata fillon të zbres
trembem se mos nuk je vetëm
dhe të tjera buzë të puthin
e të thonë: Mirëmengjes!

Por do duroj edhe nëse tretem
bëhu e fortë zemra ime e lënduar
edhepse është e kotë dhe të qaj
do të jem i duruar

Ajo do të kthehet në përqafimin tim një ditë...


(Unknown author)

[ssara]

T huaj jemi ne prej kohësh
C'ish për t'u thënë është thënë,
Si gurët që zënë vend në tokë,
Në jetë vend ne kemi zënë.

Drejt njëri-tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet,
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje.

Por natën, kur i lodhur truri
Portat i mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh brënda,
Një shteg që vetëm ti e di.

Pastaj si në rrugica parqesh
Shëtit me cirkovolucionesh
Hyn nëpër ëndrra i shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.

Por kur mëngjesi zë afrohet,
Nis shqetësohesh befas ti
Dhe heshturazi del përjshta
Nga shtegu që vec ti e di.

E dita vjen. Rrjedh prapë jeta
Dhe ne të dy si dhe më parë
Të ftohtë rrimë e të pamposhtur
Si dy qytete mesjetare.

Ismail Kadare

[lirik]

Kush jeni ju
cila enigmë ju lindi
nga cila kohë gjeneroni
fjala juaj nga vjen
dhe pse jeni pamje e tillë
e skalitur
ne copa jete
qehre te ngrira
neper disa levizje qe nuk duken te lira
dukeni si ne sekrete
hestjeve tuaja nga njiher te ngrira
nga njiher si akuj mesjete
e tash ne kohen e gjysem fjalve te lira
silleni rrotull kesaj jete
heshtja juan nuk më bindi
ne cilin prillë
ju flet indi
e damari
per se nuk dini me perfillë
kur flet edhe behari
e ju me hapat tuaj
nganjiher ngatht si kermill
fjalen e mbani peng te tregtari
pa e ditë pse un vuaj
ju dukeni si te vyshkur mbi bari
ndoshta ju joshë kembe e huaj
ndoshta ju joshë mashtrimtari
kur gjaku i kohes me ujë
ju duket si lulkuqe behari
prandaj un po vuaj
e nuk e di
se qfar gjeni ju la i pari
e si doni me mbi
kur shprehje kerkon behari
kush jeni ju me i gjysem liri
qehre e juaj shpirtrore
nuk duket me shpirtersi
nuk di a dukeni te heshtur
e te lindur ne fillim jeni ngri
nuk di si quhet kjo farë
a pin ndonjeher dolli
dolli me dashuri
dolli me ndonje rrezatarë
qlizat nga ju kan mbi
e si quhet kjo farë
as vet nuk e di
nga cili emer
fytyrat e tyre vijne
keto lloj qehresh
pa gjak sikur rrijnë
nuk duken me emocion
e si do te mbijne
kur behari
gjalleri
don
e shprehje me bukuri
si lulja kur lulezon
natyra gjalleri kerkon
e jo te heshtur me mbi

autori xhelal ferizi

[ssara]

Posi një yll i perënduar më pate humbur gjith më larg…

Nga malli yt i thura fjalët gjith sërë-sërë-e-varg-e-varg;
E çdo mendim e pata tretur vetëm n'ergjënd e në flori,
O, vashë-e lotit të zhuritur që vetëtin nër syt' e mi.

…Kur të më jesh e zemëruar, me shpirt të vrarë-e varfanjak,
N'e mbajç në zemër zemëratën, prej helmit tend s'do heq aspak;
S'do pshereti n'e lënç te vdesë a në ma thënç, në mos ma thenç:
Mjafton nje mvrejtje-e buzes sate, qe te me besh te prishem menç.

_Lasgush Poradeci

[Le jardin des disparus]

Ëndërr

Binte shi, shi prej syve të tu
dhe nata mori trajtën e një zogu nate
që premtimin tim e ktheu në gur

Edhe mëngjesi i ngjashëm me mua
paskësh ngjyrë të kuqerremtë mosbesimi
ti qëndroje veshur me qiparisat
që m’i dhe si fundshpresën pa jetë
si fundqiellin tënd që më harronte
pas nje kuadrati lojrash
para se zogjtë të më këndonin largimin

E tmerrshme të jetosh me ikjen
të mos arrish t’i buzëqeshësh pyllit
që fshihet prej ëndërrash, të pamundura

Më rikthe tek vetvetja
para se të vdes prej rënies së gjetheve
që pres të bëhen monumenti yt

(a.p)

[Le jardin des disparus]

I vdekur ndaj të ghirë

Natë me katër hëna
dhe vetëm me një lis
vetëm me një zog
vetëm me një hije

Gjurmët e buzëve të tua
kërkoj mbi trupin tim
burimi erën puth
pa e prekur një fije

Jo-në që ti më the
në pëllëmbë të dorës e kam
si një limon prej dylli
pothuajse të bardhë

Natë me katër hëna
vetëm me një lis
majë një gjilpëre vërtitet
dashuria ime

(f.g.l)

[Alima]

...

PAVARËSI, E PËRGJYSMUAR JE TI

Fakt, Shqiptarë të zhgënjyer në Maqedoni,
Fakt, gjithashtu në Kosovë Lindore e Mal të Zi.
Fakt, padrejtësisht u zbraze, ti, o e shkreta Çamëri.
... Ju lutem pa më tregoni çfarë saktësisht festojmë tani?!

Po, fakt, vetëm se 100 vite gjysmë pavarësi!

Që nga ajo ditë e bekuar,
Tanimë njëqind vite kanë kaluar.
Fatkeqësisht, lirinë e shumëpritur,
Jo të gjithë Shqiptarët e kanë përjetuar.

Nejse, ju mund të festoni të gëzuar,
Unë jo, s’kam si, ndihem tejet i shqetësuar.
Gjendja e kombit që ende jetojnë të robëruar,
Që moti gëzimin në hidhërim ma ka shndërruar.

E ju si të doni!
Po deshët fare pa u brengosur mund të festoni!

O vëllezër Shqiptarë fillimisht vetes t’ia përkujtoni,
Kujdesuni që së bashku me të afërmit të mos harroni,
Më 28 Nëntor kur me flamuj sheshet tona i zbukurojmë,
Tregojuni që gjysmë pavarësinë e vitit 1912-të e festojmë!

Fakt i qartë, qëllimi shekullor i pa realizuar,
Fakt i hidhur, në pronën e të parëve të rrezikuar.
Fakt i pamohueshëm, ka mbetur shumë për të punuar,
Po fakt, patjetër, gjersa të gjithë në Iliri të jemi bashkuar.

E ju si të doni!
Me gjasë pa u shqetësuar do të festoni!



Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 27.11.2011

[murrizi]

Me detyrojn te shkrep plumb, e pastaj ankohen perse kercet pushka.
Pes vjet shtet

Edhe pas pes vitesh ankohen,
Janë po te njejtit qe nga dita e parë.
Edhe pas pes vitesh vjellin helmin si gjarpërinjë të tërbuar mbi Kosoven e re
Janë po të njëjtit, që nga dita e parë.

U tham të ndërrojnë mendjen se është mbushur kupa,
Nuk i lutëm, por vetëm ua treguam ca të vërteta !
Edhe pas pes vjetësh ata vazhdojn të ulurojn për njëfar lirie ndryshe,
Janë po ata të njëjtit, që nga dita e parë.

Sot më është mbushur shuplaka plotë
E ngrita lartë, nuk janë më një, dy ... por janë pes gishtrinjë.
Kosova ime sot feston ditlindjen e pestë, dhe duket që i ka marrë këmbët,
....ah vetëm të mos ishin ata, po ata të njëjtit që nga dita e parë.

[lirik]

por disa partiasha stalinist hrushovian e te bindjeve brezhnjeviane
te soliazmit patriotiko qetniko soacilaist-model partiak idelogjik i marrur nga moda e laboratorit prosllav -ata stalinist qe jan te krahut majtist
te partive kriminale drogagjike demagogjike mosperfillse dhe jan maja e sabotimit te historise shqiptare te zhvillimit nacional dhe perfaqsuese te varfrise e papunsis epopullore

e pjella te levizjeve te ashtuquajtura popullore- -
pra ata te levizjes popullore si parti majtiste neveritse
nuk ka nevoj te maskohen neper parti tjera e modalitete tjera
le te deshmojne se ata jan pikrisht ata
qe shkelen mbi te gjitha shtresat patriotike te popullit e mbi popullin e thjeshte

Ata qe enden kendej neper forume me kercnime te pushkes mbi poetet e mbi shqiptaret -
qe i kan duart e zgjatura te aleancave politike - nga e ashtuquajtura levizje popullore e transformuar ne levizje pseudodemokratike sabotuese parti antikombtare si jo pak struktura dhe individ
qe po shihet se jan sabbotuese antikombtare
-
dhe kjo paraqitje e ketij murrices ktu ne temen time me do far kercnimesh
dhe ne nje teme qe kishte dale te poetet e ndryshem kjo paraqitje e tij
nuk ka lidhje me poema e as poezi por e ndyne artin dhe vleren me kercnime kriminale provokuese ma fjale barbare kercnuese
kur thot pse pushka kercet e kur thot te njejtit qe sa vjet pra -nji nder ata qe kercnohem ne ket menyre jam edhe un ky ehst kercnim indirekt
-poashtu keta murrica nuk ekuptojme se un personalisht jam kunder te gjitha partive ne atdhe
cila do qofte ajo e si quhet -sepse na shkoj ftyra para bote nji popull kaq i vogel me njimij partti e pariuce e utopia anarkiste dembele te pjerdhura kot
qe sabotojne atdheun dhe bejne shpenzime e qelbin vatanin he rme demogogji premtime rrena e zvarritje e her me rrjeta sabotimesh anarki utopi dhe dembeli indiferentizem dhe pa gjalleri jete askund . as pa shenja jete ne sherbim te atdheut -
ata jan te intresuar vetem per ndonje zhvatje dikund ose ndonje mshefje pas postit etj por jo per interesat e atdheut ne kemi sy me pa e s ka nevoj te na edukojne murricat ktu neper lloje te kercnimeve indirekte per hesap te stalinistve hrushovian kombnim ky i modeleve q ejan marr nga sllavet -nga keto modele te majtizmit pseudo demokratik dhe anarkive partiake -populli po vjelle e po bjken ne litarë me vetvarje -
Asnji he rne hsitorine e kombit shqiptar nuk kan ndodhe absurde te tilla vrasje dhe ikje nga atdheu -
Aeroportet e aniljet e trenat e lotit autobuset e lotit veturat e lotit
dhe ikjet e lotit neper grupe bashkatdhetaresh te mjere ne udhet e lotve ikje kah do
nga atdheu po behen ne menyra te dhimbshme
per shkak te ktyre rrjetave djallzore sabotuese sabotator nen dirigjimin e te huajve
e qarqeve te huaja antishqiptare -ne menyre qe shkaktojne
gjithqka ne atdhe te vonojne atdheun ne qdo progrss e punsim si dhe riatdhesim te shqiptarve


dhe te bejne me sukses sabotimin kolonializmin dhe varfrine
e shqiptarve duke epregatite per pushtim te ri

-keta sejmen te huaj shesin minierat ne menyre qe shqiptaret te mos arrijne kurr industrine
as ate te lehte e as industrine zhvillimore e as industrine ushqimore
e as strukturat e organizimit shterore nacional demokratik -
-keto jan kercnime partiake por jo poema siq e paska shkruar aty murrica nje poeme -

-prandaj duhet te ju ndalet turri i murrivcave krnuese anonime

neper hajkatje ksajde forumeve shqiptare

kercnimi indirekt i ktyre murricave vegla dhe duar te zgjatura provokuese partiake

-sepse ktu nuk jemi neper parti por ne artin e vleres poetike aty ku kishin shkruar potetet

- dhe aty i pashe indirekt llojin me kercnimet me krisme pushken qe ishin kercnime tipike partiake te murrices
ketu ne ato tema te poetve te ndryshem qe kan krijuar
nuk jan ato lloj e te fjalve te pa art askund te qelluara
ajo as nuk esht poeme e as krjimtari
por ka kercnime indirekte ne keto lloje presionesh te zeza mjerane te muricave partiake -
mendoj se moderatoret duhet te mendojne pak e te dallojne format e tilla te njerzve qe nxisin kercnime partiake indirekte ne forma te tilla si ky murrica -
partiakve ju ka ra pordha ne keto kohra sepse populli ua jqrri maskat u pa pastaj mjerimi dhe mos efikasiteti dhe demagogjia u pa se kan ardhe per qellime te tyre personale sabotuese dhe populli si beson qofte edhe asnji politikani -
u pa se ata jan medioker dhe te pa vizione dhe karrieirst qe aty kan ardhe per qellime te lezeteve personale por shum kuj i ka dale me bisht dhe i lumi ai qe nuk esht ne politike -
te jesh ne politiken ekosoves dhe te shqiperis sot esht te jesh tmerrsisht i diskredituar te mos qiuhesh njeri as qenje njerzore deri ketu ka ardhe pune dhe deri ketu ka shkue e keqja e zeza deri ketu kan ardhe mjerimet deri ketu ka ardhe absurdi

sa me perket pua personalisht ne politiken e atdheut do ti ksiha zgjedher qe nga klasa e pare fillore te zgjedhurit e pa djallzuar dhe te pa koruptuar dhe vetem talentet e kokave akademike gjeniale dhe ne qdo sfere ndersa shum kush qe sot ben zhurma e kan vendin epunes ne miniera -
por jo ne vende pergjegjse me rendesi ose ne vende tjera

-

[lirik]

por disa partiasha stalinist hrushovian e te bindjeve brezhnjeviane
te soliazmit patriotiko qetniko soacilaist-model partiak idelogjik i marrur nga moda e laboratorit prosllav -ata stalinist qe jan te krahut majtist
te partive kriminale drogagjike demagogjike mosperfillse dhe jan maja e sabotimit te historise shqiptare te zhvillimit nacional dhe perfaqsuese te varfrise e papunsis epopullore

e pjella te levizjeve te ashtuquajtura popullore- -
pra ata te levizjes popullore si parti majtiste neveritse
nuk ka nevoj te maskohen neper parti tjera e modalitete tjera
le te deshmojne se ata jan pikrisht ata
qe shkelen mbi te gjitha shtresat patriotike te popullit e mbi popullin e thjeshte

Ata qe enden kendej neper forume me kercnime te pushkes mbi poetet e mbi shqiptaret -
qe i kan duart e zgjatura te aleancave politike - nga e ashtuquajtura levizje popullore e transformuar ne levizje pseudodemokratike sabotuese parti antikombtare si jo pak struktura dhe individ
qe po shihet se jan sabbotuese antikombtare
-
dhe kjo paraqitje e ketij murrices ktu ne temen time me do far kercnimesh
dhe ne nje teme qe kishte dale te poetet e ndryshem kjo paraqitje e tij
nuk ka lidhje me poema e as poezi por e ndyne artin dhe vleren me kercnime kriminale provokuese ma fjale barbare kercnuese
kur thot pse pushka kercet e kur thot te njejtit qe sa vjet pra -nji nder ata qe kercnohem ne ket menyre jam edhe un ky ehst kercnim indirekt
-poashtu keta murrica nuk ekuptojme se un personalisht jam kunder te gjitha partive ne atdhe
cila do qofte ajo e si quhet -sepse na shkoj ftyra para bote nji popull kaq i vogel me njimij partti e pariuce e utopia anarkiste dembele te pjerdhura kot
qe sabotojne atdheun dhe bejne shpenzime e qelbin vatanin he rme demogogji premtime rrena e zvarritje e her me rrjeta sabotimesh anarki utopi dhe dembeli indiferentizem dhe pa gjalleri jete askund . as pa shenja jete ne sherbim te atdheut -
ata jan te intresuar vetem per ndonje zhvatje dikund ose ndonje mshefje pas postit etj por jo per interesat e atdheut ne kemi sy me pa e s ka nevoj te na edukojne murricat ktu neper lloje te kercnimeve indirekte per hesap te stalinistve hrushovian kombnim ky i modeleve q ejan marr nga sllavet -nga keto modele te majtizmit pseudo demokratik dhe anarkive partiake -populli po vjelle e po bjken ne litarë me vetvarje -
Asnji he rne hsitorine e kombit shqiptar nuk kan ndodhe absurde te tilla vrasje dhe ikje nga atdheu -
Aeroportet e aniljet e trenat e lotit autobuset e lotit veturat e lotit
dhe ikjet e lotit neper grupe bashkatdhetaresh te mjere ne udhet e lotve ikje kah do
nga atdheu po behen ne menyra te dhimbshme
per shkak te ktyre rrjetave djallzore sabotuese sabotator nen dirigjimin e te huajve
e qarqeve te huaja antishqiptare -ne menyre qe shkaktojne
gjithqka ne atdhe te vonojne atdheun ne qdo progrss e punsim si dhe riatdhesim te shqiptarve


dhe te bejne me sukses sabotimin kolonializmin dhe varfrine
e shqiptarve duke epregatite per pushtim te ri

-keta sejmen te huaj shesin minierat ne menyre qe shqiptaret te mos arrijne kurr industrine
as ate te lehte e as industrine zhvillimore e as industrine ushqimore
e as strukturat e organizimit shterore nacional demokratik -
-keto jan kercnime partiake por jo poema siq e paska shkruar aty murrica nje poeme -

-prandaj duhet te ju ndalet turri i murrivcave krnuese anonime

neper hajkatje ksajde forumeve shqiptare

kercnimi indirekt i ktyre murricave vegla dhe duar te zgjatura provokuese partiake

-sepse ktu nuk jemi neper parti por ne artin e vleres poetike aty ku kishin shkruar potetet

- dhe aty i pashe indirekt llojin me kercnimet me krisme pushken qe ishin kercnime tipike partiake te murrices
ketu ne ato tema te poetve te ndryshem qe kan krijuar
nuk jan ato lloj e te fjalve te pa art askund te qelluara
ajo as nuk esht poeme e as krjimtari
por ka kercnime indirekte ne keto lloje presionesh te zeza mjerane te muricave partiake -
mendoj se moderatoret duhet te mendojne pak e te dallojne format e tilla te njerzve qe nxisin kercnime partiake indirekte ne forma te tilla si ky murrica -
partiakve ju ka ra pordha ne keto kohra sepse populli ua jqrri maskat u pa pastaj mjerimi dhe mos efikasiteti dhe demagogjia u pa se kan ardhe per qellime te tyre personale sabotuese dhe populli si beson qofte edhe asnji politikani -
u pa se ata jan medioker dhe te pa vizione dhe karrieirst qe aty kan ardhe per qellime te lezeteve personale por shum kuj i ka dale me bisht dhe i lumi ai qe nuk esht ne politike -
te jesh ne politiken ekosoves dhe te shqiperis sot esht te jesh tmerrsisht i diskredituar te mos qiuhesh njeri as qenje njerzore deri ketu ka ardhe pune dhe deri ketu ka shkue e keqja e zeza deri ketu kan ardhe mjerimet deri ketu ka ardhe absurdi

sa me perket pua personalisht ne politiken e atdheut do ti ksiha zgjedher qe nga klasa e pare fillore te zgjedhurit e pa djallzuar dhe te pa koruptuar dhe vetem talentet e kokave akademike gjeniale dhe ne qdo sfere ndersa shum kush qe sot ben zhurma e kan vendin epunes ne miniera -
por jo ne vende pergjegjse me rendesi ose ne vende tjera

-

[lirik]

me falni se paskam postuar ket shkrim gabim ekam menduar ta postoj te tema ime por nga moskujdesi e paskam postuar gabim -moderatoret mund ta largojne sepse e postova te tema ime ket mendim te lire demokratik analize te mendimit qe esht mendim vertet perssonal pra

[lovely]

MOS MI SHITNI TOKAT PASHË DIELL E HËNË

Si guxoni ju më atë laviren të mi shitni tokat
Nuk keni fare nderë e as gjak shqiptare more
... Si nënshkruani marrëveshje më armiqtë e shekujve
Për të copëtuar tokat e Arbërisë e të Dardanisë

Një zog do të le të gjallë ai të dëshmojë në histori
Për pabesinë tuaj të shkruar e të zbukuruar përditë
Keni mashtruar kombin më petkun e elegancës
Por jo mua O të mjerët e paditurisë së injorancës

Mos m’i shitni tokat pashë diell e hënë pashë nënë
Se do i lutëm nëntokës më të vjetër të ju mallkoj
Nëse keni bërë pazarllëqe kurrë mos ju qoftë hallall
Se nëntoka nga djepi i saj do të nxjerr Shamin më gjak

Një shami që i dhuroi luftëtari në prag të vdekjes
Më atë shami ishin lidhur plagët e dëshmorit
Ajo shami ishte ujitur më gjak të të plagosurit
Atë nëntoka e mban kujtim për nderë të kombit

Mos luani më ndjenjat e mia mos luani më tokat
Nëse keni gjak të tradhtarit nuk pres mirë nga ju
Një bërthamë të vogël do ju ruaja si peshqish për ju
Ai do jetë një plumb në ballë kështu merr tradhtari

Toka nuk shitet nga kolltuku i përgjakur në mal të Berishës
As në zyrat luksoze më sekretaresh të zhveshura lakuriqe
Kemi një nder janë varret e Prekazit të qiellit legjendar
Është shtatorja e Zahir Pajazitit më dheun e kombit

Këta janë plumba kur ju kërkon juve koha e zezë
Në emër të tyre shumë thjesht ju shkon koka në erë
Në emër të betimit të UÇK-së tani të shkelur nga disa
Në emër të Shqipërisë mos m’i shitni tokat pash diellin

Shqiponjën do ta keni gjithmonë mbi kokë deri në vdekje
Ajo do qukat kokën tuaj të erret dhe të ngritur në tradhti
Historia do ju ndjek pas në çdo hap më faqe të përgjakura
Gjaku i luftëtarit kurrë nuk guxon të shkelet nga kolosit

Ju kolosit që i quani vetën të lirë në medaljon keni frik
Se historia e trojeve etnike shqiptare dinë të ndëshkoj keq
Nga kolltukët e tuja të mallkuara nuk guxon të shitet kombi
Pashë diell e hënë mos m’i shitni tokat së do ndahemi keq


06 mars 2013
Rudi Berisha


http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/479753_550458278321328_314385159_n.jpg

[Le jardin des disparus]

Të jesh me ty


Të prekësh heshtjen tënde, siç prek një send

të shohësh thellë në ata sy

ku dashuria hepohet si një anije

e të mos duash të jesh përherë me ty?


Të ecësh me krahun mbi supet e tua

e të mos ndiesh oshëtimën e kaltër

limonet mbi krye

vaporët, si zjarre të natës


Të jesh me ty

tok me ty të qeshësh

e mos t`kuptosh se si përpiqet deti

të dal jashtë guaskës së vetvetës?


Të jesh me ty?

të jesh me ty!


Xhevahir Spahiu

[elvio]

Mik’i vjetër, të solla ndër mend,
K’të natë vjeshta mbi supe më rri.
Vajtim’i erës lugjeve më tremb,
I ngjaj zogut të humbur nën shi.

Më kish mbetur thellë në zemër,
Nga kohë e shkuar që s’kthehet më,
Një nga ato këngët tona, pa emër,
Por s’mund ta këndoj, nuk kam zë.

Më kish mbetur dhe pak klorofilë
Thellë në shpirt, si gjeth’ i parënë.
Ndaj mora penë e ndeza kandilë
Të shkruaj gjithçka s’të kam thënë...

Poshtë mermerit, ku ti fle i qetë,
Erë e vjeshtës dot gjumin s’ta prish.
Streha ime është një varkë në det
Deti vet’ është një lodër stuhish.

Kohë të tjera janë k’to, miku im!
Dallëndyshe më strehëve nuk ka,
Dhe një pendë q’e ruaja kujtim
Bashkë me gjethet e vjeshtës më la.

E kam lënë atje larg Shqipërinë
Si një livadh të gjelbër në hënë.
E braktisa dhe unë strehën, çatinë,
S’di as vetë në ç’ëndërr kam rënë.

S’di në do zgjohem mëngjesin tjetër!
Kohë të këqija janë këto, vëlla.
Në u zgjofsha do të këndoj, patjetër,
Paçka se dhe zëri më la!

Sa shumë gjëra kam për të thënë...
Në mundsh, ti qesh edhe për mua!
Ka kohë, buzëqeshja më ka lënë,
Tani një tjetër kam marrë për grua.

Kështu e paska, o mik, kjo jetë!
Thonë se jam bërë hija e fatit;
Sot më ka hedhur diku në det,
Dje i brodha pas gjatë Eufratit!

Nuk di ku nesër do më zër’ dielli...
Në pastë diell, duhet shpresuar!
Lajme të këqija po vijnë nga qielli,
Dikush -të Madhin*- ka zemëruar.

Më ndje, nuk dua të të shqetësoj!
Ndaj ti mërzitje hiç mos ndje,
Deri sa zemra gjak t’më pompoj
Një strehë shpirtit do mund t’i gjej.

Le të tërbohet Plakushi* lart,
Njëmijë rrebeshe të hedhë mbi mua.
Unë do mbyll sytë, dhe diell’i artë
Do m’jetë varur mbi degë si ftua.

Më duket mik, kam humb dhe ferr’.
Më ka mbetur veç kjo pallto e vjetër,
Që më mbron sadopak kur nata çjerr
Me thonj të mprehtë, si asgjë tjetër.

Të mërzita mik, në një natë si kjo!
Ndoshta s’ia vlen të lexosh Askushin.
Përgjatë rrugës sime unë, domosdo,
Do vazhdoj të tallem me Plakushin*.

Kështu, o mik, në patsh dhe kohë
E mund t’më ndjekësh gjer në fund,
Do të flas për veten se, domosdo,
Për të tjerët unë të flas, nuk mund.

Do të flas për udhën që më dha fati
Dhe për k’të xhaketën time t’vjetër.
Po t’isha lindur pasanik, k’tij shtati
Do t’i kisha veshur një kostum tjetër!

Sa herë kam rënë për tokë, jam vrarë,
Po aq herë jam ngritur i stërmunduar.
Çdo herë më i fortë, më i ri se më parë,
Me zemrën-shkëmb, shpirt-rrebeluar.

Por s’i jam qarë kujt, mik, as Zotit;
Gjithçka kam mundur e kam bërë vetë.
Ç’t’i qahesh vallë kujt që qysh motit
S’është bërë i gjallë, ka dymijë vjet!?

Në mes të territ, mik, kur nata çjerr
Dhe heshtja vdekjes më shumë i ngjan,
Unë hedh një dorë në shpirt dhe nxjerr
Një zjarr mjekërosh-zjarr babaxhan.

Një zjarr që të ngroh jo veten time,
Jo për t’arritur i gjallë mëngjesin tjetër,
Por një zjarr ku të djeg gjith’ jetën time
N’u dashtë për t’ngrohur k’të botë t’vjetër!

Madje dhe shpirtin, mik, kurrë s’e kursej
E prej dhimbjeve nuk e ruaj aspak,
Me ca fat dhe unë një ditë do të gjej
Për gjithçka një ilaç, të hidhur, farmak!

Të shkrova sot, mik, se ndjeva mall.
Për kohën tënde, më nis një letër,
Më thuaj, Tanjusha* është ende gjallë,
Se ende po pret tek shtegu i vjetër.

Në pritje të letrës tënde,
Desha t’i them pak fjalë palltos sime,
Që më mbron nga i ftohti përçdo mbrëmje
Kur shndërrohet në akull kjo rruga ime.

Pak fjalë me zemrën desha t’i shkoqit
Dhe me shpirtin, ku zjarrin e jetës ruaj,
Por fytyrë e Zotit, si për çudi, m’u fanit
E me njëmijë heshtje më dënoi të vuaj!

Kjo isht’e gjitha i dashur miku im
Po e mbyll më në fund, po hesht
Dua ëngjët të dëgjojnë kur të vijnë
Pëshpëritjen e gjetheve në vjeshtë

Unë ëndrrat i humba përgjithmonë
Dhe jeta s’më josh më si më parë
Zemra ime ka marrë ngjyrë limon
Ndërsa shpirti ka kohë m’ësht‘ vrarë

Hëna më vështron me plot ndjenjë
Por unë akull i ftohtë jam, acar
S'ësht' i ngrohtë më gjaku ndër dej
Brënda meje të rindez tjetër zjarr

S'ka mbetur gjë tjetër të shkruaj,
Nga jeta e një poeti skandaloz
Tashmë vdekja s'më duket e huaj,
Por dritare prostitutash ngjyrë rozë!

Mbas xhamit ajo qëndron e më pret,
Buzët akull t’mi puth gjer në gjak,
Ndoshta s’duhet të mërzitem vërtetë,
Një të puthur të gjithë e kanë hak!

Leonard Seiti

[lovely]

Eja gjithë në zemren time

Hije mrekullie â⬓
Dorën ty të zgjas
O sy përvëluar,
... O det me tallaz
Në gjunjë të bie.

Pëshperis të dua!

Siç bie rrez'e diellit
Ndër shira imcakë
Trupin ylberuar
Aty bëra hark
Ndër këmbët e tua.

Po pres dorën tënde,
çomi lart qerpikët
Ndizmë a s'më sheh
Që po dridhem, fikem
Merrmë prap në krah!
Pres e nuk më pritet,
Sytë nuk më çilen
S'di ti të këpusesh
Në s'di të çkopsitësh?
Gjokset me janë rritur,
Gjokset më janë fryerë,
Gjokset po me vritën,

Mos me zerë me duar!

Jepmë pakëz frymë,
O mëz etje ndezur-buzë-përvëluar!

ç'puhizë gudulis dëshirat e tua?
Mësomë të puth o buzë-pa-mësuar!

Buza jote e njomë ësht'për t'u mëkuar.

Me duart e tua grismë çfarë s'ke grisur!
Në ç'ankth drithërojnë gishtërinjtë e tu!
ç'zjarr ty të ka ndezur,
ç'diell të ka verbuar,
Që më shkrinë si brymë?

Jam lastar i njomë
O tufan tërbuar
Tiqmë krejt pas vetes
Shtyme
E tiqmë
E shtymë!

Mos më ha me dhëmbë.
Më ha kokë e këmbë!
Kurrë s'më paske ngrënë.
Gjithë më ke kafshuar.



Sami Gjoka

[ssara]

Stina e peste


Nuk rreshte së kërkuari,
Ndaj stinën e pestë krijove,
Su lodhe së ecuri,
Me hapa heshtjen sfidove.

Ia zhveshe rrobat vjeshtës,
Pranvera puthje nisi të pikojë,
Dimrit i dhe lamtumirën,
Vera të drithërojë.

Nuk rreshte së ecuri
Stinën e pestë krijove,
Atë të dashurisë,
Katër të tjerat sfidove.

Krijove të pestën e vitit,
Të ndihesha si në përrallë,
Ndaj stinët kur ndërrohen,
Të pestën pres me mall.


Alma Papamihali

[YanYan]

NETE SHKURTI - Ervin Hatibi

Të shtëna
Nata shpohet e pikon
U mbush qyteti me ujë prej macesh
Të shtëna, të shtëna
Rrëzohet gjumi përmbi nënat
Rrjedh nëpër udhë qumështi i gjirit
Valiumi
Frika qytetare, meshë e mekur nën bankat e drunjta
Të shtëna të shtëna
Zhurmojnë nëpër qepalla këpucët e rënda
Me këmbë të mitura ushtarësh brenda

.

[YanYan]

NJË ZEMËR PRET NË SHKUP - Fatmir Muja

Nga minaret e larta ezani i thërret zemrat
Në Çarshinë e Vjetër kanë mbetur veç emrat
Të kam pritur nën strehët e Bit Pazarit dhe në brigjet e Vardarit
Jam lutur për ty me përvujtni te vendi i xhamisë Burmali
Te ura prej guri me ngjyrat tona një tjetër pamje pikturohet
Ajo që i dhamë qytetit, sot nga qyteti harrohet
Disa jetojnë për të harruar e ne harruam të jetojmë
Ne brendi të qenies kalben gjynahet tona dhe kundërmojnë
Ajo që jeta ka gdhendur në zemër, aty ka për të mbetur
Kur zemra qan për atë që ka humbur, shpirti qeshë për atë që ka gjetur
Eja dhe më gjej në zemër të Vilajetit ku lulëzonin buzëqeshjet e të parëve
Më bëj të mos harroj se lavdërimi me të vdekurit është turpi i të gjallëve.

Një çast durimi në zemërim, largon njëmijë ditë pikëllim
Nëse ndarja është ikje, edhe takimi është kthim
A ke fuqi të trokasësh edhe një herë në derën time
e të m’i kthesh pranverat që u thanë në lotin tim?
A ka forcë dora jote të ma fshij këtë lot se dua të qesh sot
Është festë dhe njerëzit sërish zhurmojnë në çarshi e pazar
A s’e meriton buzqeshjen tënde dikush që për ty ka qarë?
Dashuria nuk buron nga mendja, prandaj s’mjafton veç të mendosh për mua
Në Shkup veç dhimbjeve të mia, janë edhe gëzimet tua.

A ke frikë me u burrnue edhe pse ke kaluar motet?
A ke turp të buzqeshësh pranë meje që t’i fala lotët?
Në dyert e vjetra u shkrua një emër i ri,
Emri yt u fshi sepse mungoje ti
Dikush tha se kjo derë sado që është e vjetër
Asnjëherë më parë s’ka pasur emër tjetër
Pleqtë e urtë të çarshisë e lanë një fjalë në vilajet:
“Rrena që thuhet nji herë, rrenë ka me mbetë,
po u tha njiqind herë, dikush e beson për t’vërtetë.”

Nata t’i ka mbuluar gjynahet që i bëre ditën
S’duhet ta mallkosh errësirën, mjafton ta ndezësh dritën
A t’ka mbetur një pikë mëshirë të ma thuash një fjalë të mirë?
Fol një herë si atëherë kur flisje me fjalët e dijetarëve,
Fol dhe ma ngjall zemrën me gjuhën e urtë të të parëve:
“Luani veç me gjahun e vet, veten e ushqen
E dhelpëra dinakërisht gjahun e tjetrit rrëmben”
Nëse nuk je luan a duhet të bëhesh dhelpër?
Që të jesh ti i lumtur, a duhet të vuaj unë patjetër?
A duhet veç t’i shoh vendet tona nga kalaja e vjetër
E mallin e takimit ta kthej veç në germa të shkruara në letër…

Ezani i fundit i ditës thërret nga minarja e lartë
Thotë kujdes nga helmi që ta hodhën në mjaltë
Thotë se të iku edhe një ditë e kësaj jete,
Kudo që të shkosh trupin duhet ta marrësh me vete
Thotë se bima e budallallëkut nuk do të rritej,
nëse nga asnjë i mençur nuk do të ujitej.
Thotë se një ditë e lumnueme vjen mbas stuhisë,
Lumejtë do të takohen në Detin e Pafund të Përjetësisë…
Rrugës me gurë namazlinjtë ecin drejt xhamisë
Tregtarët mbyllin dyert e dyqaneve të çarshisë
Veç zemra ime nuk mbyllet dot me asnjë dry
Ajo rri e hapur dhe në Shkup të pret ty.

[elvio]

Ç’më thua kukuvajkë me at’ zë të grisur
Për dashuri e poetë të zbardhur si bora
Nata ime harenë si perde ka qendisur
Buzëqeshje pranvere i rrjedhin nga dora

Ti shpirtin s’ma njeh, as rrahjet e zemrës
Vërtet nuk jam më i ri si më parë
Por, kënga ime i ngjan gjoksit të hënës
Rrëmben ç’do vështrim t’ëmbël, djaloshar

Mos më kujto më kot trishtimin, kukuvajkë
Me të unë kam ngritur dolli disa herë
Ja njoh mirë zemrën e shpirtin në flakë
Si vjeshtë flokëkuqe që krihet në erë

I kam dhënë lamtumirën trishtimit, ka kohë
Vdekjes nuk i trembem aspak nëse vjen
Me jetën si dashnorë tek puthem ngado
Nëpër rrugët e qytetit mes njerëzve më gjen

Më mbush me jetë ç’do buzëqeshje fëmije
Ç’do shtrëngim duarsh me miq e mikesha
Qenëve rrugaç i’u fal përkëdhelje dashurie
Ndërsa tallem e qesh me priftërinj e murgesha

Nuk mbaj këpucë me llustër e kravatë
As këmishë të shtrenjtë me butona rubini
Brënda saj do ndjehesha si një dru i thatë
Si një kufomë pajetë, me veshje qefini

Pasuria s’më josh, por dhe i varfër s’jam
M’është e shtrenjtë lodhja e orëve t’vona
Nuk i vyejn diamantet një shpirti sharlatan
Më shumë se plehu që rrit sythet e njoma

Dashuria ! Ç’po më vjen për të qeshur
Ç’ma kujton prap’ atë që shkoi e më s’vjen
Prej lules së sajë në shpirt më kanë mbetur
Ca kujtime të zverdhura si gjethet që bien

Më ndodh të puth ndonjë çupkë në bar
Po me at’ vrull t’dikurshëm q’e ruaj në gji
E që shpirti sërish t’mos ndez ndonjë zjarr
Brënda gotës e hedh bashkë me verën, e pi

S’di t’i këndoj dashurisë, nuk jam as poet
Kur kujtoj vegjëlinë më mbështillet një mall
Më kanë rënë ca flokët, kjo ësht’ e vërtetë
Prap shpirti im i përverstë, vdekjes frikën i kall.

Leonard Seiti
https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/483863_612525678771123_1229624170_n.jpg